Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSA Janusz Jaromin
Sędziowie:	SA Andrzej Wiśniewski (spr.) SA Stanisław Kucharczyk
Protokolant:	st. sekr. sądowy Jorella Atraszkiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Jacka Łukjanowicza

po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2017 r. sprawy

A. L. (1)

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw.
z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 26 września 2016 r., sygn. akt III K 312/12

I.  uchyla zaskarżony wyrok i sprawę A. L. (1) przekazuje Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Ś. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych z VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Andrzej Wiśniewski Janusz Jaromin Stanisław Kucharczyk

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 26 września 2016r. uniewinnił A. L. (1) od zarzutu, że usiłował doprowadzić (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, tj. w wysokości 4.000.000 zł poprzez dokonywanie fikcyjnych transakcji, tak by przez wprowadzenie pracownika oskarżyciela posiłkowego w błąd co do zaistnienia zdarzenia będącego podstawą wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia określonego polisą nr (...), dokładniej poprzez dokonanie zgłoszenia włamania do pomieszczeń magazynowych położonych w S. przy ul. (...) i zaboru mienia o łącznej wartości przekraczającej 4.000.000 złotych doprowadzić do wypłaty odszkodowania, czym działał na szkodę Towarzystwa (...) S.A. w W., tj. od czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd rozstrzygnął również o kosztach postępowania.

Wyrok zaskarżyła pełnomocniczka oskarżyciela posiłkowego. Wyrok został zaskarżony w całości na niekorzyść oskarżonego.

Wyrokowi zarzuciła:

1.  mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów prawa procesowego, tj.:

a.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na:

i.  poddaniu ocenie każdego ze zgromadzonych dowodów i każdej okoliczności jedynie z osobna i niepowiązaniu ich ze sobą, podczas gdy ocenie winien podlegać również i przede wszystkim całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, rozumiany jako całość i tworzący jeden stan faktyczny, nie zaś zbiór pojedynczych zdarzeń – co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania, że Oskarżony mógł działać jedynie z zamiarem ewentualnym, podczas gdy ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie jako całości, tj. poprzez powiązanie wszystkich działań Oskarżonego i kompleksowe zobrazowanie sekwencji poszczególnych zdarzeń i zachowań prowadzi do jednoznacznego wniosku, że Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym,

ii.  błędnej, niezgodnej z zasadami doświadczenia życiowego ocenie, że z dokumentu w postaci wydruku faxu pisma(...)(k. 450-749, tom XII akt sądowych) wynika, że Oskarżony nawiązał współpracę z Ukrainą, gdyż ani z tego, ani z żadnego innego dowodu zgromadzonego w sprawie podjęcie takiej współpracy (w rozumieniu gospodarczym i ekonomicznym), jej zakres i przedmiot nie wynikają, a w szczególności nie można na tej podstawie ustalić, aby Oskarżony zgromadził specjalistyczne materiały elektroenergetyczne o wartości przekraczającej 4.000.000 złotych właśnie w związku z tą współpracą – a skoro taki był rzekomo motyw gromadzenia ww. materiałów przez Oskarżonego, to w świetle treści ww. wydruku faksu, motyw ten należało uznać za całkowicie niewiarygodny,

(...).  błędną ocenę opinii biegłych – D. R. (1), jako opartej na nieprawidłowym założeniu (że w magazynie nie mógł znajdować się towar wykazany na fakturach sprzed 6.11.2004r., w którym to dniu magazyn na pewno był pusty) i W. S. (1), jako niezawierającej ustaleń istotnych dla sprawy – oceniając obie jako nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy, chociaż opinie te zostały sporządzone w sposób prawidłowy i spójny, na podstawie logicznych, słusznych i zgodnych z zasadami doświadczenia życiowego, a zawarte w nich wnioski i ustalenia mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,

iv.  błędną ocenę zeznań świadków:

1.  A. K. i B. W. – jako nieposiadających pełnej wartości dowodowej z uwagi na zainteresowanie tych świadków określonym rozstrzygnięciem sprawy, podczas gdy ww. osoby takiego interesu nie posiadały, albowiem chociaż pracowali jako ochroniarze na terenie, na którym znajdował się magazyn (...) przy ul. (...) w S., to do ich obowiązków nie należało ochranianie tego pomieszczenia, a nadto, zdarzenie miało miejsce wiele lat temu i nie ma, ani nie było możliwości, aby wobec ww. osób wyciągnąć jakiekolwiek konsekwencje w razie uznania, że do kradzieży w magazynie faktycznie doszło – stąd świadkowie ci nie mieli żadnego interesu w tym, aby zeznawać nieprawdę,

2.  M. B. (1) – jako nieposiadających pełnej wartości dowodowej z uwagi na jej osobisty żal do Oskarżonego, albowiem jej zeznania, składane wielokrotnie na przestrzeni wielu lat były obszerne i szczegółowe, spójne, logiczne i konsekwentne, dotyczące spraw merytorycznych i księgowych, natomiast ewentualne pretensje ww. osoby do A. L. (1) były związane jedynie z ustaniem stosunku pracy i nie były na tyle istotne, aby wielokrotnie przez lata świadek składała nieprawdziwe zeznania,

3.  M. D. (1), a także sporządzonego przez niego raportu z dnia 26.11.2004r. – jako wiarygodnych i pozwalających na ustalenie, że w magazynie na dzień 26.11.2004r. znajdował się towar o wartości 4-6 mln zł, gdyż świadek ten nie sprawdzał szczegółowo podczas wizyty przy ul. (...) w S., co znajduje się w paczkach na paletach w magazynie, ale zrobił to jedynie „na oko” i w związku z tym określenie rodzaju i związanej z tym wartości towaru świadek ten nie mógł w żaden sposób określić, przy czym rozbieżność między 4 a 6 milionów jest tak duża, że trudno znaleźć rozsądne kryteria oceny, przyjęte przez tego świadka,

b.  art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego Oskarżyciela posiłkowego z dnia 22.09.2015r. o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych: z zakresu asortymentu towarowego, z zakresu rachunkowości i finansów oraz wyceny i analizy finansowej przedsiębiorstw, a także z zakresu systemów zabezpieczeń mienia i osób – chociaż nie zaistniała żadna z przesłanek wskazanych w art. 170 § 1 k.p.k., dowody te można było przeprowadzić, a okoliczności, na które zostały powołane wymagały wiadomości specjalnych, natomiast wynik tych opinii mógłby istotnie przyczynić się do wyjaśnienia sprawy i precyzyjnego ustalenia czy i ewentualnie jaki, o jakiej wartości i w jakiej ilości towar znajdował się w magazynie przy ul. (...) w S., w dniu rzekomej kradzieży, a także, czy magazyn był prawidłowo zabezpieczony, a zabezpieczone ślady pozwalają stwierdzić, czy istotnie doszło do kradzieży z włamaniem. W świetle tego, że Sąd zdyskredytował wszystkie dotychczasowe opinie biegłych i jednocześnie samodzielnie dokonał ustaleń wymagających wiedzy specjalnej, przeprowadzenie zawnioskowanych przez Oskarżyciela dowodów z opinii biegłych trzech różnych specjalności, było tym bardziej istotne i konieczne,

c.  art. 193 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd własnych ustaleń, założeń i obliczeń co do tego czy i jaki oraz o jakiej wartości towar mół znajdować się w chwili rzekomej kradzieży w magazynie przy ul. (...) w S., chociaż są to okoliczności, których ustalenie wymaga wiadomości specjalnych – przy czym Sąd w swoich ustaleniach oparł się na założeniu, że w dniu 6.11.2004r. magazyn był pusty (str. 16 uzasadnienia wyroku), pomimo, że m.in. z powodu przyjęcia właśnie takiego założenia Sąd podważył opinię biegłej D. R. (1) (przy czym nie uchodzi uwadze Oskarżyciela posiłkowego, że z okoliczności, iż magazyn w dniu 6.11.2004r. był pusty, Sąd i biegła D. R. (1) wyciągnęli odmienne wnioski);

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

a.  polegający na ustaleniu, że swoim zachowaniem Oskarżony nie popełnił zarzuconego mu czynu – podczas gdy przypisane A. L. (1) zachowanie zawierało wszystkie znamiona strony podmiotowej i przedmiotowej czynu z art. 286 § 1 k.k., a na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego można uznać, że Oskarżony w dniu 5.01.2005r., tj. dacie zgłoszenia rzekomej kradzieży oraz zgłoszenia szkody i złożenia (...) S.A. w W. wniosku o wypłatę odszkodowania, działał z tzw. oszukańczym zamiarem – choćby z tego powodu, że nie mógł nie wiedzieć, że zestawienie remanentowe, tj. wydruk na podstawie którego ustalił wysokość rzekomej szkody, nie odzwierciedlał rzeczywistego stanu magazynu, a mimo to konsekwentnie żądał od ubezpieczyciela wypłaty w całości sumy ubezpieczenia, tj. 4 mln złotych – a więc błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który doprowadził do niesłusznego uniewinnienia Oskarżonego,

b.  polegający na zaniechaniu dokonania niektórych ustaleń faktycznych i w związku z tym orzekanie na podstawie niekompletnego materiału dowodowego – mający swoje źródło w nieprzeprowadzeniu wszystkich dowodów zawnioskowanych przez oskarżyciela posiłkowego, tj. opisanych w punkcie 1 lit. b) powyżej dowodów z opinii biegłych, a także pomimo niewydania postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego, a więc z naruszeniem art. 170 § 3 k.p.k. zaniechanie przesłuchania świadków: P. O., D. M. (1), M. D. (2), a przede wszystkim M. T. (1), chociaż ich zeznania mogły w sposób istotny uzupełnić stan faktyczny w niniejszej sprawie, co mogłoby mieć wpływ zwłaszcza na ocenę, czy mogło dojść do kradzieży w magazynie przy ul. (...) w S., a także rodzaju zamiaru Oskarżonego, a w konsekwencji treść wyroku,

c.  polegający na sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranych w sprawie dowodów w postaci opisanych poniżej dokumentów (decyzji (...) i zestawienia), a mianowicie z jednej strony Sąd samodzielnie ustalił, że w magazynie przy ul. (...) w S. mogło dojść do kradzieży, a w chwili jej dokonania w pomieszczeniu tym mógł znajdować się towar wymieniony w zestawieniu remanentowym o wartości 3.544.225,76 zł, a z drugiej strony uznał za całkowicie wiarygodną decyzję Dyrektora (...)z dnia 31.05.2007r. i wydaną po ponownym przeprowadzeniu postępowania decyzją Dyrektora (...) z dnia 7.10.2008r. (k. 1429-1452, akta główne prokuratora, tom VIII) oraz zestawienia K. N. (k. 1932-1935 (...) segregator V) – stwierdzając, że są to dokumenty niebudzące wątpliwości natury prawnej lub faktycznej, sporządzone przez uprawnione osoby, a nadto ze sobą zbieżne i zgodne z zabezpieczonymi do sprawy dokumentami spółki (...) w urządzeniach księgowych faktury zakupu towarów na łączną wartość netto 4.652.291,65 zł i podatek naliczony VAT w kwocie 1.023.0504,15 zł, dokumentują transakcje fikcyjne, a towary wykazane w zestawieniu remanentowym towaru skradzionego fizycznie nie znajdowały się w magazynie w chwili rzekomej kradzieży, tym samym fakt zgłoszenia kradzieży był również czynnością pozorną.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocniczki oskarżyciela posiłkowego okazała się częściowo zasadna.

Mimo wielości podniesionych zarzutów de facto tylko dwa zarzuty zasługiwały na uwzględnienie, przy czym jeden z nich nie wywoływałby konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy w Szczecinie stwierdził, że niewątpliwie A. L. (1) nie był uprawniony do występowania o zwrot kwoty 486.461,52 zł, gdyż według inwentaryzacji towary wniesiono do magazynu przed 6.11.2004r., podczas gdy w tym dniu magazyn był całkowicie pusty. Sąd przedstawił obszerny wywód bazujący na zeznaniach L. G. (k. 1992), z których wynikało, że 6.11.2004r. świadek zakładał system alarmowy, który był wymogiem do zawarcia umowy ubezpieczenia, a to z kolei było wymogiem (...), by otworzyć magazyn, do którego mogły być dostarczane towary. W dniu zakładania alarmu magazyn był pusty, podczas gdy według ewidencji powinny znajdować się w nim towary właśnie wartości 486.461,52 zł. Sąd meriti przedstawił obszerny wywód, z którego wynikało, że towary te nie mogły znajdować się w transporcie, ani w innym magazynie i wywód ten Sąd odwoławczy w pełni podziela.

Różnica tkwi w ocenie prawnej takiego zachowania, gdyż Sąd I instancji stwierdził, że nawet gdyby przyjąć, że oskarżony mógł zdawać sobie sprawę z tego, że w magazynie mógł znajdować się towar o wartości niższej niż kwota 4.000.000 zł, to jednak należałoby w tym wypadku przypisać mu działanie z zamiarem ewentualnym, a to wyklucza możliwość przypisania oszustwa z art. 286 § 1 k.k. Tyle, że w nauce prawa karnego stwierdzono, że zamiar ewentualny nigdy nie występuje sam, ale zawsze towarzyszy zamiarowi bezpośredniemu, nierzadko zgodnemu z normą prawa karnego. Jeżeli przeanalizować tę sytuację w niniejszej sprawie, to okaże się, że nie było działania w zamiarze bezpośrednim towarzyszącego wnioskowi o wypłatę przeszło 486 tys. zł, ale był to jeden wniosek o wypłatę odszkodowania, częściowo oparty o wartość towarów realnie istniejących, a częściowo oszukańczy. Nie jest to zatem działanie w zamiarze ewentualnym, ale tzw. quasi-ewentualnym, polegającym na tym, że sprawca chce popełnić czyn, ale nie ma pewności co do wystąpienia jednego ze znamion i godzi się na jego zaistnienie (A. Marek: Prawo karne, 8 wydanie, str. 137). Odpowiada to w pewien sposób zamiarowi ogólnemu, zachodzącemu w sytuacji, gdy ktoś zadaje uderzenia np. młotkiem w głowę innej osoby odpowiada za zrealizowany stopień uszkodzeń ciała (ciężkie, średnie, lekkie) jeżeli tylko uświadamia sobie możliwość ich wystąpienia i chęć zadawania uderzeń. Podobnie w tej sytuacji sprawca wiedział o tym, że nie jest uprawniony do wystąpienia o wypłatę odszkodowania w pełnej wysokości i wystąpił również o wypłatę odszkodowania wartości 486.461,52 zł. Na pytanie, komu można przypisać zawinienie w zakresie nierzetelności inwentaryzacji, należy stwierdzić, że odpowiada za to A. L. (1) jako prezes zarządu spółki (...).

Do zarządzającego należy bowiem powierzenie funkcji rachunkowych, a w sytuacji, gdy A. L. (1) uczynił to w sposób, aby było to jak najtaniej i na przełomie roku nie zarządził spisu z natury, ale inwentaryzacja została oparta wyłącznie na dokumentach, to on spełnił wymogi odpowiedzialności za przestępstwo skutkowe z zaniechania (art. 2 k.k.).

Dlatego Sąd odwoławczy nie podziela poglądu Sądu I instancji jakoby wystąpienie o wypłatę odszkodowania o wartości 486.461,52 zł objęte było tylko zamiarem ewentualnym. Dodatkowo, jeżeli przeanalizuje się zeznania M. G. (k. 128) i J. G. (k. 130 verte) można dostrzec, że Zakład (...) odzyskał część towaru należącego do spółki (...) o wartości około 500.000 złotych znajdującego się poza magazynem, na placu budowy oraz opakowania warte około 10.000 złotych. Jeżeli zatem towar ten został wydany już z magazynu, to nie mógł być przedmiotem wniosku o odszkodowanie i również należało rozpatrywać to w kategoriach oszustwa w zamiarze bezpośrednim. Jak wynika z powyższych rozważań, nie doszło w tym zakresie do błędnej oceny dowodów, ale różnica między Sądem odwoławczym i Sądem I instancji sprowadza się do oceny prawnej, nie wywołującej potrzeby ponawiania postępowania dowodowego.

Drugi mankament zaskarżonego wyroku polega na nieprzeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego W. S. (1) w pełni. Sąd po przytoczeniu opinii z postępowania przygotowawczego i usłyszeniu opinii uzupełniającej zapytał o to, w ilu samochodach ciężarowych musiałby się zmieścić skradziony towar, na co biegły nie był w stanie odpowiedzieć od razu. Zamiast zakreślić termin do uzyskania takiej informacji, Sąd wyciągnął wniosek, że opinia ta jest nieprzydatna w zakresie stwierdzenia, czy doszło do upozorowania kradzieży. Jest to jedyny mankament postępowania dowodowego, zatem Sąd ponownie rozpoznający sprawę po odtworzeniu opinii pierwotnej i uzupełniającej, zapyta biegłego, czy polegają na prawdzie informacje, że typowa naczepa samochodu ciężarowego liczy 13,6 metra długości, 2,45 metra szerokości i 2,5 do 2,7 metra wysokości, co dawałoby 80-90 m3 objętości i nośność do 25 ton. Oznaczałoby to, że nie było możliwe dokonanie kradzieży całości ładunku, gdyż wymagało wyważenia drzwi, załadowania tira (co byłoby możliwe pod pretekstem dostawy), ale wymagałoby pozostawienia otwartego magazynu, wywiezienie towaru, jego wyładunek, powrót ciężarówki i załadowanie pozostałej części materiałów.

Sąd odwoławczy podziela zatem ocenę Sądu I instancji, iż nie jest wykluczona kradzież części zawartości magazynu, ale kradzież całości nie jest możliwa.

Dlatego Sąd odwoławczy uwzględnił częściowo zarzut podniesiony w apelacji oskarżycielki posiłkowej co do oceny zamiaru (zarzut 1.a. podpunkt 1) i na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Zalecenia obejmują ponowną analizę strony podmiotowej, zakres wartościowy nieuprawnionego żądania wypłaty odszkodowania i ponowienie dowodu z opinii biegłego W. S. (1) (lub innego biegłego) w zakresie powyżej wskazanym.

Zwięźle odnieść się też należało do pozostałych zarzutów. Nietrafny jest zarzut błędnej oceny pisma(...). Pismo to nie jest umową, ale stwarzało podstawy do gromadzenia towarów pod kątem dostawy temu odbiorcy. Sąd nie podziela oceny opinii biegłej D. R. (1), ale błąd ten nie ma wpływu na treść wyroku, skoro Sąd doszedł do takiego samego wniosku, iż towar, który miał znajdować się w magazynie w dniu 6.11.2004r. w rzeczywistości tam się nie znajdował.

Niepotrzebnie Sąd wdał się w ocenę zeznań A. K. i B. W., że mogli mieć oni motyw do składania fałszywych zeznań z uwagi na grożące im konsekwencje. W rzeczywistości świadków nie łączył żaden stosunek prawny z (...) sp. z o.o. i nie groziła im odpowiedzialność odszkodowawcza. Z zeznań tych świadków wynika jednak, że nie mieli możliwości obserwacji magazynu, podejmowali służbę po godzinie 16 i mogło się zdarzyć, że w godzinach pracy ktoś dokonał kradzieży. Wymagałoby to jednak kradzieży jednym transportem, tak jakby ktoś dokonał dostawy do magazynu lub ładowania kabli i osprzętu z dostawą na budowę. Sąd dokonał też prawidłowej – ostrożnej, ale rzeczowej oceny zeznań M. B. (1). Wiarygodne były też zeznania M. D. (1). Świadek ten nie mógł w sposób pewny określić wartości towarów znajdujących się w magazynie, ale też nie kreował się na taką osobę, jedynie oceniał wartość tych towarów. Za jego wiarygodnością przemawia umiejętność zróżnicowania tej wartości – na 300-350 tys. zł w dniu drugiej wizyty, 4-6 mln zł w dniu trzeciej wizyty, o ile całość osprzętu była takiej samej wartości jak te części, które widział lub 1 mln zł, jeżeli były gorszej jakości. Z zeznań tego świadka wynika natomiast niezbicie, że w magazynie spółki (...) zwiększała się ilość i wartość towaru, co podważa tezę o fikcyjności kradzieży.

Nie jest też zasadny zarzut niezasadnego oddalenia wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii trzech biegłych. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych D. R. (1) i W. S. (1), natomiast oddalenie wniosku dowodowego z zakresu systemów zabezpieczających było zasadne, gdyż ani magazyn, ani system alarmowy już nie istnieją i nie sposób było przeprowadzić tego dowodu.

Sąd odwoławczy nie podziela też zarzutu 1.c, gdyż ustalenie wartości towarów, które niewątpliwie nie mogły się znajdować w magazynie nie wymaga umiejętności specjalnych, ale myślenia i posługiwania się umiejętnościami matematycznymi wspomaganych użyciem kalkulatora. Sąd dobrze wyliczył wartość towarów, które na pewno nie znajdowały się w magazynie.

Absolutnie niezasadny jest zarzut obrazy art. 170 § 3 k.p.k. poprzez niewydanie postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie P. O., D. M. (1), M. D. (2) i M. T. (1). Na ostatniej rozprawie w dniu 26.09.2016r. Sąd dopuścił dowód z zeznań P. O. i M. D. (2), odczytując ich zeznania, przy braku sprzeciwu skarżącej, co niweczy ten zarzut w zakresie tych dwóch świadków. Sąd odwoławczy pytał skarżącą, kiedy składała wniosek o przesłuchanie pozostałych dwóch świadków i uzyskał odpowiedź, że było to w obszernym wniosku dowodowym w 2015r. Rzeczywiście taki wniosek dowodowy z 22.09.2015r. został złożony na k. 640. Pomijając już oczywiste absurdy tego wniosku, np. o odczytanie zeznań A. L. (1) złożonych w charakterze świadka przed przedstawieniem mu zarzutów, nie zawiera on wniosku o przesłuchanie D. M. i M. T. (1). Dodatkowo skarżąca po zakończeniu przesłuchiwania świadków i odczytywania ich zeznań, nie wniosła dalszych wniosków dowodowych, co czyni temat naruszenia art. 170 § 3 k.p.k. zamkniętym – trzeba było takie wnioski złożyć, aby Sąd się wypowiedział.

Nie ma sprzeczności między ustaleniami poczynionymi przez inspektorów kontroli skarbowej i ustaleniami Sądu. Sąd I instancji nie jest związany ustaleniami postępowania kontrolnego i mógł czynić własne ustalenia. Wbrew twierdzeniom skarżącej, Sąd dopuścił ten dowód „w zakresie źródła pochodzenia towaru” i w tym zakresie decyzje (...) dostarczyły rzetelnej informacji.

W zakresie pozostałych – poza uzupełniającą opinią biegłego W. S. (1) – dowodów Sąd może szeroko stosować art. 442 § 2 k.p.k., gdyż nie miały one wpływu na uchylenie wyroku.

O wysokości wynagrodzenia obrońcy z urzędu Sąd orzekł na podstawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714).

(Andrzej Wiśniewski) (Janusz Jaromin) (Stanisław Kucharczyk)