Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2016r.

Sąd Rejonowy w R a c i b o r z u Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Maksoń-Prach

Protokolant: Marta Badura

w obecności Prokuratora: ---

po rozpoznaniu w dniu: 09/06/2016r.; 23/06/2016r.; 19/09/2016r.; 24/10/2016r.; 03/11/2016r.; 28/11/2016r

sprawy:

E. Ż.

s. J. i H.

r. 05.01.1964 r. w R.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 12 lutego 2016r. w R. w markecie (...) przy ul (...) groził G. S. spowodowaniem obrażeń ciała u pokrzywdzonej w celu wymuszenia na niej zwrotu torby z radiem, przy czym czynu dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem, co skutkuje przyjęciem warunków z art. 31 § 2 kk;

tj. o czyn z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

II.  w dniu 09 lutego 2016r. w R. na terenie Ośrodka Pomocy (...) w obecności K. N. kierował groźby pozbawienia życia oraz pobicia wobec pracownika socjalnego T. J. w zamiarze, aby groźba ta dotarła do wymienionego w celu wymuszenia na nim przedsięwzięcia prawnej czynności służbowej dotyczącej wydania decyzji administracyjnej przyznania zasiłku pieniężnego, przy czym czynu dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem, co skutkuje przyjęciem warunków z art. 31 § 2 kk

tj. o czyn z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

III.  w dniu 09 lutego 2016r. w R. na terenie Ośrodka Pomocy (...) kierował groźby pozbawienia życia wobec K. N., M. S. (1) i B. R., czym wzbudził u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że groźba ta będzie spełniona, przy czym czynu dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem, co skutkuje przyjęciem warunków z art. 31 § 2 kk

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

IV.  w dniu 09 lutego 2016r. w R. na terenie Ośrodka Pomocy (...) kierował groźby pozbawienia życia wobec pracownika socjalnego T. J. w celu wymuszenia na nim przedsięwzięcia prawnej czynności służbowej dotyczącej wydania decyzji administracyjnej przyznania zasiłku pieniężnego, przy czym czynu dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem, co skutkuje przyjęciem warunków z art. 31 § 2 kk,

tj. o czyn z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

V.  w okresie od grudnia 2015r. do 7 kwietnia 2016r., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w R. przy ul. (...) kierował groźby pozbawienia życia, zgwałcenia oraz podpalenia mieszkania wobec M. S. (2) i W. S., czym wzbudził u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że groźby te będą spełnione, przy czym czynu dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem, co skutkuje przyjęciem warunków z art. 31 § 2 kk,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

1.  uznaje oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 31§ 2 kk opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 191 § 1 kk skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznaje oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31§ 2 kk opisanego w punktach III i V części wstępnej wyroku przyjmując, że czynu opisanego w punkcie V dopuścił się od początku kwietnia do 7 kwietnia 2016r. i za to na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk przy czym popełnił je w krótkich odstępach czasu oraz z wykorzystaniem takiej sposobności skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  uznaje oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 31§ 2 kk opisanych w punkcie II i IV części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 224 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk przyjmując, ze popełnił je w krótkich odstępach czasu wykorzystaniem takiej samej sposobności skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk łączy wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną 1 (jeden) rok pozbawienia wolności;

5.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 12.04.2016r., godz. 10:07 do dnia 07.06.2016r., godz. 10:07 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

6.  na podstawie art. 230 § 2 kpk orzeka zwrot dowodu rzeczowego w postaci płyty CD z nagraniem monitoringu z dnia 22.06.2016r. marketowi K. ul. (...) w R. uznając za zbędne dla dalszego postępowania;

7.  na podstawie § 11 ust 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r., w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Prywatnej Kancelarii Adwokackiej adw. S. M. kwotę (...),20 (dwa tysiące pięćset trzydzieści dziewięć 20/100) złotych w tym VAT tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu;

8.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i od opłaty w sprawie.

