Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2017 r. na rozprawie sprawy

z powództwa T. M. (1)

przeciwko Towarzystwo (...) w W.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie co do kwoty 1.314,66zł,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 368,19 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Joanna Bury

Sygn. akt V GC 2539/16

UZASADNIENIE

Powód T. M. (1) prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...)wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwoty 1.977,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 08 października 2015r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazał, że w następstwie kolizji spowodowanej przez ubezpieczonego w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym uszkodzeniu uległ pojazd marki S. o nr rej. nr (...) należący do T. C.. Poszkodowany dokonał cesji przysługującej mu względem pozwanego wierzytelności w zakresie odszkodowania za naprawę pojazdu. W ocenie powoda wypłacone odszkodowanie w wysokości 4.160,16 zł znacznie odbiegało od faktycznego kosztu przywrócenia stanu poprzedniego, co potwierdza sporządzona kalkulacja naprawy nr (...). W związku z czym powód dochodzi pozostałej wierzytelności w kwocie 1.977,02 zł brutto powiększonej o kwotę 442,80 zł z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem kosztów oszacowania wartości szkody- wykonania kalkulacji przez niezależnego rzeczoznawcę (k. 2 - 4)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych. Przyznał, iż jako ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 7 września 2015r. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął odpowiedzialność co do zasady i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie zgodnie z własną kalkulacją na kwotę 4.160,16 zł, która wyczerpuje roszczenie powoda związane z przedmiotową szkodą. Wskazał, że ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa zdarzenia oraz za niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu. Podniósł, iż w chwili wypadku uszkodzony samochód miał 14 lat i uczestniczył w licznych kolizjach kwalifikowanych także jako szkody całkowite. W związku z tym przyjęcie kalkulacji odszkodowania w oparciu o oryginalne części jest w przypadku uszkodzonego pojazdu niezasadne. Również w sprawie nie zostały spełnione przesłanki, które uzasadniałyby dochodzenie roszczenia o zwrot kosztów prywatnej opinii (k. 38- 41)

W dniu 16 marca 2017r. powód w piśmie przygotowawczym cofnął powództwo do kwoty 1.105,16 zł, albowiem pozwany w dniu 10.11.2016r. wypłacił odszkodowanie w wysokości 1.314,66 zł (k. 76)

Ostatecznie powód wniósł o zasądzenie kwoty:

-

80,93 tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie liczonych od kwoty uznanej w toku procesu przez pozwanego, od dnia 8.10.2015r. do dnia 10.11.2016r. oraz odsetek za opóźnienie;

-

662,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8.10.2015r. stanowiącej różnicę pomiędzy dochodzoną kwotą odszkodowania za uszkodzony pojazd, a kwotą uznaną w toku procesu przez pozwanego (1.977,02 zł- 1.314,66= 662,36 zł)

-

442,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem kosztów prywatnej opinii stanowiącej podstawę obliczenia należnego odszkodowania. (k. 93v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. C. jest właścicielem samochodu marki S. o numerze rejestracyjnym (...). W dniu 07 września 2015r. T. C. został poszkodowany w kolizji drogowej. Sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...) w W. (okoliczność bezsporna potwierdzona dokumentami w aktach szkody pozwanego ubezpieczyciela)

W wyniku zdarzenia w pojeździe wymianie podlegały następujące części: krata wlotu powietrza przednia, ozdobne listwy zderzaka lewa i środkowa, lewy uchwyt zderzaka, osłona przedniego zderzaka, kierownica powietrzna przednia środkowa, krata czołowa lewa, lewy reflektor, kierunkowskaz przedni lewy, zaś do naprawy zakwalifikowano błotnik przedni lewy, wzmocnienie poprzeczne przednie lewe, blachę łączącą, zderzak przedni, który posiadał wcześniejsze ubytki lakieru, spojler przedni, który posiadał ubytki lakieru, kondensator klimatyzacji.

(dowód: opinia biegłego J. B. k. 104)

W dniu 18 maja 2016r. T. C. zawarł z T. M. (2), prowadzącym(...)z siedzibą w L. umowę cesji pozostałej części odszkodowania wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi, z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 07.09.2015r., w pojeździe marki S. o nr rej. (...). T. C. samodzielnie wykonał powypadkową naprawę pojazdu, przy wykorzystaniu części oryginalnych – używanych. Samochód w dniu zdarzenia miał 13 lat i wcześniej uczestniczył w kolizji, w skutek której uszkodzony został zderzak i spojler pojazdu.

(dowód: umowa cesji k. 20, zeznania świadka T. C. k. 83, informacja z ubezpieczeniowego funduszu gwarancyjnego k. 46 -49)

Szkoda w pojeździe poszkodowanego wyliczona metodą kosztów naprawy przy uwzględnieniu części zamiennych i jakości porównywalnej z elementami oryginalnymi z sieci sprzedaży marki S., przy przyjęciu stawki roboczogodziny w wysokości 115 zł wynosiła 5.262,36 zł brutto (dowód: opinia biegłego z zakresu (...) k. 108).

Ubezpieczyciel decyzją z dnia 15.10.2015r. ustalił odszkodowanie w kwocie 4.160,16 zł, która została wypłacona poszkodowanemu. Nadto w dniu 10.11.2016r. Pozwany wpłacił na rzecz powoda kwotę 1.314,66 zł (dowód: okoliczności bezsporne potwierdzone dokumentami w aktach szkody, vide decyzja k. 9, potwierdzenie przelewu k 77).

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego żądanie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy wskazać, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy pozwany odpowiada za szkodę spowodowaną przez ubezpieczonego . Również umowa cesji z dnia 18 maja 2016r. nie była przez pozwanego kwestionowana. Zarzuty pozwanego zawarte w odpowiedzi na pozew dotyczyły w zasadzie dwóch kwestii - bezzasadnego przyjęcia cen części oryginalnych podczas, gdy pozwany ubezpieczyciel ustalił odszkodowanie według cen tzw. zamienników oraz braku podstaw do zasądzenia zwrotu kosztów poniesionych na wykonanie prywatnej opinii.

Ustalając wskazany wyżej stan faktyczny, Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, których wiarygodność nie została zakwestionowana, zeznaniach świadka T. C. oraz na opinii biegłego sądowego z zakresu (...). Również przyjęta metoda kosztorysowa ustalania odszkodowania komunikacyjnego daje odpowiednio zobiektywizowaną i dającą się zweryfikować symulację kosztów naprawy samochodu. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności przedłożonej przez biegłą opinii, albowiem wnioski z niej płynące są całkowicie przekonujące, jasne i rzetelne. Opinia wydana została z wykorzystaniem wiedzy fachowej, a jej wnioski zostały szczegółowo uzasadnione i oparte na wywiadzie przeprowadzonym w zakładach naprawczych. W przedstawionej kalkulacji biegły uwzględnił koszt doprowadzenia pojazdu marki S. do poprzedniego stanu w dwóch wariantach: w oparciu o ceny części oryginalnych obowiązujące w dacie wystąpienia szkody oraz w oparciu o ceny elementów zamiennych, o porównywalnej jakości z częściami oryginalnymi. Zgodnie z opinią biegłego koszt naprawy pojazdu marki S. przy wykorzystaniu do naprawy części zamiennych o jakości porównywalnej z elementami oryginalnymi jest ekonomicznie uzasadniony.

Dodatkowo biegły w opinii wskazał, iż przedłożone przez strony kosztorysy naprawy pojazdu były błędne. Wg biegłego nie znajduje uzasadnienia zastosowanie potrąceń części zamiennych zakwalifikowanych do wymiany i dla materiału lakierniczego. Okoliczność ta miała istotne znaczenie albowiem za wyjątkiem zderzaka i spojlera zderzaka materiał dowody nie dostarczył informacji, które świadczyłyby o występowaniu uszkodzeń nie związanych ze szkodą.

W świetle art. 363 § 1 k.c. w razie uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty. Efekt naprawienia szkody zostaje osiągnięty, gdy uszkodzony pojazd zostaje doprowadzony do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Wobec odpowiedzialności odszkodowawczej, przy obowiązywaniu zasady pełnej kompensacji szkody, prawidłowo wykonana naprawa pojazdu ma za zadanie przywrócenie jego stanu technicznego, komfortu użytkowania i walorów estetycznych. Koszty jakie w związku z tym należy ponieść to wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, w tym koszty robocizny, które mogą być liczone także według stawek autoryzowanych warsztatów samochodowych.

W ocenie Sądu do wydatków takich należy zaliczyć zakup części zamiennych, o porównywalnej jakości z elementami oryginalnymi, zakwalifikowanych do wymiany przez biegłego w kalkulacji szkody. Zauważyć bowiem należy, że zgodnie z opinią biegłego – zastosowanie części zamiennych o potwierdzonej jakości jest w przypadku tego pojazdu ekonomicznie uzasadnione. Należy wziąć pod uwagę okres eksploatacji pojazdu ( około 13 lat) oraz brak gwarancji producenta. W ocenie Sądu zastosowanie części zamiennych o dobrej porównywalnej jakości jest uzasadnione wiekiem pojazdu, jego przebiegiem oraz faktem, iż został on już naprawiony przy wykorzystaniu części używanych. W ocenie Sądu wydatki związane z wymianą części, z wykorzystaniem części Q spowodują przywrócenie stanu technicznego pojazdu do stanu przed wyrządzeniem szkody.

Na regułę dotycząca zasadności wykorzystania przy ustalaniu wysokości odszkodowania cen części równoważnych oryginalnym wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 12.04.2012r. ( III CZP 80/11) wskazując, iż w wyjątkowych jedynie przypadkach istotną cechą decydującą o zupełności restytucji jest - obok jakości części - samo pochodzenie części od producenta pojazdu (a więc w praktyce opatrzenie go znakiem towarowym lub logo producenta pojazdu). Odnosi się to w szczególności do pojazdów będących jeszcze na gwarancji producenta, który wymaga od autoryzowanych warsztatów, by w ramach napraw gwarancyjnych korzystały wyłącznie z części zamiennych dostarczanych przez producenta pojazdów na potrzeby tych napraw. Także szczególny interes poszkodowanego może uzasadniać dokonanie naprawy z wykorzystaniem części oryginalnych, pochodzących bezpośrednio od producenta pojazdu. Biorąc rzecz przykładowo, gdy pojazd był dotychczas serwisowany i naprawiany wyłącznie przy użyciu części oryginalnych (tzn. „pochodzących bezpośrednio od producenta pojazdu"), a kontynuacja takiej „historii" pojazdu może wpłynąć na jego wartość handlową, czy też gdy poszkodowany potwierdzi swój uzasadniony interes w dokonaniu naprawy z wykorzystaniem części oryginalnych przez to, że jej faktycznie dokona (przedstawi rachunki). W niniejszej sprawie powód takich wyjątkowych okoliczności nie wykazał.

Ostatecznie powód żądał zasądzenia od pozwanego kwoty 80,93 tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie liczonych od kwoty uznanej w toku procesu przez pozwanego oraz odsetek za opóźnienie, nadto kwoty 662,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie stanowiącej różnicę między dochodzoną kwotą odszkodowania za uszkodzony pojazd, a kwotą uznaną w toku procesu przez powoda oraz kwoty 442,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 08.10.2015r. tytułem prywatnej opinii.

Skoro z opinii biegłego wynika, że koszt naprawy pojazdu wynosi 5.262,36 złotych, zaś pozwany wypłacił poszkodowanemu łącznie 5.474,16 zł (4.160,16 złotych oraz 1.314 zł w dniu 10.11.2016r), to należało uznać, iż naprawił szkodę w całości i brak jest podstaw do zasądzenia kwoty dochodzonej pozwem z tyłu odszkodowania za uszkodzony pojazd oraz skapitalizowanych odsetek, liczonych od kwoty uznanej w toku procesu przez pozwaną.

Ubezpieczyciel obowiązany był spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie (art. 817 § 1 k.c.) Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy. W myśl przepisu art. 14 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz U z dnia 16 lipca 2003r.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W dniu 15.10.2015r. pozwane Towarzystwo (...) wydało decyzję o wypłacie odszkodowania w kwocie 4.160,16 zł. Ubezpieczyciel pozostawał więc w zwłoce co do kwoty 1.102,20 zł (5.262,36 zł – 4.160,16 zł =1.102,20 zł), która została zaspokojona w dniu 10.11.2016r. Mając na uwadze, iż wpłacona przez pozwanego kwota przewyższała kwotę główną i dochodzenie odsetki (1.102,20 zł + 80,93 zł) powództwo w tej cześć nie mogło zostać uwzględnione.

Dodatkowo powód w dniu 16 marca 2017r. w piśmie przygotowawczym cofnął powództwo do kwoty 1.105,16 zł, w związku z czym Sąd umorzył postępowanie do kwoty 1.314,66 zł, a w pozostałej części oddalił powództwo jako niewykazane. Zgodnie z treścią przepisu art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Stosownie do treści art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Uznając cofnięcie pozwu za dopuszczalne w świetle przepisu art. 203 § 4 k.p.c. (nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierza do obejścia prawa),na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w pkt I Wyroku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie (punkt II Wyroku)

W ocenie sądu, wierzytelność cesjonariusza dotycząca kosztów sporządzenia prywatnej opinii nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem jakim była kolizja pojazdów. To nie w majątku poszkodowanego bowiem powstała szkoda tylko w majątku powoda –cesjonariusza. Skoro więc nie jest to szkoda poszkodowanego kolizją, to brak jest możliwości przyjęcia, że koszt opinii poniesiony przez cesjonariusza pozostaje w związku przyczynowym z kolizją, za którą odpowiedzialność ponosi pozwany. Wskazanego związku można się natomiast dopatrywać pomiędzy kosztem opinii a badaniem przez powoda możliwości wygranej w procesie.

Nie przekonuje również argumentacja powoda co do tego, iż wierzytelność z tytułu kosztów sporządzenia prywatnej opinii jako wierzytelność przyszła została również scedowana przez poszkodowanego na rzecz powoda. Wprawdzie, w judykaturze dopuszczalny jest przelew wierzytelności przyszłej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19.09.1997r., III CZP 45/97), ale wierzytelność ta musi być skonkretyzowana w umowie cesji. W umowie zawartej przez poszkodowanego z powodem, nie zostało natomiast wskazane, iż przelew obejmuje również, oprócz istniejącej wierzytelności odszkodowawczej także wszelkie inne wierzytelności, jakie powstaną z tego stosunku w przyszłości. Brak jest przy tym podstaw, aby aż do tego stopnia rozszerzająco wykładać wolę stron umowy. Uwzględniając bowiem, że wierzytelność przyszła może przejść na nabywcę dopiero z chwilą jej powstania, powyższe wymaganie należy uznać za spełnione, gdy umowa dotycząca przelewu wierzytelności przyszłej zawiera dane pozwalające ustalić w chwili zaistnienia określonej wierzytelności, iż to właśnie ona była objęta zawartą wcześniej umową. Ponadto, w chwili umowy cesji musiałby istnieć stosunek prawny pomiędzy poszkodowanymi a podmiotem sporządzającym opinię. Tymczasem, szkoda z tego tytułu, w momencie przelewu wierzytelności odszkodowawczej, w majątku poszkodowanych nie istniała i nigdy później nie zaistniała, bo to nie poszkodowany zlecili sporządzenie opinii.

W ocenie Sądu również wykonanie kosztorysu nie było niezbędne dla prawidłowego wyliczenia wartości szkody w pojeździe powoda i wskazania wartości przedmiotu sporu, tym bardziej. W tym stanie rzeczy trudno obciążać pozwanego kosztami jej sporządzenia, skoro opinia ta nie przyczyniła się do wyliczenia szkody w pojeździe.

Z tych przyczyn, na zasadzie art. 509 § 1 i § 2 k.c, 822 § 1 k.c., 826 § 1 k.c. oraz art. 6 k.c. i art. 481 par. 1 i 2 k.c. orzeczono jak w pkt. II wyroku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach orzeczono po myśli art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując stosunkowego ich rozdzielenia. Powód wygrał proces w 54,32 % (co do kwoty 1314,66zł), a pozwany w 45,68 %. Powód poniósł koszty pełnomocnika (1200zł) zgodnie z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 z dnia 2015.11.05), opłatę skarbową (17 zł), oraz opłatę od pozwu 121 zł. Pozwany natomiast koszty wynagrodzenia biegłego 865,92 zł. Skoro zatem powódka wygrała niniejszy proces w 54,32 %, to należy się jej kwota 368,19 zł zwrotu kosztów, o czym orzeczono w pkt. III wyroku.

SSR Joanna Bury