Pełny tekst orzeczenia

B., dnia 20 kwietnia 2017r.

Sygn. akt II K 739/16

PR Ds. 1389/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Brzesku II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący: SSR Zbigniew Małysa

Protokolant: Grażyna Kołodziej

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Brzesku:

po rozpoznaniu w dniach : 7.03.2017 r. , 6.04.2017 r., 20.04.2017r.

sprawy:

1. K. S. (1)

c. P. i A.

ur. (...) w K.

2. B. S.

s. J. i E.

ur. (...) w Z.

3. M. S. (1)

s. B. i K.

ur. (...) w K.

oskarżonych o to , że :

I)  W dniu 27 sierpnia 2016r w P. pow. (...) woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu A. O. (1) w trakcie którego pokrzywdzony był wielokrotnie uderzany miotłą i rękami w okolicach klatki piersiowej, pleców i ramion, przewrócony na asfaltowe podłoże i przytrzymywany oraz uderzony pięścią w twarz przez co był narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a doznał obrażeń w postaci złamania kości nosa, krwawienia z nosa, otarcia skóry obu łokci z obrzękiem łokcia prawego, otarcia skóry lewego barku, pleców i obu przedramion, obrzęku podudzia prawego oraz rany tłuczonej z podbiegnięciem krwawym ramienia lewego naruszających czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni

tj. o popełnienie przestępstwa z art. 158 § 1 kk i art.157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

oraz K. S. (1) o to, że

II)  W dniu 27 sierpnia 2016r w P. pow. (...) woj. (...) poprzez rzucenie na asfaltowe podłoże umyślnie uszkodziła aparat fotograficzny marki „S. (...) S. D. (...)” o nr (...) powodując straty w mieniu w wysokości 1000 zł na szkodę A. O. (1)

tj. o popełnienie przestępstwa z art. 288 § l kk

I.  uznaje oskarżonych K. S. (1) i B. S. za winnych popełnienia czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia a stanowiącego przestępstwo z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza oskarżonej K. S. (1) karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, zaś oskarżonemu B. S. karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na mocy art. 46 § 2 kk orzeka wobec oskarżonych K. S. (1) i B. S. nawiązki w kwocie po 2 000 (dwa tysiące) złotych wobec każdego z nich na rzecz pokrzywdzonego A. O. (1),

III.  na mocy art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 66 § 1 i 2 kk oraz art. 67 § 1 kk postepowanie karne przeciwko M. S. (1) o czyn opisany aktem oskarżenia z art. 158 § 1 kk i art.157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk warunkowo umarza na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok,

IV.  na mocy art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego M. S. (1) nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych na rzecz pokrzywdzonego A. O. (1),

V.  uznaje oskarżoną K. S. (1) za winną czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia co stanowi przestępstwo z art. 288 § 1 kk i za to na mocy tego przepisu wymierza jej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

VI.  na mocy art. 46 § 1 kk zasądza od oskarżonej K. S. (1) kwotę 1 000 (tysiąc) złotych na rzecz pokrzywdzonego A. O. (1) z tytułu naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt II aktu oskarżenia,

VII.  na mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce kar pozbawienia wolności orzeczonych w pkt I i V aktu oskarżenia wymierza oskarżonej K. S. (1) jedną karę łączną 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

VIII.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych K. S. (1) i B. S. na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata wobec każdego z nich,

IX.  na mocy art. 72 § 1 pkt 2 kk zobowiązuje oskarżonych K. S. (1) i B. S. do przeproszenia pokrzywdzonego A. O. (1) w formie pisemnej w terminie 14 dni od uprawomocnienia się orzeczenia,

X.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk zasądza od oskarżonych K. S. (1) i B. S. na rzecz Skarbu Państwa częściowe koszty sądowe w kwocie po 200 (dwieście) złotych, zwalniając ich od ponoszenia kosztów sądowych w pozostałej części,

XI.  na podstawie art. 629 kpk w zw. 627 kpk w zw. art. 624 § 1 kpk zasądza od oskarżonego M. S. rzecz Skarbu Państwa częściowe koszty w kwocie 150 (sto pięcdziesiąt) złotych zwalniając go w pozostałym zakresie od ponoszenia kosztów sądowych,

