Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 19 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Małgorzata Małecka

Protokolant:protokolant sądowy Katarzyna Michalewska

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2016 r. w Poznaniu

na rozprawie sprawy z powództwa K. P.

przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Dyrektora Aresztu Śledczego w S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  odstępuje od obciążenia powoda kosztami sądowymi, od obowiązku uiszczenia których został zwolniony;

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

/-/ SSO Małgorzata Małecka

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2015 r. do tutejszego Sądu wpłynął pozew K. P. przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Aresztu Śledczego w S. o zapłatę. W petitum powód wniósł w szczególności o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z warunkami panującymi w areszcie śledczym, w którym przebywał, a także o zwolnienie go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości (k. 1, 3).

W uzasadnieniu wywiedzionego pozwu powód zarzucił pozwanemu uchybienia niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa, które w jego ocenie zagrażają życiu i są nie do przyjęcia. Wskazując na okres od dnia 28 października 2015 r. do dnia 2 listopada 2015 r. powód podniósł, że łózka nie posiadają atestów bezpieczeństwa oraz drabinek ani żadnego innego rodzaju zabezpieczeń, wymaganych według norm prawa. Nadto powód zarzucił zbyt mały metraż cel (6,4 m ²), w których przebywał, co powodowało agresję. Naruszenie stanowiło także występowanie pyłu, który osadzał się na jedzeniu i który powód był zmuszony wdychać. Odnośnie stanu łazienki powód wskazał, że odpadały płytki, nie było szybu wentylacyjnego, a wejście do łazienki było uszkodzone (korozja rdzy na futrynie). Co więcej, według wiedzy powoda szafki, w których przechowywana była żywność nie posiadały żadnych drzwiczek, a pył znajdujący się w celi osiadałna zgromadzonych tam produktach żywnościowych (k. 2).

Pismem z dnia 26 lutego 2016 r. powód wniósł również o ustanowienie dla niego obrońcy z urzędu (k. 21).

Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2016 r. odmówiono powodowi ustanowienia pełnomocnika z urzędu (k. 24-25). Jednocześnie powód został zwolniony od kosztów sądowych w całości (k. 26).

W odpowiedzi na pozew z dnia 7 lipca 2016 r. pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Dyrektora Aresztu Śledczego w S., zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie r.pr. T. K., wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania (k. 62).

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew, pozwany wskazał, że powód w Areszcie Śledczym w S. przebywał tylko 16 dni w okresie od 27 października 2015 r. do 12 listopada 2015 r. do sprawy prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową wS. pod sygn. akt(...) Powód w trakcie pobytu w jednostce pozwanego był rozmieszczony w pawilonie mieszkalnym A w następujących celach mieszkalnych:

⚫

cela nr (...) - w okresie od 27 października 2015 r. do 28 października 2015 r. (4-osobowa o powierzchni 12,02 m ²);

⚫

cela nr (...)- w okresie od 28 października 2015 r. do 2 listopada 2015 r. (3-osobowa o powierzchni 9,02 m ²);

⚫

cela nr(...)w okresie od 2 listopada 2015 r. do 12 listopada 2015 r. (2-osobowa o powierzchni 7,31 m ²).

