Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Ciechanowicz

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2017 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. G.

przeciwko P. O.

zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 22 grudnia 2016r., sygn. akt II C 1810/16

1.  Oddala apelację,

2.  Zasądza od powódki E. G. na rzecz pozwanego P. O. kwotę 900 (dziewięciuset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Zbigniew Ciechanowicz

Uzasadnienie wyroku z dnia 16 maja 2017 r.:

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie oddalił powództwo ( pkt I.) oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka zaskarżając go w całości wniosła o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz stosowne do tej zmiany rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu za postępowanie przed Sądem I instancji oraz o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania przed Sądem II instancji, wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. błędy w ustaleniach stanu faktycznego, polegające na uznaniu, iż:

a) A. G. był obecny przy podpisywaniu przez powódkę i pozwanego umowy najmu z dnia 10 września 2014 roku (zwaną dalej: (...)), w sytuacji kiedy powyższe nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, zeznań powódki i świadka A. G., a twierdzenia te czynione były przez stronę pozwaną i powołanych przez nią świadków blisko z nią związanych (narzeczoną i matkę) na potrzeby uwiarygodnienia twierdzeń o rzekomym działaniu przez A. G. w charakterze pełnomocnika powódki,

b) Umowa Najmu zawarta została na czas nieokreślony z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia licząc od dnia płatności czynszu, w sytuacji kiedy w treści § 6 Urnowy Najmu strony ustaliły, iż Umowa Najmu zostaje zawarta na okres 12 miesięcy bez możliwości wypowiedzenia, zaś możliwość ta została przewidziana przez strony dopiero po upływie roku od dnia jej zawarcia;

c) mąż powódki — A. G., wyraził zgodę na rozwiązanie Umowy Najmu w sytuacji kiedy pozwany jedynie oświadczył A. G. (który zresztą nie był stroną Umowy Najmu), że zamierza ją rozwiązać, na co w żadnym wypadku nie wyrażała zgody ani powódka ani nawet A. G.;

d) świadek A. G. oświadczył, iż nie posiada środków na zwrot pozwanemu kaucji pobranej przez powódkę w związku z Umową Najmu, między innymi dlatego, że „musi popłacić wysoki rachunek za gaz” w sytuacji kiedy to nie A. G. był stroną Umowy Najmu i to nie A. G. obowiązany był do zwrotu jakichkolwiek należności na rzecz pozwanego;

e) kontakty powódki z pozwanym odbywały się najczęściej za pośrednictwem męża powódki - A. G., w sytuacji kiedy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że pozwany owszem dwukrotnie pozostawiał należności za czynsz najmu u męża powódki A. G. ale jedynie wtedy, kiedy nie było możliwości aby należność została przekazana bezpośrednio do rąk powódki, a co do zasady należności przekazywane były stronie Umowy Najmu, a więc powódce:

f) powódka była obecna przy wyprowadzce pozwanego i przy odbiorze mieszkania, w sytuacji kiedy oczywistym jest, że gdyby tak było, to do powódki zwróciłby się pozwany o poczynienie jakichkolwiek adnotacji dotyczących zwrotu kaucji, przeciwnie zaś z tym żądaniem zwrócił się do osoby, która nie była stroną Umowy Najmu ani pełnomocnikiem powódki - do świadka A. G.;

g) powódka mimo wystosowania odpowiedzi na wezwanie pozwanego co do zwrotu kaucji, tj. w lipcu 2015 roku, nie podjęła działań zmierzających do wyegzekwowania należnego czynszu bowiem nie uważała zawartej Umowy Najmu za kontynuowaną, w sytuacji kiedy w pierwszym zdaniu rzeczonej odpowiedzi powódka wyraźnie wskazała, że Umowa Najmu została zerwana w sposób nieuprawniony, bowiem Umowa Najmu obowiązywać miała minimum rok od dnia jej zawarcia;

h) Umowa Najmu została rozwiązana za porozumieniem stron, w sytuacji kiedy powódka na powyższe nigdy nie wyrażała zgody, a co więcej przedmiot Umowy Najmu po przekazaniu kluczy przez pozwanego świadkowi A. G. nie był wynajmowany przez powódkę bowiem uważała ona, że umowa ta nadal obowiązywała oraz w sytuacji kiedy powódka zwracała już uwagę na te kwestie w piśmie z dnia 06 lipca 2015 roku kierowanym do pozwanego, a więc jeszcze w czasie obowiązywania Umowy Najmu.

i) „umowa zawarta została na czas nieokreślony z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia licząc od dnia płatności czynszu, przy jednoczesnym ustaleniu zdanie wyżej, że „w § 6 umowy strony ustaliły, iż najemca zobowiązuje się do najmu lokalu przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy od daty zawarcia umowy ” w sytuacji kiedy te twierdzenia stoją ze sobą w sprzeczności;

j) powódka do czasu otrzymania nakazu zapłaty, w sprawie wywiedzionej za sygn. akt: I C 417/16 nie podejmowała czynności zmierzających do zaspokojenia jej roszczenia, w sytuacji kiedy już w piśmie z dnia 06 lipca 2015 roku wskazywała, że Umowa Najmu nadal obowiązuje (w pierwszym zdaniu pisma), ponadto w tym zakresie Sąd I instancji pominął kwestię, iż w 2015 roku powódka zajmowała się umierającym ojcem a więc sprawy rozliczeń z pozwanym pozostawały na dalszym planie, co więcej powódka zamierzała w tym zakresie skorzystać z pomocy profesjonalnego pełnomocnika procesowego co uczyniła przy okazji otrzymania nakazu zapłaty w sprawie o zwrot kaucji pobranej od pozwanego a rozliczonej z zaległym czynszem najmu.

2. naruszenie przepisów postępowania, w stopniu mającym istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie:

a) art. 232 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. poprzez uznanie, iż Umowa Najmu została rozwiązana przez pozwanego i rzekomego „pełnomocnika” powódki za porozumieniem stron, w sytuacji kiedy:

— powyższe jest sprzeczne ze zgromadzonymi w niniejszej sprawie dokumentami: z Umową Najmu oraz pismem powódki z dnia 06 lipca 2015 roku jak i z zeznaniami strony powodowej,

— powódka wyraźnie wskazywała w trakcie przesłuchania, że zależało jej na długoterminowym najmie nieruchomości, co potwierdza zapis uczyniony przez strony w Umowie Najmu,

— z ustaleń poczynionych w trakcie postępowania wynika, że powódka nie wynajmowała lokalu będącego przedmiotem Umowy Najmu do końca jej obowiązywania a więc do września 2015 roku, co jednoznacznie świadczy o tym, że uważała ona Umowę Najmu za nadal obowiązującą (zgodnie zresztą z jej zapisami);

b) art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów i bezkrytyczne, dowolne uznanie:

— za wiarygodne twierdzeń pozwanego i zeznań świadków — narzeczonej i matki pozwanego, w sytuacji kiedy:

• wszystkie twierdzenia pozwanego i powołanych przez niego świadków zmierzać miały do uzasadnienia jego bezpodstawnych twierdzeń, ażeby traktował on świadka A. G. jako pełnomocnika powódki w sprawach związanych z Umową Najmu,

• twierdzenia świadka B. O. (1) odnośnie rzekomego spotkania z A. G. czynione były na potrzeby niniejszego procesu, chociażby w zakresie tego, że niemożliwym było żeby świadek widziała Państwa G. „chowających się za firanką” bowiem w przedmiotowej nieruchomości nie ma okien od strony ulicy, wobec czego niemożliwy jest taki przebieg zdarzeń., jaki został opisany przez świadka, którego zeznania Sąd I instancji uznał za wiarygodne,

• ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza z protokołów przesłuchań świadków w sprawie wiedzionej za sygn. akt: I C 417/16, które to dokumenty zostały włączone do akt niniejszej sprawy wynika, że twierdzenia pozwanego jak i świadka P. J. różniły się chociażby w zakresie wysokości rachunku za gaz, który rzekomo został im przedstawiony przy przekazaniu przedmiotu Umowy Najmu przez świadka A. G. - pozwany twierdził bowiem, że była to kwota 1.600.00 zł. zaś świadek P. J. podała kwotę rzędu 1.000.00 zł, a jednocześnie takich szczegółów pozwany nie podawał już składając wyjaśnienia w niniejszej sprawie, powyższe dotyczy również świadka P. J.,

• pozwany z jednej strony twierdzi, że „umowa na czas określony to jest od-do. A. jak nieokreślony to dzisiaj mogę podpisać i jutro zrezygnować. Naszą umowa została zawarta na czas określony ” z drugiej zaś strony wskazuje, że „uważa, że umowa była na 12 miesięcy można je było wypowiedzieć w każdym czasie”, jeszcze w innym momencie twierdzi, że „umowę rozwiązał za porozumieniem stron tak się wszyscy zgodzili”

a w konsekwencji uznanie za wiarygodne i spójne twierdzenia pozwanego i zeznania świadków B. O. (1) i P. J., które są wewnętrznie sprzeczne, niezgodne ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami oraz z nimi korespondującymi twierdzeniami powódki;

— za niewiarygodne, twierdzenia strony powodowej, na co dowód stanowić ma rzekoma zwłoka po stronie powódki z dochodzeniem roszczeń względem pozwanego, w sytuacji kiedy:

• powódka już w pierwszym piśmie kierowanym do pozwanego wskazywała, że Umowa Najmu została zawarta na czas oznaczony i jako taka została bezprawnie przez pozwanego zerwana,

• powódka i świadek A. G. wskazywali, że w tymże okresie powódka opiekowała się umierającym ojcem i była w bardzo ciężkim stanie psychicznym, jednakże w sytuacji kiedy pozwany zaczął kierować do niej pisma z żądaniem zwrotu kaucji postanowiła ona uregulować spraw)' związane z Umową Najmu, które niezależnie od działań pozwanego zostałyby i tak uregulowane tylko w późniejszym terminie,

• żadne twierdzenia strony powodowej nie były sprzeczne z ustaleniami poczynionymi w sprawie, czy też ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami, w przeciwieństwie do twierdzeń podnoszonych przez pozwanego i zeznań składanych przez powołanych przez niego świadków;

- że A. G. działał jako dorozumiany pełnomocnik powódki w sytuacji kiedy:

• pozwany jak i powołani przez niego świadkowie twierdzili, że przy podpisaniu Umowy Najmu jak i przy wydaniu i zwrocie przedmiotu tej umowy obecna była powódka będąca stroną tej umowy, z jakiej zatem przyczyny miałaby działać przez rzekomego pełnomocnika, skoro jak twierdzi pozwany była ona obecna przy podejmowanych przez niego czynnościach,

• powódka nigdy nie upoważniała świadka A. G. do podejmowania jakichkolwiek czynności mających wywołać jakikolwiek skutek prawny w zakresie zawartej Umowy Najmu, prócz czynności polegających na sporadycznym (2-krotnym) odebraniu należności w imieniu nieobecnej w domu powódki,

• poczyniona przez świadka A. G. adnotacja o zwrocie kaucji spowodowana była napastliwym zachowaniem pozwanego i świadków B. O. (1) i P. J., jak i wywołana była nieznajomością treści Umowy Najmu, do czego przecież świadek A. G. nie był zobowiązany bowiem nie był stroną stosunku prawnego łączącego powódkę i pozwanego, co potwierdził również Sąd I instancji w swoich rozważaniach, a któremu pozwany podsunął do podpisu drugą stronę Umowy Najmu, na której nie było zapisów dotyczących okresu, na jaki została zawarta.

— że o tym, iż powódka z pozwanym rozwiązała Umowę Najmu świadczy fakt, iż świadek A. G. przyjął klucze do lokalu od pozwanego, a winien odmówić przyjęcia kluczy a powódka winna umożliwiać pozwanemu jako najemcy korzystanie z lokalu, w sytuacji kiedy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika właśnie, że powódka nie wynajmowała lokalu w okresie obowiązywania Umowy Najmu, twierdząc że umowa ta nadal obowiązuje a co więcej powódka nic spisała protokołu zdawczo-odbiorczego lokalu ani żadnego dokumentu, z którego wynikałoby, że przyjęła lokal od pozwanego, de facto bowiem pozwany po prostu pozostawił świadkowi A. G. klucze do mieszkania czego w żadnym wypadku nie można poczytywać jako zdanie lokalu,

— że powódka nie oferowała mimo opuszczenia lokalu przez pozwanego swojego świadczenia wzajemnego w postaci możliwości korzystania z przedmiotu Umowy Najmu, w sytuacji kiedy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika coś zgoła innego, powódka nie wynajmowała lokalu w trakcie obowiązywania Umowy Najmu i nie przyjęła lokalu od pozwanego.

3. naruszenie prawa materialnego, poprzez niezastosowanie art. 103 k.c., zgodnie z którym, jeżyli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa zastała zawarta” i uznanie, że czynności podejmowane przez świadka A. G. działającego rzekomo w imieniu powódki bez stosownego umocowania są ważne, mimo iż nic zostały potwierdzone przez powódkę a co więcej oświadczyła ona w trakcie przesłuchania, co wynika ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego (np. protokół przesłuchania w sprawie wiedzionej za sygn. akt: I C 417/15), że były one podejmowane bez jej wiedzy i były sprzeczne z jej wolą.

W ocenie powódki poczynione przez Sąd I instancji ustalenia co do rzekomego umocowania świadka A. G. do działania w imieniu powódki są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym a takie ustalenie skutkuje wyżej wskazanymi dalszymi uchybieniami. Ponadto, błędne ustalenia są również wynikiem uznania za wiarygodne zeznań świadków B. O. (2) i P. J., których już pobieżna analiza pokazuje, że miały one mieścić się w zaplanowanym przez pozwanego schemacie rzekomego rozwiązania Umowy Najmu za porozumieniem stron i to jeszcze przez domniemanego pełnomocnika, który nie został umocowany przez powódkę do podejmowania działań w jej imieniu w ramach tejże umowy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które wynikają ze zgromadzonych w sprawie dowodów, ocenionych w sposób wszechstronny i z uwzględnieniem zasad logiki i doświadczenia życiowego. Dlatego też Sąd Odwoławczy w całości popiera rozważania Sądu I instancji i przyjmuje je jako własne, bez potrzeby ich powielania.

Przechodząc do zarzutów apelacji w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych i naruszenia przepisów postępowania, które to zarzuty de facto stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sąd Rejonowego.

Wskazania wymaga, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do tego czy umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 10 września 2014 r. została zawarta na czas określony – jednego roku, czy na czas nieokreślony. Postanowienie § 6 zawartej przez strony umowy najmu stanowi że „najemca zobowiązuje się do najmu lokalu przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy od daty zawarcia umowy. Poza tym umowa zostaje podpisana na czas nieokreślony z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia licząc od dnia płatności czynszu”. Przywołane postanowienie umowne zawiera w sobie wewnętrzną sprzeczność, którą Sąd I instancji wyjaśnił dokonując interpretacji zachowania strony powodowej w chwili wypowiedzenia przedmiotowej umowy, uznając przy tym, że powódka zaakceptowała możliwość wypowiedzenia umowy przez pozwanego dokonanego przed upływem roku od daty jej zawarcia. Podkreślić należy, że z zasady swobody umów wynika, że rozwiązanie umowy może nastąpić w każdym czasie na podstawie zgodnego oświadczenia woli stron, niezależnie od tego czy umowa została zawarta na czas określony czas nieokreślony. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, słusznie Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że umowa najmu z dnia 10 września 2014 r. została rozwiązana na mocy porozumienia stron.

Trafne są ustalenia Sądu I instancji, że mąż powódki A. G. mimo iż nie posiadał pisemnego pełnomocnictwa powódki jak i nie był stroną umowy najmu to posiadał dorozumiane pełnomocnictwo do podejmowania decyzji związanych z wynajmowanym lokalem. Świadczą o tym chociażby wyjaśnienia złożone przez samą powódkę, w których wskazała, że „pozwany któregoś dnia chciał ze mną porozmawiać nie miałam czasu. Wysłałam męża i pan powiadomił że się wyprowadza”, jak również obecność męża powódki przy podpisywaniu umowy najmu, pobieranie od najemcy czynszu, czy telefoniczne informowanie o wizytach inkasentów. Dlatego też zasadnie Sąd Rejonowy przyjął, że uczyniony przez męża powódki na odwrocie umowy najmu zapis przewidujący zwrot kaucji do końca marca należy traktować w powiązaniu z innym okolicznościami sprawy jak wyrażenie zgody w imieniu powódki na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu. Zgodne z doświadczeniem życiowym jest spostrzeżenie Sądu I instancji, że gdyby mąż powódki nie był uprawniony do reprezentowania powódki nie zobowiązał by się do zwrotu kaucji poprzez uczynienie zapisu na egzemplarzu umowy. Nie jest przy tym wiarygodne, jak wskazywał w swoich zeznaniach mąż powódki, że działał pod przymusem, bowiem zagrożono mu, że nie zostaną oddane mu klucze do lokalu, jak również nie jest wiarygodne to że mąż powódki nie poinformował jej o powyższym fakcie, a także iż powódka dowiedziała się o tym dopiero z pierwszego pisemnego wezwania do zwrotu kaucji kilka miesięcy później. Trafnie również Sąd I instancji zwrócił uwagę, że kaucja jest świadczeniem, które podlega zwrotowi w przypadku ustania stosunku najmu, co również wspiera twierdzenie, że strona powodowa wyraziła akceptację na wypowiedzenie umowy doprowadzając tym samym do rozwiązana umowy najmu za zgodą obu stron.

Co prawda, w postępowaniu przed Sądem I instancji zaprezentowane zostały przez powódkę i jej męża – A. G. jak i pozwanego oraz zawnioskowanych przez niego świadków: B. O. (2) i P. J. dwie przeciwstawne sobie wersje zdarzeń. Z jednej strony bowiem powódka wraz z mężem twierdzili, że nie doszło do ustania stosunku najmu, argumentując przede wszystkim że powódka nie wyraziła zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy, mąż powódki nie był umocowany do dokonania jakichkolwiek czynności związanych z umową najmu zawartą pomiędzy stronami postępowania, nie mógł zatem zaakceptować wypowiedzenia umowy przez pozwanego, a dalej, że o rozwiązaniu umowy nie świadczy uczynienie zapisu przez męża powódki o terminie zwrotu kaucji, jak również przyjęcie kluczy do lokalu pozwanego. Z drugiej zaś strony, pozwany oraz powyżej wymienieni świadkowie wskazywali, że powódka wiedziała o wypowiedzeniu umowy i akceptowała je, była nawet obecna w dniu wydania lokalu i zwrotu kluczy, sprawdzała czy w wynajmowanym lokalu nie doszło do jakichś zniszczeń, a z podejmowaniem decyzji czekała na męża, z którym następnie pozwany załatwił wszystkie formalności, a mąż powódki poczynił zapis o terminie zwrotu kaucji, wyrażając zgodę na rozwiązanie umowy w imieniu powódki.

Tym samym Sąd Rejonowy dokonując oceny dowodów przeprowadzonych w tej sprawie, miał do wyboru dwie całkowicie odmienne wersje zaistniałych w sprawie zdarzeń, z których każda z nich prezentowana była w sposób dokładny i spójny. Dlatego też dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd I instancji zobligowany był dokonać wyboru tej wersji, która najpełniej została wykazana dowodami ocenionymi zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logiki. W tej sytuacji nie ulega wątpliwości, że niektóre z przeciwstawnych twierdzeń stron i zaoferowanych na ich poparcie dowodów musiały zostać uznane niewiarygodne. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób niezmiernie wnikliwy i szczegółowy dokonał oceny poszczególnych dowodów na tle całokształtu okoliczności sprawy, uwzględniając również w swej ocenie okoliczność, że powództwo w niniejszej sprawie wytoczone zostało dopiero po odebraniu przez powódkę nakazu zapłaty w sprawie z powództwa pozwanego przeciwko jej i jej mężowi o zwrot kwoty kaucji, jak również, że pomimo udzielonej pozwanemu odpowiedzi na wezwanie do zapłaty kwoty kaucji już w lipcu 2015 r. przez ponad rok nie podjęła żadnych działań w celu wyegzekwowania należnego czynszu. Co w ocenie Sądu Rejonowego również przeczy twierdzeniom powódki o kontynuacji umowy najmu.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zakwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przyjęcie przez Sąd I instancji wersji lansowanej przez pozwanego jako bardziej spójnej i przekonywującej nie uchybia dyspozycji art. 233 §1 k.p.c. Natomiast podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego jaki i dokonania błędnych ustaleń faktycznych mają jak już wspomniano charakter czysto polemiczny, bowiem powódka próbuje przekonać, że jej twierdzenia o okolicznościach faktycznych sprawy powinny być uznane za wiarygodne i stanowić podstawę rozstrzygnięcia.

Odnotować wypada, że przepis art. 233 §1 k.p.c. wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACA 180/08). Co więcej, skuteczne postawienie takiego zarzutu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 maja 2008 r., I ACa 953/00.). Dlatego też zwalczenie swobodnej oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na jego własnej ocenie lecz konieczne jest przy posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi wykazywanie, że wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 10 kwietnia 2003 r., I ACa 1137/02).

W ocenie Sądu Okręgowego w kontekście powyższych rozważań nie sposób jest uznać, że doszło do naruszenia art. 233 k.p.c. przez Sąd I instancji. Powódka nie wykazał, że Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego; nie wskazał również, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie wskazanych dowodów. Z uwagi na powyższe zarzut ten okazał się chybiony.

Nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., albowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy, w postaci zawnioskowanych przez pozwanego świadków potwierdzał słuszność oraz wiarygodność wersji pozwanego co do ustania stosunku najmu za porozumieniem stron z dniem 9 lutego 2015 r. Zauważyć również należy, że w zakresie tego zarzutu powódka w zasadzie kwestionuje dokonaną przez Sad I instancji ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a tożsame twierdzenia formułuje w zakresie naruszenia art. 233 §1 k.p.c.

Odnosząc się do podniesionego zarzutu naruszenia prawa materialnego tj. art. 103 k.c. wskazać należy, że przepis ten nie znajduje zastosowania w rozpatrywanej sprawie, albowiem z prawidłowych ustaleń faktycznych, które stanowiły podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji wynika, że mąż powódki posiadał dorozumialne umocowanie do dokonywania w imieniu powódki czynności faktycznych jak i prawnych związanych z zawartą umową najmu z dnia 10 września 2014 r., co zostało już powyżej wyjaśnione.

Podsumowując stwierdzić należy, że zarzuty apelacji nie podważył zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji, a zatem apelacja jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu. Stąd też Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 §1 k.p.c. Powódka jako strona przegrywająca postępowanie apelacyjne obowiązana jest zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty niniejszego postępowania tj. wynagrodzenie reprezentującego pozwanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 900 zł ustalone w oparciu o §2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.). Rozstrzygnięcie to zawarto w punkcie 2. sentencji wyroku.

SSO Zbigniew Ciechanowicz