Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 czerwca 2016 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 20 kwietnia 2016 roku, wobec orzeczenia przez komisję lekarską ZUS okresowej częściowej niezdolności do pracy J. W. (1) ponownie ustalił od 1 czerwca 2016 roku, tj. od nabycia uprawnień do renty, rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Renta przysługuje do 31 maja 2021 roku.

(decyzja – k. 640 – 641 akt ZUS)

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą J. W. (1) wniósł od niej odwołanie w dniu 6 lipca 2016 roku. Skarżący wniósł o zmianę decyzji poprzez ustalenie, że jest on całkowicie niezdolny do pracy.

(odwołanie – k. 2 – 3)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 20 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 19 maja 2016 roku uznał wnioskodawcę za osobę częściowo niezdolną do pracy do 31 maja 2021 roku, przy czym wskazał, że daty częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić. Od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS wniesiono sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2016 roku także uznała wnioskodawcę za osobę częściowo niezdolną do pracy do 31 maja 2021 roku.

(odpowiedź na odwołanie – k. 5 -5verte)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. W. (1) urodził się w dniu (...) i ukończył Szkołę Zasadniczą Rolniczo – Ogrodniczą. Uzyskał tytuł robotnika wykwalifikowanego w tym zawodzie.

(bezsporne, a nadto świadectwo ukończenia szkoły zasadniczej – k. 5 akt ZUS)

W dniu 15 grudnia 1995 roku J. W. (1) złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 1 – 1verte akt ZUS)

Decyzją z dnia 25 stycznia 1996 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. przyznał od 1 września 1995 roku, tj. za okres 3 miesięcy poprzedzających miesiąc zgłoszenia wniosku, rentę inwalidzką pierwszej grupy inwalidów.

(decyzja – k. 12 akt ZUS)

Decyzją z dnia 10 listopada 1999 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił wysokość renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, która przysługuje wnioskodawcy do 31 stycznia 2000 roku wobec orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy do 31 stycznia 2000 roku.

(decyzja – k. 34 akt ZUS)

Wnioskodawca pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w okresie od 1 września 1995 roku do 31 maja 2016 roku.

(bezsporne)

W dniu 21 kwietnia 2016 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 634 akt ZUS)

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 19 maja 2016 roku J. W. (1) został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do 31 maja 2021 roku. W orzeczeniu ustalono, że daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić i że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

(orzeczenie lekarza orzecznika – k. 538 akt ZUS )

Na skutek wniesionego sprzeciwu od powyższej decyzji orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 3 czerwca 2016 roku J. W. (1) został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do 31 maja 2021 roku. W orzeczeniu ustalono, że daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić i że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

(orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 539 akt ZUS)

Wnioskodawca udowodnił 15 lat, 6 miesięcy okresów składkowych, 2 lata 1 miesiąc okresów nieskładkowych oraz 7 lat, 5 miesięcy – uzupełnienie brakującego okresu do pełnych 25 lat okresów od zgłoszenia wniosku do ukończenia wieku emerytalnego.

(bezsporne)

Z punktu widzenia internistycznego rozpoznano u wnioskodawcy schyłkową niewydolność nerek w przebiegu zespołu (...). W latach 1995 – 1997 r. skarżący miał hemodializoterapię, przeszczep nerek w 1997 roku powikłany niewydolnością przeszczepionej nerki, hemodializoterapię w latach 2005 – 2006, graftektomię przeszczepionej nerki w 2006 r. Ponowny przeszczep nerki wnioskodawcy odbył się w 2006 roku, aktualnie w trzecim stadium przewlekłej choroby nerek. Ponadto biegły rozpoznał u wnioskodawcy: tętniak rzekomy przetoki tętniczo – żylnej na lewym przedramieniu leczony usunięciem tętniaka i rekonstrukcją zespolenia tętniczo – żylnego z użyciem żyły odpiszczelowej prawej. Wnioskodawcy dolega nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane lekami oraz niedosłuch obustronny w przebiegu zespołu (...), zaprotegowany. Rozpoznano również przewlekłą obturacyjną chorobę płuc bez istotnego upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc i bez objawów niewydolności oddechowej. Ponadto wnioskodawca posiada wirusowe zapalenie wątroby typu C.

