Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Urszula Kołodziej

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej M. P.del. do Prokuratury Rejonowej w Lubaniu

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2017 r.

sprawy R. I. ur. (...) w L. , s. T., D. z domu I.

oskarżonego z art. 159 kk, art. 193 kk, art. 190 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 11 stycznia 2017 r. sygn. akt II K 80/16

uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. I. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Lubaniu do ponownego rozpoznania

Sygn. akt VI Ka 132/17

UZASADNIENIE

R. I. oskarżony został o to że:

1.w dniu 7 września 2014 r. w L. przy ul. (...) woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z B. S. (1) dokonał pobicia R. R. w ten sposób iż uderzał wymienionego metalową rurką po całym ciele natomiast B. S. (1) uderzał po całym ciele R. R. pięściami co spowodowało u wymienionego obrażenia w postaci otarcia prawego przedramienia 5 x 1 cm, obrzęków wzmożonego ucieplenia nadkłykcia bocznego lewej kości ramiennej oraz tkliwości palpacyjnej skóry okolicy potylicznej skutkujące rozstrojem zdrowia poniżej 7 dni w myśl art. 157 § 2 k.k. które naraziły go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, ponadto R. I. zadawał A. D. i K. R. udzielających pomocy R. R. uderzenia metalową rurką w wyniku czego K. R. doznał obrażeń ciała w postaci zaczerwienienia i otarcia naskórka 5 x 3 cm w okolicy prawego łuku żebrowego, natomiast A. D. doznała obrzęku i otarcia naskórka okolicy łopatki o wymiarze 7 x 2 cm, narażając pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo doznania obrażeń ciała o jakich mowa w art. 157 § 1 k.k.;

tj. o czyn z art. 159 k.k.

2. w dniu 7 września 2014 r. w L. przy ul. (...) woj. (...) działając z gory powziętym zamiarem wbrew woli R. R. siłą wdarł się do pomieszczeń mieszkalnych;

tj. o czyn z art. 193 k.k.

3. w dniu 7 września 2014 r. w L. przy ul. (...) woj. (...) kierował groźby pozbawienia życia I zdrowia pod adresem R. R. przy czym groźby te wzbudzily w zagrożonym uzasadnione obawy że zostaną spełnione;

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 11 stycznia 2017 r. w sprawie II K 80/16 uniewinnił oskarżonego R. I. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego koszty związane z ustanowieniem obrońcy z wyboru w kwocie 2.500 zł. i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył Prokurator Rejonowy w Lubaniu zarzucając:

1.mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania wyrażonych w art.2 § 2 k.p.k., art.7 k.p.k., art.167 k.p.k., art.366 § 1 k.p.k., art. 92 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd I instancji wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy i oparcie rozstrzygnięcia na niepełnym materiale dowodowym, w szczególności pominięcie przesłuchania na rozprawie bezpośredniego świadka zdarzenia E. P. oraz ponownego przesłuchania świadka N. P. a także pominięcie ustalenia i przesłuchania mężczyzn o imionach P. i Ł. wracających z L. samochodem w dniu zdarzenia wraz z oskarżonym, przez co nie jest możliwe poczynienie prawidłowych ustaleń niezbędnych dla rozstrzygnięcia – w zakresie istnienia lub nieistnienia znamion przestępstw określonych w art. 159 § 1 k.k., art. 193 k.k., art. 190 § 1 k.k.

2.bląd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a mający wpływ na jego treść polegający na niepełnej i wadliwej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i niezasadnym uznaniu iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów co skutkowało jego niezasadnym uniewinnieniem.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi Rejonowemu w Lubaniu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie była pozbawiona racji, co skutkowało uwzględnieniem zawartego w niej wniosku.

Uchylając pierwszy wyrok Sądu I instancji i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sąd Okręgowy zalecał podjęcie wszystkich możliwych czynności w celu uzyskania danych osoby o pseudonimie (...) która niewątpliwie wspólnie z B. S. (1) uczestniczyła w pobiciu R. R., w szczególności ustalenie czy osobą tą był oskarżony R. I. ( wyrok z dnia 15 stycznia 2016 r., VI Ka 577/15, k.221 – 224 ). Bezspornym jest bowiem że pokrzywdzeni R. R., A. D. i K. R. w postępowaniu przygotowawczym na okazanych zdjęciach rozpoznali jako (...) R. I. ( k.67 – 72 ), podczas gdy na rozprawie zgodnie zaprzeczyli aby tym napastnikiem był oskarżony. W ocenie Sądu Okręgowego rację ma skarżący prokurator że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji nie wykorzystał wszystkich możliwości dowodowych aby dotrzeć do prawdy materialnej, a istniejący materiał dowodowy ocenił w sposób nieprzekonywujący.

Jedną z osób której szczegółowe przesłuchanie zalecał Sąd Okręgowy była świadek N. P.. Świadek ta została przesłuchana przez Sąd I instancji, przy czym już w pierwszych zdaniach stwierdziła że (...) nie jest oskarżony lecz jego brat D. I. ( k.241 ), choć podczas wcześniejszych zeznań nie wymieniała w ogóle tego nazwiska mimo że ze szczegółami opisywała przebieg zdarzenia i osobę sprawcy który przyjechał z B. S. (2) i K. O.. Mężczyzna ten był „przy kości, niski, miał czerwoną chustę na głowie i pręt” ( k.39, k.142 ). D. I. zeznawał zaś, że nigdy nikt nie mówił na niego (...), ma 184 cm wzrostu, a jego brat - R. I. 172 cm wzrostu ( k.277 ). Już z powyższego wynika że zeznania N. P. ewaluowały w kierunku skierowania odpowiedzialności karnej na brata oskarżonego a uwolnienia od niej samego R. I. mimo że to oskarżony odpowiadał fizycznemu opisowi sprawcy z chustą na głowie i (...) to było jego przezwisko, co już w postępowaniu przygotowawczym potwierdzała większość świadków. Nie dostrzegł tego Sąd I instancji niezasadnie uznając zeznania N. P. za dowód przemawiający za uniewinnieniem oskarżonego. Co więcej Sąd ten zdyskredytował zeznania tego świadka co do przebiegu zdarzenia twierdząc że z przeprowadzonej wizji lokalnej wynika, że z miejsca gdzie przebywała świadek nie można było zdarzenia obserwować ze względu na ścianę budynków. Tymczasem z protokołu wizji lokalnej nic takiego nie wynika, co więcej w czynności tej nie brała udziału N. P. ( k.314 ).

Świadka E. P. Sąd I instancji przy ponownym prowadzeniu sprawy w ogóle nie przesłuchał mimo zaleceń w tym zakresie Sądu Odwoławczego. Sąd Rejonowy dysponował informacją uzyskaną z policji że świadek ta nie przebywa w miejscu zamieszkania i nieznane jest miejsce jej pobytu, prawdopodobnie wyjechała do Niemiec ( k.436 ), niemniej nie podjął nawet próby uzyskania bardziej szczegółowych informacji gdzie aktualnie ona przebywa.

Mało wnikliwie Sąd I instancji przesłuchał świadka E. H.. Podczas pierwszego przesłuchania przed Sądem świadek mówiła, że pokrzywdzona A. D. mówiła że napadło ją i męża „dwóch chłopaków” i wymieniła ich nazwiska ( k. 142 ), Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie zapytał świadka o sprecyzowanie tych okoliczności.

Nie przekonuje ocena Sądu I instancji że zeznania świadków J. K., M. M. i M. R. wykluczają sprawstwo oskarżonego gdyż przebywał on z nimi w dniu zdarzenia na terenie L.. Zeznania tych świadków w szczegółach bynajmniej nie są jednoznaczne, Sąd I instancji ustalił, że mieli oni z oskarżonym wrócić do L. ok. 22.00 – 23.00, a zdarzenie z udziałem pokrzywdzonych miało miejsce ok.22.00. Tymczasem przykładowo świadek M. R. godzinę powrotu określał niejednoznacznie ,odnosił to do okoliczności że „było już ciemno”, twierdził raz że było to ok.22.00, w innym miejscu że przed 22.00, przyznawał przy tym że o tej porze roku o 21.00 też jest ciemno ( k.445 odwrót ).

Zbyt małą wagę Sąd I instancji przydał zeznaniom świadków – policjantów. Tymczasem przykładowo świadek P. M. zeznawał że A. D. w postępowaniu przygotowawczym w 100% była przekonana że R. I. był jednym z napastników i ze pewność tą mieli także pozostali pokrzywdzeni, ich opis tej osoby był jednoznacznie zbieżny z wyglądem oskarżonego ( k.423 – 424 ).

W tym stanie rzeczy, mając ponadto na uwadze obowiązującą zasadę ne peius ( art. 454 § 1 k.p.k. ) Sad Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. I. i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Lubaniu do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy mając na uwadze wszystkie okoliczności na które wskazywał Sąd Okręgowy w swoich zaleceniach w sprawie VI Ka 577/15 i o których mowa powyżej. Sąd ten w szczególności podejmie wszelkie możliwe czynności aby ustalić miejsce pobytu świadka E. P. i przesłuchać ją bezpośrednio na rozprawie, dopiero jeżeli czynności te nie przyniosą rezultatu poprzestanie na odczytaniu jej wcześniejszych zeznań. Sąd ten podejmie także próbę ustalenia tożsamości dwóch mężczyzn o których mowa w zarzucie apelacji, a którzy mieli wracać wraz z oskarżonym i trzema wyżej wymienionymi świadkami z L.. Sąd I instancji przesłucha także wszystkich innych istotnych świadków w niniejszej sprawie, zebrany materiał dowodowy prawidłowo oceni i wyda wyrok który uzasadni zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k.