Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 września 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2016 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa G. J. i M. B.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...) (...) w P.

przy udziale interwenienta ubocznego A. K. (1)

o uchylenie uchwał

na skutek apelacji interwenienta ubocznego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt I C 914/13

p o s t a n a w i a:

1.  odrzucić apelację;

2.  zasądzić od interwenientki ubocznej na rzecz powodów kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO del. Agnieszka Mankiewicz SSA Małgorzata Zwierzyńska SSA Ewa Tomaszewska

Sygn. akt I ACa 399/15

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 8 lipca 2014 r. uwzględnił powództwo G. J. i M. B. wytoczone przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...) (...) w P., do której w charakterze interwenienta ubocznego przystąpiła A. K. (1), i tak: w punkcie pierwszym uchylił uchwałę pozwanej nr (...) z dnia 27 czerwca 2013 r., w punkcie drugim uchylił uchwałę pozwanej nr (...) z dnia 27 czerwca 2013 r., w punkcie trzecim uchylił uchwałę pozwanej nr (...) z dnia 27 czerwca 2013 r. W punkcie czwartym zasądził od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 1.157 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a w punkcie piątym nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd ten wskazał, że powodowie występujący jako właściciele lokali mieszkalnych w pozwanej wspólnocie domagali się uchylenia uchwał nr (...), nr (...) i nr (...) z dnia 27 czerwca 2013 r. zarzucając uchwałom, że podjęte zostały z naruszeniem prawa oraz naruszają prawidłowe zasady zarządzania nieruchomością wspólną. Uchwały te nie zostały bowiem sporządzone przez zarząd wspólnoty, ich treść nie była uzgadniana z zarządem, co narusza art. 21 cyt. ustawy. Nadto na uchwałach, które zapadły poprzez uzyskanie podpisów w drodze indywidualnego zbierania głosów, widnieją podpisu członka wspólnoty A. K. (1) żony dewelopera oraz J. G., który nie jest właścicielem ani współwłaścicielem żadnej nieruchomości w przedmiotowym budynku. J. G. nie posiada licencji zawodowej w zakresie zarządzania, co uzasadnia uchylenie uchwały nr (...). Uchwała nr (...) prowadzi do nierównego traktowania właścicieli lokali mieszkalnych i niemieszkalnych dając korzystniejsze warunki współwłaścicielom lokali niemieszkalnych - hal garażowych, zaś umorzenie odsetek właścicielom tychże hal bez racjonalnego uzasadnienia prowadzi do skonfliktowania członków wspólnoty. Uchwała nr (...) r. nie przewiduje zaś negocjacji wynagrodzenia dla zarządcy.

Powodowie zarzucali, że powyższe uchwały zostały podjęte pomimo tego, że przy ich podejmowaniu nieprawidłowo zostały zebrane i obliczone głosy współwłaścicieli hali garażowej oraz pominięto właścicieli innych lokali niż ci, którzy udzielili upoważnień A. K. (1) i J. G.. Nieprawidłowe jest także podejmowanie uchwał w trybie indywidualnego zbierania głosów przez inne osoby niż zarząd lub zarządca. Dodatkowo zdaniem powodów uchwały godzą w zasady prawidłowej gospodarki, gdyż wspólnota stoi przed koniecznością sfinansowania prac remontowych, a uchwała (...) pozbawia wspólnotę należnych środków finansowych.

Podczas rozprawy w dniu 17 stycznia 2014 r. M. S. (1) jako członek zarządu oświadczyła, że zgadza się z żądaniem pozwu.

