Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st.sekr.sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2017 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa

D. H.

przeciwko:

J. S. (1)

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego J. S. (1) na rzecz powoda D. H. kwotę 3.000 zł (trzy tysiące złotych);

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  przyznaje radcy prawnemu A. S. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 2.952 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu;

IV.  nie obciąża pozwanego kosztami procesu poniesionymi przez powoda.

Sygn. akt I C 1193/16

UZASADNIENIE

Powód D. H. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. S. (1) kwoty 7.000 zł oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że pracował wspólnie z pozwanym w firmie ochroniarskiej, gdzie pozwany był ochroniarzem zaś powód kontrolował jakość pracy ochroniarzy. Wskazał, iż na skutek zamieszczenia przez pozwanego na portalu internetowym GO.work.pl obraźliwego wpisu dotyczącego jego osoby zgłosił zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z art. 216 § 2 k.k. Wyrokiem z dnia 28 czerwca 20016 r. Sąd Rejonowy w Toruniu warunkowo umorzył postępowanie karne i zobowiązał pozwanego do przeproszenia powoda w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia. Pomimo upływu terminu pozwany nie przeprosił powoda. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 7.000 zł z tytułu naruszenia dóbr osobistych. Pozwany w odpowiedzi wskazał, iż przeprosił powoda, nadto stwierdził, iż kwota 7.000 zł jest wygórowana, Dodał, iż wpis na portalu był odwetem za to, z powód przyczynił się do nałożenia na niego kary pienionej w zakładzie pracy, w którym oboje pracowali. Powód zaznaczył, iż pozwany nie przeprosił go listownie, jedynie w dniu 29 sierpnia 2016 r. umieścił wpis na portalu z przeprosinami. Zdaniem powoda wpis na portalu internetowym szkalował jego imię. Informacja o zamieszczonym przez pozwanego wpisie wywołała u powoda silne zdenerwowanie i stres. Opinia ta została zauważona przez znajomych powoda i szybko rozprzestrzeniła się w środowisku. Powód broniąc swych praw musiał poczynić kroki w cel ustalenia autora wpisu a następnie zainicjowania postępowania karnego. Brak przeproszenia pomimo wyroku wpłynęło na poczucie niesprawiedliwości po stronie powoda. Podkreślił, iż zamieszczenie przeprosin na portalu odbyło się dopiero po wezwaniu pozwanego do zapłaty kwoty 7.000 zł. Powód podkreślił iż dostęp do portalu internetowego GoWork.pl ma szerokie grono społeczności w tym pracodawcy i współpracownicy powoda. Powód idąc do pracy odczuwał dyskomfort psychiczny wiedząc, że każdy mógł przeczytać umieszczony pod jego adresem obraźliwy wpis. Zaznaczył również, iż w konsekwencji stracił pracę.

W odpowiedzi na pozew pozwany przyznał, iż umieścił wpis na portalu zaznaczył jednak, iż zrobił to w nerwach pod wpływem silnego stresu. Podał, iż podczas kontroli prowadzonych przez powoda czynione były wobec niego bezpodstawne uwagi. Został również z jego inicjatywy ukarany karami pieniężnymi. Podał, iż nie przeprosił listownie powoda z uwagi na brak jego adresu, przeprosił jednak umieszczając odpowiedni wpis na portalu. Podkreślił, iż umieszczony przez niego obraźliwy wpis nie miał wpływu na stratę pracy przez powoda. Dodał, iż nie jest w stanie uiścić na przez powoda kwoty 7.000 zł, gdyż jest rencistą z problemami zdrowotnymi. Obecnie otrzymuje rentę w wysokości 1.500 zł, z której utrzymuje swoją rodzinę.