Sygn. akt II K 739/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony M. S. (1) prowadzi własną działalność gospodarczą - obsługa i naprawa pojazdów w miejscowości P. pow. (...) woj. (...). Oskarżony mieszka wraz z rodzicami – współoskarżonymi K. i B. S.. W miejscu zamieszkania prowadzi warsztat samochodowy. W ich bezpośrednim sąsiedztwie swój dom ma pokrzywdzony A. O. (1), gdzie z rodziną przyjeżdża zazwyczaj w weekendy. Wcześniej ich stosunki sąsiedzkie były poprawne jednak od kilku lat strony pozostają w konflikcie. Spór dotyczy warsztatu prowadzonego przez oskarżonego M. S. (1), albowiem pokrzywdzony i jego małżonka domagają się m.in. wyciszenia kompresorów i innych urządzeń tam używanych czy prowadzenia prac blacharsko - lakierniczych w zamkniętych pomieszczeniach. W związku z powyższym pokrzywdzony wraz z małżonką M. O. (1) oraz innymi osobami kierował do oskarżonego M. S. (1) pisma. Napisali również do Wydziału Ochrony (...), czego wynikiem były kontrole w warsztacie oskarżonego.

( d. częściowe wyj. osk. M. S. k. 111-112, częściowe wyj. osk. K. S. k. 33-34, 112, częściowe wyj. osk. B. S. k. 112, zezn. A. O. k. 4-5, 115-116, zezn. M. O. k. 51, 114-115, wydruk regon k. 64, pisma do Inspektoratu Ochrony (...) k. 103-104, ujawniono k. 117)

W dniu 27 sierpnia 2016 r. A. O. (1) podszedł pod dom oskarżonych, gdzie M. S. (1) prowadzi swój warsztat i zaczął go fotografować aparatem marki „S. (...) S. D. (...)” o nr (...), który trzymał w ręce. Kiedy oskarżona K. S. (1) zauważyła pokrzywdzonego podbiegła do niego na drogę i zaatakowała go fizycznie, próbując mu odebrać aparat oraz krzycząc pod jego adresem słowa wulgarne. W drugiej ręce oskarżona trzymała miotłę. Przez chwilę oskarżona szamotała się z pokrzywdzonym usiłując wyrwać z jego rąk aparat fotograficzny, ciągnąc za pasek od tego aparatu. Po pewnej chwili podbiegł do nich M. S. (1), który przejął od swojej matki miotłę i przewrócił pokrzywdzonego na asfalt. A. O. (1) leżał wtedy na plecach i był przytrzymywany przez M. S. (1) miotłą. Pokrzywdzony cały czas trzymał w ręce pasek od aparatu, który z drugiej strony był ciągnięty przez K. S. (1). Po pewnym czasie na miejscu pojawił się także oskarżony B. S.. Oskarżeni K., B. i M. S. (1) znajdowali się nad leżącym na asfalcie pokrzywdzonym. Pokrzywdzony był przez K. i B. S. w czasie szarpaniny wielokrotnie uderzany rękami w okolicach klatki piersiowej, pleców i ramion. M. S. (1) w tym czasie przytrzymywał leżącego pokrzywdzonego miotłą lecz nie zadawał uderzeń. W pewnym momencie B. S. uderzył pokrzywdzonego pięścią w twarz. Wtedy pokrzywdzony puścił pasek od aparatu, a oskarżeni zaprzestali ataku. W międzyczasie na ulicę wyszła małżonka pokrzywdzonego, nagrywając część zdarzenia telefonem komórkowym. Pod jej adresem oskarżeni B. (...) również kierowali słowa wulgarne. M. O. (1) zażądała zwrotu aparatu, który trzymała w ręce oskarżona. W pewnym momencie oskarżony B. S. skierował pod adresem pokrzywdzonej słowa „ spierdalaj”. Następnie podeszła do niej K. S. (1) machając aparatem fotograficznym pokrzywdzonego i zapytała ją „ nagrywasz ?, nagrywasz znowu ?,” a następnie będąc w bezpośredniej bliskości rzuciła aparatem własności pokrzywdzonego o ziemię, w wyniku czego ten uległ uszkodzeniu. Oskarżeni B. (...) zachowywali się nadal agresywnie, kierowali pod adresem małżonki pokrzywdzonego słowa wulgarne, nazywając ją m.in. suką i kurwą.