Sędzia:

Sygn. akt II K 281/16

UZASADNIENIE

Oskarżony E. Ż. korzystał z pomocy Ośrodka Pomocy (...) w R.. Oskarżony często przychodził do ośrodka i wywoływał awantury. Domagał się natychmiastowej wypłaty świadczeń. Na początku 2016 r. pracownikiem wyznaczonym do zajmowania się sprawami oskarżonego był T. J.. W dniu 09 lutego 2016 r. oskarżony kolejny raz przyszedł do ośrodka. Chciał uzyskać informację o decyzji dotyczącej przyznania świadczenia. K. N. uzyskała telefoniczną informację od koordynatora wniosku, iż decyzja jeszcze nie została wydana i poinformowała o tym oskarżonego. Słysząc to E. Ż. wpadł w złość. Zaczął wyzywać K. N., jak i M. S. (1) oraz B. R.. Groził im pozbawieniem życia. Nadto skierował groźby pozbawienia życia oraz pobicia pod adresem T. J.. Chciał w ten sposób wymusić wydanie decyzji o przyznaniu zasiłku. Nie reagował na próby uspokojenia. Wychodząc kopnął w kosz na śmieci i zbił szybę w jednym z pomieszczeń. Po tym zdarzeniu pracownicy Ośrodka Pomocy (...) w R.: T. J., K. N., M. S. (1) i B. R. zaczęli się obawiać, że E. Ż. może spełnić swoje groźby.

W dniu 12 lutego 2016 r. oskarżony udał się do marketu K. w R.. Wchodząc na teren sklepu pozostawił w Punkcie (...) Klienta torbę. Po zrobieniu zakupów chciał odebrać swoje rzeczy. Pracownica G. S. oddała mu jedną reklamówkę. Oskarżony zaczął się domagać zwrotu jeszcze jednej reklamówki (w której znajdowało się radio). W pewnym momencie zachowanie oskarżonego stało się bardzo agresywne. Zaczął grozić G. S. pobiciem i pozbawieniem życia. Nie reagował na próby uspokojenia. Gdy oskarżonego poinformowano o wezwaniu funkcjonariuszy Policji, uciekł ze sklepu. Pokrzywdzona obawiała się jednak, że oskarżony może na nią czekać pod sklepem i zrealizować swoje groźby.

Równocześnie E. Ż. jest skonfliktowany ze swoimi sąsiadami: M. i W. małż. S.. Często wyzywa ich wulgarnie i grozi im. Negatywne zachowanie oskarżonego przybrało na sile w kwietniu 2016 r., kiedy to groził pokrzywdzonym pozbawieniem życia, pobiciem, podpaleniem mieszkania. Często swoje groźby kierował znajdując się pod wpływem alkoholu. W kwietniu 2016 r. oskarżony biegał po klatce schodowej z siekierą i groził małżonkom S. zabójstwem. W dniu 07 kwietnia 2016 r. kolejny raz skierował groźby pozbawienia życia pod adresem pokrzywdzonych. Dodatkowo rzucał kamieniami w należące do nich rolety okienne. Pokrzywdzeni obawiają się, że oskarżony może zrealizować swoje groźby.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonego (k. 83 – 85, 93 – 94, 67v. – 68)

- zeznań pokrzywdzonych: G. S. (k. 2 – 3, 83v. – 84), M. S. (1) (k. 56, 84), B. R. (k. 59, 89v.), K. N. (k. 53, 89v. – 90), M. S. (2) (k. 67 – 68, 90), T. J. (k. 48 – 49, 90v. – 91) i W. S. (k. 74 – 75, 144)

- zeznań świadków: B. D. (k. 9 – 10, 110v.), E. P. (k. 12 – 13, 111), Z. Ł. (k. 19 – 20, 111), A. K. (k. 118 – 119, 111v,), A. N. (k. 36 – 37, 111v, - 112), P. P. (k. 28 – 29, 112) i J. S. (k. 121 – 122, 144v.)

