Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, VIII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Maja Sawicz

Protokolant Roksana Baran

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 kwietnia 2017 roku w W.

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G.

przeciwko M. P.

o zapłatę kwoty 270,56 zł

oddala powództwo w całości.

UZASADNIENIE

Strona powodowa B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i nakazanie pozwanemu M. P., aby zapłacił stronie powodowej kwotę 270, 56 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu i kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podniosła, że w jej księgach na dzień 16 listopada 2015 roku widniało zadłużenie pozwanego na kwotę: 84, 92 zł z tytułu kapitału, 155, 64 zł z tytułu odsetek i 30 zł z tytułu kosztów. Strona powodowa podniosła, że przysługuje jej roszczenie z umowy kredytu konsumpcyjnego z dnia 29 sierpnia 2000 roku zawartego przez pozwanego oraz, że cała należność jest wymagalna.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 16 grudnia 2015 roku ( k-16) Sąd Rejonowy w Elblągu X Wydział Cywilny uwzględnił powództwo w całości ( sygn. akt X Nc 62023/15).

Postanowieniem z dnia 13 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy w Elblągu X Wydział Cywilny uchylił wydany nakaz zapłaty, a po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu i złożeniu przez niego odpowiedzi na pozew – postanowieniem z dnia 26 stycznia 2017 roku przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wałbrzychu jako właściwemu miejscowo( k-48).

Pozwany w odpowiedzi na pozew ( k-44) wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, że kredyt ratalny zaciągnął w firmie (...), ale cały spłacił w terminie. Ponadto na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2017 roku ( k-84) precyzując stanowisko zarzucił, że całość kredytu uzyskanego w kwocie 3000 zł spłacił w terminie chyba w ciągu roku płacąc z góry za dwa miesiące. Po kilku latach zażądano od niego zapłaty kwoty 30 zł tytułem zaległych odsetek. Po upływie następnych lat firma windykacyjna – zażądała już sumy 100 zł, a po 9 latach strona powodowa – kwoty dochodzonej pozwem. Pozwany zarzucił, że należność ta jest bezzasadna, gdyż kredyt „spłacił w terminie i to dawno spłacił”. Jednocześnie pozwany podał, że nie posiada żadnych pokwitowań, gdyż z uwagi na upływ czasu – zniszczył.

Strona powodowa w piśmie z dnia 3 kwietnia 2017 roku ( k-62 i n.) podtrzymała żądanie.

W wyniku postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 29 sierpnia 2000 roku pozwany zawarł z (...) Bank S.A. Oddział w L. umowę o kredyt w wysokości 3 308, 60 zł. Pozwany zobowiązał się spłacić kredyt w 12 ratach do 28-ego dnia każdego miesiąca począwszy od 29 września 2000 roku. W treści umowy pozwany poddał się egzekucji na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego do kwoty 7 056, 70 zł w razie niewywiązywania się z warunków umowy i wyraził zgodę na wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego przez bank w terminie 12 miesięcy od daty ostatecznej spłaty kredytu.

dowód : umowa kredytu nr (...) z dnia 29.08.2000 roku k-79 i n.

W dniu 4 grudnia 2001 roku (...) Bank S.A. Oddział w L. przelał wierzytelność wobec pozwanego w kwocie 84, 92 zł wynikającą z umowy kredytu nr (...) z dnia 29 sierpnia 2000 roku na rzecz (...) S.A. w L..

dowód : oświadczenie (...) Bank S.A. Oddział w L. z dnia 04.12. 2001 r. k- 81.

W dniu 9 czerwca 2006 roku (...) S.A. w L. umową przelewu aneksowaną w dniu 15 lutego 2007 roku zbył na rzecz strony powodowej wierzytelności.

dowód :

⚫

umowa przelewu z dnia 09.06.2006 r. k-64 i n.;

⚫

aneks z dnia 15.02.2007 r. do umowy z dnia 09.06.2006 r. k-69 i n.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo jest niezasadne.

