Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 156/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: st. sekr. sad. Monika Formaniewicz

przy udziale Prokuratora Małgorzaty Zdrojewskiej – Gutowskiej

po rozpoznaniu w dniu 14.2.2017 r., 19.4.2017 r.

sprawy karnej

J. K.,

syna T. i E. A., ur. (...) w G., obywatelstwa polskiego, o wykształceniu zawodowym, PESEL: (...), nie karanego

oskarżonego o to, że

w dniu 26 grudnia 2015 r. w G. na ul. (...). 23 stycznia 42 o godz. 20:05, nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że jadąc z kierunku ul. (...) w kierunku ul. (...) samochodem osobowym V. (...) o nr rej. (...), dojeżdżając do oznakowanego przejścia dla pieszych, nie zachował szczególnej ostrożności, w wyniku czego potrącił pieszą D. W. przechodzącą z lewej na prawą stronę jezdni (patrząc z kierunku jazdy pojazdu V.) po oznakowanym przejściu dla pieszych, powodując u wymienionej obrażenia ciała w postaci złamania nasady bliższej kości ramiennej prawej z przemieszczeniem, złamania trzonu kości promieniowej prawej z przemieszczeniem, złamania miednicy- kości kulszowej prawej bez przemieszczenia, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk, a to z kolei wyczerpało znamiona wypadku w komunikacji, tj. czynu określonego w art. 177 § 1 kk

o r z e k a:

1.  Oskarżonego J. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego, z tym ustaleniem, że zachowanie oskarżonego spowodowało naruszenie czynności narządu ruchu D. W. na okres powyżej siedmiu dni, tj. występku z art. 177 § 1 kk i za to na podstawie art. 177 § 1 kk, po zastosowaniu art. 37a k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej z nich za równoważną kwocie 10 zł (dziesięciu) złotych,

2.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa

3.  Zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej D. W. kwotę (...) (tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu wydatków postępowania.

UZASADNIENIE

Dnia 26 grudnia 2015 roku około godziny 20:05 D. W. szła z kierunku ul. (...) w kierunku ul. (...)-S. i zamierzała przejść przez przejście dla pieszych na wysokości przystanku tramwajowego. W tym czasie na dworze padał deszcz i D. W. miała rozłożoną parasolkę. Przed wejściem na przejście D. W. rozejrzała się w lewo, a potem w prawo, czy nie nadjeżdżają pojazdy mechaniczne. Po przekroczeniu wysepki rozdzielającej pasy ruchu D. W. ponownie się rozejrzała w lewo, a potem w prawo, aby upewnić się, czy nie zbliżają się pojazdy. Z uwagi na to, że nie widziała ona pojazdów, D. W. rozpoczęła przechodzić przez oznakowane przejście.

dowód: zeznania świadka D. W. (k. 3v. zbioru (...), k. 183v.)

W tym czasie z kierunku ul. (...) w kierunku ul. (...) kierował samochodem osobowym V. (...) o nr rej. (...). Dojeżdżając do przejścia dla pieszych J. K. zauważył znajdującą się na nim pieszą D. W..

dowód: wyjaśnienia oskarżonego J. K. (k. 35v.)

Będąc krok albo dwa od końca przejścia dla pieszych D. W. została uderzona przez samochód kierowany przez J. K..

dowód: zeznania świadka D. W. (k. 3v. zbioru (...), k. 183v.)

W wyniku uderzenia pojazdu D. W. doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasady bliższej kości ramiennej prawej z przemieszczeniem, złamania trzonu kości promieniowej prawej z przemieszczeniem, złamania miednicy- kości kulszowej prawej bez przemieszczenia, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk.

dowód: opinia biegłego (k. 29)

J. K. przekazał D. W. kwotę 3000 złotych w związku ze zdarzeniem z dnia 26 grudnia 2015 r.

dowód: zeznania świadka D. W. (k. 183v.)

D. W. otrzymała od ubezpieczyciela kwotę 55.000 złotych w związku ze zdarzeniem z dnia 26 grudnia 2015 r.

dowód: oświadczenie D. W. (k. 184v.)

J. K. nie był do tej pory karany sądownie za przestępstwa.

dowód: zapytanie o karalność (k. 175)

J. K. został oskarżony o to, że w dniu 26 grudnia 2015 r. w G. na ul. (...). 23 stycznia 42 o godz. 20:05, nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że jadąc z kierunku ul. (...) w kierunku ul. (...) samochodem osobowym V. (...) o nr rej. (...), dojeżdżając do oznakowanego przejścia dla pieszych, nie zachował szczególnej ostrożności, w wyniku czego potrącił pieszą D. W. przechodzącą z lewej na prawą stronę jezdni (patrząc z kierunku jazdy pojazdu V.) po oznakowanym przejściu dla pieszych, powodując u wymienionej obrażenia ciała w postaci złamania nasady bliższej kości ramiennej prawej z przemieszczeniem, złamania trzonu kości promieniowej prawej z przemieszczeniem, złamania miednicy- kości kulszowej prawej bez przemieszczenia, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk, a to z kolei wyczerpało znamiona wypadku w komunikacji, tj. czynu określonego w art. 177 § 1 kk

Oskarżony J. K. w swych wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego (k. 35v., k. 40, k. 176v.). W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonego czynu przestępnego zarzucanego mu w akcie oskarżenia nie ulegało wątpliwości. Ustalenia w tym zakresie Sąd poczynił w oparciu nie tylko o wyjaśnienia oskarżonego, ale również zeznania pokrzywdzonej D. W. (k. 3 zbioru (...) oraz k. 183-184), a także częściowo zeznania świadków P. A. (k. 5 zbioru (...), k. 183-184), M. K. (k. 7 zbioru (...), k. 184), S. A. (k. 9 zbioru (...), k. 184). Sąd podzielił opinię biegłego (k. 29), gdyż została przeprowadzona na podstawie dokumentacji lekarskiej pokrzywdzonej, była kategoryczna, a wnioski opinii pozwoliły sądowi na wydanie wyroku w sprawie. Sąd dał także wiarę dowodom wymienionym w wykazie aktu oskarżenia na k. 152 – 153 oraz dokumentom w postaci protokołu badania k. 3, ugody mediacyjnej k. 116, wywiadu kuratora k. 121, karty informacyjną k. 126 – 127, zapytaniu o karalność k. 175. Dowody te nie były kwestionowane przez strony, a sąd z urzędu nie miał co do nich wątpliwości. Na podstawie wspomnianych dowodów Sąd uznał oskarżonego J. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tj. występku z art. 177 § 1 k.k. Oskarżony zbliżając się do przejścia dla pieszych nie zachował szczególnej ostrożności, wymaganej przepisem art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t.j. z 2017 r. Dz. U. poz. 128). Nie dochowując wymienionej ostrożności oskarżony nie podjął manewrów obronnych i uderzył kierowanym przez siebie pojazdem w przechodzącą na przejściu pokrzywdzoną, powodując u niej obrażenia, o których mowa w art. 177 § 1 k.k.

Przestępstwo przewidziane w art. 177 § 1 k.k. jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3. Rozważając w tych granicach wymiar kary wobec oskarżonego za czyn zarzucany mu w akcie oskarżenia Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Uwzględniając dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, Sąd na niekorzyść oskarżonego potraktował znaczenie naruszonej przez niego reguły ostrożności w ruchu drogowym. Obowiązek zachowania szczególnej ostrożności przy zbliżaniu się do przejścia dla pieszych należy do podstawowych reguł ostrożności w ruchu drogowym. W ramach oceny zachowania oskarżonego z punktu widzenia dyrektywy proporcjonalności kary do stopnia winy sprawcy Sąd na korzyść oskarżonego potraktował z kolei warunki, w jakich doszło do naruszenia przez oskarżonego przytoczonej reguły ostrożności, a mianowicie padający w trakcie zdarzenia deszcz, co wynika z notatki (k. 1), a także zeznań D. W. (k. 3 zbioru (...)). W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na korzyść oskarżonego Sąd potraktował fakt, że w czasie popełnienia tego czynu był osobą niekaraną (k. 175).

Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego, na podstawie art. 37a k.k., karę 100 stawek dziennych grzywny. W ocenie Sądu kara ta z uwagi na jej rodzaj jest adekwatna do uprzedniej niekaralności oskarżonego. Zdaniem Sądu kara ta z uwagi na jej wysokość jest adekwatna do dość znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego. W ocenie Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który należy uznać, podobnie, za dość znaczny. Sąd wymierzając oskarżonemu karę grzywny w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej wysokość odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej, a więc jego uprzedniej niekaralności za przestępstwa. W świetle tych okoliczności nie ulegało zatem wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za wystarczające należy uznać wymierzenie mu kary grzywny w orzeczonym wymiarze. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że popełnienie przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Ustalając wysokość jednej stawki grzywny w kwocie 10 zł Sąd miał na uwadze miesięczne dochody oskarżonego podane przez niego w toku rozprawy (k. 176). Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.

Sąd nie orzekł w wyroku wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a także nawiązki, o których mowa w art. 46 § 1 i 2 k.k. W toku postępowania strony zawarły ugodę mediacyjną (k. 116), w wykonaniu której oskarżony J. K. przekazał D. W. kwotę 3000 złotych w związku ze zdarzeniem z dnia 26 grudnia 2015 r., co wynika z zeznań świadka D. W. (k. 183v.). Ponadto, z oświadczenia D. W. złożonego na rozprawie wynika, że otrzymała ona od ubezpieczyciela kwotę 55.000 złotych w związku ze zdarzeniem z dnia 26 grudnia 2015 r. (k. 184v.). Pokrzywdzona dodała, że nie kwestionowała decyzji o przyznaniu odszkodowania, zgadzając się z nią (k. 184v.). Na tej podstawie Sąd uznał zatem, że szkoda, a także krzywda wyrządzona pokrzywdzonej zostały już zrekompensowane. Zdaniem Sądu brak było zatem potrzeby orzekania środków, o których mowa w art. 46 § 1 i 2 k.k. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że w głosach stron oskarżycielka posiłkowa oraz jej pełnomocnik nie domagali się zasądzenia od oskarżonego żadnych środków pieniężnych (k. 184v.) Jeżeli jednak pokrzywdzona uzna, iż szkoda, czy krzywda wynikające ze zdarzenia z dnia 26 grudnia 2015 r. nie zostały jej w pełni zrekompensowane, to może wystąpić z odrębnym pozwem o zapłatę przeciwko oskarżonemu, czy ubezpieczycielowi w postępowaniu cywilnym.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej reprezentował ją w toku postępowania przygotowawczego wszczętego 30 grudnia 2015 r., a także brał udział w czynnościach postępowania sądowego zakończonych wyrokiem sądu pierwszej instancji z dnia 27 kwietnia 2017 r. Z tych też względów, na podstawie art. 627 k.p.k. oraz § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. z 2013 r. Dz. U. poz. 461 ze zm.) za dochodzenie, a także na podstawie § 11 ust. 1 pkt 2, § 16, § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800) za postępowanie sądowe, orzeczono jak w punkcie 3-cim wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w punkcie 2-gim wyroku zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia opłaty, zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że dopiero niedawno od lutego 2017 r. oskarżony podjął prace zarobkowe. Dlatego też sąd uznał, że krótki okres zatrudnienia uniemożliwił oskarżonemu uzyskanie określonych dochodów pozwalających na pokrycie kosztów postępowania.