- protokołu zatrzymania rzeczy (k. 15 – 17)

- protokołu oględzin (k. 31 – 32)

- protokołu zatrzymania osoby (k. 79)

- informacji z Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie (...) w R. (k. 122)

Oskarżony E. Ż. nie przyznał się do popełnia zarzucanych mu czynów na szkodę G. S. oraz M. S. (2) i W. S.. Równocześnie przyznał się do popełnienia pozostałych zarzucanych mu czynów. W złożonych wyjaśnieniach podkreślił, iż w dniu 12 lutego 2016 r. nie groził pracownicy marketu (...), dodając że mógł grozić jedynie pracownikom ochrony. Nadto zaprzeczył by groził gwałtem i podpaleniem małżeństwu S.. To sąsiedzi grozili mu. Nadto obrażają jego rodzinę. Oskarżony dodał, iż w dniu 26 grudnia 2015 r. przebywał w szpitalu, w związku z czym nie mógł być widziany przez swoich sąsiadów, a jego mieszkanie podpalił ktoś inny. Przyznał także, iż z na początku 2016 r. był bezdomny i nie miał środków na wykupienie leków, w związku z czym zachowywał się agresywnie. W Ośrodku Pomocy (...) w R. nie miał zamiaru nikogo pobić, chciał jedynie uzyskać zasiłek, gdyż nie miał żadnych środków do życia. Równocześnie na rozprawie w dniu 09 czerwca 2016 r. oskarżony nie podtrzymał części wyjaśnień złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego. Dodał, że składając zeznania w Komendzie Powiatowej Policji w R. przyznał się, gdyż chciał wyjść do domu. Przeprosił także pokrzywdzonych pracowników Ośrodka Pomocy (...) w R. za swoje zachowanie.

Oskarżony E. Ż. był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie.

Z uwagi na wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonego E. Ż. został on poddany badaniu przez biegłych psychiatrów. Biegli uznali, że oskarżony cierpi na zaburzenia schizoafektywne – w tym stan subdepresyjny oraz zespół zależności od alkoholu. Zdaniem biegłych w czasie obejmującym zarzuty oskarżony znajdował się w czasie zaostrzenia procesu chorobowego, dominowały objawy zespołu maniakalnego. Oskarżony był wówczas labilny emocjonalnie, drażliwy, arogancki. Jego zachowanie było roszczeniowe. Dodatkowo w okresie objętym zarzutami oskarżony spożywał alkohol, który był głównym moderatorem sterującym zachowaniem oskarżonego. W ocenie biegłych tempore criminis oskarżony miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem w myśl art. 31 § 2 kk.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego E. Ż.

- karta karna (k. 153 – 155)

- kopia wyroku o sygn. II K (...) (k. 86 – 90)

- opinia sądowo-psychiatryczna (k. 107 – 113)

Wprawdzie oskarżony E. Ż. przyznał się do popełnienia części z zarzucanych mu przestępstw, jednak jego wyjaśnienia, w których podkreślił, iż w czasie ich popełnienia był bardzo zdenerwowany nie mogą zostać zaaprobowane przez Sąd. Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego w znacznej części stanowią linię jego obrony. Twierdzenia oskarżonego, iż działał pod wpływem bardzo silnego wzburzenia i nie miał zamiaru zrealizować swoich gróźb mają jedynie na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione czyny.

Pokrzywdzona G. S. zeznała, iż w lutym 2016 r. w trakcie zdarzenia w markecie (...) oskarżony był trzeźwy, jednak bardzo agresywny. Domagał się zwrotu torby z radiem. Pokrzywdzona dodała, iż oskarżony żądał zwrotu siatki, której nie pozostawił w punkcie obsługi klienta. E. Ż. wyzwał ją wulgarnie, groził zabójstwem. P. na miejsce pracownicy ochrony nie zdołali go uspokoić. G. S. dodała, iż obawiała się, że oskarżony może ją uderzyć. Podkreśliła, że nadal obawia się, iż E. Ż. może ją zaatakować, gdy będzie wychodziła z pracy. Zeznania pokrzywdzonej potwierdziła B. D.. Dodała, iż była naocznym świadkiem zdarzenia z udziałem oskarżonego, który zachowywał się bardzo agresywnie i wyzywał G. S.. Świadek przyznała, iż pokrzywdzona bała się, że oskarżony będzie na nią czekał po pracy i zrealizuje swoje groźby. Zdaniem B. D. obawy G. S. były uzasadnione. Z kolei E. P. potwierdziła, że po zdarzeniu G. S. była roztrzęsiona, płakała. Dodała, iż z opinii innych osób wie, że oskarżony często bywa agresywny. P. P. – pracownik ochrony marketu w złożonych zeznaniach przyznał, iż zna oskarżonego, który wielokrotnie dokonywał drobnych kradzieży w markecie. Dodał, że słyszał jak oskarżony wyzywał jedną z pracownic. Groził, że wraz z kolegami „rozpieprzy” cały market. Po zdarzeniu G. S. była roztrzęsiona, bała się wyjść na zewnątrz.