W uzasadnieniu opinii biegły sądowy wskazał, że po badaniu lekarskim i analizie dokumentacji nie znalazł podstaw uzasadniających orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy z przyczyn internistycznych. U wnioskodawcy nie stwierdza się objawów niewydolności serca (stałej tachykardii lub innych zaburzeń rytmu, przepełnienia naczyń żylnych szyjnych, zatoru w krążeniu małym, powiększenia wątroby i śledziony, obrzęków podudzi), a ciśnienie tętnicze krwi jest dobrze kontrolowane lekami. Nie stwierdza się również objawów niewydolności oddechowej (przyspieszonej czynności oddechowej z widoczną dusznością, sinicy obwodowej), a badanie spirometryczne wskazuje na mierne upośledzenie sprawności wentylacyjnej płuc. Nie ma internistycznych przeciwwskazań do wykonywania przez wnioskodawcę dotychczasowej pracy. W ocenie biegłego internisty wnioskodawca jest niezdolny do pracy z przyczyn nefrologicznych. Analiza stężenia mocznika i kreatyniny w krwi oraz wartość GFR z ostatnich kilku miesięcy wskazują na upośledzenie funkcji przeszczepionej nerki umiarkowanego stopnia (III stopień przewlekłej choroby nerek). Co do oceny czy niezdolność ta jest częściowa czy całkowita oraz czasowa lub trwała miarodajna będzie ocena biegłego nefrologa.

(pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty chorób wewnętrznych L. P. – k. 10 – 13)

Z punktu widzenia nefrologicznego wskazano, że wnioskodawca jest po dwukrotnym przeszczepie nerki od dawców zmarłych (1997, 2006), stan po usunięciu graftu pierwszego z powodu zakażenia (2006). W przebiegu zespołu (...) wnioskodawcy biegły rozpoznał schyłkową niewydolność nerek własnych. Ponadto wnioskodawca ma nawracające się zakażenie dróg moczowych i nadciśnienie tętnicze oraz przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C. Po przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego i analizie dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy oraz wyników badań, biegły sądowy nefrolog stwierdził, że J. W. (1) od wielu lat choruje na zespół (...), czyli współwystępowanie niedosłuchu obustronnego z kłębuszkowym zapaleniem nerek. Z tego powodu doszło u niego do schyłkowej niewydolności nerek i dlatego konieczne było rozpoczęcie leczenia nerkozastępczego, początkowo w formie hemodializoterapii, a od 1997r. w formie przeszczepu nerki (graft) od dawcy zmarłego. Po kilku latach doszło do niewydolności graftu. Dodatkowo z powodu długo utrzymującego się zakażenia niezbędne było jego usunięcie. Drugiego przeszczepu nerki, także od dawcy zmarłego, dokonano w 2006r. Początkowo obserwowano pewne komplikacje tego zabiegu takie jak: kamień moczowodu i zastój moczu w tej nerce, co oczywiście przełożyło się na jego gorsze funkcjonowanie. Biopsja tej nerki, w lutym 2008r., nie potwierdziła cech ostrego odrzucania. Na podstawie USG wiadomo, że od 2009r. nie było już kamicy moczowodowej w tym grafcie. Wnioskodawca cały czas jest pod opieką poradni nefrologicznej w Ł. i transplantacyjnej w W..

W badaniu klinicznym poza zagojonymi bliznami pooperacyjnymi, tworem guzowatym w zgięciu łokciowym lewym (pozostałość po operacji tętniaka żyły), ginekomastią (następstwo stosowania pewnych leków np. S.), świstami w płucach nie stwierdzono istotnych odstępstw od stanu prawidłowego. Wnioskodawca poruszał się sprawnie i samodzielnie.

Obecnie stosowane leczenie immunosupresyjne ma jedynie charakter „podtrzymujący”, czyli jest ograniczone do minimalnych dawek trzech niezbędnych leków (E., CallCeptu, A.), które nie są zmieniane od co najmniej 1 roku. Ciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane za pomocą 3 leków.

Ostatnie wyniki badań laboratoryjnych pochodzą z sierpnia 2016r. tzn. z okresu gdy wnioskodawca był hospitalizowany w celu obserwacji funkcjonowania wątroby. Na podstawie tych wyników wiadomo, że morfologia krwi jest prawidłowa, a w szczególności stężenie hemoglobiny (15 g/dl) i ilość leukocytów (6,6 tys/ml). Próby oceniające funkcję wątroby również są w normie (AlAT 38 U/l, AspAT 27 U/l, (...) 25 LU/1, fosfataza zasadowa 41 U/I, bilirubina całkowita 0,65 mg%, białko całkowite 7,24 g/dl, (...) 1,06).

