Pełny tekst orzeczenia

V Ka 1504/16

UZASADNIENIE

K. P. został oskarżony o to, że:

1.  w nocy z 05/06 marca 2014 roku w miejscowości S., woj. (...) z niezamkniętej stodoły zabrał w celu przywłaszczenia 80 kg nasion bobu o wartości 1120 złotych na szkodę S. P., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2.  w nocy z 9/10 marca 2014 roku w miejscowości S., woj. (...) z niezamkniętych pomieszczeń gospodarczych zabrał w celu przywłaszczenia 150 litrów oleju napędowego, dwie wiertarki, szlifierkę kątową marki B. oraz kosiarkę spalinową marki S. o łącznej wartości 2242 złotych na szkodę S. P., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3.  w dniu 18 marca 2014 roku w miejscowości S., woj. (...) groził pozbawieniem życia funkcjonariuszom policji st. sierż. M. K. (1) i asp. Z. P., czym działał w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na jego zatrzymaniu, nadto stosował przemoc wobec wyżej wymienionych funkcjonariuszy policji, której skutkiem było spowodowanie u asp. Z. P. obrażeń ciała w postaci skręcenia stawu skokowego prawego, których charakter stanowi naruszenie czynności narządu ciała na czas trwający dłużej niż siedem dni oraz znieważył wyżej wymienionych funkcjonariuszy Policji podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w ten sposób, że używał pod ich adresem słów wulgarnych, powszechnie uważanych za obelżywe, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 224 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2016 r., w sprawie sygn. akt II K 286/14 Sąd Rejonowy w Łowiczu uznał oskarżonego w zakresie czynów z pkt. 1 i 2 za winnego tego, że w okresie zawierającym się pomiędzy 5 maca 2014 r., a 10 marca 2014 r. w miejscowości S., woj. (...) z niezamkniętych pomieszczeń gospodarczych zabrał w celu przywłaszczenia 80 kg nasion bobu o wartości 560 złotych, 150 litrów oleju napędowego wartości 750 złotych, dwie wiertarki wartości 100 złotych i 300 złotych, szlifierkę kątową marki B. wartości 100 złotych oraz kosiarkę spalinową marki S. wartości 500 złotych, o łącznej wartości 2310 złotych na szkodę S. P., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, to jest popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Rejonowy uznał także K. P. za winnego popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. 3 z tym uzupełnieniem, że przyjął, iż charakter obrażeń doznanych przez Z. P. stanowił naruszenie czynności narządu ciała na czas trwający nie dłużej niż siedem dni, to jest popełnienia przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd Rejonowy za zbiegające się przestępstwa opisane w pkt. 1 i 2 wyroku wymierzył K. P. łączną karę 2 lat pozbawienia wolności, a także na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz S. P. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 2310 zł oraz zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych.

Wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony apelacjami wniesionymi przez oskarżonego i jego obrońcę.

Oskarżony zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w całości zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, będący wynikiem naruszenia prawa procesowego tj. art. 4, art. 5 § 2, art. 7, art. 410 k.p.k., polegający na dokonaniu dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w toku rozprawy dotyczącym negowania swojego sprawstwa. Oskarżony zarzucił także zaskarżonemu wyrokowi niepotraktowanie zachowań opisanych w pkt. 1 wyroku jako wykroczenia z uwagi na wartość zabranego mienia.

Nadto oskarżony zawarł w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w wymiarze 2 lat bezwzględnego pozbawienia wolności, w sytuacji gdy, pomimo uprzedniej karalności, nie pozwalają na to warunki osobiste.

Podnosząc powyższe zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie do od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe zawieszenie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w zakresie dotyczącym czynu z pkt. 1 zarzucając zaskarżonemu rozstrzygnięciu obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za niewiarygodny dowodu z zeznań świadka M. K. (2) w zakresie okoliczności zgubienia dowodu osobistego oskarżonego, a w konsekwencji błędnym ustaleniu, pomimo braku dowodów rzeczowych i osobowych w tym zakresie, że K. P. dopuścił się przestępstwa kradzieży wskazanych ruchomości na szkodę S. P..

