Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Robert Rafał Kwieciński

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Katarzyny Szerszeń prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koninie

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2017 roku

sprawy S. J. i S. N.

oskarżonych z art. 278§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców obu oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 16 stycznia 2017 roku sygn. akt II K 457/16

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- przyjmuje, iż czyny przypisane oskarżonym wyczerpują znamiona wykroczenia z art. 119§1 k.w. i za to na podstawie art. 119§1 k.w. w zw. z art. 20§1 i 2 k.w. oraz art. 21§1 k.w. wymierza im kary 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin oraz na podstawie art. 22 pkt 1 k.w. zobowiązuje oskarżonych do nabawienia w całości szkody wyrządzonej wykroczeniem przez solidarną zapłatę na rzecz pokrzywdzonej spółki (...) sp. z o.o. kwoty 500 złotych.

II.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. W. kwotę 516,60 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu S. J. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

IV.  Zwalnia oskarżonych w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz opłaty za obie instancje.

SSO Robert Rafał Kwieciński

Sygn. akt II Ka 153/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 457/16 Sąd Rejonowy w Koninie uznał oskarżonego S. J. za winnego przestępstwa z art. 278§1 k.k., polegającego na tym, że w dniu 18 grudnia 2015 r. o godz. 20:00 w sklepie (...) w K. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. N. i Ł. T. z regału z wystawionym towarem na stoisku z elektronarzędziami zabrał w celu przywłaszczenia młot udarowy typu (...) m-ki A., z którym przeszedł przez linię kas nie uiszczając zapłaty za w/w towar czym spowodował straty w kwocie 500 zł działając na szkodę spółki (...) sp. z o.o. i za to na podstawie art. 278§1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34§1 i 1a pkt 2 k.k. i art. 35§1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

Ponadto Sąd Rejonowy uznał oskarżonego S. N. za winnego przestępstwa z art. 278§1 k.k., polegającego na tym, że w dniu 18 grudnia 2015 r. o godz. 20:00 w sklepie (...) w K. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. J. i Ł. T. z regału z wystawionym towarem na stoisku z elektronarzędziami zabrał w celu przywłaszczenia młot udarowy typu (...) m-ki A., z którym przeszedł przez linię kas nie uiszczając zapłaty za w/w towar czym spowodował straty w kwocie 500 zł działając na szkodę spółki (...) sp. z o.o. i za to na podstawie art. 278§1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34§1 i 1a pkt 2 k.k. i art. 35§1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

W punkcie III wyroku sąd na podstawie art. 46§1 k.k. orzekł solidarnie od oskarżonych S. J. i S. N. na rzecz pokrzywdzonego spółki (...) sp. z o.o. kwotę 500 złotych tytułem naprawienia szkody.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacjami obrońców obu oskarżonych.

Obrońca oskarżonego S. N. zarzucił:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 278§1 k.k., w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób nie budzący wątpliwości prowadzi do przeciwnych ustaleń,

2.  Obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ n treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k., poprzez pominięcie przy ustaleniu stanu faktycznego wyjaśnień S. J., w których wykluczył udział S. N. w opisanym aktem oskarżenia czynem,

3.  Naruszenie art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie,

4.  Naruszenie art. 5§2 k.p.k., poprzez jego niezastosowanie, pomimo zaistnienia ku temu przesłanek;

powołując się na powyższe zarzuty obrońca wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego S. J. zarzucił:

obrazę prawa materialnego, tj. art. 4§1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i orzekanie na podstawie ustawy, która nie była względniejsza dla oskarżonego i przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona czynu z art. 278§1 k.k., podczas gdy wartość 500 zł nie przekraczała w chwili orzekania ¼ minimalnego wynagrodzenia,

i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego S. J. od zarzucanego mu czynu.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego S. N. okalała się niezasadna. Zasadny był natomiast zarzut postawiony w apelacji obrońcy oskarżonego S. J., chociaż całkowicie błędny okazał się wniosek zawarty w tym środku odwoławczym.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów zawartych w obu apelacjach Sąd odwoławczy pragnie zauważyć, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza dowodów przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424§1 i 2 k.p.k., co pozwala w pełni na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Sąd Okręgowy pragnie również podkreślić, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe oraz wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone odpowiednio dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego w zakresie czynu przypisanego oskarżonym przez Sąd Rejonowy dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził także błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na poprawnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 7 k.p.k. organy postępowania, a więc także i Sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., wtedy gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2§2 k.p.k.),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

- jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424§1 pkt 1 i 2 k.p.k.).

(vide: wyrok składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 roku, publ. OSNKW 1991/9/41).

Oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji nie mogły więc podważyć typowo polemiczne zarzuty obrońcy oskarżonego S. N.. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma żadnych podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału ustaleń faktycznych w sprawie. Nagranie z monitoringu, na którym oparł się sąd meriti pozwoliło na dokonanie jednoznacznych ustaleń faktycznych, wyjaśnienie wszelkich wątpliwości co wyklucza zastosowanie art. 5§2 k.p.k. Nagranie to jest bardzo dobrej jakość, wykonane najprawdopodobniej przez kamerę o wysokiej rozdzielczości HD. Wynika z niego, że trzej sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu, wszyscy udali się do stoiska z elektronarzędziami, znajdowali się w bliskiej odległości, przy czym oskarżeni J. i N. – jak słusznie zauważył Sąd I instancji – stali obok siebie, i w momencie kiedy zasłonił ich Ł. T., oskarżony S. J. wziął z rąk S. N. skradzione urządzenie. Okoliczności te szczegółowo opisane przez sąd rejonowy (k. 165) potwierdzają jednoznacznie sprawstwo obu oskarżonych w zakresie zarzucanego im czynu.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. N. okazała się wiec oczywiście bezzasadna.

Trafny był natomiast zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego S. J..

Przestępstwo kradzieży stanowi do wartości nieprzekraczającej ¼ minimalnego wynagrodzenia wykroczenie (art. 119§1 k.w.). Zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 września 2016 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 r. od dnia 1 stycznia 2017 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi 2.000 zł. Wartość 500 zł nie przekracza więc ¼ tego wynagrodzenia. Dodać jeszcze należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2015 r., II KK 209/15, publ. orzecznictwo SN rok 2015, poz. 94, przy orzekaniu w sprawach o czyny przeciwko mieniu, wobec których od dnia 9 listopada 2013 r. kryterium uznania takiego zachowania za przestępstwo albo za wykroczenie stanowi określony w kodeksie wykroczeń wskaźnik minimalnego wynagrodzenia za pracę, należy mieć na uwadze minimalne wynagrodzenie z daty orzekania w przedmiocie odpowiedzialności za taki czyn, a nie z daty jego popełnienia. W dacie orzekania czyn zarzucany oskarżonym stanowił więc wykroczenie. Dodać należy, iż nie ma żadnej możliwości weryfikowania ustalonej przez sąd rejonowy wartości na niekorzyść oskarżonych, bo nie została wywiedziona apelacja na ich niekorzyść (art. 434 k.p.k. i art. 443k.p.k.).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 437§1 i 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjął, iż czyny przypisane oskarżonym wyczerpują znamiona wykroczenia z art. 119§1 k.w. i za to na podstawie art. 119§1 k.w. w zw. z art. 20§1 i 2 k.w. oraz art. 21§1 k.w. wymierzył im kary 1 miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin oraz na podstawie art. 22 pkt 1 k.w. zobowiązał oskarżonych do naprawienia w całości szkody wyrządzonej wykroczeniem przez solidarną zapłatę na rzecz pokrzywdzonej spółki (...) sp. z o.o. kwoty 500 zł.

W pozostałej części sąd utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, co dotyczy przede wszystkim opisu przypisanych czynów.

Orzeczenie o kosztach sądowych zawarte w punkcie IV wyroku Sądu odwoławczego znajduje uzasadnienie w przepisie art. 624§1 k.p.k., albowiem sytuacja majątkowa oskarżonych wskazuje, iż uiszczenie tych należności byłoby dla nich zbyt uciążliwe.

W postępowaniu odwoławczym występował przed Sądem Okręgowym obrońca oskarżonego S. J. ustanowiony z urzędu i z uwagi na jego wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej obrony za to postępowanie orzeczono o tych kosztach na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t.j.: Dz. U. z 2002 roku, Nr 123, poz. 1058 ze zm.) w zw. z § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 4 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

SSO Robert Rafał Kwieciński