Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 537/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartosz Kasielski

Protokolant: aplikant aplikacji sędziowskiej D. Ś.

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko Miastu Ł.

o zapłatę

I. w sprawie o zapłatę kwoty 60.177,48 złotych :

1. umarza postępowanie w zakresie kwoty 1.947,94 zł (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści siedem złotych 94/100);

2. zasądza od Miasta Ł. na rzecz A. P. kwotę 42.377,09 zł (czterdzieści dwa tysiące trzysta siedemdziesiąt siedem złotych 9/100) wraz z odsetkami od kwot :

a) 27.738,25 zł (dwadzieścia siedem tysięcy siedemset trzydzieści osiem złotych 25/100) od dnia 27 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

b) 4.609,05 zł (cztery tysiące sześćset dziewięć złotych 5/100) od dnia 16 maja 2015 roku do dnia zapłaty;

c) 10.029,79 zł (dziesięć tysięcy dwadzieścia dziewięć złotych 79/100) od dnia 30 września 2016 roku do dnia zapłaty;

przy czym w okresie do dnia 31 grudnia 2015 roku w wysokości odsetek ustawowych, zaś w okresie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie;

3. oddala powództwo w pozostałej części;

4. zasądza od Miasta Ł. na rzecz A. P. kwotę 2.832,02 zł (dwa tysiące osiemset trzydzieści dwa złote 2/100) tytułem kosztów procesu;

5. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych kwoty :

a) 115,20 zł (sto piętnaście złotych 20/100) od A. P.;

b) 268,80 zł (dwieście sześćdziesiąt osiem złotych 80/100) od Miasta Ł.;

II. w sprawie o zapłatę kwoty 55.445,73 złotych :

1. umarza postępowanie w zakresie kwoty 10.520,25 zł (dziesięć tysięcy pięćset dwadzieścia złotych 25/100);

2. zasądza od Miasta Ł. na rzecz A. P. kwotę 30.690,84 zł (trzydzieści tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt złotych 84/100) wraz z odsetkami od kwot :

a) 30.609,25 zł (trzydzieści tysięcy sześćset dziewięć złotych 25/100) od dnia 27 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

b) 81,59 zł (osiemdziesiąt jeden złotych 59/100) od dnia 30 września 2016 roku do dnia zapłaty;

przy czym w okresie do dnia 31 grudnia 2015 roku w wysokości odsetek ustawowych, zaś w okresie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie,

3. zastrzega, że w zakresie kwoty 7.020,06 zł (siedem tysięcy dwadzieścia złotych 6/100) jej zapłata w całości lub części przez Miasto Ł. lub H. T. (1), której odpowiedzialność wynika z punktu 1 prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 20 maja 2013 roku wydanego w sprawie sygnatura akt I C 1352/11 zwalnia drugiego do wysokości dokonanej zapłaty;

4. oddala powództwo w pozostałej części;

5. zasądza od Miasta Ł. na rzecz A. P. kwotę 1.474,08 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt cztery złote 8/100) tytułem kosztów procesu;

III. nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz A. P. kwotę 370,81 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych 81/100) tytułem części niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w dniu 20 maja 2016 roku.

Sygn. akt I C 537/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 kwietnia 2015 roku A. P. wystąpił przeciwko Miastu Ł. o zapłatę kwoty 55.445,73 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłemu lokatorowi lokalu mieszkalnego nr (...), położonego na nieruchomości przy ul. (...) w Ł. w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku oraz przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w okresie objętym żądaniem pozwu Miasto Ł. nie wypełniło ciążącego na nim obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego H. T. (1), a na wysokość dochodzonego roszczenia składają się kwoty : 40.869,39 złotych tytułem utraconych dochodów możliwych do uzyskania z najmu spornego lokalu, przy uwzględnieniu stawki 9,80 zł za 1 m² (w skali miesiąca – 592,31 złotych jako iloczyn stawki 9,80 zł oraz powierzchni lokalu – 60,44 m²) oraz 14.576,34 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku.

(pozew w sprawie I C 537/15 k.2 – 6)

Nakazem zapłaty z dnia 8 maja 2015 roku wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie VI Nc – e (...) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k.6v)

Pismem procesowym z dnia 28 maja 2015 roku Miasto Ł. wniosło sprzeciw od nakazu zapłaty (doręczonego w dniu 13 maja 2015 roku) kwestionując w całości żądanie pozwu oraz żądając przyznania kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia za okres do dnia 18 grudnia 2011 roku, a nadto podkreślił, że ewentualna jego odpowiedzialność powinna być rozpatrywana jedynie od momentu doręczenia pisma A. P. z dnia 17 lipca 2012 roku, w którym wezwał podmiot odpowiedzialny do zapewnienia lokalu socjalnego byłemu lokatorowi lokalu nr (...). W dalszej kolejności Miasto Ł. podważyło możliwość uzyskania jakichkolwiek dochodów w związku z najmem spornego lokalu z uwagi na jego zły stan techniczny, a przy tym podniosło, że w dniu 20 maja 2014 roku H. T. (2) odebrała skierowanie do lokalu socjalnego, co wyznacza końcową datę ewentualnej odpowiedzialności w realiach niniejszej sprawy. Wreszcie pozwany zaznaczył, że brak jest podstaw do kapitalizacji odsetek w sposób przyjęty przez powoda z uwagi na nieokresowy charakter odszkodowania opisanego w art. 18 ust. 5 u.o.p.l.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k.8 – 10)

Pozwem z dnia 27 kwietnia 2015 roku A. P. wystąpił przeciwko Miastu Ł. o zapłatę kwoty 52.498,37 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokali socjalnych byłym lokatorom lokali mieszkalnych nr (...), położonych na nieruchomości przy ul. (...) w Ł., przy czym w odniesieniu do poszczególnych lokali za następujące okresy : od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)), od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)), od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)) oraz od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)), a także przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w okresie objętym żądaniem pozwu Miasto Ł. nie wypełniło ciążącego na nim obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego W. J. (lokal nr (...)), S. D. (1) i A. D. (lokal nr (...)), E. S. (lokal nr (...)) oraz I. S., W. S. (1), K. S., F. S. i W. S. (2) (lokal nr (...)), a na wysokość dochodzonego roszczenia składają się kwoty :

a) 10.341,60 złotych tytułem utraconych dochodów możliwych do uzyskania z najmu spornego lokalu, przy uwzględnieniu stawki 9,80 zł za 1 m² (w skali miesiąca – 428,65 złotych jako iloczyn stawki 9,80 zł oraz powierzchni lokalu – 43,74 m²) oraz 1.303,53 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

b) 9.295,45 złotych tytułem utraconych dochodów możliwych do uzyskania z najmu spornego lokalu, przy uwzględnieniu stawki 9,80 zł za 1 m² (w skali miesiąca – 404,15 złotych jako iloczyn stawki 9,80 zł oraz powierzchni lokalu – 41,24 m²) oraz 1.006,93 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

c) 9.990,96 złotych tytułem utraconych dochodów możliwych do uzyskania z najmu spornego lokalu, przy uwzględnieniu stawki 9,80 zł za 1 m² (w skali miesiąca – 356,82 złotych jako iloczyn stawki 9,80 zł oraz powierzchni lokalu – 36,41 m²) oraz 1.350,11 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

d) 15.693,91 złotych tytułem utraconych dochodów możliwych do uzyskania z najmu spornego lokalu, przy uwzględnieniu stawki 9,80 zł za 1 m² (w skali miesiąca – 352,80 złotych jako iloczyn stawki 9,80 zł oraz powierzchni lokalu – 36 m²) oraz 3.515,88 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)).

(pozew w sprawie I C 634/15 k. 3 – 11 akt sprawy I C 634/15)

Nakazem zapłaty z dnia 12 maja 2015 roku wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie VI Nc – e (...) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k.11v akt sprawy I C 634/15)

Pismem procesowym z dnia 2 czerwca 2015 roku Miasto Ł. wniosło sprzeciw od nakazu zapłaty (doręczonego w dniu 15 maja 2015 roku) kwestionując w całości żądanie pozwu oraz żądając przyznania kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował możliwość uzyskania jakiegokolwiek dochodu z tytułu najmu spornych lokali z uwagi na ich zły stan techniczny, potwierdzony decyzjami o wyłączeniu z użytkowania lokali nr (...). W dalszej kolejności podkreślił, że ewentualna jego odpowiedzialność powinna być rozpatrywana jedynie od momentu doręczenia pism A. P., w których wezwał podmiot odpowiedzialny do zapewnienia lokali socjalnych byłym lokatorom spornych lokali. Jednocześnie zaznaczył, że lokator lokalu nr (...) zmarł w dniu 17 marca 2015 roku, a lokatorzy lokalu nr (...) są zameldowani w innym miejscu, co powinno rzutować na ocenę przesłanek odpowiedzialności pozwanego. Nadto wskazał, że brak jest podstaw do kapitalizacji odsetek w sposób przyjęty przez powoda z uwagi na nieokresowy charakter odszkodowania opisanego w art. 18 ust. 5 u.o.p.l.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k.13v – 16 akt sprawy I C 634/15)

Postanowieniem z dnia 7 października 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy I C 634/15 oraz I C 537/15.

(postanowienie k.95 akt sprawy I C 634/15)

W toku rozprawy z dnia 26 października 2015 roku Miasto Ł. oświadczyło, że nie przyznaje stawki czynszu będącej podstawą wyliczenia odszkodowania z uwagi na fakt, że załączona do pozwu jako załącznik opinia biegłego sporządzona na potrzeby innego postępowania sądowego dotyczyła innych lokali mieszkalnych w związku z czym pozostaje ona niemiarodajna. Wobec stanowiska pozwanego A. P. wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu czynszów celem określenia wysokości należnego odszkodowania w obu połączonych sprawach tj. I C 537/15 i I C 634/15.

(protokół rozprawy z dnia 26 października 2015 roku k.92)

Pismem procesowym z dnia 8 grudnia 2015 roku Miasto Ł. wniosło o oddalenie obu powództw podnosząc zarzut naruszenia art. 5 k.c. W ocenie pozwanego dochodzenie odszkodowania za niedostarczenie lokali socjalnych byłym lokatorom lokali nr (...) stanowi czynienie przez powoda ze swego prawa użytku sprzecznego z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z uwagi na stan techniczny lokali oraz brak podejmowania jakichkolwiek czynności przez A. P. w związku z poprawą warunków bytowych nieruchomości przy ulicy (...) w Ł., co znalazło swoje odzwierciedlenie w wyroku skazującym wydanym przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie IV K 139/13.

(pismo procesowe k.121 – 126)

Pismem procesowym z dnia 5 września 2016 roku A. P. dokonał przedmiotowej modyfikacji pozwu, w ten sposób że wniósł o zasądzenie od pozwanego :

a) w sprawie I C 634/15 kwoty 60.177,48 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu (rozszerzenie powództwa o kwotę 7.679,11 złotych);

b) w sprawie I C 537/15 kwoty 47.328,70 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu (ograniczenie powództwa o kwotę 8.117,03 złotych).

Uzasadniając swoje stanowisko procesowe A. P. wskazał, że na dochodzone roszczenia w zmodyfikowanym kształcie składają się następujące kwoty :

a) 8.768,67 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku (lokal nr (...));

b) 1.061,27 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)),

c) 9.932,66 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

d) 1.081,85 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)),

e) 9.251,48 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

f) 1.262,99 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)),

g) 23.592,29 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

h) 5.226,27 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)),

i) 34.918,66 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

j) 12.410,04 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)).

A. P. załączył również zestawienia ponoszonych przez niego kosztów związanych z nieregulowaniem przez byłych lokatorów opłat eksploatacyjnych z tytułu zużycia wody, odprowadzenia ścieków i wywozu nieczystości stałych, które wynosiły odpowiednio :

a) 1.490,30 złotych w okresie od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku (lokal nr (...));

b) 3.054,29 złotych w okresie od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

c) 1.774,25 złotych w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

d) 11.554,94 złotych w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

e) 3.518,39 złotych w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)).

(pismo procesowe z dnia 5 września 2016 roku k.425 – 497)

W odpowiedzi na pismo procesowe z dnia 5 września 2016 roku (doręczone w dniu 29 września 2016 roku) Miasto Ł. podniosło zarzut przedawnienia roszczeń dotyczących opłat eksploatacyjnych za okres od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 29 września 2013 roku, a także naliczonych przez powoda w tym okresie odsetek. Nadto pozwany zanegował możliwość kapitalizacji odsetek w tym zakresie, w sposób przedstawiony przez A. P.. Jednocześnie Miasto Ł. zaznaczyło, że brak jest podstaw do obciążania go opłatami z tytułu zużycia wody i odprowadzania ścieków w lokalu nr (...), skoro jego lokator nie miał możliwości korzystania z tych mediów w okresie objętym żądaniem, a nieprzedawnionym. Na koniec pozwany podkreślił, że przedłożone przez A. P. zestawienia uwzględniają w nieuzasadniony sposób również koszty ponoszone z tytułu dostarczanej wody i odprowadzanych ścieków do lokali, w których prowadzono działalność gospodarczą.

(pismo procesowe z dnia 6 października 2016 roku k.500 – 501)

Pismem procesowym z dnia 27 grudnia 2016 roku A. P. dokonał kolejnej przedmiotowej modyfikacji pozwu, w ten sposób że wniósł o zasądzenie od pozwanego :

a) w sprawie I C 634/15 kwoty 58.229,54 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu (ograniczenie powództwa o kwotę 1.947,94 złotych);

b) w sprawie I C 537/15 kwoty 44.925,48 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu (ograniczenie powództwa o kwotę 2.403,22 złotych).

Uzasadniając swoje stanowisko procesowe A. P. wskazał, że na dochodzone roszczenia w zmodyfikowanym kształcie składają się następujące kwoty :

a) 8.629,38 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku (lokal nr (...));

b) 1.045,64 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)),

c) 9.645,31 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

d) 1.052,59 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)),

e) 9.086,74 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

f) 1.242,89 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)),

g) 22.560,83 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

h) 4.966,16 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)),

i) 32.890,88 złotych tytułem odszkodowania obejmującego również opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

j) 12.034,60 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek wyliczonych na dzień 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)).

a) 1.351,02 złotych w okresie od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku (lokal nr (...));

b) 2.766,92 złotych w okresie od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

c) 1.609,55 złotych w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

d) 10.543,61 złotych w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...));

e) 1.490,57 złotych w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku (lokal nr (...)).

(pismo procesowe z dnia 5 września 2016 roku k.425 – 497)

W toku rozprawy w dniu 21 marca 2017 roku Miasto Ł. nie kwestionowało prawidłowości zestawienia rozliczenia opłat eksploatacyjnych związanych ze zużyciem wody, odprowadzeniem ścieków i wywozem nieczystości stałych, a przedłożonego przez A. P. w piśmie procesowym z dnia 27 grudnia 2016 roku.

Powód potwierdził natomiast, że ograniczenie roszczeń do kwot 58,229,54 złotych w sprawie I C 537/15 oraz 44.925,48 złotych w sprawie I C 634/15 związane było z cofnięciem pozwu bez zrzeczenia się roszczenia ponad ostatecznie sprecyzowane żądania. Nadto oświadczył, że odsetki były kapitalizowane zgodnie z przedłożonymi zestawieniami uwzględniając 11 dzień każdego miesiąca jako początkowy termin wymagalności każdego ze świadczeń.