W kolejnym piśmie powód podtrzymał swoje twierdzenia i żądania. Zaznaczył, iż obowiązek przeprosin pozwany wykonał dopiero po wszczęciu postępowania w niniejszej sprawie za nieuzasadnione uznał twierdzenia pozwanego, iż wpis był wynikiem częstych i negatywnych uwag kierowanych przez powoda. Zaznaczył, iż w ramach wykonywania swoich obowiązków do zachowania poznanego podchodził ze zrozumieniem. Swoje obowiązki wykonywał zaś w sposób właściwy i sumienny Przed otrzymaniem kar pieniężnych pozwany otrzymał upomnienia za różne uchybienia Zdaniem powoda zadana kwota 7.000 zł nie jest kwota wygórowaną.

W piśmie z dnia 7 grudnia 2016 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasadzenie za Skarby Państwa na rzecz pełnomocnika kosztów pomocy prawnej udzielonej mu z urzędu. Zaznaczył, iż żądanie powoda nie odpowiada wadze czynu popełnionego przez pozwanego. Pozwany podał, iż żałuje swojego zachowania, wpis był umieszczony pod wpływem wzburzenia emocjonalnego. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał jaka krzywdę poniósł na skutek umieszczonego wpisu. Podkreślił, iż żądana kwota jest rażąco wygórowana biorąc pod uwagę również stan majątkowy pozwanego. Pozwany zaproponował, zapłatę na rzecz powoda kwoty 1.762 zł.

W piśmie z dnia 7 stycznia 2017 r. powód nie przyjął propozycji ugodowej zaproponowanej przez pozwanego. Zaznaczył, iż przeprosiny miały miejsce około roku po zdarzeniu, zaś pozwany zamieszczając wpis nie działał w afekcie.

Na terminie rozprawy w dniu 20 marca 2017 r. powód zaznaczył, iż leczy się psychiatrycznie i psychologicznie w związku z wpisem dokonanym przez pozwanego.

Sąd ustalił, co następuje:

D. H. i J. S. (1) byli pracownikami firmy (...) Sp. z o.o. J. S. (1) pracował jako ochroniarz, zaś D. H. pracował jako kontroler jakości pracy ochroniarzy. D. H. kontrolował również pracę J. S. (1). W ramach wykonywanej kontroli stwierdzał uchybienia pracownika o czym go upominał. Brak reakcji na uwagi oraz ilość kolejnych przewinień doprowadziła do nałożenia na J. S. (1) kar pieniężnych. J. S. (1) zrezygnował z pracy.

Dowód: zeznania powoda D. H. z 24.04.2017 r. 00:41:34- 01.23:26 k. k. 169-171,

zeznania pozwanego J. S. (1) z 24.04.2017 r. k. 171v-172

zeznania świadka E. S. z 24.04.2017 r. 00:05:31-00:29:01 k. 168v-169;

zeznania świadka K. S. z 24.04.2017 r. 00:29:01-00:39:44 k. 169-169v

W dniu 11 października 2015r. o godzi 18.00 J. S. (1) zamieścił na portalu GoWork.pl pod zdjęciem pracowników ochrony w tym D. H. w towarzystwie osoby publicznie znanej wpis o treści: „na fotce znam tych dwóch co są po lewej stronie. Pierwszy to pan hank a drugi to pan czarnecki. Obaj to debile bez średniego wykształcenia. Jeden głupszy od drugiego i proszez czytający te słowa – POWIEDZCIE im to bo oni tego nie wiedzą. Jak o tym szybciej dowiedzą się ich pracodawcy to ich wywalą z pracy. P.S. chodzi mi o foto gdzie jest 5 osób 2 tych panów oraz dwie przez pomyłkie kobiety i nie ogolony facet. Wszyscy robią bardzo debilne uśmiechy do kamery.”