( d. częściowe wyj. osk. M. S. k. 111-112, częściowe wyj. osk. K. S. k. 33-34, 112, częściowe wyj. osk. B. S. k. 112, zezn. A. O. k. 4-5, 115-116, zezn. M. O. k. 51, 114-115, zezn. P. M. k. 22-23, 113, protokół oględzin płyty CD k. 26-27, 65-66 )

Świadkiem zdarzenia była także A. S., która stała obok trzymając na rękach dziecko.

( d. protokół oględzin płyty CD k. 26-27, 65-66 )

Następnie na miejsce przyjechał patrol policji wezwany przez pokrzywdzonego.

( d. częściowe wyj. osk. M. S. k. 111-112, częściowe wyj. osk. K. S. k. 33-34, 112, częściowe wyj. osk. B. S. k. 112, zezn. A. O. k. 4-5, 115- 116, zezn. M. O. k. 51, 114-115, zezn. P. M. k. 22-23, 113 )

Wartość uszkodzonego na skutek uderzenia o ziemię aparatu fotograficznego to kwota 1000 złotych.

( d. zezn. A. O. k. 4-5, 115-116 )

W wyniku powyższego zdarzania pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa, krwawienia z nosa, otarcia skóry obu łokci z obrzękiem łokcia prawego, otarcia skóry lewego barku, pleców i obu przedramion, obrzęku podudzia prawego oraz rany tłuczonej z podbiegnięciem krwawym ramienia lewego, które to naruszyły czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni.

( d. opinia biegłego k. 19, dokumentacja medyczna k. 6, 12, 97-99, dokumentacja fotograficzna k. 28-30, 67-69 )

Oskarżona K. S. (1) ma 60 lat. Ma wykształcenie podstawowe. Z zawodu jest krawcową. Jest mężatką. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Otrzymuje rentę w wysokości (...) złotych. Nie posiada majątku. Nie była dotychczas karana.

( d. oświadczenie oskarżonej k. 111, dane o karalności k. 48, zaświadczenie o stanie majątkowym k. 58, ujawniono: k. 117 )

Oskarżony B. S. ma 68 lat. Ma wykształcenie podstawowe. Jest żonaty. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Otrzymuje rentę w wysokości(...) złotych. Nie posiada majątku. Nie był dotychczas karany.

( d. oświadczenie oskarżonego k. 111, dane o karalności k. 47, zaświadczenie o stanie majątkowym k. 59, ujawniono: k. 117 )

Oskarżony M. S. (1) ma 32 lata. Ma wykształcenie zawodowe. Jest mechanikiem samochodowym. Prowadzi swoją działalność gospodarczą i z tego tytułu otrzymuje dochód w wysokości (...). Jest żonaty, ma na utrzymaniu jedno dziecko. Jest właścicielem (...). Nie był dotychczas karany.

( d. oświadczenie oskarżonego k. 111, dane o karalności k. 49, zaświadczenie o stanie majątkowym k. 60, wydruk regon k. 64, ujawniono: k. 117 )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o częściowe wyjaśnienia oskarżonych, zeznania słuchanych w sprawie świadków, opinie biegłego sądowego, ujawnione nagrania i dokumentacje zdjęciową oraz zebrane w sprawie dokumenty.

Ujawnione w toku postępowania nagrania nie pozostawiają wątpliwości co do przebiegu niniejszego zdarzenia od momentu oddania aparatu fotograficznego przez pokrzywdzonego oskarżonej K. S. (1). Nagranie ukazuje moment, kiedy oskarżona rzuca aparatem o ziemię. Słychać wulgarne zachowanie oskarżonych K. i B. S. wobec małżonki pokrzywdzonego. Jest to jeden ciągły fragment. Nagranie obrazuje liczne obrażenia na ciele pokrzywdzonego bezpośrednio po zajściu. Analiza treści nagrania wskazuje jednoznacznie, że to oskarżona K. S. (1) dokonała umyślnego zniszczenia aparatu fotograficznego własności pokrzywdzonego. Nadto obrazuje ono wulgarne i agresywne zachowanie oskarżonych B. i K. S. (1) wobec pokrzywdzonego i jego małżonki. Treść nagrania nie była kwestionowana przez strony.

Żaden z oskarżonych nie przyznał się do winy, a ich wersje zdarzenia nie pokrywają się ze sobą wzajemnie, a przede wszystkim są całkowicie nielogiczne i sprzeczne z ujawnionym nagraniem, fotografiami oraz spójnymi relacjami pokrzywdzono i jego małżonki.

Oskarżony M. S. (1) utrzymywał, że jedynie rozdzielił swoją matkę i pokrzywdzonego. Jego wyjaśniana są wewnętrznie niespójne. Oskarżony zaprzeczył aby widział jakiekolwiek szarpanie, przytrzymywanie czy uderzanie pokrzywdzonego, a jednocześnie potwierdził, iż w wyniku przedmiotowego pokrzywdzony doznał obrażeń nosa. Przyznał, że jego matka nie wytrzymała nerwowo albowiem pokrzywdzony regularnie od dwóch lat fotografuje ich warsztat, a następnie nasyła kontrole. W świetle zebranego materiału dowodowego powyższe wyjaśnienia w przeważającej części nie zasługują na wiarę. Oskarżony starał się umniejszyć rolę w całym zdarzeniu, usprawiedliwiając naganne zachowanie swoje oraz swojej rodziny postawą pokrzywdzonego.

K. S. (1) w swoich pierwszych wyjaśnieniach szczegółowo opisała przebieg zdarzenia z dnia 27 sierpnia 2016 r., który generalnie pokrywa się z wersją podawaną przez pokrzywdzonych. Potwierdziła fakt uderzenia ręką w twarz pokrzywdzonego przez jej męża B.. Wyjaśniając przed sądem podtrzymała swoje wcześniejsze relacje za wyjątkiem faktu uderzenia pokrzywdzonego przez męża, wskazując, iż wiadomość o tym posiada jedynie od męża. Wyjaśnienia te w części zasługują na wiarę. Niewiarygodna jest natomiast zmiana jej wyjaśnień jaka zaszła w postępowaniu sądowym. Podała wówczas, że nie widziała jak jej mąż uderzył pięścią w twarz pokrzywdzonego. W świetle jej wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym fakt zadania ciosu pokrzywdzonemu przez oskarżonego B. S. nie może budzić żadnych wątpliwości. Natomiast całkowicie niewiarygodne są te jej wyjaśnienia w zakresie w jakim utrzymuje, że po zajściu spokojnie odeszli do domu i zaprzecza aby miała zniszczyć aparat fotograficzny pokrzywdzonego, a nawet trzymać go w rękach. Na ujawnionym nagraniu widać jak oskarżona ostentacyjnie uderza trzymanym aparatem o asfalt, powodując jego zniszczenie.

Oskarżony B. S. także przedstawił swoją wersję zdarzenia, z której z kolei wynika, że to pokrzywdzony powalił na ziemię jego małżonkę, a on wraz z synem ich jedynie odciągali od siebie. Jednocześnie wskazał, że M. S. (1) miał przytrzymywać pokrzywdzonego rękami. Oskarżony zaprzeczył aby miał uderzyć pokrzywdzonego, a odmienne relacje jego małżonki miały wynikać z szoku w jakim się znalazła, nie widział także u niego żadnych obrażeń ciała. Przedmiotowe wyjaśnienia są nielogiczne i brzmią całkowicie niewiarygodnie, mają na celu jedynie uniknięcie odpowiedzialności karnej. Nie pokrywają się z wyjaśnieniami współoskarżonych. Są również sprzeczne z ujawnionym nagraniem, gdzie widać agresję oskarżonych wobec pokrzywdzonego i jego małżonki oraz liczne obrażenia na ciele pokrzywdzonego bezpośrednio po zdarzeniu, w tym zakrwawiony nos.

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że Sąd dysponuje wspominanym wyżej bezosobowym dowodem w postaci nagrania części zdarzenia wykonanym przez małżonkę pokrzywdzonego, którego wiarygodność nie była kwestionowana przez strony. Co prawda, jest to tylko część zdarzenia jednak jego treść pokrywa się ze spójnymi i konsekwentnymi zeznaniami pokrzywdzonego i jego małżonki, potwierdzając ich prawdomówność. Świadkowie ci szczegółowo opisali przebieg zajścia z dnia 27 sierpnia 2017 r., a także podłoże konfliktu. Ich relacje pokrywają się ze sobą, starali się szczegółowo i obiektywnie opisać udział i rolę poszczególnych osób, nie wymyślali faktów mimo, że zdarzenie miało charakter dynamiczny, a oni niewątpliwie są emocjonalnie zaangażowani w konflikt. A. O. (1) od początku konsekwentnie wskazywał, że to M. S. (2) przewrócił go na asfalt, a następnie przytrzymywał miotłą, natomiast B. S. zadał mu cios pięścią w twarz, a wypuszczenie aparatu z ręki, który był wyszarpywany przez K. S. (1), zakończyło atak za strony oskarżonych. M. O. (1) od początku wskazywała, że nie widziała początku zdarzenia oraz momentu uderzenia jej męża przez B. S., co w ocenie Sądu świadczy o jej wiarygodności, albowiem nie wymyślała faktów. Jej relacja o agresywności oskarżonych, roli każdego z nich w zdarzeniu oraz kierowanych pod jej adresem wulgaryzmach pokrywa się z zeznaniami pokrzywdzonego oraz ujawnionym nagraniem.

Zeznania A. S. są przede wszystkim wewnętrznie niespójne, nie znajdują również odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym dlatego nie zasługują na wiarę. Małżonka M. S. (1) zmieniała swoje zeznania wraz z toczącym się postępowaniem. Wskazywała różne okoliczności w jakich miało dojść do upadku jej syna, zaprzeczała aby miała widzieć okoliczności zniszczenia aparatu, tymczasem na ujawnionym nagraniu widać, że była świadkiem uderzenia aparatem o asfalt przez oskarżoną.

P. M. (2) nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a wszelkie informacje o nim posiada od stron konfliktu, które rozpytywał bezpośrednio po zajściu. Okoliczności zdarzenia przedstawione przez tego świadka pokrywają się z zeznaniami pokrzywdzonego i jego małżonki. Przede wszystkim świadek wskazał, że oskarżona opisywała mu moment uderzenia pokrzywdzonego przez B. S., a pozostali oskarżeni potwierdzili taki przebieg zdarzenia. Jest to osoba obca dla stron, niezainteresowana wynikiem postępowania, a jego zeznania są jasne i logiczne, dlatego nie budzą wątpliwości Sądu.

Z kolei wersja zdarzenia przedstawiona przez W. K. nie pokrywa się nawet z wyjaśnieniami oskarżonych. W swoich zeznaniach starał się przedstawić pokrzywdzonego w jak najgorszym świetle, jako inicjatora zdarzenia oraz osobę wulgarną i agresywną, tymczasem zeznania świadków i analiza nagrania wskazuje, iż najprawdopodobniej w ogóle nie było go na miejscu w dniu zdarzenia, a jego relacje zostały złożone jedynie na użytek niniejszego postępowania, celem co najmniej umniejszenia odpowiedzialności oskarżonych, w tym swojego pracodawcy M. S. (1).

Nie budzą żadnych wątpliwości pozostałe dowody zebrane w tej sprawie, w tym opinia lekarska dotycząca obrażeń ciała u pokrzywdzonego. Zostały one sporządzone przez powołane organy w zakresie ich kompetencji. Nie budzi również wątpliwości treść ujawnionego nagrania oraz dołączonego do akt fotografie, ich wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 158 § 1 kk podlega ten, kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 kk. Poprzez pobicie należy rozumieć czynną napaść przynajmniej dwóch osób na jedną osobę. W przypadku pobicia można jednoznacznie wskazać na atakujących i broniących się.

Z kolei zgodnie z art. 288 § 1 kk kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Mając na uwadze wyniki przewodu sądowego i powyższą analizę dowodów wina wszystkich oskarżonych, co do czynu zarzucanego im w pkt. 1 aktu oskarżenia, a nadto wina K. S. (1) do czynu zarzucanego jej w pkt 2, nie może budzić żadnych wątpliwości. Wynika to przede wszystkim z zeznań pokrzywdzonego oraz jego małżonki, którym Sąd w całości dał wiarę. Znajdują one także potwierdzenie w relacjach policjanta, częściowych wyjaśnieniach oskarżonych oraz bezosobowych dowodach w postaci fotografii oraz ujawnionego nagrania.

Niewątpliwie oskarżeni B. i M. S. (1) dopiero później przyłączyli się do oskarżonej K. S. (1), która jako pierwsza zaatakowała A. O., a następnie razem wzięli udział w pobiciu wyżej wymienionego. Zachowanie wszystkich oskarżonych, w tym miejsce i charakter zadawania uderzeń pokrzywdzonemu, wielokrotne uderzanie miotłą i rękami w okolicach klatki piersiowej, pleców i ramion oraz uderzenie pięścią w twarz w wyniku czego doszło do złamania nosa przesądza o tym, iż oskarżeni swoim zachowaniem narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub naruszenie czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na czas powyżej dni siedem. Sąd miał na uwadze przewagę liczebną i siłową napastników nad poszkodowanym oraz charakter odniesionych przez niego obrażeń. Niewątpliwie obrażenia ciała jakich doznał pokrzywdzony w postaci złamania kości nosa, krwawienia z nosa, otarcia skóry obu łokci z obrzękiem łokcia prawego, otarcia skóry lewego barku, pleców i obu przedramion, obrzęku podudzia prawego oraz rany tłuczonej z podbiegnięciem krwawym ramienia lewego należą do obrażeń wskazanych w art. 157 § 2 kk, co wynika z opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej. Bez wątpienia pomiędzy zachowaniem oskarżonych w postaci przewrócenia na asfalt, przytrzymywania i uderzania pokrzywdzonego, a skutkami tych działań w postaci opisanych wyżej obrażeń ciała istnieje związek przyczynowy. Nie ulega również wątpliwości, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. Opisany czyn był realizacją spontanicznego ale niewątpliwego pomiędzy nimi porozumienia i każdy z oskarżonych obejmował swoim zamiarem jego skutki. Doszło wówczas do swoistego podziału ról. M. S. (1) sam uderzeń nie zadawał ale najpierw przewrócił pokrzywdzonego i potem go przytrzymywał pozwalając rodzicom na swobodne zadawanie ciosów. Okoliczności zdarzenia i sposób zachowania oskarżonych świadczy o tym, iż w trakcie zdarzenia zawarli swoiste porozumienie, co do roli każdego z nich i działali wspólnie w określonym celu oraz, że skutki wskazanego czynu wynikały z działania wszystkich oskarżonych.

Tym samym oskarżeni K. S. (1) i B. S. działając wspólnie z M. S. (1) dopuścili się przestępstwa polegającego na tym, iż w dniu 27 sierpnia 2016 r. w P. pow. (...) woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu A. O. (1), w trakcie którego pokrzywdzony był wielokrotnie uderzany miotłą i rękami w okolicach klatki piersiowej, pleców i ramion, przewrócony na asfaltowe podłoże i przytrzymywany oraz uderzony pięścią w twarz przez co był narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a doznał obrażeń w postaci złamania kości nosa, krwawienia z nosa, otarcia skóry obu łokci z obrzękiem łokcia prawego, otarcia skóry lewego barku, pleców i obu przedramion, obrzęku podudzia prawego oraz rany tłuczonej z podbiegnięciem krwawym ramienia lewego naruszających czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, przestępstwa z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Nadto oskarżona K. S. (1) poprzez celowe rzucenie na asfaltowe podłoże umyślnie uszkodziła aparat fotograficzny marki „S. (...) S. D. (...)” o nr (...) powodując straty w mieniu w wysokości 1000 zł na szkodę A. O. (1), dopuszczając się w ten sposób przestępstwa z art. 288 § l kk. Niewątpliwie oskarżona rzucając aparatem fotograficznym o asfalt działała z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim zniszczenia mienia.

Wymierzając oskarżonym karę za czyn opisany w pkt. 1 aktu oskarżenia Sąd wziął pod uwagę sposób znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu o czym świadczy ich agresywny sposób zachowania zwłaszcza K. S. (1) i B. S., w miejscu publicznym przez co okazali rażące lekceważenie porządku prawnego. Sąd miał na uwadze rolę każdego z oskarżonych oraz skutki ich zachowań w postaci obrażeń ciała powstałych u pokrzywdzonego. Całe zdarzenie zainicjowała swoim bezzasadnym atakiem K. S. (1). Z kolei nie budzi wątpliwości, że najpoważniejsze obrażenia ciała u pokrzywdzonego spowodował B. S. uderzając go pięścią w twarz. Rola trzeciego oskarżonego - M. S. (1) była zdecydowanie najmniejsza. Należy zaznaczyć, że oskarżeni swoim zachowaniem godzili w dobro szczególnie chronione przez ustawodawcę, jakim jest zdrowie każdej osoby. Sad uwzględnił fakt, iż czynu dopuścili się wspólnie i w porozumieniu. Z drugiej strony Sąd miał na uwadze ich dotychczasową niekaralność.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonej K. S. (1) za pierwszy z czynów karę 3 miesiecy, a B. S. karę 5 miesiecy pozbawienia wolności, uznając, iż kara ta będzie sprawiedliwa, spełni cele wychowawcze i prewencyjne wobec oskarżonych, wdroży ich w przyszłości do przestrzegania porządku prawnego, powstrzyma też innych przed podobnym zachowaniem. Kara w większej wysokości wymierzona B. S. odzwierciedla fakt, iż zachował się on najbardziej agresywnie i to on spowodował najpoważniejsze obrażenia ciała.

Dodatkowo wobec K. S. (1) za przestępstwo z art. 288 § 1 kk Sąd wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności i w miejsce zbiegających się kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonej karę łączną 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności wobec oskarżonych K. i B. S. na okres próby wynoszący 2 lata. Warunki właściwości oskarżonych przemawiają za zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia im wykonania kary, gdyż mimo swojego wieku nie byli wcześniej karani, istnieje wobec nich pozytywna prognoza na przyszłość, a wskazany okres zawieszenia wykonania kary powinien być wystarczający dla dokonania oceny, czy cele kary przed nimi stawiane, zostały osiągnięte.

Uwzględniając ich sytuację materialną i osobistą Sąd zasądził od B. i K. S. (1) na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w kwocie po 2000 złotych od każdego z nich, co nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego. Co prawda sam pokrzywdzony złożył wniosek o zasądzenie od wszystkich oskarżonych solidarnie kwoty 12 000 złotych z tytułu zadośćuczynienia ale kwota ta jest stanowczo zbyt wygórowana. Po pierwsze odnosi się ona nie tylko do obrażeń fizycznych jakich pokrzywdzony doznał w dniu zdarzenia. Pokrzywdzony domaga się zadośćuczynienia za inne czyny oskarżonych nie objęte aktem oskarżenia. Chodzi o zarzuty dotyczące jego poniżania, kierowania pod jego adresem gróźb karalnych, wyzwisk w stosunku do niego i jego żony, a nawet deprawacji nieletnich dzieci, które były świadkiem gorszących scen. ( d. wniosek, k. 93-101 )

Na powyższe okoliczności zresztą przedłożył dowody z nagrań. Widać na nich oskarżonego B. O. jak w sposób wyjątkowo wulgarny i obelżywy wyzywa pokrzywdzonego i jego żonę. Sam pokrzywdzony wypytywany w tej sprawie podkreślał, że wyzwiska wulgarne pod jego adresem kierowali wyłącznie rodzice, to jest B. i K. S. (1) i nigdy tego nie robił oskarżony M. S. (1). Również zarzuty deprawacji nieletnich nie dotyczą M. S. (1). Już choćby z tego względu wniosek pokrzywdzonego o solidarne zadośćuczynienie zupełnie abstrahuje od zdecydowanie mniejszej winy M. S. (1). Podkreślić należy, że niniejsza sprawa karna nie obejmowała czynów związanych z kierowaniem gróźb karalnych, wulgarnych wyzwisk ze strony K. i B. S., czy też deprawacji przez nich małoletnich dzieci pokrzywdzonego. Siłą rzeczy orzeczone nawiązki nie mogą więc dotyczyć tych zarzutów pokrzywdzonego. Sąd musi mieć także na uwadze możliwości finansowe oskarżonych K. i B. S.. Oboje utrzymują się z niewielkich świadczeń rentowo-emerytalnych. Stąd należy miarkować wysokość zasądzonej od nich kwot z tytułu nawiązek. Ponieważ szkoda, której naprawienia żąda pokrzywdzony, nie została w pełni udowodniona, sąd obowiązek ten zrealizował w takim zakresie, w jakim została ona wykazana. Należy zaznaczyć, że nawiązka jako środek karny ma przede wszystkim charakter represyjny, ale pełni zarazem funkcję zryczałtowanego odszkodowania. Orzeczona nawiązka spełni swój cel albowiem nie ma symbolicznej wysokości lecz stanowi z jednej strony realną dolegliwość, z drugiej zaś pozwala na możliwie szybkie naprawienie części poniesionej przez pokrzywdzonego szkody. Analizując charakter obrażeń ciała u pokrzywdzonego, stopień ich zawinienia i złej woli oraz możliwości finansowe, Sąd uznał za adekwatne kwoty po 2000 złotych od każdego z nich.