W konkluzji apelacji obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1 poprzez uniewinnienie oskarżonego od przestępstwa kradzieży na szkodę S. P..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacje wniesione przez oskarżonego i jego obrońcę okazały się częściowo zasadne doprowadzając do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie przypisanego oskarżonemu sprawstwa kradzieży oleju napędowego oraz przedmiotów wskazanych w zarzucie z pkt. 2, a także w konsekwencji do obniżenia wymierzonej oskarżonemu kary jednostkowej, kary łącznej oraz obniżenia wysokości orzeczonego środka karnego.

Analiza przedmiotowej sprawy potwierdziła prawidłowość dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych jedynie w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. 1 i 3 aktu oskarżenia.

Nie ulega wątpliwości, że na szkodę S. P. dokonano dwóch kradzieży. Pierwszej w nocy z 5/6 marca 2014 r., a drugiej w nocy z 9/10 marca 2014 r. Świadczyły o tym jednoznacznie zeznania złożone przez J. i S. P. w trakcie postępowania przygotowawczego. Zeznania S. P. złożone w postępowaniu sądowym, iż kradzież nasion bobu oraz oleju napędowego i narzędzi miała miejsce jednej nocy, jako pozostające w całkowitej sprzeczności z zeznaniami z postępowania przygotowawczego, zeznaniami jego ojca oraz przesłuchującego go funkcjonariusza policji nie mogły zostać uznane za wiarygodne. Brak było jakichkolwiek powodów mogących skutkować uznaniem, że przesłuchujący S. P. funkcjonariusz policji błędnie zapisał jego zeznania co do faktu dwóch kradzieży, a następnie S. P. podpisał je nie zwracając uwagi na niezgodność ze swoją wypowiedzią.

Ustalenia o dwóch kradzieżach dokonanych w odstępie kilku dni potwierdzają także pośrednio zeznania świadka M. M., który miał kupić bób skradziony S. P..

Podczas rozmowy z J. P. (1) świadek dowiedział się, że nasiona bobu zostały skradzione, a J. P. (1) znalazł na podwórku, w pobliżu pomieszczeń w których nasiona były przechowywane, dowód osobisty K. P..

Gdyby kradzież nasion bobu i pozostałych przedmiotów wymienionych w zarzucie z pkt. 2 miała miejsce tej samej nocy, to logicznym byłoby, że J. P. (1) w rozmowie z M. M. poruszyłby temat obu kradzieży, tym bardziej, że podzielił się z M. M. wiedzą, co do znalezienia dowodu potencjalnego sprawcy kradzieży.

W zakresie kradzieży oleju napędowego oraz narzędzi wymienionych w zarzucie z pkt. 2 dokonanej w nocy z 9 na 10 marca 2014 r. brak było jakichkolwiek dowodów, poza przypuszczeniami i podejrzeniami pokrzywdzonych, pozwalających na przyjęcie, że K. P. brał w tej kradzieży udział.

Podejrzenia pokrzywdzonych wynikały z przeszłości oskarżonego, który był karany za przestępstwa przeciwko mieniu i odbywał karę w zakładzie karnym, z konfliktu z rodziną oskarżonego oraz ze znalezienia na swojej posesji bezpośrednio po pierwszej kradzieży dowodu osobistego oskarżonego.

Powyższe okoliczności nie mogą jednak w żaden sposób stanowić podstawy do dokonania pewnych, niewątpliwych ustaleń faktycznych co do udziału oskarżonego w drugiej kradzieży w nocy z 9 na 10 marca 2014 r.

Z tego powodu konieczna stała się zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z przypisanego oskarżonemu w pkt. 1 wyroku zachowania polegającego na kradzieży oleju napędowego oraz pozostałych, za wyjątkiem nasion bobu, przedmiotów.