Dowód: zrzut ekranu k. 15;

zdjęcie k. 164;

zeznania powoda D. H. z 24.04.2017 r. 00:41:34- 01.23:26 k. k. 169-171;

zeznania pozwanego J. S. (1) z 24.04.2017 r. k. 171v-172;

zeznania świadka E. S. z 24.04.2017 r. 00:05:31-00:29:01 k. 168v-169;

zeznania świadka K. S. z 24.04.2017 r. 00:29:01-00:39:44 k. 169-169v

Do portalu dostęp miało szerokie grono społeczeństwa. Wielu znajomych informowało D. H. o istnieniu wpisu.

Dowód: zeznania powoda D. H. z 24.04.2017 r. 00:41:34- 01.23:26 k. k. 169-171;

W lutym 2016 r. firma (...) Sp. z o.o. rozwiązała umowę o prace z D. H.. W lutym 2016r. została rozwiązana grupa interwencyjna, w której pracował.

Dowód: zeznania powoda D. H. z 24.04.2017 r. 00:41:34- 01.23:26 k. k. 169-171;

D. H. nie miał w pracy nieprzyjemności ze strony pracodawcy, ani współpracowników w związku z zamieszczonym przez pozwanego wpisem.

Bezsporne.

Pismem z dnia 13 listopada 2015r. D. H. złożył zawiadomienie do Prokuratury Rejonowej T. Centrum – Zachód o popełnienie na jego szkodę przestępstwa z art. 216 § 2 k.k.

Dowód: zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa k. 16

Wyrokiem Sąd Rejonowego w Toruniu z dnia 28 czerwca 2016 r. warunkowo umorzono postępowanie karne wobec J. S. (1) na okres 1 roku próby. Orzeczono wobec niegoświadczenie pieniężne w wysokości 200 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. J. S. (1) zobowiązano do listownego przeprowadzenia D. H. w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia.

Dowód: wyrok k. 22-23

W wyznaczonym terminie J. S. (1) nie przeprosił D. H.. D. H. złożył wniosek o podjęcie umorzonego postępowania karnego.

Dowód: wniosek z 12.08.2016 r. k. 24-25

Pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r. D. H. wezwał J. S. (1) do zapłaty kwoty 7.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Dowód: wezwanie z dnia 18.08.2016 r. k. 26-27

Dnia 29 sierpnia 2016 r. J. S. (1) umieścił na portalu internetowym Go.work.pl wpis przepraszając D. H. za obraźliwy tekst.

Dowód: wydruk opinii z portalu k. 97-99

W usunięciu obraźliwego tekstu z portalu internetowym pomagała J. S. (1) córka K. S..

Dowód: zeznania pozwanego J. S. (1) z 24.04.2017 r. k. 171v-172

zeznania świadka E. S. z 24.04.2017 r. 00:05:31-00:29:01 k. 168v-169;

zeznania świadka K. S. z 24.04.2017 r. 00:29:01-00:39:44 k. 169-169v

Pismem z dnia 27 września 2016r. J. S. (1) przeprosił D. H. za umieszczenie obraźliwego wpisu na portalu internetowym

Dowód: pismo z 27.09.2016r. k. 40

W grudniu 2016r. D. H. podjął się leczenia psychiatrycznego w (...) w T..

Dowód: historia choroby k. 132-141

Powód obecnie nie pracuje.

Bezsporne.

Pozwany jest rencistą emerytem, otrzymuje miesięcznie rentę w kwocie ok 1.500 zł netto, jego zona jest emerytką, otrzymuje emeryturę w kwocie ok 1.300 zł netto miesięcznie. Żona pozwanego pracuje na pół etatu na umowę o pracę, zarabia ok 500 zł miesięcznie netto. Pozwany nie pracuje, nie szuka pracy. Małżonkowie S. spłacają zobowiązania kredytowe. Córka pozwanego ma 25 lat, z wykształcenia jest pracownikiem socjalnym, nie pracuje na stałe, utrzymują ją rodzice (czasami podejmuje jakąś pracę)

