Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26. października 2015 roku powód Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wystąpił przeciwko (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W. (dalej zwana także (...)) o zapłatę kwoty 2.288,00 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 22. stycznia 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu łączącej go ze sprawcą szkody wypłacił odszkodowanie w wysokości 4.576,00 zł, za skutki kolizji z dnia 27. stycznia 2014 roku. Powód wskazał, że sprawca przedmiotowej szkody w chwili zdarzenia miał zawartą również z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, w związku z czym dochodzi od pozwanego refundacji połowy kwoty wypłaconego odszkodowania (pozew, k. 3-6).

W dniu 18. listopada 2015 roku, wydany został w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty, sygn. akt IX GNc 9565/15, k. 48). Jego odpis został doręczony stronie pozwanej w dniu 15. grudnia 2015 r. (k. 53).

W dniu 29. grudnia 2015 roku (...) Spółka akcyjna z siedzibą w W. złożyła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zaprzeczył, aby w chwili zaistnienia zdarzenia łączyła go ze sprawcą szkody umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Wskazał, iż zawarta ze sprawcą zdarzenia umowa ubezpieczenia obowiązywała od dnia 30. września 2012 r. do dnia 29. września 2013 r., a zatem wygasła przed powstaniem szkody na skutek kolizji z dnia 27. stycznia 2014 r. Podniósł, iż na skutek przeniesienia prawa własności pojazdu objętego ubezpieczeniem, umowa ubezpieczenia uległa rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, tj. z dniem 29. września 2013 r. (sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 57-58).

Sąd ustalił, co następuje:

Pojazd marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) był w okresie od dnia 30. września 2012 roku do dnia 29. września 2013 roku objęty ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W., na potwierdzenie czego wystawiono polisę nr (...) (polisa ubezpieczeniowa, k. 63).

W dniu 13. sierpnia 2013 r. W. P. (jako sprzedający) zawarła z R. M., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) (kupujący) umowę sprzedaży pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (umowa sprzedaży, k. 62).

W dniu 7. września 2013 r. R. M. dokonał sprzedaży tego samochodu na rzecz P. M. (faktura, k. 61).

W dniu 27. stycznia 2014 roku doszło do wypadku drogowego, wskutek którego szkodę ponieśli J. i B. K.. Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd ten, stanowiący własność P. M., w dniu zdarzenia, był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwie (...) z siedzibą w W. (okoliczności bezsporne; potwierdzenia zawarcia umowy, k. 13, oświadczenie, k. 20, potwierdzenie okoliczności zdarzenia przez sprawcę szkody, k. 21-22).

W dniu 28. stycznia 2014 r. poszkodowani zgłosili szkodę w w Towarzystwie (...) (zgłoszenie szkody w pojeździe, k. 15-19).

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, Towarzystwo (...) w W. w dniu 14. lutego 2014 roku przyznało poszkodowanym odszkodowanie w wysokości 1.513,00 zł, które zostało wypłacone w dniu 17. lutego 2014 roku, a następnie w dniu 10. marca 2014 r. przyznało dodatkowe odszkodowanie w kwocie 3.063,00 zł, które zostało wypłacone w dniu 11. marca 2014 r. (okoliczności bezsporne; kosztorys, k. 23-24, 35-36 dokumentacja fotograficzna, k. 25-27, 38-39, faktura, k. 28-29, ocena techniczna pojazdu, k. 30-32, 37, decyzja o przyznaniu odszkodowania, k. 33, wydruk z rachunku bankowego, k. 34, decyzja o przyznaniu odszkodowania, k. 40, wydruk z rachunku bankowego, k. 41-42).

Z informacji wygenerowanej z zasobów informatycznych Ośrodka (...) Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, Towarzystwo (...) otrzymało informację, iż pojazd marki H. (...) o numerze VIN (...) na dzień 27. stycznia 2014 roku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych także w towarzystwie (...) – nr polisy: (...) (odpowiedź Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, k. 14).

W dniu 16. września 2014 r. polisa nr (...), dotycząca pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), obejmująca okres ubezpieczenia od dnia 29. września 2013 r. do dnia 30. września 2014 r., została anulowana. Według stanu bazy na dzień 6. sierpnia 2016 r., w zasobach informatycznych Ośrodka (...) Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego nie odnaleziono danych odnośnie zawarcia umowy ubezpieczenia OC w towarzystwie (...) przez posiadacza pojazdu o numerze rejestracyjnym (...) na dzień 27. stycznia 2014 r. (pismo Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, k. 94-95).

