Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania H. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 19 marca 2013 roku nr (...)

z dnia 10 kwietnia 2013 roku nr (...)

w sprawie H. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

1. zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 10 kwietnia 2013r. w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się H. K. emeryturę począwszy od dnia 5 kwietnia 2013r.

2. umarza postępowanie w zakresie odwołania od decyzji z dnia 19 marca 2013r.

Sygn. akt IV U 520/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 4 września 2013 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 19 marca 2013 roku odmówił H. K. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu tej decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż nie spełnia on warunków, od których zależy prawo do wcześniejszej emerytury w myśl art. 32 w zw. z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż na dzień 1.01.1999 r. nie udokumentował 25 letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz nie wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W związku z ponownym wnioskiem ubezpieczonego kolejną decyzją z dnia 10.04.2013 r. ZUS ponownie odmówił mu prawa do emerytury z uzasadnieniem, iż nie wykazał on 15 lat pracy w szczególnych warunkach, uwzględniając przy tym jako okres uzupełniający pracę na roli do ogólnego stażu pracy.

H. K. złożył odwołania od powyższych decyzji domagając się ich zmiany poprzez przyznanie prawa do emerytury z uzasadnieniem, iż decyzje te są dla niego krzywdzące gdyż posiada 15 lat pracy w warunkach szczególnych i załączając do nich zeznania świadków. Pismem z dnia 28.03.2013 r. ubezpieczony cofnął odwołanie od decyzji ZUS z dnia 19.03.2013 r.

W odpowiedzi na odwołania organ emerytalny domagał się umorzenia postępowania w zakresie odwołania od decyzji z dnia 19.03.2013 r. z uwagi na jego cofnięcie. Ponadto ZUS wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 10.04.2013 r., podnosząc, iż ubezpieczony udowodnił jedynie 10 lat, 15 miesięcy i 14 dni pracy w warunkach szczególnych na stanowisku kierowcy ciągnika. Nie uwzględniono natomiast do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu pracy w Spółdzielni (...) w T., gdyż brak za ten okres świadectwa wykonywania pracy w tych warunkach lub innych dokumentów go potwierdzających.

Bezsporne między stronami było:

H. K. urodzony w dniu (...) ukończył 60 lat. Posiada na dzień 1.01.1999 r. łączny staż zatrudnienia wynoszący 25 lat.

Sąd Okręgowy ustalił nadto następujący stan faktyczny sprawy:

H. K. w okresie od 20.01.1987 r. do 30.06.1994 r. był zatrudniony w Spółdzielni (...) w T.. Spółdzielnia ta zajmowała się rozwożeniem do sklepów ((...)) materiałów budowlanych oraz dla rolnictwa - sypkich i pylistych (np. węgiel, nawozy), które były przywożone wagonami do T..

Dowód:

-

zeznania odwołującego – k. 20v,

-

zeznania świadka A. B. – k. 20v,

-

zeznania świadka H. S. – k. 20v,

-

akta osobowe odwołującego się,

-

akta ZUS.

Podczas powyższego zatrudnienia odwołujący cały czas pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jeździł samochodami ciężarowymi typu J., K., S. przewożąc materiały budowlane oraz dla rolnictwa do (...) takie jak nawozy, wapna, węgiel, cement i inne. Powyższą pracę kierowcy samochodów ciężarowych ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, innych prac nie wykonywał. W Spółdzielni nie było samochodów osobowych.

Dowód:

-

zeznania odwołującego – k. 20v,

-

zeznania świadka A. B. – k. 20v,

-

zeznania świadka H. S. – k. 20v,

-

akta osobowe odwołującego się,

-

akta ZUS.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zalegające w aktach organu emerytalnego, aktach osobowych odwołującego, jak również w oparciu o jego zeznania i zeznania świadków.

Dokumenty dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Poza tym treść i forma tych dokumentów nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), a dokumenty prywatne, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).

Wiarygodne w ocenie Sądu były także zeznania świadków oraz odwołującego się. Korespondowały one ze sobą wzajemnie jak i z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Depozycje te nie zawierały żadnych wewnętrznych sprzeczności, były logiczne i spójne. Razem wzięte dały pełny i jasny obraz badanej rzeczywistości. Zeznania te bezsprzecznie wykazały, iż w okresie od 20.01.1987 r. do 30.06.1994 r. odwołujący pracował jako kierowca samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy H. K. przysługuje prawo do emerytury w niższym wieku z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem ZUS odwołujący udowodnił stosownymi dokumentami 10 lat, 5 miesięcy i 14 dni pracy w szczególnych warunkach, natomiast nie zaliczono mu spornego okresu pracy od 20.01.1987 r. do 30.06.1994 r. z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub innych dokumentów potwierdzających ten okres.

Z powyższych względów zwrócić uwagę należy na regulację zawartą w art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009 roku Nr 153 poz.1227 ze zm.) zgodnie, z którą ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, tj. 60 lat życia dla mężczyzny, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (czyli w dniu 1.01.1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat dla mężczyzny.

Z kolei według art. 32 wyżej powołanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącymi pracownikami (o których mowa w ust 2-3 tegoż artykułu), zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 – tj. 65 lat w przypadku mężczyzn. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa powyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepis art. 32 ust. 4 powołanej ustawy stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za owe przepisy dotychczasowe wymienione zarówno w art. 32 ust. 2 jak i w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. 1982 r. Nr 40 poz. 267 ze zm.).

Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2002 roku ( sygn. akt III CZP 30/2001, opubl. OSNAPiUS 2002/10 poz. 243 ) zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy odesłanie do przepisów dotychczasowych, sankcjonujących obowiązywanie rozporządzenia, można odnosić tylko do tych przepisów rozporządzenia, które regulują materię określoną w przepisie ustawy, a więc wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk, oraz warunki, na jakich osobom wykonującym te prace przysługuje prawo do emerytury. Zachowały zatem moc przepisy § 4-8a określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, przepisy § 9-15 określające wiek emerytalny i warunki przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze, a ponadto przepis § 3 określający ogólny wymagany okres zatrudnienia oraz przepis § 2 ust. 1 stanowiący, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie zatem z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż odwołujący spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury. Otóż ukończył 60 lat, posiada wymagany okres ogólnego stażu pracy, bo wynoszący 25 lat, jak również legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach objętych wykazem A cytowanego rozporządzenia wynoszącym co najmniej 15 lat pracy.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż zgodnie z art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. To sprawia, że fakt zatrudnienia, bądź jego brak w warunkach szczególnych może być dowodzony za pomocą każdego środka dowodowego, w tym z zeznań świadków.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody z zeznań świadków jak i odwołującego w sposób jednoznaczny potwierdziły, że odwołujący w okresie od 20.01.1987 r. do 30.06.1994 r. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jeździł samochodami ciężarowymi typu J., K. S. przewożąc materiały budowalne oraz dla rolnictwa do sklepów takie jak nawozy, wapna, węgiel, cement i inne.

Wskazana zatem praca określona jest w Wykazie A Dziale VIII, pkt 2 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Tym samym, biorąc pod uwagę powyższy okres oraz okresy zaliczone przez ZUS ubezpieczony spełnia wymagany warunek co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Mając powyższe na uwadze, działając na mocy wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 10.04.2013 r. przyznając odwołującemu emeryturę od dnia 5.04.2013 r., tj. od dnia złożenia wniosku oraz umorzył postępowanie w zakresie odwołania od decyzji ZUS z dnia 19.03.2013 r. wskutek jego skutecznego cofnięcia na podstawie art. 355 § 1 kpc.