Dowód: zeznania pozwanego J. S. (1) z 24.04.2017 r. k. 171v-172

zeznania świadka E. S. z 24.04.2017 r. 00:05:31-00:29:01 k. 168v-169;

zeznania świadka K. S. z 24.04.2017 r. 00:29:01-00:39:44 k. 169-169

rozliczenia podatkowe k. 151-160

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, faktów przyznanych przez stronę pozwaną, dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron, zeznań świadków, przesłuchania stron na podstawie art. 230 k.p.c.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Za wiarygodny Sąd uznał zasadniczo dowód z przesłuchania świadków E. S. i K. S. na okoliczność sytuacji majątkowej i zdrowotnej pozwanego, możliwości finansowych, stanu psychicznego w chwili zatrudnienia w (...) Ochrona Sp. z o.o. oraz w chwili opublikowania komentarza w Internecie, przyznania pozwanego, wyrażenia przez niego skruchy, usunięcia wpisu i zamieszczenia przeprosin.

Za zgodne z rzeczywistym stanem Sąd uznał również twierdzenia powoda dotyczące relacji pomiędzy stronami, umieszczenia wpisu oraz przeprosin gdyż są one jasne, spójne i zgodne z ustalaniami poczynionymi przez Sąd.

Sąd nie znalazł również podstaw, aby podważyć twierdzenia przedstawione przez pozwanego.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, iż pozwany zamieścił obraźliwy wpis pod adresem powoda i nie przeprosił go za swoje zachowanie w sposób i w terminie wskazanym w wyroku sądowym. Poza sporem pozostaje również kwestia, iż pozwany po upływie terminu wynikającego z wyroku karnego przeprosił powoda listownie za dokonany wpis na portalu internetowym. Przeprosiny zamieścił również na portalu internetowym, a w toku niniejszego postępowania z pomocą córki usunął obraźliwy wpis z portalu internetowego. Sporna pozostawał natomiast kwestia dotycząca tego, czy w związku z umieszczeniem wpisu na portalu internetowym powodowi przysługuje zadośćuczynienie od pozwanego i jego wysokość.

Powód opierał swoje roszczenie na art. 24 k. c. w związku z art. 448 k.c. Powód domagał się zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych poprzez zamieszczenie na portalu internetowym obraźliwego wpisu pod jego adresem.

W pierwszej kolejności należy ustalić, czy rzeczywiście doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda. Podstawą roszczenia o ochronę dóbr osobistych są przepisy art. 23 i 24 k.c. Zgodnie z regułami wynikającymi z tych przepisów należy osądzić czy doszło do naruszenia dóbr podmiotu dochodzącego ochrony prawnej i ocenić czy zachowanie osoby naruszającej te dobra osobiste było bezprawne, co z kolei warunkuje przypisanie jej odpowiedzialności prawnej. Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają definicji dobra osobistego, a zawarte w art. 23 k.c. wyliczenie ma charakter jedynie przykładowy. Z brzmienia tego przepisu, jak i całokształtu uregulowań prawnych, należy jednak wnosić, iż dobrem osobistym, które przysługuje osobie fizycznej i podlega ochronie prawnej jest nie tylko cześć, ale również dobre imię i godność. Cześć jest wyrazem pozytywnego ustosunkowania się innych ludzi do wartości osobistej i społecznej określonego człowieka. Godność osobista zaś jest wyrazem wewnętrznego przekonania człowieka o swoim moralnym i etycznym nieposzlakowaniu. Cześć, dobre imię i dobra sława człowieka są pojęciami obejmującymi wszystkie dziedziny życia osobistego, zawodowego i społecznego.

Wskazać należy, iż forma i treść wypowiedzi publikowanych na otwartych internetowych portalach dyskusyjnych odbiega często od przyjętych w innych środkach publicznego przekazu. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że wypowiedzi publikowane w internecie są z reguły anonimowe i wpisywane na gorąco, co nie sprzyja ich wyważaniu. Charakteryzują się one na ogół ostrzejszym językiem i niejednokrotnie są przejaskrawione. Niemniej jednak umieszczane wpisy nie mogą przekraczać pewnych dozwolonych i przyjętych norm. A do takiego przekroczenia w niniejszej sprawie niewątpliwie doszło. Zatem uznać trzeba, że doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda.

