Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2017 roku w S.,

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.,

przeciwko I. C.,

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 110/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w pozwie przeciwko I. C. domagał się zasądzenia kwoty 2.377,34 złote wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Nadto, domagał się zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu żądania powód poniósł, że wierzytelność dochodzoną pozwem nabył na skutek umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 11 września 2015 roku z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością spółką jawną (obecnie (...) FINANSE Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) na podstawie której stał się następcą pierwotnego wierzyciela uzyskując wierzytelność, której podstawą była umowa pożyczki o numerze (...) z dnia 22 października 2015 roku, na podstawie której pozwana zobowiązała się do terminowego zwrotu udzielonej jej pożyczki wraz z kosztami, opłatami i odsetkami w 12 ratach miesięcznych w wysokości 158,61 złotych. Oprocentowanie pożyczki było stałe i wynosiło 8 % w stosunku rocznym, w umowie przewidziano również odsetki za opóźnienie w wysokości stopy odsetek maksymalnych. Strona pozwana nie dokonała całkowitej spłaty zobowiązania, a na kwotę dochodzoną pozwem składały się kwoty: 1.000 złotych tytułem kapitału, 130 złotych tytułem opłaty przygotowawczej, 690 złotych tytułem opłaty operacyjnej, 59,77 złotych tytułem odsetek umownych, 18,44 złote tytułem odsetek za opóźnienie, 355,50 złotych tytułem kosztów windykacyjnych, 123,63 złote tytułem odsetek naliczonych po wypowiedzeniu umowy.

Pozwana I. C. zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na termin rozprawy, nie usprawiedliwiła swoje nieobecności, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie zajęła żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna we W. w dniu 11 września 2015 roku zawarli umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności szczegółowo określone w Wykazie Wierzytelności, stanowiącym załącznik nr 1 do umowy, wynikające z zawartych umów pożyczek oraz wierzytelności uruchomione (wypłacone kwoty pożyczek) w okresie od 1 do 11 września 2015 roku, które były szczegółowo określone w Ostatecznym Wykazie Wierzytelności stanowiącym załącznik nr 1 do Aneksu nr (...), który strony zawrzeć miały w terminie do 18 września 2015 roku. Nadto, przedmiotem cesji wierzytelności miały być również wierzytelności z pożyczek zawieranych przez (...) i dłużników od dnia 14 września 2015 roku, które stanowić miały przedmiot cyklicznych przelewów poczynając od dnia 14 września 2015 roku. Zgodnie z zawartą umowę przelewu wierzytelności cedent w terminie 30 dni od dnia przelewu dla każdej cedowanej wierzytelności przekazywać miał cesjonariuszowi podpisane oświadczenie o dokonaniu przelewu. Dnia 18 września 2015 roku strony umowy przelewu wierzytelności zawarły aneks nr (...) do umowy z dnia 11 września 2015 roku, w którym potwierdziły, że 11 września 2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna we W. dokonała na rzecz powoda przelewu wierzytelności, których Ostateczny Wykaz stanowił załącznik nr 1 do Aneksu. Strony ustaliły ostateczną cenę nabycia wierzytelności i uzgodniły na dzień 29 września 2015 roku termin jej zapłaty.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności, aneks nr (...) k. 15-16, fragment Ostatecznego Wykazu Wierzytelności k. 22)

Dnia 21 października 2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna we W. i pozwana I. C. zawarły umowę pożyczki o nr (...). Na podstawie tej umowy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna we W. udzieliła pozwanej pożyczki w wysokości 1.820 złotych na okres od dnia zawarcia umowy do dnia 7 listopada 2016 roku włącznie, a pozwana zobowiązała się do terminowego zwrotu udzielonej pożyczki w 12 ratach w wysokości 158,65 złotych.

(dowód: umowa pożyczki nr (...) k. 5-10)

Dnia 26 października 2015 roku J. M. złożył pisemne oświadczenie w imieniu cedenta o dokonaniu w dniu 26 października 2015 roku przelewu wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki nr (...) z dnia 22 października 2015 roku zawartej pomiędzy cedentem a pozwaną.

