Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 6.04.2017r.

Sąd Okręgowy w S. Wydział III Penitencjarny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO w S. Witold Galewski

Protokolant sekretarz sądowy Izabela Tates

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w S. – I. W.

po rozpoznaniu na posiedzeniu w Areszcie Śledczym w S. - Oddział Zewnętrzny w U. wniosku skazanego o udzielenie mu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art.43 la § 1 kkw w zw. z art.43 la § 3 kkw w zw. z art.43 le § 1 kkw oraz art.43 lb kkw

postanawia:

1.  odmówić skazanemu A. W. (W.) s. M. i M., ur. dnia (...) w S., nr PESEL (...) udzieleniazezwolenia na odbycie kary zastępczej 254 dni pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 30.04.2015r., sygn. akt II K 792/14 za czyn z art.207§1kk, art.216§1kk, art.217§1kk, art.278§1kk, poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego,

2.  zwolnić skazanego od kosztów sądowych w części dotyczącej wydatków i obciążyć nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Skazany A. W. wystąpił z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na odbycie kary poza zakładem karnym, w systemie dozoru elektronicznego. Wniosek swój umotywował tym, że zamieszkuje z narzeczoną i jest jedynym źródłem utrzymania, a nadto podjął naukę w szkole policealnej. Zadeklarował, że będzie realizował wszelkie nałożone przez Sąd obowiązki. Wniosek nie jest zasadny.

Wskazać trzeba, że zgodnie z art.43c kkw ustawodawca uznał, że jest możliwe odbywanie kary pozbawienia wolności poza jednostką penitencjarną, w miejscu stałego pobytu wskazanym przez skazanego. Z tego przepisu wynika, że udzielanie zezwolenia na odbywanie kary w systemie SDE nie uzależniono od zaistnienia innych okoliczności dotyczących skazanego lub jego rodziny. Zatem, przy orzekaniu o udzieleniu skazanemu zgody na odbywanie kary pozbawienia wolności nie powinno się kierować okolicznościami związanymi np. z sytuacją materialną lub rodzinną skazanego. Skazany chcąc rozwiązać należycie sprawy związane z trudną sytuacją materialną bądź osobistą winien zwrócić się przed osadzeniem w izolacji więziennej o odroczenie wykonania kary a po osadzeniu o udzielenie przerwy w karze. Zatem, Sąd penitencjarny oceniając trafność złożonego wniosku jest zobowiązany do kierowania się warunkami wskazanymi w art. 43la§1kkw.

Z opinii Dyrektora Aresztu Śledczego w S. z dnia 10.03.2017r. wynika, że A. W. od dnia 6.02.2017r. odbywa karę zastępczą 254 dni pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 30.04.2015r. sygn. akt II K 792/14 za czyn z art.207§1kk, art.216§1kk, art.217§1kk, art.278§1kk.

Wskazać trzeba, że w sprawie II K 792/14 Sąd wymierzył skazanemu za popełnione przestępstwo z art.207§1kk, art.278§1kk, art.216§1kk, art.217§1kk karę 1 roku 6 miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Jednak, z uwagi na uchylanie się przez skazanego od wykonania orzeczonej kary, postanowieniem z dnia 29.11.2016r. Sąd zarządził wobec skazanego wykonanie zastępczej kary 254 dni pozbawienia wolności. To oznacza, że orzeczona wobec skazanego kara o charakterze wolnościowym okazała się bezskuteczna.

Sąd penitencjarny oceniając trafność złożonego wniosku o wyrażenie zgody na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego jest zobowiązany do ustalenia w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody, czy cele orzeczonej wobec skazanego kary zostaną zrealizowane bez konieczności dalszego odbywania przez niego kary w warunkach izolacji więziennej, czyli w miejscu połączonym z nadzorem ze strony funkcjonariuszy Służby Więziennej.

Z informacji z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 02.03.2017r. wynika, że skazany był 3-krotnie karany i w każdym z przypadków za przestępstwo skierowane przeciwko mieniu tj. z art.292§1kk w sprawie IIK 822/14, z art.278§1kk w sprawie IIK 792/14 oraz z art.286§3kk w sprawie IIK 39/16 a także 2 krotnie za czyny z użyciem przemocy z art.207§1kk i art.217§1kk w sprawie IIK 792/14. Powyższe dowodzi, że skazany nie jest sprawcą który porządek prawny naruszył w sposób przypadkowy.

Sąd penitencjarny oceniając trafność złożonego wniosku o wyrażenie zgody na odbywanie kary pozbawienia wolności w SDE, jest zobowiązany do ustalenia w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody, czy cele kary zostaną zrealizowanie bez konieczności dalszego odbywania kary w warunkach izolacji więziennej, czyli w miejscu połączonym z nadzorem ze strony funkcjonariuszy SW.

W załączonej do akt niniejszej sprawy opinii środowiskowej z dnia 7.03.2017r. wskazano, że skazany w okresie wczesno szkolnym przeszedł badania w Poradni P.-Pedagogicznej, gdzie zdiagnozowano u niego (...) i zalecono dostosowany do jego możliwości indywidualny tok nauki. Był wówczas w IV klasie szkoły podstawowej. Od tamtego czasu, skazany zaczął stwarzać trudności wychowawcze, przejawiające się niechęcią do nauki i realizacji obowiązku szkolnego, wagarowaniem i ucieczkami ze szkoły. Jako środek wychowawczy w 2009r. zastosowano wobec niego nadzór kuratora sądowego. Nadto, wobec braku poprawny i postępującej demoralizacji, w 2010r. umieszczono skazanego w (...) Ośrodku (...) w T., gdzie ukończył II klasę gimnazjum. Ustalono, że skazany w miejscu zamieszkania ma negatywną opinię. Prowadził swobodny tryb życia, nie wykazując zainteresowania podjęciem pracy, czy sprawami bieżącego życia. Utożsamiany jest z grupą osób zażywających środki odurzające (dopalacze), niepracujących, aspołecznych, a nadto ulegał negatywnym wpływom środowiska. Skazany w stosunku do rodziców stosował przemoc fizyczną i psychiczną, za co został karany sądownie. W przeszłości dochodziło do interwencji policji z uwagi na naganne zachowanie skazanego. Przed osadzeniem w zakładzie karnym, skazany miał kontakt ze środkami odurzającymi i spożywał alkoholu. Zatem, ustalenia kuratora sądowego odnośnie zachowania skazanego z przeszłości w warunkach wolnościowych nie uzasadniają uwzględnienia wniosku.

Z wywiadu kuratora z dnia 20.02.2017r. wynika, że skazany sprawiał trudności wychowawcze, był umieszczony w ośrodku wychowawczym, był leczony psychiatrycznie przyjmował leki, przyjmował dopalacze, spożywał alkohol, wobec rodziców stosował przemoc fizyczną i psychiczną, miały miejsce interwencje Policji.

Postawa skazanego podczas odbywania kary pozbawienia wolności nie może być pominięta przy rozpoznawaniu wniosku o odbywanie kary w SDE. Ustalona postawa skazanego w okresie izolacji również nie uzasadnia uwzględnienia wniosku. Skazany w czasie odbywania kary raz korzystał z nagrody regulaminowej, raz też został ukarany dyscyplinarnie. W relacjach ze współosadzonymi jest bezkonfliktowy. W stosunku do przełożonych stara się prezentować właściwą postawę, jest regulaminowy.

Podkreślić jednak należy, że skazany karę pozbawienia wolności odbywa w systemie zwykłym, co oznacza, że nie włączył się aktywnie w proces resocjalizacji. Skazany odbywający karę w takim systemie ma bowiem możliwość dokonania wglądu w dotychczasowe postępowanie i jego przeanalizowanie.

Nadto, skazany mimo przebywania w zakładzie karnym typu półotwartego nie został zakwalifikowany do tzw. systemu przepustkowego, co wiąże się z możliwością wykazania, iż bez nadzoru ze strony funkcjonariuszy SW skazany potrafi należycie funkcjonować a w szczególności przestrzegać zasad porządku prawnego.

Ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika, że skazany jedynie poprawnie poddał się karze, co jest obowiązkiem każdego osadzonego. Nie jest to wystarczające do uwzględnienia wniosku. Bierna, niczym szczególnym nie wyróżniająca się postawa skazanego w toku odbywania kary nie uzasadnia przyjęcia, że w jego osobowości doszło do trwałej, a zarazem pozytywnej zmiany pozwalającej stwierdzić, że skazany w przyszłości będzie funkcjonować właściwie w szczególnie przestrzegać porządku prawnego.

W tych okolicznościach, zdaniem Sądu mając na uwadze dotychczasowe zachowanie i postawę skazanego w tym zażywanie środków odurzających (tzw. „dopalaczy”), uleganie negatywnym wpływom otoczenia, przejawy agresji wobec rodziców oraz brak aktywności w procesie resocjalizacji należy bez wątpienia stwierdzić, iż dla osiągnięcia celów kary celowy jest dalszy pobyt skazanego w warunkach izolacji.

Zważywszy więc na powyższe okoliczności oraz umiarkowaną ocenę postępów w procesie resocjalizacji uznać należy, że wniosek A. W. o udzielenie mu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego jest bezzasadny. Z tych też względów, postanowiono jak wyżej.

O kosztach postępowania przed sądem orzeczono na podstawie przepisu art. 626§1kpk w zw. z art.624§1kpk w zw. z art. 1§2kkw.