Bez wątpienia, oceniając charakter komentarza umieszczonego na portalu internetowym przyjąć trzeba, że naruszał on dobra osobiste powoda. Pozwany dokonując wpisu użył wobec powoda słów powszechnie uznanych za obelżywe o treści ubliżającej jego osobie.

W niniejszej sprawie kwestię naruszenia przez pozwanego dóbr osobistych powoda należało uznać za przesądzoną. Przeciwko powodowi J. S. (2) przed Sądem Rejonowym w Toruniu II Wydziałem Karnym toczyło się postępowanie w przedmiocie znieważania D. H. za pomocą środków masowego przekazu – portalu internetowego GoWork.pl poprzez użycie wobec niego słów powszechnie uznawanych za obraźliwe działając na szkodę D. H. tj. o czyn z art. 216 § 2 k.k. Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2016 r. wobec pozwanego warunkowo umorzono postępowanie karne na okres 1 roku próby. Jednocześnie pozwany został zobowiązany do listownego przeproszenia pozwanego D. H. w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia. Nie kwestionując, iż stosownie do uregulowania zawartego w art. 11 k.p.c., moc wiążącą w postępowaniu cywilnym mają jedynie ustalenia co do popełnienia przestępstwa zawarte w prawomocnym wyroku skazującym, to w ocenie Sądu nie można było, pozbawić jakiekolwiek znaczenia ustaleń dokonanych w postępowaniu zakończonym ostatecznie wydaniem wyroku warunkowo umarzającym postepowanie karne wobec powoda. Ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne, zostały ocenione przez sąd cywilny w ramach przysługujących uprawnień z art. 233 § 1 k.p.c. Podkreślić należy, iż pozwany w toku postępowania przyznał, iż zamieścił obraźliwy wpis pod adresem powoda na portalu internetowym.

Zatem, wobec naruszenia dobra osobistego powoda, przedmiotem dalszych rozważań należy uczynić kwestię wysokości zadośćuczynienia.

Artykuł 448 k.c. stanowi, że w przypadku naruszenia dobra osobistego pokrzywdzonemu należy się odpowiednia suma pieniężna. Ustawodawca nie precyzuje przy tym kryteriów ustalenia, jak suma jest odpowiednia, pozostawiając tę kwestię doktrynie i judykaturze. W jurysprudencji wypracowano wobec czego szereg dyrektyw pozwalających na określenie wysokości należnego zadośćuczynienia. W piśmiennictwie słusznie podkreśla się jednak, że po pierwsze, każdy przypadek powinien być analizowany indywidualnie, po drugie, krzywda, a w konsekwencji zadośćuczynienie „jest z natury trudno wymierne”, po trzecie wreszcie, pojęcia, jakimi z reguły posługuje się orzecznictwo i literatura przy formułowaniu zasad ustalania wysokości odszkodowania za szkodę niemajątkową są tak elastyczne, że niewiele wyjaśniają. ( Por. A. Szpunar, Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową, Bydgoszcz 1999r., s. 164 i n ). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia /wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl./.

