Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 lutego 2013.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił
Z. R. prawa do emerytury, powołując się na przepisy ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczona nie spełnia warunków do przyznania żądanego świadczenia, w szczególności nie udowodniła,
że w wymaganym okresie 15 lat pracowała w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w tym posiada wymagany okres pracy
w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone
w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiety i 65 lat dla mężczyzny oraz mają okres składkowy
i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny.

Natomiast w myśl art. 29 ust.1 ustawy przytoczonej na wstępie - ubezpieczeni urodzeni przed 1 stycznia 1949 r., będący pracownikami, którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego określonego w art. 27 pkt. 1 mogą przejść
na emeryturę – mężczyźni – po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli mają
co najmniej 25 letni okres składkowy i nieskładkowy oraz zostali uznani
za całkowicie niezdolnych do pracy.

Modyfikacje w zakresie wieku przewiduje art. 184 ustawy, uzależniając wcześniejsze nabycie prawa do emerytury od zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie bowiem z przytoczonym wyżej przepisem ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczona spełnia warunek wymaganego czasu pracy w warunkach szczególnych, niezbędny do uzyskania tzw. emerytury wcześniejszej.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach rentowych i dokumentacji pracowniczej, a także przesłuchał ubezpieczoną i świadków: J. K. oraz J. R. (nagranie rozprawy z dnia 14.10.2013r.)

Po przeanalizowaniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że potwierdza on twierdzenie ubezpieczonej dotyczące posiadania wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Jak wynika bowiem ze wspomnianych wyżej dowodów, ubezpieczona była zatrudniona w Zakładach (...)w Ś., które to przedsiębiorstwo ulegało następnie przekształceniom, w okresie od 01.09.1974r. do 30.11.1999r.

W okresie od 30.07.1976r. do 31.12.1998r. ubezpieczona wykonywała na cały etat pracę na zwojarce, która przewijała wałki papieru toaletowego.

Praca ta należała do prac w warunkach szkodliwych, bowiem przebiegała w bardzo dużym zapyleniu, hałasie, w hali dodatkowo unosiły się opary chemikaliów i panowała wysoka temperatura.

W okresie zatrudnienia ubezpieczona nie korzystała z urlopów bezpłatnych ani też dłużej nie chorowała.

Z uwagi na panujące szkodliwe warunki pracy ubezpieczona otrzymywała posiłki regeneracyjne, mleko i kawę.

- dowód - dokumentacja pracownicza oraz zeznania ubezpieczonej
i wymienionych wyżej świadków.

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonej oraz świadków, albowiem były one spójne i logiczne. Ponadto należy zaznaczyć, iż świadkowie zeznający
w sprawie byli osobami obcymi dla ubezpieczonej, zatem nie byli bezpośrednio zainteresowani wynikiem sprawy, a dodatkowo jako osoby pracujące
z powodem, opierali złożone zeznania na własnych spostrzeżeniach.

Wspomniane wyżej dowody w sposób jednoznaczny wskazują,
że podczas zatrudnienia we wskazanym Zakładzie ubezpieczona wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę określoną w wykazie A dziale XI pod pozycją 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i wydanego na jego podstawie zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987r. (wykaz A dział XI poz. 5 pkt 5).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ubezpieczona spełniała wszystkie warunki niezbędne do przyznania emerytury, dlatego też Sąd zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone decyzje, jak w sentencji.

Jednocześnie w pkt 2 wyroku Sąd stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania wyroku, albowiem przed organem rentowym obowiązują ograniczenia dowodowe, które uniemożliwiają prowadzenie postępowania dowodowego w takim zakresie, jak to uczynił sąd, co uniemożliwiało organowi rentowemu wydanie decyzji takiej jak rozstrzygniecie Sądu.

SSO Karolina Chudzinska- Koczorowicz