O sprawstwie oskarżonego w zakresie kradzieży nasion bobu świadczył natomiast ciąg poszlak wskazujących niezaprzeczalnie, iż oskarżony brał udział w tej kradzieży.

Przemawiał za tym przede wszystkim fakt znalezienia przez J. P. (1) bezpośrednio po kradzieży na swojej posesji, w pobliżu pomieszczeń, z której dokonano kradzieży nasion bobu dowodu osobistego oskarżonego.

Wyjaśnienia oskarżonego, który zaprzeczał, aby osobiście zagubił dowód osobisty na posesji pokrzywdzonego, przedstawiając całkowicie niewiarygodną wersję o pożyczeniu swojego dowodu osobistego koledze, aby mógł on odebrać kierowane do siebie przesyłki sądowe są nieprawdopodobne i niezasługujące na wiarę, potwierdzając ustalenia, iż to oskarżony w nocy z 5/6 marca 2014 r. był obecny na posesji S. P. i dokonał kradzieży nasion bobu, gubiąc wówczas swój dowód osobisty. Znajdując się w sytuacji potwierdzającej fakt popełnienia kradzieży, po tym jak J. P. (1) poinformował go o znalezieniu na swojej posesji dowodu osobistego, oskarżony próbował na gorąco wymyślić wytłumaczenie zaistniałej sytuacji oddalając od siebie podejrzenia, wysyłając po odbiór dowodu M. K. (2). Powód, dla którego M. K. (2) miałby posiadać dowód osobisty oskarżonego i zagubić go na posesji S. i J. P. (2) jest całkowicie niewiarygodny. Nikt nie wydałby M. K. (2) adresowanej do niego przesyłki sądowej na podstawie dowodu osobistego innej osoby.

Nie było żadnego innego racjonalnego wytłumaczenia znalezienia dowodu osobistego oskarżonego na posesji J. i S. P. bezpośrednio po kradzieży nasion bobu, jak to, że oskarżony był wówczas obecny na posesji pokrzywdzonych i dokonując kradzieży zgubił swój dowód osobisty.

Brak było potrzeby weryfikacji wyjaśnień oskarżonego, że w czasie kradzieży przebywał w innej miejscowości wykonując tam prace budowlane, skoro bezpośrednio po nocy, w której dokonano kradzieży nasion bobu, osobiście rozmawiał z J. P. (1) na temat oddania dowodu osobistego, co zresztą sam przyznał.

Konsekwencją zmiany wyroku w zakresie dotyczącym przypisanej oskarżonemu kradzieży było obniżenie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności oraz orzeczonego na rzecz pokrzywdzonego S. P. obowiązku naprawienia szkody do wartości skradzionych nasion bobu.

Mając na uwadze stosunkowo niewysoką wartość skradzionego mienia, nieznacznie przekraczającą kwotę graniczną dzielącą przestępstwo kradzieży od wykroczenia, należało uznać, że karą sprawiedliwą będzie kara w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Nie był zasadny zarzut apelacji oskarżonego odnoszący się do błędnego nieprzyjęcia, iż zarzucany mu czyn stanowi wykroczenie. Zgodnie z § 1 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 r. (Dz.U. z 2016 r., poz. 1456) od dnia 1 stycznia 2017 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi 2000 zł.

Zgodnie z przepisem art. 119 § 1 k.w. odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten, kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia, a zatem kwoty 500 zł.

Skradzione przez oskarżonego nasiona bobu były warte 560 zł, a zatem przekraczały ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacjach oskarżonego i jego obrońcy należało uznać, że nie były one zasadne.

