Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Iwona Nowak
Protokolant:	stażysta Agnieszka Olechna

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2017 r. na rozprawie sprawy

z powództwa A. L.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda A. L. kwotę 32 876,06 zł (trzydzieści dwa tysiące osiemset siedemdziesiąt sześć 06/100 zł) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 maja 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo,

III.  orzeka o kosztach procesu według zasady stosunkowego ich rozdzielenia, przyjmując, że powód wygrał proces w 96,52 %, natomiast pozwana w 3,48 % - pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

SSR Iwona Nowak

Sygn akt V GC 2076/16

UZASADNIENIE

Powód A. L. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwoty 34.061,50 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 7 maja 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Powód wskazał ,że w dniu 3 kwietnia 2016 roku około godziny 22;00 W. G. poruszająca się pojazdem poszkodowanej N. P. (1) , marki J. (...) o nr . rej. (...) ulicą (...) w G. uszkodziła pojazd poprzez najechanie na wystającą ponad powierzchnie drogi studzienkę. Szkoda zdaniem powoda wyniosła 34.061,50 złotych. Powód zawarł z N. P. (1) umowę cesji wierzytelności w związku z powstałą szkodą.

Na miejsce zdarzenia została wezwana policja , która to sporządziła notatkę informacyjną o zdarzeniu drogowym. Zarządcą drogi jest Gmina G. , która to posiada polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej , która bezpodstawnie odmówiła wypłaty odszkodowania powołując się fakt ,że zarządca prawidłowo wykonywał swoje obowiązki w zakresie utrzymania drogi wewnętrznej. Tym samym nie można zarządcy – Gminie zarzucić winy w świetle art. 415 kodeksu cywilnego i tym samym nie można przypisać Gminie odpowiedzialności za zgłoszone zdarzenia i szkodę. Ponadto pozwany ubezpieczyciel powołał się na fakt ,że do G. w tamtym okresie czasu nie wpłynęły informacje od użytkowników tej drogi o potrzebie wykonania kolejnych prac interwencyjnych. Droga w krótkim okresie czasu przed zdarzeniem była wyrównywana. Dodatkowo w ocenie ubezpieczyciela prowadząca pojazd , przejeżdżając nad studzienką nie zachowała szczególnej ostrożności , albowiem nie dostosowała techniki i taktyki jazdy do istniejących warunków na drodze.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i obciążenie powoda kosztami postępowania .

Strona pozwana podniosła w pierwszej kolejności brak legitymacji czynnej powoda . Z dokumentów zgromadzonych w sprawie nie wynika , aby właścicielem pojazdu marki j. nr. Rej. (...) M na dzień zdarzenia była N. P. (2) , a tym samym nie mogła ona skutecznie przenieść na powoda wierzytelności o odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu. Niezależnie , kwestionuje aby do zdarzenia z dnia 3 kwietnia 2016 roku doszło w okolicznościach podawanych przez powoda . Zdaniem pozwanego zdarzenie zostało upozorowane.

Pozwany wskazuje ,że poprzednim właścicielem pojazdu , brat poszkodowanej , uczestniczył wielokrotnie w kolizjach przy udziale niniejszego pojazdu. Jedno ze zdarzeń miało miejsce w tym samym miejscu.

W ramach wszczętego postepowania likwidacyjnego strona pozwana nie ustaliła winy podmiotu wyrządzającego szkodę - zarządcy , a ta przesłanka jest niezbędna do ustalenia odpowiedzialności na podstawie art. 415 k.c.

W świetle materiału zebranego w toku likwidacji szkody ustalono ,że na przedmiotowym odcinku drogi , na którym doszło do powstania szkody , były wykonywane tuż przed zdarzeniem prace polegające na wyrównaniu nawierzchni tłuczniowej.

Ponadto pozwany powołując się na art. 19 prawa ruchu drogowego zwrócił uwagę na obowiązek kierującego pojazdem dostosowania prędkości pojazdu do stanu nawierzchni , gdyż jest to warunek zagwarantowania bezpiecznego przejazdu.

Stanowisku pozwanej oparte jest na przeprowadzonym postepowaniu likwidacyjnym , a powołane przez powoda okoliczności zdarzenia budzą wątpliwości .Z ostrożności procesowej strona pozwana zakwestionowała wysokość dochodzonego odszkodowania wnosząc o uwzględnienie przyczynienia się w 50 % do powstania szkody przez prowadzącą pojazd.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny;

W dniu 3 kwietnia 2016 roku około godziny 22;00 na drodze gminnej w miejscowości G. ulica (...) , kierująca pojazdem W. G. uderzyła podwoziem o wystającą ponad poziom jezdni studzienkę kanalizacyjną. Po uderzeniu pokrywa studzienki została przemieszczona zgodnie z ruchem pojazdu . W wyniku zdarzenia w samochodzie uległy uszkodzeniu elementy pojazdu głównie w przedniej prawej części pojazdu. W miejscu zdarzenia znajduje się droga o nawierzchni tłuczniowej.

( dowód w aktach k. 4-7 , 15 akta szkody dokumentacja fotograficzna -k 9-10)

Droga ta pozostaje w zarządzie Gminy G. , która to wykonuje czynności z zakresu zarządu dróg. Gmina posiada polisę ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej

( bezsporne )

Na miejsce zdarzenia drogowego została wezwana policja. Policjanci sporządzili notatkę urzędową , w której zaznaczyli , iż przyczyną zdarzenia w postaci najechania na dziurę , wybój , garb był niewłaściwy stan nawierzchni.

( dowód w aktach ; notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k.8)

Na skutek przedmiotowego zdarzenia w pojeździe poszkodowanej uległy uszkodzeniu zderzak przedni – wyłamane uchwyty ,ława zawieszenia przedniego ,wahacz przedni prawy , miska olejowa

( dowód w aktach akta szkody strony pozwanej )

Po wyliczeniu kosztów naprawy w oparciu o kosztorys eurotax ,szkoda została zgłoszona stronie pozwanej .

( bezsporne , dowód w aktach karta 17-21 )

W toku postepowania likwidacyjnego zarządca wyjaśnił ,że droga w krótkim okresie czasu przed zdarzeniem była odnawiana. Odnowa polegała na wyrównaniu powierzchni tłuczniowej .Na odcinku w G. , na ulicy (...) nie występowały ubytki na drodze ,które to zagrażałyby bezpieczeństwu ruchu drogowego. Nie zgłaszano żadnych informacji do Gminy od innych użytkowników tej drogi o potrzebie wykonania kolejnych prac interwencyjnych.

Pismem z dnia 8 czerwca 2016 roku strona pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania.

Powód nie zgodził się z tym stanowiskiem.

( dowód w aktach karta 14-16 oraz akta szkody strony pozwanej )

Odcinek drogi , na którym doszło do zdarzenia posiada nawierzchnię tłuczniową. Na drodze tej znajdowała się studzienka wystająca ponad powierzchnie.

W okresie zdarzenia panował na niej wzmożony ruch samochodów ciężarowych i maszyn budowlanych z uwagi na budowę obwodnicy miasta O.. Droga ta była często naprawiana. Główny wykonawca jakim jest firma (...) zobowiązał się do systematycznego poprawiania dróg. W miejscu zdarzenia , brak było jakiegokolwiek oznakowania ostrzegającego o tym ,że znajdują się nierówności , jak również znaków ograniczających prędkość.

( dowód w aktach zeznania świadków N. P. (1) ,W. G. ,M. S. , A. F. k.92-95 , A. P. , M. R. , K. B. , J. K. k 134-136 oraz opinia biegłego k.167-179 ,k204-206 223-224 )

W konsekwencji został uszkodzony pojazd poszkodowanej . Uszkodzeniu uległy zderzak przedni – wyłamane uchwyty ,ława zawieszenia przedniego ,wahacz przedni prawy , miska olejowa

Sąd zważył co następuje;

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim , względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Szkoda powstaje w chwili zdarzenia objętego ochrona ubezpieczeniową i podlega naprawieniu na podstawie art. 415 i nast. K.c. , oraz według zasad określonych w art. 363 k.c, a w przypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c.

Obowiązek naprawienia szkody poprzez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje w chwili wyrządzenia szkody. Odszkodowanie to ma wyrównywać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. W ubezpieczeniu komunikacyjnym ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361§ 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności za szkodę .Jednakże suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być wyższa od poniesionej szkody ( art. 824 ze znaczkiem 1 § 1 k.c ).Świadczenie zobowiązanego nie powinno przekraczać kosztów celowych , ekonomicznie uzasadnionych.

Świadczenie strony pozwanej , którego spełnienia dochodził powód w niniejszym postepowaniu stanowiło żądanie naprawienia szkody spowodowanej nieprawidłowym wywiązywaniem się z obowiązku utrzymywania drogi publicznej w należytym stanie przez zarządcę. Okoliczność sprawowania zarządu nad droga , w której doszło do zdarzenia przez zarządcę Gminę G. jest bezsporne w niniejszej sprawie.

Każda gmina ma obowiązek budowy, utrzymania w dobrych stanie technicznym, odśnieżania czy oświetlania dróg gminnych (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym). Zalicza się do nich drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii – krajowych, wojewódzkich, powiatowych, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych. Gminne drogi publiczne stanowią własność gminy. Jeżeli dana droga nie zostanie zaliczona do żadnej kategorii drogi publicznej (w szczególności jest drogą w osiedlach mieszkaniowych), to jest to droga wewnętrzna. Zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu.

Jednostki samorządu nie ponoszą odpowiedzialności w oparciu o art. 417 k.c. Odpowiadają one na zasadach ogólnych prawa cywilnego ( art. 416, 427 ). Zatem zakres odpowiedzialności strony pozwanej jako zarządcy dróg za skutki zdarzenia z 3 kwietnia 2016 roku, należy oceniać na podstawie art. 416 k.c , zgodnie z którym osoba prawna jest zobowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu.

Do oceny prawnej zdarzenia z 3 kwietnia 2016 roku jak już powyżej wskazano mają zastosowanie przepisy o odpowiedzialności deliktowej tj treści art. 416 k.c. według którego odpowiedzialność można przypisać jedynie wówczas , gdy zostaną spełnione następujące przesłanki tj szkoda , wina , którą można przypisać sprawcy zdarzenia i wreszcie związek przyczynowo pomiędzy szkodą a bezprawnym zachowaniem się sprawcy. Cywilistyczne rozumienie winy opiera się zatem na dwóch elementach; obiektywnej bezprawności i subiektywnej świadomości zawinienia. Bezprawność polega na niezgodności zachowana z norma prawa , zakazującą albo nakazującą określone zachowanie. W przypadku zachowań polegających na zaniechaniu obowiązek ciążący na określonym podmiocie musi w sposób wyraźny wynikać z przepisu prawa .

Świadomość zawinienia oznacza ,że sprawca zdaje sobie sprawę z faktu, iż jego zachowanie jest bezprawne. Sprowadza się ona do postawienia sprawcy zarzutu iż w konkretnych okolicznościach umyślnie bądź na skutek lekkomyślności ewentualnie niedbalstwa nie dołożył należytej staranności , jakiej można wymagać od niego w danej sytuacji. W przypadku bezprawnego zaniechania , to jest niewykonania ciążącego na sprawcy obowiązku, należytą staranność należy ustalać w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 355 § 1 k.c .Powołany przepis stanowi , iż dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju, to jest takiej jakiej można wymagać od przeciętnego uczestnika obrotu prawnego w konkretnej sytuacji. Aby mówić ,że dane zachowanie jest zawinione należy badać , nie tylko , czy jest ono obiektywnie bezprawne , lecz również czy sprawca dochował należytej staranności od niego wymagalnej , a jeśli tego nie uczynił , to z jakich przyczyn.

Przenosząc powyższe rozważania na stan faktyczny sprawy trzeba wskazać ,że na zarządcy – Gminie G. zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 roku spoczywał ustawowy obowiązek utrzymania nawierzchni dróg , chodników , przeprowadzania okresowych kontroli stanu dróg ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchy drogowego , w tym weryfikację cech i wskazanie usterek, które wymagają prac konserwacyjnych lub naprawczych ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego oraz wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających.

Aby przypisać zawinienia zarządcy – Gminie G. należało zbadać czy wykonał on ciążące na nim obowiązki z należytą starannością , której można od niego wymagać jako zarządcy drogi publicznej.

Strona pozwana wbrew ciążącej na niej powinności procesowej nie podjęła inicjatywy dowodowej zmierzającej do wykazania ,że zarządca Gmina G. zarządzająca drogą w G. wykonał ciążący na nim obowiązek w sposób należyty. Jak wynika z akt szkody , zarządca w krótkim okresie przed zdarzeniem wykonał czynności naprawcze poprzez wyrównanie powierzchni drogi.

Jednak zły stan nawierzchni drogi na wskazanym odcinku został udokumentowany przez powoda sporządzonymi przez poszkodowaną fotografiami załączonymi do pozwu , a także znalazł odzwierciedlenie w treści opinii biegłego i zeznaniach świadków. Droga ta była nadmiernie eksploatowana przez ciężkie samochody ciężarowe , które ją systematycznie niszczyły. Pokrywa studzienki wystawała ponad powierzchnie drogi.

Zdaniem Sądu nie wykazano aby zarządca wykonywał ciążące na nim obowiązki z zachowaniem należytej staranności , jakiej należy od niego jako zarządcy wymagać. W tym zakresie należy uwzględnić fakt ,że jednym z podstawowych obowiązków zarządcy drogi jest podejmowanie działań mających na celu ochronę drogi , a zatem działań mających na celu niedopuszczenie do jej przedwczesnego zniszczenia , niewłaściwego użytkowania oraz pogorszenia warunków bezpieczeństwa ruchu zgodnie z art. 4 pkt 21 a także 19 ust 1 oraz art. 20pkt 10 ustawy o drogach publicznych.

Kolejno zauważyć , należy ,że spoczywający na zarządcy drogi obowiązek przeprowadzania okresowych kontroli stanu dróg zgodnie z art. 20 pkt 10 wyżej cytowanej ustawy wykonywany być powinien ,

„ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego , w tym weryfikację cech i wskazania usterek, które wymagają prac konserwacyjnych i naprawczych ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego „.

Zatem wina zarządcy – Gminy G. wynika z nienależytego wykonania czynności kontrolnych w okresie, jak przyznali pracownicy gminy wzmożonego ruchu samochodów ciężarowych związanego z budową obwodnicy.

Zwłaszcza w tym okresie zarządca powinien szczególnie pieczołowicie wykonywać swoje obowiązki , pamiętając ,że drogi ulegają zdecydowanie szybciej uszkodzeniu, niż w normalnych warunkach ( brak budowy obwodnicy ) . Natężenie ruchu pojazdów budowlanych i samochodów ciężarowych bez wątpienia wpłynęło na pogorszenie a wręcz zniszczenie części dróg.

Natomiast zdaniem Sądu nie sposób jest przypisać winę za powstanie szkody kierującemu pojazdem. Na odcinku gdzie doszło do zdarzenia , brak jest oznakowania. Wbrew zarzutom pozwanej , prowadząca pojazd nie była zobowiązana do zachowania szczególnej ostrożności, skoro z warunków ruchu nie otrzymała ona żadnej informacji ( np. poprzez znak drogowy – uwaga wystający garb- pokrywa studzienki ), która obligowała ja do zachowania takiej szczególnej ostrożności w myśl art. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – prawo o ruchu drogowym ,t. jedn. Dz. U. z 2012 poz 1137 ze zm.

Potwierdzenie,iż wyłączną przyczyna powstania szkody było najechanie przez prowadząca na pokrywę studzienki wystające ponad powierzchne drogi jest wynikające z opinii biegłego S. S. .Pomimo kwestionowania tej opinii przez pozwanego , biegły konsekwentnie wskazywał ,że winy za zdarzenie należy dopatrywać się niewłaściwym stanie nawierzchni drogi .

Strona pozwana kwestionowała legitymację czynna powoda. Poszkodowana udowodniła ,że była w okresie zdarzenia właścicielem uszkodzonego pojazdu. W świetle powyższego i w oparciu o art. 509 i nas k.c. Sąd uznał iż doszło do skutecznego przeniesienia wierzytelności .

Strona pozwana kwestionowała okoliczności powstania zdarzenia. Biegły również w tej kwestii się jednoznacznie wypowiedział , uznając brak przyczynienia się poszkodowanej.

Strona pozwana kwestionowała wysokość szkody. Biegły jednoznacznie wskazał ,że koszt naprawy pojazdu wynosi 32876,06 złotych.

Zdaniem Sądu opinii biegłego należy przyznać pełen walor wiarygodności , bowiem była jasna , logiczna i wyprowadzone przez biegłego wnioski co do okoliczności powstania szkody jaki jej wysokości były zasadne w świetle wskazań wiedzy technicznej , zasad doświadczenia życiowego.

Ponadto należy wskazać , iż z istoty celu dowodu z opinii biegłego wynika ,że jeśli rozstrzygnięcie sprawy , jak w tym przypadku , wymaga wiadomości specjalnych , dowód z opinii biegłego jest konieczny. W takim przypadku Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinia biegłego jeśli jest ona prawidłowa i jeśli odmienne ustalenia nie maja oparcia w pozostałym materiale dowodowym.

Z tych też względów Sąd ustalenia co do przyczyn powstania szkody powoda dokonał w oparciu o przedmiotową opinię. Biegły stwierdził ,że koszt naprawy wynosi 32876,06 złotych , a do uszkodzenia pojazdu doszło z winy zarządcy z uwagi na nieprawidłowe wykonywanie swoich obowiązków w zakresie dbałości o drogi.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał ,iż wystąpiły wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej względem powoda , a tym samym strona pozwana ponosi odpowiedzialność za szkodę powstała w pojeździe w następstwie zdarzenia z dnia 3 kwietnia 2016 roku.

Wysokość przysługującego odszkodowania , należnego osobie trzeciej na podstawie art. 822 § 1 i 2 k.c. jest podyktowana zasadą z przepisu art. 824 ze znaczkiem 1 § 1 k.c. w zw. z art. 361i art. 363§ 1 k.c. , że poszkodowanemu przysługuje od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie odpowiadające wysokości szkody ustalonej według zasad określonych w umowie odpowiedzialności cywilnej , pozostającej w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem.

W związku z powyższym sąd zasądził kwotę 32876,06 złotych , z równoczesnym oddaleniem powództwa w pozostałym zakresie.

Powód wystąpił dodatkowo z żądaniem zasądzenia na jego rzecz odsetek ustawowych liczonych od dnia 7 maja 2016 roku.

Podstawę prawną do sformułowania takiego ,żądania stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu §1 tegoż artykułu wynika , iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego , wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia , choćby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności , za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Odsetki za opóźnienie zatem należą się bez względu na szkodę poniesiona przez wierzyciela , jak i zawinione okoliczności opóźnienia przez dłużnika ( por wyrok SN z dnia 13 października 1994 roku , I CRN 124/94 OSNC 1995 nr 1 poz 21 )

Należy przy tym wskazać , iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania , gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania. Aby dokładnie wyjaśnić wskazaną kwestie konieczne jest odwołanie się do pojęcia wymagalności.

Roszczenie o spełnienie świadczenia jest wymagalne wówczas , gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. Dopóki roszczenie nie jest wymagalne , nie zachodzi takie opóźnienie , gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. O dacie wymagalności decyduje natomiast treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych , jeśli dłużnik nie realizuje w terminie swych obowiązków wynikających z treści zobowiązania , opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę od której dłużnik opóźnia się ze świadczeniem. Z mocy art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie o odsetki.

W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku niedostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia , chyba że obowiązek wynika z właściwości zobowiązania.

Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni , licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku § 2 tego artykułu stanowi natomiast ,że w przypadku , gdyby wyjaśnienia w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokość świadczenia okazały się niemożliwe ,świadczenie winno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia , w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest to ,że pozwany -ubezpieczyciel powinien spełnić świadczenie w terminie przewidzianym w 871 § 1 k.c.

Świadczenie z tytułu odszkodowania dochodzonego od ubezpieczyciela jest zatem świadczeniem terminowym. Nie ulega wątpliwości ,że wyjaśnienie okoliczności zdarzenia nie wymagało wiadomości specjalnych. Z uwagi na charakter i zakres okoliczności niezbędnych do wyjaśnienia sprawy , należało przyjąć ,że w przedmiotowym wypadku strona pozwana potrzebowała jedynie 30 dni na wyjaśnienie wszystkich okoliczności , przy dołożeniu należytej staranności w ich wyjaśnieniu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c.

SSR Iwona Nowak