(dowód: oświadczenie o dokonaniu cesji praw k. 23)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Pozwana I. C. zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na termin rozprawy, nie wypowiedziała się co do żądań pozwu, dlatego też w tych warunkach Sąd zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. wydał wyrok zaoczny. Wprawdzie zgodnie z przepisem art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, ale tylko wtedy gdy nie budzą one uzasadnionych wątpliwości i gdy nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Wydanie wyroku zaocznego nie zwalania więc sądu od badania roszczenia pod kątem jego zgodności z prawem. Sąd Najwyższy w stanowisku wyrażonym w wyroku z dnia 31 marca 1999 roku
(I CKU 176/97 , LEX nr 37430), podkreślił, że domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest zawsze rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania. Zatem wtedy, gdy zasadnym wydaje się, że twierdzenia pozwu nie odpowiadają rzeczywistości, czy wskazują na bezzasadność dochodzonego roszczenia koniecznym staje się przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie.

W myśl przepisu art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z przepisem art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. W sytuacji gdy wierzytelność została stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności również powinien być pismem stwierdzony (art. 511 k.c.)

Na skutek zawarcia umowy cesji wierzytelności stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Tym samym legitymacja procesowa czynna przysługująca do tej pory cedentowi przechodzi na cesjonariusza, który zyskuje szczególne uprawnienie do występowania w charakterze strony w konkretnym procesie w stosunku do konkretnego podmiotu. Warunkiem uzyskania tego uprawnienia jest wykazanie przez cesjonariusza skuteczności cesji konkretnej wierzytelności, a zwłaszcza wykazania istnienia i wysokości danej wierzytelności.

Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miała okoliczność wykazania przez stronę powodową faktu nabycia wierzytelności wobec pozwanej wywodzonej z określonego stosunku prawnego, jej istnienia i wysokości. Zgodnie z art. 509 k.c., aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób oznaczona, zindywidualizowana – poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Przedmiotem przelewu może być także dostatecznie oznaczona wierzytelność przyszła (uchwała SN z dnia 19 września 1997 roku, III CZP 45/97), Jak wskazuje się w orzecznictwie, skuteczne jest zbycie wierzytelności nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika (wyrok SN z dnia 5 listopada 1999 roku, III CKN 423/98). Przyjmuje się, że w tych wypadkach wprawdzie wierzytelności nie są dokładnie oznaczone, ale są oznaczalne, gdyż można je określić za pomocą analizy treści stosunków obligacyjnych, z których wynikają. Na czoło wysuwa się tu wymaganie odpowiedniego oznaczenia przedmiotu przelewu. O ile w umowie, która ma jedynie zobowiązywać do świadczenia, przedmiot świadczenia może być oznaczony także według cech gatunkowych, o tyle w umowie, za pomocą której ma nastąpić rozporządzenie prawem, przedmiot rozporządzenia powinien być oznaczony indywidualnie. Uwzględniając, że wierzytelność przyszła może przejść na nabywcę dopiero z chwilą powstania, powyższe wymaganie należy uznać za spełnione, gdy umowa dotycząca przelewu wierzytelności przyszłej zawiera dane pozwalające ustalić w chwili zaistnienia określonej wierzytelności, iż to właśnie ona była objęta zawartą wcześniej umową. Nie powinno budzić wątpliwości, że takimi danymi są określenie tytułu powstania wierzytelności oraz osoby dłużnika i wierzyciela. Przy założeniu tym możliwy jest więc na pewno przelew wierzytelności warunkowych i terminowych oraz innych wierzytelności przyszłych wynikających z już zawartych umów.

W warunkach niniejszej sprawy jako niewątpliwy uznać należy fakt zawarcia przez powoda i (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna we W. w dniu 11 września 2015 roku umowy przelewu wierzytelności oraz fakt zawarcia przez pozwaną i (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna we W. w dniu 21 października 2015 roku umowy pożyczki o nr (...). Strona powodowa uzasadniając swoje żądanie wskazywała, że wierzytelność objęta żądaniem pozwu wynika z umowy zawartej już po zawarciu umowy z dnia 11 września 2015 roku. Umowa ta miała być zawarta, zgodnie z twierdzeniem powoda 22 października 2015 roku, pomijając fakt, iż do pozwu została dołączona umowa z dnia 21 października 2015 roku stwierdzić należy, iż w oparciu o materiał dowodowy przedstawiony przez stronę powodową nie sposób przyjąć, iż na podstawie umowy z dnia 11 września 2015 roku powód nabył wierzytelność, która wynikać miała z umowy zawartej po 11 września 2015 roku.

W przypadku przelewu wierzytelności przyszłych wymaga się, aby cedowana wierzytelność przyszła była dokładnie oznaczona, tj. aby umowa dotycząca przelewu wierzytelności przyszłej zawierała dane pozwalające ustalić w chwili zaistnienia określonej wierzytelności, iż to właśnie ona była objęta zawartą wcześniej umową. Umowa przelewu wierzytelności przyszłej przenosi na nabywcę uprawnienie do żądania spełnienia przez dłużnika świadczenia z takiej wierzytelności. Uprawnienie to realizuje się z chwilą zajścia zdarzenia wynikającego ze stosunku prawnego łączącego wierzyciela z dłużnikiem, które można też opisać jako skutek z mocą wsteczną wraz ze zrealizowaniem się stanu faktycznego (wyrok SN z dnia 17 marca 2016 roku, V CSK 379/15)

Zgodnie z ogólną normą wyrażoną w art. 3 k.p.c. to na stronach procesu ciąży obowiązek dokonywania czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, to strony zobowiązane są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. W obecnym kształcie procesu cywilnego ustawowo podkreślono jego kontradyktoryjny charakter, czego potwierdzeniem są regulacje zawarte w art. 232 k.p.c. oraz art. 6 k.c.. Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania, to one są dysponentami toczącego się procesu i mają obowiązek przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne. W rozpatrywanej sprawie to na powodzie ciążył obowiązek wykazania legitymacji procesowej czynnej, zasadności powództwa i wysokości dochodzonego roszczenia. To powód obowiązany być udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa tj. okoliczności prawo tworzące, a pozwana, jeżeli faktów tych nie przyznaje, miała obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda (wyrok SN z dnia 11 grudnia 2007 roku, II CSK 332/07). Tak więc to na powodzie spoczywa obowiązek dowodowy w zakresie potwierdzającym powództwo, istnienie roszczenia materialnoprawnego stanowiącego podstawę zgłoszonego w pozwie żądania.

Powództwo podlega oddaleniu, ponieważ powód nie udowodnił, by przysługiwała mu względem pozwanej wierzytelność w kwocie dochodzonej pozwem wynikająca z umowy pożyczki zawartej dnia 22 października 2015 roku.

Obok umowy cesji wierzytelności, aneksu nr (...) do tej umowy powód dołączył pisemne oświadczenie z dnia 26 października 2015 roku złożone przez J. M., z którego wynika, że zostało ono złożone w imieniu cedenta, a dotyczy przelewu wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki zawartej przez pozwaną z cedentem w dniu 22 października 2015 roku. Powód nie złożył żadnego dokumentu wskazującego na jakiej podstawie J. M. działał w imieniu cedenta, nie złożył dokumentu umowy z dnia 22 października 2015 roku, która miał być źródłem wierzytelności będącej przedmiotem przelewu.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę twierdzenia strony powodowej nie uzasadniają żądania pozwu. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał, aby przysługiwała mu względem pozwanej wierzytelność dochodzona pozwem. Wobec braku dowodów na nabycie przez powoda na podstawie umowy z dnia 11 września 2015 roku wierzytelności w stosunku do pozwanej, a wynikającej z umowy pożyczki o nr (...) Sąd na podstawie art. 6 k.c. powództwo oddalił.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...),

3.  (...)

S., (...)