(protokół rozprawy z dnia 21 marca 2017 roku k.550 i k.553)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

A. P. jest właścicielem zabudowanej nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(odpis księgi wieczystej k.26 – 32)

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2011 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt I C 854/11 z powództwa A. P. nakazał W. J. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...), przyznając mu uprawnienie do lokalu socjalnego.

Gmina Ł. występowała w sprawie sygn. akt I C 854/11 w charakterze interwenienta ubocznego. Wyrok z dnia 25 listopada 2011 roku uprawomocnił się w dniu 27 grudnia 2011 roku.

Pismem z dnia 19 marca 2012 roku A. P. zwrócił się do Miasta Ł. o przyznanie lokalu socjalnego W. J.. Nadto pismem z dnia 26 marca 2012 roku wniósł o zapłatę kwoty 1.163,28 złotych tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego w okresie od grudnia 2011 roku, a także dalszych kwot stanowiących sumę iloczynu stawki odtworzeniowej i powierzchni lokalu tj. 43,74 m² oraz opłat eksploatacyjnych w wysokości 69,88 złotych do końca miesiąca za dany miesiąc, aż do chwili dostarczenia uprawnionemu lokalu socjalnego.

(interwencja uboczna k.106, wyrok w sprawie I C 854/11 k.40 akt sprawy I Co 329/14, wezwania z dnia 19 marca 2012 roku i 26 marca 2012 roku k.41 – 42 akt sprawy I Co 329/14)

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawie sygn. akt I C 1510/12 z powództwa A. P. nakazał S. D. (1) i A. D. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...), przyznając im uprawnienie do lokalu socjalnego.

Wyrok z dnia 29 kwietnia 2013 roku uprawomocnił się w dniu 1 czerwca 2013 roku.

Pismem z dnia 19 czerwca 2013 roku A. P. zwrócił się do Miasta Ł. o przyznanie lokalu socjalnego S. D. (1) i A. D., a także o zapłatę kwoty 614,02 złotych tytułem odszkodowania (w tym 474,26 złotych za niedostarczenie lokalu socjalnego oraz 139,76 złotych tytułem opłat eksploatacyjnych) za miesiąc czerwiec 2013 roku oraz uiszczania dalszego odszkodowania w kwocie po 614,02 złotych miesięcznie do końca miesiąca za dany miesiąc, aż do chwili dostarczenia uprawnionym lokalu socjalnego.

(protokół rozprawy z dnia 6 lutego 2013 roku k.109 – 110, wyrok w sprawie I C 1510/12 k.45 akt sprawy I Co 329/14, wezwanie z dnia 19 czerwca 2013 roku k.46 – 47 akt sprawy I Co 329/14)

Wezwanie z dnia 19 czerwca 2013 roku zostało doręczone Miastu Ł. w dniu 24 czerwca 2013 roku.

(okoliczność przyznana – k.16 akt sprawy I C 634/15)

Wyrokiem z dnia 11 października 2005 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt XVII C 479/05 z powództwa Miasta Ł. nakazał H. T. (1) i R. T. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...), przyznając im uprawnienie do lokalu socjalnego.

W dniu 8 lutego 2006 roku do Urzędu Miasta Ł. wpłynął wniosek Administracji (...) Ł. (...) o przyznanie H. T. (1) i R. T. lokalu socjalnego.

Pismem z dnia 13 lipca 2012 roku A. P. zwrócił się do Miasta Ł. o przyznanie lokalu socjalnego H. T. (1), a także o zapłatę kwoty 69.434,93 złotych tytułem odszkodowania za okres od listopada 2005 roku, a także uiszczania dalszych kwot stanowiących sumę iloczynu stawki odtworzeniowej i powierzchni lokalu tj. 60,44 m² oraz opłat eksploatacyjnych w wysokości 69,88 złotych do końca miesiąca za dany miesiąc, aż do chwili dostarczenia uprawnionemu lokalu socjalnego.

(wniosek o przyznanie lokalu socjalnego k.82, wyrok w sprawie XVII C 479/05 k.61 akt sprawy I Co 329/14, wezwanie z dnia 13 lipca 2012 roku k.62 – 63 akt sprawy I Co 329/14)

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawie sygn. akt I C 55/12 z powództwa A. P. nakazał E. S. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...), przyznając im uprawnienie do lokalu socjalnego.

Gmina Ł. występowała w sprawie sygn. akt I C 55/12 w charakterze interwenienta ubocznego. Wyrok z dnia 12 grudnia 2012 roku uprawomocnił się w dniu 3 stycznia 2013 roku.

Pismem z dnia 22 marca 2013 roku A. P. zwrócił się do Miasta Ł. o przyznanie lokalu socjalnego E. S., zaś pismem z dnia 28 marca 2013 roku o zapłatę kwoty 632,84 złotych tytułem odszkodowania (w tym 623,67 złotych za niedostarczenie lokalu socjalnego w okresie od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 28 lutego 2013 roku oraz 9,17 złotego tytułem odsetek od zaległego odszkodowania) oraz uiszczania dalszego odszkodowania w kwocie po 327,69 złotych miesięcznie do końca miesiąca za dany miesiąc, aż do chwili dostarczenia uprawnionym lokalu socjalnego.

(protokół rozprawy z dnia 28 listopada 2012 roku k.111, wezwanie z dnia 28 marca 2013 roku k.112, wyrok w sprawie I C 55/12 k.66 akt sprawy I Co 329/14, wezwanie z dnia 22 marca 2013 roku k.67 akt sprawy I Co 329/14)

Wyrokiem zaocznym z dnia 27 lipca 2011 roku Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawie sygn. akt I C 1068/10 z powództwa A. P. nakazał I. S., W. S. (1), K. S., F. S. i W. S. (2) opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...), przyznając im uprawnienie do lokalu socjalnego.

Gmina Ł. występowała w sprawie sygn. akt I C 1068/10 w charakterze interwenienta ubocznego. Wyrok z dnia 27 lipca 2011 roku uprawomocnił się w dniu 16 sierpnia 2011 roku.

Pismem z dnia 11 sierpnia 2011 roku A. P. zwrócił się do Miasta Ł. o przyznanie lokalu socjalnego I. S., W. S. (1), K. S., F. S. i W. S. (2), zaś pismem z dnia 21 września 2011 roku o zapłatę kwoty 781,40 złotych tytułem odszkodowania (w tym 432 złotych za niedostarczenie lokalu socjalnego oraz 349,40 złotego tytułem opłat eksploatacyjnych) za miesiąc sierpień 2011 roku oraz dalszych kwot po 781,40 złotych miesięcznie do końca miesiąca za dany miesiąc, aż do chwili dostarczenia uprawnionym lokalu socjalnego.

(protokoły rozprawy z dnia 20 maja 2011 roku oraz 27 lipca 2011 roku k.107 - 108, interwencja uboczna k.107v, wyrok w sprawie I C 1068/10 k.185, wezwania z dnia 11 sierpnia 2011 roku oraz 21 września 2011 roku k.71 – 72 akt sprawy I Co 329/14)

Wezwanie z dnia 21 września 2011 roku zostało doręczone Miastu Ł. w dniu 28 września 2011 roku.

(okoliczność przyznana – k.16 akt sprawy I C 634/15)

Nieruchomość położona w Ł. przy ulicy (...) zabudowana jest wieloma budynkami wielorodzinnymi z poddaszem użytkowym, wzniesionymi w latach 1890 – 1920, których stan techniczny odpowiada zużyciu naturalnemu. Stan techniczny budynków jest dostateczny, przy czym klatek schodowych, balustrad, poręczy, biegów schodowych, okien, tynków oraz malowania poniżej norm estetycznych i technicznych.

Swoją funkcją, stanem technicznym, dostępnością mediów oraz obsługą komunikacyjną nieruchomość podobna jest do wielu (...) nieruchomości położonych w centralnej części miasta, jak i jego obrzeżach.

Lokale numer (...) pozostają obecnie niezamieszkałe. Każdy z nich o wysokości 3,30 metra składa się z pokoju, kuchni, przedpokoju oraz pomieszczenia łazienki z toaletą. Lokale te wyposażone są w instalację elektryczną, wodno – kanalizacyjną i gazową, a ich ogrzewanie odbywało się za pomocą pieca na paliwo stałe. Lokal numer (...) położony jest IV kondygnacji budynku prawej oficyny, a jego powierzchnia to 43,74 m². Lokal numer (...) położony jest na parterze budynku prawej oficyny, a jego powierzchnia to 41,39 m². Lokal numer (...) położony jest na parterze budynku lewej oficyny, a jego powierzchnia to 36,41 m².

Lokal numer (...) jest obecnie zamieszkały. Położony jest na parterze budynku lewej oficyny i składa się z pokoju, kuchni, przedpokoju oraz pomieszczenia łazienki z toaletą. Lokal jest wyposażony w instalację elektryczną, wodno – kanalizacyjną i gazową, a jego ogrzewanie odbywało się za pomocą pieca na paliwo stałe. Wysokość lokalu to 3,30 metra, a jego powierzchnia na skutek wykonanego w marcu 2009 roku remontu wynosi 36 m².

Lokal numer (...) jest obecnie niezamieszkały. Położony jest na IV kondygnacji budynku prawej oficyny i składa się z pokoju, kuchni, przedpokoju oraz pomieszczenia łazienki z toaletą. Lokal jest wyposażony w instalację elektryczną i wodno – kanalizacyjną, a jego ogrzewanie następowało przy wykorzystywaniu pieca kaflowego z zamontowaną grzałką elektryczną. Do lokalu prowadzą drzwi drewniane dwuskrzydłowe z daty budowy. Podłoga wykonana jest z drewna i w części wyłożona panelami drewnianymi. Okna wykonane są z drewna i prawdopodobnie nie były wymieniane od daty budowy. Wysokość lokalu to 3,30 metra, a jego powierzchnia wynosi 60,44 m².

(opinia biegłego z zakresu wyceny czynszów k.406 – 408, inwentaryzacje k.147 – 184, dokumentacja zdjęciowa k.513)

H. T. (1) nie regulowała żadnych opłat na rzecz A. P. od sierpnia 2009 roku z uwagi na trudną sytuacją materialną. Od około listopada 2011 roku kobieta nie posiadała dostępu do wody oraz nie mogła korzystać z kanalizacji z uwagi na wystąpienie awarii. H. T. (1) nie przebywała w lokalu nr (...) od listopada 2014, a ostatecznie zdała do niego klucze w dniu 30 kwietnia 2015 roku. W okresie zajmowania lokalu przez kobietę nie był on w żaden sposób remontowany, czy odświeżany.

(zeznania świadka H. T. (1) k.189, protokół zdania lokalu k.86)

W dniu 20 maja 2014 roku H. T. (1) odebrała skierowanie nr (...) do lokalu socjalnego, położonego w Ł. przy ulicy (...). Umowa najmu lokalu socjalnego została ostatecznie zawarta w dniu 23 października 2014 roku.

(skierowanie do lokalu socjalnego k.11, umowa najmu lokalu socjalnego k.11v – 13)

W okresie od dnia 1 maja 2013 roku W. J. nie uiszczał na rzecz A. P. żadnych opłat z tytułu zajmowania lokalu mieszkalnego nr (...). Mężczyzna zmarł w dniu 17 marca 2015 roku.

(okoliczności bezsporne)

E. S. posiada zadłużenie z tytułu zajmowania lokalu mieszkalnego nr (...). Kobieta przeprowadziła w nim remont, a warunki mieszkaniowe w jej ocenie są nienajgorsze.

W dniu 18 sierpnia 2015 roku Miasto Ł. wystąpiło do Administracji Zasobów Komunalnych Ł. o zawarcie z E. S. umowy najmu lokalu socjalnego, położonego w Ł. przy ulicy (...).

(zeznania świadka E. S. k.188v, skierowanie do lokalu socjalnego k.84)

I. S. zamieszkuje w lokalu nr (...) od 2009 roku, gdzie przeprowadziła się z ulicy (...). Kobieta nadal zameldowana jest pod adresem przy ulicy (...). I. S. nie zgłasza zastrzeżeń do warunków lokalowych panujących na ulicy (...) w Ł.. Lokal, który otrzymała został wyremontowany przed zasiedleniem, a jedynym problem pozostaje zbyt wysoki czynsz jak na jej możliwości finansowe, w związku z czym od 2009 roku posiada zaległości czynszowe.

(zeznania świadka I. S. k.188v – 189)

S. D. (1) i A. D. nie regulowali opłat związanych z lokalem nr (...) z uwagi na brak środków finansowych i posiadany status osób bezrobotnych. Lokal mieszkalny został odświeżony przez najemców w momencie jego zasiedlenia. W późniejszym czasie nie był remontowany, pomimo iż doszło kilkakrotnie do jego zalania, a podłoga się zarywała. S. D. (1) i A. D. przeprowadzili się na ulicę (...) z ulicy (...) z własnej woli. Najemcy chcieli zajmować lokal o mniejszej powierzchni i opłacać w związku z tym niższe należności.

W dniu 18 sierpnia 2015 roku Miasto Ł. wystąpiło do Administracji Zasobów Komunalnych Ł. o zawarcie ze S. D. (1) i A. D. umowy najmu lokalu socjalnego, położonego w Ł. przy ulicy (...).

W połowie marca 2016 roku S. D. (2) i A. D. wyprowadzili się z lokalu nr (...).

(zeznania świadka A. D. k.388v – 389, zeznania świadka S. D. (1) k.389, skierowanie do lokalu socjalnego k.83)

Wysokość miesięcznego czynszu wolnorynkowego możliwego do uzyskania z tytułu najmu lokalu nr (...) przy ulicy (...) w Ł. w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku obejmuje kwotę 31.405,57 złotych, a w poszczególnych okresach kształtuje się następująco :

a) w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 30 września 2009 roku – 836,89 złotych;

b) w okresie od dnia 1 października 2009 roku do dnia 31 marca 2010 roku – 2.707,71 złotych;

c) w okresie od dnia 1 kwietnia 2010 roku do dnia 30 września 2010 roku – 2.666,43 złotych;

d) w okresie od dnia 1 października 2010 roku do dnia 31 marca 2011 roku – 2.904,14 złotych;

e) w okresie od dnia 1 kwietnia 2011 roku do dnia 30 września 2011 roku – 2.808,04 złotych;

f) w okresie od dnia 1 października 2011 roku do dnia 31 marca 2012 roku – 2.829,20 złotych;

g) w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 30 września 2012 roku – 2.834,64 złotych;

h) w okresie od dnia 1 października 2012 roku do dnia 31 marca 2013 roku – 2.810,46 złotych;

i) w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 2.779,03 złotych;

j) w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 marca 2014 roku – 2.750,02 złotych;

k) w okresie od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 września 2014 roku – 2.631,56 złotych;

l) w okresie od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 marca 2015 roku – 2.552,99 złotych;

m) w okresie od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 294,45 złotych.

Wysokość opłat eksploatacyjnych z tytułu zużycia wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości stałych w okresie od 1 sierpnia 2009 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku w związku z lokalem nr (...) obejmuje łącznie kwotę 1.490,57 złotych.

