Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2017 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w upadłości układowej z siedzibą w G.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej w upadłości układowej z siedzibą w G. na rzecz pozwanego M. K. kwotę 191,94 złotych ( sto dziewięćdziesiąt jeden złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  kosztami procesu w pozostałym zakresie obciąża powoda (...) Spółkę Akcyjną w upadłości układowej z siedzibą w G. uznając je za uiszczone.

Sygn. akt VI GC 974/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 lutego 2015 roku powód (...) Spółka Akcyjna w upadłości układowej z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego M. K. kwoty 2 968,57 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 803,37 złotych za okres od dnia 21 lutego 2015 roku do dnia zapłaty, 1 767,03 złotych za okres od dnia 26 lutego 2015 roku do dnia zapłaty oraz 398,17 złotych za okres od dnia 07 marca 2015 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że sprzedał pozwanemu M. K. części samochodowe na łączną kwotę 3 971,76 złotych, z czego pozwany zapłacił jedynie kwotę 1 003,19 złotych.

Nadto, powód wskazał, że pozwany regulując powyższą należność ze swojego rachunku bankowego, dostatecznie ujawnił wolę zaakceptowania nie tylko partnera umowy, ale i samą umowę.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 18 marca 2015 roku w sprawie sygn. akt VI GNc 1030/15 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany M. K. wniósł o oddalenie powództwa oraz zarzucił, iż nie kupował od powoda żadnych towarów, ani też nie udzielał nikomu pełnomocnictwa do ich nabycia. Pozwany wskazał nadto, iż po otrzymaniu pierwszego wezwania do zapłaty od pełnomocnika powoda, poinformował go drogą mailową, że jest prowadzone postępowanie przygotowawcze przeciwko W. K., który podrabiał podpisy pozwanego i zaciągał w jego imieniu zobowiązania bez wiedzy i zgody M. K.. On również dokonywał płatności za zobowiązania z konta pozwanego, albowiem miał do nich dostęp.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Od dnia 02 stycznia 2007 roku M. K. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) M. K. w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek.

Działalność gospodarcza w powyższym zakresie została zarejestrowana przez M. K. za namową jego przyjaciela W. K., który zapewniał M. K., że to on faktycznie będzie prowadził tę działalność, gdyż posiada doświadczenie w branży handlu samochodami używanymi.

M. K. zgodził się na to, miało to stanowić dla niego dodatkowe źródło dochodów, gdyż w tym czasie był zatrudniony w innym miejscu.

M. K. ufał W. K., dlatego też upoważnił go do dokonywania w jego imieniu wszystkich niezbędnych czynności związanych z nabywaniem i sprzedażą samochodów używanych oraz do wykonywania operacji na firmowym rachunku bankowym. Pełnomocnictwo nie obejmowało upoważnienia do nabywania w jego imieniu innych towarów, np. części samochodowych.

zeznania pozwanego M. K. – protokół skrócony rozprawy z dnia 03 marca 2017 roku – k. 375-376 akt (zapis cyfrowy 00:02:27-00:14:30)

W dniu 06 lutego 2013 roku (...) Spółka Akcyjna w upadłości układowej z siedzibą w G. wystawił na rzecz M. K. fakturę numer (...) na kwotę 1 803,37 złotych, z terminem płatności do dnia 20 lutego 2013 roku, tytułem sprzedaży filtru oleju, koła dwumasowego, sprzęgła, 4 litrów oleju Mobil (...) oraz oleju przekładniowego.

faktura VAT numer (...) - k. 14 akt

W dniu 11 lutego 2013 roku (...) Spółka Akcyjna w upadłości układowej z siedzibą w G. wystawił na rzecz M. K. fakturę VAT numer (...) na kwotę 1 767,03 złotych, z terminem płatności do dnia 25 lutego 2013 roku, tytułem sprzedaży tulei stabilizatora (przedniego), tulei stabilizatora (tylnego), łączników stabilizatora, tulei wahacza, końcówek drążka kierowniczego, płynu do czyszczenia, osłony przegubu zewnętrznego, osłony przegubu wewnętrznego, drążka układu kierowniczego oraz wahaczy.

faktura VAT numer (...) – k.16-17 akt

W dniu 20 lutego 2013 roku (...) Spółka Akcyjna w upadłości układowej z siedzibą w G. wystawił na rzecz M. K. fakturę VAT numer (...) na kwotę 401,36 złotych, z terminem płatności do dnia 06 marca 2013 roku, tytułem sprzedaży filtru oleju, filtru paliwa, amortyzatorów, 4 litrów oleju Mobil (...), filtru kabinowego i filtru powietrza.

faktura VAT numer (...) – k. 15 akt

Powyższe części zamienne zamówił telefonicznie w (...) Spółce Akcyjnej w upadłości układowej z siedzibą w G. W. K., a następnie odebrał je podpisując faktury VAT imieniem i nazwiskiem M. K..

zeznania pozwanego M. K. – protokół skrócony rozprawy z dnia 03 marca 2017 roku – k. 375-376 akt (zapis cyfrowy 00:02:27-00:14:30), zeznania świadka W. K. – k. 172 akt

W. K. nie miał pełnomocnictwa do dokonywania w imieniu M. K. zakupów części zamiennych.

zeznania pozwanego M. K. – protokół skrócony rozprawy z dnia 03 marca 2017 roku – k. 375-376 akt (zapis cyfrowy 00:02:27-00:14:30)

W dniu 04 lipca 2013 roku z rachunku bankowego należącego do M. K. wpłacono na rachunek bankowy (...) Spółki Akcyjnej w upadłości układowej z siedzibą w G. kwotę 1 000 złotych tytułem zapłaty za faktury VAT numer (...).

wyciąg bankowy – k. 50-53 akt

Pismem z dnia 28 listopada 2014 roku (...) Spółka Akcyjna w upadłości układowej z siedzibą w G. wezwał M. K. do zapłaty kwoty 2 968,57 złotych tytułem zapłaty za faktury VAT numer (...).

Wówczas żona M. K. – T. K.skontaktowała się telefonicznie z (...) Spółką Akcyjną w upadłości układowej z siedzibą w G., aby wyjaśnić sytuację, gdyż M. K. nie miał kontaktów handlowych z tym podmiotem. Po tym, jak sprzedawca towaru przesłał skany faktur, które miały potwierdzić dane odbiorcy towaru, M. K. stwierdził, że na fakturach VAT nie znajdują się jego podpisy. T. K. skontaktowała się wówczas z M. M. – kierownikiem oddziału we W., aby zastrzec, iż sprzedaż może być realizowana tylko osobiście M. K..

wezwanie ostateczne przedsądowe wraz z dowodem nadania – k. 21-23 akt, zeznania świadka T. K. – protokół skrócony rozprawy z dnia 23 marca 2016 roku – k. 127-128 akt (zapis cyfrowy 00:04:55-00:17:27), zeznania świadka M. M. – k. 172 akt, zeznania pozwanego M. K. – protokół skrócony rozprawy z dnia 03 marca 2017 roku – k. 375-376 akt (zapis cyfrowy 00:02:27-00:14:30)

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu wydanym w dniu 22 sierpnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 463/16 W. K. został uznany winnym m. in. popełnienia przestępstwa polegającego na podrobieniu podpisów M. K. na pełnomocnictwach oraz fakturach VAT numer (...) z dnia 06 lutego 2013 roku, (...) z dnia 10 lutego 2013 roku oraz (...) z dnia 11 lutego 2013 roku.

wyrok – k. 262-315 akt

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w części, w jakiej pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd uwzględnił także wyżej wymienione dowody z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że ich moc dowodowa nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Konstruując stan faktyczny Sąd oparł się także na dokumentach w postaci faktur VAT numer (...), ale odnośnie jedynie faktu ich wystawienia przez powoda. Z uwagi bowiem na prawomocny wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu wydany w dniu 22 sierpnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 463/16 skazujący W. K. za przestępstwo podrobienia podpisów pozwanego na powyższych fakturach, dokumenty te nie mogły stanowić jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego zawarcie między stronami umowy sprzedaży wyszczególnionych tam towarów i jej warunków.

Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych okoliczności.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na zeznaniach świadków: T. K., W. K. oraz M. M. oraz pozwanego M. K..

Odnosząc się do zeznań świadka T. K., Sąd uznał je za wiarygodne, w szczególności w zakresie, w jakim świadek ten wskazywała na okoliczności powzięcia przez pozwanego informacji o czynnościach podejmowanych przez W. K. polegających na zawieraniu w jego imieniu umów sprzedaży z powodem, tj. z wezwania do zapłaty w związku z nieuiszczonymi należnościami, a także odnośnie wskazywanej przez świadka okoliczności odbycia rozmowy z M. M. – kierownikiem oddziału we W., której celem było zastrzeżenie, iż jakakolwiek sprzedaż może być realizowana tylko osobiście M. K. – okoliczność ta znalazła bowiem potwierdzenie w zeznaniach świadka M. M.. Sąd dał wiarę także jej zeznaniom w zakresie, w jakim wskazywała, że pozwany M. K. nie prowadził sklepu z częściami zamiennymi, ani też warsztatu naprawczego, co znalazło potwierdzenie w zeznaniach pozwanego.

Jednocześnie oceniając moc dowodową zeznań tego świadka, Sąd miał na uwadze, że jako osoba bliska dla pozwanego M. K. (żona) jest ona bezpośrednio zainteresowana w korzystnym dla niego rozstrzygnięciu sprawy, jednakże sama w sobie okoliczność ta nie może prowadzić do zdyskredytowania jej zeznań, zwłaszcza, że znajdują one potwierdzenie w innych zgromadzonych w sprawie dowodach.

Odnosząc się do zeznań świadka M. M. – pracownika powoda, to jego zeznania nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy z uwagi na brak wiedzy świadka o okolicznościach sprawy (w tym czasie świadek nie był pracownikiem placówki przy ulicy (...) we W., w której dokonywano spornych zakupów). Sąd zeznania tego świadka uwzględnił więc jedynie w zakresie, w jakim świadek ten potwierdził okoliczność rozmowy z żoną pozwanego T. K..

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się także częściowo na zeznaniach świadka W. K., któremu dał wiarę jedynie w zakresie, w jakim jego zeznania były zgodne z innymi dowodami zebranymi w sprawie, w szczególności w zakresie, w jakim świadek ten potwierdził, że współpracował z pozwanym, co polegało na udzielaniu pozwanemu pomocy w sprzedaży samochodów, choć nie był formalnie przez niego zatrudniony, że wielokrotnie dokonywał on w imieniu pozwanego zakupów niezbędnych części zamiennych, w tym u powoda, a także, że miał dostęp do rachunku bankowego pozwanego.

Jednocześnie Sąd nie dał wiary temu świadkowi w zakresie, w jakim wskazał on na okoliczność świadczenia pozwanemu pomocy również w serwisie samochodów – stoi to w sprzeczności z zeznaniami innych świadków – T. K., która wskazała, że pozwany nie prowadził sklepu z częściami zamiennymi, ani też warsztatu naprawczego, a także zeznaniami samego pozwanego, który zaprzeczył dokonywaniu jakichkolwiek napraw oraz treści wpisu do centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej, z której jednoznacznie wynika przedmiot prowadzonej przez pozwanego działalności, tj. sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek. Sąd uznał także zeznania tego świadka za niewiarygodne w zakresie, w jakim wskazywał on na posiadanie pełnomocnictwa do dokonywania wszelkich czynności w imieniu pozwanego – przeczą temu zeznania pozwanego, który wskazał, że upoważnił W. K. do dokonywania w jego imieniu wszystkich niezbędnych formalności związanych z nabywaniem i sprzedażą samochodów oraz do wykonywania w związku z tym operacji na firmowym rachunku bankowym. Jednocześnie pozwany kategorycznie zaprzeczył, ażeby pełnomocnictwo obejmowało upoważnienie do nabywania w jego imieniu innych towarów, np. części samochodowych i ażeby nabywał on u powoda towary w za jego wiedzą i zgodą. Wreszcie należy także mieć na uwadze, że W. K. został prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu wydanym w dniu 22 sierpnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 463/16 uznany winnym m. in. popełnienia przestępstwa polegającego na podrobieniu podpisów M. K. nie tylko na objętych przedmiotowym procesem fakturach VAT numer (...) z dnia 06 lutego 2013 roku, (...) z dnia 10 lutego 2013 roku oraz (...) z dnia 11 lutego 2013 roku, ale także na pełnomocnictwach, jakimi się posługiwał.

Sąd jako wiarygodne uznał zeznania pozwanego M. K., albowiem w ocenie Sądu były one rzeczowe i spójne. Z zeznań tych jednoznacznie wynikało, że pozwany nie udzielał pełnomocnictwa W. K. do zawierania z powodem umów sprzedaży, nie wszedł w posiadanie towarów objętych tymi umowami, jak również nie dokonał potwierdzenia tych umów.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 03 marca 2017 roku Sąd pominął dowód z przesłuchania powoda, albowiem mimo prawidłowego wezwania osoby umocowane do reprezentowania powoda nie stawiły się bez usprawiedliwienia.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 12 maja 2017 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznego na okoliczność ustalenia, czy podpisy na fakturach VAT o numerze: (...) zostały nakreślone przez pozwanego M. K., z uwagi na okoliczność rozstrzygnięcia tej kwestii prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu wydanym w dniu 22 sierpnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 463/16, w którym W. K. został uznany winnym m. in. popełnienia przestępstwa polegającego na podrobieniu podpisów M. K. na pełnomocnictwach oraz fakturach VAT numer (...) z dnia 06 lutego 2013 roku, (...) z dnia 10 lutego 2013 roku oraz (...) z dnia 11 lutego 2013 roku.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 12 maja 2017 roku Sąd oddalił wniosek o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu we Wrocławiu, mając na uwadze, iż powód właściwość tutejszego Sądu oparł na okoliczności miejsca wykonania zobowiązania przez pozwanego. Zgodnie bowiem z treścią art. 34 k.p.c. powództwo o zawarcie umowy, ustalenie jej treści, o zmianę umowy oraz o ustalenie istnienia umowy, o jej wykonanie, rozwiązanie lub unieważnienie, a także odszkodowanie z powodu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy można wytoczyć przed sąd miejsca jej wykonania; w razie wątpliwości miejsce wykonania umowy powinno być stwierdzone dokumentem. Nie budzi zaś wątpliwości, iż roszczenie o zapłatę należności za sprzedany towar jest roszczeniem, o którym mowa w art. 34 k.p.c. (roszczeniem o wykonanie umowy). Natomiast miejscem wykonania umowy w rozumieniu art. 34 k.p.c. nie jest miejsce, gdzie umowa w ogólności miała zostać wykonana, ale miejsce, gdzie miała być wykonana konkretna czynność, której wykonania się dochodzi (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 08 lipca 1981 roku, sygn. akt II CZ 87/81, LEX numer 12280043). W niniejszej sprawie powód (...) Spółka Akcyjna w upadłości układowej z siedzibą w G. domagał się od pozwanego wykonania umowy – spełnienia świadczenia pieniężnego, które to świadczenie ma charakter oddawczy i stosownie do treści art. 454 k.c. winno być spełnione w siedzibie wierzyciela (G.).

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód (...) Spółka Akcyjna w upadłości układowej z siedzibą w G. domagając się zasądzenia od pozwanego M. K. kwoty 2 968,57 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od poszczególnych wskazanych w pozwie kwot, swoje roszczenie wywodził z łączących strony umów sprzedaży, na podstawie których pozwany M. K. miał nabyć od powoda towar w postaci samochodowych części zamiennych, na okoliczność czego wystawione zostały faktury VAT numer (...) z dnia 06 lutego 2013 roku, numer (...) z dnia 10 lutego 2013 roku oraz numer (...) z dnia 11 lutego 2013 roku, przy czym należności z nich wynikające, mimo upływu terminu płatności i wezwań do zapłaty, nie zostały przez pozwanego w całości uiszczone.

Zgodnie z treścią art. 11 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą Sąd w postępowaniu cywilnym. Jednakże osoba, która nie była oskarżona, może powoływać się w postępowaniu cywilnym na wszelkie okoliczności wyłączające lub ograniczające jej odpowiedzialność cywilną.

W niniejszej sprawie prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu wydanym w dniu 22 sierpnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 463/16 W. K. został uznany winnym m. in. popełnienia przestępstwa polegającego na podrobieniu podpisów M. K. na pełnomocnictwach oraz fakturach VAT numer (...) z dnia 06 lutego 2013 roku, (...) z dnia 10 lutego 2013 roku oraz (...) z dnia 11 lutego 2013 roku, których zapłaty powód dochodzi w niniejszym procesie.

A zatem w świetle powyższego, Sąd rozpoznający niniejszą sprawę jest związany ustaleniami dokonanymi w postępowaniu karnym co do okoliczności podrobienia przez W. K. na powyższych fakturach VAT podpisu M. K. w celu użycia go za autentyczny.

Zważyć jednakże należy, że ważność umowy sprzedaży jest niezależna od samego wystawienia, czy prawidłowości sporządzenia faktury VAT. Wywiedzenie zaś prostego wniosku, że w przypadku sfałszowanej faktury VAT, mamy do czynienia z nieważnością umowy jest, w ocenie Sądu, zbyt daleko idące. Zdaniem Sądu rozpoznającego sprawę, pomija się w takiej sytuacji walor dowodowy takiej faktury VAT (ze sfałszowanym podpisem), przy czym jednocześnie zgodnie z treścią art. 6 k.c. to powód musi wykazać fakt zawarcia umowy z pozwanym oraz ustalenia co ceny. Mając zaś na uwadze wiążące ustalenie, że podpis na fakturach VAT dochodzonych w niniejszym postępowaniu nie pochodzi od osoby, której nazwisko tam figuruje (tj. pozwanego M. K.), nie sposób na podstawie tych dokumentów wywieźć, że towar objęty tymi fakturami VAT został dostarczony i sprzedany pozwanemu. Także istnienie pomiędzy stronami innych uregulowanych wcześniej zobowiązań udokumentowanych fakturami VAT nie pozwala na przyjęcie, że automatycznie wykazuje to istnienie umów objętych pozwem.

Zgodnie z treścią art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Powyższy przepis kreuje zatem stosunek obligacyjny o charakterze dwustronnie zobowiązującym. Sprzedawca (tu – powód) zobowiązuje się wydać towar, zaś kupujący (tu – pozwana) zobowiązuje się zapłacić ustaloną za ten towar cenę.

Mając na uwadze stanowiska zaprezentowane w sprawie przez obie strony, a w szczególności twierdzenia pozwanego M. K., który zaprzeczył jakoby osoba, która zawierała umowy z powodem, tj. W. K., był umocowany do zawarcia takich umów w jego imieniu oraz ażeby powód wydał mu (pozwanemu) zakupiony towar, wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. to na powodzie spoczął ciężar udowodnienia, iż pomiędzy stronami doszło do zawarcia umów sprzedaży, których dotyczą dołączone do pozwu faktury VAT oraz że towar objęty tą fakturą został dostarczony pozwanemu lub jego upoważnionemu przedstawicielowi.

Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 28 kwietnia 1975 roku, sygn. akt III CRN 26/75).

Mając na względzie całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że powód (...) Spółka Akcyjna w upadłości układowej z siedzibą w G. nie wykazał okoliczności zawarcia umów sprzedaży z pozwanym M. K.. Powód nie udowodnił bowiem, że W. K. był umocowany do zawarcia umowy w imieniu pozwanego (czemu pozwany kategorycznie i konsekwentnie zaprzeczał), a więc, że to de facto pomiędzy stronami niniejszego procesu doszło do zawarcia umowy sprzedaży, której przedmiotem było przeniesienie na pozwanego własności samochodowych części zamiennych i ich wydanie pozwanemu, jedynym dowodem przedstawionym w sprawie przez powoda były faktury VAT, które jednakże nie zostały, jak wykazało postępowanie karne, podpisane przez pozwanego. Jak zaś wynikało z zeznań pozwanego udzielił on W. K. umocowania tylko w zakresie działalności gospodarczej obejmującej handel samochodami używanymi, zaś odmienne zeznania świadka W. K. wskazujące na posiadanie przez niego nieograniczonego upoważnienia, Sąd uznał za niewiarygodne w świetle wyroku z dnia 22 sierpnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 463/16, z którego wynikało, że został on skazany również za podrabianie podpisów na pełnomocnictwach okazywanych kontrahentom.

Na marginesie tylko wskazać należy, że ewentualna skuteczność umowy zawartej przez powoda z W. K. ze skutkiem dla pozwanego M. K. nie może wynikać z konsekwencji prawnych jakie statuuje przepis art. 97 k.c., choćby z tego względu, że ewentualne umocowanie nie dotyczyło czynności wykonywanych typowo i ciągle w ramach przedsiębiorstwa. Z zeznań świadków i pozwanego wynikało bowiem, że przedsiębiorstwo prowadzone pod firmą (...) nastawione było na handel samochodami używanymi, a nie częściami zamiennymi, czy serwisem samochodów.

Wreszcie wskazać należy, że pozwany M. K. przedłożył żądany przez Sąd rejestr sprzedaży VAT, zamiast rejestru zakupów VAT, niemniej jednak Sąd postanowieniem z dnia 28 czerwca 2017 roku oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z tego dokumentu – rejestru zakupów VAT, mając na uwadze, że jego przeprowadzenie będzie zmierzało do przedłużenia postępowania, a Sąd stoi na stanowisku, że rejestry VAT mają znaczenie przede wszystkim podatkowe i w okolicznościach niniejszej sprawy przy kwestionowaniu w ogóle ważności umowy jako konsekwencji braku umocowania dla W. K., nie mógłby być on uznany za stanowiący podstawę do przyjęcia, że strony procesu łączyła umowa i że została ona wykonana, a przez to prowadzący do uwzględnienia powództwa.

Reasumując powyższe rozważania Sąd doszedł do przekonania, że powód (...) Spółka Akcyjna w upadłości układowej z siedzibą w G. nie udowodnił, ażeby W. K. jako osoba, która dokonywała zamówień i odbioru towaru, posiadała umocowanie do dokonywania tych czynności ze skutkiem dla pozwanego M. K., a w konsekwencji, ażeby to pomiędzy stronami niniejszego procesu doszło do zawarcia umów sprzedaży samochodowych części zamiennych.

W świetle powyższego Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku na mocy art. 535 k.c. stosowanego a contrario w zw. z art. 103 k.c. w zw. z art. 6 k.c. stosowanym a contrario.

O kosztach procesu jak w punkcie II wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w dyspozycji art. 98 k.p.c. w zw. z. art. 99 i 108 § 1 k.p.c. obciążając nimi powoda i zasądzając od niego na rzecz pozwanego M. K. kwotę 191, 94 złotych tytułem kosztów podróży pozwanego w związku ze stawiennictwem na wezwanie Sądu (49 złotych) i utraconego przez pozwanego zarobku (142,94 złotych).