W dniu 9. stycznia 2015 roku Towarzystwo (...) wezwało spółkę (...) do zwrotu połowy wypłaconego odszkodowania, w kwocie 2.288,00 zł, z tytułu podwójnego ubezpieczenia (wezwanie do zapłaty, k. 43-44).

Stan faktyczny opisany powyżej był w części – wskazanej powyższej - bezsporny między stronami niniejszego postępowania. Podstawę ustaleń stanowiły zatem twierdzenia strony powodowej niezakwestionowane albo wprost przyznane przez pozwaną, a zatem dotyczące faktów bezspornych.

Ponadto powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci odpisów dokumentów załączonych do pozwu oraz sprzeciwu od nakazu zapłaty, a także informacji uzyskanej z zasobów informatycznych Ośrodka (...) Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego. Powołane przez strony odpisy dokumentów prywatnych zasługują na wiarę, gdyż ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony niniejszego postępowania, Sąd zaś nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, może to być zatem odpowiedzialność oparta na zasadzie winy lub ryzyka. Warunki obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych unormowane zostały z kolei szczegółowo w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152 z poźn. zm.). W myśl art. 34 ust. 1 powołanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę ruchem tego pojazdu (art. 35). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 pkt 1).

Zgodnie zaś z brzmieniem przepisów: art. 6 k.c. i stanowiącego jego procesowy odpowiednik art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, natomiast strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż w niniejszej sprawie, bezsporne były okoliczności powstania szkody i jej zakresu. Sporna była natomiast kwestia odpowiedzialności pozwanego za powstałą szkodę. Strona pozwana podniosła bowiem, że w okresie zaistnienia szkody, nie obejmowała ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych sprawcy szkody. Poszkodowani zgłosili szkodę u powoda, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał odszkodowanie w wysokości 4.576,00 zł, a następnie zwrócił się do pozwanego o refundację połowy wypłaconego odszkodowania.

Do regresu między ubezpieczycielami w przypadku tzw. ubezpieczenia podwójnego przy ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego stosuje się w drodze analogii przepis art. 8241 § 2 k.c. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13. maja 2016 r., III CZP 16/16, Biul. SN 2016 nr 5). Zgodnie z jego treścią, Jeżeli ten sam przedmiot ubezpieczenia w tym samym czasie jest ubezpieczony od tego samego ryzyka u dwóch lub więcej ubezpieczycieli na sumy, które łącznie przewyższają jego wartość ubezpieczeniową, ubezpieczający nie może żądać świadczenia przenoszącego wysokość szkody. Między ubezpieczycielami każdy z nich odpowiada w takim stosunku, w jakim przyjęta przez niego suma ubezpieczenia pozostaje do łącznych sum wynikających z podwójnego lub wielokrotnego ubezpieczenia. Podwójne ubezpieczenie zatem występuje wtedy, kiedy określony przedmiot ubezpieczenia jest ubezpieczony od tego samego niebezpieczeństwa (tzw. ryzyka ubezpieczeniowego) i na ten sam okres u dwóch lub więcej ubezpieczycieli (M. Orlicki (w:) System prawa prywatnego, t. 8, s. 716). Każdy ubezpieczyciel odpowiada w granicach przypadającej na niego sumy ubezpieczenia, natomiast ubezpieczony nie może ogółem żądać pokrycia przewyższającego stratę rzeczywistą, choć ma prawo wyboru kolejności, w jakiej zwraca się do ubezpieczycieli. Uprawniony do żądania odszkodowania może domagać się go zarówno tylko od jednego, od części, jak też od wszystkich ubezpieczycieli na raz, o ile tylko w sumie ich świadczenia nie przekroczą wartości szkody. Ubezpieczyciele rozliczają się między sobą proporcjonalnie do sum przypadających na każdego z nich. Odwołując się do argumentów racjonalnych i celowościowych, brak jest podstaw do tego, aby kwestia przypadkowa, tj. skierowanie wniosku przez poszkodowanego o wypłatę odszkodowania do jednego z ubezpieczycieli, warunkowała to kto powinien ponieść cały ciężar ekonomiczny ubezpieczenia, w sytuacji kiedy jest dwóch ubezpieczycieli i obu pobiera składkę ubezpieczeniową, która jest ekwiwalentem ponoszenia przez ubezpieczyciela ryzyka zajścia wypadku ubezpieczeniowego.