(opinia biegłego z zakresu czynszów k.412 – 413, uzupełniająca ustna opinia biegłego z zakresu czynszów k.551 – 553, zestawienie opłat eksploatacyjnych k.531)

Wysokość miesięcznego czynszu wolnorynkowego możliwego do uzyskania z tytułu najmu lokalu nr (...) przy ulicy (...) w Ł. w okresie od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku obejmuje kwotę 7.804,39 złotych, a w poszczególnych okresach kształtuje się następująco :

a) w okresie od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 1.675,97 złotych;

b) w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 marca 2014 roku – 1.990,17 złotych;

c) w okresie od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 września 2014 roku – 1.904,44 złotych;

d) w okresie od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 marca 2015 roku – 1.847,58 złotych;

e) w okresie od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 359,25 złotych.

Wysokość opłat eksploatacyjnych z tytułu zużycia wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości stałych w okresie od 1 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku w związku z lokalem nr (...) obejmuje łącznie kwotę 1.351,02 złotych.

(opinia biegłego z zakresu czynszów k.414, uzupełniająca ustna opinia biegłego z zakresu czynszów k.551 – 553, zestawienie opłat eksploatacyjnych k.527)

Wysokość miesięcznego czynszu wolnorynkowego możliwego do uzyskania z tytułu najmu lokalu nr (...) przy ulicy (...) w Ł. w okresie od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku obejmuje kwotę 6.904,06 złotych, a w poszczególnych okresach kształtuje się następująco :

a) w okresie od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 1.268,74 złotych;

b) w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 marca 2014 roku – 1.883,25 złotych;

c) w okresie od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 września 2014 roku – 1.802,12 złotych;

d) w okresie od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 marca 2015 roku – 1.748,31 złotych;

e) w okresie od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 201,64 złotych.

Wysokość opłat eksploatacyjnych z tytułu zużycia wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości stałych w okresie od 1 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku w związku z lokalem nr (...) obejmuje łącznie kwotę 2.766,92 złotych.

(opinia biegłego z zakresu czynszów k.415, uzupełniająca ustna opinia biegłego z zakresu czynszów k.551 – 553, zestawienie opłat eksploatacyjnych k.528)

Wysokość miesięcznego czynszu wolnorynkowego możliwego do uzyskania z tytułu najmu lokalu nr (...) przy ulicy (...) w Ł. w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku obejmuje kwotę 7.477,95 złotych, a w poszczególnych okresach kształtuje się następująco :

a) w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 marca 2013 roku – 846,53 złotych;

b) w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 1.674,13 złotych;

c) w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 marca 2014 roku – 1.656,66 złotych;

d) w okresie od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 września 2014 roku – 1.585,29 złotych;

e) w okresie od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 marca 2015 roku – 1.537,96 złotych;

f) w okresie od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 177,38 złotych.

Wysokość opłat eksploatacyjnych z tytułu zużycia wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości stałych w okresie od 1 stycznia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku w związku z lokalem nr (...) obejmuje łącznie kwotę 1.609,55 złotych.

(opinia biegłego z zakresu czynszów k.416, uzupełniająca ustna opinia biegłego z zakresu czynszów k.551 – 553, zestawienie opłat eksploatacyjnych k.529)

Wysokość miesięcznego czynszu wolnorynkowego możliwego do uzyskania z tytułu najmu lokalu nr (...) przy ulicy (...) w Ł. w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku obejmuje kwotę 12.000,05 złotych, a w poszczególnych okresach kształtuje się następująco :

a) w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 30 września 2011 roku – 404,65 złotych;

b) w okresie od dnia 1 października 2011 roku do dnia 31 marca 2012 roku – 1.685,16 złotych;

c) w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 30 września 2012 roku – 1.688,40 złotych;

d) w okresie od dnia 1 października 2012 roku do dnia 31 marca 2013 roku – 1.674 złotych;

e) w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia 16 sierpnia 2013 roku – 1.245,91 złotych;

f) w okresie od dnia 17 sierpnia 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 400,47 złotych;

g) w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 marca 2014 roku – 1.638 złotych;

h) w okresie od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 września 2014 roku – 1.567,44 złotych;

i) w okresie od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 marca 2015 roku – 1.520,64 złotych;

j) w okresie od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 175,38 złotych.

Wysokość opłat eksploatacyjnych z tytułu zużycia wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości stałych w okresie od 17 sierpnia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku w związku z lokalem nr (...) obejmuje łącznie kwotę 10.543,61 złotych.

(opinia biegłego z zakresu czynszów k.510, uzupełniająca pisemna opinia biegłego z zakresu czynszów k.547, uzupełniająca ustna opinia biegłego z zakresu czynszów k.551 – 553, zestawienie opłat eksploatacyjnych k.530)

Właściwe zarządzanie nieruchomością zapobiega powstawaniu tzw. okresów bezczynszowych, które są zazwyczaj krótkie (około 2 tygodniowy) i wiążą się z przygotowaniem lokalu dla następnego najemcy. Prawidłowo działający właściciel lub zarządca posiadając wiedzę o możliwości zakończenia najmu lokalu lub zaprzestania uiszczania czynszu i innych opłat jest w stanie właściwie zareagować i z wyprzedzeniem pozyskać nowego najemcę.

W związku z zagrożeniami dotyczącymi pozyskania najemcy oraz wykonywania właściwego zarządu lokalami mieszkalnymi, a także skierowaniem lokali nr (...) na wolny rynek najmu istniej możliwość skorygowania wysokości czynszu możliwego do uzyskania o 5 % jego wartości.

(...) rynek nieruchomości cechuje się paradoksalną sytuacją, w której możliwość znalezienia potencjalnego najemcy jest łatwiejsza w przypadku lokalu znajdującego się w gorszym stanie technicznym i gorszej lokalizacji. W takim przypadku uzyskiwany czynsz nie ma charakteru gorszego, niż uzyskiwany z lokali o lepszym standardzie i zlokalizowanych w bardziej atrakcyjnej okolicy.

W pobliskiej okolicy nieruchomości położonej przy ulicy (...) znajdują się inne budynki o podobnym stanie technicznym, w których nie występuje problem z zasiedleniem lokali. Zdarzają się nawet pomieszczenia mieszkalne o gorszym standardzie technicznym, które i tak znajdują potencjalnych najemców. W przypadku lokali niezasiedlonych tj. nr 45, 48, 79 i 81 ich opróżnienie ze sprzętów i niezbyt duży nakład związany z odnowieniem skutkowałoby uzyskaniem standardu zbliżonego do innych nieruchomości z pobliskiej okolicy.

(uzupełniająca pisemna opinia biegłego z zakresu czynszów k.511v, uzupełniająca ustna opinia biegłego z zakresu czynszów k.551 – 553)

Na mocy decyzji nr (...) z dnia 25 kwietnia 2006 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał A. P. wyłączenie z użytkowania m.in. lokalu mieszkalnego nr (...).

Postanowieniem nr 310/12 z dnia 3 lipca 2012 roku Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego wstrzymał A. P. użytkowanie lokalu mieszkalnego nr (...), zlokalizowanego w lewej oficynie budynku mieszkalnego wielorodzinnego na nieruchomości przy ul. (...) w Ł. zobowiązując do przedłożenia w terminie do dnia 30 września 2012 roku zaświadczenia prezydenta miasta o zgodności dokonanej zmiany sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego.

Na mocy decyzji nr (...) z dnia 20 maja 2013 roku Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego umorzył postępowanie administracyjne wszczęte w sprawie zmiany sposobu użytkowania lokalu oznaczonego nr (...), zlokalizowanego w lewej oficynie budynku mieszkalnego wielorodzinnego na nieruchomości przy ul. (...) w Ł..

Postanowieniami Nr (...) oraz Nr (...) z dnia 23 września 2015 roku (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wstrzymał wykonanie decyzji nr (...) Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 25 kwietnia 2006 roku.

Decyzją nr (...) z dnia 8 grudnia 2015 roku (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził nieważność decyzji nr (...) Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 25 kwietnia 2006 roku, na mocy której A. P. został zobowiązany do wykonania robót budowlanych budynku mieszkalnego nr (...) lewej oficyny nieruchomości przy ulicy (...) w Ł. zgodnie z wyznaczonym zakresem przez ekspertyzę stanu technicznego.

Decyzje Nr (...) z dnia 8 grudnia 2015 roku stały się ostateczne z dniem 29 grudnia 2015 roku.

(decyzja nr (...) k.55 – 56, decyzja nr (...) k.57 – 58, postanowienia Nr (...) i (...) k.104 – 105, decyzja Nr (...) k.136 – 139, decyzja Nr (...) k.140 – 143, decyzja Nr (...) k.144 – 146, postanowienie Nr 310/12 k.216 – 218, decyzja Nr (...) k.335 – 336, zaświadczenie k.387)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2015 roku, wydanym w sprawie IV K 139/13 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi uznał A. P. za winnego tego, że w okresie od dnia 20 czerwca 2007 roku do dnia 6 listopada 2012 roku w Ł., będąc właścicielem nie wypełniał wynikającego z art. 61 ustawy Prawo Budowlane obowiązku utrzymania obiektu budowlanego położonego w Ł. przy ul. (...) w należytym stanie technicznym, a także nie zapewnił bezpieczeństwa użytkowania wskazanego obiektu budowlanego poprzez zaniechanie remontów polegających na wymianie uszkodzonych stropów nad piwnicami i stropów między piętrami, likwidacji zawilgocenia wraz z wykonaniem robót izolacyjnych przeciwwilgociowych, stałej konserwacji pokryć dachowych i obróbek blacharskich, remontu kominków, remontu i napraw wszystkich uszkodzonych elementów w obrysie ścian i biegów klatek schodowych, remontu elewacji, czym wypełnił dyspozycję art. 91a ustawy Prawo Budowlane i za to wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zawiesił na okres 2 lat próby.

(wyrok w sprawie IV K 139/13 k.332 – 333, notatka urzędowa k. 384)

Pozwem z dnia 14 czerwca 2012 roku A. P. wystąpił przeciwko Miastu Ł. o zapłatę kwoty 8.047,85 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłym lokatorom lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w nieruchomości przy ul. (...) w Ł. w okresie od dnia 1 sierpnia 2011 roku do dnia 31 maja 2012 roku oraz opłat eksploatacyjnych związanych z dostawą wody, odprowadzeniem ścieków i wywozem nieczystości stałych.

Dochodzone roszczenie obejmowało kwotę 7.700,96 złotych tytułem odszkodowania i opłat eksploatacyjnych oraz kwotę 346,89 złotych tytułem odsetek skapitalizowanych na dzień 6 czerwca 2012 roku.

Postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2012 roku, wydanym w sprawie VI Nc – e (...) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi.

Postanowieniem z dnia 28 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi umorzył postępowanie w sprawie I C 1160/12 na podstawie art. 505³⁷ § 1 k.p.c.

(pozew k.560 – 562, postanowienie z dnia 8 sierpnia 2012 roku k.563, postanowienie k.565)

Pozwem z dnia 16 lipca 2012 roku A. P. wystąpił przeciwko Miastu Ł. o zapłatę kwoty 69.434,93 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłemu lokatorowi lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w nieruchomości przy ul. (...) w Ł. w okresie od dnia 1 listopada 2005 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku oraz opłat eksploatacyjnych związanych z dostawą wody, odprowadzeniem ścieków i wywozem nieczystości stałych. Dochodzone roszczenie obejmowało kwotę 50.431,94 złotych tytułem odszkodowania i opłat eksploatacyjnych oraz kwotę 19.002,99 złotych tytułem odsetek skapitalizowanych na dzień 13 lipca 2012 roku.

Nakazem zapłaty z dnia 14 sierpnia 2012 roku wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie VI Nc – e (...) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pismem procesowym z dnia 31 sierpnia 2012 roku Miasto Ł. złożyło sprzeciw od nakazu zapłaty (doręczonego w dniu 20 sierpnia 2012 roku) wnosząc o oddalenie powództwa.

Postanowieniem z dnia 10 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi umorzył postępowanie w sprawie I C 1353/12 na podstawie art. 505³⁷ § 1 k.p.c.

(pozew k.2 – 4 akt sprawy I C 1353/12, nakaz zapłaty k.4v akt sprawy I C 1353/12, sprzeciw od nakazu zapłaty k.5 akt sprawy I C 1353/12, postanowienie k.16 akt sprawy I C 1353/12)

Wyrokiem z dnia 20 maja 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt I C 1352/11 zasądził od H. T. (1) na rzecz A. P. kwotę 14.830,95 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lipca 2011 roku do dnia zapłaty.

Zasądzona kwota 14.830,95 złotych obejmowała kwoty : 12.476,89 złotych tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w L. przy ulicy (...) (art. 18 ust. 1 u.o.p.l.) w okresie od dnia 18 lipca 2008 roku do dnia 30 czerwca 2011 roku oraz 2.354,06 złotych tytułem odsetek skapitalizowanych na dzień 18 lipca 2011 roku.

Wysokość odszkodowania obejmowała w poszczególnych okresach następujące kwoty:

a) 336,50 złotych (305,22 złotych – odszkodowanie, 31,28 złotych – opłaty eksploatacyjne) w okresie od dnia 18 lipca 2008 roku do dnia 31 stycznia 2010 roku;

b) 369,34 złotych (305,22 złotych – odszkodowanie, 64,12 złotych – opłaty eksploatacyjne) w okresie od dnia 1 lutego 2010 roku do dnia 30 czerwca 2011 roku.

A. P. wszczął przeciwko H. T. (1) na podstawie tytułu wykonawczego w postaci prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 20 maja 2013 roku, wydanego w sprawie sygn. akt I C 1352/11, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 8 października 2013 roku postępowanie egzekucyjne, które prowadzone jest przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie Km 6596/14.

Na dzień 16 maja 2014 roku zadłużenie H. T. (1) obejmowało kwotę 21.256,80 złotych, w tym 14.830,95 złotych tytułem należności głównej, 364 złotych tytułem kosztów procesu, 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa w egzekucji oraz 5.461,85 złotych tytułem odsetek, które naliczane są za każdy kolejny dzień opóźnienia w spłacie długu w wysokości 5,28 złotych dziennie. W okresie od lipca 2014 roku do lutego 2016 roku na rzecz wierzyciela wyegzekwowane zostały należności w kwocie 3.834,25 złotych tj. około 191,71 złotych miesięcznie.

(wyrok k.259 akt sprawy I C 1352/11, uzasadnienie k.256 – 259 akt sprawy I C 1352/11, karta rozliczeniowa k.374 – 375, zajęcia wierzytelności k.376 – 378, wniosek o wszczęcie egzekucji k.379)

Wnioskiem z dnia 18 grudnia 2014 roku A. P. zawezwał Miasto Ł. do próby ugodowej dotyczącej uiszczenia odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego m.in. w odniesieniu do lokali mieszkalnych nr (...).

W uzasadnieniu wniosku A. P. wskazał kwoty odszkodowania wyliczone w każdym przypadku jako iloczyn stawki czynszu za 1m²oraz powierzchni lokalu wraz ze skapitalizowanymi odsetkami na dzień 30 listopada 2014 roku, które kształtowało się następująco dla poszczególnych lokali :

a) 8.198,35 złotych (428,65 złotych miesięcznie tj. 9,80 zł x 43,74 m²) za okres od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku oraz odsetki skapitalizowane – 854,04 złotych (lokal nr (...));

b) 7.274,70 złotych (404,15 złotych miesięcznie tj. 9,80 zł x 41,24 m²) za okres od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku oraz odsetki skapitalizowane – 723,81 złotych (lokal nr (...));

c) 37.907,84 złotych (592,31 złotych miesięcznie tj. 9,80 x 60,44 m²) za okres od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 30 listopada 2014 roku oraz odsetki skapitalizowane – 13.220,86 złotych (lokal nr (...));

d) 8.206,86 złotych (356,82 złotych miesięcznie tj. 9,80 zł x 36,41 m²) za okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku oraz odsetki skapitalizowane – 1.038,17 złotych (lokal nr (...));

e) 13.929,91 złotych (352,80 złotych miesięcznie tj. 9,80 zł x 36 m²) za okres od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 30 listopada 2014 roku oraz odsetki skapitalizowane – 3.007,26 złotych (lokal nr (...)).

Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej został doręczony Miastu Ł. w dniu 14 stycznia 2015 roku. Sprawa tocząca się przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi pod sygn. akt I Co 329/14 nie zakończyła się zawarciem ugody przez strony.

(wniosek k. 2 – 87 akt sprawy I Co 329/14, potwierdzenie odbioru wniosku k.92 akt sprawy I Co 329/14, protokół z dnia 25 lutego 2015 roku k.94 akt sprawy I Co 329/14)

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności zaś zeznania świadków H. T. (1), E. S., I. S., A. D. i S. D. (1), a także dokumenty złożone przez strony oraz zawarte w aktach spraw Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi o sygnaturach IV K 139/13, I C 1352/11, I C 1353/12, I Co 329/14, Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie o sygnaturze VI Nc – e (...), jak również dokumentacji fotograficznej obrazującej stan lokali mieszkalnych z dnia dokonania ich oględzin przez biegłego z zakresu czynszów (6 lipca 2016 roku).

Sąd pominął natomiast treść dokumentów objętych protokołami rozpraw w sprawie o sygnaturze akt IV K 139/13 prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, a obejmujących zeznania świadków oraz uzupełniającą ustną opinię biegłego z zakresu budownictwa – J. K. mając na względzie obowiązująca w procesie cywilnym zasadę bezpośredniości. Jedynie na marginesie należy wskazać, że nie istniała żadna obiektywna przeszkoda w zgłoszeniu dowodów z zeznań świadków, którzy występowali w toku postępowania karnego w charakterze oskarżycieli posiłkowych. Co więcej zarówno E. S., jak i S. D. (1) złożyli w niniejszej sprawie zeznania jako świadkowie, zaś wnioski o przesłuchanie w tym charakterze W. S. (1) i W. K. zostały cofnięte (k.189v i k.351). Nadto trudno przyjąć możliwość wykorzystania powyższych dokumentów, w szczególności co do okoliczności związanej ze stanem technicznym nieruchomości przy ulicy (...) w Ł., skoro strona powodowa wyraźnie oponowała przeciwko przesłuchaniu świadków na tezę pozostającą w domenie specjalisty z zakresu budownictwa.

W odniesieniu do ekspertyzy stanu technicznego budynków mieszkalnych przy ulicy (...) w Ł. (k.239 – 275) sporządzonej przez A. S. należy zaznaczyć, że ma ona charakter dokumentu prywatnego, a została wykonana na przełomie listopada – grudnia 2005 roku, a więc jeszcze w okresie, gdy Miasto Ł. pozostawało nie tylko współwłaścicielem, ale również administratorem spornej nieruchomości (na mocy aktu notarialnego z dnia 27 października 2006 roku, Rep A nr 5225/06, Miasto Ł. zbyło na rzecz A. P. przysługujący mu udział w wysokości (...) w prawie własności nieruchomości k.196 – 200, raport k.250). Zły stan techniczny samej nieruchomości, jak również poszczególnych lokali nie jest w niniejszej sprawie kwestią sporną, przy czym okolicznością mającą znaczenie z punktu widzenia rozstrzygnięcia pozostaje możliwość wykorzystania poszczególnych lokali mieszkalnych jako przedmiotu najmu, a ta nie została ostatecznie wykluczona. Załączona opinia prywatna wzmacniała argumentację strony pozwanej, aczkolwiek jedynie do momentu ostatecznego stwierdzenia nieważności decyzji Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego wyłączających z użytkowania lokali nr (...), przy czym na chwilę zamknięcia rozprawy nie został przedstawiony jakikolwiek dokument uniemożliwiający najem spornych lokali. Ostatecznie zatem kwestia złego stanu technicznego samej nieruchomości, jak i lokali będących przedmiotem postępowania stanowiła czynnik decydujący o wysokości ewentualnego czynszu, jaki właściciel mógłby uzyskać na wolnym rynku z tytułu ich najmu.

Dokonując rekonstrukcji stanu faktycznego Sąd nie uwzględnił treści nagrania rozmowy pomiędzy S. D. (1), a A. P. (płyta CD k.391), gdyż nie obejmowała ona okoliczności istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia. Analiza przeprowadzonej konwersacji nie daje podstaw do formułowania tezy o nakłanianiu świadka przez powoda do świadomego nieuiszczania jakichkolwiek opłat tytułem zajmowania lokalu mieszkalnego numer (...).

Wreszcie Sąd pominął dowód z przesłuchania w charakterze strony A. P.. Warto zaznaczyć, że wniosek w tym zakresie został zgłoszony przez stronę powodową na rozprawie w dniu 21 marca 2017 roku, a więc prawie dwa lata od momentu wytoczenia powództwa i jako taki został oceniony jak spóźniony (art. 217 § 2 k.p.c.), tym bardziej, że pełnomocnik A. P. nie usprawiedliwił w żaden sposób niemożności zaoferowania tego środka dowodowego na wcześniejszym etapie procesu, a jego uwzględnienie skutkowałoby nieuzasadnionym przedłużaniem postępowania, które z uwagi na stan sprawy pozwalało na zamknięcie rozprawy i wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia. Jednocześnie wskazać należy, że okoliczność objęta tezą dowodową dla powoda (efektywność najmu) została wyczerpująco wyjaśniona przez eksperta z zakresu czynszów, a sam dowód z przesłuchania stron ma charakter tylko i wyłącznie subsydiarny (art. 299 k.p.c.).

Ustalenia w zakresie wysokości odszkodowania należnego powodowi poczynione zostały na podstawie opinii biegłego z zakresu wyceny czynszów A. K.. Przeprowadzona ekspertyza była rzetelna, spójna i odpowiadała wyczerpująco na zakreśloną tezę dowodową. W ramach uzupełniających pisemnej oraz ustnej opinii biegły w rzeczowy i przekonywujący sposób odniósł się do wszystkich wątpliwości zgłaszanych przez strony, w szczególności metody szacowania czynszu, problematyki tzw. okresów bezczynszowych, a także czynników wpływających na ostateczną wysokość odszkodowania, w szczególności zaś stanu technicznego lokali będących przedmiotem sporu.

Przyjęta przez biegłego metodologia odwołująca się do wysokości wskaźników przeliczeniowych kosztu odtworzenia jednego metra kwadratowego powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych dla Miasta Ł. nie budzi zastrzeżeń, tym bardziej, że jest powszechnie stosowana przez większość ekspertów z zakresu szacowania czynszów. Potencjalna możliwość najmu lokali, pomimo stanu technicznego i estetycznego nieruchomości została przeanalizowana w odniesieniu do specyfiki (...) rynku nieruchomości oraz doświadczenia eksperta, któremu znane są z racji wykonywanej funkcji przypadki, w których pomieszczenia nawet o gorszym standardzie, niż opiniowane, znajdują zainteresowanych. Co istotne biegły wprost zastrzegł, że opróżnienie lokali z przedmiotów i poczynienie stosunkowo niewielkich nakładów na odnowienie pomieszczeń mieszkalnych przy ulic (...) czyniłoby je przedmiotem najmu porównywalnym do innych lokali znajdujących się w pobliskim sąsiedztwie, a nie „cierpiących” z powodu braku zasiedlenia.

W odniesieniu do wskaźnika efektywności czynszu najmu argumentacja eksperta była przekonywująca i oparta na rzeczowych argumentach. W przypadku profesjonalisty trudniącego się na co dzień obrotem nieruchomościami, a taką osobą jest niewątpliwie A. P. (wpisany od dnia 22 grudnia 1997 roku do (...) jako przedsiębiorca działający pod firmą (...), którego głównym przedmiotem działalności pozostaje wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi), trudno dopuścić możliwość, aby podmiot taki pozwalał sobie na dłuższe przerwy w możliwości generowania dochodów. Niemniej jednak z uwagi na stan techniczny lokali, konieczność ich odnowienia oraz mimo wszystko czas potrzebny na znalezienie nowego najemcy w przypadku przeznaczenia lokalu na tzw. wolny rynek Sąd podziela konkluzje biegłego o możliwości skorygowania wysokości określonego czynszu o 5 %, co odpowiada nie tylko doświadczeniu życiowemu, ale również zasadom logiki.

Uwzględniając powyższe, a także wiedzę, długoletnie doświadczenie w przygotowywaniu opinii na potrzeby spraw o zbliżonej tematyce nie ujawniły się żadne okoliczności deprecjonujące wartość dowodową przygotowanej ekspertyzy.

Na marginesie jedynie warto podkreślić, że końcowe wnioski złożonej ekspertyzy zostały odpowiednio zmodyfikowane przez Sąd dla potrzeb rozstrzygnięcia niniejszej sprawy z uwagi na ustalony ostatecznie czasowy zakres odpowiedzialności pozwanego oraz zgłoszone przez niego zarzuty, przy czym kwestie te zostaną opisane w dalszej części rozważań.

Jednocześnie Sąd nie podziela zarzutu strony pozwanej o „spóźnionym charakterze” wnioskowanego dowodu z opinii biegłego do spraw czynszów. O ile uzasadnionym pozostaje twierdzenie o konieczności zgłaszania wszystkich okoliczności faktycznych i dowodów bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko (dyrektywa zawarta w art. 6 k.p.c.), w tym także w piśmie inicjującym postępowanie, jakim jest niewątpliwie pozew, o tyle nie oznacza to wymogu zgłoszenia przez powoda wszelkich środków dowodowych bez znajomości stanowiska procesowego przeciwnika, który w tym konkretnym przypadku nie musiał, ale mógł przyznać metodologię obliczenia odszkodowania, co czyniłoby zbędnym odwołanie się do wiedzy specjalnej biegłego. Tym samym A. P. do momentu wyraźnego zakwestionowania przyjętej przez niego stawki czynszu przez stronę pozwaną nie pozostawał w potrzebie odwoływania się do środków dowodowych związanych z opinią biegłego. Co więcej wysokość stawki czynszu nie została zanegowana wprost przez Miasto Ł. w sprzeciwach od nakazu zapłaty w obu sprawach, a wyraźne stanowisko procesowe w tej mierze zostało wyrażone dopiero w toku rozprawy z dnia 26 października 2015 roku i spotkało się z natychmiastową reakcją A. P. wnioskującego o przeprowadzenie ekspertyzy z zakresu szacowania czynszów w odniesieniu do wszystkich lokali mieszkalnych objętych sporem. W tym kontekście brak jest podstaw do uznania, że zostały spełnione przesłanki z art. 217 § 2 k.p.c. (prekluzja dowodowa).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Powództwa, w zakresie w jakim postępowania nie zostały umorzone, zasługiwały na uwzględnienie jedynie w części.

Na wstępie koniecznym jest poczynienie zastrzeżenia, że formalne połączenie obu spraw o sygnaturach akt I C 537/15 i I C 634/15 nie skutkowało powstanie jednej nowej sprawy będącej przedmiotem rozstrzygnięcia. Samo połączenie spraw jest jedynie zabiegiem technicznym mającym znaczenie z punktu widzenia ekonomiki procesowej. Nadal jednak każda ze spraw zachowuje swoją odrębność i pozostaje samodzielną sprawą wymagającą odrębnego rozstrzygnięcia (por. postanowienie SN z dnia 15 lutego 2008 roku, I CZ 148/07, Lex nr 621810, postanowienie SN z dnia 2 lipca 2009 roku, III PZ 5/09, Lex nr 551888).

Stosownie do treści art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. W myśl art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Zgodnie zaś z dyspozycją art. 203 § 4 k.p.c. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. W toku niniejszego postępowania A. P. ograniczył powództwa odpowiednio w sprawie sygnatura akt I C 634/15 o kwotę 1.947,94 złotych (pismo procesowe z dnia 27 grudnia 2016 roku k.522 – 524), a w sprawie sygnatura akt I C 537/15 łącznie o kwotę 10.520,25 złotych (pismo procesowe z dnia 5 września 2016 roku k.425 – 427 oraz pismo procesowe z dnia 27 grudnia 2016 roku k.522 – 524), a cofnięcie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia w tym zakresie zostało potwierdzono na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku (k.550). Wobec tak ukształtowanego stanowiska procesowego A. P. oraz braku sprzeciwu strony pozwanej, która otrzymała odpisy pism procesowych z dnia 5 września 2016 roku oraz 27 grudnia 2016 roku (odpowiednio w dniu 29 września 2016 roku oraz w dniu 20 stycznia 2017 roku), a także nie wystąpienia przesłanek wymienionych w art. 203 § 4 k.p.c., postępowanie w zakresie cofniętego żądania na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. podlegało umorzeniu (punkty I.1 oraz II.1 wyroku).

Przechodząc do merytorycznej oceny zgłoszonych roszczeń należy wskazać, że ich materialno – prawną podstawą pozostaje art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2001, Nr 71, poz. 733 z późń. zm.), zgodnie z którego treścią jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). W myśl zaś art. 417 § 1 k.c., za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przesłanką odpowiedzialności gminy jest niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej do jego otrzymania na mocy prawomocnego orzeczenia sądu, powstanie po stronie właściciela szkody, a także związek przyczynowy pomiędzy tymi dwiema okolicznościami.

Obowiązek gminy, o którym mowa w art. 18 ust. 5 u.o.p.l. polegający na złożeniu oferty najmu lokalu socjalnego jest korelatem uprawnienia osoby eksmitowanej do zawarcia umowy najmu, natomiast w relacji z właścicielem lokalu jest ściśle związany z wykonywaniem władzy publicznej w zakresie wykonywania zadań własnych przez jednostki samorządu terytorialnego i zapewnieniem wierzycielowi możliwości podjęcia skutecznej egzekucji. Przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej gminy za szkodę poniesioną przez właściciela za niedostarczenie lokalu socjalnego stanowi bezprawne zaniechanie wykonania obowiązku publicznoprawnego wynikającego z ustawy a nie obowiązku wynikającego z orzeczenia sądowego. Prawomocny wyrok przyznający uprawnienie do lokalu socjalnego ma to znaczenie, że gmina właściwa jest zobowiązana zapewnić osobie uprawnionej lokal socjalny (art. 14 ust. 1 zd. 1 u.o.p.l.). Brak ustawowego unormowania terminu wykonania obowiązku i zdarzeń, od których byłby uzależniony jego bieg, pozostaje bez wpływu na aktualizację obowiązku naprawienia szkody poniesionej przez właściciela wskutek braku możliwości podjęcia skutecznej egzekucji, dysponowania lokalem i osiągania z tego tytułu dochodów lub poniesienia kosztów korzystania przez osoby eksmitowane z lokalu. Przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej gminy jest bezprawność działania polegająca na zaniechaniu wykonania obowiązku. Ustalenie faktu zaniechania wiąże się z wiedzą gminy o wyroku, którym zostało przyznane uprawnienie do lokalu socjalnego. Gmina nie jest stroną stosunku pomiędzy właścicielem a lokatorem. Jeżeli gmina uczestniczy w procesie realizując uprawnienie do wstąpienia do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego (art. 15 ust. 2 u.o.p.l.), wiedzę taką ma z chwilą jego wydania. Uczestnictwo w procesie jest jednak uprawnieniem a nie obowiązkiem, a więc sama możliwość udziału w procesie wskutek zawiadomienia przez sąd nie jest równoznaczna z wiedzą o wyroku. W takim wypadku ustalenie chwili uzyskania wiedzy musi nastąpić in casu z uwzględnieniem wszystkich okoliczności faktycznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2015 roku, V CA 1/15, OSNC 2016/C/61, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2015 roku, V CA 2/15, Legalis nr 1285395).