M. S. (1) – pracownica Ośrodka Pomocy (...) w R. w złożonych zeznaniach podała, że oskarżony E. Ż. często przychodził do ośrodka. Gdy nie było oczekiwanej przez niego decyzji denerwował się i zachowywał się agresywnie. Odgrażał się. W przeszłości groził spaleniem ośrodka. W dniu 09 lutego 2016 r. oskarżony przyszedł do Ośrodka Pomocy (...) w R. w celu odbioru decyzji. Po uzyskaniu informacji, że żądana przez niego decyzja zostanie wydana w kolejnym tygodniu wpadł w złość, zachowywał się bardzo wulgarnie. Kierował groźby pod adresem wszystkich pracowników obecnych w pomieszczeniu. Nie reagował na próby uspokojenia. Wychodząc kopnął w kosz na śmieci. M. S. (1) przyznała, iż obawiała się oskarżonego. Równocześnie dodała, że w przeszłości oskarżony nigdy nie realizował swoich gróźb. Po zdarzeniu nadal przychodził do ośrodka, jednak zachowywał się spokojnie. Zeznania M. S. (1) potwierdziła i uzupełniła B. R.. Świadek przyznała, iż w chwili zdarzenia znajdowała się w sąsiednim pomieszczeniu, jednak wyraźnie słyszała groźby kierowane przez oskarżonego. E. Ż. nie reagował na próby uspokojenia. Podobne sytuacje miały miejsce w przeszłości. Równocześnie świadek dodała, ze wraz z innymi pracownikami ośrodka nigdy nie jest pewna czy oskarżony nie zdecyduje się na realizację swoich gróźb.

K. N. zeznała, iż w na początku lutego 2016 r. oskarżony przyszedł do Ośrodka Pomocy (...) w R. po odbiór decyzji. Dodała, że osobiście zadzwoniła do koordynatora, od którego uzyskała informację, że decyzja będzie udzielona w następnym tygodniu. Słysząc to oskarżony wpadł w złość. Zaczął wyzywać pracowników ośrodka, kierować w ich kierunku groźby. Dodał, że wróci z kolegami. Równocześnie świadek dodała, iż oskarżony nigdy nie używał przemocy fizycznej. Nie była jednak stwierdzić w jakim kierunku mógł ukierunkować swoją złość i agresję.

T. J. w złożonych zeznaniach przyznał, iż nie był naocznym świadkiem zdarzenia z dnia 09 lutego 2016 r. Równocześnie przyznał, iż z relacji pracownic ośrodka wie, że E. Ż. kierował groźby pod jego adresem. W ten sposób chciał wymusić zmianę decyzji administracyjnej. Wychodząc z ośrodka oskarżony kopnął w kosz na śmieci i wybił szybę. T. J. przyznał, iż wyjątkowo agresywne zachowanie oskarżonego sprawiło, że zaczął się obawiać o swoje bezpieczeństwo. Dodał, iż w dotychczasowej pracy zawodowej nie miał do czynienia z podobną sytuacją. W związku z tym poczuł się zagrożony.

Wyczerpujące zeznania świadków wzajemnie ze sobą korespondują i układają się w logiczną całość. Nie ulega wątpliwości, iż pracownica marketu K. G. S., jak i pracownicy Ośrodka Pomocy (...) w R. obawiają się, że E. Ż. spełni swoje groźby.

Pokrzywdzona M. S. (2) w obszernych zeznaniach podała, iż trudności z oskarżonym rozpoczęły się w 2014 r. Agresywne zachowanie oskarżonego nasiliło się w grudniu 2015 r. Wtedy to doszło do pożaru w jego mieszkaniu. Do kwietnia 2016 r. oskarżony często groził pokrzywdzonej i jej mężowi pozbawieniem życia. Często znajdował się pod wpływem alkoholu. Groził pokrzywdzonej podpaleniem mieszkania. Dodatkowo w kwietniu 2016 r. oskarżony biegał po klatce schodowej z siekierą i wykrzykiwał groźby pod adresem pokrzywdzonej i jej męża. Nadto M. S. (2) dodała, ze oskarżony nigdy nie próbował realizować swoich gróźb, jednak bała się go. Negatywne zachowanie E. Ż. nasilało się, gdy spożywał alkohol. Równocześnie pokrzywdzona nie miała pewności, że oskarżony nie byłby w stanie zrealizować swoich gróźb. Zeznania M. S. (2) potwierdził jej mąż W., który dodał, iż nie zna przyczyny takiego zachowania oskarżonego. Dodał także, iż w jego opinii E. Ż. jest osobą nieobliczalną, w związku z czym obawia się spełnienia jego gróźb.

Wprawdzie zeznania M. S. (2) i W. S. są spójne i logiczne, jednak należy zauważyć, iż od 12 grudnia 2015 r. do 18 stycznia 2016 r. oskarżony przebywał w Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie (...) w R.. Nadto zeznania pokrzywdzonych odnośnie zachowania oskarżonego w do kwietnia 2016 r. zawierają jedynie ogólne informacje.

Świadek A. K. – sąsiadka oskarżonego w złożonych zeznaniach przyznała, że nigdy nie słyszała by oskarżony groził i wyzywał kogokolwiek. Równocześnie M. S. (2) informowała ją o zachowaniu oskarżonego. Mówiła, iż boi się go. Nadto świadek przyznała, że oskarżony często zachowywał się arogancko i wulgarnie. Był uciążliwy dla sąsiadów. Również J. S. nie miała żadnej wiedzy odnośnie gróźb kierowanych przez E. Ż. pod adresem małżeństwa S..

Zeznania świadka Z. Ł. mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie. Świadek przyznał, iż w dniu 12 lutego 2016 r. nie był w pracy, a o zdarzeniu z udziałem oskarżonego i G. S. wie jedynie z relacji pracowników ochrony. Dodał, że na prośbę Policji zgrał monitoring, na którym widać, że E. Ż. przyszedł do marketu K. jedynie z jedną reklamówką (a nie jak twierdził oskarżony – z dwoma).

Także zeznania A. N. mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej spawie. Świadek przyznała, iż nie uczestniczyła w zdarzeniu z dnia 09 lutego 2016 r. Równocześnie dodała, że oskarżony często bardzo agresywnie wyrażał swoje niezadowolenie względem pracowników Ośrodka Pomocy (...) w R.. Pracownicy ośrodka – w tym K. N. oraz T. J. bali się oskarżonego, obawiali się o swoje życie.

Sąd zważył co następuje:

E. Ż. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegającego na tym, że w dniu 12 lutego 2016 r. w R. w markecie (...) przy ul. (...) groził G. S. spowodowaniem obrażeń ciała w celu wymuszenia na niej zwrotu torby z radiem.

Równocześnie E. Ż. oskarżono o popełnienie czynów zabronionych z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegających na tym, że:

- w dniu 09 lutego 2016 r. w R. na terenie Ośrodka Pomocy (...), w obecności K. N. kierował groźby pozbawienia życia oraz pobicia wobec pracownika socjalnego T. J. (w zamiarze, aby groźba ta dotarła do wymienionego) w celu wymuszenia na nim przedsięwzięcia prawnej czynności służbowej dotyczącej wydania decyzji administracyjnej przyznania zasiłku pieniężnego;

- w dniu 09 lutego 2016 r. w R. na terenie Ośrodka Pomocy (...) kierował groźby pozbawienia życia wobec pracownika socjalnego T. J. w celu wymuszenia na nim przedsięwzięcia prawnej czynności służbowej dotyczącej wydania decyzji administracyjnej przyznania zasiłku.

Nadto oskarżonemu zarzucono popełnienie czynów zabronionych z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegających na tym, że:

- w dniu 09 lutego 2016 r. w R. na terenie Ośrodka Pomocy (...) kierował groźby pozbawienia życia wobec K. N., M. S. (1) i B. R., czym wzbudził u nich uzasadnioną obawę, że groźby te będą spełnione;

- w okresie od grudnia 2015 r. do 07 kwietnia 2016 r., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w R. przy ul. (...) kierował groźby pozbawienia życia, zgwałcenia oraz podpalenia mieszkania wobec M. S. (2) i W. S., czym wzbudził u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że groźby te będą spełnione;

przy czym w chwili popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów miał ograniczoną w stopni znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia tych czynów i pokierowania swoim postępowaniem (co skutkowało przyjęciem warunków z art. 31 § 2 kk).

