Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 273/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: apl. adw. Marta Rogocz

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 30.05.2017 r.

sprawy przeciwko

J. K. urodz. (...)

w W.

synowi J. i J. z d. S.

oskarżonemu o to, że: w dniu 19 lipca 2016 roku w Urzędzie Skarbowym w L., będąc przesłuchiwanym w charakterze strony w postępowaniu podatkowym prowadzonym przez ww. Urząd Skarbowy wobec jego osoby w zakresie sprawdzenia prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa w podatku od towarów i usług za okres od 01.04.2014 r. do 31.05.2015 r. i od 01.01.2016 r. do 30.06.2016 r. po uprzedzeniu o odpowiedzialności karnej, złożył fałszywe zeznania mające służyć za dowód w przedmiotowym postępowaniu twierdząc, iż działalność gospodarczą jedynie zarejestrował w 2014 roku lecz faktycznie nie wykonywał jej do stycznia 2016 roku, przy czym zeznał nieprawdę z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu,

tj. o czyn z art. 233 § 1a k.k.

orzeka

I. Na mocy art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko oskarżonemu J. K. o czyn z aktu oskarżenia warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat próby.

II. Na mocy art. 67 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 100 (stu) złotych na rzecz Domu Dziecka w C..

III. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 170 (stu siedemdziesięciu) złotych.

Sygn. akt II K 273/17

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 30 maja 2017 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas posiedzenia, ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony J. K. był przesłuchiwany w dniu 19 lipca 2016 roku w Urzędzie Skarbowym w L. w charakterze strony w postępowaniu podatkowym prowadzonym przez ww. Urząd Skarbowy. Został pouczony przed przesłuchaniem o odpowiedzialności karnej za złożenie nieprawdziwych zeznań lub zatajenie prawdy. Podczas przesłuchania oskarżony złożył fałszywe zeznania mające służyć za dowód w przedmiotowym postępowaniu twierdząc, iż działalność gospodarczą jedynie zarejestrował w 2014 roku lecz faktycznie nie wykonywał jej do stycznia 2016 roku. Oskarżony zeznał nieprawdę z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego (k.84),

- zeznania A. D. (k.20v-21),

- protokół przesłuchania (k.4-6),

- protokół kontroli (k.23-33).

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego podczas pierwszego przesłuchania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień (k.60). Podczas kolejnego przesłuchania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.84). Stwierdził, że został przesłuchany w Urzędzie Skarbowym, był zestresowany sytuacją, bo prowadził działalność gospodarczą bez rejestracji i obawiał się konsekwencji ujawnienia tego. Zawarł ugodę z Urzędem Skarbowym i jego zaległości podatkowe zostały rozłożone na raty.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż znajdują potwierdzenie w zeznaniach A. D. (k.20v-21), protokole przesłuchania (k.4-6) i protokole kontroli (k.23-33).

A. D. zeznała podczas postępowania przygotowawczego (k.20v-21), iż pracowała w Urzędzie Skarbowym w L., przeprowadzała kontrolę wobec oskarżonego odnośnie jego rozliczeń należności skarbowych. Oskarżony zeznał jako świadek, że prowadził działalność gospodarczą od stycznia 2016 r. Okazało się to nieprawdą, gdyż po tym okresie wpłynęły faktury VAT wystawione przez oskarżonego.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne i rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego, protokole przesłuchania (k.4-6) i protokole kontroli (k.23-33).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów wymienionych w akcie oskarżenia został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności, nie były one kwestionowane przez strony. Uwzględniając powyższe, dokumenty te stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logicznie uzasadnioną całość, poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

W dniu 19 lipca 2016 r. oskarżony był przesłuchiwany w Urzędzie Skarbowym w L. w charakterze strony, po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań. Oskarżony podał nieprawdziwe okoliczności w obawie przed grożącą mu odpowiedzialnością karną za zatajenie prowadzenia działalności gospodarczej. Nie może zatem budzić wątpliwości, że oskarżony dopuścił się występku określonego w art. 233 § 1a k.k.

Oskarżony ukończył 47 lat, jest żonaty, ma jedno dziecko na utrzymaniu, zdobył wykształcenie średnie, prowadzi działalność gospodarczą i uzyskiwał około 4.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k. 59), nie był karany (k.53).

Stopień społecznej szkodliwości czynu i wina nie były znaczne, ze względu na incydentalne działanie oskarżonego i wyrażoną przez niego skruchę. Oskarżony nie był karany (k.53), prowadzi ustabilizowany tryb życia i zachodzi wobec niego uzasadnione przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego w przyszłości.

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione przesłanki Sąd uznał, że warunkowe umorzenie postępowania będzie wystarczające do skłonienia oskarżonego do przestrzegania porządku prawego w przyszłości. Okres jednego roku próby powinien wystarczyć do weryfikacji prognozy pozytywnego zachowania oskarżonego.

Sąd zobowiązał oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 100 złotych dla wzmocnienia wychowawczego oddziaływania postępowania karnego wobec niego.

Oskarżony uzyskuje stałe dochody, będzie zatem mógł uiścić koszty poniesione na rozpoznanie sprawy, stąd Sąd zasądził od niej taki obowiązek zgodnie z przepisami powołanymi w punkcie III wyroku.