Pismem z dnia 3 marca 2014 r. A. K. (1), podając, że jest członkiem wspólnoty, zgłosiła interwencję uboczną po stronie pozwanej wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu interwenientka podniosła, że jest jednym z członków pozwanej wspólnoty oraz że powodowie swoje uprawnienie do reprezentowania wspólnoty wywodzą z uchwały podjętej w dnia 16 kwietnia 2012 r., podczas gdy w ocenie interwenientki nie została ona w ogóle podjęta. Pod uchwałą znajdują się bowiem podpisy szeregu osób nie będących członkami wspólnoty bądź nie wykazano odpowiedniego pełnomocnictwa. Tym samym nieuprawniony jest zarzut zbierania podpisów z pominięciem zarządu, skoro brak było prawidłowo powołanego zarządu. Nadto żadna z osób podpisujących się pod uchwałami (...), (...) i (...) nie miała wątpliwości, że podpisy nie są zbierane przez zarząd, a zatem nikt nie działał pod wpływem błędu. J. G. nie został zaś zatrudniony jako zarządca, lecz powołany do zarządu. W zakresie wynagrodzenia zarządcy interwenientka wskazała, że wcześniejsza stawka zarządcy została ustalona powyżej rynkowej wartości i uwzględnia także odpłatność za zarządzania halą garażową, podczas gdy na rynku standardem jest naliczanie opłat wyłącznie od powierzchni lokali mieszkalnych i użytkowych.

J. G. podczas rozprawy w dniu 4 lipca 2014 r. wskazał, że zrezygnował z funkcji członka zarządu, zaś M. S. (1) w imieniu wspólnoty oświadczyła, że zgadza się z żądaniem pozwu. O rezygnacji z pełnienia funkcji członka zarządu w maju 2014 r. poinformowali także G. J. i M. B.. Powyższe okoliczności nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

W budynku położonym przy ul. (...) w P. znajduje się 28 lokali mieszkalnych oraz hala garażowa (...), stanowiąca własność 13 współwłaścicieli. W budynku przy ul. (...) znajduje się 36 lokali mieszkalnych oraz hala garażowa (...) stanowiąca własność 13 współwłaścicieli.

Uchwałą nr 2/04/2012 podjętą w dniu 16 kwietnia 2012 r. Wspólnota Mieszkaniowa ul. (...) (...) w P. wybrała na członków zarządu: M. B., M. S. (1) i G. J..

Dnia 2 kwietnia 2012 r. pomiędzy Wspólnotą Mieszkaniową ul. (...) (...) w P. a Administracją (...) s.c. z siedzibą w S. zawarta została umowa o zarządzenie nieruchomością wspólną. W § 4 pkt 3 umowy określono miesięczne wynagrodzenie dla zarządcy stanowiące iloczyn stawki 0,60 zł i powierzchni użytkowej, będącej podstawą naliczenia udziałów. Aneksem z dnia 8 marca 2013 r. nadano nowe brzmienie § 7 pkt 1 umowy - umowa została zwarta na czas oznaczony to jest 3 lata od podpisania aneksu.

W dniu 27 czerwca 2013 r. Wspólnota podjęła trzy uchwały.

Zgodnie z uchwałą nr (...) powołano do zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej J. G.. Uchwałą nr (...) umorzono odsetki od zaliczek z tytułu udziałów w kosztach nieruchomości wspólnej od lokali garażowych, przy czym umorzenie to dotyczy odsetek naliczonych za okres od stycznia 2009 r. do dnia uchwalenia uchwały. Postanowiono również nie naliczać odsetek od zaliczek z tytułu udziału w kosztach nieruchomości wspólnej od lokali garażowych do 31 grudnia 2013 r. Uchwałą nr (...) zobowiązano zarząd Wspólnoty do renegocjacji umowy o zarządzanie nieruchomością wspólną w taki sposób, by stawka za zarządzanie naliczana dla lokali mieszkalnych nie była wyższa niż 0,55 zł/m2 od lokalu, zaś stawka za zarządzanie lokalami garażowymi nie była wyższa niż 0,01 zł/m2 od lokalu. W treści uchwały zawarto także zapis, iż "w wypadku braku możliwości zmiany umowy o zarządzanie upoważnia się zarząd do wypowiedzenia umowy i do zawarcia umowy z innym zarządcą z zachowaniem wyżej wskazanych warunków".