Określone w art. 190 § 1 kk przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej (wolność od strachu, zastraszenia). Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Oznacza to, że nie wypełnia znamion tego przestępstwa grożenie innej osobie popełnieniem wykroczenia lub innym naruszeniem prawa, choćby dotkliwym dla pokrzywdzonego (np. zerwaniem umowy, wydziedziczeniem itp.). Dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Sąd Najwyższy trafnie uznał, że groźba karalna może być wyrażona przez każde zachowanie się sprawcy (zapowiedź słowna, zawarta w piśmie, wyrażona gestem, np. mierzeniem z broni palnej itp.), jeżeli uzewnętrznia ono w sposób niewątpliwy groźbę popełnienia przestępstwa (zob. wyrok SN z dnia 24 sierpnia 1987 r., I KR 225/87, OSNKW 1988, nr 3, poz. 21). Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona (art. 190 in fine). Jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan uzasadnionej obawy osoby zagrożonej należy traktować jako skutek. Jeżeli groźba nie wzbudziła uzasadnionej obawy, a sprawca do jej wywołania bezpośrednio zmierzał, zachodzi usiłowanie popełnienia tego przestępstwa. Subiektywna ocena jest konieczna, ale niewystarczająca, gdyż ustawa posługuje się zwrotem o uzasadnionej obawie (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 4 lipca 2002 r., II AKa 163/02, KZS 2002, z. 7-8, poz. 38). Decydować więc będą przesłanki odwołujące się do okoliczności i sposobu wyrażenia groźby, które mogą uzasadniać realną obawę, iż będzie spełniona. Pozwala to wyeliminować z zakresu karalności groźby, których nikt rozsądny nie potraktowałby poważnie (groźby dla żartu, ośmieszenia osoby naiwnej, dokuczania partnerowi podczas kłótni małżeńskiej itp.). Strona podmiotowa omawianego przestępstwa polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego, gdyż "grożenie" komuś jest zachowaniem intencjonalnym, zmierzającym do wywołania obawy (tak również A. Zoll, Komentarz 2, s. 546). Odmienny pogląd nie wydaje się zasadny (zob. O. Górniok (w:) O. Górniok i in., Komentarz, t. II, s. 186).

Przepis art. 191 kk penalizuje przestępstwo polegające na stosowaniu przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia innej osoby do określonego zachowania się (działania, zaniechania lub znoszenia). W niniejszej sprawie sprawca posłużył się jedną z form przestępczego zmuszania, a mianowicie groźbami bezprawnymi spowodowania obrażeń ciała G. S. chciał zmusić pokrzywdzoną do zwrotu torby z radiem. W realiach przedmiotowej sprawy subiektywne przekonanie oskarżonego, że osoba wobec której skierował groźby ma zdolność spełnienia świadczenia pozwala na przyjęcie tej kwalifikacji.