Uwzględniając treść powyższych rozważań koniecznym okazało się na gruncie niniejszej sprawy określenie ram czasowej odpowiedzialności pozwanego w odniesieniu do poszczególnych lokali, a także żądań składających się na ostatecznie sprecyzowane roszczenie. Nie bez znaczenia dla tej kwestii pozostawały okoliczności : odebrania przez H. T. (1) skierowania do lokalu socjalnego w dniu 20 maja 2014 roku, śmierci W. J. w dniu 17 marca 2015 roku, a także zgłoszenie w ramach żądanego odszkodowania również ponoszonych przez A. P. opłat eksploatacyjnych, przy czym dopiero w toku procesu (pismo procesowe z dnia 5 września 2016 roku). Nadto niezbędnym pozostawała ocena zgłoszonego przez Miasto Ł. zarzutu przedawnienia w odniesieniu do roszczenia objętego sprawą sygnatura akt I C 537/15 za okres do dnia 18 grudnia 2011 roku, a także roszczeń w obu połączonych sprawach związanych z opłatami eksploatacyjnymi za okres sprzed dnia 29 września 2016 roku.

W przypadku lokalu nr (...) odpowiedzialność Miasta Ł. została ograniczona do przedziału czasowego od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 20 maja 2014 roku.

Postępowanie sądowe w przedmiocie opróżnienia spornego lokalu toczyło się z inicjatywy samego pozwanego w sprawie sygn. akt XVII C 479/05 prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, a zakończone zostało wyrokiem uwzględniającym powództwo w dniu 11 października 2005 roku. Jednocześnie w dniu 8 lutego 2006 roku do Urzędu Miasta Ł. wpłynął wniosek o przyznanie m.in. H. T. (1) lokalu socjalnego. Trudno zatem przyjąć, ażeby w dniu 1 sierpnia 2009 roku Miasto Ł. nie było świadome ciążącego na nim obowiązku.

Z drugiej strony nie bez znaczenia pozostawał fakt, że H. T. (1) jako osoba uprawniona odebrała skierowanie do lokalu socjalnego w dniu 20 maja 2014 roku i ta data wyznaczała ustanie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Należy wyraźnie podkreślić, że art. 14 ust. 6 u.o.p.l. nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, nie zaś do czasu faktycznego zawarcia umowy najmu takiego lokalu. Takie rozumienie przytoczonego przepisu winno zostać odniesione do zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej opisanej w art. 18 ust. 5 u.o.p.l. W konsekwencji gmina nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji związanych z dalszym zajmowaniem lokalu przez osobę uprawnioną, co do której właściciel dysponuje odrębnym roszczeniem wynikającym z art. 18 ust. 1 i 3 u.o.p.l. Z tożsamych względów należy przeciwstawić się trwaniu obowiązku gminy w okresie od chwili złożenia oferty umowy najmu do czasu jej faktycznego zawarcia. Przyczyny takiego stanu rzeczy mogą pozostawać różnorodne, w tym obciążać zarówno uprawnionego do lokalu socjalnego, jak również samą gminę, niemniej jednak to powód chcąc rozszerzyć zakres odpowiedzialności ponad datę złożenia oferty umowy najmu winien zgodnie z zasadą ciężaru dowodu wykazać okoliczności przemawiające za rozszerzonym czasookresem odpowiedzialności.

Nieuzasadnionym okazał się w powyższym zakresie zgłoszony zarzut przedawnienia. W myśl art. 417 k.c. w zw. z art. 442¹ k.c. przedawnienie roszczeń odszkodowawczych kierowanych przeciwko gminie z uwagi na brak dostarczenia lokalu socjalnego ulega 3 letniemu terminowi przedawnienia. A. P. dochodził w niniejszej sprawie zapłaty za okres począwszy od dnia 1 sierpnia 2009 roku, przy czym bieg terminu przedawnienia został skutecznie przerwany zainicjowaniem postępowania w sprawie VI Nc – e (...) (pozew z dnia 16 lipca 2012 roku obejmujący należności za okres od dnia 1 listopada 2005 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku), ostatecznie umorzonej przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi postanowieniem z dnia 10 stycznia 2013 roku w sprawie sygn. akt I C 1353/12. W judykaturze dominuje zaś pogląd zgodnie z którym wytoczenie powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym zakończonym umorzeniem postępowania na podstawie art. 505³⁷ § 1 k.p.c. przerywa bieg terminu przedawnienia (por. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2013 roku, III CZP 66/13, OSNC 2014/7-8/72, wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 9 maja 2016 roku, III Ca 534/16, LEX nr 2130453, wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 17 listopada 2015 roku, III Ca 1483/15, LEX nr 2132520).

Zakres odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego byłemu lokatorowi lokalu mieszkalnego nr (...) obejmował okres od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku. Należy jedynie zaznaczyć, że Miasto Ł. posiadało status interwenienta ubocznego w sprawie sygn. akt I C 854/11 prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, a zakończonej prawomocnym wyrokiem z dnia 25 listopada 2011 roku w przedmiocie opróżnienia lokalu. Tym samym świadomość ciążącego obowiązku zapewnienia lokalu socjalnego W. J. w dniu 1 maja 2013 roku pozostaje bezsporna. Z kolei datą wyznaczającą ustanie odpowiedzialności pozwanego jest dzień 17 marca 2015 roku, a więc chwila śmierci uprawnionego.

W przypadku lokali mieszkalnych nr (...) jako początkową datę odpowiedzialności odszkodowawczej Miasta Ł. należało przyjąć dzień następujący po dniu, w którym uprawomocniły się orzeczenia w przedmiocie opróżnienia przedmiotowych pomieszczeń z jednoczesnym przyznaniem byłym lokatorom uprawnienia do lokali socjalnych. W obu postępowaniach prowadzonych przez Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawach sygn. akt I C 55/12 oraz I C 1068/10 pozwany realizował swoje uprawnienia procesowe jako interwenient uboczny. Skoro Gmina Ł. wyraziła zainteresowanie przebiegiem obu procesów i skorzystała z prawa przysługującego jej na podstawie art. 15 ust. 2 u.o.p.l. to brak jest podstaw do uznania, że nie wiedziała o treści zapadłego w nich orzeczenia, tym bardziej, że jako interwent uboczny mogła skutecznie odwoływać się do sądu wyższej instancji w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie przyznania uprawnienia do lokalu socjalnego. W konsekwencji okoliczności faktyczne niniejszej sprawy prowadziły do przyjęcia, że obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego zaktualizował się odpowiednio w dniu 4 stycznia 2013 roku (wyrok w sprawie I C 55/12 dotyczący lokalu mieszkalnego nr (...) stał się prawomocny z dniem 3 stycznia 2013 roku) oraz w dniu 17 sierpnia 2011 roku (wyrok w sprawie I C 1160/12 dotyczący lokalu mieszkalnego nr (...) stał się prawomocny z dniem 16 sierpnia 2013 roku). Bezspornym pozostawał przy tym fakt zajmowania obu lokali mieszkalnych przez byłych lokatorów na dzień 22 kwietnia 2015 roku, co wyznaczało graniczną datę odpowiedzialności pozwanego.

Na marginesie jedynie należy zaznaczyć, że pomimo braku zgłoszenia w tym zakresie ze strony pozwanej zarzutu przedawnienia, aktualność w odniesieniu do lokalu mieszkalnego nr (...) zachowują rozważania dotyczące przerwania biegu przedawnienia z uwagi na zainicjowanie elektronicznego postępowania upominawczego, zakończonego ostatecznie umorzeniem postępowania. Pozew z dnia 14 czerwca 2012 roku rozpoznany w sprawie sygn. akt VI Nc – e (...) obejmował żądanie odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłym lokatorom lokalu mieszkalnego nr (...) za okres od dnia 1 sierpnia 2011 roku do dnia 31 maja 2012 roku, a postępowanie ostatecznie zostało umorzone postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 28 listopada 2012 roku w sprawie I C 1160/12.

Zakres czasowy odpowiedzialności pozwanego w związku z lokalem mieszkalnym nr (...) obejmował zaś okres od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku. Załączone do niniejszej sprawy dokumenty nie potwierdzają, aby Miasto Ł. występowało w sprawie sygn. akt I C 1510/12 prowadzonej przez Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w charakterze interwenienta ubocznego. Przemawia za tym w szczególności treść protokołu rozprawy z dnia 6 lutego 2013 roku, na której w imieniu Miasta Ł. nikt się nie stawił pomimo prawidłowego zawiadomienia, a o kolejnym terminie rozprawy powiadomione zostały jedynie strony obecne tj. A. P., A. D. i S. D. (1). Nadto w treści komparycji wyroku wydanego w przedmiotowej sprawie Miasto Ł. nie zostało wskazane jako występujące w charakterze interwenienta ubocznego. Tym samym pierwszym dniem wyznaczającym świadomość pozwanego o ciążącym na nim obowiązku był dzień następujący po otrzymaniu wezwania do zapewnienia lokalu socjalnego byłym lokatorom lokalu mieszkalnego nr (...) wraz z odpisem prawomocnego wyroku w sprawie I C 1510/12 tj. 25 czerwca 2013 roku (pismo z dnia 19 czerwca 2013 roku odebrane w dniu 24 czerwca 2013 roku). Wobec niekwestowanego faktu dalszego zajmowania spornego lokalu na dzień 22 kwietnia 2015 roku, data ta wyznaczała zakres odpowiedzialności pozwanego w niniejszej sprawie.

Uwzględniając treść powyższych rozważań oraz końcowe wnioski zawarte w opinii biegłego z zakresu czynszów wysokość świadczenia możliwego do uzyskania przez A. P. na wolnym rynku z tytułu najmu poszczególnych lokali kształtowała się następująco:

a) lokal nr (...) w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 20 maja 2014 roku

- za okres od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 31 marca 2014 roku – 25.926,56 złotych;

- za okres od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku – 438,59 złotych;

(czynsz za okres kwiecień – wrzesień 2014 roku – 2.631,56 złotych, 2.631,56 złotych / 6 miesięcy = 438,59 złotych miesięcznie)

- za okres od dnia 1 maja 2014 roku do dnia 20 maja 2014 roku – 282,96 złotych;

(438,59 złotych x ²⁰/31 = 282,96 złotych)

Łączna wysokość możliwego do uzyskania czynszu objęła kwotę 26.648,11 złotych, która przy uwzględnieniu 5 % korekty prowadziła do otrzymania kwoty 25.315,70 złotych (26.648,11 złotych x 0,95)

b) lokal nr (...) w okresie od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku

- za okres od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 30 września 2014 roku – 5.570,58 złotych;

- za okres od dnia 1 października 2014 roku do dnia 28 lutego 2015 roku – 1.539,65 złotych;

(czynsz za okres październik 2014 roku – marzec 2015 roku – 1.847,58 złotych, 1.847,58 złotych / 6 miesięcy = 307,93 złotych miesięcznie);

- za okres od dnia 1 marca 2015 roku do dnia 17 marca 2015 roku – 168,86 złotych;

(307,93 złotych x ¹⁷/31 = 168,86 złotych);

Łączna wysokość możliwego do uzyskania czynszu objęła kwotę 7.279,09 złotych, która przy uwzględnieniu 5 % korekty prowadziła do otrzymania kwoty 6.915,13 złotych (7.279,09 złotych x 0,95)

c) lokal nr (...) w okresie od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku

- w okresie od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku – 63,44 złotych

(czynsz za okres czerwiec – wrzesień 2013 roku – 1.268,74 złotych, 1.268,74 złotych / 4 miesiące = 317,18 złotych miesięcznie, 317,18 x ⁶/30 = 63,44 złotych);

- w okresie od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 951,54 złotych

(3 miesiące x 317,18 złotych)

- w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 5.635,32 złotych

Łączna wysokość możliwego do uzyskania czynszu objęła kwotę 6.650,30 złotych, która przy uwzględnieniu 5 % korekty prowadziła do otrzymania kwoty 6.317,78 złotych (6.650,30 złotych x 0,95).

d) lokal nr (...) w okresie od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku

- w okresie od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2013 roku – 245,77 złotych

(czynsz za okres styczeń – marzec 2013 roku – 846,53 złotych, 846,53 złotych / 3 miesiące = 282,18 złotych miesięcznie, 282,18 x ²⁷/31 = 245,77 złotych)

- w okresie od dnia 1 lutego 2013 roku do dnia 30 marca 2013 roku – 564,36 złotych

(2 miesiące x 282,18 złotych);

- w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 6.631,42 złotych;

Łączna wysokość możliwego do uzyskania czynszu objęła kwotę 7.441,55 złotych, która przy uwzględnieniu 5 % korekty prowadziła do otrzymania kwoty 7.069,47 złotych (7.441,55 złotych x 0,95).

e) lokal nr (...) w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku

- w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 16 sierpnia 2013 roku – 6.698,12 złotych;

- w okresie od dnia 17 sierpnia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 5.301,93 złotych;

Łączna wysokość możliwego do uzyskania czynszu objęła kwotę 12.00,05 złotych (6.698,12 złotych + 5.301,93 złotych), która przy uwzględnieniu 5 % korekty prowadziła do otrzymania kwoty 11.400,04 złotych (12.00,05 złotych x 0,95).

W tym miejscu należy wskazać, że przyjęte przez biegłego kwoty czynszu możliwego do uzyskania w powyżej przedstawionych okresach zostały ostatecznie skorygowane w każdym przypadku o 5 % (tzw. współczynnik efektywności najmu). Wynika to z uwzględnienia tzw. okresów bezczynszowych, a więc okresów, w których zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego właściciel nie byłby w stanie uzyskać zasiedlenia lokalu. Przyjmując konieczność odnowienia wszystkich lokali oraz ich opróżnienia z pozostawionych przedmiotów, co jest okolicznością bezsporną, a także znalezienia osoby potencjalnie zainteresowanej wynajmem lokalu współczynnik 5 % nie jest wygórowany, a przy tym odpowiada w przybliżeniu czasookresowi, w jakim lokale pozostawałyby niezasiedlone. Co więcej kwestia ta została ostatecznie przyznana również przez biegłego w ramach uzupełniającej ustnej opinii, który wprost stwierdził, że przy rozważaniu przeznaczenia opiniowanych pomieszczeń na potrzeby wolnego rynku mieszkaniowego przyjąłby możliwość skorygowania przedstawionych wyliczeń o taki właśnie współczynnik wysokości czynszu.

Na marginesie jedynie należy wskazać, że sam fakt braku zasiedlenia 4 z 5 opiniowanych lokali (nr (...)) po ich zwolnieniu przez byłych lokatorów nie może automatycznie prowadzić do twierdzenia o braku możliwości generowania jakichkolwiek dochodów z tytułu ich najmu. Przyjęcie takiego stanowiska stałoby w całkowitej opozycji do rzeczowych argumentów przedstawionych przez eksperta z dziedziny czynszów. Nadto argumentacja ta pomija fakt, że dysponentem lokali pozostaje ich właściciel, w którego gestii pozostaje sposób ich wykorzystania. Brak dalszego najmu pomieszczeń po ich opróżnieniu nie przekreśla przy tym samego obowiązku gminy co do zapewnienia lokali socjalnych osobom uprawnionym, a w konsekwencji niemożności ich wykorzystania przez właściciela przez cały okres niewywiązywania się z tej powinności.

Jednocześnie Sąd nie podzielił zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu czynienia przez powoda użytku ze swego prawa w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Zasady współżycia społecznego to pojęcie niedookreślone, nieostre, a powoływanie się na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego powinno wiązać się z konkretnym wykazaniem o jakie zasady współżycia społecznego w konkretnym wypadku chodzi oraz na czym polega sprzeczność danego działania z tymi zasadami. Taki charakter klauzul generalnych nakazuje ostrożne korzystanie z instytucji nadużycia prawa podmiotowego jako podstawy oddalenia powództwa, a przede wszystkim wymaga wszechstronnego rozważenia okoliczności, aby w ten sposób nie doprowadzić do podważenia pewności obrotu prawnego. Zasadą bowiem jest, że ten kto korzysta ze swego prawa postępuje zgodnie z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem i zasadami współżycia społecznego. Norma zawarta w art. 5 k.c. ma charakter wyjątkowy i może być stosowana tylko po wykazaniu wyjątkowych okoliczności, w sytuacji, gdy w inny sposób nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego przez inną osobę (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2017 roku, II CSK 236/16, Lex nr 2242151, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1969 roku, III CRN 310/69, OSNCP 1970, Nr 6, poz. 115, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2006 roku, IV CSK 149/05, Lex nr 258681, komentarz J. G. do art. 5 k.c., Lex, komentarz S. D. do art. 5 k.c.).

W powyższym kontekście zaznaczenia wymaga fakt, że strona pozwana nie wyartykułowała bezpośrednio jaka zasada współżycia społecznego została konkretnie naruszona w realiach niniejszej sprawy, niemniej jednak z uwagi na sygnalizowaną zasadę tzw. „czystych rąk” oraz całokształt argumentacji zgłoszonej w toku postępowania należy przyjąć, że nadużycie przysługującego A. P. prawa podmiotowego wiąże się z dochodzeniem odszkodowania stanowiącego możliwy do uzyskania na wolnym rynku czynsz z tytułu najmu lokali znajdującym się w bardzo złym stanie technicznym. W tym miejscu należy zauważyć, że Sąd nie kwestionuje oceny technicznej oraz estetycznej przedmiotowych lokali mieszkalnych, co potwierdziła nie tylko załączona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna, ale również spostrzeżenia samego eksperta dokonującego oględzin pomieszczeń. Niemniej jednak nie można stracić z pola widzenia, że lokale te pomimo niezbyt „efektownego” wyglądu na pierwszy rzut znalazłyby potencjalnych najemców. Biegły potwierdził tą okoliczność odwołując się do paradoksu panującego na (...) rynku nieruchomości, w ramach którego lokal o gorszym stanie technicznym, a do tego położony w gorszej okolicy potrafi znaleźć najemcę w krótszym okresie niż lokal o lepszym standardzie i lokalizacji. Co więcej ekspert zaznaczył poprzez odwołanie się do posiadanego doświadczenia i długoletniej znajomości realiów rynku nieruchomości, że przy dokonaniu nieznaczących nakładów i odnowieniu wszystkich lokali odpowiadałyby one swym standardem typowym lokalom położonym w najbliższej okolicy nieruchomości przy ulicy (...) w Ł., które pozostają zasiedlone i nie brakuje popytu na ich wynajem.

W dalszej kolejności warto podkreślić, że na dzień zamknięcia rozprawy w obrocie prawnym nie funkcjonowała żadna decyzja wyłączająca poszczególne lokale z użytkowania. Uprzednio wydane przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego decyzje zostały ostatecznie uznanie za nieważne przez (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, a w konsekwencji odpadł argument przemawiający za nieprzydatnością na cele mieszkaniowe lokali nr (...). Jednocześnie sam fakt prawomocnego skazania A. P. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 28 kwietnia 2015 roku w sprawie IV K 139/13 nie przekreśla możliwości występowania z roszczeniem odszkodowawczym w niniejszej sprawie. Po pierwsze, przedmiotowe orzeczenie wydane zostało jeszcze w dacie obowiązywania decyzji Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego. Po wtóre, Sąd jest związany ustaleniami wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa (art. 11 k.p.c.), przy czym sentencja przedmiotowego orzeczenia odnosi się jedynie do bezspornego między stronami zaniechania wykonania prac remontowo – budowlanych na ternie nieruchomości przy ulicy (...) w Ł.. W żadnej mierze nie obejmuje natomiast tematyki poszczególnych lokali mieszkalnych mających stanowić przedmiot najmu na wolnym rynku. Po trzecie, ponownie należy zaznaczyć, że pomimo złego wyglądu technicznego i estetycznego samej nieruchomości, jak i opiniowanych lokali, ekspert z zakresu czynszów nie miał najmniejszych wątpliwości, co do możliwości znalezienia potencjalnych chętnych na ich najem.

Reasumując tą część rozważań należy podkreślić, że stan techniczny spornych pomieszczeń i ich wygląd estetyczny nie stanowi ostatecznie czynnika wykluczającego możliwość ich wynajęcia w okresie objętym żądaniem pozwu. O ile kwestia ta może budzić pewne wątpliwości i wewnętrzny sprzeciw to nie należy zapominać o całym przekroju społeczeństwa oraz poziomie ubóstwa panującego, w szczególności w większych aglomeracjach miejskich i zdecydowanie odmiennych kryteriach doboru lokali (przede wszystkim stosunek dochodów do wysokości miesięcznego czynszu) przez potencjalnych najemców. W tym aspekcie stanowisko eksperta z dziedziny czynszów zasługuje na aprobatę, tym bardziej, że warunki panujące w lokalach przy ulicy (...) nie były kontestowane przez część byłych lokatorów (m.in. zeznania świadków E. S. i I. S.).

Odpowiedzialność odszkodowawcza gminy na podstawie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. odwołuje się do treści art. 417 k.c., a to oznacza, że ustawa nie ogranicza szkody, naprawienia której może żądać właściciel w przypadku niewykonania przez gminę wyroku obligującego do dostarczenia lokalu socjalnego. Roszczenie odszkodowawcze obejmuje zatem wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości, w tym także z tytułu opłat eksploatacyjnych związanych z zajmowaniem lokalu (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 roku, III CZP 46/08, Lex nr 437195, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2013 roku, II CSK 323/09, Lex nr 602680, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2012 roku, III CZP 12/12, OSNC 2012/12/138, wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 stycznia 2015 roku, III Ca 1373/14, Lex nr 2126039, wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 7 października 2014 roku, III Ca 636/14, Lex nr 2130889).

W realiach niniejszej sprawy bezspornym pomiędzy stronami pozostawał fakt, że byli lokatorzy lokali nr (...) nie ponosili również żadnych kosztów tytułem opłat eksploatacyjnych związanych ze zużyciem wody, odprowadzeniem ścieków i wywozem nieczystości stałych. Przedłożone przez A. P. wyliczenia szkody poniesionej z tego tytułu nie były ostatecznie kwestionowane przez pozwanego, przy czym zgłoszony został zarzut przedawnienia roszczeń w tej mierze, który należało uznać za zasadny.

Nie ulega wątpliwości, że każde powództwo identyfikowane jest przez zgłoszone żądanie oraz jego podstawę faktyczną. W tym kontekście nie zasługuje na aprobatę stanowisko powoda, sprowadzające zagadnienie żądanego odszkodowania wyłącznie do jego wysokości z pominięciem elementów stanowiących jego części składowe. Jak już wyżej wskazano roszczenie wywiedzione w oparciu o treść art. 18 ust. 5 u.o.p.l. uprawnia powoda do żądania naprawienia szkody nie tylko w zakresie czynszu, jaki mógłby uzyskać, gdyby swobodnie dysponował lokalem, ale także kosztów związanych z opłatami eksploatacyjnymi (zasada pełnego odszkodowania – art. 361 § 2 k.c.). Nie oznacza to jednak, że wartości te (czynsz oraz opłaty eksploatacyjne) mogą być swobodnie modyfikowane w toku trwającego postępowania bez negatywnych konsekwencji związanych z ewentualnym podniesieniem zarzutu przedawnienia. Należy podkreślić, że w ramach reżimu odpowiedzialności deliktowej gminy zarówno w przypadku czynszu, jak i opłat eksploatacyjnych obowiązuje 3 – letni termin przedawnienia roszczeń (art. 442¹ k.c.). W toku niniejszej sprawy A. P. po raz pierwszy zgłosił w ramach podstawy faktycznej dochodzonych żądań koszty poniesione tytułem opłat eksploatacyjnych w piśmie procesowym z dnia 5 września 2016 roku (k.425 – 427, data nadania przesyłką pocztową – k.498). Z treści uzasadnienia pozwu zarówno w sprawie I C 537/15, jak również sprawie I C 634/15 wprost wynika, że powód utożsamiał poniesioną szkodę jedynie z brakiem możliwości najmu zajętych lokali na wolnym rynku, czego potwierdzeniem była przyjęta metodologia obliczenia wysokości roszczeń (w przypadku każdego z pomieszczeń jako iloczyn stawki za 1m² oraz powierzchni lokalu). W obu przypadkach podstawy faktycznej roszczeń nie stanowiła szkoda związana z opłatami eksploatacyjnymi. Co więcej, taki sam mechanizm został zastosowany przez powoda w ramach wniosku o zawezwanie do próby ugodowej w sprawie I Co 329/14. Jedynie w przypadku postępowań zainicjowanych w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawach VI Nc – e (...) (dotycząca lokalu nr (...)) oraz VI Nc – e (...) (dotycząca lokalu nr (...)) A. P. dochodził od Miasta Ł. odszkodowania również z tytułu opłat eksploatacyjnych odpowiednio za okres od dnia 1 sierpnia 2011 roku do dnia 31 maja 2012 (lokal (...)) oraz za okres od dnia 1 listopada 2005 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku (lokal (...)).

Uwzględniając skutek przerwania biegu przedawnienia w tych dwóch przypadkach, ale również upływ trzyletniego okresu od chwili uprawomocnienia się postanowień w przedmiocie umorzenia postępowań w sprawach I C 1160/12 (z dniem 4 stycznia 2013 roku) oaz I C 1353/12 (z dniem 25 stycznia 2013 roku) do ponownego zgłoszenia roszczenia w tym zakresie przez powoda (pismo procesowe z dnia 5 września 2016 roku) należało uznać za uzasadniony zarzut przedawnienia roszczenia w zakresie dochodzonego odszkodowania z tytułu opłat eksploatacyjnych za okres sprzed 3 lat (art. 442¹ § 1 k.c. w zw. z art. 124 k.c.). Tym samym żądanie powoda mogło objąć jedynie okres od dnia 5 września 2013 roku, przy czym w odniesieniu do lokalu nr (...) jedynie z tytułu opłat za wywóz nieczystości stałych, albowiem niewątpliwą pozostawała kwestia braku możliwości korzystania z instalacji wodno – kanalizacyjnej przez H. T. (1) w okresie od około listopada 2011 roku.

Mając na uwadze powyższe wysokość należnego powodowi odszkodowania z tytułu opłat eksploatacyjnych kształtowała się następująco w odniesieniu do poszczególnych lokali :

a) lokal nr (...) w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 20 maja 2014 roku

- w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 11 złotych

(12,69 złotych x ²⁶/30 = 11 złotych)

- w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku – 66,07 złotego;

- w okresie od dnia 1 maja 2014 roku do dnia 20 maja 2014 roku – 4,52 złotego

(7 złotych x ²⁰/31 = 4,52 złotego)

Łączna wysokość poniesionych przez A. P. opłat eksploatacyjnych we wskazanym okresie objęła kwotę 81,59 złotych.

b) lokal nr (...) w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku

- w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 45,50 złotych

(52,50 złotych x ²⁶/30 = 45,50 złotych)

- w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 28 lutego 2015 roku – 1.076,58 złotych

- w okresie od dnia 1 marca 2015 roku do dnia 17 marca 2015 roku - 39,26 złotych;

Łączna wysokość poniesionych przez A. P. opłat eksploatacyjnych we wskazanym okresie objęła kwotę 1.161,34 złotych.

c) lokal nr (...) w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku

- w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 90,99 złotych

(104,99 złotych x ²⁶/30 = 90,99 złotych)

- w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 marca 2015 roku – 2.284,80 złotych

- w okresie od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 98,82 złotych

Łączna wysokość poniesionych przez A. P. opłat eksploatacyjnych we wskazanym okresie objęła kwotę 2.474,61 złotych.

d) lokal nr (...) w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku

- w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 45,50 złotych

(52,50 złotych x ²⁶/30 = 45,50 złotych)

- w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 marca 2015 roku – 1.142,40 złotych;

- w okresie od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 49,41 złotych;

Łączna wysokość poniesionych przez A. P. opłat eksploatacyjnych we wskazanym okresie objęła kwotę 1.237,31 złotych.

e) lokal nr (...) w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku

- w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 227,48 złotych

(262,48 złotych x ²⁶/30 = 227,48 złotych)

- w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 31 marca 2015 roku – 4.731,41 złotych;

- w okresie od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – 197,64 złotych;

Łączna wysokość poniesionych przez A. P. opłat eksploatacyjnych we wskazanym okresie objęła kwotę 5.156,53 złotych.

Na koniec analizie należy poddać zgłoszone roszczenia w zakresie skapitalizowanych odsetek. W myśl art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Ewentualna możliwość zastosowania instytucji kapitalizacji odsetek poprzedzona musi zostać stwierdzeniem, że w realiach konkretnego stanu faktycznego świadczenie pozostawało wymagalne jeszcze na etapie sprzed wytoczenia powództwa tzn. że dłużnik miał świadomość skonkretyzowanego roszczenia przysługującemu wierzycielowi względem niego. Dopiero ustalenie tych okoliczności otwiera drogę do uznania, że dłużnik w istocie pozostawał w opóźnieniu z realizacją świadczenia, a przez to wierzyciel mógł w ramach zainicjowanego postępowania sądowego dochodzić także odsetek od zaległych odsetek.

Uwzględniając powyższe, a także realia niniejszej sprawy Sąd nie podziela przyjętej przez A. P. metodologii wyliczenia skapitalizowanych odsetek, która u swego źródła przyjmuje założenie, że zobowiązanie gminy o charakterze odszkodowawczym, a związane z niedostarczeniem lokali socjalnych miało charakter okresowy (miesięczny), a wymagalność poszczególnych jego składników następowała 11 – go dnia każdego miesiąca (stanowisko powoda na rozprawie z dnia 21 marca 2017 roku – k.553).