Ostatnie stężenie kreatyniny (porównywalne wyniki pochodzą z tego samego laboratorium) z lipca 2016r. jest co prawda podwyższone do 1,44 mg%., ale jest ono podobne do tego obserwowanego w grudniu 2012r. (1,5 mg%). W tych okresach filtracja kłębuszkowa (E.) przedstawiała się odpowiednio 54,3 i 52,7 ml/min/l,73 m, co jest wynikiem porównywalnym i wskazuje na zadowalające funkcjonowanie nerki przeszczepionej. Prawidłowy jest wynik ostatniego badania ogólnego moczu. Nie ma w nim nawet śladu białka lub zwiększonej ilości krwinek czerwonych i białych. Wnioskodawca oddaje sporo moczu, bo około 2500 ml na dobę.

W ostatnim badaniu ultrasonograficznym nerki przeszczepionej, pochodzącym z marca 2015r., uwidoczniono tylko niewielkie poszerzenie kielichów i miedniczki oraz pogrubienie ich ścian, co może być następstwem przebytego zastoju moczu i zmian zapalnych obserwowanych kilka lat temu po drugim zabiegu przeszczepienia nerki. Poza tym obraz nerki przeszczepionej nie budzi niepokoju.

Co prawda stężenie kreatyniny jest podwyższone (do 1,44 mg%), ale jak na razie jest stabilne, jednakże więcej obaw budzi to co stwierdzono w badaniu USG. W obrębie nerki przeszczepionej obserwuje się poszerzenie kielichów i miedniczki, które jest dowodem na pewnego stopnia utrudnienie odpływu moczu z tej nerki. W długim okresie czasu taka nieprawidłowość na pewno będzie miała wpływ na funkcjonowanie tego narządu, oczywiście niekorzystny. Poza tym wnioskodawca jest osobą stosunkowo młodą i istnieje spore prawdopodobieństwo, że w przyszłości będzie musiał być ponownie hemodializowany.

W przeszłości, gdy wnioskodawca był zdrowy, wykonywał zawód rolnika – ogrodnika, jednak przez ostatnie kilka lat był pracownikiem ochrony. Jak wynika z dokumentu wywiad zawodowy, z dnia 4.05.201 Ir., zawartego w aktach ZUS wnioskodawca pracował na stanowisku portiera w zakładzie pracy chronionej. Jak napisano, jest to stanowisko, na którym wymaga się pracy umysłowej, w pełnym wymiarze czasu pracy. Jest to praca lekka, ale wymaga zmianowości i samodzielności. W kolejnym wywiadzie zawodowym, z dnia 20.06.2016r., do powyższych informacji dodano, że jest to praca na stanowisku pracownika dozoru. Jest to praca siedząca, wymagająca ogólnej sprawności psychofizycznej i samodzielnego poruszania się, i polega na okresowych obchodach, obserwacji oraz dozorze terenu w granicach chronionego obiektu. Praca zespołowa, wewnątrz pomieszczeń.

Z nefrologicznego punktu widzenia wnioskodawca jest osobą chorą i taką pozostanie do końca życia. Nigdy nie będzie zdrowy i dlatego zawsze będzie leczony nerkozastępczo, w takiej czy innej formie. Obecny stan zdrowia wnioskodawcy jest już stanem optymalnym i nie będzie lepszy. W 2016r. był hospitalizowany znacznie rzadziej niż przedtem, bo tylko jeden raz, z powodu infekcji grypopodobnej, a drugi, z powodu niejasnych bólów w okolicy wątroby. Poprzednio wszczepiona nerka funkcjonowała 8 lat. Obecny przeszczep nerki jest już drugim w jego życiu, dokonano go ponad 10 lat temu, a od około 2 lat funkcjonuje zadowalająco.

Wobec powyższych ustaleń biegły nefrolog uznał, że J. W. (1) nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Stwierdzona częściowa niezdolność ma charakter stały. Daty jej powstania nie da się ustalić.