Pozwany zaprzeczył, by w którejkolwiek ze wskazanych cel mieszkalnych powód przebywał w warunkach przeludnienia - powodowi nie wydano decyzji o umieszczeniu go w celi mieszkalnej w warunkach przeludnienia i dlatego jego zarzut o umieszczeniu w takiej celi jest zdaniem pozwanego bezzasadny. Powierzchnia cel nr (...) i (...)wynosi odpowiednio 9,02 m ^{( 2)} oraz 7,31 m ^{( 2)}, a nie jak twierdzi powód - 6,4 m ^{( 2)}. Dalej pozwany podał, iż do powierzchni pomieszczenia mieszkalnego nie wlicza się wnęki okiennej i grzejnikowej, a także powierzchni wydzielonego kącika sanitarnego, przy czym nie odlicza się powierzchni zajętej przez wyposażenie tej celi, tj. łózka, stoły, taborety. Wyposażenie cel mieszkalnych w sprzęt kwaterunkowy odpowiada normom określonym w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz.U. z 2014 r., poz. 200). Zgodnie z punktem 1 i 2 Uwag do Tabeli nr 2, stanowiącej część Załącznika nr 3 cytowanego rozporządzenia, dopuszcza się piętrowanie dwóch łóżek, w którym górne powinno być zabezpieczone barierką oraz wyposażone w drabinkę - wyłącznie w celach mieszkalnych przeznaczonych dla osadzonych stwarzających poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu karnego lub aresztu. Regulacja ta jednak nie dotyczy pozostałej części osadzonych przebywających w jednostkach penitencjarnych, którzy zgodnie z Tabelą nr 1 mogą korzystać z łóżek metalowych/piętrowych - bez zabezpieczeń oraz drabinek. Dodatkowo pozwany wyjaśnił, że w jednostce systematyczne przeprowadza się przeglądy sprzętu kwaterunkowego zgodnie z ustalonym harmonogramem na dany rok, a w przypadku stwierdzenia ewentualnych braków lub uszkodzeń, są one na bieżąco usuwane. W celach mieszkalnych systematycznie przeprowadza się także prace konserwacyjno-remontowe, które pozwalają na zachowanie dobrego stanu technicznego ścian i sufitów. Nadto wszystkie cele mieszkalne poddawane są kontroli stanu technicznego zgodnie z art. 62 ust. 1 pkt 1,2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2016 r., poz. 290 z późn. zm.). Dodatkowo pozwany wyjaśnił, iż w dniu 30 października 2015 r. w Areszcie Śledczym w S. przeprowadzona była kontrola wentylacji zgodnie z ww. przepisem, która wykazała nieprawidłowe podłączenie wentylacji w celi nr (...). W następstwie powyższego stwierdzona nieprawidłowość została usunięta celem doprowadzenia celi do stanu zgodnego z przepisami.

Konkludując pozwany podniósł, że w trakcie pobytu w areszcie powód nie składał skargi na warunki bytowe i sanitarne, natomiast treść wywiedzionego pozwu jest ogólnikowi i nie poparta dowodami. Pozwany zarzucił powodowi niewywiązanie się z obowiązku wynikającego z art. 6 k.c. i ograniczenie się do lakonicznych stwierdzeń dotyczących pobytu w jednostce pozwanego. Wobec powyższego w przekonaniu pozwanego powód nie przedstawił żadnych dowodów na to, by poniósł jakąkolwiek szkodę w związku z pobytem w Areszcie Śledczym w S. (k. 62-64).

Na rozprawie w dniu 28 lipca 2016 r. powód oświadczył, że w Areszcie Śledczym w S. przebywał ok. 2 tygodnie i w związku z tym pozywa wskazaną jednostkę o zapłatę kwoty 80.000 zł (k. 77).

Do chwili wydania wyroku strony nie zmieniły swoich stanowisk w sprawie.

Sąd ust alił następujący stan faktyczny

Powód K. P. przez 16 dni w okresie od dnia 27 października 2015 r. do dnia 12 listopada 2015 r. był osadzony w Areszcie Śledczym w S.. Powód od dnia 6 kwietnia 2015 r. odbywa karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w G.. Został skazany za jazdę pod wpływem alkoholu przy orzeczonym zakazie, bowiem poprzednio już dwukrotnie karany był za przestępstwo tego samego rodzaju.

W dniu 27 grudnia 2016 r. powód dokonał ucieczki z miejsca pracy położonego poza terenem jednostki penitencjarnej. W dniu 31 grudnia 2016 r. został zatrzymany przez Policję, a w dniu 3 stycznia 2017 r. został osadzony w Areszcie Śledczym w P..