Po pierwsze, należy odróżnić aktualizację obowiązku pozwanego do dostarczenia lokalu socjalnego od obowiązku uiszczenia na rzecz właściciela stosownego odszkodowania. O ile powstanie obowiązku winno być konkretyzowane w realiach konkretnego przypadku, o czym mowa była we wcześniejszej części rozważań (w tym powołane orzecznictwo m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2015 roku, V CA 1/15, OSNC 2016/C/61, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2015 roku, V CA 2/15, Legalis nr 1285395), o tyle nawet jego ustalenie nie powoduje automatycznego zobowiązania zapłaty skonkretyzowanej kwoty. Należy przyjąć, że dopiero brak wywiązania się z ciążącego na gminie obowiązku może, ale nie musi, skutkować powstaniem roszczenia o charakterze odszkodowawczym.

Po wtóre, z ustawowej treści art. 18 ust. 5 u.o.p.l. nie wynika jego okresowy charakter, który został wprost nadany przez ustawodawcę odszkodowaniu należnemu od byłego lokatora w dalszym ciągu zajmującego lokal – art. 18 ust. 1 u.o.p.l. Tym samym brak jest podstawy prawnej do uznania, że zobowiązanie gminy z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego jest periodyczne, w szczególności zaś, że wymagalność świadczeń przysługujących właścicielowi lokalu występuje w przypadku każdego miesiąca niezapewnienia lokalu socjalnego, a do tego we wskazanym przez powoda dniu (11 – go dnia danego miesiąca).

Po trzecie, możliwość stwierdzenia opóźnienia dłużnika w kontekście normy art. 481 § 1 k.c. wymaga ustalenia, że miał on wiedzę o skonkretyzowanym obowiązku oraz dniu, w którym winien się z niego najpóźniej wywiązać, aby uniknąć pozostawania w stanie opóźnienia (w tym przypadku chodzi o roszczenie odszkodowawcze wyrażone stosowną kwotą pieniężną). W tym kontekście nie sposób uznać, aby warunki te były spełnione w realiach niniejszej sprawy. Pomijając w tym miejscu sam fakt, że poszczególne wezwania do zapłaty (odnośnie lokalu nr (...) z dnia 19 czerwca 2013 roku, odnośnie lokalu nr (...) z dnia 13 lipca 2012 roku, odnośnie lokalu nr (...) z dnia 28 marca 2013 roku, odnośnie lokalu nr (...) z dnia 21 września 2011 roku) zostały skierowane do pozwanego już po zaktualizowaniu się obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego poszczególnym byłym lokatorom, to nie sposób zaaprobować praktyki polegającej na tzw. żądaniu świadczenia na przyszłość. W przypadku lokali mieszkalnych nr (...) wysokość żądania obejmującego dalsze okresy nie została nawet wprost określona – A. P. posłużył się algorytmem „odszkodowanie = wysokość stawki odtworzeniowej x powierzchnia lokalu + opłaty eksploatacyjne”. W pozostałych przypadkach wysokość ta została już sprecyzowana (lokal nr (...) – 614,02 złotych, lokal nr (...) – 327,69 złotych, lokal nr (...) – 781,40 złotych), niemniej jednak praktyka domagania się w periodycznych okresach świadczenia na przyszłość, a więc należności nie tylko przyszłej, ale i niepewnej nie może być zaaprobowana. Trudno bowiem z góry założyć, czy lokator nadal będzie zajmował lokal (nie można wykluczyć możliwości dobrowolnego jego opróżnienia), jaka będzie wysokość stawki odtworzeniowej, czy faktycznie zużytych przez lokatora mediów. W konsekwencji określana na przyszłość wysokość odszkodowania może zostać zweryfikowana pozytywnie, ale równie dobrze może być mniejsza lub większa od pierwotnie wskazanej w wezwaniu.

Reasumując należy przyjąć, że zależność między wysokością odszkodowania, a okresem zajmowania lokalu przez byłego lokatora ma charakter wprost proporcjonalny. Innymi słowy należność ta będzie zwiększać się wraz z wydłużającym się czasookresem, w którym właściciel nie może swobodnie dysponować lokalem. Wierzyciel może zatem dochodzić stosownego odszkodowania nawet za jeden dzień braku realizacji obowiązku przez gminę, o ile wykaże że w tej konkretnej dacie poniósł szkodę. Na tych samych zasadach może być formułowane roszczenia za cały okres stwierdzonego zaniechania, za poszczególne miesiące, czy miesiąc, a także zindywidualizowane dni. Jeżeli jednak właściciel zamierza korzystać z uprawnienia wynikającego z instytucji art. 482 k.c. powinien dochować wszelkich aktów staranności, z których będzie wywodził w przyszłości korzystne dla siebie skutki prawne. Oznacza to, że domaganie się przez A. P. skapitalizowanych odsetek w realiach niniejszej sprawy powinno być poprzedzone każdorazowo wezwaniem Miasta Ł. do spełnienia świadczenia przy uwzględnieniu czynników konkretyzujących zobowiązanie w świetle jego wymagalności – oznaczenie okresu, wysokości należności oraz terminu, w którym powinno być ono spełnione. Takie warunki nie ziściły się w niniejszej sprawie, co wykluczało oparcie się na przedłożonych przez powoda zestawieniach należności skapitalizowanych odsetek.

Powyższe nie oznacza jednak, że żądanie A. P. było w całości nieuzasadnione. Nie można stracić z pola widzenia, że w aktach sprawy znajdowały się dokumenty potwierdzające wezwanie gminy do realizacji świadczenia, które były na tyle skonkretyzowane, że pozwalały na określenie wysokości skapitalizowanych odsetek. Sąd dokonał w tym zakresie stosownych obliczeń posługując się ogólnie dostępnym narzędziem (kalkulator odsetek ustawowych – Lex), a otrzymane wartości nie wykraczały poza rozmiar dochodzonego w tej mierze żądania (art. 321 § 1 k.p.c).

W zakresie odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłemu lokatorowi lokalu nr (...) należało uwzględnić następujące okoliczności :

a) pozwem z dnia 16 lipca 2012 roku A. P. wystąpił przeciwko Miastu Ł. o zapłatę kwoty 69.434,93 złotych tytułem odszkodowania za okres od dnia 1 listopada 2005 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku, a odpis nakazu zapłaty w sprawie VI Nc – e (...) został doręczony pozwanemu w dniu 20 sierpnia 2012 roku (dopuszczalna kapitalizacja odsetek od niewypłaconego odszkodowania za okres od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku od dnia 21 sierpnia 2012 roku);

b) wnioskiem z dnia z dnia 18 grudnia 2014 roku A. P. zawezwał Miasto Ł. do próby ugodowej dotyczącej uiszczenia odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 30 listopada 2014 roku, zaś odpis wniosku został doręczony przeciwnikowi w dniu 14 stycznia 2015 roku (dopuszczalna kapitalizacja odsetek od niewypłaconego odszkodowania za okres od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 20 maja 2014 roku od dnia 15 stycznia 2015 roku)

Uwzględniając powyższe Sąd określił wysokość skapitalizowanych odsetek na kwotę 5.293,55 złotych (5.079,73 złotych + 213,82 złotych).

Wysokość możliwego do uzyskania czynszu w przedziale czasowym od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku (z wyłączeniem opłat eksploatacyjnych) wyniosła 16.169,73 złotych :

- w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku – 14.752,41 złotych

- w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 do 30 czerwca 2012 roku – 1.417,32 złotych

(czynsz za okres kwiecień – wrzesień 2012 roku – 2.834,64 złotych, 2.834,64 złotych / 6 miesięcy = 472,44 złotych miesięcznie, 3 x 472,44 złotych = 1.417,32 złotych)

Uzyskana wartość została skorygowana o współczynnik 5 %, a więc łączne odszkodowanie w tym okresie wyniosło 15.361,24 złotych (16.169,73 złotych x 0,95). W konsekwencji w okresie od dnia 21 sierpnia 2012 roku (data wymagalności) do dnia 22 kwietnia 2015 roku (data kapitalizacji) odsetki od kwoty 15.361,24 złotych wyniosły 5.079,73 złotych.

Wysokość możliwego do uzyskania czynszu w przedziale czasowym od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 20 maja 2014 roku (z wyłączeniem opłat eksploatacyjnych) wyniosła 10.478,38 złotych :

- w okresie od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia 30 września 2012 roku – 1.417,32 złotych

(czynsz za okres kwiecień – wrzesień 2012 roku – 2.834,64 złotych, 2.834,64 złotych / 6 miesięcy = 472,44 złotych miesięcznie, 3 x 472,44 złotych = 1.417,32 złotych)

- w okresie od dnia 1 października 2012 roku do dnia 30 marca 2014 roku – 8.339,51 złotych

- w okresie od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku – 438,59 złotych

(czynsz za okres kwiecień – wrzesień 2014 roku – 2.631,56 złotych, 2.631,56 złotych / 6 miesięcy = 438,59 złotych miesięcznie)

- w okresie od dnia 1 maja 2014 roku do dnia 20 maja 2014 roku – 282,96 złotych

(438,59 złotych x ²⁰/31 = 282,96 złotych)

Uzyskana wartość została skorygowana o współczynnik 5 %, a więc łączne odszkodowanie w tym okresie wyniosło 9.954,46 złotych (10.478,38 złotych x 0,95). W konsekwencji w okresie od dnia 15 stycznia 2015 roku (data wymagalności) do dnia 22 kwietnia 2015 roku (data kapitalizacji) odsetki od kwoty 9.954,46 złotych wyniosły 213,82 złotych.

Uwzględniając powyższe Sąd określił wysokość skapitalizowanych odsetek na kwotę 126,24 złotych

Wysokość możliwego do uzyskania czynszu w przedziale czasowym od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku (z wyłączeniem opłat eksploatacyjnych) wyniosła 6.186,44 złotych :

- w okresie od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 30 września 2014 roku – 5.570,58 złotych;

- w okresie od dnia 1 października 2014 roku do dnia 30 listopada 2014 roku – 615,86 złotych

(czynsz za okres październik 2014 roku – marzec 2015 roku – 1.847,58 złotych, 1.847,58 złotych / 6 miesięcy = 307,93 złotych miesięcznie, 2 x 307,93 złotych = 615,86 złotych)

Uzyskana wartość została skorygowana o współczynnik 5 %, a więc łączne odszkodowanie w tym okresie wyniosło 5.877,12 złotych (6.186,44 złotych x 0,95). W konsekwencji w okresie od dnia 15 stycznia 2015 roku (data wymagalności) do dnia 22 kwietnia 2015 roku (data kapitalizacji) odsetki od kwoty 5.877,12 złotych wyniosły 126,24 złotych.

W zakresie odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłym lokatorom lokalu nr (...) należało uwzględnić następujące okoliczności :

a) pismem z dnia 19 czerwca 2013 roku (doręczonym w dniu 24 czerwca 2013 roku) A. P. wezwał Miasto Ł. do uiszczenia odszkodowania za miesiąc czerwiec 2013 roku (dopuszczalna kapitalizacja odsetek od niewypłaconego odszkodowania za okres od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku od dnia 1 lipca 2013 roku)

b) wnioskiem z dnia z dnia 18 grudnia 2014 roku A. P. zawezwał Miasto Ł. do próby ugodowej dotyczącej uiszczenia odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego w okresie od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku, zaś odpis wniosku został doręczony przeciwnikowi w dniu 14 stycznia 2015 roku. Nie mniej jednak w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono, że aktualizacja obowiązku pozwanego nastąpiła dopiero w dniu 25 czerwca 2013 roku (dopuszczalna kapitalizacja odsetek od niewypłaconego odszkodowania za okres od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku od dnia 15 stycznia 2015 roku).

Uwzględniając powyższe Sąd określił wysokość skapitalizowanych odsetek na kwotę 119,83 złotych

Wysokość możliwego do uzyskania czynszu w przedziale czasowym od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku (z wyłączeniem opłat eksploatacyjnych) wyniosła 5.283,11 złotych :

- w okresie od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku – 63,44 złotych

(czynsz za okres czerwiec – wrzesień 2013 roku – 1.268,74 złotych, 1.268,74 złotych / 4 miesiące = 317,18 złotych miesięcznie, 317,18 złotych x ⁶/30 = 63,44 złotych)

- w okresie od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku – 951,54 złotych

(3 miesiące x 317,18 złotych = 951,94 złotych)

- w okresie od dnia 1 października 2013 roku do dnia 30 września 2014 roku – 3.685,37 złotych;

- w okresie od dnia 1 października 2014 roku do dnia 30 listopada 2014 roku – 582,76 złotych

(czynsz za okres październik 2014 roku – marzec 2015 roku – 1.748,31 złotych, 1.748,31 złotych / 6 miesięcy = 291,38 złotych miesięcznie, 2 x 291,38 złotych = 582,76 złotych)

Uzyskane wartości zostały skorygowana o współczynnik 5 %, a więc łączne odszkodowanie w okresie od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku wyniosło 60,27 złotych (63,44 złotych x 0,95), zaś w okresie od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku wyniosło 4.958,69 złotych (5.219,67 x 0,95). W konsekwencji w okresie od dnia 1 lipca 2013 roku (data wymagalności) do dnia 22 kwietnia 2015 roku (data kapitalizacji) odsetki od kwoty 60,27 złotych wyniosły 13,32 złotego, zaś w okresie od dnia 15 stycznia 2015 roku (data wymagalności) do dnia 22 kwietnia 2015 roku (data kapitalizacji) odsetki od kwoty 4.958,69 wyniosły 106,51 złotego.

W zakresie odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłemu lokatorowi lokalu nr (...) należało uwzględnić, że wnioskiem z dnia z dnia 18 grudnia 2014 roku A. P. zawezwał Miasto Ł. do próby ugodowej dotyczącej uiszczenia odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku, zaś odpis wniosku został doręczony przeciwnikowi w dniu 14 stycznia 2015 roku. Nie mniej jednak w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono, że aktualizacja obowiązku pozwanego nastąpiła dopiero w dniu 4 stycznia 2013 roku (dopuszczalna kapitalizacja odsetek od niewypłaconego odszkodowania za okres od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku od dnia 15 stycznia 2015 roku). Na marginesie należy podkreślić, że ewentualna wcześniejsza kapitalizacja w zakresie okresu 4 stycznia 2013 roku – 28 lutego 2013 roku (wezwanie z dnia 28 marca 2013 roku) nie była możliwa z uwagi na brak danych dotyczących odebrania korespondencji przez Miasto Ł., a tym samym określenia daty wymagalności świadczenia w tym zakresie. Okoliczność ta nie została przyznana jak w przypadku lokalu nr (...), tak więc winna zostać wykazana zgodnie z zasadą ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) przez stronę starającą się wywieść z niej korzystne dla siebie skutki prawne.

Uwzględniając powyższe Sąd określił wysokość skapitalizowanych odsetek na kwotę 127,31 złotych

Wysokość możliwego do uzyskania czynszu w przedziale czasowym od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku (z wyłączeniem opłat eksploatacyjnych) wyniosła 6.238,85 złotych :

- w okresie od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2013 roku – 245,77 złotych

(czynsz za okres styczeń – marzec 2013 – 846,53 złotych, 846,53 złotych / 3 = 282,17 złotych, 282,17 złotych x 27/31 = 245,77 złotych)

- w okresie od dnia 1 lutego 2013 roku do dnia 31 marca 2013 roku – 564,34 złotych

(2 miesiące x 282,17 złotych)

- w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia 30 września 2014 roku – 4.916,08 złotych;

- w okresie od dnia 1 października 2014 roku do dnia 30 listopada 2014 roku – 512,66 złotych

(czynsz za okres październik 2014 roku – marzec 2015 roku – 1.537,96 złotych, 1.537,96 złotych / 6 miesięcy = 256,33 złotych, 256,33 złotych x 2 miesiące = 512,66 złotych)

Uzyskana wartość została skorygowana o współczynnik 5 %, a więc łączne odszkodowanie w okresie od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku wyniosło 5.926,91 złotych (6.238,85 x 0,95). W konsekwencji w okresie od dnia 15 stycznia 2015 roku (data wymagalności) do dnia 22 kwietnia 2015 roku (data kapitalizacji) odsetki od kwoty 5.926,91 wyniosły 127,31 złotych.

W zakresie odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłym lokatorom lokalu nr (...) należało uwzględnić następujące okoliczności :

a) pismem z dnia 21 września 2011 roku (doręczonym w dniu 28 września 2011 roku) A. P. wezwał Miasto Ł. do uiszczenia odszkodowania za miesiąc sierpień 2011 roku (dopuszczalna kapitalizacja odsetek od niewypłaconego odszkodowania za okres od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2011 roku od dnia 29 września 2011 roku);

b) wnioskiem z dnia z dnia 18 grudnia 2014 roku A. P. zawezwał Miasto Ł. do próby ugodowej dotyczącej uiszczenia odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 30 listopada 2014 roku, zaś odpis wniosku został doręczony przeciwnikowi w dniu 14 stycznia 2015 roku (dopuszczalna kapitalizacja odsetek od niewypłaconego odszkodowania za okres od dnia 1 września 2011 roku do dnia 30 listopada 2014 roku od dnia 15 stycznia 2015 roku).

Uwzględniając powyższe Sąd określił wysokość skapitalizowanych odsetek na kwotę 271,50 złotych (53,47 złotych + 218,03 złotych).

Wysokość możliwego do uzyskania czynszu w przedziale czasowym od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 30 listopada 2014 roku (z wyłączeniem opłat eksploatacyjnych) wyniosła 10.810,91 złotych :

- w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2011 roku – 125,89 złotych

(czynsz za okres od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 30 września 2011 roku – 393,52 złotych tj. 278,76 złotych miesięcznie, 278,76 złotych x ¹⁴/31 = 125,89 złotych)

- w okresie od dnia 1 września 2011 roku do dnia 30 września 2011 roku – 278,76 złotych;

- w okresie od dnia 1 października 2011 roku do dnia 16 sierpnia 2013 roku – 6.293,47 złotych;

- w okresie od dnia 17 sierpnia 2013 roku do dnia 30 września 2014 roku – 3.605,91 złotych;

- w okresie od dnia 1 października 2014 roku do dnia 30 listopada 2014 roku – 506,88 złotych

(czynsz za okres październik 2014 roku – marzec 2015 roku – 1.520,64 złotych, 1.520,64 złotych / 6 miesięcy = 253,44 złotych miesięcznie, 2 miesiące x 253,44 złotych = 506,88 złotych).

Uzyskane wartości zostały skorygowane o współczynnik 5 %, a więc łączne odszkodowanie w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2011 roku wyniosło 119,59 złotych (125,89 x 0,95), zaś w okresie od dnia 1 września 2011 roku do dnia 30 listopada 2014 roku wyniosło 10.150,77 złotych (10.685,02 złotych x 0,95). W konsekwencji w okresie od dnia 29 września 2011 roku (data wymagalności) do dnia 22 kwietnia 2015 roku (data kapitalizacji) odsetki od kwoty 119,59 złotych wyniosły 53,47 złotego, zaś w okresie od dnia 15 stycznia 2015 roku (data wymagalności) do dnia 22 kwietnia 2015 roku (data kapitalizacji) odsetki od kwoty 10.150,77 wyniosły 218,03 złotych.

W tym miejscu należy jedynie zaznaczyć, że nie było możliwym przeprowadzenie kapitalizacji odsetek w sposób dokonany w zakresie lokalu nr (...) w związku z uprzednim zainicjowaniem przez powoda postępowania w sprawie VI Nc – e (...). O ile bowiem w sprawie VI Nc – e (...) Gmina Ł. na skutek doręczonego odpisu nakazu zapłaty miała możliwość zapoznania się z treścią pozwu, w tym żądania, o tyle w sprawie VI Nc – e (...) pozwanemu nie został doręczony nawet odpis pozwu z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i ostateczne umorzenie postępowania z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych – art. 505³⁷ § 1 k.p.c.

Podsumowując treść dotychczasowych rozważań Sąd stwierdził, że żądania A. P. pozostawały uzasadnione w następującym zakresie :

I. w sprawie o zapłatę kwoty 60.177,48 złotych (lokale nr (...)) w części tj. w wysokości 42.377,09 złotych, na którą złożyły się kwoty :

a) 8.202,71 złotych w związku z lokalem nr (...), w tym : 6.915,13 złotych (odszkodowanie w okresie od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku), 1.161,34 złotych (opłaty eksploatacyjne w okresie od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 17 marca 2015 roku) oraz 126,24 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek;

b) 8.912,22 złotych w związku z lokalem nr (...), w tym : 6.317,78 złotych (odszkodowanie w okresie od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku), 2.474,61 złotych (opłaty eksploatacyjne w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku) oraz 119,83 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek;

c) 8.434,09 złotych w związku z lokalem nr (...), w tym : 7.069,47 złotych (odszkodowanie w okresie od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku), 1.237,31 złotych (opłaty eksploatacyjne w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku) oraz 127,31 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek;

d) 16.828,07 złotych w związku z lokalem nr (...), w tym : 11.400,04 złotych (odszkodowanie w okresie od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku), 5.156,53 złotych (opłaty eksploatacyjne w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku) oraz 271,50 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek;

II. w sprawie o zapłatę kwoty 55.445,73 złotych (lokal nr (...)) w części tj. w wysokości 30.690,84 złotych, na którą złożyły się kwoty : 25.315,70 złotych (odszkodowanie w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 20 maja 2014 roku), 81,59 złotych (opłaty eksploatacyjne w okresie od dnia 5 września 2013 roku do dnia 20 maja 2014 roku) oraz 5.293,55 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek.

W pozostałym zakresie powództwa jako nieuzasadnione podlegały oddaleniu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c., mając na względzie również fakt dokonanej ich kapitalizacji – art. 482 k.c. Tym samym odsetki zostały przyznane w następujący sposób :

I. w sprawie o zapłatę kwoty 60.177,48 złotych :

a) od kwoty 27.738,25 złotych od dnia 27 kwietnia 2015 roku (data wytoczenia powództwa), przy czym na powyższą kwotę złożyły się należności objęte kapitalizacją tj. 6.003,36 złotych w odniesieniu do lokalu nr (...) (5.877,12 złotych – czynsz za okres od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku, 126,24 złotych – odsetki skapitalizowane), 5.138,79 złotych w odniesieniu do lokalu nr (...) (5.018,96 złotych – czynsz za okres od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku, 119,83 złotych – odsetki skapitalizowane), 6.054,24 złotych w odniesieniu do lokalu nr (...) (5.926,93 złotych – czynsz za okres od dnia 4 stycznia 2013 roku do dnia 30 listopada 2014 roku, 127,31 złotych – odsetki skapitalizowane) oraz 10,541,86 złotych w odniesieniu do lokalu nr (...) (10.270,36 złotych – czynsz za okres od dnia 17 sierpnia 2011 roku do dnia 30 listopada 2014 roku, 271,50 złotych – odsetki skapitalizowane),

b) od kwoty 4.609,05 złotych od dnia 16 maja 2015 roku (dzień następujący po dniu doręczeniu odpisu nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu) obejmująca odszkodowanie za okres od dnia 1 grudnia 2014 roku, a więc roszczenie po raz pierwszy skonkretyzowane w pozwie (1.038,01 złotych w okresie od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 17 marca 2015 roku – lokal nr (...), 1.298,82 złotych w okresie od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – lokal nr (...), 1.142,54 złotych w okresie od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – lokal nr (...) oraz 1.129,68 złotych w okresie od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 22 kwietnia 2015 roku – lokal nr (...));

c) 10.029,79 złotych od dnia 30 września 2016 roku, przy czym na powyższą kwotę złożyły się należności z tytułu opłat eksploatacyjnych (1.161,34 złotych – lokal nr (...), 2.474,61 złotych – lokal nr (...), 1.237,31 złotych – lokal nr (...) oraz 5.156,53 złotych – lokal nr (...))

II. w sprawie o zapłatę kwoty 55.445,73 złotych :

a) od kwoty 30.609,25 złotych od dnia 27 kwietnia 2015 roku (data wytoczenia powództwa), przy czym na powyższą kwotę złożyły się należności objęte kapitalizacją tj. 30.609,25 złotych (25.315,70 złotych – czynsz za okres od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 20 maja 2014 roku, 5.293,55 złotych – odsetki skapitalizowane;

b) od kwoty 81,59 złotych od 30 września 2016 roku (należności z tytułu opłat eksploatacyjnych – lokal nr (...)).

Wysokość odsetek została określona na podstawie art. 481 § 2 k.c. z uwzględnieniem zmiany treści przepisu, jaka nastąpiła z dniem 1 stycznia 2016 roku w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015, poz. 1830). Tym samym w okresie do dnia 31 grudnia 2015 roku przyznano odsetki w wysokości odsetek ustawowych, zaś w okresie od dnia 1 stycznia 2016 roku w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

W tym miejscu należy podkreślić, że odpowiedzialność odszkodowawcza gminy, za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie zajmującej bez tytułu prawnego lokal osoby trzeciej (art. 18 ust. 5 u.o.p.l.) oraz odpowiedzialność osoby zajmującej lokal bez tytułu prawnego, względem której wstrzymano wykonanie orzeczenia eksmisyjnego do czasu dostarczenia przez gminę lokalu socjalnego (art. 18 ust. 3 u.o.p.l.), jest niezależna i oparta na odmiennych przesłankach. Nie ma charakteru subsydiarnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 lipca 2016 roku, I ACa 83/16, Lex nr 2112379). W konsekwencji stwierdzenie w toku niniejszego postępowania, że powód prowadzi wobec H. T. (1) postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 6596/14 na podstawie tytułu wykonawczego – zaopatrzonego w klauzulę wykonalności wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 20 maja 2013 roku wydanego w sprawie sygn. akt I C 1352/11 nie prowadzi do uwolnienia pozwanego od odpowiedzialności, a jedynie wpływa na wzajemną odpowiedzialność dłużników określaną powszechnie w doktrynie i judykaturze, jako „in solidum”. Jedynie marginalnie należy wskazać, że tocząca się przeciwko dłużnikowi egzekucja nie rokuje na chwilę obecną możliwości wyegzekwowania należności głównej objętej wyrokiem w sprawie I C 1352/11. Komornik sądowy dokonuje bowiem miesięcznie potrąceń ze świadczeń przysługujących H. T. (1) w wysokości około 220 złotych, przy czym na rzecz A. P. przekazywane są kwoty w średniej wysokości około 190 złotych miesięcznie, zaś same odsetki naliczane są w wysokości 5,28 złotych dziennie (miesięcznie około 160 złotych). Na dzień 16 maja 2014 roku zadłużenie H. T. (1) obejmowało kwotę 21.256,80 złotych, w tym 14.830,95 złotych tytułem należności głównej, 364 złotych tytułem kosztów procesu, 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa w egzekucji oraz 5.461,85 złotych tytułem odsetek. Uwzględniając wysokość dokonywanych potrąceń trudno uznać, aby kwota należności głównej została zaspokojona chociaż w części, co mogłoby prowadzić do odpowiedniego zwolnienia drugiego z dłużników – w tym przypadku Miasta Ł..

Zakres czasowy odszkodowań przyznanych w obu sprawach tj. I C 1352/11 oraz I C 537/15 pokrywa się jedynie częściowo tj. w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku, a przy tym jedynie w wymiarze nie obejmującym opłat eksploatacyjnych. W ramach prawomocnego rozstrzygnięcia wydanego w sprawie I C 1352/11 wysokość odszkodowania w tym okresie bez opłat eksploatacyjnych została określona na kwotę 305,22 złotych. Tym samym łączny wymiar świadczenia przysługującego A. P. z tego tytułu od H. T. (1) to kwota 7.020,06 złotych (305,22 złotych x 23 miesiące). W takim też zakresie Sąd zastrzegł, że spełnienie zobowiązania przez jednego z dłużników, zwolni drugiego do wysokości dokonanej spłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w obu sprawach zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia, przyjmując, że powód wygrał odpowiednio w 70 % w sprawie I C 634/15 (42.377,09 złotych / 60.177,48 złotych) oraz w 55 % w sprawie I C 537/15 (30.690,84 złotych / 55.445,73 złotych). Nadto koszty sądowe związane z ekspertyzą z zakresu czynszów uwzględniono w równej części w zakresie każdej z połączonych spraw (2.629,19 złotych / 2 = 1.314,59 złotych – I C 537/15 oraz 1.314,60 złotych – I C 634/15).

W sprawie o zapłatę kwoty 60.177,48 złotych (I C 634/15) koszty procesu wyniosły łącznie 9.188,60 złotych, w tym po stronie powoda w kwocie 5.588,60 złotych (657 złotych tytułem opłaty od pozwu – art. 13 ust. 1 w zw. z art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 3.600 złotych – § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1.314,60 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego – art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), zaś po stronie pozwanej w kwocie 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego – § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Powoda, zgodnie z powyższą zasadą powinny obciążać koszty w wysokości 2.756,58 złotych (9.188,60 złotych x 0,3), skoro jednak faktycznie poniósł je w kwocie 5.588,60 złotych, pozwana winna zwrócić na rzecz A. P. kwotę 2.832,02 złotych (5.588,60 złotych – 2.756,58 złotych).

W sprawie o zapłatę kwoty 55.445,73 złotych (I C 537/15) koszty procesu wyniosły łącznie 9.225,59 złotych, w tym po stronie powoda w kwocie 5.625,59 złotych (694 złotych tytułem opłaty od pozwu – art. 13 ust. 1 w zw. z art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 3.600 złotych – § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1.314,59 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego – art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), zaś po stronie pozwanej w kwocie 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego – § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Powoda, zgodnie z powyższą zasadą powinny obciążać koszty w wysokości 4.151,51 złotych (9.225,59 złotych x 0,45), skoro jednak faktycznie poniósł je w kwocie 5.625,59 złotych, pozwana winna zwrócić na rzecz A. P. kwotę 1.474,08 złotych (5.625,59 złotych – 4.151,51 złotych).

W toku sprawy o sygnaturze akt I C 634/15 wygenerowane zostały dodatkowe koszty sądowe, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa w wysokości 384 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od rozszerzonej części powództwa (k.425 – 427 rozszerzenie o kwotę 7.679,11 złotych, 7.680 x 0,05 = 384 złotych). Uwzględniając treść art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz zasadę ponoszenia kosztów procesu w niniejszej sprawie Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od powoda kwotę 115,20 złotych (384 złote x 0,3) oraz od pozwanej kwotę 1.267,68 złotych (2.224 złotych x 0,57), zaś od pozwanej kwotę 268,80 złotych (384 złote x 0,7).

O zwrocie niewykorzystanej części zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego (3.000 złotych – 2.629,19 złotych = 370,81 złotych), a uiszczonej przez A. P. Sąd orzekł w oparciu o treść art. 84 ust. 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

I C 537/15

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE