Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2017 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki jawnej

(...) (...) w L.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w K. w restrukturyzacji sanacyjnej

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 6 lipca 2016 r. sygn. akt IX GC 380/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 3 600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Grzegorz Krężołek SSA Wojciech Kościołek SSA Marek Boniecki

Sygn. akt : I ACa 107/17

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka jawna J.E. K. w L., w pozwie skierowanym przeciwko pozwanej (...) spółce akcyjnej w K. - obecnie w postępowaniu restrukturyzacyjnym- sanacyjnym , domagała się zapłaty kwoty kwoty 37 523,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Wniosła również o obciążenie pozwanej kosztami procesu.

W motywach żądania powódka podniosła , że w ramach współpracy handlowej stron sprzedawała pozwanej , wytwarzany w ramach swojego przedsiębiorstwa makaron.

W czasie współpracy został na powódkę nałożony przez kontrahentkę obowiązek ponoszenia dodatkowych opłat związanych z uczestnictwem w działaniach marketingowych, w postaci akcji promocyjnych , które miały charakter obligatoryjny i występowały w sytuacji każdorazowego wprowadzania towarów spółki powódki do nowych sklepów strony pozwanej .

Kolejną formą tych , zdaniem powódki niedozwolonych opłat , które utrudniały dostęp do rynku był tzw bonus w wysokości 3% netto wartości zakupów , w ostatnim kwartale oraz dodatkowy rabat promocyjny na towary wspólnie uzgodnione w promocji w wysokości minimalnej 5%..

W ocenie powódki opłaty te były przez nią ponoszone albowiem wykorzystująca swoją pozycję A. M. od tego uzależniała kontynuację współpracy.

Tym samym dopuszczała się czynu nieuczciwej konkurencji , stypizowanego w art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Świadczenia te , rzeczywiście przez powódkę spełnione , jako nienależne , podlegają zwrotowi na podstawie art. 18ust. 1 pkt 5 ustawy.

W sprzeciwie od wydanego przez Sąd Okręgowy nakazu zapłaty w postepowaniu upominawczym , którym żądanie spółki z L. zostało w całości uwzględnione, pozwana, kwestionując to rozstrzygniecie w całości , domagała się oddalenia powództwa i przyznania na swoją rzecz kosztów procesu.

W swoim stanowisku , nie negując , że strony współpracowały ze sobą, w czasie i w sposób , w sposób jaki opisała powódka, twierdziła , iż realizowała na jej rzecz usługi marketingowe i przeprowadzała akcje promocyjne, w odniesieniu do oferowanych przez spółkę (...) artykułów , których zakres i charakter był obopólnie uzgodniony.

Warunki współpracy były dobrowolnie przez strony kształtowane , a pozwana nie uzależniała jej rozpoczęcia i prowadzenia od zgody drugiej strony na ponoszenie opłat , które obecnie są przez powodową spółkę kwestionowane.

W tych warunkach nie sposób zasadnie mówić , iż ich pobieranie jest czynem nieuczciwej konkurencji , tym bardziej , że utrudniały one dostępu do rynku byłej kontrahentce pozwanej.

A. M. podkreśliła także , że dysponuje szeroką wiedzą na temat upodobań i zachowań konsumentów, co pozwala na zwiększenie efektywności sprzedawanych towarów. Powódka w opisany wyżej sposób korzystała z niej , w celu zwiększenia sprzedaży wytwarzanych przez siebie towarów, a poniesione przez nią opłaty były istotnie mniejsze od skali tych kosztów , które musiałaby ponieść gdyby podjęła czynności promocyjne i reklamowe swoich towarów tylko we własnym zakresie.

Pozwana broniła się także zarzutem przedawnienia zgłoszonych roszczeń , podnosząc , iż są one związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wyrokiem z dnia 6 lipca 2016r , Sąd Okręgowy w Krakowie :

- zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 30 037, 30 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 stycznia 2012r [ pkt I ],

- w pozostałym zakresie powództwo oddalił [ pkt II ],

- zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2902 złote , tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił następujący fakty istotne dla rozstrzygnięcia

Strony łączyła umowa, na mocy której spółka (...) sprzedawała (...) SA , produkty spożywcze w postaci makaronów, udzielając jej jednocześnie określonych na podstawie umowy upustów w cenie. Kupująca świadczyła usługi promocyjne i marketingowe na rzecz powódki , w postaci reklamowania jego produktów w gazetkach reklamowych i na własnej stronie internetowej oraz w ramach prowadzonych akcji promocyjnych , które organizowane były w związku z nowo otwartymi sklepami (...) oraz nowymi produktami spółki z L. wprowadzanymi do sprzedaży w sieci sklepów strony pozwanej.

Powódka musiała zgodzić się na warunki proponowane przez pozwaną, w tym na ustalone opłaty, jeżeli chciała współpracować z pozwaną. Akceptacja tych usług i stosowanych przez stronę pozwaną upustów była warunkiem nawiązania i kontynuacji współpracy. Trwała ona pomiędzy stronami od 1 czerwca 2008r i została zakończona w roku 2011.

W zakresie objętym pozwem A. wystawiła następujące faktury z tytułu usług marketingowych, promocyjnych i udzielonego rabatu, które zostały zapłacone przez stronę powodową :

Pozwana , w okresie współpracy stron rzeczywiście wykonała wobec powódki usługi marketingowe i promocyjne, za co pobierała opłaty kompensowane z należnościami za towar.

Powódka zmuszona była do akceptowania także naliczanych mu przez kontrahentkę upustów/ nazywanych bonusami / brak bowiem akceptacji dla nich wiązałby się z zerwaniem współpracy przez drugą stronę.

W ramach rozważań prawnych Sąd I instancji ocenił roszczenie za , w znacznej części, bo co do kwoty 30 037, 30 zł , uzasadnione.

Analizując stan faktyczny z punktu widzenia kwalifikacji prawnej zapłaconych przez powódkę na rzecz pozwanej świadczeń z tytułu usług reklamowych i akcji promocyjnych /marketingowych / , ocenił , iż były to ukryte , inne niż marża handlowa opłaty, za przyjęcie towaru do sprzedaży , których pobieranie przez (...) SA , utrudniały spółce (...) dostęp do rynku.

Wymaganie ich od kontrahentki stanowiło zatem po stronie pozwanej czyn nieuczciwej konkurencji, a suma tych opłat jako świadczenie nienależne podlega zwrotowi wraz z odsetkami.

Jest ono , zdaniem Sądu należne od daty 28 stycznia 2012r czyli od dnia następnego po dniu , w którym uległo zakończeniu postępowanie wywołane wnioskiem spółki z L. o zawezwanie do próby ugodowej , mającej objąć roszczenie dochodzone później na drodze sądowej. Od tego bowiem dnia pozwana może być uznana za pozostającą w opóźnieniu z zapłatą, na rzecz powódki tej części świadczenia, które Sąd uznał za usprawiedliwione.

Oceniając pobieranie tak zidentyfikowanych opłat za czyn nieuczciwej konkurencji, Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności wskazał , iż takiej ich kwalifikacji nie wyklucza okoliczność , że usługi reklamowe i akcje promocyjne zostały rzeczywiście przez (...) SA zrealizowane ani też to , że były one oznaczone w porozumieniu stron określającym zasady współpracy.

O tym ,że usługi te i akcje promocyjne stanowiły jedynie pretekst do pobierania niedozwolonych opłat przez dominującego w relacji umownej kontrahenta, dostatecznie , zdaniem Sądu I instancji przekonuje to , że wysokość opłat za nie była tak ukształtowana , iż pozostawała w całkowitym oderwaniu od ich rzeczywistych kosztów , a co więcej , strona powodowa płaciła za nie zróżnicowane stawki , mimo , że świadczenie drugiej strony z tego tytułu było treściowo zawsze takie samo bądź bardzo zbliżone , w postaci umieszczenia towaru spółki z L. w gazetce reklamowej i na stronie internetowej (...) SA.

Podobnie ocenił Sąd pobieranie przez stronę pozwaną opłaty - tzw. upustu cenowego [ bonusu ] .

Zwrócił przy tym uwagę , że mechanizm określenia jego wysokości był zupełnie niezależny od osiągniętego w relacjach stron poziomu sprzedaży. Bonus był należny w takiej samej wąskości niezależnie od jej skali.

Sąd zwrócił jeszcze uwagę po pierwsze na to , że przez cały okres współpracy handlowej stron , obroty wzajemne nie przekroczyły sumy 80 000 złotych , podczas gdy suma spełnionych przez spółkę (...) świadczeń, zamknęła się wielkością około 50 000 złotych .

Porównanie to samo w sobie utwierdzić powinno w ocenie o nie ekwiwalentności wzajemnych świadczeń stron.

Po wtóre na to , iż jakikolwiek wzajemne relacje opierały się na dwustronnie podpisanym porozumieniu, to jednak nie było ono oparte i nie prowadziło ono do faktycznej równości jego stron , skoro brak akceptacji dla pobieranych opłat , po stronie słabszej ekonomicznie parterki groziło zerwaniem współpracy przez silniejszego partnera.

Odnosząc się do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia zgłoszonego roszczenia , w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy uznał, przy zaakcentowaniu pojawiających się wątpliwości doktrynalnych i wyrażonych w rozstrzygnięciach Sądów, iż każde zawezwanie do próby ugodowej jest czynnością zmierzającą do dochodzenia roszczenia , a zatem taką ,która przerywa bieg przedawnienia roszczenia. Taki też skutek , jego zdaniem, odniosło zawezwanie skierowane do (...) SA przez byłą kontrahentkę z dnia 21 grudnia 2011r , w sprawie IV GCo 620/11/S, Sądu rejonowego dla (...) , powodując , iż zarzut ten jest chybiony o ile odnosi się do świadczeń z tytułu opłat za usługi reklamowe i akcje promocyjne.

Jest natomiast skuteczny , w odniesieniu do części dochodzonego roszczenia odpowiadającej równowartości opłat z tytułu tzw bonusu / upustu sprzedażowego/ , w łącznej kwocie 3863, 74 zł. Ta część obecnie dochodzonego świadczenia nie była bowiem objętą zawezwaniem z 21 grudnia 2011r.

W ocenie Sądu Okręgowego strona powodowa nie wykazała w postępowaniu także aby rzeczywiście poniosła w związku ze spełnieniania świadczeń na rzecz pozwanej , ocenionych jako nienależne , kwotę łączną 3622,22 złotego , której elementy składowe zostały w motywach rozstrzygnięcia ściśle oznaczone.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 100 kpc.

W ramach wzajemnego ich rozliczenia pomiędzy stronami Sąd przyjął , że ich podstawą jest proporcja 80 % : 20 %, w jakiej strona powodowa wykazała swoje roszczenie i w jakiej pozwana skutecznie obroniła się przed nim.

Apelację od tego orzeczenia wniosła jedynie strona pozwana i zaskarżając je w punktach I i III jego sentencji, domagała się jego zmiany i oddalenia powództwa i obciążenia przeciwniczki procesowej kosztami postępowania za obydwie instancje.

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , w sposób mający dla rozstrzygniecie sprawy istotne znaczenie , a to art. 233 §1 kpc , w następstwie oparcia rozstrzygnięcia na niepełnej i dowolnej ocenie dowodów z zeznań świadków A. S., M. T. oraz R. D..

- naruszenia prawa materialnego, w postaci nieprawidłowej wykładni lub nieprawidłowego zastosowania :

a/ art. 3 w zw z art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji , wobec niepoprawnego uznania przez Sąd I instancji , iż pobieranie przez pozwaną opłat za rzeczywiście wykonane przez nią usługi promujące towary powódki, stanowiło delikt nieuczciwej konkurencji , mimo , że były one w rzeczywistości ekwiwalentnym świadczeniem należnym od drugiej strony umowy,

b/ art. 18 ust. 1 pkt 5 tej ustawy , jako następstwa wyrażenia przez Sąd Okręgowy niewłaściwej oceny zgodnie z którą świadczenia te podlegają , jako nie należne, zwrotowi, mimo , iż (...) SA nie dopuściła się w relacjach handlowych z powódką czynu nieuczciwej konkurencji.

W motywach środka odwoławczego strona pozwana w istocie powtórzyła argumentację , którą w zakresie kwalifikacji zapłaconych przez spółkę (...) opłat, prezentowała w postępowaniu rozpoznawczym przed Sądem I instancji , w sposób szczególny akcentując , że opłaty miały swoją podstawę w porozumieniu o współpracy , którego treść była kształtowana , w ramach swobody umów przez obydwie strony oraz to , że ich pobieranie nie były one deliktem nieuczciwej konkurencji dlatego , iż obciążenie nimi powódki było jedynie konsekwencją faktycznego zrealizowania świadczeń umownych przez (...) SA.

Ponadto , wskazywała , że nie miały one charakteru opłat , których ponoszenie mogłoby stanowić dla spółki z L. utrudnienie w dostępie do rynku.

Odpowiadając na apelację strona powodowa domagała się oddalenia apelacji , jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw oraz obciążenia pozwanej kosztami postępowania przed Sądem II instancji.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy strony pozwanej - obecnie w restrukturyzacji sanacyjnej - nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

W szczególności nie można podzielić żadnego z zarzutów na których opiera się jego konstrukcja.

Niezasadny jest zarzut naruszenia prawa procesowego.

Zgodnie z utrwalonym i podzielanym przez Sąd Apelacyjny, w składzie rozstrzygającym sprawę , stanowiskiem Sądu Najwyższego , ukształtowanym na tle wykładni art. 233 §1 kpc , którego naruszenie zarzuca skarżąca , skuteczne postawienie tego zarzutu wymaga wykazania , w odniesieniu do konkretnych dowodów , dlaczego sposób postępowania Sądu, dokonującego ich oceny oraz czyniącego na podstawie wniosków z niej wynikających ustalenia faktyczne , jest nieprawidłowy i na czym ta nieprawidłowość polega.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów walorem wiarygodności , a jego odmowa innym, nie da się pogodzić z zasadami doświadczenia życiowego i [ lub ] regułami logicznego rozumowania.

Tylko zbudowana na tych zasadach polemika apelującej strony może , w warunkach jej podzielenia, być podstawą do uznania tego zarzutu za trafny.

Nie jest , dla osiągniecia tego celu wystarczającym , aby strona poprzestała na przeciwstawieniu tym ; ocenie i ustaleniom, własnej ich wersji , w uznaniu , że tylko ona jest poprawna , a fakty na niej oparte odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy.

/ por w tej materii , wyrażające zbieżne z prezentowanym, stanowisko zawarte , w powołanych jedynie dla przykładu , judykatach Sądu Najwyższego z 21 kwietnia 2004r , sygn. II UK 314/03 i z 29 czerwca 2004, sygn. III CSK 393/03, obydwa powołane za zbiorem L./

Analiza uzasadnienia apelacji , w części poświęconej motywom omawianego zarzutu przekonuje , że skarżąca ogranicza krytykę przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów osobowych do przeciwstawienia jej własnej wersji oceny relacji tych osób , w tym w szczególności A. S. .

We fragmencie motywów kontrolowanego instancyjnie orzeczenia , poświęconej ocenie dowodów , Sąd I instancji szczegółowo przenalizował treść relacji wszystkich świadków , a w jej podsumowaniu podał przyczyny dla których, w sytuacji wzajemnych sprzeczności w ich depozycjach , jednej ich grupie dał , a drugiej nie dal wiary , w tym dlaczego tej wiarygodności odmówił relacji świadka A. S. / por strona 5-6 uzasadnienia , k.268-269 akt /

Ocena ta nie wykracza poza granice oceny swobodnej , określone w art. 233 § 1 kpc i wobec tego sposób jej przeprowadzenia musi zostać przez Sąd II instancji zaaprobowany , w konsekwencji czego , zbudowany na dowolnej jej krytyce , zarzut procesowy skarżącej , nie może zostać uznany za usprawiedliwiony.

Jego odparcie ma m. in. i tę konsekwencję , że ustalenia , które Sąd I instancji uczynił podstawą rozstrzygniecie , jako dokonane poprawnie i w sposób kompletny , Sąd Apelacyjni przyjmuje za własne.

Nie mara racji strona pozwana także , gdy formułuje zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Jak wynika z motywów apelacji tym zarzutom poświęconym , stanowisko skarżącej , negujące dokonaną przez Sąd I instancji kwalifikację pobieranych przez (...) SA opłat jako takiego zachowania , które stanowi czyn nieuczciwej konkurencji stypizowany w art. 15 ust. 1 [pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r [ jedn. tekst DzU z 2003 Nr 153 poz. 1503 ze zm. ] , sprowadza się do tezy , że opłaty te mogły zostać zastrzeżone przez strony w ramach obopólnie uzgodnionych warunków , które przybrały postać porozumienia o współpracy , pozostając w zgodzie z zasadą swobody umów.

Nie były one takimi , które utrudniały spółce (...) dostępu do rynku , a obciążenie nimi kontrahentki skarżącej , nie było sprzeczne z dobrymi obyczajami i nie naruszało jej interesów.

W ramach swojego stanowiska apelująca wielokrotnie powoływała się przy tym na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 października 2014r , sygn.. SK 20/12 . Wyrażone tam stanowisko prawne miało, jej zdaniem, wspierać argumentację zawartą w środku odwoławczym.

W świetle ustalonych w sprawie faktów , wbrew stanowisku skarżącej nie można podzielić zapatrywania , iż wydając zaskarżony wyrok , Sąd Okręgowy naruszył wskazane normy prawa materialnego.

Podzielając eksponowane w apelacji stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, wyrażone w powołanym wyroku , zgodnie z którym zastrzeżenie tego rodzaju opłat jak te , które są podstawą roszczenia powódki, rozstrzyganym sporze mieści się w granicach wynikającej z art. 353 ¹kc , zasady swobody umów , nie będąc samo w sobie czynem nieuczciwej konkurencji. A do takiej ich kwalifikacji niezbędnym jest, aby opłaty te , stanowiąc utrudnienie w dostępie do rynku , były równocześnie niezgodnymi z dobrymi obyczajami i co najmniej zagrażały interesowi drugiej strony lub interesowi finalnego klienta , nabywcy towaru., stwierdzić należy , że pobierane przez (...) SA opłaty za akcje promocyjne , opłaty reklamowe [ a także upust sprzedażowy / bonus / były niedozwolone , w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt.4 ustawy.

Odwołując się do konstrukcji redakcyjnej tego przepisu , usprawiedliwionym jest przyjęcie , iż sam ustawodawca wymienione w tej normie zachowania uznaje za czyn nieuczciwej konkurencji , który w swoich konsekwencjach stanowi utrudnienie w dostępie do rynku.

To domniemanie ustawowe zwalnia stronę dochodzącą zwrotu korzyści osiągniętych przez druga stronę z tego tytułu , na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 5 ustawy, z obowiązku wykazywania tego następstwa pobierania opłat o takich cechach.

To rzeczą podmiotu broniącego się przed tak kwalifikowanym normatywnie roszczeniem , jest dowodzić braku takiego następstwa po stronie przeciwnika procesowego. W sporze (...) SA nie podjęła w tym kierunku idącej , jakikolwiek inicjatywy dowodowej.

Wobec tego , zasadniczym dla oceny zasadności roszczenia powódki było określenie charakteru opłat pobieranych od niej przez silniejszego ekonomicznie partnera , na podstawie porozumienia o współpracy z 1 czerwca 2008.

Ocena ta , dokonana przez Sąd Okręgowy , wbrew zarzutom strony pozwanej jest poprawna.

Opierając się bowiem na niewadliwych ustaleniach faktycznych, Sąd I instancji poprawnie uznał , że sam fakt , że zastrzeżone przez pozwaną dodatkowe opłaty , które zobligowana była ponosić spółka z L. , zostały zastrzeżone w porozumieniu o współpracy stron nie oznacza , że nie były opłatami niedozwolonymi, w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Przeciwnie , taki ich charakter wynikał po pierwsze stąd , ku któremu stwierdzeniu służą poczynione w sprawie ustalenia , ich ponoszenie przez słabszego ekonomicznie partnera, dla którego skorzystanie ze swoistego pośrednictwa wielkopowierzchniowej sieci handlowej było [ stosowanym powszechnie przez podmioty wchodzące na rynek ze swoim produktem ] środkiem pozyskania klientów, warunkiem nawiązania i kontynuacji współpracy z (...) SA.

Po wtóre , jakkolwiek prima facie miały charakter świadczeń ekwiwalentny [ strona powodowa nie negowała tego , iż usługi reklamowe i promocyjne były realizowane , służąc , obok innych podmiotów [ także ] wizerunkowi handlowemu (...), jako producenta makaronu, tym nie mniej taka ekwiwalentność nie była zachowana , a kwestionowane obecnie świadczenia miały charakter pozorny , służąc w istocie korzyści silniejszego partnera, w postaci uzyskiwania dodatkowych świadczeń , bez ponoszenia których dostęp towaru powódki do hipermarketów (...) SA byłby zamknięty.

Nie można mówić , tym bardziej , o tej ekwiwalentności w takiej sytuacji [ co nie jest negowane w ramach zarzutu procesowego pozwanej ] , kiedy wartość obrotów pomiędzy stronami przez cały okres trwania współpracy handlowej wyniósł około 80 000 złotych , a to, co świadczyła na rzecz pozwanej powódka z tytułu tych dodatkowych opłat zamknęła się wielkością łączną około 50 000 złotych.

Nie sposób tej ekwiwalentności potwierdzić także dlatego , że ustalenie wysokości opłat za akcje promocyjne związane z otwarciem nowych placówek handlowych A. oraz za usługi reklamowe, jak również skala procentowa bonusu / upustu sprzedażowego/ , którego obowiązana była udzielać (...), stronie pozwanej , pozostawały w całkowitym oderwaniu od rzeczywistych kosztów realizacji usług czy akcji promocyjnych , a także - w przypadku bonusu - od tego ile , w określonym okresie rozliczeniowym, wyniosły obroty, w relacjach handlowych stron.

Nie można także , w ramach tej oceny tracić z pola widzenia i nie uwzględniać tego [ [co także nie było kwestionowane przez skarżącą, w odniesieniu do ustaleń ] , że zarówno reklama , w formie gazetek wydawanych przez A. jak propagowanie produktów na stronie internetowej spółki oraz akcje promocyjne nie odnosiły się tylko do towaru wytwarzanego przez (...) ale wszystkich , które pozostając w ofercie pozwanej , która wówczas była wówczas ich właścicielką, decydowała się ona w ten sposób zalecać do zakupu potencjalnym klientom.

Czynności , jakie w tym celu były podjęte przez pozwaną , zmierzały przede wszystkim zatem do osiągnięcia powodzenia ekonomicznego samej (...) SA i można w sposób usprawiedliwiony przyjąć , iż z uwagi na charakter materiałów reklamowych oraz uwzględniając , że promocje były związane z otwieraniem kolejnych placówek handlowych spółki , że byłyby one realizowane także wówczas, gdyby towar sprzedany jej przez spółkę z L. i ona sama , jako promowany handlowo podmiot , nie byłaby w nich ujmowana.

Tym samym prawidłowa jest ocena Sądu I instancji , że opłaty te miały charakter pozorny , z punktu widzenia ich powiązania z rzeczywistym , ekwiwalentnym świadczeniem wzajemnym ze strony pozwanej na rzecz powódki , służąc , w istocie uzyskaniu przez (...) SA dodatkowej , nieuzasadnionej korzyści wobec słabszego partnera.

Taka ich kwalifikacja uzasadnia wniosek prawny , iż działanie pozwanej stanowiło czyn nieuczciwej konkurencji , w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji , który równocześnie naruszał interes powódki , pozostając w niezgodzie z dobrymi obyczajami związanymi ze współpracą handlową profesjonalnych na tym rynku podmiotów.

Taka kwalifikacja sposobu działania pozwanej w relacjach z powódką powoduje ,że w sposób uzasadniony , wbrew zarzutowi apelacyjnemu naruszenia art. 18 ust. 1 pkt 5 ustawy, Sąd I instancji orzekł o zwrocie [ części ] dochodzonej pozwem kwoty w uznaniu , iż jest to nienależnie uzyskana przez (...) SA , kosztem spółki z L. korzyść , w rozumieniu tego przepisu.

Z podanych przyczyn , apelacja jako niezasadna , podlegała oddaleniu, na podstawie art. 385 kpc w zw z art. 15 ust. 1 pkt 4 i 18 ust. 1 pkt 5 ustawy O zwalczaniu nieuczciwej konkurencji [ jedn. tekst DzU z 2003 Nr 53 poz.1503]

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego była norma art. 98 §1 i 3 kpc w wzw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc i wynikająca z niej , dla wzajemnego ich rozliczenia pomiędzy stronami , zasada odpowiedzialności za wynik sprawy.

Kwota należna z tego tytułu powódce , została ustalona , zważywszy na wartość przedmiotu zaskarżenia , na podstawie §2 pkt 5 w zw z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS, w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015r [ DzU z 2015 poz 1804]

SSA Grzegorz Krężołek SSA Wojciech Kościołek SSA Marek Boniecki