Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Broda (spr.)

Sędziowie: SSO Bartosz Pniewski

SSR (del.) Małgorzata Wojciechowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Marcin Skrobisz

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko (...) Spółka z o.o. z siedzibą w K.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji powoda S. M.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 3 stycznia 2017 r. sygn. I C 2512/16

oddala apelację i zasądza od S. M. na rzecz (...) Spółki z o.o. z siedzibą w K. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 382/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3.01.2017r., w sprawie w powództwa S. M. przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., o zapłatę kwoty 1164,85 zł oraz pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, Sąd Rejonowy w Kielcach:

- pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci prawomocnego wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Bytomiu z dnia 8.04.1998r.- sygn. akt VI Gc 73/98, któremu nadano klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Bytomiu z dnia 1.02.2010r. – sygn. akt I GCo 5/10 na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. - w części powyżej kwoty 875,76 zł,

- oddalił powództwo w pozostałej części,

- zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1217 zł tytułem kosztów procesu,

- odstąpił od obciążania pozwanego kosztami procesu od oddalonej części powództwa.

Podstawy faktyczne i prawne tej treści rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy przedstawił w pisemnym uzasadnieniu (k.54-59). W szczególności Sąd I instancji ustalił, że w wyniku prowadzonego na podstawie w/w tytułu wykonawczego postępowania egzekucyjnego, komornik wyegzekwował od dłużnika (powoda) kwotę 980 zł, z czego wierzycielowi (pozwanemu) przekazał kwotę 876,35 zł, a pozostała z tej sumy część została zaliczona na poczet kosztów postępowania egzekucyjnego, które komornik – umarzając postępowanie postanowieniem z dnia 5.11.2015r., ustalił na kwotę 349,64 zł, wzywając dłużnika do zapłaty pozostałej ich części , tj. kwoty 184,51 zł. Kwotę objętą żądaniem pozwu, tj. 1164,85 zł, Sąd Rejonowy zidentyfikował jako sumę kwoty wyegzekwowanej przez komornika, tj. 980,34 zł oraz niepokrytych kosztów postępowania egzekucyjnego, tj. 184,51 zł. Już z tych względów Sąd I instancji doszedł do wniosku, że powództwo o zapłatę, w części ponad kwotę 876,35 zł jest bezzasadne, jako skierowane do podmiotu, który nie ma legitymacji procesowej biernej. W ocenie Sądu I instancji, także powództwo o zapłatę kwoty 876,35 zł nie znajduje uzasadnienia, gdyż nie jest to świadczenie nienależne, bo nie spełnia żadnej z przesłanek wymienionych w art. 410 § 2 kc, a niezależnie od tego zgodnie z art. 411 kc nie można żądać zwrotu świadczenia, jeżeli zostało spełnione w celu zadośćuczynienia przedawnionemu roszczeniu. Odnośnie powództwa przeciwegzekucyjnego Sąd Rejonowy wyjaśnił, że w zakresie, w jakim dotyczy tytułu wykonawczego w części do kwoty 876,35 zł, nie jest ono zasadne, bo ta kwota została już wyegzekwowana, a żądanie pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego jest możliwe dopóki istnieje ten ostatni. Zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym, powoduje jego wygaśnięcie. Wobec tego zasadnym było uwzględnienie powództwa o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności stwierdzającego wierzytelność ponad kwotę 876,35 zł, bo w tej części roszczenie stwierdzone prawomocnym wyrokiem zaocznym z dnia 8.04.1998r. na podstawie art. 125 § 1 kc uległo przedawnieniu, jeszcze przed złożeniem wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. To przedawnienie było zdarzeniem o jakim mowa w art. 840 § 1 ust. 2 kpc.

Wyrok, w części, w jakiej Sąd Rejonowy nie uwzględnił powództwa o zapłatę kwoty 1164,85 zł oraz pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego do kwoty 876,35 zł, zaskarżył powód. Zarzucił:

1/ naruszenie prawa materialnego:

a/art. 125 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne pominięcie, że z uwagi na to, iż postępowanie egzekucyjne prowadzone przez pozwaną przeciwko powodowi zostało wszczęte w oparciu o przedawnione prawomocne orzeczenie sądu (ponieważ od momentu powstania tytułu egzekucyjnego pozwana nie podjęła jakikolwiek czynności przerywających bieg terminu przedawnienia roszczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem sądu), nastąpiła utrata zaskarżalności roszczenia, którą to utratę należy rozumieć szerzej, czyli również jako utratę możliwości korzystania przez wierzyciela z pomocy przymusu państwowego nie tylko dla dochodzenia roszczenia, lecz także dla jego wyegzekwowania, a zatem w tej sytuacji przeprowadzona przez pozwaną egzekucja przedawnionego roszczenia zasądzonego prawomocnym orzeczeniem sądu była prawnie wadliwa i nieuprawniona,

b/ art. 411 pkt 3 k.c. poprzez jego zastosowanie oraz art. 410 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, w następstwie błędnego przyjęcia, że świadczenie pieniężne, którego zwrotu od pozwanej domaga się powód w niniejszym postępowaniu nie jest świadczeniem nienależnym, lecz świadczeniem, które zostało spełnione w celu zadośćuczynienia przedawnionemu roszczeniu, a zatem powód nie może żądać jego zwrotu, podczas gdy powód nie spełnił świadczenia dobrowolnie, lecz zostało ono przymusowo wyegzekwowane przez komornika, a zatem nie zaistniała przesłanka uzasadniająca wyłączenie możliwości skutecznego żądania zwrotu świadczenia, czyli element woli po stronie świadczącego, obejmującej dokonanie przysporzenia majątkowego na rzecz osoby przyjmującej świadczenie, która ujawnia się wówczas gdy świadczący dobrowolnie spełnia świadczenie;

2/ nieuprawnione w okolicznościach faktycznych sprawy pominięcie przez Sąd I instancji, że powód – dłużnik w sposób wyraźny i jednoznaczny sprzeciwiał się prowadzonej przeciwko niemu egzekucji przedawnionego roszczenia, o czym świadczą znajdujące się w aktach sprawy dokumenty w postaci pisma powoda a z dnia 17 sierpnia 2015 r. skierowanego do komornika z prośbą o udzielenie informacji o toczącym się postępowaniu egzekucyjnym oraz pisma pełnomocnika powoda z dnia 22 września 2015 r. skierowanego do pozwanej, zawierającego wezwanie do złożenia wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego, z uwagi na to, że wniosek egzekucyjny obejmuje roszczenie przedawnione, pod rygorem wystąpienia do Sądu ze stosownym powództwem przeciwegzekucyjnym, a zatem powód korzystał z przysługujących mu środków prawych służących zwalczaniu prawnie wadliwej egzekucji przedawnionego roszczenia i zachował w tym zakresie należytą staranność,

3/ nieuprawnione w okolicznościach faktycznych sprawy pominięcie przez Sąd I instancji, że nawet sytuacja, w której dłużnik przeciwko któremu prowadzone jest postępowanie egzekucyjne nie podejmuje żadnych przewidzianych prawem czynności, zmierzających do ograniczenia lub uniemożliwienia kontynuowania egzekucji przedawnionego roszczenia, a zatem nie broni się albo nie robi tego właściwie poprzez niezwłoczne wytoczenie powództwa przeciwgzekucyjnego, nie może być utożsamiana z dobrowolnym spełnieniem przedawnionego świadczenia przez dłużnika, które uniemożliwia żądanie jego zwrotu w postępowaniu o zwrot niesłusznie ściągniętego świadczenia, tym bardziej, że z żadnego unormowania nie wynika jakoby skuteczność podniesienia zarzutu przedawnienia była uzależniona od zgłoszenia go w postępowaniu przeciwegzekucyjnym;

4/ nieuprawnione w okolicznościach faktycznych sprawy (oraz w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego uznanie przez Sąd I instancji, że powód nie wykazał precyzyjnie wysokości dochodzonego roszczenia o zapłatę, podczas gdy wysokość roszczenia wynika z dokumentów załączonych do pozwu;

5/ naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wydanego w prawie wyroku, a to art. 840 § 1 pkt 2 kpc poprzez uznanie powództwa o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w części co do kwoty 876,35 złotych za bezzasadne z uwagi na wyegzekwowanie tej części należności objętej spornym tytułem wykonawczym i wygaśnięcie wykonalności powyższego tytułu wykonawczego w tej części, podczas gdy podstawą do uwzględnienia żądania powoda pozbawienia spornego tytułu wykonawczego wykonalności w całości, było przede wszystkim zaistnienie po powstaniu tytułu egzekucyjnego, niezależnego od woli stron zdarzenia w postaci przedawnienia roszczenia, wskutek którego zobowiązanie nie może być egzekwowane, a nadto Sąd I instancji uznając żądanie pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności za bezzasadne co do kwoty 876,35 złotych w istocie nie ustalił na poczet jakich konkretnie należności stwierdzonych spornym tytułem wykonawczym zostało zaliczone wyegzekwowane w drodze egzekucji świadczenie pieniężne, tzn. czy na poczet należności głównej, odsetek, czy też kosztów postępowania, a zatem nie ustalił precyzyjnie w jakiej konkretnie części wygasła wykonalność spornego tytułu wykonawczego, co oznacza, że nadal zachodzi potencjalna możliwość wykonania całego tytułu wykonawczego, tym bardziej, że wobec odmowy jego zwrotu, w dalszym ciągu znajduje się on w dyspozycji pozwanej;

6/ naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku, tj. art. 102 k.p.c. poprzez odstąpienie od obciążania pozwanej kosztami procesu od uwzględnionej części powództwa, w sytuacji, gdy przepis ten wyrażający zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiący wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu i będący rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wymaga do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności.

Wobec powyższego skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez: uwzględnienie powództwa w oddalonej części (tzn. w zakresie żądania zapłaty kwoty 1164,85 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia 12 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie żądania pozbawienia tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Bytomiu z dnia 08 kwietnia 1998 r., sygn. akt VI GC 73/98, wykonalności co do kwoty 876,35 złotych; obciążenie pozwanej w całości wszystkimi kosztami postępowania oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda wszystkich kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie, w przypadku zaistnienia przesłanek wymienionych w art. 386 § 4 uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy, zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe i kompletne ustalenia co do wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Te, w zasadzie pozostawały niesporne, także na etapie postępowania apelacyjnego. Wobec tego, w braku jakichkolwiek ku temu przeszkód, Sąd Okręgowy w całości przyjął je za własne.

Odnosząc tą niesporną podstawę faktyczną do powołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstaw prawnych, Sąd Rejonowy doszedł do trafnych konkluzji, tak co do niezasadności żądania zasądzenia wymienionej w pozwie kwoty, jak i braku podstaw pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w części w jakiej wykonalność wygasła wobec wyegzekwowania kwoty 876,35 zł. Częściowej modyfikacji wymagała jedynie argumentacja, która winna znaleźć się u podstaw tej treści wniosków. To wszystko oznacza, że nie znajdują żadnego usprawiedliwienia podniesione w apelacji zarzuty.

Rację ma Sąd Rejonowy, o ile dochodzi do przekonania, że wyegzekwowane na skutek postępowania egzekucyjnego – na podstawie tytułu wykonawczego stwierdzającego roszczenie, które uległo przedawnieniu (na podstawie art. 125 § 1 kc), świadczenie w kwocie 876,35 zł nie stanowi świadczenia nienależnego w rozumieniu art. 410 § 2 kc. Prawidłowa wykładnia tego ostatniego przepisu prowadzi do oczywistego wniosku, że, podstawową przesłanką kwalifikowania świadczenia jako nienależnego jest jego uprzednie spełnienie przez dłużnika. Z kolei kluczowym elementem tego stanu jest wola dłużnika w spełnieniu tego świadczenia. Brak tej woli, przy jednoczesnym wystąpieniu przesunięcia majątkowego z masy majątkowej dłużnika do masy majątkowej wierzyciela oznacza, że ten ostatni stan nie jest wynikiem świadczenia, a zatem nie może powstać roszczenie o zwrot nienależnego – w rozumieniu art. 410 § 2 kc – świadczenia, a jedynie do rozważenia pozostaje ocena tego stanu na podstawie art. 405-409 kc (p. wyrok SN z dnia 11.09.1997r. , III CKN 162/97, lex nr 31702; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 17.08.2016r. , sygn.. akt I ACa 748/15, Lex nr 2138319). Niezależnie od tego, nie jest nienależnym świadczenie, które zostało spełnione (a więc na skutek woli takiego zachowania ze strony dłużnika) pomimo przedawnienia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem sądu roszczenia o nie. W takiej sytuacji oczywistym jest, że w przypadku roszczenia przedawnionego istnieje podstawa świadczenia, którą jest zobowiązanie naturalne o charakterze niezupełnym. Oznacza to, że upływ terminu przedawnienia skutkuje powstaniem sytuacji materialnoprawnej, która jest definitywnie ukształtowana, a w konsekwencji nie podlega rozliczeniu na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu (p. wyrok SN z dnia 28.10.2014r., I PK 54/14, Lex nr 1541248).

Skoro zatem, wierzyciel (pozwany) uzyskał od dłużnika kwotę 876,35 zł na skutek przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego, a więc, co oczywiste, nie tylko nie z wolą dłużnika, ale wbrew tej woli (co wynika z istoty postępowania egzekucyjnego), to już z tego względu nie można było identyfikować tego rodzaju przesunięcia majątkowego, jako świadczenia nienależnego, jak bezpodstawnie oczekiwał tego skarżący. Niezależnie od tego, gdyby nawet ten element woli wystąpił, to i tak powstały na skutek przedawnienia roszczenia efekt w postaci zobowiązania naturalnego o charakterze niezupełnym, eliminowałby nienależny charakter świadczenia w ujęciu art. 410 § 2 kc. Ubocznie Sąd Okręgowy zwraca uwagę na jeszcze jedno zagadnienie. Wprawdzie w konsekwencji już przytoczonej argumentacji nie ma ono znaczenia dla prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia, bo skoro został skutecznie wyeliminowany nienależny charakter świadczenia, to rozważanie negatywnej przesłanki żądania jego zwrotu – opisanej w art. 411 pkt. 3 kc, ma charakter bezprzedmiotowy. Przy czym, niezależnie od tego, warto przypomnieć, że w literaturze przedmiotu trafnie eksponowany jest pogląd, znajdujący potwierdzenie także w orzecznictwie (p. uzasadnienie w/w wyroku SN z dnia 28.10.2014r.), zgodnie z którym, regulacja zawarta w art. 411 pkt. 3 kc jest zbyteczna, gdyż bez tego przepisu oczywiste jest, że w przypadku roszczenia przedawnionego istnieje podstawa prawna świadczenia, którą jest zobowiązanie naturalne o charakterze ciągłym. W konsekwencji tego wszystkiego podniesiony w apelacji zarzut nr 1 a-b, nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Wobec dotychczasowych uwag i spostrzeżeń Sąd Okręgowy rozważył żądanie zasądzenia kwoty 876, 35 zł (z tytułu zwrotu sumy wyegzekwowanej i przekazanej wierzycielowi) także w płaszczyźnie przepisów art. 405-409 kc, a to zgodnie z kierunkiem już przytoczonym z odwołaniem się do w/w wyroku SN z dnia 11.09.1997r. Brak jednak przesłanek zasadności żądania w oparciu i tą podstawę prawną, albowiem nie doszło do przesunięcia z masy majątkowej dłużnika do masy majątkowej wierzyciela, kosztem tej pierwszej osoby – bez podstawy prawnej, na czym polega istota bezpodstawnego wzbogacenia (w rozumieniu art. 405 kc). Na dzień wyegzekwowania kwoty 980,34 zł (w tym 876,35 zł – przekazanej wierzycielowi i 103,99 – zaliczonej na poczet kosztów postępowania egzekucyjnego) istniała przecież podstawa prawna, w postaci w/w już tytułu wykonawczego. Ta podstawa prawna nigdy nie odpadła. Nie było nawet możliwe jej wyeliminowanie na skutek wytoczonego powództwa przeciwegzekucyjnego, skoro wobec skutecznego wyegzekwowania na rzecz wierzyciela kwoty 876,35 zł, jego wykonalność wygasła. W kontekście tej ostatniej konkluzji, co najmniej niezrozumiały jest wywód apelującego, który z jednej strony obejmuje zakresem zaskarżenia oddalenie powództwa w części obejmującej żądanie pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego do kwoty 876,35 zł, formułuje w związku z tym zarzuty, w tym w szczególności ten oznaczony nr 5, po czym w uzasadnieniu apelacji stwierdza, że podziela stanowisko Sądu I instancji, że powództwo przeciwegzekucyjne może być wytoczone przed wygaśnięciem wykonalności tytułu wykonawczego, co z kolei następuje na skutek wyegzekwowania całego świadczenia. Jest rzeczą oczywistą, że analogiczny skutek w odpowiednim zakresie wywołuje także stan wyegzekwowania części świadczenia, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. Z tej racji i ten zarzut apelacji nie znajduje żadnego usprawiedliwienia. Stan przedawnionego roszczenia nie miał tu żadnego znaczenia, wbrew temu co zarzuca skarżący. Istniał bowiem tytuł wykonawczy, którym także komornik był związany. Tylko i wyłącznie dłużnik wobec stanu przedawnienia roszczenia stwierdzonego tymże tytułem mógł podjąć skuteczną obronę swoich praw, a że zdecydował się na ten krok zdecydowanie później, niż był do tego uprawniony, to z chwilą wystąpienia stanu częściowego wygaśnięcia wykonalności tytułu wobec zdarzeń już wskazanych, ograniczeniu uległo także uprawnienie do żądania pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego, w części w jakiej domagał się tego także w postępowaniu apelacyjnym. Podkreślenia wymaga i to, że powództwo przeciwegzekucyjne, wbrew stawianym w apelacji zarzutom, było jedyną skuteczną drogą do ochrony praw dłużnika. Odwoływanie się do takich działań, jak pisemny sprzeciw dłużnika wobec prowadzonej przeciwko niemu egzekucji, czy też stawienie tezy, że z żadnego unormowania nie wynika, jakoby skuteczność podniesienia zarzutu przedawnienia była uzależniona od zgłoszenia go w postępowaniu egzekucyjnym, świadczy jedynie o niezrozumieniu istoty instytucji tytułu wykonawczego w rozumieniu art. 776 kpc, ze wszelkimi jego skutkami, w tym także tym opisanym w art. 804 kpc, czy stanem, jaki dopiero może wywołać tylko i wyłącznie sięgnięcie po przepis art. 840 § 1 kpc.

Trafnie Sąd Rejonowy zidentyfikował to, co złożyło się na kwotę dochodzoną pozwem, w części obejmującej zapłatę, ponad kwotę 876,35 zł. W części obejmującej 103,35 zł (stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą wyegzekwowaną - 980,34 zł, a wyegzekwowaną i przekazaną wierzycielowi - 876,35 zł), powód nie mógł skutecznie żądać jej zwrotu od pozwanego i z tej przyczyny, że ten ostatni tej kwoty od powoda nie uzyskał. Stąd prawidłowa konkluzja Sądu Rejonowego o braku legitymacji procesowej biernej. Analogiczny wniosek dotyczy pozostałej sumy, tj. 184,51 zł, skoro jest to część dopiero ustalonych kosztów postępowania egzekucyjnego, jeszcze nie ściągniętych. Stąd bezpodstawność zarzutów apelacji i w tej części.

Zupełnie niezrozumiałym, ale z całą pewnością przede wszystkim nieprawidłowym, jest zarzut nr 5 i w tej części, w jakiej obejmuje stwierdzenie, że w dalszym ciągu, zachodzi potencjalna możliwość wykonania całego tytułu wykonawczego, skoro w części obejmującej świadczenie ponad kwotę 876,35 zł, Sąd Rejonowy pozbawił go wykonalności, a wyrok ten na skutek oddalonej apelacji jest prawomocny. Z kolei w pozostałej części, jak zostało już wyjaśnione, wykonalność tytułu wykonawczego, o jakim mowa – wygasła.

Nie znajduje usprawiedliwienia także zarzut dotyczący naruszenia art. 102 kpc. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym zakresie jest prawidłowe, pomimo wadliwości jego uzasadnienia. Istota zagadnienia nie sprowadza się bowiem, do tego, w jakiej części żądania pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego, pozwany uległ powodowi, a do przesłanek istotnych z punktu widzenia stosowania art. 102 kpc. W tym przypadku zwraca uwagę to, że po pierwsze, jedynie w ramach postępowania wywołanego powództwem przeciwegzekucyjnym, było możliwe, uzyskanie częściowej ochrony praw dłużnika (ponad zakresem w jakim ta ochrona możliwa już nie była). Zatem trudno przyjąć, by pozwany swoją postawą generował ten spór, skoro korzystał z istniejącego tytułu wykonawczego, do czego miał prawo, podejmując próbę zaspokojenia roszczenia o świadczenie, będącego przedmiotem zobowiązanie naturalnego o charakterze niezupełnym. Po drugie, zauważyć należy postawę procesową pozwanego już w trakcie procesu, który w odpowiedzi na pozew uznał powództwo w części obejmującej żądanie pozbawienia wykonalności w zakresie ponad wyegzekwowaną kwotę 875,76 zł. To były okoliczności prawnie relewantne z punktu widzenia przesłanek zastosowania art. 102 kpc.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego znajduje usprawiedliwienie w treści art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc oraz § 2 pkt. 3, § 10 ust. 1 pkt. 1 Rozp. Min. Spr. z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – w aktualnym brzmieniu (Dz.U.2015r.1804).

SSO Bartosz Pniewski SSO Mariusz Broda SSR(del.) Małgorzata Wojciechowska

(...)