Po nerkach własnych wnioskodawcy pozostał ślad w postaci 5-6 centymetrowych tworów zawierających tkankę tłuszczową łączną. W przypadku wnioskodawcy są tylko dwa sposoby zastąpienia jego niewydolnych nerek tj. przeszczepienie nerki od dawcy zmarłego lub hemodializoterapia. Kwestia „odtworzenia własnego narządu” na chwile obecna jest niemożliwa. Nawet gdyby kiedyś była taka możliwość, to nie ma z czego, ponieważ wnioskodawca nie ma zamrożonej krwi pępowinowej i nie ma zmagazynowanych własnych komórek macierzystych. Nie wiek metrykalny wnioskodawcy jest ważny, lecz wiek (stan) naczyń tętniczych, kości, które na pewno w tym przypadku są „dużo starsze” niż u równolatka.

(pisemna opinia biegłego sądowego nefrologa R. L. – k. 20 – 26; pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego nefrologa R. L. – k. 45 – 46; pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego nefrologa R. L. – k. 61 – 62)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Stosownie do art. 107 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 z późn. zm.) prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

3. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (art. 14 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust.3 ustawy emerytalnej).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującego się zostały spełnione wszystkie przesłanki, a spór sprowadzał się do kwestii zakresu niezdolności do pracy wnioskodawcy oraz czy niezdolność ta ma charakter długotrwały czy stały. Zaskarżoną decyzją z dnia 8 czerwca 2016 roku organ rentowy, po stwierdzeniu przez Komisję Lekarską w dniu 3 czerwca 2016 roku, że J. W. (2) jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 maja 2021 roku, ponownie ustalił od 1 czerwca 2016 roku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Organ rentowy ustalił, że renta przysługuje do 31 maja 2021 roku.

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej). Należy mieć przy tym na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, a mianowicie element biologiczny oraz element ekonomiczny, rozumiany, jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania. Zdolność do pracy, a zatem potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia ocenia się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 września 2015 r. III AUa 610/14, Legalis nr 1360894).

W przedmiotowej sprawie orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS wnioskodawca został uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy do dnia 31 maja 2021 roku. Ponadto orzeczono, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Wskazać w tym miejscu należy, że w przedmiotowej sprawie wnioskodawca zakwestionował powyższe orzeczenie, wobec czego została powołana Komisja Lekarska ZUS, która wydała orzeczenie w przedmiotowej sprawie ustalając, że jest on częściowo niezdolny do pracy oraz, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Wobec zakwestionowania przez wnioskodawcę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące opinie biegłych sądowych nefrologa i lekarza chorób wewnętrznych.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawcy schorzenia powodują jego częściową niezdolność do pracy na stałe.

Biegły sądowy chorób wewnętrznych nie stwierdził internistycznych przyczyn całkowitej niezdolności do pracy. Wskazał, że u wnioskodawcy nie stwierdza się objawów niewydolności serca (stałej tachykardii lub innych zaburzeń rytmu, przepełnienia naczyń żylnych szyjnych, zatoru w krążeniu małym, powiększenia wątroby i śledziony, obrzęków podudzi), a ciśnienie tętnicze krwi jest dobrze kontrolowane lekami. Nie stwierdza się również objawów niewydolności oddechowej (przyspieszonej czynności oddechowej z widoczną dusznością, sinicy obwodowej), a badania spirometryczne wskazuje na mierne upośledzenie sprawności wentylacyjnej płuc. Zdaniem biegłego internisty nie ma internistycznych przeciwwskazań do wykonywania przez wnioskodawcę dotychczasowej pracy, a wnioskodawca jest niezdolny do pracy z przyczyn nefrologicznych. Analiza stężenia mocznika i kreatyniny w krwi oraz wartość GFR z ostatnich kilku miesięcy wskazują na upośledzenie funkcji przeszczepionej nerki umiarkowanego stopnia (III stopień przewlekłej choroby nerek).

Twierdzenia wykluczające uznanie wnioskodawcy za całkowicie niezdolnego do pracy znalazły również potwierdzenie w opinii sporządzonej przez biegłego sądowego nefrologa.