Zadośćuczynienie jest przy tym środkiem o charakterze kompensacyjnym, który nie polega jednak na wyrównaniu powstałego uszczerbku przez zasądzenie świadczenia pieniężnego, a na daniu poszkodowanemu satysfakcji i złagodzeniu ujemnych konsekwencji naruszenia dóbr osobistych. Kompensacyjny charakter w istocie polega na uzyskaniu należytej ochrony prawnej w momencie naruszenia jej interesów osobistych oraz uzyskaniu środków potrzebnych do usunięcia tego skutków. Nie zmienia to faktu, iż omawiane roszczenie pełni również funkcje prewencyjne. Możliwość poniesienia finansowych konsekwencji przez sprawcę naruszenia wymusi na nim większą rzetelność i rozwagę przy podejmowaniu działań mogących stanowić naruszenie cudzych dóbr osobistych. Odnosząc się zaś do wysokości zadośćuczynienia, kompensacyjny charakter tego roszczenia wskazuje, iż powinno ono stanowić dla poszkodowanego ekonomicznie odczuwalną wartość majątkową, która mieści się w rozsądnych granicach dostosowanych do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie. O wysokości zadośćuczynienia winien decydować całokształt okoliczności majątkowych. Pewnymi wyznacznikami mogą w tej mierze być: intensywność szkody niemajątkowej, sytuacja majątkowa stron, natężenie winy sprawcy, rodzaj naruszonego dobra, charakter następstw naruszenia, zakres rozpowszechnienia publikacji naruszającej dobra osobiste.

Na ustalenie wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi w przedmiotowej sprawie wpływ miały okoliczności dotyczące umieszczenia wpisu na portalu internetowym, przeprosiny wobec powoda oraz skutki wywołane przez zamieszczony wpis.

Odnosząc się do okoliczności w jakich doszło do umieszczenia wpisu Sąd przyznał, iż miało to miejsce w chwili wzburzenia emocjonalnego pozwanego. Pozwany zdenerwowany zachowaniem powoda w stosunku do jego osoby w ten sposób „rozładował” towarzyszące temu zdarzeniu napięcie. Niemniej wbrew twierdzeniom pozwanego należy uznać, iż zachowanie powoda w stosunku do pozwanego w ramach kontroli jego pracy nie było bezpodstawne. Powód wraz z pozwanym zatrudnieni byli w tej samej firmie. Pozwany był pracownikiem ochrony mającym w zakresie swoich czynności ochranianie budynku zgodnie z wytycznymi wskazanymi przez pracodawcę. Powód zaś zatrudniony był na stanowisku kontrolera jakości pracy ochroniarzy. Jego zadaniem było kontrolowanie jakości świadczonej pracy, wypełnianie przez pracowników powierzonych im czynności. W ramach swojego zakresu pracy powód niejednokrotnie kontrolował również jakość pracy świadczonej przez pozwanego. Początkowo w związku ze stwierdzonymi uchybieniami pouczał go ustnie, zwracał mu uwagę. Z czasem, gdy ustne pouczenia nie przynosiły skutku zmuszony był spisywać dla przełożonego stosowne notatki informujące o przewinieniach pozwanego. Kontrola pracowników oraz spisywanie odpowiednich notatek należały do obowiązków powoda oraz współpracujących z nim kolegów. Faktem jest, iż na podstawie tych notatek pracodawca wymierzył pozwanemu kary pieniężne, niemniej zauważyć należy, iż kary te związane były z konkretnymi przewinieniami pracowniczymi pozwanego, a nie bezpodstawnymi oskarżeniami powoda. Pozwany zaś sfrustrowany otrzymanymi karami umieścił na portalu internetowym wpis obrażający powoda dostępny dla szerokiego grona społeczeństwa.

Podkreślić należy, iż w toku prowadzonego postępowania pozwany wykazywał żal za zaistniałą sytuację przyznał, iż jego zachowanie było bezmyślne. Wykazywana przez pozwanego skrucha nie do końca przekonała jednak Sąd. Nie można bowiem tracić z pola widzenia faktu, iż, pozwany pomimo prawomocnego wyroku karnego zobowiązującego go do listownego przeproszenia powoda, nie uczynił tego w wyznaczonym terminie, czemu również nie zaprzeczył. Powód w dniu 29 sierpnia 2016 r. na portalu internetowym Go. (...).pl, na którym wcześniej obraził powoda, umiesił przeprosiny. Fakt tan miał jednak miejsce znacznie po terminie wyznaczonym wyrokiem. Nadto przeprosiny te zostały spowodowane jedynie obawą przed konsekwencjami finansowymi. Powód bowiem pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r. wezwał pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych poprzez umieszczenie szkalującego wpisu. Dopiero zaś po wniesieniu przedmiotowego pozwu pismem z dnia 27 września 2016 r. dokonał listownego przeproszenia powoda oraz usunął wcześniej umieszczony obraźliwy wpis z portalu internetowego. Za bezzasadne należy uznać tłumaczenia pozwanego, że nie zachował terminu ze względu na brak adresu pozwanego czy też swoje problemy zdrowotne, psychiczne. Powód miał aż 30 dni na ustalenie adresu, co mógł uczynić w Sądzie przeglądając akta karne. Nie był również na tyle chory, aby zdrowie nie pozwoliło mu na wykonanie zobowiązania zawartego w wyroku.