Mając powyższe na względzie dla udowodnienia przez powoda przysługującego mu roszczenia w stosunku do pozwanego niezbędne było wykazanie przez stronę powodową, iż posiadacz pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) był w dniu kolizji, tj. 27. stycznia 2014 roku ubezpieczony u dwóch ubezpieczycieli, tj. w Towarzystwie (...) i Towarzystwie (...). W ocenie Sądu powód nie sprostał powyższemu obowiązkowi.

W ocenie Sądu pozwany nie ponosi odpowiedzialności za szkodę z dnia 27. stycznia 2014 roku. Przedkładając polisę ubezpieczeniową nr (...), z której wynikało, że obejmował on ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego – właściciela pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), od dnia 30. września 2012 roku do dnia 29. września 2013 roku, a zatem przed dniem powstania szkody oraz dokumenty w postaci umów sprzedaży pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pozwany wykazał, że - wbrew twierdzeniom powoda - umowa ubezpieczenia oc nie przedłużyła się. Z przedstawionych dokumentów wynika, iż pierwotny właściciel pojazdu marki H. (...), w dniu 13. sierpnia 2013 r. dokonał sprzedaży tego samochodu na rzecz R. M., który następnie zbył ten pojazd w dniu 7. września 2013 r. Okoliczność podwójnej sprzedaży pojazdu, objętego ochroną ubezpieczeniową, przed upływem okresu obowiązywania umowy ubezpieczenia OC, nie była kwestionowana przez powoda. Strona powodowa, w odpowiedzi na sprzeciw pozwanego, wskazała jednak, iż w niniejszej sprawie winien znaleźć zastosowanie przepis art. 28 ustawy z dnia 22. maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2016, poz. 2060 tj.). Zgodnie z art. 28 ust. 1 tej ustawy, jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, nie powiadomi na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 2. Powyższy przepis to tzw. klauzula prolongacyjna, która w celu zapewnienia nieprzerwanej ochrony ubezpieczeniowej przewiduje "milczące" zawarcie umowy ubezpieczenia na okres następnych 12 miesięcy. Dochodzi w takim wypadku do przedłużenia stosunku ubezpieczeniowego z mocy ustawy. Powyższy przepis nie ma jednak zastosowania w niniejszej sprawie, z uwagi na przeniesienie prawa własności pojazdu mechanicznego. Zgodnie bowiem z art. 31 ust. 1 ustawy, w razie przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, przechodzą prawa i obowiązki poprzedniego posiadacza wynikające z tej umowy. Umowa ubezpieczenia OC ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, wypowie ją na piśmie. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC, ulega ona rozwiązaniu z dniem jej wypowiedzenia. Przepisów art. 28 nie stosuje się. Wobec zatem okoliczności zbycia samochodu, objętego umową ubezpieczenia OC, zanim nastąpiło przedłużenie umowy, w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 22. maja 2003 r., który wyłącza możliwość przedłużenia umowy ubezpieczenia OC w oparciu o art. 28 ustawy. Do wznowienia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC z mocy prawa zatem nie doszło.

Zgodzić się należy w tym miejscu ze stanowiskiem pozwanego, że ustawodawca w art. 32 ust. 1 powołanej ustawy, nałożył wprawdzie na posiadacza pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności, obowiązek powiadomienia na piśmie zakładu ubezpieczeń, w terminie 14 dni od dnia przeniesienia prawa własności pojazdu, o fakcie jego przeniesienia. Wbrew jednak twierdzeniom powoda, dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności ubezpieczyciela, nie ma jednak znaczenia okoliczność, czy poprzedni właściciel pojazdu dopełnił obowiązek nałożony na niego przez ustawodawcę i zawiadomił o fakcie sprzedaży ubezpieczyciela. Brak wywiązania się przez posiadacza z obowiązku nałożonego na niego w art. 32 ust. 1 ustawy skutkuje jedynie odpowiedzialnością solidarną poprzedniego i aktualnego posiadacza za zapłatę składki związanej z umową ubezpieczenia za okres do chwili powiadomienia zakładu ubezpieczeń o przeniesieniu własności (art. 32 ust. 4 powyższej ustawy). Z tego powodu w interesie zbywcy jest jak najszybsze powiadomienie zakładu ubezpieczeń o przeniesieniu posiadania na nabywcę, gdyż wyznacza ono okres, w którym odpowiedzialność z tytułu zapłaty składki ubezpieczeniowej ciąży na zbywcy i nabywcy solidarnie. Niemniej mając na uwadze treść art. 31 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych pozwany nie miał prawa przedłużyć umowy ubezpieczenia OC.

W związku z powyższym, uznać należy, że na podstawie art. 31 ust. 1 powyższej ustawy umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarta pomiędzy pozwanym a pierwotnym właścicielem – Z. P., uległa rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, tj. w dniu 29. września 2013 r. W chwili zaistnienia szkody, tj. 27. stycznia 2014 r., pozwany nie obejmował już ochroną ubezpieczeniową posiadacza pojazdu marki H. (...).

Ubocznie wskazać trzeba, że strona powodowa na potwierdzenie swoich twierdzeń odnośnie podwójnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu H. (...) powoływała się na informację uzyskaną z zasobów informatycznych Ośrodka (...) Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego (wydruk). W ocenie Sądu jednak informacja uzyskana z zasobów informatycznych Ośrodka (...) Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego nie jest wystarczająca dla potwierdzenia faktu ubezpieczenia sprawcy szkody od odpowiedzialności cywilnej zarówno u powoda, jak i u pozwanego w dniu kolizji. Informacje uzyskane z zasobów informatycznych Ośrodka (...) Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, wbrew stanowisku powoda, nie posiadają waloru dokumentu urzędowego. Organ ten, nie jest organem administracji publicznej oraz nie zostało mu powierzone wykonywanie zadań publicznych, a zatem pochodzące od niego informacje nie mogą zostać uznane za dokument urzędowy w rozumieniu art. 244 § 1 k.p.c. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny jest osobą prawną, do której zadań należy przede wszystkim zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych (art. 96 i 98 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Ponadto Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny nie jest uprawniony do weryfikacji danych przekazanych przez zakłady ubezpieczeń, co w sposób istotny rzutuje na moc dowodową składanych przezeń oświadczeń, w oparciu o dane zgromadzone w prowadzonym przez ten podmiot rejestrze. Podkreślenia wymaga, iż powód, w dniu 8. sierpnia 2014 r., wraz z informacją otrzymaną od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego o podwójnym ubezpieczeniu, został poinformowany, że dane w bazie (...) są obarczone ryzykiem braku aktualności, w związku z czym, w celu ostatecznego zweryfikowania polisty OC i potwierdzenia okresu ochrony ubezpieczeniowej, zaleca się bezpośrednie skontaktowanie z firmą ubezpieczeniową wskazaną w odpowiedzi. Ponadto w piśmie z dnia 8. sierpnia 2016 r., złożonym na żądanie Sądu, Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny poinformował, iż według stanu bazy na dzień 6. sierpnia 2016 r. brak jest danych odnośnie zawarcia umowy ubezpieczenia OC w towarzystwie (...) przez posiadacza pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Jednocześnie Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny poinformował, iż polisa nr (...), która miała obejmować ochroną ubezpieczeniową pojazd marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w okresie od dnia 30. września 2013 r. do dnia 29. września 2014 r., została unieważniona (anulowana) w dniu 16. września 2014 r. Zgodzić się w tym miejscu należy z pozwanym, iż informacja o przedłużeniu umowy ubezpieczenia OC na kolejny okres została wygenerowana automatycznie, jednakże jak wynika z powyższej informacji, pozwany, po zawiadomieniu go o przeniesieniu własności pojazdu objętego ubezpieczeniem, unieważnił informację o prolongacie polisy nr (...). Zgodnie z brzmieniem art. 253 k.p.c., jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać. Strona powodowa - w ocenie Sądu - powyższemu obowiązkowi nie sprostała - nie wykazała, jakoby treść dokumentu prywatnego w postaci pisma (...) z dnia 8. sierpnia 2016 r. nie odpowiadała prawdzie.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu powód nie wykazał odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą w dniu 27. stycznia 2014 roku. Powództwo należało zatem oddalić ze względu na brak legitymacji biernej do występowania w niniejszej sprawie po stronie pozwanej.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Na kwotę zasądzoną od powoda na rzecz pozwanego składa się wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 600,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34,00 zł.

Biorąc pod uwagę wszystkie powołane wyżej okoliczności, Sąd na podstawie wskazanych w uzasadnieniu przepisów orzekł jak w wyroku.

SSR Aleksandra Zielińska-Ośko

Z/ odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikom stron.