Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt. IV Ka 1393/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2017r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Szyszko

Sędziowie SSO Magdalena Jurkowicz

SSR del do SO Jolanta Pol-Kulig (spr.)

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale Tadeusza Kaczana Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2017r.

sprawy K. L. (L.)

syna R. i W. z domu W.

urodzonego (...) we W.

oskarżonego o czyn z art. 178a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 5 września 2016r. sygn. akt II K 972/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia) na rzecz adwokata K. K. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i 60 / 100 , w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1393/16

UZASADNIENIE

K. L. został oskarżony o to, że w dniu 22 stycznia 2015 roku we W. , będąc pod wpływem środka odurzającego z grupy (...) w stężeniu 249 ng/ml i substancji (...) z grupy (...) w stężeniu 46 ng/ml i (...) w stężeniu 49 ng/ml we krwi , kierował samochodem marki M. (...) o nr rej. OB. (...), jadąc ul. (...) tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 05 września 2016 r. sygn. akt II K 972/15 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia II Wydział Karny:

I.  uznał oskarżonego K. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1k .k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności ;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania od godzin 4.00 do godziny 6.40 dnia 22 stycznia 2015 r. ;

III.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz powodzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwóch) lat ;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nim Skarb Państwa;

V.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. kwotę 929,88 zł tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu ;

Od tego wyroku apelację wywiódł oskarżony K. L. zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucił na zasadzie art. 427§ 2 kpk oraz art. 438 pkt. 3 kpk rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu K. L. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności . Nadto oskarżony wnosił o ponowne badanie przez biegłych sądowych i stwierdzenie w jakim stopniu (...) o stężeniu 249 mg/ml i (...) w stężeniu 46 mg/ml, ograniczył go w prowadzeniu pojazdów mechanicznych bowiem leki miał wypisywane przez lekarza i zażywał je przez okres 4 lat i nie miał pojęcia , że pod wpływem tych leków nie wolno prowadzić .

Podnosząc powyższy zarzut wniósł o zmianę zakażonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 8 miesięcy pobawienia wolności z jednoczesnym zawieszeniem jej wykonania na odpowiedni okres próby .

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie .

W pierwszej kolejności podkreślić jednak należy , iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób poprawny ,w granicach niezbędnych do ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia i na podstawie całokształtu materiału dowodowego wywiódł trafne wnioski tak co do sprawstwa i winy , jak i co do wysokości orzeczonej wobec oskarżonego kary. W uzasadnieniu pisemnym wyroku Sąd I instancji poddał niezbędnej analizie logicznej zebrane dowody i w sposób w pełni przekonujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia przedstawił na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie odnośnie wiarygodności dowodów . Przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego był całokształt okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 kpk) ocenionych swobodnie (art.7 kpk) i bezstronnie (art. 4 kpk). Sąd Rejonowy nie wykroczył przeciwko regułom oceny dowodów ustanowionym dyspozycją art. 7 k.p.k. w sposób mogący być zakwestionowany z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie zmienia przy tym tej oceny podnoszona przez oskarżonego okoliczność , iż zarówno (...) jak i (...) , których obecność została u niego stwierdzona w chwili kierowania pojazdem mechanicznym, miały być mu przepisywane przez lekarza i nie miał pojęcia ,ze pod wpływem tych leków nie wolno prowadzić samochodu . Podkreślić bowiem należy , iż oskarżony nie miał uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych co już od samego początku eliminowało go z ruchu drogowego jako kierowcę niezależnie od tego czy wiedział ,iż nie może kierować samochodem pod wpływem tych środków . Przy tym oskarżony sam przyznawał w wyjaśnieniach , iż nie sprawdził zaleceń jak też ewentualnych skutków ubocznych zażywania powyższych środków w otrzymanej wraz z lekami książeczce. Trudno też przyjąć w świetle podstawowych reguł logiki by eksulpowało oskarżonego w jakikolwiek sposób zażywanie przez niego zarówno (...) jak i (...) z przepisu lekarza . Jak wynika ze sprawozdania dotyczącego badania (...)próbki krwi pobranej od K. L. w dniu zdarzenia , oznaczony u oskarżonego poziom (...) oraz (...) zawierał się w zakresie stężenia terapeutycznego . Okoliczność ta jednak jeszcze nie oznacza , iż oskarżony był uprawniony do prowadzenia pojazdu pod wpływem tych środków . Jak wskazuje bowiem powyższe sprawozdanie stwierdzenie obecności dwóch substancji psychoaktywnych we krwi u oskarżonego wskazuje na oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5%o . W świetle tych okoliczności bez znaczenia dla postawionych oskarżonemu zarzutów pozostaje podnoszona przez oskarżonego argumentacja zmierzająca do ponownego badania w celu ustalenia w jakim stopniu (...) o stężeniu 249 mg/ml i (...) w stężeniu 46 mg/ml, ograniczył go w prowadzeniu pojazdów mechanicznych . Tym bardziej ,że nie posiadał on uprawnień do kierowania pojazdami . A przy tym w sprawozdaniu z badania krwi oskarżonego wyraźnie określono stopień stężenia zażytych przez oskarżonego substancji psychoaktywnych i ich oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy. Brak było przy tym podstaw do kwestowania powyższego sprawozdania , sporządzone zostało ono zgodnie ze wskazaniami wiedzy po przeprowadzeniu dokładnej analizy chemiczno- toksykologicznej próbki krwi pobranej od K. L..

Z kolei odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary to należy on do zarzutów z kategorii ocen i leży w sferze swobodnego uznania sądu (T. Grzegorczyk , Kodeks postępowania karnego . Komentarz , Zakamycze 2005 , s. 1085 – 1086) . Zasadność zatem zarzutu opartego na treści art. 438 pkt 4 k.p.k. musi znajdować oparcie w takich okolicznościach, które sprawiają , iż pomimo tego , że kara mieści się w granicach ustawowego zagrożenia , to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy stopnia społecznej szkodliwości czynu i celów kary , czyniąc ją karą niesprawiedliwą w społecznym odczuciu ( wyrok SN z 11 IV 1985 r. , V KRN 178/85 , OSNKW 7-8/1985/60 ; wyrok SN z 30 XI 1990 r. , Wr 363/90 , OSNKW 7-9/1991/39) . Podkreślić należy , iż przepis art. 438 pkt 4 stanowi tylko o rażącej niewspółmierności kary ( a nie jakiejkolwiek niewspółmierności) , co oznacza zdaniem Sądu Najwyższego , iż chodzi „o różnicę ocen tak zasadniczej natury , iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – >>rażąco niewspółmierną<< , to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” ( wyrok SN z 2 II 1985 r. , II KRN 198/94 , OSNPP 6/1995/18). Dlatego też Sąd Rejonowy słusznie wyeksponował charakter popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, sposób działania sprawcy oraz rodzaj naruszonych przez niego obowiązków i obowiązujących przepisów. . Nie bez znaczenia pozostaje bowiem fakt , iż oskarżony nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi co w połączeniu z prowadzeniem pojazdu w stanie pod wpływem środka odurzającego spowodowało znaczne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym innych jego uczestników . Ładunek społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest znacząco wysoki i okoliczność ta musiała znaleźć wyraz w wymiarze kary .Również wzgląd na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa sprawia , że wymierzoną karę nie tylko, że nie sposób uznać za rażąco niewspółmierną , ale również i niewspółmierną .

Biorąc powyższe pod uwagę , zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji najzupełniej prawidłowo zastosował wobec oskarżonego środki reakcji prawnej na przestępstwo . Wymierzona oskarżonemu kara pozostaje w granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane oskarżonemu przestępstwo , Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień zawinienia oskarżonego a wymierzona kara w pełni realizuje dyrektywy sądowego wymiaru kary określonego w art. 53 § 1 i 2 k.k. , jest sankcją współmierną do stopnia zawinienia , stopnia społecznej szkodliwości czynu , odpowiednią z uwagi na jej oddziaływanie zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego oraz spełniającą wymogi prewencji generalnej.

Prawidłowo również Sąd Rejonowy ocenił przesłanki mające wpływ na uznanie , iż wobec oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Oskarżony był już uprzednio wielokrotnie karany sądownie i pomimo stosowania wobec niego środków resocjalizacyjnych jego zachowanie nie uległo poprawie. Jak wskazuje analiza akt sprawy oskarżony dopuszczał się poszczególnych przestępstw w okresach próby wyznaczanych kolejnymi wyrokami Sądów co skutkowało z kolei zarządzeniem wykonania wobec niego kar pozbawieni wolności. Także niniejszy czyn oskarżony popełnił w okresie próby pozostając pod dozorem kuratora sądowego a następnie ukrywał się przed wymiarem sprawiedliwości co skutkowało zawieszeniem postępowania przygotowawczego. Nie zmienia przy tym oceny zachowania oskarżonego fakt ,iż przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu bowiem powyższe okoliczności rzutują na negatywną prognozę kryminologiczną wobec niego w przyszłości.

Orzeczenie w zakresie dotyczącym koszów obrony z urzędu Sąd oparł na treści § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163 , poz. 1348 ze zm.)

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj.: Dz.U. z 1983 r. , Nr 49 , poz. 223 ze zm.) Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów postępowania ,w tym od opłaty .