Bezsporne, a nadto dowód: zaświadczenie Dyrektora Areszt Ś ledczego w S. z dnia 6 listopada 2015 r. (k. 4), przeglądarka historii rozmieszczenia powoda (k. 68), zeznania powoda (adnotacja 00:06:43 e-protokołu rozprawy z dnia 28 lipca 2016 r. k. 77-78), pismo z Aresztu Śledczego w P. z dnia 2 marca 2017 r. (k. 111)

W czasie pobytu w Areszcie Śledczym w S. powód przebywał w następujących celach mieszkalnych- ogólnych:

–

od 27 października do 28 października 2015 r.

pawilon A, oddział II, cela nr(...) o powierzchni całkowitej 12,02 m ²;

–

od 28 października do 2 listopada 2015 r.

pawilon A, oddział II, cela nr (...)o powierzchni całkowitej 9,02 m ²;

–

od 2 listopada do 12 listopada 2015 r.

pawilon A, oddział I, cela nr (...) o powierzchni całkowitej 7,31 m ²;

Cela nr (...) jest czteroosobowa, cela nr (...) - trzyosobowa, natomiast cela nr(...) - dwuosobowa. Powierzchnia ww. cel mieszkalnych, w których we wskazanym okresie przebywał powód, odpowiada wymogom przewidzianym w obowiązujących przepisach prawa, tj. 3 m ^{( 2)}/osobę.

Bezsporne, a nadto d owód: wykaz pomieszczeń w budynkach mieszkalnych z dnia 24 marca 2015 r. (k. 67 verte), przeglądarka historii rozmieszczenia powoda (k. 68), zeznania powoda (adnotacja 00:06:43 e-protokołu rozprawy z dnia 28 lipca 2016 r. k. 77-78),

Wyposażenie cel mieszkalnych w sprzęt kwaterunkowy zgodne jest z normami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz.U. z 2014 r., poz. 200).

W jednostce pozwanego systematyczne przeprowadza się przeglądy sprzętu kwaterunkowego zgodnie z ustalonym harmonogramem na dany rok, a w przypadku ujawnienia ewentualnych braków lub uszkodzeń, są one na bieżąco usuwane.

W celach mieszkalnych systematycznie przeprowadza się także prace konserwacyjno-remontowe, które pozwalają na zachowanie dobrego stanu technicznego ścian i sufitów. Wszystkie cele mieszkalne poddawane są kontroli stanu technicznego zgodnie z art. 62 ust. 1 pkt 1,2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2016 r., poz. 290 z późn. zm.).

W dniu 30 października 2015 r. w Areszcie Śledczym w S. przeprowadzona była kontrola wentylacji zgodnie z art. 62 ust. 1 pkt 1,2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), która wykazała nieprawidłowe podłączenie wentylacji w celi nr (...). Stwierdzona nieprawidłowość została usunięta celem doprowadzenia celi do stanu zgodnego z przepisami.

Dowód: oświadczenie kierownika działu kwatermis trzowskiego Aresztu Śledczego w S. z dnia 4 lipca 2016 r. (k. 69)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej przywołanych dokumentów, których wartość dowodowa nie była przez strony kwestionowana, a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Ponadto Sąd dokonał rekonstrukcji stanu faktycznego na podstawie zeznań powoda (k. 77-78).

Zeznania powoda Sąd uznał za wiarygodne, jednakże ich treść nie potwierdziła zasadności wywiedzionych przez niego zarzutów, w szczególności dotyczących przeludnienia cel oraz nieludzkich warunków w nich panujących. Powód podał, że pierwsza cela w jakiej przebywał była trzyosobowa, a druga - dwuosobowa. Nadto w każdej z nich znajdowały się łóżka piętrowe, w których nie było drabinek. Powód spał na górze, gdzie wchodził po taborecie. W swoich zeznaniach powód wyjaśnił również, iż w jego ocenie „ […] pierwsza i druga cela nie miały zachowanego metrażu” . Swoją ocenę powód oparł na tym, że jest „ dużym człowiekiem” (1,85 m) i się w tych celach „ ciągle obijał” ( vide: k. 78).