W myśl naczelnej zasady postępowania cywilnego obowiązek wykazania faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne ( art. 6 kc).

Sąd uznał w oparciu o dowody zgromadzone w toku przewodu sądowego, że strona powodowa nie wykazała swojego roszczenia w sposób nie budzący wątpliwości. W szczególności nie przedstawiła żadnego dowodu na potwierdzenie wysokości dochodzonej należności. Natomiast wyciąg z ksiąg strony powodowej jest niewystarczającym dowodem, albowiem w myśl przepisu art. 194 ustawy z dnia 27.05.2004 roku o funduszach inwestycyjnych ( Dz. U. Nr 146 poz. 1546 z póź. zm.) księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Jednak moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym ( ust. 2).

Konstatując Sąd uznał, że strona powodowa nie wykazała aby skutecznie nabyła roszczenie objęte pozwem a wynikające z umowy kredytu zawartej w dniu 29 sierpnia 2000 roku przez pozwanego z (...) Bankiem S.A. Odział w L.. W konsekwencji nie wykazała także wysokości wierzytelności. Strona powodowa nie wykazała także w jaki sposób zostały skapitalizowane dochodzone odsetki i za jaki okres odsetki, a fakt ten nie wynika z wyciągu z ksiąg funduszu sekuratyzacyjnego. Dlatego Sąd uznał, że strona powodowa nie wykazała swojej legitymacji procesowej w niniejszej sprawie ani faktu istnienia i wysokości roszczenia.

Jednocześnie Sąd uznał za zasadny podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia. W świetle obowiązującego orzecznictwa sądów powszechnych oraz judykatury zarzut przedawnienia nie musi być wyrażony dosłownie, a winien wynikać z oświadczenia woli dłużnika. Pozwany na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2017 roku jednoznacznie i wyraźnie oświadczył, że należność pochodzi z umowy kredytu zawartej w 2000 roku, która obowiązywała przez okres 12 miesięcy i dawno została spłacona a on sam z uwagi na upływ czasu zniszczył pokwitowania i dokumenty związane z umową. Takie oświadczenie należy zatem traktować jako zarzut przedawnienia w rozumieniu art. 117 kc, w myśl którego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, co oznacza, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (§ 2). Przedawnienie roszczenia nie wygasa, ale uniemożliwia dochodzenie przedawnionego roszczenia i zmienia się w tzw. zobowiązanie naturalne, którego cechą jest niemożność jego przymusowej realizacji. Zrzeczenie się nie wymaga żadnej formy, jednakże musi być w pełni świadome.

Niewątpliwym jest, że dochodzone przez stronę powodową roszczenie ma charakter majątkowy, a więc podlega przedawnieniu w myśl wyżej cytowanej reguły. Zgodnie zaś z treścią art. 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Niewątpliwym jest, że roszczenie dochodzone przez stronę powodową za poszczególne okresy płatności, tj. od września 2000 roku przez kolejne 12 miesiecy ma charakter okresowy, a więc podlega przedawnieniu z upływem trzech lat od daty ich wymagalności ( art. 120 § 1 kc). Strona powodowa nie wykazała, aby pozwany zrzekł się uprawnienia przedawnienia.

Dlatego też mając powyższe na uwadze Sąd przyjął za trafny zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego. Sąd uznał także za zasadny zarzut przedawnienia odsetek od poszczególnych miesięcznych należności. W myśl bowiem utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego ustawowy skutek przedawnienia dotyczy to zarówno roszczenia głównego, jak i odsetek za opóźnienie ( uchwała SN z dnia 10.11.1995 III CZP 156/95 OSNCP 3/96).

W tym stanie rzeczy Sąd uznał powództwo za przedawnione

W świetle powyższych rozważań Sąd na podstawie art. 509 kc w zw. z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe ( tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665 z póź. zm.) i na podstawie art. 118 kc oddalił je w całości.