Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant: Milena Bartłomiejczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2017 roku

na rozprawie w Łodzi

sprawy z powództwa T. S. (1)

przeciwko (...) Spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda T. S. (1) kwotę 13.089 zł (trzynaście tysięcy osiemdziesiąt dziewięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda T. S. (1) kwotę 2.172,00 zł (dwa tysiące sto siedemdziesiąt dwa złote ) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 522,01 zł (pięćset dwadzieścia dwa złote jeden grosz) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 770/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 października 2015r. powód T. S. (1), zastępowany przez adwokata Z. W., wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 10.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 3 lipca 2015 roku tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z wypadkiem z dnia 2 czerwca 2015 roku, kwoty 3.089,00 zł tytułem odszkodowania w postaci kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 3 lipca 2015 roku oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i zwolnienie powoda od kosztów sądowych w całości.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż źródłem żądania powoda jest wypadek komunikacyjny, którego sprawcą był kierujący pojazdem, który to pojazd był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. /pozew k. 2 –3/

W odpowiedzi na pozew z dnia 8 grudnia 2013 r. pozwane Towarzystwo, zastępowane przez radcę prawnego, wniosło o oddalenie powództwa i o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany potwierdził jedynie, iż w dacie zdarzenia samochód marki C. (...) był objęty ochroną ubezpieczeniową w (...) S.A. Jednakże pozwany podniósł, iż jego zdaniem powód w wyniku kolizji nie doznał żadnych obrażeń ciała, a zatem żądanie zapłaty zadośćuczynienia i odszkodowania jest bezpodstawne.

/odpowiedź na pozew k. 24-26/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 czerwca 2015 roku powód T. S. (1) kierował swoim samochodem marki A. (...). Jadąc ulica (...) w Ł., zatrzymał się on w związku ze świecącym światłem czerwonym. Podczas oczekiwania na zmianę światła w tył pojazdu powoda uderzył samochód marki C. (...), którego kierowca posiadał ochronę ubezpieczeniową w zakresie OC w (...). S.A. Powód uderzył głową o zagłówek, a jego pojazd przesunął się o 2 metry do przodu. Powód poczuł promieniowanie w szyi, a także ból głowy. Na miejsce zdarzenia nie zostało we zwane pogotowie ratunkowe.

/bezsporne, dowód z przesłuchania powoda T. S. k. 154/.

Powód miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Analiza wartości sił działających na ciało powoda wskazywała na małą wartość i krótkotrwałe występowanie przeciążeń działających na powoda podczas kolizji. Powyższe okoliczności w zasadzie powodowały brak fizycznych urazów, które mogły być następstwem kolizji.

/opinia biegłego do spraw rekonstrukcji zdarzeń k. 107-115/.

Uszkodzenia pojazdów wskazują, że na powoda mogła zadziałać siła związana z kolizją. Jednak jak wynika z analizy sił działających na ciało powoda były one małej wartości i skutkowały krótkotrwałym przeciążeniem. W przebiegu przedmiotowego zdarzenia mogło u powoda dojść do urazu o niewielkiej sile, który co prawda sam w sobie nie skutkował obrażeniami, lecz mógł zainicjować lub nasilić objawy zespołu bólowego ze strony wcześniej chorobowo zmienionego kręgosłupa szyjnego. Za przyjęciem tej wersji przemawia zbieżność czasowa między pojawieniem się objawów bólowych stwierdzonych w badaniu lekarskim w dniu 3 czerwca 2015 roku a zdarzeniem drogowym w dniu 2 czerwca 2015 roku.

/dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej 116-119/.

W wyniku zdarzenia drogowego z dnia 2 czerwca 2015 roku T. S. (3) doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego typu „smagnięcie biczem”. Z powodu dolegliwości uraz nałożył się na istniejące już przed wypadkiem zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Cierpienia fizyczne spowodowane wypadkiem były dość znaczne w okresie pierwszego miesiąca po zdarzeniu. Po tym czasie w okresie kolejnych dwóch miesięcy cierpienia te były umiarkowane i stopniowo ustępujące do poziomu aktualnie zgłaszanych. Powód w wyniku zdarzenia doznał 4% trwałego uszczerbku na zdrowiu związanego z ortopedycznym ograniczeniem ruchów kręgosłupa szyjnego. Na objawy chorobowe u powoda wpływ miały przede wszystkim schorzenie samoistne – zwyrodnienie kręgosłupa istniejące już od wielu lat. Zdarzenie przyczyniło się do ograniczenia ruchów głowy. Spowodowało nasilenie dolegliwości bólowych podczas dźwigania ciężarów. Powód z powodu dolegliwości wymagał pomocy osób trzecich w wykonywaniu prac porządkowych, dźwiganiu w wymiarze ok. 2 godzin dziennie przez okres pierwszego miesiąca po wypadku. Powód jako osoba ubezpieczona mógł korzystać z leczenia i diagnostyki w ramach NFZ. Zakup kołnierz ortopedycznego był w pełni uzasadniony. Za uzasadnione było również stosowanie u powoda zabiegów fizykoterapeutycznych.

/dowód z opinii biegłego ortopedy k. 136-138/.

W związku z pojawieniem się dolegliwości i bólu , powód następnego dnia udał się do Szpitala im. (...) w ramach ostrego dyżuru. Nikt nie zainteresował się powodem. Po bezskutecznym oczekiwaniu i upływie 4 godzin powód udał się do gabinetu lekarskiego w ramach prywatnej praktyki. Tam zalecono mu zastosowanie kołnierza ortopedycznego. W trakcie leczenia skierowano powoda na zabiegi fizykalne.

/Dowód z przesłuchania powoda k. 154/.

Łączne koszty leczenia powoda wyniosły kwotę 3.089,00 zł

/dokumentacja medyczna i rachunki k. 7-18/

Powód nie korzystał z leczenia specjalistycznego i rehabilitacyjnego w ramach NFZ z uwago na długie okresy oczekiwania na wizyty i zabiegi.

/ dowód z przesłuchania powoda k. 154/.

W dniu 3 czerwca 2015 roku powód zgłosił szkodę pozwanemu.

/bezsporne/.

Pismem z dnia 15 lipca 2015 roku doręczonym pozwanemu w dniu 21 lipca 2015 roku, powód wezwał pozwanego do wypłaty terminie 30 dni kwoty 26.000 zł.

/wezwanie k. 76-78, k. 54/

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Roszczenie powoda, z wyjątkiem części roszczenia o odsetki, podlegało uwzględnieniu w całości.

W niniejszej sprawie powód T. S. (1) dochodził od pozwanego (...) Zakładu (...) z siedzibą w W. łącznie kwoty 13.089,00 zł. W sprawie okoliczności wypadku oraz zasada odpowiedzialności pozwanego były bezsporne. Spór koncentrował się zatem wokół ustalenia czy powód przede wszystkim doznał urazów w przedmiotowym zdarzeniu jeśli tak to ich rozmiaru w aspekcie szkody niemajątkowej i majątkowej.

Podstawę odpowiedzialności strony pozwanej stanowi art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Między stronami bezspornym było, iż odpowiedzialnym za zaistnienie zdarzenia z dnia 2 czerwca 2015 roku był kierujący pojazdem marki C. (...) posiadającym ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Strona pozwana odpowiada zatem za skutki przedmiotowego zdarzenia.

Przechodząc do ustalenia zasadności żądania powoda co do wysokości wskazać trzeba, co następuje. Art. 444 § 1 k.c. stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie zaś do treści art. 445 § 1 k.c. we wskazanych wypadkach możliwym jest przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (szkodę niemajątkową), wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. W judykaturze i piśmiennictwie obowiązującym i powszechnie uznawanym za słuszne jest stanowisko, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, przy czym jednocześnie nie może być nadmierne. Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi SN w wyr. z dnia 4.06.1968 r., I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; SN w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8.12.1973 r., III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145; SN w wyr. z dnia 12.09.2002 r., IV CKN 1266/00, niepubl; SN w wyr. z dnia 19.08.1980 r., IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; SN w wyr. z dnia 30.01.2004 r., I CK 131/03, OSNC 2004 r., nr 4, poz. 40).

Sposób wyznaczania wysokości należnego zadośćuczynienia nie został wskazany przez ustawodawcę w przepisach, stąd reguły jego ustalania zostały wypracowane przez doktrynę. Podkreśla się, iż zadośćuczynienie powinno mieścić się w rozsądnych granicach wyznaczonych z jednej strony zadośćuczynienie powinno rekompensować doznaną szkodę niemajątkową , z drugiej jednak winno także odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Stanowisko to nawiązuje do linii orzecznictwa zapoczątkowanej orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r. (OSPiKA 1966, poz. 92), w którym sformułowana została teza, że zadośćuczynienie powinno być umiarkowane (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 12.09.2002 r., sygn. akt IV CKN 1266/00, publ. Lex 80272, z 06.06.2003 r., sygn. akt IV CKN 213/01, publ. Lex 141396).

Rozmiar krzywdy doznanej przez powoda w wyniku wypadku z dnia 2 czerwca 2015r. Sąd ustalił, jak zostało wyżej wskazane, w oparciu o dokumentację medyczną, przesłuchanie powoda w charakterze strony oraz o opinie biegłych sądowych w szczególności biegłego ortopedę. Po wszechstronnym rozważeniu okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, iż ww. zdarzenie szkodzące wywołało u powoda konsekwencje w zakresie zdrowia fizycznego. Powód w wyniku doznanego w przedmiotowym zdarzeniu urazu doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4 %. Nadto jego cierpienia związane z dolegliwościami bólowymi i ograniczenia ruchów trwały 3 miesiące.

Uwzględniając wszystkie powyższe rozważania Sąd doszedł do przekonania, iż zadośćuczynienie stanowiące należytą rekompensatę negatywnych przeżyć powoda związanych ze zdarzeniem z dnia 2 czerwca 2015 roku, w tym w szczególności stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, wynosiło 10.000 zł. Wobec powyższego roszczenie powoda zasądzenia na jego rzecz z tego tytułu taka właśnie kwotę było w całości zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę dochodzonego odszkodowania stanowił natomiast art. 444 § 1 i 2 k.c. zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, wywołanych tym stanem. Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, Mon. Praw. 2008, nr 3, s. 116). W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego (Olejniczak A., komentarz do art. 444 k.c. [w:] Kidyba A. (red.), Gawlik Z., Janiak A., Kozieł G., Olejniczak A., Pyrzyńska A., Sokołowski T., Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna., LEX, 2014). Po wszechstronnym rozważeniu okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, iż zasadne było całe żądanie powoda w zakresie odszkodowania.

Skorzystanie przez powoda z prywatnych wizyt u lekarzy, odbycia prywatnych rehabilitacji oraz stosowania leków i zakupu sprzętu rehabilitacyjnego zostały należycie uzasadnione złożonymi fakturami i rachunkami je dokumentującymi. Zasadność przedsięwziętych środków leczniczych powód wykazał w drodze opinii biegłego ortopedy. Z uwagi na specyfikę publicznej służby zdrowia i związane z nią długie terminy oczekiwania na wizytę u lekarzy specjalistów refundowaną przez NFZ oraz zakres refundacji, leczenie prywatne okazało się konieczne, zaś uzasadnione jest nawet w szerszym zakresie niż dostępny w ramach NFZ. W świetle konieczności leczenia zasadnym w ocenie Sądu jest pełna rekompensata przedmiotowej szkody.

Na podstawie art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 822 k.c. ubezpieczyciel samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody obowiązany był do naprawienia wszystkich szkód wynikających ze zdarzenia z dnia 2 czerwca 2015 r.

Z uwagi na powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem odszkodowania za szkodę wyniesioną ze zdarzenia z dnia 2 czerwca 2015r. łączną kwotę 3.089 zł.

Dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 817 § 1 k.c. Jest to termin 30 dni od dnia otrzymania przez ubezpieczyciela zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, jest to termin 14 dni od wyjaśnienia tych okoliczności (art. 817 § 2 k.c.). Niespełnienie świadczenia w terminie rodzi po stronie ubezpieczyciela konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.).

W niniejszej sprawie powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 26.000 zł w terminie 30 dni. Wezwanie zostało doręczone pozwanemu w dniu 21 lipca 2015 roku. Uwzględniając zatem upływ powyższego terminu roszczenie powoda stało się wymagalne od dnia 20 sierpnia 2015 roku. Żądanie zapłaty odsetek za okres wcześniejszy tj. od dnia 3 lipca 2015 roku jest niezasadne i podlegało oddaleniu.

Z uwagi na fakt, iż pozwany uległ żądaniom powoda w całości, Sąd o kosztach procesu orzekł zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. tj. nakazując przegrywającemu aby zwrócił wygrywającemu wszystkie uzasadnione koszty dochodzenia praw. Na koszty te złożyły się – koszty zastępstwa procesowego udzielonego przez adwokata w kwocie 1.200 zł oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa udzielonego jednemu adwokatowi w kwocie 17 zł., opłata od pozwu 655 zł i zaliczka na wynagrodzenie biegłego 300 zł. Z uwagi na powyższe w punkcie III. sentencji wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.172 zł.

Na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. i przegraniem przez pozwanego procesu w całości Sąd w punkcie IV. sentencji wyroku nakazał pobrać od pozwanego kwotę 522,01 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo w toku procesu przez Skarb Państwa, a na które składa się wypłacone wynagrodzenie za wydanie opinii.