Za niektórych członków wspólnoty pod uchwałami podpisy złożyli A. K. (1) oraz J. G., w oparciu o udzielone im pełnomocnictwa. Współwłaściciele hal garażowych w drodze odrębnych uchwał postanowili głosować za uchwałami (...),B i (...).

Na przełomie czerwca i lipca 2014 r. J. G. zrezygnował z funkcji członka zarządu, a M. B. oraz G. J. zrezygnowali z funkcji członków zarządu w maju 2014 r.

Jednoosobowy zarząd pozwanej Wspólnoty w osobie M. S. (1) ponownie na rozprawie w dniu 4 lipca 2014 r. uznał powództwo.Oświadczenia powodów i J. G. o rezygnacji z pełnienia funkcji członka zarządu pozwanej wspólnoty nie były one kwestionowane przez żadną ze stron ani przez interwenienta ubocznego.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (zwanej dalej ustawą) zaskarżone uchwały podlegają wykonaniu od chwili ich podjęcia, chyba że sąd wstrzyma ich wykonanie do czasu zakończenia sprawy toczącej się na skutek wniesienia pozwu w trybie art. 25 ust. 1 tej ustawy. Wobec tego, iż w Sąd oddalił wniosek powodów o udzielenie zabezpieczenia poprzez wstrzymanie wykonania zaskarżonych uchwał, podlegają one wykonaniu, co oznacza że na mocy uchwały (...) członkiem zarządu stał się także J. G.. W dniu 27 czerwca 2014 r. czyli w dniu podjęcia przedmiotowych uchwał, zarząd wspólnoty mieszkaniowej liczył zatem dwie osoby (powodowie oświadczyli, że rezygnacje złożyli w maju 2014 r.): J. G. oraz M. S. (1).

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy w przypadku, gdy zarząd jest kilkuosobowy oświadczenia woli za wspólnotę składają przynajmniej dwaj jego członkowie. Wraz ze złożoną rezygnacją przez J. G. na przełomie czerwca i lipca br. zarząd wspólnoty stał się jednoosobowy, i jego jedynym członkiem została M. S. (1).

W ocenie Sądu Okręgowego uznanie powództwa nie należy do czynności przekraczających zwykły zarząd w rozumieniu art. 22 ust. 2 i 3 ustawy, co wynika choćby katalogu takich czynności wymienionych w ust. 3 powołanego przepisu. Ma on co prawda charakter otwarty, jednak w punkcie 7 wskazuje się wprost na wytoczenie powództwa przewidzianego w art. 16 ustawy. (...) contrario, tylko ten rodzaj czynności procesowej w postaci wytoczenie powództwa o zapłatę z uwagi na długotrwałe zaprzestanie ich ponoszenia przez członka wspólnoty bądź jego zachowanie określone w tym przepisie, wymaga zgody wspólnoty jako czynność przekraczająca zwykły zarząd. W pozostałych sytuacjach procesowych, w tym także uznanie powództwa, jest to zwykła czynność zarządu.

Dalej Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że powodowie swoje powództwo wnieśli nie jako członkowie zarządu, lecz jako członkowie wspólnoty mieszkaniowej. Jednocześnie byli oni także na mocy uchwały nr 2/04/2012 z dnia 16 kwietnia 2012 r. razem z M. S. (1) członkami zarządu pozwanej wspólnoty.

W związku z podniesionym przez interwenientkę uboczną zarzutem nieważności powyższej uchwały Sąd meriti wskazał, że zgodnie z art. 79 k.p.c. - interwenient uboczny jest uprawniony do wszelkich czynności procesowych dopuszczalnych według stanu sprawy. Nie mogą one jednak pozostawać w sprzeczności z czynnościami i oświadczeniami strony, do której przystąpił.

Wobec powyższego czynności procesowe interwenienta ubocznego muszą pozostawać w zgodzie z czynnościami i oświadczeniami strony, do której się przyłączył, a zatem z czynnościami wspólnoty reprezentowanej przez zarząd. Nie może on zatem kwestionować zasadności i podstaw powołania tegoż zarządu. Skoro po stronie pozwanej na dzień 4 lipca 2014 r. jako członek zarządu występowała M. S. (1), to czynności interwenientki ubocznej muszą być zgodne z czynnościami i oświadczeniami M. S. (1). Interwenientka uboczna nie jest uprawniona do kwestionowania podstawy wyboru M. S. (1), gdyż jest to sprzeczne z oświadczeniami samego członka zarządu legitymującej się uchwałą o jej wyborze.

Sąd Okręgowy wskazał, iż interwencja uboczna w przedmiotowej sprawie ma charakter interwencji niesamoistnej, a to z uwagi na treść art. 81 k.p.c. Rozstrzygnięcie w sprawie nie odniesienie bowiem bezpośredniego skutku pomiędzy interwenientką uboczną a powodami, którzy występując z pozwem działają w charakterze właścicieli nieruchomości, a zatem członków wspólnoty.

Konsekwencją pozostawania czynności interwenienta ubocznego w sprzeczności z czynnością lub oświadczeniem strony jest jej bezskuteczność z mocy samego prawa, bez konieczności wypowiadania się w tej kwestii przez stronę. Wobec powyższego należało przyjąć, iż zarzuty interwenientki dotyczące ważności uchwał jako sprzeczne z oświadczeniami strony, do której się przyłączyła były bezskuteczne i Sąd nie brał ich pod uwagę. W odniesieniu do niej nie miał bowiem zastosowania art. 73 ust. 2 k.p.c., a nadto interwenientka uboczna nie wykazała, aby uchwała nr 2/04/2012 podjęta w dniu 16 kwietnia 2012 r. była nieważna.

M. S. (1) podczas rozprawy w dniu 4 lipca 2014 r. w imieniu wspólnoty oświadczyła, że zgadza się z żądaniem pozwu.

W ocenie Sądu Okręgowego uznanie powództwa przez członka zarządu nie było sprzeczne z prawem ani z zasadami współżycia społecznego, a także nie zmierza do obejścia prawa (art. 213 § 1 k.p.c.). Podnoszone przez powodów okoliczności związane z koniecznym remontem budynku w kontekście zwolnienia niektórych członków wspólnoty z części należnych od nich opłat, omijaniem zarządu przy zbieraniu podpisów pod uchwałami zarezerwowanymi do kompetencji zarządu, a dotyczącymi powierzenia funkcji zarządcy wraz z jego wynagrodzeniem, powołania dodatkowej osoby do zarządu, które uzasadniały żądanie pozwu, a które uznała pozwana, były tego rodzaju, że Sąd Okręgowy ocenił uznanie powództwa za zgodne z prawem. Okoliczności te co do swojej zasadności nie były ostatecznie badane w toku postępowania wobec uznania powództwa, jednak pozwoliły na ocenę prawną uznania w świetle art. 213 § 2 k.p.c. jako nie naruszające norm tam wskazanych.

Wobec powyższego Sąd a quo orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, a na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. wyrokowi nadał z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. Na koszty składała się opłata sądowa w wysokości po 200 zł od każdego roszczenia, to jest łącznie kwota 600 zł, a także kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota po 180 zł z tytułu zastępstwa procesowego od każdego roszczenia, ustalona na zasadzie art. 10 ust 1 pkt 1 w zw. z art. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Powyższy wyrok zaskarżyła apelacją interwenientka uboczna w zakresie uchylającym uchwały (...) i (...) zarzucając nieważność postępowania oraz naruszenie przepisów postepowania art. 213 § 2 k.p.c.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu apelacji podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko, iż pozwana podczas postepowania nie miała prawidłowo wybranego zarządu, gdyż uchwała z dnia 16 kwietnia 2012 r., na którą powoływali się powodowie oraz M. S. (2), w rzeczywistości nie została podjęta. Brak należytej reprezentacji pozwanej skutkuje nieważnością postępowania.

Powodowie wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie na ich rzecz kosztów postepowania apelacyjnego.

Pozwana w piśmie procesowym z dnia 20 maja 2016 r. reprezentowana przez zarząd w osobach A. K. (2), J. R. i D. W., powołany uchwałą nr 1/2015 z dnia 29 września 2015 r. (k. 268) oświadczyła, że podtrzymuje dotychczasowe stanowisko o uznaniu powództwa złożone przed Sądem pierwszej instancji i sprzeciwia się apelacji interwenientki ubocznej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja podlegała odrzuceniu, a to z uwagi na treść art. 79 k.p.c., w myśl którego interwenient uboczny jest uprawniony do wszelkich czynności procesowych dopuszczalnych według stanu sprawy. Nie mogą one jednak pozostawać w sprzeczności z czynnościami i oświadczeniami strony, do której interwenient przystąpił. Natomiast zgodnie z art. 81 k.p.c. jeżeli z istoty stosunku prawnego lub z przepisu ustawy wynika, z wyrok w sprawie ma odnieść bezpośredni skutek prawny w stosunku między interwenientem a przeciwnikiem strony, do której interwenient przystąpił , do stanowiska interwenienta stosuje się odpowiednio przepisy o współuczestnictwie jednolitym. Z kolei z art. 73 § 2 k.p.c. wynika, że czynności procesowe współuczestników jednolitych działających są skuteczne wobec niedziałających , co nie dotyczy jedynie zawarcia ugody, zrzeczenia się roszczenia albo uznania powództwa.

Na temat charakteru interwencji samoistnej najpełniej wypowiedział się Sad Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 października 2012 r., ( (...) 37/12, LEX nr 1665908) stwierdzając, że o takim charakterze interwencji decyduje skutek prawny, jaki wyrok w sprawie odnosi między interwenientem ubocznym a przeciwnikiem strony, do której interwenient przystąpił. Jeśli skutek ten jest bezpośredni, interwencja ma charakter samoistny, co powoduje, że do stanowiska interwenienta stosuje się przepisy o współuczestnictwie jednolitym. Sąd Najwyższy podkreślił, że w nauce bezpośredniość skutku łączy się wkroczeniem w sferę prawną interwenienta, który zostaje objęty powagą rzeczy osądzonej (…) Interwenient samoistny musi pozostawać z przeciwnikiem strony, do której przystąpił w takiej relacji, która obiektywnie umożliwiałaby wytoczenie przez niego lub przeciwko niemu tożsamego powództwa.

Nie ulega wątpliwości, że powodowie jako przeciwnicy strony pozwanej, po której została zgłoszona interwencja, nie mogliby wytoczyć przeciwko A. K. (1) powództwa na podstawie art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, gdyż legitymację bierną w takiej sprawie ma wyłącznie wspólnota mieszkaniowa. Warto w związku z tym odwołać się do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2014 r. (V CSK 486/13, LEX nr 1506515), na mocy którego Sąd ten odrzucił skargę kasacyjną interwenientów ubocznych (właścicieli jednego z lokali) po stronie pozwanej wspólnoty mieszkaniowej w sytuacji, gdy czynności tej sprzeciwiała się sama pozwana. W sprawie tej Sąd Najwyższy wskazał, że orzeczenie w takiej sprawie nie odniesie bezpośredniego skutku pomiędzy powodami a interwenientami.

Natomiast w przywołanym wyżej postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2012 r. analizowany był stan faktyczny, w którym wytoczone zostało powództwo przeciwko spółce z ograniczoną odpowiedzialnością o ustalenie nieistnienia uchwał podjętych przez tę spółkę, a interwencję po stronie pozwanej złożyła druga obok powódki wspólniczka spółki. Sąd Najwyższy w takiej sytuacji ocenił, że skutki wyroku ustalającego nieistnienie uchwał spółki odnoszą się do relacji spółka – wspólnicy oraz spółka - członkowie organów spółki, nie ingerują natomiast bezpośrednio w stosunki pomiędzy wspólnikami, co również w takim wypadku skutkowało odrzuceniem apelacji wywiedzionej przez interwenientkę, czemu sprzeciwiała się pozwana spółka.

Sąd Najwyższy kontynuował powyższe stanowisko, tym razem na tle powództwa o stwierdzenie nieważności i ewentualnie uchylenie uchwał spółki akcyjnej, w postanowieniu z dnia 26 lutego 2016 r. (IV CZ 93/15, LEX nr 2030468), gdzie także interwencją uboczną po stronie pozwanej spółki zgłosił jeden z akcjonariuszy. Również w tym wypadku interwencja ta została oceniona przez Sąd Najwyższy jako niesamoistna, gdyż akcjonariusz nigdy nie mógłby wystąpić w charakterze pozwanego w takim sporze - legitymacja bierna służy wyłącznie spółce . Jest to wiec sytuacja analogiczna do powództwa przewidzianego w art. 25 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

Powyżej przytoczone poglądy judykatury pozwalają przyjąć, że interwencja uboczne zgłoszona w rozpoznawanej sprawie ma charakter niesamoistny, zatem dla oceny skuteczności wywiedzionej apelacji odwołać się należy do przepisu art. 79 k.p.c.

Zakaz pozostawania w sprzeczności czynności procesowych interwenienta ubocznego z czynnościami procesowymi strony oznacza, że strona może sprzeciwić się czynności interwenienta lub ją cofnąć. Bierna postawa strony, np. zaniechanie wniesienia apelacji nie oznacza, że czynność interwenienta jest sprzeczna z wolą strony (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1982 r. II CZ 121/82, OSNCP 1983/9/131). Pogląd ten został powtórzony także w późniejszym orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2012 r., ( IV CSK 327/12, LEX nr 1232803), w którym Sąd ten stwierdził, że za sprzeczną z czynnościami i oświadczeniami strony uznać należy każdą czynność procesową i każde oświadczenie interwenienta ubocznego, które zawierają treści przeciwstawne do czynności lub oświadczeń strony, do której interwenient przystąpił. Chodzi tu o czynności lub oświadczenia, które w sposób wyraźny, ewidentny wzajemnie się wyłączają ze względu na odmienną treść i intencje strony oraz interwenienta ubocznego.

W rozpoznawanej prawie nie ulega wątpliwości, że pozwana swoje stanowisko w związku z wywiedzioną apelacją interwenientki ubocznej jednoznacznie wyraziła w piśmie procesowym z dnia 20 maja 2016 r., stwierdzając, iż sprzeciwia się wniesionej apelacji, gdyż zaskarżone uchwały nie służyły dobry Wspólnoty. Oznacza to, że pozwana akceptuje rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji i nie jest zainteresowana, aby uchwały, które wyrok ten uchylił, funkcjonowały w obrocie prawnym. Wobec tego apelacja interwenientki, w której domaga się ona uchylenia zaskarżonego wyroku, jest przeciwstawna wobec czynności strony, do której interwenientka przystąpiła.

Powyższa konstatacja skutkuje uznaniem, że apelacja jest niedopuszczalna w tym stanie rzeczy Sąd Odwoławczy na mocy art. 370 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. postanowił jak w sentencji.

O kosztach postepowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. ustalając ich wysokość zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 1 w związku z § 5 i § 12ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. u. z 2013 r., poz. 490 ze zm.)

SSO Agnieszka Mankiewicz SSA Ewa Tomaszewska SSA Małgorzata Zwierzyńska