Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku wydanego w trybie art. 343§ 6 kpk

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego zarówno sprawstwo, jak i wina oskarżonego D. D. odnośnie popełnienia zarzucanego mu czynu, zdaniem Sądu, nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego warunkiem karalności niealimentacji nie jest samo niewykonywanie ciążącego na sprawcy obowiązku łożenia na utrzymanie dziecka, rodziców lub innej osoby najbliższej, lecz uporczywe uchylanie się od tego obowiązku. Przez "uporczywość" rozumie się zachowanie długotrwałe, powtarzalne, nacechowane złą wolą i nieustępliwością (por. wyr. SN z 27 II 1996 r., II KRN 200/95, Orz. Prok. i Pr. 1996, nr 10 oraz post. SA w K. z 13 XII 2000 r., II Akz 289/00, KZS 2000, nr 12, poz. 28). Sąd Rejonowy mając na uwadze poczynione w niniejszej sprawie ustalenia uznał, że zachowanie oskarżonego było nacechowane złą wolą, było powtarzalne i trwałe, zatem przyjąć należało, że D. D. bez wątpienia wyczerpał znamię uporczywości.

Określone w art. 209§1kk przestępstwo niealimentacji jest przestępstwem materialnym. Warunkiem jego dokonania jest więc, aby uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego spowodowało narażenie pokrzywdzonego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Przez pojęcie podstawowych potrzeb życiowych rozumie się nie tylko potrzeby w zakresie minimum egzystencji (wyżywienie, odzież, potrzeby higieniczne), ale również potrzeby związane z uzyskaniem niezbędnego wykształcenia i korzystaniem z dóbr kulturalnych. Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie niewywiązywanie się przez D. D. z obowiązku alimentacyjnego z pewnością skutkowało stanem bezpośredniego i konkretnego zagrożenia niemożnością zaspokojenia podstawowych potrzeb uprawnionego. Jak wynika z akt sprawy małoletni pokrzywdzeni otrzymują świadczenie z Funduszu Alimentacyjnego. Podkreślić należy, że procedura przyznawania świadczeń z funduszu alimentacyjnego o oraz świadczeń finansowych pomocy społecznej warunkuje występowanie trudnej sytuacji uprawnionych.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż D. D. w okresie od m-ca lipca 2015 r. do m-ca września 2016 r. w S. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczeń sądowych obowiązku opieki nad dziećmi przez niełożenie alimentów w kwocie po 400 zł miesięcznie orzeczonych ugodą Sądu Rejonowego w Gryfinie z dnia 22 lipca 2015 roku, sygn. akt III RC 192/26 na rzecz syna J. D. oraz w kwocie 350 zł miesięcznie orzeczonych wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Gryfinie z dnia 29 grudnia 2015 roku, sygn. akt III RC 419/15 na rzecz córki M. D., czym naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych i konieczność korzystania z pomocy osób trzecich, czym wypełnił znamiona czynu z art. 209§1 k.k.

Ponieważ w trakcie postępowania karnego nie ujawniono żadnych okoliczności skutkujących niemożnością przypisania oskarżonemu winy, tym samym Sąd uznał, że oskarżony działał umyślnie.

W niniejszej sprawie Sąd uwzględnił wniosek prokuratora złożony w trybie art. 335§1 kpk o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy w całości albowiem okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości, a postawa oskarżonego, który przyznał się do winy wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości.

Stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy Sąd uznał za średni. Oskarżony miał pełną świadomość, że zobowiązany jest do płacenia renty alimentacyjnej i nie podejmował żadnych starań by z tego obowiązku się wywiązać. Oczywistym jest, że obowiązek wychowania i utrzymania dzieci spoczywa na obojgu rodzicach. D. D. nie przyczyniał się do utrzymania dzieci, mimo że podejmował prace dorywcze i otrzymywał wynagrodzenie. Swoim postępowaniem naraził swoje dzieci na znaczne pogorszenie warunków życiowych i w żaden sposób nie partycypował w zaspokajaniu ich potrzeb materialnych.

Jako okoliczność obciążającą Sąd Rejonowy przyjął uprzednią dwukrotną karalność oskarżonego, przy czym ujemny wpływ tej okoliczności na wymiar kary Sąd skorygował biorąc pod uwagę, że w skład czynów za które oskarżony był skazany, dwukrotnie były one wymierzone w zupełnie inne dobro chronione prawem i nie pozostają w żadnym związku przyczynowym z czynem przypisanym oskarżonemu w tym postępowaniu karnym.

Mając na względzie powyższe ustalenia co do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności obciążające, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że zasadne jest wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 10 złotych każda .

Sąd Rejonowy uznał, że przy wymiarze kary należy zabezpieczyć prawa uprawnionych do alimentacji. Ponieważ z akt sprawy wynika, że skazany ma możliwości zarobkowe Sąd uznał że tak określona kara ukształtuje społecznie wymaganą od oskarżonego postawę. Sąd zważył, że orzeczenie kary pozbawienia wolności pozbawiłoby oskarżonego możliwości podejmowania pracy i łożenia na utrzymanie dzieci.

Wniosek Prokuratora zawierał również nałożenie na oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie J. D. i M. D. na podstawie art. 71 § 1 pkt. 3 k.k. Wniosek ten miał na celu urealnienie prawidłowej postawy oskarżonego . Jednak zgodnie z obowiązującymi przepisami kodeksu karnego obowiązku tego nie można orzec przy wymierzeniu samoistnej kary grzywny. Sąd nie ustrzegł się błędu i w wyroku powielił błędny wniosek Prokuratora w tym zakresie.

Na podstawie art. 627§1kk Sąd zasądził od oskarżonego koszty sadowe i wymierzył mu opłatę od skazania.

Ze względu na powyższe ustalenia i oraz przywołane okoliczności Sąd Rejonowy orzekł, jak w sentencji wyroku.