Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. P. (1) został oskarżony o to, że:

I. w okresie od czerwca 2006 r. do lipca 2007 r. w Ł. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, powołując się na wpływ w urzędach skarbowych podjął się wobec:

- A. S. - prezes zarządu w firmach (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.,

- L. S. mającego bezpośredni wpływ na funkcjonowanie firm (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., pośrednictwa w załatwianiu spraw polegających na pozyskaniu informacji objętych tajemnicą skarbową i ochroną danych osobowych oraz przekazaniu ich ww. osobom, wiedząc, iż nie były one do tego upoważnione w zamian za obietnicę wręczenia korzyści majątkowej w kwocie po 300,00 zł - 500,00 zł za każde zrealizowane zlecenie , a następnie utwierdził ich w przekonaniu o istnieniu takich wpływów przekazując im pobrane z systemu informatycznego RemDat przez zatrudnionego w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. upoważnionego operatora – Z. W. (1) wydane innej nieustalonej działającej wspólnie i w porozumieniu z M. P. (1), nieuprawnionej osobie , a następnie wręczone mu przez nią wydruki z baz danych (...) Pierwszego Urzędu Skarbowego Ł., Urzędu Skarbowego (...), Pierwszego Urzędu Skarbowego w R. i (...) Urzędu Skarbowego w R., oznaczone jako raporty o symbolach (...) i (...), zawierające prawnie chronione dane osobowe oraz informacje o rozliczeniach podatkowych objętych tajemnicą skarbową i tak;

- w lipcu 2006 r. w Ł. przekazał im wydruki ww. raportów z dnia 03 lipca 2006 r. dotyczące podatnika J. O.

- w lipcu 2007 r. w Ł. przekazał im wydruki ww. raportów z dnia 17 lipca 2007 r. dotyczące podatników:

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.,

- W. D. (1), prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w R. oraz

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R., uzyskując w zamian od A. i L. S. korzyści majątkowe w łącznej kwocie nie mniejszej niż 1.200,00 zł – to jest o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Z. W. (1) został oskarżony, o to że:

II. w dniu 03 lipca 2006 roku w Ł., będąc funkcjonariuszem publicznym zatrudnionym na stanowisku starszego komisarza skarbowego w Wydziale (...) i Planowania Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. i upoważnionym operatorem systemu informatycznego RemDat, obowiązanym na podstawie art. 294 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) do zachowania tajemnicy skarbowej oraz na podstawie art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) do ochrony danych osobowych, przekroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił obowiązków wynikających ponadto z Zarządzenia nr 25 Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia 02 listopada 2004 roku w sprawie wprowadzenia dokumentacji w zakresie ochrony danych osobowych w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. i karty stanowiska pracy przyjętej w dniu 28 lipca 2004 roku, w ten sposób, że nie zaewidencjonował wejścia do bazy danych, bezprawnie pozyskał, a następnie ujawnił poprzez przekazanie osobom nieupoważnionym, tj.:

- nieustalonej osobie działającej wspólnie i w porozumieniu z M. P. (1),

- M. P. (1) - właścicielowi Biura (...) z siedzibą w Ł., a następnie za jego pośrednictwem:

- A. S. - prezesowi zarządu w firmach (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.,

- L. S. - mającemu bezpośredni wpływ na funkcjonowanie firm (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.,

prawnie chronione dane osobowe oraz informacje o rozliczeniach podatkowych objętych tajemnicą skarbową dotyczące podatnika J. O., a zawarte w wydrukach z bazy danych (...) Pierwszego Urzędu Skarbowego Ł., oznaczonych jako raporty o symbolach (...) i (...), pobranych za pośrednictwem obsługiwanego w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. systemu informatycznego RemDat, działając w ten sposób na szkodę interesu publicznego i prywatnego – to jest o czyn z art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) i art. 231 § 1 k.k. i art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III. w dniu 17 lipca 2007 roku w Ł., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc funkcjonariuszem publicznym zatrudnionym na stanowisku starszego komisarza skarbowego w Wydziale (...) i Planowania Urzędu Kontroli Skarbowej Ł. i upoważnionym operatorem systemu informatycznego RemDat, obowiązanym na podstawie art. 294 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) do zachowania tajemnicy skarbowej oraz na podstawie art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) do ochrony danych osobowych, przekroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił obowiązków wynikających ponadto z Zarządzenia nr 25 Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia 02 listopada 2004 roku w sprawie wprowadzenia dokumentacji w zakresie ochrony danych osobowych w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. i karty stanowiska pracy przyjętej w dniu 28 lipca 2004 roku, w ten sposób, że nie zaewidencjonował wejścia do bazy danych, bezprawnie pozyskał , a następnie ujawnił poprzez przekazanie osobom nieupoważnionym tj. nieustalonej osobie działającej wspólnie i w porozumieniu z M. P. (1),

- M. P. (1) - właścicielowi Biura (...) z siedzibą w Ł., a następnie za jego pośrednictwem:

- A. S. - prezesowi zarządu w firmach (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.

i (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.

- L. S. - mającemu bezpośredni wpływ na funkcjonowanie firm (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. prawnie chronione dane osobowe oraz informacje o rozliczeniach podatkowych objęte tajemnicą skarbową dotyczące podatników:

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.,

- W. D. (1), prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w R. oraz

- (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R., a zawarte w wydrukach z baz danych (...) Urzędu Skarbowego W. - W., Pierwszego Urzędu Skarbowego w R. i (...) Urzędu Skarbowego w R., oznaczonych jako raporty o symbolach (...) i (...), pobranych za pośrednictwem obsługiwanego w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. systemu informatycznego RemDat, działając w ten sposób na szkodę interesu publicznego i prywatnego – to jest o czyn z art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) i art. 231 § 1 k.k. i art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) w zw. z art 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 5 lutego 2016 r. w sprawie V K 1219/13 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1. uznał oskarżonego M. P. (1) za winnego popełniania zarzucanego mu w punkcie I czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 w zw. z art. 12 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 230 § 1 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015r. (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 złotych,

2. na podstawie art. 69 § 1 i 2 i art. 70 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec M. P. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby,

3. na podstawie art. 45 § 1 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego M. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa przepadek osiągniętej korzyści majątkowej z popełnionego przestępstwa w kwocie 1200 złotych,

4. uznał oskarżonego Z. W. (1) za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie II czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) i art. 231 § 1 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) i art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm,) w zw. z art 11 § 2 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w zw. z art. 11 § 3 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

5. uznał oskarżonego Z. W. (1) za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie III czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) i art. 231 § 1 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) i art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.) w zw. z art 11 § 2 w zw. z art. 12 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 306 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w zw. z art. 11 § 3 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

6. na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych w punktach 4 i 5 kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu Z. W. (1) karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

7. na podstawie art. 69 § 1 i 2 i art. 70 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec Z. W. (2) kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 6 warunkowo zawiesił na okres 2 lat tytułem próby,

8. na podstawie art. 71 § 1 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu Z. W. (1) karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 złotych,

9. na podstawie art. 41 § 1 w zw. z art. 43 § 1 ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 roku (Dz.U.1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec Z. W. (1) zakaz zajmowania stanowisk związanych z obsługą systemu RemDat i dostępem do bazy (...) na okres 2 lat.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego M. P. (1), zaskarżając wyrok w całości w zakresie oskarżonego M. P. (1) na jego korzyść i na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a polegała na naruszeniu:

a) art. 2 § 2 k.p.k. w związku z art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., polegające na wybiórczej oraz całkowicie dowolnej analizie zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań A. i L. S., które mając charakter pomówień winny być traktowane ze szczególną ostrożnością, przy jednoczesnym całkowitym pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego M. P. (1) wynikających z dowodów przeprowadzonych w toku przewodu sądowego takich jak chociażby zeznania pracowników Urzędu Skarbowego, którzy wskazali, iż oskarżony nigdy tam nie był, analizy połączeń telefonicznych z których wynika, iż oskarżony M. P. (1) z oskarżonym Z. W. (1) nigdy się nie kontaktował, analizy materiałów z Ministerstwa Finansów w postaci logowania z komputera Z. W. (1), z której wynika, iż zdarzały się sytuacje nie wykazywania ewidencji dokonywanych sprawdzeń nie tylko w odniesieniu do W. D. (1) i J. O., dokumentów w postaci umowy zlecenia z dnia 15 lutego 2007 r. (k. 296 - 297), faktury VAT nr (...) (k. 298) i rejestru umów detektywistycznych (k. 489 - 500) oraz bezzasadnym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. P. (1) i Z. W. (1), a także nierozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego M. P. (1), w szczególności w zakresie dostępu do systemu informatycznego RemDat i pozyskania wydruków, twierdzeń świadka H. S. (1) i Z. K., którzy wskazali, że zdarzały się sytuacje, że wydruki z tego systemu „ leżały luzem na biurkach” i ich „odbiór następował po kilku dniach”, jak również w zakresie okoliczności, iż brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że oskarżeni się znali, a także nie odniesieniu się do całości materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia ustaleń faktycznych niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, z naruszeniem zasady prawdy materialnej;

b) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu wyroku jakichkolwiek ustaleń faktycznych w zakresie przyjętego przez Sąd działania oskarżonego M. P. (1), tj. na czym miało polegać „ podjęcie się pośrednictwa w załatwieniu sprawy”, kiedy miałby się oskarżony tego podjąć, w jakich okolicznościach, w jaki sposób, na czym pośrednictwo miało polegać i jaka sprawa miała być załatwiona, jak również braku ustaleń w zakresie działania oskarżonego z góry powziętym zamiarem;

c) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez:

- dowolne przyjęcie, iż oskarżony M. P. (1) stwierdził, że „ ma znajomości w Urzędzie Skarbowym i może takie rzeczy załatwić” i oparcie tych ustaleń jedynie o niespójne zeznania świadka A. S. złożone w toku jednego przesłuchania, na które powołuje się w uzasadnieniu wyroku Sąd, w sytuacji, gdy z wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) złożonych zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym, wynika jednoznacznie, iż oskarżony nie powoływał się na takie wpływy, wręcz przeciwnie to z zeznań A. S. i L. S. wynika, iż mieli oni znajomości wśród detektywów, urzędników i policjantów, z których usług korzystali, o czym świadczy m.in. fragment zeznań A. S. złożonych w dniu:

- 25 września 2009 r., o treści „ wiem również o prywatnym detektywie o nazwisku K. lub K. ”,

- 5 grudnia 2011 r., o treści „ jeżeli chodzi o pana G., to nie pamiętam kiedy - najpierw M. B. dostał zlecenie ustalenia danych adresowych pana K. G. (1) (znaliśmy tylko jego imię, nazwisko i miejsce pracy). Adres K. G. (2) został ustalony na podstawie bazy danych z prawami jazdy. M. B. przyniósł nam wydruk z jakiejś policyjnej bazy danych z danymi K. G. (2) (...)”,

- 12 marca 2015 r. o treści „ mój mąż jeździł do „wysoko postawionego” funkcjonariusza Urzędu Skarbowego w P.”,

oraz zeznania L. S.:

- z dnia 27 stycznia 2009 r. o treści , „ja w tym czasie prosiłem R. W. (1) w znalezieniu osoby operatywnej, na stanowisku asystentki lub sekretarki KWANTA. Mówiłem mu (przyp. autora - R. W. (2)), że chodzi o osobę, która ma znajomości, a zwłaszcza w Urzędach Skarbowych. Prosiłem o to wiele znajomych osób” (...) „była taka sytuacja że B. O. przyniosła dokument z (...) w B.”,

- z dnia 28 stycznia 2009 r., „w związku z brakiem zwrotu tego podatku VAT razem z A. M. udałem się do P. na ulicę - jak pamiętam O. - do byłego naczelnika Urzędu Skarbowego w P..”

- bezzasadne uznanie w oparciu o zeznania A. S., iż oskarżony M. P. (1) przedłożył jej wydruki stwierdzając przy tym, że dostał je od jakiegoś urzędnika skarbowego, w sytuacji, gdy oskarżony nigdy nie posiadał wydruków z systemu RemDat, a Sąd zaniechał w tym zakresie jakichkolwiek ustaleń, w tym w szczególności kiedy i w jakich okolicznościach miał wejść w ich posiadanie oskarżony, a następnie kiedy i w jakich okolicznościach miałby je przekazać A. S.;

- bezzasadne uznanie w oparciu o zeznania A. S. i L. S., że wydruki z systemu R. D. przekazano małżeństwu S. za pośrednictwem M. P. (1), w sytuacji braku ustalenia relacji, z której wynikałoby czyim pośrednikiem miałby oskarżony być;

- bezzasadne przyjęcie, iż oskarżony M. P. (1) „nie wystawiał faktur” i „małżeństwo S. nigdy nie zawierało z M. P. (1) umowy pisemnej na usługi detektywistyczne” w sytuacji, gdy w aktach przedmiotowej sprawy znajduje się umowa o świadczenie usług detektywistycznych z dnia 15 lutego 2007r., faktura VAT nr (...) i rejestr umów detektywistycznych prowadzony przez M. P. (1);

- dowolne, nie poparte żadnym materiałem dowodowym, przyjęcie - mimo, że nawet w ocenie Sądu orzekającego są „ dwa potencjalne scenariusze” - i ustalenie, że osobą, która dokonała wydruków jest oskarżony Z. W. (1), przy jednoczesnym całkowitym pominięciu okoliczności związanej z tym czy dokonał tego z własnej inicjatywy, na wniosek innego pracownika (...), czy na wniosek innej osoby, co w ocenie obrony czyni niemożliwym obecnie do ustalenia okoliczności dokonania wydruków z systemu (kto dokonał wydruku, ewentualnie na czyj wniosek, jakie były dalsze losy wydruku, kto przekazał komu i kiedy), w konsekwencji pomimo nierozstrzygnięta tej kwestii przyjęcie jej na niekorzyść oskarżonego;

- dowolna interpretacja zeznań A. S. i w konsekwencji bezzasadne przyjęcie, iż oskarżony M. P. (1) powoływał się na wpływy w Urzędzie Skarbowym, a następnie podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową, w sytuacji, gdy z zeznań świadka A. S. jedynie wynika, iż ewentualne zlecenia miały charakter ustny;

- bezzasadne odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. P. (1) w zakresie, w jakim podaje on, iż współpracował z małżeństwem S., miał z nimi podpisaną umowę na wykonywanie czynności i usług detektywistycznych, po wykonaniu swojej pracy sporządził sprawozdanie i wystawił fakturę VAT na umówione wynagrodzenie i w konsekwencji dowolne uznanie, iż oskarżony podjął się pośrednictwa w załatwieniu spraw polegających na pozyskaniu informacji objętych tajemnicą skarbową i przekazaniu ich małżeństwu S. w zamian za korzyść majątkową;

- dowolne przyjęcie, iż „zlecenia odbywały się ustnie” bez określenia, o jakich zleceniach mowa, jaka była ich treść, w sytuacji, gdy w ustaleniach faktycznych Sąd wskazuje w uzasadnieniu wyroku ustaleń faktycznych ( str. 6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), iż oskarżony „wykonywał dla małżeństwa S. usługi detektywistyczne na podstawie umowy z dnia 23 lutego 2007 r., których przedmiotem było ustalenie wiarygodności kontrahenta handlowego B. D.”

- pominięcie znajdującego się w aktach sprawy dokumentu w postaci rejestru zawartych umów z Biurem Detektywistycznym (k. 489-500), z którego wynika, iż w dniu 15 lutego 2007r. została zawarta umowa z małżeństwem S., a w dniu 27 lutego 2007r. sporządzono sprawozdanie z czynności, z którego wynika, iż wszystkie umowy realizowane przez detektywa muszą być rejestrowane oraz fakt, iż umowa pisemna z S. była zawarta;

- dowolne przyjęcie, iż oskarżony działał z zamiarem uzyskania dla siebie korzyści majątkowej, w sytuacji, gdy materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do takiego przyjęcia, a z wyjaśnień oskarżonego wynika jednoznacznie, iż za realizowane przez niego usługi wystawiał faktury VAT;

- bezzasadne uznanie, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji gdy w uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdza, iż kwestię tę Sąd ustalił wyłącznie w oparciu o zeznania świadka A. S., podczas gdy jak wynika z zeznań A. S. przekazywane pieniądze oskarżonemu związane były ze świadczonymi przez niego usługami detektywistycznymi, przy czym Sąd w tym wypadku to całkowicie pominął, w konsekwencji wnioski i argumentację Sądu należy uznać za niespójne tym bardziej jak się weźmie pod uwagę wyjaśnienia oskarżonego i zgromadzone dokumenty w postaci umowy i faktury VAT;

- pominięcie okoliczności i niewyjaśnienie kwestii związanej z wydrukami z systemu RemDat w zakresie ewentualnej możliwości skserowania tych wydruków przez nieustaloną osobę, w czasie kiedy te wydruki zgodnie z ustaleniami Sądu „leżały luzem na biurkach” i „ odbiór następował po kilku dniach”, co w konsekwencji daje dużą dozę prawdopodobieństwa do przyjęcia, iż mogły zostać one skserowane bez spostrzeżenia tego faktu przez kogokolwiek, a następnie, przekazane małżeństwu S. przez nieustaloną osobę, tym bardziej że Sąd ustalił, że S. zawsze otrzymywali kserokopie (por, str. l uzasadnienia zaskarżonego wyroku);

- bezzasadne odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego Z. W. (1) w zakresie, w jakim podaje on, że zdarzały się sytuacje, że nie przynoszono mu poprawnych formalnie wniosków o dostęp do bazy, lecz karteczki z wpisanymi podmiotami do sprawdzenia oraz że istniała możliwość, że dostał wniosek o sprawdzenie i nie wpisał go do ewidencji, a w konsekwencji uznanie przez Sąd, że jest mało prawdopodobne, że miało miejsce to w odniesieniu do tych konkretnych danych, w sytuacji gdy z analizy materiałów uzyskanych z Ministerstwa Finansów w postaci wykazu logowań z komputera w dniach 3 lipca 2006 r. i 17 lipca 2007 r. w porównaniu z prowadzoną przez tego oskarżonego papierową ewidencją wpisów wynika, iż w dniu 3 lipca 2006 r. dokonał łącznie 54 sprawdzeń, z czego nie odnotował on łącznie 5 sprawdzeń w systemie RemDat, z których 2 dotyczyły J. O., a w dniu 17 lipca 2007 r. dokonał łącznie 29 sprawdzeń, nie wykazując w ewidencji aż 15 wejść do systemu, z których 6 dotyczyło W. D. (1), Spółek (...) - (...) (k. 387-389);

- bezzasadne odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego Z. W. (1) w zakresie, w jakim wyjaśnił, iż nie dochowanie obowiązku ewidencji w zakresie wydruków dotyczących (...), (...) i W. D. (2) oraz J. O. mogło wynikać z przeoczenia, dużej ilości pracy lub wprowadzeniem w błąd, w sytuacji braku ewidencji w zakresie wydruków dotyczył w dniu 3 lipca 2006 r. i 17 lipca 2007 r. nie tylko tych konkretnych podmiotów i takie sytuacje się zdarzały, co wynika nie tylko z załączonej do akt analizy z Ministerstwa Finansów, ale również z jak to określił Sąd - niekwestionowanych zeznań świadka H. S. (1);

d) naruszeniu art. 424 § 1 pkt 1-2 k.p.k., polegające na uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób niewłaściwy, niepoddający się kontroli instancyjnej, a to w konsekwencji poprzez niepełne ustalenie stanu faktycznego, ogólnikowości w ocenie zeznań, jakie w toku postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie składane były przez A. i L. S., a także wyjaśnień oskarżonych, które w istocie zostały zakończone na stwierdzeniu, iż stanowią przyjętą linię obrony, przy jednoczesnym braku wyjaśnienia podstawy prawnej zaskarżonego wyroku, w tym w szczególności w zakresie odnoszącym się do zamiaru, jaki miał towarzyszyć oskarżonemu M. P. (1), jak również realizacji przez niego znamion przypisanego mu przestępstwa,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a który polegał na bezzasadnym przyjęciu, wbrew zgromadzonemu w przedmiotowej sprawie materiałowi dowodowemu, że:

a) oskarżony M. P. (1) swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję przepisu art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. podczas, gdy materiał zgromadzony w sprawie w szczególności w postaci dokumentów w postaci umowy, faktury VAT, rejestru umów, a także zeznań świadka H. S. (1) i wyjaśnień oskarżonego wskazują, iż oskarżony nie podjął się pośrednictwa w załatwianiu spraw polegających na pozyskaniu informacji objętych tajemnicą skarbową i ochroną danych osobowych oraz przekazaniu ich małżeństwu S. w zamian za korzyść majątkową;

b) wydruki z systemu R. D. przekazano małżeństwu S. za pośrednictwem M. P. (1);

c) oskarżony M. P. (1) powoływał się na wpływy w Urzędzie Skarbowym, a następnie podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową;

d) oskarżony M. P. (1) „ nie wystawiał faktur" i „ małżeństwo S. nigdy nie zawierało z M. P. (1) umowy pisemnej";

e) oskarżony M. P. (1) chwalił się, że ma znajomości w Urzędzie Skarbowym i może informacje skarbowe załatwić;

f) oskarżony M. P. (1) działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru;

g) oskarżony M. P. (1) znał oskarżonego Z. W. (1),

h) oskarżony M. P. (1) nie wykonywał na rzecz S. usług detektywistycznych.

W związku z tym, w oparciu o art. 437 § 1 i 2 k.p.k., obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu oraz alternatywnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego M. P. (1) nie zasługuje na uwzględnienie .

Wbrew wywodom skarżącego kontrola instancyjna nie potwierdziła, by postępowanie jurysdykcyjne w niniejszej sprawie było obarczone uchybieniami , które mogłyby mieć wpływ na treść wyroku . Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszelkich reguł i zasad postępowania oraz nie dopuścił się obrazy wskazanych w petitum środka odwoławczego przepisów Kodeksu postępowania karnego . W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności . Ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego ( art. 410 k.p.k. , art. 92 k.p.k. ) , który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k. , 7 k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie – stosownie do dyrektywy wyrażonej w art. 2 § 2 k.p.k. zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne . Ponadto swoje stanowisko Sąd ten w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku , sporządzonych zgodnie z wymogami określonymi a art. 424 § 1 i 2 k.p.k. Nie można podzielić zapatrywań skarżącego , że Sąd Rejonowy w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie postępował wbrew treści art. 410 k.p.k. , a więc , że oparł się jedynie na fragmencie zgromadzonych w sprawie i ujawnionych dowodów , do czego sprowadzały się między innymi zarzuty zaprezentowane w punkcie 1 skargi apelacyjnej . W ocenie Sądu Odwoławczego zaprezentowana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen .Sąd I instancji w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie dowodowe . Wnikliwie i wszechstronnie , w pełny sposób , ocenił wszystkie istotne okoliczności sprawy , zarówno korzystne jak i niekorzystne dla oskarżonego i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu M. P. (1) .

Analiza treści sformułowanych przez skarżącego zarzutów obrazy przywołanych wyżej przepisów prawa procesowego oraz ich uzasadnienia jak również powoływanych w punkcie 2 skargi apelacyjnej zarzutów dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia , które to miały wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia prowadzi do wniosku , że zarzuty te są ze sobą ściśle związane i są wynikiem naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania , a skarżący naruszenia tych przepisów upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym – jego zdaniem – obdarzeniu wiarą wyjaśnień i zeznań świadka A. S. oraz wyjaśnień L. S. , przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) i Z. W. (1) oraz całkowitym pominięciu okoliczności na korzyść oskarżonego M. P. (1) , których ponowne wymienianie w tym miejscu jest niecelowe z uwagi na to , że zostały one przywołane powyżej , a ponadto Sąd Okręgowy w dalszej części uzasadnienia się do nich odniesie.

Faktycznie dowód z wyjaśnień , zeznań świadka A. S. i wyjaśnień L. S. to dowód z pomówienia . Nie oznacza to jednak , iż należy go z góry klasyfikować , jako dowód niepełnowartościowy i , że stanowi on dla Sądu jedynie informację o faktach wymagających potwierdzenia lub wyłączenia za pomocą środków przewidzianych w ustawie . Nie ulega bowiem wątpliwości , iż dowód taki może stanowić podstawę dokonywania ustaleń faktycznych tak jak każdy inny dowód przeprowadzony w sprawie , wymaga on jednak od Sądu jedynie szczególnie wnikliwej i ostrożnej oceny z jednoczesnym rozważeniem czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub chociażby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego , a nadto czy wyjaśnienia te są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne . ( por. wyrok SN z dnia 6 lutego 1970r., OSNKW z 1970r., zeszyt 4-5 , poz. 46)

W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji poddał wyjaśnienia i zeznania A. S. oraz wyjaśnienia L. S. bardzo wnikliwej analizie w korelacji z ujawnionymi w sprawie dowodami i ocenił je w sposób logiczny i zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego - dokonując ustaleń faktycznych . Należy tutaj podnieść , co w ocenie Sądu Odwoławczego jest bardzo istotne , że A. S. po raz pierwszy wskazała na to , że M. P. (1) sprzedał jej i jej mężowi - L. S. wydruki z Urzędu Skarbowego za 300 złotych za jeden wydruk , przy czym dwa wydruki dotyczyły W. D. (1) , a jeden J. O. - w trakcie przesłuchania w charakterze podejrzanej w dniu 23 czerwca 2009r. , w czasie gdy było wobec niej stosowane tymczasowe aresztowanie ( k. 161) , które to wyjaśnienia kontynuowała w dniu 25 czerwca 2009r. (k. 167) . Następnie w dniu 16 września 2009r., to jest już po uchyleniu wobec niej tymczasowego aresztowania , podała , że M. P. (1) otrzymał od niej polecenie dostarczenia wydruków z bazy Urzędu Skarbowego . M. P. (1) mówił jej bowiem , że ma znajomości w US i takie „rzeczy może załatwić”. Trzykrotnie dała mu takie zlecenie , dwukrotnie w sprawie W. D. (3) i jednokrotnie w sprawie J. O. . Za każde zlecenie oskarżony otrzymywał 300 złotych . M. P. (1) mówił , że dzieli się tymi pieniędzmi z osobą , która „wydruki robiła”. A. S. podała , że podejrzewa , iż wydruki były dostarczane z Urzędu Skarbowego w Ł. , gdyż M. P. (1) „szybko je załatwił”. ( k. 52) Znamienne jest to , że A. S. obciążając po raz pierwszy M. P. (1) odpowiedzialnością zrobiła to w czasie , gdy M. P. (1) nie był skonfliktowany z nią i jej mężem , a wręcz był ich przyjacielem, osobą, której ufali i na której pomoc liczyli. To samo dotyczy charakteru relacji M. P. (1) z A. i L. S. . Taki wniosek należy wyprowadzić z tego, że M. P. (1) zajmował się sprawą dotyczącą wpłaty poręczenia majątkowego w kwocie 50.000 złotych za L. S. , którą jako poręczyciel wpłacił w dniu 16 czerwca 2009r. w konsekwencji czego wobec L. S. uchylono tymczasowe aresztowanie. Konflikt do jakiego doszło między L. S. , A. S. , a M. P. (1) datuje się nie później niż 29 października 2010 , w tej dacie bowiem M. P. (1) złożył wniosek o umożliwienie mu wycofania złożonego poręczenia majątkowego wskazując, że L. S. , z uwagi na toczące się przeciwko niemu postępowanie karne , nie jest w wstanie zwrócić mu kwoty złożonego poręczenia majątkowego . Skoro zatem w dniu 16 czerwca 2009r. doszło do wpłaty przez M. P. (1) poręczenia majątkowego to nie sposób przyjąć , że w czasie składania pierwszych wyjaśnień obciążających M. P. (1) przez A. S. w dniu 23 czerwca 2009r czy też kolejnych, bardziej szczegółowych w dniu 16 września 2009r. pomiędzy nimi istniał już konflikt , a zatem powód dla którego A. S. miałaby interes w tym by podawać nieprawdziwe okoliczności . Od daty wpłaty poręczenia majątkowego do daty w której M. P. (1) złożył wniosek o jego wycofanie minęło przeszło rok czasu . Należy tutaj przytoczyć fragment wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) , w których wskazuje , że „stosunki z S. popsuły się w 2010r. , a chodziło o rozliczenia pieniężne z tytułu wpłaconego poręczenia.” Ponadto wyjaśnienia i zeznania złożone przez A. S. są logiczne , nie wykazują chwiejności i znalazły potwierdzenie w wyjaśnieniach L. S. . Nie sposób w takich okolicznościach przyjąć, że A. S. i L. S., po to by uzyskać łagodniejszą dla siebie karę, pomawiali , podając niewiarygodne okoliczności , M. P. (1) . Tym bardziej , że zarówno A. S. jak i L. S. , co wynika z aktu oskarżenia , który został przeciwko nim skierowany, nie korzystali z dobrodziejstwa art. 60 k.k. W kontekście tych okoliczności również fakt , że A. S. w akcie oskarżenia przedstawiono zarzuty popełnienia przestępstwa z art. 233 § 1 k.k. , art. 234 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k. , które miało być dokonane w okresie czasu od 29 maja 2007r. do 25 kwietnia 2008r. , a dotyczyło B. D. , nie dyskryminuje wiarygodności wyjaśnień i zeznań A. S. złożonych odnośnie M. P. (1) . A. S. i L. S. pozostawali w konflikcie z W. D. (1) oraz jej mężem- B. D. . Z tego powodu zlecili M. P. (1) ich obserwację , co wynika z załączonej do akt dokumentacji fotograficznej , eksperymentu procesowego odtworzenia nagrania z komputera , zeznań świadka M. P. (2) (k. 350) , wyjaśnień i zeznań A. S. oraz wyjaśnień L. S. , a także częściowo z wyjaśnień M. P. (1) , a powodem takiego zachowania się A. i L. S. miało być wskazywane przez nich dążenie do odzyskania pieniędzy . Takiej sytuacji konfliktowej nie było natomiast w relacjach między A. S. , L. S. , a M. P. (1) - na pewno w czasie , kiedy przeciwko M. P. (1) po raz pierwszy były składane obciążające wyjaśnienia . Ponadto, jak to już wyżej podkreślono , L. S. w swoich wyjaśnieniach potwierdził wersję przedstawioną przez A. S.. L. S. , w dniu 19 października 2009r. (k. 184) wyjaśnił , że M. P. (1) uzyskał wydruki z Urzędu Skarbowego za które płacili mu 300-500 złotych , na pewno wydruki dotyczyły D. , zaś w dniu 15 marca 2012r. wyjaśnił, że M. P. (1) twierdził , że ma znajomego , byłego pracownika Urzędu Kontroli Skarbowej , który ma w dalszym ciągu dostęp do pracowników tego urzędu , skąd może uzyskiwać potrzebne informacje ( k. 445) . W świetle zatem tych okoliczności , w kontekście tego, że wyjaśnienia i zeznania A. S. oraz wyjaśnienia L. S. w tym zakresie korelowały ze sobą i były konsekwentne , nie sposób nie dać im wiary . W świetle powyższych okoliczności waloru owej wiarygodności nie zmienia także , w ocenie Sądu Odwoławczego , powoływana przez skarżącego okoliczność , że zarówno A. S. jaki i L. S. powoływali się także na szereg innych znajomości , czy to wśród wysoko postawionych urzędników urzędów skarbowych , czy wśród funkcjonariuszy policji czy też twierdzili, że zlecali pewne czynności innym detektywom . Zarówno A. S. jak i L. S. zgodnie , obiektywnie wskazywali na te fakty , a ich wyjaśnienia były zgodne także w tym zakresie . Przy czym konsekwentnie wskazywali, że wydruki z systemu RemDat otrzymywali właśnie od M. P. (1) , a nie od innej osoby oraz , że płacili za te wydruki M. P. (1) kwoty 300-500 złotych za jeden wydruk , że oskarżony M. P. (1) powoływał się na wpływy w urzędzie skarbowym oraz podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową .

Odnosząc się do podnoszonych okoliczności, które zdaniem skarżącego zostały całkowicie pominięte przez Sąd I instancji, a które miały przemawiać na korzyść oskarżonego M. P. (1) takich jak chociażby zeznania pracowników Urzędu Skarbowego, którzy wskazali, iż oskarżony nigdy w Urzędzie Kontroli Skarbowej nie był, analizy połączeń telefonicznych z których wynika, iż oskarżony M. P. (1) z oskarżonym Z. W. (1) nigdy się nie kontaktował, analizy materiałów z Ministerstwa Finansów w postaci logowania z komputera Z. W. (1), z której wynika, iż zdarzały się sytuacje nie wykazywania w ewidencji dokonywanych sprawdzeń nie tylko w odniesieniu do W. D. (1) i J. O., dokumentów w postaci umowy zlecenia z dnia 15 lutego 2007 r. , faktury VAT nr (...) i rejestru umów detektywistycznych , należy podnieść , że wszystkie te dowody , za wyjątkiem wymienionych wcześniej dokumentów - umowy zlecenia z dnia 15 lutego 2007 r. , faktury VAT nr (...) i rejestru umów detektywistycznych , zostały wzięte pod uwagę i przeanalizowane przez Sąd I instancji , a końcowy wniosek do którego doszedł Sąd I instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Należy podnieść , że Sąd I instancji nie poczynił ustalenia faktycznego z którego miałoby wynikać , że M. P. (1) i Z. W. (1) się znają . Zostało bowiem ustalone, że oskarżony M. P. (1) przekazał A. i L. S. pobrane z systemu informatycznego RemDat przez Z. W. (1) wydane innej nieustalonej , działającej wspólnie i w porozumieniu z M. P. (1) , nieuprawnionej osobie wydruki z baz danych (...) zawierające prawnie chronione dane osobowe i informacje o rozliczeniach podatkowych objęte tajemnicą skarbową . Taki wniosek był jak najbardziej logiczny i uprawniony w obliczu wiarygodnych zeznań i wyjaśnień A. S. oraz wyjaśnień L. S. który wskazywał, że M. P. (1) podnosił , że ma znajomego byłego pracownika Urzędu Kontroli Skarbowej, który ma dostęp do pracujących w urzędzie pracowników. Z wyjaśnień i zeznań zaś A. S. wynikało , że wydruki te musiały być załatwiane w Ł., gdyż M. P. (1) dostarczał je w niedługim czasie od zlecenia . W takim wypadku ustalenie , że M. P. (1) nie był w krytycznym czasie w Urzędzie Kontroli Skarbowej czy też , że nie kontaktował się telefonicznie ze Z. W. (1) nie może mieć wpływu na dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne . Przechodząc do materiałów uzyskanych z Ministerstwa Finansów w postaci wykazu logowań z komputera w dniach 3 lipca 2006r. i 17 lipca 2007r. w porównaniu z prowadzoną przez Z. W. (1) papierową ewidencją wpisów wynika, iż w dniu 3 lipca 2006r. Z. W. (1) dokonał łącznie 54 sprawdzeń, z czego nie odnotował łącznie 5 sprawdzeń w systemie RemDat, z których 2 dotyczyły J. O., a w dniu 17 lipca 2007r. dokonał łącznie 29 sprawdzeń, nie wykazując w ewidencji aż 15 wejść do systemu, z których 6 dotyczyło W. D. (1), Spółek (...) - (...) . Należy tutaj podnieść, co słusznie uwypuklił także Sąd I instancji , że w przypadku każdego wydruku , który został dostarczony A. i L. S. nie tylko brakowało wzmianki w ewidencji o jego pobraniu z systemu, ale także nie było wniosków o dokonanie owych wydruków , przy czym co istotne w grę wchodziło łącznie kilka wydruków , a nie jeden . Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego Z. W. (1) , że taka sytuacja mogła być wynikiem przeoczenia w wyniku dużej ilości pracy , to należy podkreślić , że w dniu 17 listopada 2011r. w czasie przeszukania miejsca pracy Z. W. (1) ujawniono w jego biurku wydruk z bazy RemDat dotyczący W. R., który także nie został zaewidencjonowany . Wydruk był dokonany w dniu 14 stycznia 2008r. (k. 267). W. R. to osoba , która przewijała się w materiałach niniejszej sprawy, o której wyjaśniał M. P. (2) (k. 133) , który wskazywał, że W. R. , wcześniej bezdomny , pracował dla L. S., L. S. rejestrował na W. R. działalność gospodarczą , że generalnie W. R. musiał wykonywać polecenia L. S. będąc tzw. „słupem” . Nie sposób uznać to za kolejny zbieg okoliczności, a w konsekwencji , że wyjaśnienia Z. W. (1) , iż na skutek nadmiaru pracy , przeoczenia, nie dokonał rejestracji w ewidencji wydruków objętych niniejszą sprawą są wiarygodne .Odnosząc się w dalszej części do wyjaśnień Z. W. (1) , to z powoływanych przez skarżącego w apelacji zeznań H. S. (2) i Z. K. wynika przecież , że pomimo tego , że zdarzały się sytuacje , że wydruki leżały na biurku , a ich odbiór był po kilku dniach , to nigdy nie było sytuacji , by wydruk dokonany z systemu RemDat , na potrzeby toczącego się postępowania skarbowego , zginął . Z tego wynika zatem logiczny wniosek, że skoro wydruk z systemu RemDat byłby dokonany na potrzeby postępowania skarbowego , nawet przy braku wniosku i uwidocznienia w ewidencji w wyniku na przykład przeoczenia , to gdyby faktycznie nie został odebrany, to oznaczałoby , że zginął. To z kolei rodziłoby konieczność wszczęcia odpowiedniej procedury, co niewątpliwie znalazłoby wyraz w odpowiedniej dokumentacji urzędu czy chociażby taka sytuacja , zginięcia wydruku , byłaby wskazywana przez powołanych wyżej świadków, a nie była . Odnośnie zaś podnoszonej w apelacji ewentualnej możliwości skserowania tych wydruków przez nieustaloną osobę, w czasie kiedy te wydruki „leżały luzem na biurkach” i „odbiór następował po kilku dniach”, to należy wskazać , że właśnie zeznania wyżej wymienionych świadków taką ewentualność wykluczały. Pokój bowiem , w którym przebywał oskarżony znajdował się w strefie szczególnie chronionej. Każdy z pracowników miał przydzieloną kartę z chipem uprawniającą do wejścia na jego teren. Pokój w którym pracował Z. W. (1) , a wraz z nim w latach 2006-2007 także świadkowie H. S. (1) i Z. K. , był zamykany na klucz , który na noc był przechowywany w portierni . Zdarzało się , że wydruki z systemu RemDat były odbierane po kilku dniach , ale wówczas dokumenty te były przechowywane w pokoju, w szafie zamkniętej na klucz . Wejście zatem do tegoż pokoju osób nieuprawnionyvh było wykluczone . Istotne jest to , że w efekcie A. S. , po uchyleniu wobec niej tymczasowego aresztowania , załączyła do akt oryginalne wydruki dotyczące firm (...) , (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o., o których wyjaśniała i zeznawała co wyklucza wersje, że mogły one zostać skserowane .