Dla oceny zachowania pozwanego nie pozostaje jednak bez znaczenia fakt, iż pomimo upływu terminu przeprosił ostatecznie powoda. Nadto zwrócić należy uwagę, iż usunął ostatecznie wpis z portalu, co łączyło się z koniecznością skontaktowania z Administratorem Portalu.

Wskazać należy również, iż obraźliwy wpis pozwanego umieszczony pod zdjęciem, na którym widać było 4 pracowników ochrony w tym powoda oraz osobę publicznie znaną. Z treści wpisu jednoznacznie wynika, iż jego część odnosiła się również w negatywny sposób do wszystkich osób widocznych na zdjęciu, a nie tylko do powoda.

W ocenie Sądu powód nie wykazał jednak, iż wpis zamieszczony przez pozwanego spowodował u niego problemy ze zdrowiem psychicznym, zmiany w zakresie życia osobistego, czy zwolnienie z pracy. Nie ulega wątpliwości, iż wpis ten był na portalu dostępnym dla szerokiego grona społeczeństwa. Z pewnością powód otrzymywał również informację od znajomych o istnieniu tego wpisu. Niemniej brak jest dowodów na to, iż wpis ten odbił się negatywnie na jego stosunkach z narzeczoną czy miał wpływ na jego relacje w pracy. Powód nie wykazał, iż zamieszczony wpis poniżył go w oczach innych osób. Sam przyznał, że nie spotkał się ze strony ówczesnego pracodawcy z żadnymi przykrymi konsekwencjami rzeczonego wpisu. Z materiału dowodowego nie wynika również, że wpis ten miał wpływ na zakończenie przez powoda pracy w firmie ochroniarskiej. Umowa została bowiem rozwiązana dopiero w lutym 2016 r. Nadto Sąd ustalił, iż przyczyną rozwiązania umowy były najprawdopodobniej zmiany organizacyjne.

Faktem jest, powód podjął leczenie psychiatryczne i przyjmował leki psychotropowe. Nie można jednak pominąć tego, iż leczenie rozpoczął dopiero w grudniu 2016r. (po złożeniu pozwu) podczas, gdy do umieszczenia wpisu na portalu internetowym doszło w październiku 2015r. W ocenie Sądu, gdyby leczenie rzeczywiście związane było z dokonanym przez pozwanego wpisem negatywne dla powoda skutki na zdrowiu psychicznym objawiłyby się dużo wcześniej i dużo wcześniej powód skontaktowałby się ze specjalistą. W ocenie Sądu powód nie wykazał w żadnym stopniu aby obecny zły stan zdrowia psychicznego powoda był wynikiem zachowania pozwanego, polegającego na umieszczeniu obraźliwego wpisu na portalu internetowym.