Dodatkowo na mocy art. 46 § 1 kk Sąd zasądził od oskarżonej K. S. (1) na rzecz pokrzywdzonego A. O. kwotę 1000 złotych tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem z art. 288 § 1 kk. Dodatkowo Sąd zobowiązał oskarżonych K. S. (1) i B. S. do przeproszenia pokrzywdzonego A. O. (1) w formie pisemnej w terminie 14 dni od uprawomocnienia się orzeczenia. Jest to wymóg obecnie obowiązujących przepisów związanych z warunkowym zawieszeniem kary pozbawienia wolności, któremu zawsze musi towarzyszyć jeden ze środków probacyjnych z art. 72 kk

Przy wymiarze kary wobec M. S. (1), Sąd miał przede wszystkim na uwadze okoliczności popełnionego czynu, rodzaj i charakter naruszonego dobra. Co prawda czynu dopuścił się wspólnie z innymi osobami, jednak jak wskazywał sam pokrzywdzony, jego rola i wina w porównaniu z pozostałymi była stosunkowo najmniejsza. Sprowadzała się do przewrócenia na ziemię pokrzywdzonego, a potem do jego przytrzymywania w pozycji leżącej. Ponadto sam pokrzywdzony podkreślał, że w przeciwieństwie do pozostałych oskarżonych M. S. (1) nigdy jego samego oraz jego rodziny nie wyzywał, ani im nie groził. W takiej sytuacji zrównywanie odpowiedzialności tego oskarżonego z winą jego rodziców wydaje się niesprawiedliwe. Sąd miał na uwadze dotychczasową niekaralność oskarżonego i młody wiek. Wszystkie te okoliczności pozwoliły Sądowi na uznanie, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie jest znaczny. Okoliczność ta w powiązaniu z faktem, że oskarżony nie był dotychczas karany i brak jest podstaw do dokonania przypuszczenia, że podobne zachowania z jego strony mogą się powtórzyć w przyszłości, dała Sądowi podstawę do wydania orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania w sprawie. W ocenie Sądu właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia oskarżonego uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni więcej przestępstwa. Mając powyższe na uwadze Sąd postępowanie karne warunkowo umorzył na okres próby 1 roku.

Rozstrzygnięcie Sądu o orzeczeniu wobec oskarżonego nawiązki na podstawie art. 46 § 2 kk oraz art. 67 § 3 kk było konsekwencją złożenia przez pokrzywdzonego wniosku o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia. Tak jak w przypadku rodziców oskarżonego miarkował wysokość zadośćuczynienia biorąc pod uwagę przede wszystkim stopień jego zawinienia oraz fakt, iż w przeciwieństwie do swoich rodziców nie kierował pod adresem pokrzywdzonego wyzwisk ani gróźb karalnych, a jego rola w incydencie była zdecydowanie najmniejsza.

Na mocy powołanych przepisów Sąd zasądził od oskarżonych B. i K. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa jedynie częściowe koszty sądowe w kwocie po 200 złotych, biorąc pod uwagę ich możliwości finansowe i fakt, że mają stałe źródła dochodu, a wobec oskarżonego M. S. (1) koszty w kwocie 150 złotych, zwalniając oskarżonych od ich ponoszenia w pozostałej części. Uznając, iż zasądzone koszty są adekwatne do sytuacji rodzinnej i majątkowej oskarżonych.

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)