Odnosząc się do dokumentów w postaci umowy zlecenia z dnia 15 lutego 2007r. , faktury VAT nr (...) i rejestru umów detektywistycznych to rzeczywiście Sąd I instancji dokonał ustalenia faktycznego , że A. i L. S. nie zawierali z M. P. (1) żadnej umowy pisemnej na usługi detektywistyczne. Znajdująca się w aktach sprawy umowa dotycząca ustalenia wiarygodności kontrahenta handlowego została zawarta w dniu 15 lutego 2007r. Wydruki natomiast z systemu RemDat odnośnie firm prowadzonych czy powiązanych z W. D. (1) i B. D. miały miejsce w dniu 17 lipca 2007r. , a zatem wyżej wymieniona umowa pisemna dotyczy zupełnie innego czasokresu . Również faktura dotycząca tej umowy została wystawiona w dniu 22 lutego 2007r. , co wskazuje na to, że w tym dniu umowa została już zrealizowana . Wyżej wymieniona umowa pisemna dotyczyła ustalenia majątku B. D. , co wynika chociażby z protokołu oględzin płyty CD-R i dokumentacji fotograficznej (k. 206-218) , natomiast nie dotyczyła wydruków z systemu RemDat . Konsekwencją tej umowy było wystawienie faktury VAT oraz wpis w rejestrze detektywistycznym . Te okoliczności , z powodów powołanych wyżej , w ocenie Sądu Odwoławczego , nie rzutują zatem na dokonane przez Sąd I instancji , w zakresie meritum sprawy , ustalenia faktyczne . Na marginesie należy podnieść , że A. S. i L. S. nie wykluczyli podpisania z M. P. (1) umowy z dnia 15 lutego 2007r. Dokonane zatem przez Sąd I instancji ustalenie faktyczne , że A. i L. S. nie zawierali z M. P. (1) żadnej umowy o świadczenie usług detektywistycznych na piśmie nie ma istotnego wpływu na treść wyroku . Prawidłowo bowiem ustalono , że na skutek ustnych zleceń , oskarżony podjął się pośrednictwa w załatwieniu spraw polegających na pozyskaniu informacji objętych tajemnicą skarbową i przekazaniu ich małżeństwu S. w zamian za korzyść majątkową. Fakt przekazania pieniędzy w dniu 22 lutego 2007r. oskarżonemu z racji umowy pisemnej zawartej w dniu 15 lutego 2007r. związanej ze świadczonymi przez niego usługami detektywistycznymi nie przesądza w żaden sposób , że pieniądze płacone w wysokości 300-500 złotych za otrzymane, na skutek ustnych zleceń , wydruki z systemu RemDat , które zostały pobrane z systemu dnia 7 lipca 2006r. i 17 lipca 2007r. , wynikały z wyżej wymienionej pisemnej umowy . Należy podkreślić , że z relacji małżonków S. wynikało , że M. P. (1) wykonywał dla nich także inne zlecenia , co nie znalazło przecież wyrazu w pisemnej umowie . Świadczą o tym chociażby zabezpieczone na ulicy (...) w Ł. w miejscu prowadzenia działalności przez małżonków S. płyty z nagraniami K. G. (1)- funkcjonariusza Urzędu Kontroli Skarbowej prowadzącego kontrolę w spółce (...) prowadzonej przez A. S. , J. O. , filmy i rozmowy ujawnione na zabezpieczonych tam nośnikach . W tym miejscu , w świetle powyższych ustaleń , należy zatem wskazać , że podnoszony w dalszej części apelacji zarzut dowolnej oceny wyjaśnień i zeznań A. S. i przyjęcie , że M. P. (1) powoływał się na wpływy w Urzędzie Skarbowym , a następnie podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową , w sytuacji , gdy owe zlecenia miały charakter ustny jawi się jako bezzasadny .

To samo dotyczy zarzutu dowolności ustalenia , że osobą, która dokonała wydruku z systemu RemDat jest Z. W. (1) , przy pominięciu okoliczności związanej z tym , czy dokonał tego z własnej inicjatywy , na wniosek pracownika urzędu ewentualnie na czyj wniosek, jakie były dalsze losy wydruku , kto go przekazał, komu i gdzie . Sąd I instancji dokonując bowiem ustalenia faktyczne w tym zakresie , prawidłowo przyjął , że wydruki wykonał Z. W. (1) , co wynikało wprost z wyjaśnień Z. W. (1) popartych uzyskaną informacją , że każdorazowo owe wydruki sporządzała osoba posługująca się loginem (...) , przypisanym imiennie Z. W. (1). Co do dalszych losów wydruku w zakresie tego z czyjej inicjatywy był on dokonany , komu i gdzie został następnie przekazany przez Z. W. (1) , a następnie przekazany M. P. (1) , to brak było dowodów na tą okoliczność co znalazło wyraz w uzasadnieniu Sądu I instancji oraz przypisanym czynie . Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwalał jednak jak najbardziej na przyjęcie , że wydruki pobrane przez Z. W. (1) dalej zostały przez niego ujawnione, przekazane nieustalonej osobie , następnie – za pośrednictwem tej nieustalonej osoby , działającej wspólnie i w porozumieniu z M. M. P., który z kolei przekazał je A. i L. S..

Mając na względzie całość wyżej opisanych okoliczności należy podkreślić , że nie jest również zasadna sugestia skarżącego , że w sprawie należało zastosować przepis art. 5 § 2 k.p.k. Obowiązku rozstrzygania w sposób określony w tym przepisie nie rodzi bowiem okoliczność , że w ocenie obrony zgromadzony materiał dowodowy budzi wątpliwości . Obowiązek ten aktualizuje się dopiero wówczas , gdy pewnych faktów nie da się kategorycznie ustalić pomimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich swobodnej oceny , tj. zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. Ta jednak sytuacja w realiach przedmiotowej sprawy nie miała miejsca .

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 424 § 1 pkt 1-2 k.p.k., polegającego na uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób niewłaściwy, niepoddający się kontroli instancyjnej, a to w konsekwencji poprzez niepełne ustalenie stanu faktycznego, ogólnikowości w ocenie zeznań, jakie w toku postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie składane były przez A. i L. S., a także wyjaśnień oskarżonych, które w istocie zostały zakończone na stwierdzeniu, iż stanowią przyjętą linię obrony, brak wskazania w uzasadnieniu wyroku jakichkolwiek ustaleń faktycznych w zakresie przyjętego przez Sąd działania oskarżonego M. P. (1), tj. na czym miało polegać „ podjęcie się pośrednictwa w załatwieniu sprawy”, kiedy miałby się oskarżony tego podjąć, w jakich okolicznościach, w jaki sposób, na czym pośrednictwo miało polegać i jaka sprawa miała być załatwiona przy jednoczesnym braku wyjaśnienia podstawy prawnej zaskarżonego wyroku, w tym w szczególności w zakresie odnoszącym się do zamiaru, jaki miał towarzyszyć oskarżonemu M. P. (1), jak również realizacji przez niego znamion przypisanego mu przestępstwa należy podnieść , że w chwili obecnej niespełnienie przez uzasadnienie wyroku standardów z art. 424 k.p.k. nie może stanowić podstawy uchylenia wyroku . Ponadto należy w tym miejscu podnieść , iż obraza przepisu art. 424 k.p.k. nigdy nie jest naruszeniem prawa procesowego mającym wpływ na treść orzeczenia , bowiem do sporządzenia uzasadnienia wyroku dochodzi po wydaniu wyroku . ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 lutego 2015r., sygn.. akt II Aka 85/14) . Stąd też nie ma potrzeby szerszego wypowiadania się na temat zasadności zarzutu obrazy tegoż przepisu. Jednakże, w obliczu zarzutów stawianych uzasadnieniu , Sąd Okręgowy podnosi , że treść pisemnego uzasadnienia wyroku w przedmiotowej sprawie , wbrew twierdzeniom skarżącego , nie zawiera tego rodzaju mankamentów , które czyniłyby niemożliwym prześledzenie i poddanie kontroli rozumowania Sądu I instancji , czy też uniemożliwiałoby merytoryczne ustosunkowanie się do zarzutów apelacyjnych .

Reasumując trzeba stwierdzić , że w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji dokonał trafnych ustaleń faktycznych , zebrany w sprawie materiał dowodowy należycie rozważył i w granicach zakreślonych treścią art. 7 k.p.k. wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego , właściwej kwalifikacji prawnej oraz wysokości wymierzonej kary pozbawienia wolności . W tym stanie rzeczy nie sposób uznać za skarżącym , aby Sąd I instancji oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dopuścił się naruszenia swobodnej oceny dowodów . Sąd I instancji trafnie ocenił wartość dowodową zarówno wyjaśnień i zeznań A. S. , wyjaśnień L. S. , wyjaśnień M. P. (1) i Z. W. (1) , które to , w świetle wiarygodnych dowodów, stanowiły przyjętą przez oskarżonych M. P. (1) i Z. W. (1) linię obrony , zeznań świadków oraz nieosobowego materiału dowodowego . Wniosków wyprowadzonych z oceny tych dowodów w żadnej mierze autor apelacji nie zdyskredytował. Zarzut naruszenia wyrażonej w art. 7 k.p.k. zasady nie może bowiem sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu I instancji wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia , czy też przeciwstawianiu tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego na własnej , dokonanej przez skarżącego ocenie materiału dowodowego . ( por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975r. w sprawie sygn. akt I KR 197/74 , OSNKW rok 1975 , nr 5 , poz. 58)

Należy również podnieść , że Sąd I instancji dopełnił wypracowanych w judykaturze ( dla przykładu wyroki SN z dnia 28 kwietnia 1983r. , sygn. akt II KR 78/83, z dnia 4 czerwca 1983r. , sygn. akt RW 420/83 , OSNKW 1983r , nr 12 , poz. 101 ) standardów rozpoznania sprawy o charakterze poszlakowym , gdyż dokonał w pierwszej kolejności , oceny wyodrębnionych środków dowodowych , a następnie dowiódł , że ustalone poszczególne poszlaki mają niewątpliwy związek przyczynowy z faktem głównym , a rozważone łącznie dają pewność , co do popełnienia przez oskarżonych zarzucanych czynów , weryfikowaną logicznym wnioskiem , że żadna inna interpretacja zdarzenia będącego przedmiotem osądu nie jest możliwa .

W świetle powyższego, za bezzasadny należy również uznać podniesiony przez skarżącego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych , którego miał się dopuścić Sąd I instancji , poprzez przyjęcie , że oskarżony M. P. (1) dopuścił się przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem przestępstwa , podczas, gdy materiał zgromadzony w sprawie w szczególności w postaci dokumentów w postaci umowy, faktury VAT, rejestru umów, a także zeznań świadka H. S. (1) i wyjaśnień oskarżonego wskazują, iż oskarżony nie podjął się pośrednictwa w załatwianiu spraw polegających na pozyskaniu informacji objętych tajemnicą skarbową i ochroną danych osobowych oraz przekazaniu ich małżeństwu S. w zamian za korzyść majątkową;

b) wydruki z systemu R. D. przekazano małżeństwu S. za pośrednictwem M. P. (1);

c) oskarżony M. P. (1) powoływał się na wpływy w Urzędzie Skarbowym, a następnie podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową;

d) oskarżony M. P. (1) „ nie wystawiał faktur" i „ małżeństwo S. nigdy nie zawierało z M. P. (1) umowy pisemnej";

e) oskarżony M. P. (1) chwalił się, że ma znajomości w Urzędzie Skarbowym i może informacje skarbowe załatwić;

f) oskarżony M. P. (1) działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru;

g) oskarżony M. P. (1) znał oskarżonego Z. W. (1),

h) oskarżony M. P. (1) nie wykonywał na rzecz S. usług detektywistycznych.

Wyżej wymieniony zarzut jest pochodną odmiennej oceny dowodów , dokonanej przez skarżącego w środku odwoławczym , której Sąd Okręgowy, o czym wyżej podniesiono , nie podziela . Zaskarżony wyrok nie jest dotknięty błędami w ustaleniach faktycznych wskazanymi w apelacji .

Wbrew odmiennej ocenie obrońcy oskarżonego , nie ma żadnych podstaw do skutecznego kwestionowania dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w sprawie i tym samym zamiaru działania oskarżonego . Sąd I instancji słusznie przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. co zostało wywiedzione z dowodów , którym Sąd I instancji dał wiarę i na nich się oparł , a ustalenia faktyczne jak najbardziej dały podstawy do przyjęcia , że oskarżony działał umyślnie , w zamiarze bezpośrednim . Należy się tutaj odnieść , mając na uwadze prawidłowo przyjętą przez Sąd I instancji konstrukcję działania oskarżonego w warunkach czynu ciągłego , że „z góry powzięty zamiar” rozumieć trzeba zgodnie ze znaczeniem słowa „zamiar” nadanym mu w art. 9 § 1 k.k. co znajduje zastosowanie wyłącznie do zachowań objętych umyślnością , a więc popełnionych przez sprawcę działającego z zamiarem bezpośrednim lub z zamiarem wynikowym . Zamiar sprawcy musi istnieć w kształcie obejmującym wszystkie zachowania składające się na czyn ciągły albo przed przystąpieniem do działania , albo co najmniej w chwili podjęcia pierwszego zachowania składającego się na ciąg . W przypadku czynu ciągłego sprawca realizuje bowiem przestępczy zamiar w kolejnych odsłonach, czy też „na raty”, jak to określa uzasadnienie projektu Kodeksu karnego . Innymi słowy „z góry powzięty zamiar” oznacza zamiar , który już w chwili jego powzięcia odnosi się do zindywidualizowanych , przynajmniej w ogólnych zarysach , zachowań i obejmuje wszystkie te zachowania , które składają się na czyn ciągły . Otóż przypisane oskarżonemu M. P. (1) zachowanie ujęto w klamrę czynu ciągłego prawidłowo przyjmując za jego datę początkową miesiąc czerwiec 2006r. , kiedy to , przed przekazaniem pierwszego wydruku z systemu RemDat dotyczącego J. O., M. P. (1) powoływał się na wpływy w Urzędzie Skarbowym , następnie dostarczył w lipcu 2006r. owe wydruki , a kolejne , dotyczące podatników (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. , W. D. (2) , (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. - w lipcu 2007r. Zgodnie z wyjaśnieniami i zeznaniami A. S. i wyjaśnieniami L. S. M. P. (1) powoływał się na wpływy w Urzędzie Skarbowym , że może „załatwić” dane dotyczące rozliczeń podatkowych , a w przypadku otrzymania takiego ustnego zlecenia dostarczył wyżej wymienione raporty . Działanie M. P. (1) było uzależnione jedynie od zlecenia A. i L. S. . Innymi słowy oskarżony już w chwili powoływania się na wpływy w Urzędzie Skarbowym podjął bezpośredni zamiar „załatwienia” wydruków , a zamiar ten odnosił się do jego dalszych zachowań- dostarczenia owych wydruków i obejmował wszystkie te zachowania , które w efekcie złożyły się na czyn ciągły . Oskarżony miał świadomość, że działa w zamian za korzyść majątkową lub obietnice korzyści , a jego rola sprowadza się do pośrednictwa w konkretnym i ustalonym zakresie i ma na celu załatwienie „sprawy” . W tym miejscu, choć nie było to treścią zarzutu obrońcy , ale celem kontynuacji rozważań odnośnie przyjętej konstrukcji czynu ciągłego i działania oskarżonego ze z góry podjętym zamiarem , należy się odnieść także do znamienia przedmiotowego konstrukcji czynu ciągłego – „krótkie odstępy czasu” , które posiada nieostry charakter, a nadto ustawodawca nie podał żadnych kryteriów wskazujących sposób jego wykładni . Należy jednak powołać się na postanowienie SN z dnia 9 marca 2006r. ( sygn.. akt V KK 271/05, OSNKW 2006 nr 5 , poz. 50) , że nawet kilkumiesięczne przedziały czasowe pomiędzy kolejnymi zachowaniami sprawcy czynu ciągłego , mogą być w określonych okolicznościach traktowane jako „krótkie odstępy czasu” w rozumieniu art. 12 k.k. , gdzie w uzasadnieniu tegoż orzeczenia stwierdzono , że przedział czasu „wyraźnie przekraczający rok” zrywa więź czasową pomiędzy ogniwami czynu i nie może być kwalifikowany w ramach art. 12 k.k.. Podejmowanie przez oskarżonego M. P. (1) działań w odstępie kilku miesięcy , należy także uznać za krótki okres czasu z uwagi na ścisłą więź łączącą poszczególne zachowania oskarżonego oraz wyżej powoływane stanowisko SN , które podziela orzekający w tej sprawie skład Sądu Okręgowego .

Poddając analizie uzasadnienie apelacji w zakresie zarzutu sformułowanego w punkcie 2 należy jeszcze podnieść , że obrońca w owym uzasadnieniu dokonuje również opisu znamion czynu przypisanego oskarżonemu M. P. (1) kwestionując to , że w ogóle , nawet przy przyjęciu ustalonego prze Sąd I instancji stanu faktycznego, zostały one przez oskarżonego zrealizowane . Ponieważ obraza przepisów prawa materialnego nie była objęta zarzutem apelacji Sąd Okręgowy, zgodnie z treścią art. 433 § 1 k.p.k., nie będzie się do owych zarzutów ustosunkowywał .

Mając zatem na uwadze powyższe rozważania , wobec bezzasadności zarzutów podniesionych w wywiedzionej przez skarżącego apelacji oraz niestwierdzenia uchybień określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k. podlegających uwzględnieniu z urzędu , Sąd Okręgowy , w oparciu o art. 437 § 1 i 2 k.p.k. , art. 438 pkt 2 k.p.k. , utrzymał zaskarżony wyrok w mocy zmieniając jedynie w punkcie 1 zaskarżone postanowienie z dnia 30 marca 2016r. w przedmiocie kosztów sądowych zasądzonych od M. P. (1) za postępowanie przed Sądem I instancji obniżając je do kwoty 1.500 złotych - z przyczyn wskazanych w sporządzonym już w tym zakresie pisemnym uzasadnieniu .

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze zapadło w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. – gdyż w ocenie Sądu Odwoławczego – sytuacja materialna oskarżonego , w kontekście wysokości uzyskiwanych dochodów oraz częściowego obciążenia kosztami za postępowanie przed Sądem I instancji i obowiązkiem zwrotu bezprawnie uzyskanej korzyści majątkowej , nie pozwala na uiszczenie tych kosztów przez oskarżonego , gdyż stanowiłoby dla oskarżonego nadmierną uciążliwość .