Zgromadzony w postępowaniu pierwszoinstancyjnym materiał dowodowy dotyczący zarzutów z pkt. 1 i 3 jest kompletny, nie wymagał uzupełnienia i dawał w pełni podstawę do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych. W sporządzonym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy prawidłowo wykazał w oparciu o jakie dowody przyjął swoje ustalenia oraz z jakich przyczyn uwzględnił określone dowody, bądź też odmówił im wiarygodności. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych jest w tym zakresie kompleksowa. Opiera się na zasadzie swobodnej oceny dowodów przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera żadnych błędów natury faktycznej i logicznej. Nie można uznać, że w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo, albowiem po przeprowadzeniu wnikliwej analizy zgromadzonego materiału dowodowego nie zaistniały w sprawie żadne wątpliwości, które należałoby rozstrzygać w oparciu o tę zasadę. Podnoszone przez obrońcę i oskarżonego zarzuty dotyczące błędów w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów prawa procesowego nie znajdują żadnego potwierdzenia w zakresie czynów z pkt 1 i 3 aktu oskarżenia. Obrońca jak i oskarżony swoje stanowiska oparli na wybiórczej analizie materiału dowodowego, który miałby doprowadzić do uniewinnia oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Stawiając zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 7 k.p.k., należy wskazać jakich uchybień w świetle zgodności, lub niezgodności z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania), czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów Sąd I instancji (wyrok SN z 10 maja 2005 r., WA 10/05 OSN w SK 2005/1/947).

Ani apelacja obrońcy w zakresie dotyczącym kradzieży nasion bobu, ani apelacja oskarżonego w zakresie dotyczącym także przestępstwa popełnionego na szkodę funkcjonariuszy policji nie zawierały takich argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć ocenę Sądu Rejonowego.

W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. 3 Sąd Rejonowy prawidłowo przeanalizował i uwzględnił wszystkie dowody. Zeznania rodziców i konkubiny oskarżonego zostały uznane za próbę uwolnienia oskarżonego od odpowiedzialności karnej i jako sprzeczne z zeznaniami funkcjonariuszy policji oraz dokumentacją lekarską potwierdzającą doznane przez Z. P. obrażenia ciała słusznie zostały uznane za niewiarygodne.

Sąd Okręgowy dokonał także kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku w zakresie odnoszącym się do wymierzonej kary i środka karnego.

Należy uznać, iż karą łączną odpowiednią dla osiągnięcia celów kary wobec oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, będzie kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku.

Brak było podstaw do orzeczenia kary z nadzwyczajnym złagodzeniem. Główną przesłanką nadzwyczajnego złagodzenia kary, wskazaną w przepisie art. 60 § 2 k.k., jest przyjęcie, że nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Rozmiar wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych, jak i kary łącznej nie może być uznany za rażąco surowy, zwłaszcza biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające. Planowanie zawarcia związku małżeńskiego oraz posiadanie dziecka nie mogą zwolnić oskarżonego z odpowiedzialności karnej, tym bardziej, że jako osoba popełniająca w przeszłości przestępstwa, odpowiadająca w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k., K. P. miał świadomość konsekwencji, jakie wynikają z faktu popełnienia przestępstw.

Z uwagi na działanie oskarżonego w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. brak było możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności. Także przepisy dotyczące warunkowego zawieszenia wykonania kary, obowiązujące w czasie popełnienia przestępstwa, nie mogły doprowadzić do odmiennej oceny w tym zakresie. Z uwagi na wielokrotną karalność oskarżonego nie można byłoby postawić w stosunku do niego pozytywnej prognozy, że mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa.

W postępowaniu odwoławczym oskarżony był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu, który wniósł o zasądzenie kosztów obrony oświadczając jednocześnie, iż nie zostały one opłacone ani w całości, ani w części. Sąd Okręgowy zasądził zatem na rzecz obrońcy oskarżonego kwotę 516,60 zł tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed sądem drugiej instancji ustalając jej wysokość na podstawie art. § 4 ust. 1 i 3 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714).

Ponieważ oskarżony odbywa karę pozbawienia wolności i jego możliwości zarobkowe są mocno ograniczone Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.