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda co do stanu cel, w jakich w okresie od dnia 27 października do dnia 12 listopada 2015 r. powód przebywał, nie kwestionując, iż faktycznie wymagają one napraw i remontów. Wobec powyższego, zdaniem Sądu zbędne było słuchanie na tę okoliczność trzech świadków, którzy zgodnie z wnioskiem powoda mieli potwierdzić „złożone przez niego na […] rozprawie zeznania, to jest żeby potwierdzili, że to co […] powiedział jest zgodne z prawdą” (vide: adnotacja 00:19:16 e-protokołu rozprawy z dnia 28 lipca 2016 r. k. 78). Z uwagi na fakt, że zeznania powoda Sąd ocenił jako wiarygodne, przesłuchanie świadków na wskazaną okoliczność stało się bezprzedmiotowe. Jednocześnie powód nie wnioskował, by dopuścić dowód z przesłuchania tych świadków na jakąkolwiek inną okoliczność. W konsekwencji powyższego na rozprawie w dniu 19 grudnia 2016 r. Sąd oddalił wniosek powoda o przesłuchanie w charakterze świadków P. K., A. S. i L. P. (k. 100).

Podkreślenia wymaga, że powód nie zaoferował żadnych dowodów z dokumentów poza zaświadczeniem o przebywaniu w Areszcie Śledczym w S. z dnia 6 listopada 2015 r. (k. 4). Sąd natomiast nie miał obowiązku przeprowadzania takich dowodów z urzędu.

W ocenie Sądu dla ustalenia zasadności wywiedzionego powództwa wystarczającym było oparcie się na dowodach wyżej powołanych. Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że żadna ze stron postępowania przed zamknięciem rozprawy, nie zgłosiła nowych wniosków dowodowych. Nadto ani powód, ani pozwany nie zażądali uzupełnienia przeprowadzonego postępowania dowodowego. Natomiast dla Sądu zgromadzony materiał dowodowy był w pełni wystarczający do wydania orzeczenia w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód źródła odpowiedzialności pozwanego upatrywał w naruszeniu przez niego dóbr osobistych powoda, m.in. w postaci godności. Powód wywodził, że do naruszenia doszło z powodu umieszczania go w przeludnionych celach, w których panowały nieludzkie warunki. Powód zarzucał m.in. brak drabinek w łóżkach piętrowych, na które musiał wchodzić po taborecie.

Wobec powyższego, powód dochodził od pozwanego - Skarbu Państwa reprezentowanego przez Dyrektora Aresztu Śledczego w S., zadośćuczynienia w kwocie 80.000 zł. Jednakże w toku procesu Sąd ustalił, że w Areszcie Śledczym w S. powód był osadzony jedynie przez okres 16 dni. tj. od dnia 27 października 2015 r. do dnia 12 listopada 2015 r. W konsekwencji Sąd rozpatrywał zasadność zgłoszonego roszczenia tylko za ten konkretny okres.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego należy oceniać przez pryzmat uregulowań przepisów art. 417 k.c., art. 23 i 24 k.c. oraz art. 448 k.c.

Dobra osobiste człowieka, zgodnie z art. 23 k.c., pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Jak wskazuje się w orzecznictwie – „stosownie do treści art. 30 Konstytucji RP, przyrodzona i niezbywalna godność człowieka jest nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych. Obowiązek ten powinien być realizowany przez władze publiczne przede wszystkim tam, gdzie Państwo działa w ramach imperium, realizując swoje zadania represyjne, których wykonanie nie może prowadzić do większego ograniczenia praw człowieka i jego godności, niż to wynika z zadań ochronnych i celu zastosowanego środka” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2007 r., sygn. akt II CSK 269/07, LEX nr 440384).

Zgodnie z przepisem z art. 24 § l k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny (art. 448 k.c.).

Powód winien zatem wykazać, iż doszło do naruszenia jego dobra osobistego, z kolei z przepisu art. 24 § 1 k.c. wynika domniemanie bezprawności czynu, które pozwany w niniejszym postępowaniu winien obalić.

Jedną z podstawowych powinności nowożytnego państwa prawa jest zagwarantowanie humanitarnych warunków odbywania kary pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ratyfikowanego przez Polskę Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Publicznych z dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r., nr 38 poz. 167 i 169), każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana w sposób humanitarny i z poszanowaniem przyrodzonej godności człowieka. Z kolei art. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r., nr 61 poz. 284 ze zm.), której Polska jest sygnatariuszem, stanowi, że nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu. Te normy prawa międzynarodowego znajdują swoje odpowiedniki w art. 40 i 41 ust. 4 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Wszystkie one w sposób niewątpliwy nakładają na władzę publiczną wskazany obowiązek zapewnienia osobom osadzonym w zakładach karnych humanitarnych warunków odbywania kary pozbawienia wolności, nie naruszających godności ludzkiej.

Zgodnie z art. 110 § 2 zd. 1. k.k.w., 3 m ² stanowi minimalną powierzchnię celi mieszkalnej, jaka powinna przypadać na jednego skazanego odbywającego karę pozbawienia wolności. Przepis ten wyznacza więc jeden z elementów służących zapewnieniu humanitarnych warunków odbywania kary pozbawienia wolności. Zaznaczyć trzeba, że tylko w takich warunkach możliwe jest zagwarantowanie, że wykonywanie tejże kary odbywać się będzie przy poszanowaniu godności osób, wobec których jest ona stosowana. Innymi słowy, w/w przepis, określając minimalną powierzchnię celi mieszkalnej jako jeden z warunków humanitarnego wykonywania kary pozbawienia wolności, służy ochronie godności osób ją odbywających. Dlatego jego naruszenie powoduje również naruszenie godności skazanego.

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy wskazać należy, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie nawet w części.

Analizując poszczególne zarzuty wywiedzione w pozwie Sąd doszedł do przekonania, iż chybiony okazał się zarówno zarzut przeludnienia cel jak i rzekomego panowania w nich nieludzkich warunków.

Odnosząc się do podniesionego zarzutu przeludnienia, Sąd pragnie wskazać, iż pozwany przedłożył wiarygodne dokumenty, z treści których jednoznacznie wynika w jakim okresie powód przebywał w poszczególnych celach oraz jaka jest ich powierzchnia całkowita, jak również powierzchnia przypadająca na jedną osobę. I tak na podstawie wykazu pomieszczeń w budynkach mieszkalnych z dnia 24 marca 2015 r. (k. 67 verte) oraz przeglądarki historii rozmieszczenia powoda (k. 68), ustalono, że powód w spornym okresie od dnia 27 października 2015 r. do dnia 12 listopada 2015 r. włącznie przebywał kolejno w trzech celach o numerach: (...). Powierzchnia tych cel odpowiadała normom wymaganym przepisami prawa, tj. 3 m ^{( 2)}/osobę. Bowiem cela nr(...)o powierzchni 12,02 m ^{( 2)} była przeznaczona do zamieszkiwana przez maksymalnie 4 osoby, cela nr (...) o powierzchni 9,02 m ^{( 2)} - przez 3 osoby, natomiast w najmniejszej z ww. cela nr (...)o powierzchni całkowitej 7,31 m ^{( 2)} mogły przebywać maksymalnie jednocześnie 2 osoby.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że pozwany nie naruszył przepisu określającego powierzchnię przypadającą na jednego osadzonego (3 m ²). Powierzchnie cel mieszkalnych w Areszcie Śledczym w S. w spornym okresie dostosowane były do ilości osób w nich przebywających.

Dodatkowo wskazać należy, iż pozwany załączył do odpowiedzi na pozew oświadczenie kierownika działu kwatermistrzowskiego Aresztu Śledczego w S. z dnia 4 lipca 2016 r. (k. 69), z treści którego wnioskować należy, że również stan cel, w których przebywał powód, odpowiada przepisom prawa, w szczególności prawa budowlanego. Na podstawie tego oświadczenia Sąd ustalił, że wprawdzie w celi nr (...), w której w dniach 28 października-2 listopada 2015 r. przebywał powód, stwierdzono nieprawidłowe podłączenie wentylacji, jednakże usterka ta - stwierdzona w toku kontroli w dniu 30 października 2015 r. - została usunięta w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z przepisami prawa. Powód nie zaoferował w tym zakresie żadnych kontr dowodów wobec treści dokumentów przedłożonych przez pozwanego, które Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne, tym bardziej, że ich treść nie była kwestionowana przez powoda.

Rozstrzygając w przedmiocie sporu Sąd miał również na uwadze treść przepisów Rozporządzenia z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz.U. z 2014 r., poz. 200). Jak słusznie podnosił pozwany zgodnie z punktem 1 i 2 Uwag do Tabeli nr 2, stanowiącej część Załącznika nr 3 cytowanego rozporządzenia, dopuszcza się piętrowanie dwóch łóżek, w którym górne powinno być zabezpieczone barierką oraz wyposażone w drabinkę - wyłącznie w celach mieszkalnych przeznaczonych dla osadzonych stwarzających poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu karnego lub aresztu. Regulacja ta jednak nie dotyczy pozostałej części osadzonych przebywających w jednostkach penitencjarnych, którzy zgodnie z Tabelą nr 1 mogą korzystać z łóżek metalowych/piętrowych - bez zabezpieczeń oraz drabinek. Takim osadzonym bezspornie jest powód. Wobec powyższego na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut powoda, jakoby łóżka piętrowe, znajdujące się w celach nr (...) pozbawione były wymaganych przepisami prawa zabezpieczeń. Jednocześnie powód nie wykazał, by w tych celach w spornym okresie przebywali z nim osadzeni-skazani stwarzający poważne zagrożenie społeczne lub poważne zagrożenie dla zakładu lub bezpieczeństwa osadzonych w zakładach karnych typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa zakładu. A już z samej treści cytowanych regulacji wprost wynika, iż jedynie w takich przypadkach w sytuacji piętrowania łóżek górna łóżko winno być zabezpieczone barierką oraz wyposażone w drabinkę.

Na marginesie wskazać należy, że oczywistym jest, iż stan cel powoduje, że przebywanie w nich wiąże się z pewną dolegliwością dla osadzonych, ale w przypadku powoda okres trwania tych dolegliwości oraz ich natężenie nie spowodowały naruszenia jego dóbr osobistych, co mogłoby skutkować zasądzeniem zadośćuczynienia.

W tym stanie rzeczy Sąd stwierdził, iż warunki panujące w Areszcie Śledczym w S. w okresie, w jakim osadzony był tam powód, nie dają podstawy do zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia pieniężnego.

Zadośćuczynienie ma na celu jedynie naprawienie tej części krzywdy, która związana jest z niezgodnym z prawem zwiększeniem uciążliwości odbywania kary pozbawienia wolności. Nadto należy podkreślić, że powód od 6 lipca 2015 r. odbywał karę pozbawienia wolności, m.in. w Zakładzie Karnym w G. za jazdę pod wpływem alkoholu przy orzeczonym zakazie prowadzenia pojazdów, z uwagi na to, że powód wcześniej dwukrotnie był już karany za jazdę pod wpływem alkoholu. Okoliczność ta świadczy o braku przywiązywania przez powoda tak dużej wagi do ochrony swych dóbr osobistych, jak twierdził na potrzeby tego procesu, jak również o jego skłonności do naruszania porządku prawnego.

Mając zatem powyższe na względzie Sąd oddalił powództwo w całości, o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi powoda. Jednakże mając na uwadze treść art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd odstąpił od obciążenia powoda kosztami sądowymi, od obowiązku uiszczenia których został zwolniony postanowieniem referendarza sądowego z dnia 1 czerwca 2016 r. (k. 26) - punkt II sentencji wyroku.

Wobec powyższego Sąd obciążył powoda kosztami postępowania, poniesionymi przez pozwanego, wyłącznie w zakresie kosztów zastępstwa procesowego, których wysokość ustalił na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (Dz. U. 2002 nr 163 poz. 1349 ze zm.). W tym stanie rzeczy Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w punkcie III sentencji wyroku.

/-/ SSO Małgorzata Małecka

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować uzasadnienie w kontrolce uzasadnień, uwzględniając urlop sędziego referenta;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć powodowi z pouczeniem ;

3.  za 14 dni od doręczenia lub z apelacją.

P., dnia 9 maja 2017 r. /-/ SSO Małgorzata Małecka