Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska

Sędziowie: SO Agnieszka Kądziołka

SO Natalia Pawłowska-Grzelczak (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2017 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. H.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 7 lutego 2017 r., w sprawie o sygn. akt X GNc 837/16

postanawia:

I.  oddala zażalenie;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 900 zł. (dziewięćset złotych) tytułem kosztów w postępowaniu zażaleniowym.

SSO Natalia Pawłowska- Grzelczak SSO Anna Budzyńska SSO Agnieszka Kądziołka

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 7 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum, w S. w punkcie I. sprostował oczywistą omyłkę pisarską w nakazie zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, X Wydział Gospodarczy w dniu 8 listopada 2016 roku w sprawie o sygn. akt X GNc 837/16, w ten sposób, że zamiast „od dnia sierpnia 2015 rok” wpisał „od dnia 15 sierpnia 2015 roku”. W punkcie II postanowienia odrzucił sprzeciw pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, X Wydział Gospodarczy w dniu 8 listopada 2016 roku w sprawie o sygn. akt X GNc 837/16.

W uzasadnieniu Sąd przywołał dyspozycję art. 350 § 1 k.p.c. i wskazał, że w przedmiotowej sprawie doszło do omyłki pisarskiej polegającej na wpisaniu jedynie miesiąca i roku jako daty naliczenia odsetek, a omyłkowo nie wpisano daty dziennej, co miało charakter zwykłej omyłki wymagającej sprostowania.

W zakresie punktu II. Sąd Rejonowy wskazał, że pozwany złożył sprzeciw od przedmiotowego nakazu po upływie ustawowego terminu co skutkowało jego odrzuceniem zgodnie z dyspozycją art. 504 § 1 k.p.c.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany i złożył zażalenie na powyższe orzeczenie nie precyzując wprawdzie zakresu zaskarżenia ale wnosząc o jego uchylenie, czym dał wyraz temu, że zaskarża postanowienie w całości.

W uzasadnieniu podniesiono, że pozwany złożył sprzeciw w terminie albowiem korespondencję z Sądu zawierającą nakaz zapłaty odebrał w dniu 25 listopada 2016 roku, a nie tak jak ustalił Sąd Rejonowy w dniu 24 listopada 2016 roku. Dla uzasadnienia swoich racji wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji operatora pocztowego i w tym celu zobowiązanie Poczty Polskiej do przedstawienia dokumentacji potwierdzającej prawidłowe doręczenie korespondencji w dniu 24 listopada 2016 roku. Pozwany nie odniósł się w żaden sposób w treści uzasadnienia zażalenia do punktu I. zaskarżonego postanowienia w zakresie sprostowania nakazu zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 350 § 1 k.p.c. Sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Przepis ten – stosownie do art. 353 ² k.p.c. – stosuje się odpowiednio do nakazów zapłaty. Sprostowanie to dotyczy wyłącznie omyłek i błędów sądu, przepis ten nie znajduje więc zastosowania, gdy omyłkę popełniła strona. Skarżący nie odniósł się w treści zażalenia do tej części postanowienia, co mogłoby wskazywać, że w istocie nie kwestionuje tej części rozstrzygnięcia. Niemniej jednak wskazać należy, iż Sąd Rejonowy dokonując sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej wypełnił dyspozycję art. 350 § 1 k.p.c. albowiem w nakazie zapłaty popełniono niedokładność tego rodzaju, iż nie podano daty dziennej odsetek pomimo, iż powód dokładnie określił w treści zadania datę początkową, od której winny być naliczone odsetki. W świetle powyższego, skoro Sąd wydając nakaz zapłaty popełnił niedokładność polegającą na braku wpisania kompletnej daty, to sprostowanie tej oczywistej omyłki było uzasadnione.

W zakresie punktu II. postanowienia istota jego zaskarżenia sprowadza się do błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy daty doręczenia pozwanemu nakazu zapłaty wraz z pozwem i pouczeniami na dzień 24 listopada 2016 roku, podczas gdy według stanowiska pozwanego korespondencję z sądu odebrał on dopiero w dniu 25 listopada 2016 roku.

Zażalenie również w tym zakresie okazało się nieuzasadnione. Na wstępnie wskazać należy, iż w aktach sprawy znajduje się dokument urzędowy w postaci potwierdzenia odbioru przesyłki sądowej. Dokument ten został sporządzony zgodnie z zasadami doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym. Zgodnie z § 4 w zw. z § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczenia pism sądowych w postępowaniu cywilnym, odbierający przesyłkę potwierdza jej odbiór na formularzu potwierdzenia odbioru przez wpisanie daty otrzymania przesyłki i umieszczenie czytelnego podpisu zawierającego imię i nazwisko. Natomiast doręczający wpisuje na formularzu potwierdzenia odbioru datę doręczenia przesyłki, imię i nazwisko odbiorcy i oznacza sposób doręczenia, co potwierdza własnoręcznym podpisem. Przedmiotowa przesyłka została doręczona w trybie elektronicznego potwierdzenia odbioru przesyłki (elektroniczny formularz potwierdzenia odbioru). Tego rodzaju doręczenie zostało uregulowane w § 13 b powyższego rozporządzenia i reguluje potwierdzenie odbioru przesyłki w elektronicznym formularzu potwierdzenia odbioru. Odbierający przesyłkę potwierdza jej odbiór i datę otrzymania przesyłki w elektronicznym formularzu potwierdzenia odbioru za pomocą urządzenia umożliwiającego odwzorowanie pisma własnoręcznego, umieszczając czytelny podpis zawierający imię i nazwisko. Oprogramowanie obsługujące urządzenie umożliwiające odwzorowanie pisma własnoręcznego oraz system teleinformatyczny obsługujący elektroniczny formularz potwierdzenia odbioru zapewniają integralność danych zawartych w elektronicznym formularzu potwierdzenia odbioru z podpisem własnoręcznym złożonym przez odbierającego przesyłkę, w ten sposób, że są rozpoznawalne wszelkie zmiany tych danych dokonane po złożeniu podpisu.

W świetle powyższej regulacji znajdujące się w aktach sprawy (k. 51) elektroniczne potwierdzenie odbioru należy uznać za prawidłowe. Znajduje się bowiem na nim imię i nazwisko osoby odbierającej przesyłkę skierowanej do pozwanego oraz datę odbioru. Data ta koreluje z datą wskazaną w systemie elektronicznym wskazanym na formularzu. W ocenie Sądu Okręgowego tak wypełnione elektroniczne potwierdzenie odbioru czyni w pełni zadość wymaganiom powyższych przepisów, a zatem należy przyjąć, że potwierdzenie zostało sporządzone w sposób prawidłowy. Prowadzi to do wniosku, że wskazane potwierdzenie odbioru przesyłki sądowej traktować należy jako dokument urzędowy określony w art. 244 k.p.c., który korzysta z domniemania prawdziwości. Dowodzi on zatem nie tylko, że przedmiotowa przesyłka sądowa trafiła do rąk adresata, lecz także tego, iż nastąpiło to w dacie widniejącej na tym dokumencie (por. m.in. postanowienie SN z dnia 30 kwietnia 1998 r., III CZ 51/98, OSNC 1998, nr 11, poz. 189, postanowienie SN z dnia 17 grudnia 1999 r., II CZ 147/99, nie publ. oraz postanowienie SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CZ 140/02, nie publ.). Strona, która zamierza fakty te podważyć, zmuszona jest, zgodnie z art. 252 k.p.c., przeprowadzić dowód przeciwny (por. powołane wyżej orzeczenia oraz postanowienie SN z dnia 24 września 1998 r., I CZ 116/98, nie publ.). Pozwany obowiązkowi temu w sprawie niniejszej jednak nie sprostał. Złożony przez skarżącego wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji operatora pocztowego został przeprowadzony bowiem dokumentem tym jest elektroniczne potwierdzenie odbioru (k. 51). Skarżący nie może oczekiwać, jak na to wskazuje treść zażalenia, że Sąd orzekający w sprawie będzie samodzielnie poszukiwał bliżej nieokreślonych dokumentów, wyręczając w tym zakresie pozwanego i próbując potwierdzić, że przesyłka ta została doręczona mu w innej dacie niż ta, która figuruje na dowodzie potwierdzenia odbioru wymienionej przesyłki. Nie było żadnych przeszkód, aby pozwany sam zwrócił się do doręczyciela o dokumenty, które w jego ocenie posiada doręczyciel, a które mają jego zdaniem inną treść niż znajdujące się w aktach sprawy. To bowiem pozwany winien przeprowadzić dowód przeciwny albowiem z tego wywodzi dla siebie skutki prawne. Na marginesie już tylko dodać należy, iż zgodnie z zasadą kontradyktoryjności sąd nie gromadzi dowodów za strony. Dopiero gdy strona nie może uzyskać określonego dowodu może się zwrócić do Sądu, aby to Sąd zwrócił się po konkretny dokument. Taka sytuacja nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie.

W tym stanie rzeczy stosownie do art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc zażalenie podlegało oddaleniu.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w danej instancji (art. 108 § 1 kpc). W związku z tym, że pozwany przegrał sprawę w postępowaniu zażaleniowym, zgodnie z przepisem art. 98 kpc winien zwrócić stronie powodowej koszty procesu w postępowaniu zażaleniowym, na które składa się koszt zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym w wysokości 900 zł ustalony na podstawie § 10 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

SSO Natalia Pawłowska- Grzelczak SSO Anna Budzyńska SSO Agnieszka Kądziołka

Sygn. akt VIII Gz 244/13

ZARZĄDZENIE

1. (...)

(...);.

(...)