Z treści opinii biegłego specjalisty z zakresu nefrologii wynika, że rozpoznano u J. W. (1) zespół (...), czyli współwystępowanie niedosłuchu obustronnego z kłębuszkowym zapaleniem nerek. Z tego powodu doszło u niego do schyłkowej niewydolności nerek i dlatego konieczne było rozpoczęcie leczenia nerkozastępczego, początkowo w formie hemodializoterapii, a od 1997r. w formie przeszczepu nerki (graft) od dawcy zmarłego. Po kilku latach doszło do niewydolności graftu. Dodatkowo z powodu długo utrzymującego się zakażenia niezbędne było jego usunięcie. Drugiego przeszczepu nerki, także od dawcy zmarłego, dokonano w 2006r. Początkowo obserwowano pewne komplikacje tego zabiegu takie jak: kamień moczowodu i zastój moczu w tej nerce, co oczywiście przełożyło się na jego gorsze funkcjonowanie. Biopsja tej nerki, w lutym 2008r., nie potwierdziła cech ostrego odrzucania. Na podstawie USG wiadomo, że od 2009r. nie było już kamicy moczowodowej w tym grafcie. Wnioskodawca cały czas jest pod opieką poradni nefrologicznej w Ł. i transplantacyjnej w W.. Poza zagojonymi bliznami pooperacyjnymi, tworem guzowatym w zgięciu łokciowym lewym (pozostałość po operacji tętniaka żyły), ginekomastią (następstwo stosowania pewnych leków np. S.), świstami w płucach, biegły sądowy nefrolog nie stwierdził istotnych odstępstw od stanu prawidłowego. Obecnie stosowane leczenie immunosupresyjne ma jedynie charakter „podtrzymujący”, a ciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane. Na podstawie wyników badań z 2016 roku biegły stwierdził, że morfologia krwi jest prawidłowa, a w szczególności stężenie hemoglobiny i ilość leukocytów, a próby oceniające funkcję wątroby w normie. Ostatnie stężenie kreatyniny z lipca 2016 r. jest podwyższone do 1,44 mg%., ale jest ono podobne do tego obserwowanego w grudniu 2012 r. (1,5 mg%). Filtracja kłębuszkowa przedstawiała się odpowiednio 54,3 i 52,7 ml/min/l,73 m, co jest wynikiem porównywalnym i wskazuje na dowalające funkcjonowanie nerki przeszczepionej. Prawidłowy jest wynik ostatniego badania ogólnego moczu. Nie ma w nim nawet śladu białka lub zwiększonej ilości krwinek czerwonych i białych. W badaniu z marca 2015r., uwidoczniono tylko niewielkie poszerzenie kielichów i miedniczki oraz pogrubienie ich ścian, co może być następstwem przebytego zastoju moczu i zmian zapalnych obserwowanych kilka lat temu po drugim zabiegu przeszczepienia nerki. Poza tym obraz nerki przeszczepionej nie budzi niepokoju. Z nefrologicznego punktu widzenia wnioskodawca jest osobą chorą i taką pozostanie do końca życia Nie będzie zdrowy i zawsze będzie leczony nerkozastępczo. Zdaniem biegłego obecny stan zdrowia wnioskodawcy jest już stanem optymalny, ale nie będzie lepszy. W 2016r. był hospitalizowany znacznie rzadziej niż przedtem, bo tylko jeden raz, z powodu infekcji grypopodobnej, a drugi, z powodu niejasnych bólów w okolicy wątroby.

Wobec powyższych ustaleń biegły sądowy nefrolog stwierdził, że J. W. (1) nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, a stwierdzona niezdolność ma charakter stały. Daty jej powstania nie da się ustalić.

Opinie biegłych zostały doręczone zarówno organowi rentowemu, jak i wnioskodawcy z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich i złożenia ewentualnych pytań do biegłych.

Na skutek złożonych przez wnioskodawcę i organ rentowy pytań do opinii biegłego sądowego, w postępowaniu przed Sadem pierwszej instancji, zostały dopuszczone dowody z pisemnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego nefrologa.

Biegły sądowy nefrolog stwierdził, że wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy i to trwałe, bo nie należy oczekiwać dalszej poprawy jego stanu zdrowia. Wskazał, że wnioskodawca chorujący od wielu lat nigdy nie będzie zdrowy. Jego stan zdrowia utrzymuje się na poziome optymalnym. Poprzednio wszczepiona nerka funkcjonowała 8 lat. Obecny przeszczep nerki jest już drugim w jego życiu, dokonano go ponad 10 lat temu, a od około 2 lat funkcjonuje zadowalająco. Co prawda stężenie kreatyniny jest podwyższone (do 1,44 mg%), ale jak na razie jest stabilne, jednakże więcej obaw budzi to co stwierdzono w badaniu USG. U wnioskodawcy można zaobserwować w obrębie nerki przeszczepionej poszerzenie kielichów i miedniczki, które jest dowodem na pewnego stopnia utrudnienie odpływu moczu z tej nerki. W długim okresie czasu taka nieprawidłowość na pewno będzie miała niekorzystny wpływ na funkcjonowanie tego narządu. Poza tym zdaniem biegłego sądowego nefrologa istnieje spore prawdopodobieństwo, że wnioskodawca, który jest jeszcze stosunkowo młody w przyszłości będzie musiał być ponownie hemodializowany. Skarżący choruje również na wirusowe zapalenie wątroby typu C, które jest chorobą przewlekłą, i gdy dojdzie do nasilenia zmian w wątrobie, to nie będzie można dokonać kolejnego przeszczepu.

Po nerkach własnych wnioskodawcy pozostał jedynie ślad. W przypadku wnioskodawcy są tylko dwa sposoby zastąpienia jego niewydolnych nerek tj. przeszczepienie nerki od dawcy zmarłego lub hemodializoterapia. Kwestia dotycząca „odtworzenia własnego narządu” w rzeczywistości nie będzie miała miejsca, bo na razie jest to niemożliwe, a w przyszłości również nie będzie to możliwe, ponieważ wnioskodawca najpewniej nie ma zamrożonej krwi pępowinowej i nie ma zmagazynowanych własnych komórek macierzystych. W ocenie biegłego sądowego nie wiek metrykalny wnioskodawcy jest ważny, lecz wiek (stan) naczyń tętniczych, kości, które na pewno w tym przypadku są „dużo starsze” niż u równolatka wnioskodawcy.

Sąd podzielił opinię biegłych specjalistów z zakresu nefrologii oraz chorób wewnętrznych, uznając, że są one wyczerpujące, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Wskazać należy, że biegli sądowi odnieśli się w pisemnych opiniach uzupełniających do spornych kwestii i w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśnili okoliczności. Wnioski z powyższych opinii sprowadzały się do stwierdzenia, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej oraz, że niezdolność ta ma charakter trwały.

Opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winien dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić jego wątpliwość, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości opinia biegłego sądowego z zakresu nefrologii, który po przeprowadzonym w dniu 15 stycznia 2017 roku badaniu stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny całkowicie do wykonywania pracy, a stwierdzona częściowa niezdolność ma charakter stały, argumentując swoje stanowisko tym, że z nefrologicznego punktu widzenia wnioskodawca jest osobą chorą, bez perspektyw na poprawę swojego stanu zdrowia do tego stopnia, aby być zdrowym, który wymaga leczenia nerkozastępczego.

Podobnie biegły sądowy z dziedziny chorób wewnętrznych stwierdził, że nie znajduje u wnioskodawcy podstaw uzasadniających orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy z przyczyn internistycznych.

Zatem wbrew twierdzeniom ubezpieczonego, mając na uwadze przeprowadzone w niniejszym postępowaniu dowody z opinii biegłych, trafne jest stanowisko organu rentowego co do tego, że jest on niezdolny częściowo do wykonywania pracy. Podkreślić należy, że niezdolność ta ma charakter stały. Słusznie biegły nefrolog podniósł, że skoro stan wnioskodawcy nie ulegnie w przyszłości poprawie, a wręcz przeciwnie będzie wymagał on kolejnych zabiegów związanych z hemodializą czy poszerzającymi się kielichami i miedniczkami w obrębie nerki przeszczepionej powodujące utrudnienie odpływu moczu, to bezzasadnie organ rentowy orzekł częściową niezdolność do wykonywania pracy do 31 maja 2021 roku. Z nefrologicznego punktu widzenia, pomimo, że stan wnioskodawcy jest stabilny, jest on osobą chorą i taką pozostanie do końca życia, co wiąże się z leczeniem nerkozastępczym. A zatem orzeczenie wobec niego częściowej niezdolności do wykonywania pracy do 2021 roku jest nieuzasadnione.

W ocenie Sądu Okręgowego, przeprowadzone postępowanie dowodowe, pozwala na nie budzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia ubezpieczonego najpóźniej w dacie wydawania spornej decyzji nie pozwalał na przyjęcie jego całkowitej niezdolności do pracy, gdyż uległ poprawie w stosunku do wcześniejszych okresów, kiedy to ubezpieczony pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawca był w dacie wydania decyzji osobą częściowo niezdolną do pracy na stałe.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy pouczając o terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia oraz pełnomocnikowi organu rentowego wraz z aktami rentowymi.

12 VI 2017 roku.

A.M.