Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

R. Z. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od grudnia 2014 roku do dnia 17 czerwca 2015 roku w Ł. będąc uprzednio karanym prawomocnym wyrokiem sądu za podobne przestępstwo umyślne i w ciągu pięciu lat po odbyciu za nie kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją konkubiną E. S. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury, podczas których szarpał ją, popychał, bił po twarzy i klatce piersiowej, wyzywał słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, a także groził jej pobiciem i pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnione obawy spełnienia

tj. o czyn z art.207 §1 k.k. w zw. z art.64 §1 k.k.

II.  w czerwcu 2015 roku w Ł. będąc uprzednio karanym prawomocnym wyrokiem sądu za podobne przestępstwo umyślne i w ciągu pięciu lat po odbyciu za nie kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy naruszył nietykalność cielesną P. S. w ten sposób, że złapał ją za szyję i popchnął na parapet

tj. o czyn z art.217 §1 k.k. w zw. z art.64 §1 k.k.

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie IV K 69/16:

1.  oskarżonego R. Z. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I., którym wypełnił dyspozycję art.207 §1 k.k. w zw. z art.64 §1 k.k. i na podstawie art.207 §1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego R. Z. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II., którym wypełnił dyspozycję art.217 §1 k.k. w zw. z art.64 §1 k.k. i na podstawie art.217 §1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art.85 §1 k.k. i art.86 §1 k.k. wymierzone w punktach 1. i 2. wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu R. Z. karę łączną 1 roku pozbawienia wolności;

4.  zwolnił oskarżonego z kosztów sądowych w całości.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego. Na podstawie art.425 §1 i 2 k.p.k. w zw. z art.444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Na podstawie art.438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na wydanie zaskarżonego wyroku a to przede wszystkim: naruszenie art.7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w zw. z art.5 §2 k.p.k., poprzez wydanie wyroku skazującego pomimo wątpliwości co do sprawstwa a w szczególności poprzez odmowę nadania waloru wiarygodności konsekwentnym i spójnym wyjaśnieniom oskarżonego, który nie przyznawał się do winy.

Na podstawie art.437 §1 i 2 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd rejonowy nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a kwestionowane rozstrzygnięcie uznające R. Z. za winnego zarzucanych mu czynów jest merytorycznie trafne.

Sąd pierwszej instancji w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy, rozważył jego całokształt oraz uzasadnił swoje stanowisko w sposób należyty i wyczerpujący. Dokonana ocena dowodów została poprzedzona ujawnieniem na rozprawie całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia i została poczyniona z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Jest oceną swobodną i jako taka pozostaje pod ochroną art.7 k.p.k.

Sąd rejonowy przeprowadził analizę zgromadzonych dowodów, odnosząc się do okoliczności mogących stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wskazał na przesłanki dokonanej oceny. Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach rozstrzygnięcia jest czytelny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, zaś wywiedzione wnioski opierają się w całości na przesłankach wynikających z materiału dowodowego.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Apelacja podnosząca zarzut dowolnej oceny dowodów, powinna zatem przedstawiać argumenty, które uzasadniałyby tezę, że sposób rozumowania sądu jest niezgodny zasadami prawidłowego rozumowania, a więc nielogiczny, ewentualnie niezgodny z zasadami wiedzy lub doświadczenia życiowego, a tym samym wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów sformułowanej w art.7 k.p.k. Wniesiona apelacja nie zawiera argumentacji wskazującej na takie uchybieniasądu rejonowego.

Zarzut obrazy art.7 k.p.k. podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego ma jedynie czysto polemiczny charakter. Argumentacja skarżącego sprowadza się do bezpodstawnego kwestionowania oceny wiarygodności dowodów w postaci zeznań poszczególnych świadków, w tym pokrzywdzonych, oraz wyjaśnień oskarżonego.

Wbrew twierdzeniom obrońcy R. Z. sąd pierwszej instancji w sposób wyczerpujący omówił wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego oraz jurysdykcyjnego. Z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wynika bowiem, że szeroko odniósł się do twierdzeń przedstawionych przez oskarżonego. Nie znajduje zatem potwierdzenia zarzut, że wyjaśnienia te pominął. Zostały one skonfrontowane z pozostałym materiałem dowodowym i w jego świetle uznane za niewiarygodne.

Sąd rejonowy prawidłowo ocenił wiarygodność i wagę depozycji świadków – pokrzywdzonych E. S. i P. S. oraz A. D., J. Z., A. P., J. N. i T. K.. Złożone przez nich zeznania nie zostały ocenione bezkrytycznie, jak zdaje się podnosić obrona. Świadkowie A. P., A. D. i J. Z., choć są osobami znającymi pokrzywdzoną E. S., składały zeznania spójne i logiczne, nie ma zarazem podstaw pozwalających na podważenie ich obiektywizmu. Wraz z depozycjami pokrzywdzonych tworzą one niesprzeczny obraz zachowań oskarżonego objętych stawianym mu zarzutem. W szczególności świadkowie ci widzieli ślady awantur pomiędzy oskarżonym a E. S. – zasinienia na twarzy, przedramionach itd.

Zeznania świadków J. N. i T. K. również nie zostały pominięte przez Sąd rejonowy. Wynika z nich, że świadkowie ci nie mieli stałego kontaktu z oskarżonym, ni z pokrzywdzonymi. Oboje byli świadkami wyłącznie pojedynczych sytuacji, które, wbrew twierdzeniom obrony, potwierdzają wersję konfliktu między R. Z. a E. S., w którym dochodziło także do sięgania po wulgarne słownictwo i użycie siły. Zeznania wskazanych świadków nie pozwalały przy tym na ich odniesienie wobec obu stawianych oskarżonemu zarzutów. Nie stoją one w sprzeczności z pozostałym zebranym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami świadków obecnych bezpośrednio przy zdarzeniu z 3 października 2015 r. między oskarżonym a pokrzywdzoną.

W efekcie zarzut naruszenia art.7 k.p.k. poprzez dowolną, w miejsce swobodnej, oceny zgromadzonego materiału dowodowego nie może się ostać. Sąd pierwszej instancji dokonał ustaleń zgodnych z zasadami logiki, wiedzy oraz doświadczenia życiowego, opierając się na ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, która nosi wszelkie znamiona swobodnej i jako taka pozostaje pod ochroną art.7 k.p.k. Wywody apelacji stanowią polemikę z rozstrzygnięciem Sądu rejonowego oraz wyczerpującym jego uzasadnieniem i w istocie próbę przedstawienia odmiennego poglądy, który w świetle przedstawionej argumentacji jest niemożliwy do zaakceptowania.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut naruszenia reguły art.5 §2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny. Na gruncie zebranego materiału dowodowego nie pojawiają się wątpliwości uzasadniające zastosowanie art.5 §2 k.p.k. Samo uznanie wyjaśnień oskarżonego w przeważającej części za niewiarygodne i oparcie się na pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, w tym w szczególności na zeznaniach pokrzywdzonych, nie może stanowić naruszenia domniemania niewinności. W rozumowaniu sądu orzekającego nie ma bowiem żadnych sprzeczności, niespójności, ani tym bardziej wątpliwości pozwalających stwierdzić, że sąd ten dokonał jakichkolwiek ustaleń sprzecznych z zasadą domniemania niewinności. Wszystkie poczynione ustalenia zostały oparte na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego, który pozwolił na orzeczenie o sprawstwie i winie oskarżonego co do zarzucanych mu czynów.

Sąd rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i słusznie uznał oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów z art.207 §1 k.k. oraz art.217 §1 k.k. Wobec tego, że oskarżony w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów, czyli w okresie od grudnia 2014 r. do 17 czerwca 2015 r., był już uprzednio karany prawomocnym wyrokiem sądy za podobne przestępstwo umyślne i w ciągu pięciu lat po odbyciu za nie kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy dopuścił się czynów z art.207 §1 k.k. i art.217 §1 k.k., należało uwzględnić w kwalifikacji prawnej zarzucanych mu czynów art.64 §1 k.k.

Kontrola instancyjna zaskarżonego rozstrzygnięcia pozwoliła na stwierdzenie, iż sąd pierwszej instancji uwzględnił zasady i dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określone w art.53 k.k., nie naruszając przy tym granic swobodnego uznania sędziowskiego. W sposób jasny, pełny i logiczny uzasadnił poglądy dotyczące prawidłowych reakcji karnych za popełnione przez oskarżonego przestępstwa. Wymierzone kary jednego roku oraz trzech miesięcy pozbawienia wolności zostały wyczerpująco uzasadnione. Także orzeczona kara łączna w wysokości jednego roku pozbawienia wolności została wyczerpująco uzasadniona, i odpowiada ona wymogom art.85a k.k.

Wobec powyższego brak jest podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Uwzględniając sytuację majątkową, rodzinną i wysokość dochodów zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze.

O wynagrodzeniu na rzecz obrońcy oskarżonego adwokat P. L. za udział w postępowaniu odwoławczym orzeczono stosownie do treści §17 ust.2 pkt.4 w zw. z §4 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2016, poz.1714).