W konsekwencji Sąd uznał, iż powodowi należy się zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych przez umieszczenie obraźliwego wpisu na portalu GoWork.pl w wysokości 3.000 zł. Zasądzona kwota przystaje do okoliczności niniejszej sprawy, jest adekwatna do rodzaju i intensywności dokonanych naruszeń, natężenia winy sprawcy, następstw dokonanych naruszeń oraz cech właściwych stronom postępowania. Obiektywnie rzecz ujmując, należy ją uznać za rozsądną, wyważoną i niestanowiącą względem pozwanego, będącego w trudnej sytuacji finansowej, nadmiernej dolegliwości. Bynajmniej kwota ta nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia powoda kosztem pozwanego. Jej wysokość jest również uzasadniona względami prewencyjnymi, tak by odwieść sprawcę naruszenia od podejmowania w przyszłości podobnych działań, Zasądzona kwota pozostaje adekwatna do powagi zaistniałej sytuacji, spowodowanej przez pozwanego i do skutków naruszenia przez niego dóbr osobistych powoda, spełnia funkcję kompensacyjną i prezencyjną, nie będąc przy tym kwotą wygórowaną.

W pozostałym zakresie Sąd w pkt II oddalił powództwo.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu orzeczono na podstawie § 2 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych,(Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) zasądzając ze Skarbu Państwa kwotę 2.400,00 zł., + podatek VAT.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. przyjmując, że wobec złej sytuacji materialnej pozwanego nie jest uzasadnione obciążanie go tymi kosztami. Obciążenie strony, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, całością lub nawet tylko częścią kosztów procesu może w okolicznościach konkretnej sprawy pozostawać trudne do pogodzenia z poczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Z tego względu ustawodawca przewidział specjalne unormowanie pozwalające nie obciążać strony przegrywającej (powoda, pozwanego) obowiązkiem zwrócenia przeciwnikowi całości lub części kosztów. Ideę tę urzeczywistnia wyrażona w powołanym przepisie zasada słuszności. Art. 102 k.p.c. nie konkretyzuje w żaden sposób pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych. Wskazanie w tym przepisie na dopuszczalność odstąpienia od zasady odpowiedzialności za wynik procesu jedynie w wypadkach wyjątkowych ("szczególnie uzasadnionych") wyłącza możliwość stosowania wykładni rozszerzającej. Ocena, czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi, pozostawiona została uznaniu sądu. Musi ona mieć na względzie całokształt okoliczności sprawy. Chodzi tu nie tylko o okoliczności związane z przebiegiem procesu, ale również pozostające poza jego obszarem (np. stan majątkowy stron, ich sytuacja życiowa). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Kryteria pomocne przy rozstrzyganiu o istnieniu czy też nieistnieniu przesłanek zastosowania zasady słuszności wskazane zostały w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego. Sposób skorzystania z art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążania kosztami procesu strony przegrywającej spór (zob. wyroki SN: z dnia 3 lutego 2010 r., II PK 192/09, Lex nr 584735 i z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09, Lex nr 603828 oraz postanowienia SN: z dnia 19 października 2011 r., II CZ 68/11, Lex nr 1044004 i z dnia 20 kwietnia 2012 r., III CZ 17/12, Lex nr 1164739). O tym, czy w konkretnej sprawie zachodzi "szczególnie uzasadniony wypadek" w rozumieniu art. 102 k.p.c., decyduje m.in. sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą sprawę. Jeżeli prowadzi ona proces w sposób nielojalny, np. przez usiłowanie wprowadzenia sądu w błąd, albo celowo dąży do przewleczenia procesu lub zwiększenia jego kosztów, to nie zasługuje na potraktowanie jej w uprzywilejowany sposób i na zwolnienie od zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (zob. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, Lex nr 7366).

W niniejszej sprawie pozwany prowadzi gospodarstwo domowe wraz z żoną i córką. Rodzina utrzymuje się z emerytury i renty. Podkreślić należy również , iż pozwany jest osobą schorowaną. Dodatkowe obciążenie pozwanego kosztami jeszcze pogorszyłoby jego trudną sytuację. Dlatego uznać należy, że istnieją szczególnie uzasadnione okoliczności pozwalające na nieobciążanie pozwanego kosztami procesu.