W art. 224 kk ustawodawca spenalizował przestępstwo polegające na wywieraniu wpływu na czynności urzędowe organu administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego oraz przestępstwo zmuszania funkcjonariusza publicznego do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. W art. 224 § 3 kk ustawodawca określił postać kwalifikowaną przestępstwa, o którym mowa w art. 224 § 2 kk. Znamieniem, od którego zależy surowsza odpowiedzialność sprawcy, jest następstwo w postaci ciężkiego lub średniego uszczerbku na zdrowiu.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności szczegółowe, wyczerpujące i konsekwentne zeznania świadków, w sposób jednoznaczny pozwala uznać oskarżonego E. Ż. za winnego popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów. Równocześnie z pisma Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie (...) w R. wynika, iż w okresie od dnia 12 grudnia 2015 r. do dnia 18 stycznia 2016 r. oskarżony E. Ż. był hospitalizowany w tamtejszym szpitalu. Nadto Sąd wziął pod uwagę, iż M. S. (2) i W. S. w swoich zeznaniach nie opisali żadnych konkretnych zachowań oskarżonego, które miały mieć miejsce w okresie od grudnia 2015 r. do marca 2016 r. Pokrzywdzeni nie zauważyli nieobecności oskarżonego na początku roku, a ich zeznania zawierały jedynie ogólniki. W związku z tym Sąd zmienił opis czynu z 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk zawarty pkt V części wstępnej wyroku i przyjął, że oskarżony dopuścił się tego czynu w okresie od początku kwietnia 2016 r. do dnia 07 kwietnia 2016 r.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, Sąd na postawie art. 191 § 1 kk skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk opisanych w pkt III i V części wstępnej wyroku, Sąd przyjął, iż E. Ż. dopuścił się czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku w okresie od kwietnia 2016 r. do dnia 07 kwietnia 2016 r., a oba czyny popełnił w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając E. Ż. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk opisanych w pkt II i IV części wstępnej wyroku, Sąd przyjął, iż oskarżony popełnił je w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 224 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk, Sąd połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk. Wymierzając karę pozbawienia wolności Sąd kierował się przede wszystkim potrzebą wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Wymierzona kara powinna zapobiegać powrotowi oskarżonego na drogę przestępstwa, wywołać zmianę jego postępowania w przyszłości oraz skłonić go do przestrzegania porządku prawnego. Na ocenę stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu, a Sąd ocenił go jako wysoki, wpływa charakter dobra zaatakowanego przez oskarżonego oraz agresywny sposób działania. Oskarżony awanturował się w Ośrodku Pomocy (...) w R. oraz w markecie K. i swoim miejscu zamieszkania, wyzywał wulgarnie i groził pokrzywdzonym zabójstwem.

Zdaniem Sądu wdrażanie oskarżonego do przestrzegania prawa i norm społecznych powinno przebiegać w warunkach zakładu karnego. Ma na to wpływ przede wszystkim uprzednia karalność oskarżonego, która dowodzi, iż kary wolnościowe nie spełniają wobec oskarżonego swej funkcji prewencyjnej. Nie bez znaczenia jest również nagminność i naganność zachowania oskarżonego. Powyższe czyniło niemożliwym uwzględnienie wniosku oskarżonego o orzeczenie kary pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego jej zawieszenia, gdyż taka kara nie spełniłaby swoich celów. Orzeczona kara będzie także miała wpływ na kształtowanie świadomości w społeczeństwie i ugruntuje przeświadczenie, że każda osoba dopuszczająca się tego typu przestępstw będzie bezwzględnie podlegała karze. Sąd nie znalazł podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary, pomimo, iż wszystkich czynów oskarżony dopuścił się w warunkach art. 31 § 2 kk. Na takie stanowisko Sadu wpłynęły: oceno okoliczności działania, jego długotrwałość i wielokrotność oraz motywacja oskarżonego. Oskarżony wszystkich czynów dopuścił się bez jakiegokolwiek wyraźnego powodu. Jak wynika z opinii sądowo – psychiatrycznej oskarżony był leczony psychiatrycznie – w tym w warunkach szpitalnych. W okresie objętym zarzutami znajdował się w stanie zaostrzenia procesu chorobowego, ale objawy były potęgowane nadużywaniem alkoholu, który był głównym moderatorem sterującym zachowaniem oskarżonego. Oskarżony nie wyraził również szczerego żalu ani skruchy, a winą za swoje zachowanie obciążał pokrzywdzonych, którzy – tak jak pracownicy Ośrodka Pomocy (...) w R. nie spełniali jego oczekiwań w zakresie natychmiastowego przyznania mu środków na leki i papierosy.

Nadto Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Prywatnej Kancelarii Adwokackiej adw. S. M. kwotę 2539,20 zł – w tym podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu.

Na podstawie art. 230 § 2 kpk, Sąd orzekł zwrot płyty CD z nagraniem monitoringu marketowi K. w R., uznając ją za zbędną dla dalszego postępowania..

Na podstawie art. 63 § 1 kk, Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 12 kwietnia 2016 r. godz. 10:07 do dnia 07 czerwca 2016 r. godz.. 10:07 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty w sprawie.

Sędzia: