Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Anna Zdziarska (spr.)

Sędziowie: SA Zbigniew Kapiński

SA Marek Motuk

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Ewy Krasnodębskiej - Dybiec

po rozpoznaniu w dniach 26 i 28 kwietnia 2017 r.

sprawy:

1)  A. S. (1) urodz. (...) w W. s. J. i H. z d. S.

oskarżonego z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 258 § 2 kk i z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 258 § 2 kk w zw. z art. 65§1kk, art. 18§2kk w zw. z art. 56§1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk i art. 64§1kk i art. 4§1kk, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 64§1kk w zw. z art. 91§1kk, art. 18§2kk w zw. z art. 61 ust z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk i art. 64§1kk, art. 263§2kk w zw. z art. 65§1kk, art. 204§2kk w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 64§1kk w zw. z art. 4§1kk. art. 18§2kk w zw. z art. 158§1kk w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 64§1kk, art. 18§2kk w zw. z art. 294§2kk w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 64§1kk w zw. z art. 4§1kk, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 12kk w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 64§1kk w zw. z art. 4§1kk, art. 13§1kk w zw. z art. 158§1kk w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 64§1kk

2)  J. S. (1) urodz. (...) w W. s. S. i M. z d. D.

oskarżonego z art. 258§2kk, art. 18§2kk w zw. z art. 258§2kk, art. 204§2kk w zw. z art. 12kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk

3)  R. C. (1) urodz. (...) w W. s. W. i I. z d. B.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r. w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk x 2, art. 258§2kk, art. 158§1kk w zw. z art. 65§1kk, art. 18§3kk w zw. z art. 204§2kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk x 2, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r. w zw. z art. 12kk w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 4§1kk, art. 288§1kk, art. 280§1kk w zb z art. 157§1kk w zw. z art. 11§2kk w zw. z art. 65§1kk, art. 13§1kk w zw. z art. 158§1kk w zw. z art. 65§1kk, art. 191§1kk w zw. z art. 65§1kk, art. 288§1kk w zw. z art. 12kk

4)  M. B. (1) urodz. (...) w W. s. K. i M. z d. B.

oskarżonego z art. 258§2kk, art. 158§1kk w zw. z art. 65§1kk, art. 18§3kk w zw. z art. 204§2kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 12kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk, art. 288§1kk, art. 13§1kk w zw. z art. 158§1kk w zw. z art. 65§1kk, art. 191§1kk w zw. z art. 65§1kk, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk

5)  D. Z. (1) urodz. (...) w W. s. J. i E. z d. P.

oskarżonego z art. 258§2kk, art. 18§3kk w zw. z art. 204§2kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk, art. 280§1kk w zb z art. 157§1kk w zw. z art. 11§2kk w zw. z art. 65§1kk, art. 13§1kk w zw. z art. 158§1kk w zw. z art. 65§1kk, art. 191§1kk w zw. z art. 65§1kk, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk, art. 62 ust. 1 ust. z 29.07.2005r.

6)  P. M. (1) urodz. (...) w W. s. M. i A. z d. B.

oskarżonego z art. 258§2kk, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 12kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk

7)  P. M. (2) urodz. (...) w W. s. W. i C. z d. J.

oskarżonego z art. 258§2kk, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk,art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 12kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk,

8)  R. R. (1) urodz. (...) w W. s. W. i K. z d. G.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk, art. 258§2kk, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 12kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk, art. 62 ust.1 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk, art. 263§2kk w zw. z art. 65§1kk, art. 13§1kk w zw. z art. 158§1kk w zw. z art. 65§1kk, art. 191§1kk w zw. z art. 65§1kk

9)  M. G. (1) urodz. (...) w W. s. D. i H. z d. K.

oskarżonego z art. 258§2kk, art. 18§3kk w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 64§1kk i art. 4§1kk x 2, art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 64§1kk w zw. z art. 91§1kk i art. 4§1kk

10)  M. T. (1) urodz. (...) w W. s. B. i M. z d. S.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 12kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk x 2, art. 18§3kk w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk

11)  M. S. (1) urodz. (...) w W. s. M. i K. z d. W.

oskarżonego z art. 258§2kk x 2, art. 13§1kk w zw. z art. 282kk w zw. z art. 65§1kk w zw. z art. 64§1kk

12)  P. S. (1) urodz. (...) w W. s. M. i I. z d. K.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ust. z 29.07.2005r., w zw. z art. 12kk w zw. z art. 65§1kk i art. 4§1kk, art. 13§1kk w zw. z art. 282kk w zw. z art. 64§1kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 4 marca 2016 r. sygn. akt XVIII K 297/11

1.  zmienia zaskarżony wobec A. S. (1) wyrok w ten sposób, że:

- uchyla kary łączne pozbawienia wolności i grzywny orzeczone w punkcie XII,

- ustala, że czyn z punktu VI wyroku (pkt VI i VII aktu oskarżenia) zaistniał w okresie od końca lipca 2009 r. do bliżej nieustalonej daty 2009 r. i nie wcześniej niż od 25.10.2009 r. w przypadku pistoletu G.,

- uchyla zaskarżony wyrok w punkcie II oraz III i na podst. art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. umarza postępowanie i w tym zakresie kosztami procesu obciąża Skarb Państwa,

- przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podst. art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k., art. 91 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. wymierza karę łączną 11 (jedenastu) lat pozbawienia wolności i 350 (trzystu pięćdziesięciu ) stawek dziennych grzywny w kwocie po 50 (pięćdziesiąt) złotych,

- na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 15 kwietnia 2014 r. do dnia 12 maja 2017 r.,

- w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

2. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. S. (1) w ten sposób, że:

- uchyla karę łączną pozbawienia wolności orzeczona w punkcie XX,

- uchyla zaskarżony wyrok w punkcie XVIII i na podst. art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. umarza postępowanie i w tym zakresie kosztami procesu obciąża Skarb Państwa,

- przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. – na podst. art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015 r. wymierza karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 12 października 2013 r. do dnia 11 czerwca 2015 r.,

3. zmienia zaskarżony wobec R. C. (1) wyrok w punkcie XLIX w ten sposób, że z opisu czynu eliminuje sformułowanie dotyczące czynnej napaści,

- w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. B. (1), D. Z. (1), P. M. (1), P. M. (2), R. R. (1), M. G. (1), M. T. (1), M. S. (1), P. S. (1);

5.  zwalnia wszystkich oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa;

6.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów – K. W., Ł. H., M. W. (1), P. K. (1), J. S. (2), P. F., P. K. (2), P. K. (3) – Kancelarie Adwokackie w W. po 900 (dziewięćset) złotych, powiększone o 23 % VAT tytułem wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

A. S. (1) został oskarżony o to, że:

I.w okresie od co najmniej 2008 roku do co najmniej dnia 19.08.2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z J. S. (1), I. al (...) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), M. W. (2) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), Z. S. (1), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), D. Z. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia, zabójstwa, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót substancjami odurzającymi i psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

II.w bliżej nieustalonych dniach 2008 roku oraz w bliżej nieustalonym dniu kwietnia lub maja 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. S. (1) w zamiarze, aby Z. S. (1) popełnił przestępstwo udziału w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym nakłaniali go do dokonania takiego przestępstwa, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

III.w bliżej nieustalonym dniu w miesiącach kwiecień – maj 2009 roku w W. działając w zamiarze, aby Z. S. (1) popełniał przestępstwa wprowadzania do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych i środków odurzających nakłaniał go do tego, tj. do ustalenia i podporządkowania sobie osób handlujących detalicznie narkotykami oraz zapewniając dostarczanie Z. S. narkotyków w korzystnych cenach, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

IV.w okresie od czerwca 2009 roku do dnia 19 sierpnia 2010 roku w W., B. i innych miejscowościach działając wspólnie i w porozumieniu z I. Al (...) ps. (...), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), M. G. (1) ps. (...), P. M. (2) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), T. K., Z. S. (1) i innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci heroiny w łącznej ilości ok. 25,5 kilogramów, marihuany w łącznej ilości co najmniej 105 kilogramów, haszyszu w łącznej ilości co najmniej 4,5 kilogramów oraz kokainy w łącznej ilości co najmniej 300 gram, a w tym w ten sposób, że:

- w okresie od czerwca 2009 roku do października 2009 roku w W. wraz z R. R. (1) i P. M. (1) sprzedał środek odurzający w postaci co najmniej 6 kilogramów marihuany co najmniej sześciokrotnie w ilościach od 0,5 kilograma do 1 kilograma, dwukrotnie w ilościach po 1 kilogramie i jednorazowo w ilości 2 kilogramów Z. S. celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie maja – lipca 2009 roku w W. wraz z R. R. (1) sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 50 gram kokainy innej osobie, który to narkotyk przekazał za pośrednictwem Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie czerwiec - sierpień 2009 roku w W. wraz z R. R. (1) i P. M. (1) sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma marihuany innej osobie, który to narkotyk przekazał za pośrednictwem Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie czerwiec - wrzesień 2009 roku w W. wraz z R. R. (1) sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci około 40-50 gram kokainy Z. S. celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego,

- w okresie od lipca – sierpnia 2009 roku w W. wraz z R. R. (1) sprzedał środek odurzający w postaci 3 kilogramów marihuany w ilościach jednorazowo 1 kilograma i 2 kilogramów Z. S. celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego innej osobie,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie sierpień – październik 2009 roku w W. wraz z R. R. (1) i P. M. (1) sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma marihuany A. G. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanych,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie grudzień 2009 roku – styczeń 2010 roku w W. wraz z I. A., R. R. i P. M. (1) sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma haszyszu A. G. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanych,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie grudzień 2009 roku – styczeń 2010 roku w W. wraz z I. A., R. R., P. M. (1) i Z. S. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma marihuany i 1 kilograma haszyszu A. K. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie grudzień 2009 roku – styczeń 2010 roku w W. i B. wraz z I. A., R. R., P. M. (1) sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 2 kilogramów haszyszu A. K. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego, przekazując wskazany narkotyk za pośrednictwem Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudzień 2009 roku lub styczeń 2010 roku w W. wraz z I. A., R. R. i P. M. (1) sprzedał środek odurzający w postaci 0,5 kilograma haszyszu Z. S. celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

V.w nieustalonym dniu w okresie grudzień 2009-styczeń 2010 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z I. Al (...) ps. (...) w zamiarze, aby Z. S. (1) ułatwił innym osobom wbrew przepisom ustawy dokonanie czynu zabronionego wytworzenia znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, podżegał Z. S. (1) do podjęcia się pośrednictwa w ustaleniu osób zainteresowanych nabyciem w cenie 700 Euro za litr benzylometyloketonu tzw. BMK, służącego do przeprowadzenia procesu wytwarzania amfetaminy, przy czym zarzuconego czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu dokonywanie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06,

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 53 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 §1 k.k.

VI.w okresie co najmniej od czerwca do września 2009 roku w W. bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci trzech pistoletów nieustalonego rodzaju, karabinu nieustalonego rodzaju oraz dwóch pistoletów maszynowych S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VII.w 2009 roku, jednak nie wcześniej niż przed dniem 25 października 2009 roku w W. bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu G., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VIII.w nieustalonym dniu w maju lub czerwcu 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. Z. (1) ps. (...), J. S. (1), P. K. (4) ps. (...) i H. R. czerpał korzyść majątkową z uprawiania przydrożnej prostytucji przez co najmniej 27 ustalonych i nieustalonych kobiet w ten sposób, przyjął od P. K. (4) i H. R. pieniądze w kwocie nie mniejszej niż 7.000 zł. uzyskane z uprawiania prostytucji przez ustalone i nieustalone kobiety na trasie pomiędzy M. i N. oraz pomiędzy W. a O., przy czym zarzuconego czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu dokonywanie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06,

tj. o czyn z art. 204 § 2 k.k. w zw. art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

IX.w dniu 19 października 2009 roku w M. kierował wykonaniem czynu zabronionego przez M. Z. (1) ps. (...), I. al. (...) ps. (...), P. S. (2) ps. (...), P. T. (1) ps. (...), Z. S. (1) i innymi ustalonych i nieustalonych sprawców polegającego na pobiciu M. M. (6) i M. L. narażając pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo pozbawienia życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny, sygn. VIII K 192/06,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

X.w bliżej nieustalonym okresie pod koniec 2009 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polecił Z. S., P. S. (2), P. T. (1) zmusić nieustalonych mężczyzn korzystających z usług prostytutek w hotelu (...) do zapłacenia pieniędzy, w wyniku czego w.w stosując przemoc fizyczną zmusili ich do zapłacenia pieniędzy w kwocie około 2.000 zł., czym czerpał korzyść majątkową, przy czym przestępstwa tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

XI.w okresie od 9 sierpnia 2009 roku do 14 sierpnia 2009 roku w W. działając w zorganizowanej grupie przestępczej oraz działając wbrew przepisom art. 33 – 35 i 37 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wspólnie i w porozumieniu z M. K. ps. (...), I. al (...) PS. (...), M. Z. (1) PS. (...), P. Z. PS. (...) i innymi osobami wziął udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci heroiny w łącznej ilości 9 kilogramów, w ten sposób, że w dniu 9 sierpnia 2009 roku odebrał za pośrednictwem nieustalonej osoby od M. K. heroinę w ilości 9 kilogramów, a następnie w okresie do dnia 12 sierpnia 2009 roku ze wskazanej partii heroiny 3 kilogramy przekazał I. al (...), a 3 kg przekazał M. Z. (1), celem dalszej sprzedaży, zaś pozostałe 3 kilogramy przekazał innym osobom celem dalszej sprzedaży, a nadto w dniu 12 sierpnia 2009 roku przekazał I. al (...) polecenie M. K., co do sposobu rozdysponowania posiadanej heroiny, w wyniku czego I. al (...) przekazał posiadany narkotyk P. Z., celem dalszego wprowadzenia do obrotu oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

XII.w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., D. Z. (1) PS. (...), M. B. (1), R. R. (1) PS. (...), R. C. (1) PS. (...), A. G. (1) PS. (...) i mężczyzną o PS. (...) usiłował pozbawić wolności D. K. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 §1 k.k.

J. S. (1) został oskarżony o to, że:

XIII.w okresie od co najmniej 2008 roku do co najmniej stycznia 2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), I. al (...) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), Z. S. (1), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), D. Z. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia, zabójstwa, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót substancjami odurzającymi i psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XIV.w bliżej nieustalonych dniach w 2008 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...) w zamiarze, aby Z. S. (1) popełnił przestępstwo udziału w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym nakłaniał go do dokonania takiego przestępstwa, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XV.w okresie od ostatniego tygodnia kwietnia 2009 roku do dnia 21 września 2009 roku w W. działając w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) z góry powziętym zamiarem oraz wspólnie i w porozumieniu z M. Z. (1), P. K. (4) i H. R. i czyniąc sobie stałe źródło dochodów czerpał korzyści majątkowe z uprawiania przydrożnej prostytucji przez co najmniej 27 ustalonych i nieustalonych kobiet w ten sposób, że co tydzień P. K. (4) i H. R. pobierali od każdej z tych kobiet 500 zł. łącznie co najmniej 10.000 zł. tygodniowo, a następnie cotygodniowo 80% z uzyskanych pieniędzy przekazywali osobiście J. S. (1) i raz w maju lub czerwcu 2009 roku A. S. (1),

w tym od co najmniej 22 kobiet uprawiających prostytucję na trasie z M. w kierunku N., a wśród nich:

- M. M. (7) w okresie od końca kwietnia 2009 roku do początku sierpnia 2009r uzyskując od niej korzyść majątkową w wysokości co najmniej 7.000 zł.,

- N. F. w okresie do od początku czerwca 2009 roku do sierpnia 2009 roku uzyskując od niej korzyść majątkową w wysokości co najmniej 22.000 zł.,

- M. W. (3) w okresie od trzeciej dekady czerwca 2009 roku do dnia 10 września 2009 roku uzyskując od niej korzyść majątkową w wysokości co najmniej 6.000 zł.,

- K. Y. w okresie od maja 2009 roku do początku września 2009 roku uzyskując korzyść materialną w wysokości co najmniej 9.000 zł.,

- S. Z. w okresie od 6 maja 2009 roku do dnia 9 września 2009 roku uzyskując korzyść materialną w wysokości co najmniej 9.000 zł.,

- I. R. w okresie od końca kwietnia 2009 roku do 9 września 2009 roku uzyskując korzyść majątkową w wysokości 11.000 zł.

oraz czerpał cotygodniowo korzyść majątkową od co najmniej 5 nieustalonych kobiet uprawiających prostytucję przy trasie pomiędzy W. a O. łącznej wysokości co najmniej 52.500 zł.,

przy czym działając w opisany sposób osiągnął korzyść majątkową w łącznej kwocie co najmniej 202.600 zł.,

tj. o czyn z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

R. C. (1) został oskarżony o to, że:

XVI.w dniu 26 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) dokonał czynnej napaści na funkcjonariusza policji B. D. używając przy tym niebezpiecznego narzędzia w postaci samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że kierując w/w pojazdem najechał na znajdującego się przed nim funkcjonariusza policji B. D., wzywającego go do zatrzymania się, zmuszając go tym samym do zaniechania prawnej czynności służbowej, polegającej na zatrzymaniu go w związku z prowadzonymi czynnościami,

tj. o czyn z art. 223 k.k.

XVII.w dniu 26 listopada 2010 roku w W. działając wspólnie i porozumieniu z M. B. (1), P. D. i innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze 203,90 grama, w ten sposób, że taksówką marki F. (...) o numerze rej. (...) przewoził w/w narkotyk celem wymieszenia z innymi substancjami i odsprzedaży, z którym został zatrzymany przy ulicy (...) w W., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVIII. w okresie od kwietnia/maja 2009 roku do 26 listopada 2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), J. S. (1), M. Z. (1) ps. (...), R. Z., I. al (...) ps. (...), Z. S. (1), M. W. (2) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), D. Z. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak zabójstwa i pobicia, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XIX.w bliżej nieustalonym okresie sierpień-październik 2009 roku w W. wraz z A. S. (1) ps. (...) i innymi wziął udział w obrocie znacznej ilość środka odurzającego w postaci 1 kg marihuany w ten sposób, że odebrał za pośrednictwem innej osoby pochodzący od A. S. (1) ps. (...) narkotyk celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XX.w dniu 19 października 2009 roku w M. działając wspólnie i porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), Z. S. (1), P. S. (2) ps. (...), P. T. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami wziął udział w pobiciu M. M. (6) i M. L. narażając ww. na bezpośrednie niebezpieczeństwo pozbawienia życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXI.w bliżej nieustalonym okresie pod koniec 2009 roku w W. w hotelu (...) działając wspólnie i porozumieniu z Z. S. (1), P. S. (2), P. T. (1) i innymi osobami udzielił im pomocy do czerpania korzyści majątkowej od kobiet świadczących usługi seksualne w ten sposób, że ubezpieczał w.w w czasie, gdy sprawcy stosując przemoc fizyczną wobec nieustalonych mężczyzn zmusili ich do zapłacenia pieniędzy w kwocie około 2.000 zł. za usługi prostytutek ułatwiając w ten sposób A. S. (1) ps. (...) i innym czerpanie korzyści majątkowej od kobiet świadczących usługi seksualne, przy czym przestępstwa tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXII.w bliżej nieustalonym okresie 2009 roku w M. i okolicach działając wspólnie i porozumieniu z A. S. (1), J. S. (1), Z. S. (1), D. Z. (1) i innymi pomagał A. S. (1) ps. (...) w czerpaniu korzyści majątkowej od kobiet świadczących usługi seksualne przy trasie komunikacyjnej w okolicach M., poprzez udział w tzw. bojówkach, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIII. w bliżej nieustalonym okresie od połowy 2009 roku do grudnia 2009 roku w W. działając wspólnie i porozumieniu z M. B. (1), P. D. i innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowe brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze nie mniejszej niż 250 gramów, w ten sposób, że wskazany narkotyk odbierał w jednorazowych ilościach po 10-20 gramów, zaś w grudniu 2009 roku w jednorazowej ilości 150 gramów celem dalszej odsprzedaży czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIV. w dniu 11 lutego 2010 roku w W. na skrzyżowaniu ulic (...) działając wspólnie i porozumieniu z P. D. i M. B. (1) uszkodził pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) M w ten sposób, że uderzając ręką urwał prawe lusterko pojazdu oraz ostrym narzędziem przeciął prawą tylną oponę, czym spowodował straty w wysokości 1.500 zł. na szkodę (...) sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

XXV.w dniu 25 lutego 2010 roku w W. przy ul. (...) róg (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. i D. Z. (1) dokonał rozboju na osobie Ł. P. (1), w ten sposób, że używając wobec pokrzywdzonego przemocy w postaci kopania i bicia po całym ciele wyciągnął go z samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), po czym uderzał pokrzywdzonego po całym ciele w wyniku czego doznał on między innymi złamania obu kości przedramienia prawego, skutkującego naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia w/w pojazd o wartości ok. 55.000 zł., czym działał na szkodę Ł. P. (1), przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

XXVI. w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., D. Z. (1) PS. (...), M. B. (1), R. R. (1) PS. (...), A. S. (1) PS. (...), A. G. (1) PS. (...) i mężczyzną o PS. (...) usiłował pozbawić wolności D. K. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVII. w dniu 17 marca 2010 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., D. Z. (1) PS. (...), A. G. (1) PS. (...), M. B. (1), R. R. (1) PS. (...), T. S., K. i innym nieustalonym mężczyzną grożąc K. P. i Ł. P. (1) popełnieniem przestępstwa na ich szkodę zmusił ich do zaniechania zaboru samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który Ł. P. (1) uprzednio utracił w dniu 25.02.2010 roku w wyniku przestępstwa rozboju, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVIII. w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał uszkodzenia szeregu zapakowanych samochodów poprzez przecięcie opon, i tak:

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ul. (...) uszkodził pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął prawą tylną oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 400 zł. działając na szkodę I. B.,

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ul. (...) uszkodził pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął prawą tylną i prawą przednią oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 600 zł. działając na szkodę E. S. (1),

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) uszkodził pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął lewą przednią oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 300 zł. działając na szkodę U. Z.,

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ul. (...) uszkodził pojazd marki M. (...) o nr rej (...), w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął lewą przednią i lewą tylną oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 700 zł. działając na szkodę T. Ś.,

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ul. (...) uszkodził pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął prawą tylną oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 500 zł. działając na szkodę M. W. (4),

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ul. (...) uszkodził pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął prawą tylną oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 250 zł. działając na szkodę (...) S.A. II O/W.,

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ul. (...) uszkodził pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął prawą tylną oponę w/w pojazdu czym spowodował straty w wysokości około 250 zł. działając na szkodę M. W. (5),

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) uszkodził pojazd marki K. (...) onr rej. (...), w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął lewą przednią i lewą tylną oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 800 zł. działając na szkodę M. O.,

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) uszkodził pojazd marki M. (...) o nr rej. (...), w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął prawą przednią oponę w/w pojazdu czym spowodował straty w wysokości około 350 zł. działając na szkodę E. S. (2),

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) uszkodził pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że ostrym narzędziem przeciął lewą przednią oponę czym spowodował straty w wysokości około 300 zł. działając na szkodę E. W.,

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) uszkodził pojazd marki K. A. o nr. rej. (...) w ten sposób, że n/n narzędziem przeciął prawą tylną oraz przednią lewą oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 300 zł. działając na szkodę A. J.,

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) uszkodził pojazd marki T. (...) o nr rej. (...), w ten sposób, że n/n narzędziem przeciął przednią lewą i tylną lewą oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 500 zł. działając na szkodę A. W.,

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) uszkodził pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), w ten sposób, że n/n narzędziem przeciął prawą przednią i prawą tylną oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 1.300 zł. działając na szkodę (...) S.A.,

- w nocy 20/21 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) uszkodził pojazd marki H. (...) o nr rej. (...), w ten sposób, że n/n narzędziem przeciął lewą przednią i lewą tylną oponę w/w pojazdu, czym spowodował straty w wysokości około 1.000 zł. działając na szkodę P. K. (5),

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

M. B. (1) został oskarżony o to, że:

XXIX. w bliżej nieustalonym okresie od jesieni 2009 roku do 26 listopada 2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), J. S. (1), M. Z. (1) ps. (...), R. Z., I. al (...) ps. (...), Z. S. (1), M. W. (2) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), D. Z. (1) ps. (...), P. D., R. C. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak zabójstwa i pobicia, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XXX.w dniu 19 października 2009 roku w M. działając wspólnie i porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), Z. S. (1), P. S. (2) ps. (...), P. T. (1) ps. (...), R. C. (1) PS. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami wziął udział w pobiciu M. M. (6) i M. L. narażając ww. na bezpośrednie niebezpieczeństwo pozbawienia życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXI. w bliżej nieustalonym okresie 2009 roku w M. i okolicach działając wspólnie i porozumieniu z A. S. (1), J. S. (1), Z. S. (1), D. Z. (1), R. C. (1) i innymi pomagał A. S. (1) ps. (...) w czerpaniu korzyści majątkowej od kobiet świadczących usługi seksualne przy trasie komunikacyjnej w okolicach M., poprzez interwencje i udział w tzw. „bojówkach”, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXII. w bliżej nieustalonym okresie od połowy 2009 roku do grudnia 2009 roku w W. działając wspólnie i porozumieniu z R. C. (1) PS. (...), P. D. i innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowe brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze nie mniejszej niż 250 gramów, w ten sposób, że wskazany narkotyk odbierał w jednorazowych ilościach po 10-20 gramów, zaś w grudniu 2009 roku w jednorazowej ilości 150 gramów celem dalszej odsprzedaży czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXIII. w dniu 11 lutego 2010 roku w W. na skrzyżowaniu ulic (...) działając wspólnie i porozumieniu z P. D. i R. C. (1) uszkodził pojazd marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) M w ten sposób, że uderzając ręką urwał prawe lusterko pojazdu oraz ostrym narzędziem przeciął prawą tylną oponę, czym spowodował straty w wysokości 1.500 zł. na szkodę (...) sp z o.o.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

XXXIV.w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., D. Z. (1) PS. (...), R. C. (1) PS. (...), R. R. (1) PS. (...), A. S. (1) PS. (...), A. G. (1) PS. (...) i mężczyzną o PS. (...) usiłował pozbawić wolności D. K. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXV. w dniu 17 marca 2010 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., D. Z. (1) PS. (...), A. G. (1) PS. (...), R. C. (1) PS. (...), R. R. (1) PS. (...), T. S., K. i innym nieustalonym mężczyzną grożąc K. P. i Ł. P. (1) popełnieniem przestępstwa na ich szkodę zmusił ich do zaniechania zaboru samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który Ł. P. (1) uprzednio utracił w dniu 25 lutego 2010 roku w wyniku przestępstwa rozboju, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXVI. w dniu 26 listopada 2010 roku w W. działając wspólnie i porozumieniu z R. C. (1), P. D. i innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze 203,90 grama, w ten sposób, że taksówką marki F. (...) o numerze rej. (...) przewoził w/w narkotyk celem wymieszenia z innymi substancjami i odsprzedaży, z którym został zatrzymany przy ulicy (...) w W., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

D. Z. (1) został oskarżony o to, że:

XXXVII.w okresie od co najmniej czerwca 2009 roku do 01 września 2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), J. S. (1), I. Al (...) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), M. W. (2) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), Z. S. (1), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), R. C. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia, zabójstwa, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót substancjami odurzającymi i psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XXXVIII.w bliżej nieustalonym okresie 2009 roku w M. i okolicach działając wspólnie i porozumieniu z A. S. (1), J. S. (1), Z. S. (1), R. C. (1) i innymi pomagał A. S. (1) ps. (...) w czerpaniu korzyści majątkowej od kobiet świadczących usługi seksualne przy trasie komunikacyjnej w okolicach M., poprzez udział w tzw. bojówkach mających na celu odstraszenie konkurencji, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXIX. w dniu 25 lutego 2010 roku w W. przy ul. (...) róg (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. i R. C. (1) PS. (...) dokonał rozboju na osobie Ł. P. (1), w ten sposób, że używając wobec pokrzywdzonego przemocy w postaci kopania i bicia po całym ciele wyciągnął go z samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po czym uderzał pokrzywdzonego po całym ciele w wyniku czego doznał on między innymi złamania obu kości przedramienia prawego, skutkującego naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia w/w pojazd o wartości ok. 55.000 zł., czym działał na szkodę Ł. P. (1), przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

XL.w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., R. C. (1) PS. (...), M. B. (1), R. R. (1) PS. (...), A. S. (1) PS. (...), A. G. (1) PS. (...) i mężczyzną o PS. (...) usiłował pozbawić wolności D. K. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XLI.w dniu 17 marca 2010 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., R. C. (1) PS. (...), A. G. (1) PS. (...), M. B. (1), R. R. (1) PS. (...), T. S., K. i innym nieustalonym mężczyzną grożąc K. P. i Ł. P. (1) popełnieniem przestępstwa na ich szkodę zmusił ich do zaniechania zaboru samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który Ł. P. (1) uprzednio utracił w dniu 25.02.2010 roku w wyniku przestępstwa rozboju, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XLII.w dniu 19 sierpnia 2010 roku w M. wbrew przepisom art. 33-35 i 37 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadając znaczną ilość środków odurzających w postaci suszu konopi indyjskich o masie 2,183 kilograma stanowiących nie mniej jak 4000 porcji konsumpcyjnych, uczestniczył w obrocie tymi środkami odurzającymi, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 65 § 1 k.k.

XLIII. w dniu 01 września 2010 roku, wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci suszu konopi indyjskich w ilości 7,47 grama stanowiących nie mniej niż 15 porcji konsumpcyjnych,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

P. M. (1) został oskarżony o to, że:

XLIV. w okresie od co najmniej czerwca 2009 roku do co najmniej stycznia 2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), J. S. (1), I. Al (...) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), Z. S. (1), D. Z. (1) ps. (...), R. R. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia, zabójstwa, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót substancjami odurzającymi i psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XLV.w okresie od czerwca 2009 roku do dnia 19 sierpnia 2010 roku w W., B. i innych miejscowościach działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), I. Al (...) ps. (...), R. R. (1) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), M. G. (1) ps. (...), P. M. (2) ps. (...), A. K. (1) ps. (...), Z. S. (1) i innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci heroiny w łącznej ilości ok. 25,5 kilogramów, marihuany w łącznej ilości co najmniej 105 kilogramów, haszyszu w łącznej ilości co najmniej 4,5 kilogramów oraz kokainy w łącznej ilości co najmniej 300 gram, a w tym w ten sposób, że:

- w okresie od czerwca 2009 roku do października 2009 roku w W. wraz z A. S. (1) i R. R. (1) sprzedał środek odurzający w postaci co najmniej 6 kilogramów marihuany co najmniej sześciokrotnie w ilościach od 0,5 kilograma do 1 kilograma, dwukrotnie w ilościach po 1 kilogramie i jednorazowo w ilości 2 kilogramów Z. S. celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie maja - lipca 2009 roku w W. wraz z A. S. (1) i R. R. (1) sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma marihuany innej osobie, przekazując wskazany narkotyk za pośrednictwem Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie sierpień – październik 2009 roku w W. wraz z A. S. (1) i R. R. (1) sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma marihuany A. G. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanych,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie grudzień 2009 roku – styczeń 2010 roku w W. wraz z A. S. (1), I. A., R. R. i Z. S. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma haszyszu A. G. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie grudzień 2009 roku – styczeń 2010 roku w W. wraz z A. S. (1), I. A., R. R. i Z. S. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma marihuany i 1 kilograma haszyszu A. K. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie grudzień 2009 roku – styczeń 2010 roku w W. i B. wraz z A. S. (1), I. A. i R. R. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 2 kilogramów haszyszu A. K. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego, przekazując wskazany narkotyk za pośrednictwem Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudzień 2009 roku lub styczeń 2010 roku w W. wraz z A. S. (1), I. A. i R. R. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma haszyszu A. G. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanych,

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudzień 2009 roku lub styczeń 2010 roku w W. wraz z A. S. (1), I. A. (...) i R. R. sprzedał środek odurzający w postaci 0,5 kilograma haszyszu Z. S. celem dalszej odsprzedaży narkotyku przez wskazanego,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

P. M. (2) został oskarżony o to, że:

XLVI. w okresie od co najmniej czerwca 2009 roku do co najmniej stycznia 2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), J. S. (1), I. Al (...) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), Z. S. (1), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), D. Z. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia, zabójstwa, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót substancjami odurzającymi i psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XLVII. w bliżej nieustalonym dniu czerwca lub lipca 2009 roku w W. wbrew przepisom ustawy, działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...) i M. G. (1) ps. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci 0,5 kilograma heroiny w ten sposób, że przyjął wskazany narkotyk od A. S. (1), a następnie przekazał go M. G. (1) ps. (...) celem dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym zarzuconego czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XLVIII.w bliżej nieustalonych dniach w okresie od czerwca 2009 roku do stycznia 2010 r. w W. wbrew przepisom ustawy, działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), R. R. (1) ps. (...) i P. M. (1) ps. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci co najmniej 1 kilograma marihuany w ten sposób, że nabył wskazany narkotyk od A. S. (1), R. R. (1) i P. M. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym zarzuconego czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

R. R. (1) został oskarżony o to, że:

XLIX. w dniu 19 sierpnia 2010 roku w D., gmina P., wbrew przepisom art. 33-35 i 37 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadając znaczną ilość środków odurzających w postaci konopi indyjskich o masie 492,989 grama stanowiących nie mniej jak 1000 porcji konsumpcyjnych, uczestniczył w obrocie tymi środkami odurzającymi, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 65 § 1 k.k.

L. okresie od około końca czerwca 2009 roku do co najmniej 19 sierpnia 2010 roku w W. i innych miejscowościach działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), J. S. (1), I. Al (...) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), M. W. (2) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), Z. S. (1), D. Z. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), R. C. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia, zabójstwa, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót substancjami odurzającymi i psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

LI.w okresie od końca czerwca 2009 roku do 19 sierpnia 2010 roku w W., P. i innych miejscowościach działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), Z. S. (1), D. Z. (1) i innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 100 kilogramów, heroiny w łącznej ilości około 25 kilogramów oraz kokainy w łącznej ilości co najmniej 200 – 250 gram w ten sposób, że wraz z P. M. (1) ps. (...) przyjmował wskazane narkotyki od A. S. (1) ps. (...), a następnie wraz A. S. (1) i P. M. (1) sprzedawał wskazane narkotyki innym osobom, zaś w dniu 19 sierpnia 2010 roku w W. przy ul. (...) posiadał ziele konopi inne niż włókniste o wadze 7,62 g, śladowe ilości siarczanu amfetaminy i kokainy, a nadto wagę i kofeinę o wadze 502,67 g która jest używana, jako domieszka do rozcieńczania substancji objętych ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LII.w okresie co najmniej od końca czerwca do września 2009 roku w W. działając w zamiarze, aby A. S. (1) ps. (...) bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci trzech pistoletów nieustalonego rodzaju, karabinu nieustalonego rodzaju oraz dwóch pistoletów maszynowych S. udzielił mu pomocy w popełnieniu przestępstwa w ten sposób, że przechowywał dla wskazanego broń w swoim miejscu zamieszkania, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LIII.w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., D. Z. (1) PS. (...), M. B. (1), R. C. (1) PS. (...), A. S. (1) PS. (...), A. G. (1) PS. (...) i mężczyzną o PS. (...) usiłował pozbawić wolności D. K. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LIV. w dniu 17 marca 2010 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., D. Z. (1) PS. (...), A. G. (1) PS. (...), M. B. (1), R. C. (1) PS. (...), T. S., K. i innym nieustalonym mężczyzną grożąc K. P. i Ł. P. (1) popełnieniem przestępstwa na ich szkodę zmusił ich do zaniechania zaboru samochodu osobowego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który Ł. P. (1) uprzednio utracił w dniu 25 lutego 2010 roku w wyniku przestępstwa rozboju, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

M. G. (1) został oskarżony o to, że:

LV.w okresie od co najmniej maja - czerwca 2009 roku do dnia 18 lutego 2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), J. S. (1), I. al (...) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), M. W. (2) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), Z. S. (1), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), D. Z. (1) ps. (...), R. C. (2) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia, zabójstwa, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót substancjami odurzającymi i psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

LVI.od bliżej nieustalonego dnia w miesiącach maj – czerwiec 2009 roku do września 2009 roku w W. działając w zamiarze, aby Z. S. (1) popełniał przestępstwa wprowadzania do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci marihuany ułatwił mu popełnianie takich przestępstw w ten sposób, że oddał do dyspozycji Z. S. (1) pięciu dilerów narkotykowych w celu wprowadzania przez nich do obrotu narkotyków dostarczanych przez Z. S. (1) oraz udostępnił mu użytkowaną przez siebie piwnicę w budynku przy ul. (...), przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie III Wydział Karny sygn. III K 284/06,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

LVII.w okresie maj – czerwiec 2009 roku do września 2010 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), C. F. ps. (...) vel ps. (...), P. M. (2) ps. (...), Z. S. (1) i innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci heroiny w łącznej ilości co najmniej 2,5 kilograma oraz kokainy w łącznej ilości co najmniej 50 gramów w ten sposób, że:

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie czerwiec-sierpień 2009 roku w W. wraz z C. F. i innymi osobami wprowadził do obrotu 2 kilogramy heroiny, którą nabył od C. F., celem dalszej odsprzedaży,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie czerwiec-sierpień 2009 roku w W. wraz z A. S. (1) i P. M. (2) wprowadził do obrotu 0,5 kilograma heroiny, która nabył za pośrednictwem P. M. (2) od A. S. (1), celem dalszej odsprzedaży,

- w bliżej nieustalonym dniu w okresie czerwiec-sierpień 2009 roku w W. wraz z C. F. i Z. S. (1) wprowadził do obrotu znaczną ilość środka odurzającego w postaci co najmniej 50 gram kokainy w ten sposób, że nabył od C. F. wskazany narkotyk, a następnie wprowadził go do obrotu w tym sprzedając 25 gram kokainy Z. S.,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie III Wydział Karny sygn. III K 284/06,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

LVIII. w bliżej nieustalonym dniu lipca – sierpnia 2009 roku w W. działając w zamiarze, aby Z. S. (1) i mężczyzna o imieniu J. popełnili przestępstwo wprowadzania do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci 2 kilogramów marihuany ułatwił im popełnianie takiego przestępstwa w ten sposób, że skontaktował ze sobą wskazanych celem przeprowadzenia transakcji narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie III Wydział Karny sygn. III K 284/06,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

M. T. (1) został oskarżony o to, że:

LIX.w okresie od co najmniej czerwca 2009 roku do co najmniej września 2009 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z J. S. (1), I. Al (...) ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), Z. S. (1), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), D. Z. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak pobicia, zabójstwa, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót substancjami odurzającymi i psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

LX.w okresie od maja – czerwca 2009 roku do września 2009 roku w W. wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci około 80 – 160 gram marihuany i co najmniej 110 gram kokainy w ten sposób, że nabywał marihuanę w ilościach od 5 gram do 10 gram tygodniowo oraz kokainę w ilościach od 10 gram do 20 gram jednorazowo oraz w jednym przypadku w ilości ok. 40-50 gram od Z. S. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXI.od bliżej nieustalonego dnia czerwca 2009 roku do połowy października 2009 roku w W. działając w zamiarze, aby Z. S. (1) popełniał przestępstwa wprowadzania do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, haszyszu i kokainy ułatwił mu popełnianie takich przestępstw w ten sposób, że przechowywał w użytkowanym przez siebie pomieszczeniu gospodarczym budynku nr (...) przy ul. (...) należące do Z. S. (1) narkotyki, służącą do ich porcjowania wagę elektroniczną, pomagał w ważeniu i przygotowywaniu do sprzedaży narkotyków, jak również w okresie od końca września 2009 roku do połowy października 2009 roku w W. brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1,2 kg, w ten sposób, że przekazał w.w narkotykach dwukrotnie w ilościach po 0,5 kg i raz 200 gram P. T. (1) ps. (...) celem dalszej sprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Ł. D. został oskarżonego o to, że:

LXII. [czyn opisany w punkcie LXIV (sześćdziesiątym czwartym) aktu oskarżenia] w bliżej nieustalonym dniu, lecz przed 15 listopada 2010 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nakłonił R. C. (1) PS. (...) i P. D. do dokonania wymuszenia rozbójniczego na osobie R. J. poprzez zlecenie ww. podpalenia samochodu osobowego użytkowanego przez pokrzywdzonego, czym usiłował doprowadzić R. J. do rozporządzenia mieniem w bliżej nieustalonej kwocie, w wyniku czego w dniu 15 listopada 2010 roku w W. przy ul. (...) doszło do podpalenia samochodu osobowego marki V. (...) należącego do N. Z.,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 282 k.k.

LXIII. [czyn opisany w punkcie LXV (sześćdziesiątym piątym) aktu oskarżenia] w okresie od września 2010 roku do końca listopada 2010 roku w W. działając wbrew przepisom art. 33-35 i 37 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z C. F. ps. (...), A. S. (1) PS. (...), D. Z. (1) PS. (...) i innymi brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w ilości co najmniej kilku kilogramów heroiny oraz w obrocie kokainą, przy czym z przestępstwa tego uczynił sobie stałe źródło dochodu oraz przestępstwo popełnił działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXIV. [czyn opisany w punkcie LXVI (sześćdziesiątym szóstym) aktu oskarżenia] w okresie od września 2010 roku do końca listopada 2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) ps. (...), J. S. (1), M. Z. (1) ps. (...), A. G. (1) ps. (...), I. al (...) ps. (...), M. W. (2) ps. (...), C. F. ps. (...), P. M. (2) ps. (...), R. R. (1) ps. (...), P. M. (1) ps. (...), D. Z. (1) ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. K. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak zabójstwa i pobicia, czerpanie korzyści z nierządu oraz obrót środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

M. S. (1) został oskarżony o to, że:

LXV. [czyn opisany w punkcie LXVII (sześćdziesiątym siódmym) aktu oskarżenia]w okresie od maja 2007 roku do 10 kwietnia 2008 roku i od 30 maja 2009 roku do 16 lipca 2009 roku w W. i okolicach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” w skład której wchodzili m.in. R. Z. ps. (...), M. Z. (1) ps. (...), P. Z. ps. (...), A. K. (2), K. G. (1), J. D., R. K. ps. (...) i inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, takich jak wymuszenia rozbójnicze, czerpanie korzyści majątkowej z cudzego nierządu, przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu i wolności, takich jak zabójstwa, pobicia, branie zakładników dla okupu oraz obrót środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

LXVI. [czyn opisany w punkcie LXVIII (sześćdziesiątym ósmym) aktu oskarżenia]w bliżej nieustalonym okresie w dniach 14 - 21 czerwca 2009 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i porozumieniu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z P. S. (1) ps. (...), R. Z., J. D., R. K. usiłował dokonać wymuszenia rozbójniczego na osobie S. B., kierując wobec pokrzywdzonego groźby obcięcia rąk przy użyciu miecza czym próbował doprowadzić go do rozporządzenia mieniem w kwocie 5.000 zł. miesięcznie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego przy czym zarzucanego czynu dopuścił się działając w ramach grupy przestępczej oraz w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy VII Wydział Karny sygn. VII K 1030/01,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 §1 k.k.

P. S. (1) został oskarżony o to, że:

LXVII. [czyn opisany w punkcie LXIX (sześćdziesiątym dziewiątym) aktu oskarżenia]w bliżej nieustalonym okresie od lutego 2009 roku, lecz nie później niż do 22 maja 2009 r. w W. działając wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wspólnie i w porozumieniu z S. C., J. D. i innymi nieustalonymi osobami brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci marihuany i amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 600 gramów, w ten sposób że ww. narkotyki odbierał co najmniej trzykrotnie w ilościach po 200 gramów od J. D. celem dalszej sprzedaży, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXVIII. [czyn opisany w punkcie LXX (siedemdziesiątym) aktu oskarżenia] w bliżej nieustalonym okresie w dniach 14 - 21 czerwca 2009 roku w W. przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i porozumieniu z R. Z. ps. (...), J. D., R. K. ps. (...) vel R., M. S. (1) ps. (...) i innymi nieustalonymi osobami usiłował dokonać wymuszenia rozbójniczego na osobie S. B., kierując wobec pokrzywdzonego groźby obcięcia rąk przy użyciu miecza czym próbował doprowadzić go do rozporządzenia mieniem w kwocie 5.000 zł. miesięcznie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 240/00,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

M. M. (8) został oskarżony o to, że:

LXIX. [czyn opisany w punkcie LXXI (siedemdziesiątym pierwszym) aktu oskarżenia] w bliżej nieustalonym okresie po 5 maja 2007 roku lecz przed 30 czerwca 2007 roku w W. działając wbrew przepisom art. 33-35 i 37 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wspólnie i w porozumieniu J. D. i K. G. (2) brał udział w obrocie znacznej ilości środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w postaci około 500 sztuk tabletek ekstazy oraz co najmniej 50 gram marihuany i amfetaminy, które to środki i substancje kilka razy sprzedał J. D. i K. G. (2), przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ IV Wydział Karny sygn. IV K 3983/06,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem dnia 4 marca 2016 r. sygn. akt XVIII K 297/11:

I.oskarżonego A. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie I (pierwszym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 06 marca 2009 roku do dnia 01 września 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F. (1), Z. S., P. T., R. Z., P. Z., K. G. (1), P. M. (1), R. R., P. M. (1), D. Z. (1), R. C. (1), M. B. (1) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II (drugim) aktu oskarżenia, z tym że ustalił, iż pierwsze zachowanie mające miejsce w bliżej nieustalonych dniach 2008 roku było nie później niż do dnia 04.08.2008 roku oraz ustala, że zachowanie z 2008 roku nie zostało popełnione w ramach udziału w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i tym samym ustalił, że drugiego zachowania opisanego w zarzucie, czyli zachowania mającego miejsce w bliżej nieustalonym dniu nie wcześniej niż w miesiącu kwietniu 2009 roku i nie później niż w miesiącu maju 2009 roku dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw, który to czyn zakwalifikował z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k. i z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie wyżej wymienionych przepisów skazał go, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III (trzecim) aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

IV.w ramach zachowań opisanych w punkcie IV (czwartym) aktu oskarżenia oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego tego, że:

w okresie nie później niż od czerwca 2009 roku do stycznia 2010 roku w W. działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, w tym wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci heroiny w łącznej ilości ok. 25,5 kilogramów, marihuany w łącznej ilości co najmniej 105 kilogramów, haszyszu w łącznej ilości co najmniej 4,5 kilograma oraz kokainy w łącznej ilości co najmniej 240 gram, które przechowywał w magazynach będących miejscami zamieszkania R. R. (1) i P. M. (1), a które to narkotyki następnie wielokrotnie przekazał Z. S. oraz innym ustalonym i nieustalonym osobom celem dalszej sprzedaży narkotyków przez te osoby, czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu kary, co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za inne umyślne przestępstwo podobne, albowiem był uprzednio karany wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie, sygn. akt VIII K 192/06 z dnia 30 kwietnia 2007 roku na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 04.10.2005 roku do dnia 06.03.2009 roku, w tym m.in.:

1)w okresie od czerwca 2009 roku do nie później niż stycznia 2009 roku w W. i innych miejscowościach działając wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1) w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości 12 kilogramów, heroiny w łącznej ilości co najmniej 40 gram, haszyszu w łącznej ilości 1,5 kilograma, czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, a w tym w ten sposób, że:

- w bliżej nieustalonych dniach w okresie od czerwca 2009 roku do października 2009 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci co najmniej 4 kilogramów marihuany w ten sposób, że co najmniej trzykrotnie przekazał Z. S. marihuanę w tym dwukrotnie w ilościach po 1 kilogramie i jednorazowo w ilości 2 kilogramów celem dalszej sprzedaży narkotyków przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu czerwcu lub lipcu 2009 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1 kilograma w ten sposób, że przekazał Z. S. marihuanę, którą pobrał z magazynu znajdującego się w miejscu zamieszkania P. M. (1), celem dalszej sprzedaży narkotyków przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonych dniach w okresie jednak nie wcześniej niż od końca lipca 2009 roku do października 2009 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci co najmniej 3 kilogramów marihuany w ten sposób, że co najmniej pięciokrotnie przekazał Z. S. marihuanę w ilościach po 0,5 kilograma i przynajmniej raz w ilości 1 kilograma, którą to marihuanę pobrał z magazynu znajdującego się w miejscu zamieszkania R. R. (1), celem dalszej sprzedaży narkotyków przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż pod koniec lipca lub w sierpniu 2009 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 2 kilogramów w ten sposób, że przekazał Z. S. w/wym. marihuanę, która została pobrana przez A. S. (1) z magazynu znajdującego się w miejscu zamieszkania R. R. (1), celem dalszej sprzedaży narkotyków przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż pod koniec lipca lub w sierpniu 2009 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1 kilograma w ten sposób, że przekazał Z. S. marihuanę celem dalszej sprzedaży tego narkotyku przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż pod koniec lipca i nie później niż w miesiącu wrześniu 2009 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci co najmniej 40 gram kokainy w ten sposób, że przekazał Z. S. kokainę celem dalszej sprzedaży tego narkotyku przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudniu 2009 roku lub styczniu 2010 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 1 kilograma marihuany i 1 kilograma haszyszu w ten sposób, że przekazał Z. S. marihuanę i haszysz, które to zostały pobrane z magazynu znajdującego się w miejscu zamieszkania R. R. (1), celem dalszej sprzedaży tych narkotyków przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudniu 2009 roku lub styczniu 2010 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci 0,5 kilograma haszyszu w ten sposób, że przekazał Z. S. haszysz, który to haszysz został pobrany z magazynu znajdującego się w miejscu zamieszkania R. R. (1), celem dalszej sprzedaży tego narkotyku przez Z. S. (1),

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny, sygn. VIII K 192/06, którym to zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

2)w bliżej nieustalonym okresie nie wcześniej niż od sierpnia 2009 roku do nie później niż stycznia 2010 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany w ilości 1 kilograma i haszyszu w ilości 1 kilograma, czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, a w tym w ten sposób, że:

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż w sierpniu i nie później niż w październiku 2009 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1 kilograma w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie marihuanę celem dalszej sprzedaży tego narkotyku przez tą ustaloną osobę,

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudniu 2009 roku lub styczniu 2010 roku w W. sprzedał znaczną ilość środka odurzającego w postaci haszyszu w ilości 1 kilograma w ten sposób, że przekazał ustalonej osobie haszysz celem dalszej sprzedaży tego narkotyku przez tą ustaloną osobę,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny, sygn. VIII K 192/06, którym to zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

3)w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż w grudniu 2009 roku i nie później niż w styczniu 2010 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci haszyszu w ilości 2 kilogramów, w ten sposób, że sprzedał ustalonej osobie w/wym. środek odurzający w postaci haszyszu polecając Z. S. wprowadzenie go do obrotu poprzez jego przekazanie ustalonej osobie, celem dalszej sprzedaży tego narkotyku przez tą ustaloną osobę, a który to haszysz został pobrany z magazynu znajdującego się w miejscu zamieszkania R. R. (1), przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny, sygn. VIII K 192/06, którym to zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

4)w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż w czerwcu i nie później niż w sierpniu 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci 1 kilograma marihuany w ten sposób, że polecił Z. S. wprowadzić do obrotu w/wym. środek odurzający celem dalszej odsprzedaży poprzez jego przekazanie ustalonej osobie, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny, sygn. VIII K 192/06, którym to zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

5)w bliżej nieustalonym dniu nie wcześniej niż pod koniec lipca 2009 roku w W. i B. działając wspólnie i w porozumieniu z T. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci 50 gram kokainy w ten sposób, że polecił Z. S. wprowadzić do obrotu w/wym. środek odurzający celem dalszej odsprzedaży poprzez jego przekazanie T. K., a która to kokaina została pobrana z magazynu znajdującego się w miejscu zamieszkania R. R. (1), przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny, sygn. VIII K 192/06, którym to zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

i przyjmując, że czyny opisane w punkcie IV podpunkt 1, 2, 3, 4 i 5 popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw, o którym jest mowa w treści art. 91 § 2 k.k., co wyczerpuje dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. - za wszystkie te czyny w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

V.oskarżonego A. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie V (piątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudniu 2009 roku lub w styczniu 2010 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w zamiarze, aby Z. S. (1) wprowadził do obrotu prekursor w postaci płynu BMK w celu niedozwolonego wytworzenia substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, nakłaniał Z. S. (1) do podjęcia się pośrednictwa w ustaleniu osób zainteresowanych nabyciem w cenie 700 Euro za litr benzylometyloketonu tzw. BMK służącego do przeprowadzenia procesu wytwarzania amfetaminy, przy czym zarzuconego czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

VI.oskarżonego A. S. (1) w ramach czynów zarzucanych mu w punkcie VI (szóstym) i VII (siódmym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od końca lipca 2009 roku do bliżej nieustalonego okresu w 2009 roku, jednak nie wcześniej niż od 25 października 2009 roku w W. bez wymaganego prawem zezwolenia posiadał broń palną, w tym w bliżej nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż od końca lipca 2009 roku do września 2009 roku w W. bez wymaganego prawem zezwolenia posiadał broń palną w postaci trzech pistoletów nieustalonego rodzaju, karabinu nieustalonego rodzaju oraz dwóch pistoletów maszynowych typu S. oraz w bliżej nieustalonym czasie w 2009 roku, jednak nie wcześniej niż od 25 października 2009 roku w W. bez wymaganego prawem zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu G., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, który to czyn kwalifikuje z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go i wymierzył mu karę w wysokości 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VIII (ósmym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imiona i nazwiska oraz pseudonimy (...) Z. ps. (...), P. K. (4) ps. (...) i H. R. i ustalił, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z J. S. (1) oraz dwiema ustalonymi osobami, jak też, że od tych dwóch ustalonych osób przyjął pieniądze, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 204 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 04 kwietnia 2014 roku (Dz.U. z 2014 r., poz. 538) w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

VIII.oskarżonego A. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie IX (dziewiątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 19 października 2009 roku w M. podżegał Z. S. (1), P. T. (1), R. C. (1), M. B. (1) i inne ustalone i nieustalone osoby do dokonania czynu zabronionego polegającego na pobiciu M. M. (6) i M. L. zwołując członków grupy przestępczej i dokonując podziału ról, w wyniku czego M. M. (6) i M. L. zostali pobici przez bezpośrednich sprawców m.in. przez Z. S. (1), R. C. (1) i M. B. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, którzy udali się na miejsce pobicia wskazane przez ustaloną osobę, wskutek czego pokrzywdzeni narażeni zostali na bezpośrednie niebezpieczeństwo pozbawienia życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny, sygn. VIII K 192/06, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IX.oskarżonego A. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie X (dziesiątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu pod koniec 2009 roku w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podżegał Z. S. (1), P. T. (1) i inną ustaloną osobę do dokonania czynu zabronionego polegającego na zmuszeniu nieustalonych mężczyzn korzystających z usług prostytutek w hotelu (...) do zapłacenia pieniędzy, w wyniku czego wyżej wymienieni zmusili ich do zapłacenia pieniędzy w kwocie około 2.000 zł., czym osiągnął korzyść majątkową, przy czym przestępstwa tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 04 kwietnia 2014 roku (Dz.U. z 2014 r., poz. 538) w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

X.oskarżonego A. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XI (jedenastym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od 9 sierpnia 2009 roku do 14 sierpnia 2009 roku w W. działając wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z ustaloną i nieustaloną osobą w dniu 9 sierpnia 2009 roku wziął udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci 9 kilogramów heroiny w ten sposób, że za pośrednictwem nieustalonej osoby pobrał od innej ustalonej osoby heroinę w ilości 9 kilogramów, nabywając z tej łącznej ilości 3 kilogramy heroiny oraz dalej wprowadził do obrotu pozostałe 6 kilogramów heroiny pomiędzy dwie ustalone osoby, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XI.oskarżonego A. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XII (dwunastym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy Al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu R. R. (1), D. Z. (1), R. C. (1), M. B. (1) i trzema innymi ustalonymi osobami usiłował dokonać pobicia D. K. (1) i w ten sposób narazić go na bezpośrednie niebezpieczeństwo pozbawienia życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny sygn. VIII K 192/06, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

XII.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu A. S. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 12 (dwunastu) lat oraz karę łączną grzywny w wysokości 400 (czterystu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XIII.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu A. S. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 kwietnia 2014 roku do dnia 04 marca 2016 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XIV.na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego A. S. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowych osiągniętych z popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie VIII (ósmym) aktu oskarżenia w kwocie 7.000,00 zł. (siedmiu tysięcy złotych);

XV.na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego A. S. (1) rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.600,00 zł. (dwóch tysięcy sześciuset złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 10.000 zł. (dziesięciu tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

XVI.na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 5.760,00 zł. (pięciu tysięcy siedmiuset sześćdziesięciu złotych) plus podatek VAT dla adwokata P. J. z tytułu dotychczas nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu A. S. (1) w niniejszej sprawie;

XVII.Oskarżonego J. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XIII (trzynastym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od 26 marca 2009 roku do 12 października 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F. (1), Z. S., P. T., R. Z., P. Z., K. G. (1), R. R. (1), P. M. (2), P. M. (3), D. Z., R. C. (1), M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

XVIII. oskarżonego J. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie XIV (czternastym) aktu oskarżenia, z tym że ustalił, iż czyn ten miał miejsce w bliżej nieustalonych dniach 2008 roku jednak nie później niż do dnia 04.08.2008 roku oraz ustalił, że czyn ten nie został popełniony w ramach udziału w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, który to czyn zakwalifikował z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k. wymierzył mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIX.oskarżonego J. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XV (piętnastym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od ostatniego tygodnia kwietnia 2009 roku do dnia 21 września 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie stałe źródło dochodu, czerpał korzyści majątkowe z uprawiania przydrożnej prostytucji przez ponad dwadzieścia ustalonych i nieustalonych kobiet w tym od co najmniej 20 kobiet uprawiających prostytucję na trasie z M. w kierunku N., a wśród nich od M. M. (7) w okresie od końca kwietnia 2009 roku do początku sierpnia 2009 roku, N. F. w okresie od początku czerwca 2009 roku do sierpnia 2009 roku, M. W. (3) w okresie od trzeciej dekady czerwca 2009 roku do dnia 10 września 2009 roku, K. Y. w okresie od maja 2009 roku do początku września 2009 roku, S. Z. w okresie od 6 maja 2009 roku do dnia 9 września 2009 roku i I. R. w okresie od końca kwietnia 2009 roku do 9 września 2009 roku oraz czerpał cotygodniowo korzyść majątkową od co najmniej 5 nieustalonych kobiet uprawiających prostytucję przy trasie pomiędzy W. a O., w ten sposób, że wykorzystując wynikające z podporządkowania sobie w strukturze zorganizowanej grupy przestępczej uzależnienie od siebie dwóch ustalonych osób polecił tym osobom odbiór od każdej z tych kobiet pieniądze w kwocie po 500 zł. tygodniowo i osoby te w w/wym. kwotach odbierały od tych kobiet pieniądze w łącznej kwocie około 10.000,00 zł. tygodniowo, po czym co tydzień pieniądze te w wysokości 80% uzyskanych korzyści majątkowych przekazywały bezpośrednio J. S. (1) i raz w maju lub czerwcu 2009 roku za pośrednictwem A. S. (1), przy czym przestępstwa tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu, przy czym działając w opisany sposób osiągnął korzyść majątkową w łącznej kwocie około 170.000,00 zł, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 204 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 04 kwietnia 2014 roku (Dz.U. z 2014 r., poz. 538) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę w wysokości 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XX.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu J. S. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 5 (pięciu) lat;

XXI.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu J. S. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 października 2013 roku do dnia 11 czerwca 2015 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XXII.na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego J. S. (1) w części przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowych osiągniętych z popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie XV (piętnastym) aktu oskarżenia w kwocie 20.000,00 zł. (dwudziestu tysięcy złotych);

XXIII. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego J. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.400,00 zł. (dwóch tysięcy czterystu złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 5.720,00 zł. (pięciu tysięcy siedmiuset dwudziestu złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

XXIV. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 21.420,00 zł. (dwudziestu jeden tysięcy czterystu dwudziestu złotych) plus podatek VAT dla adwokata P. K. (2) z tytułu nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu J. S. (1) w niniejszej sprawie;

XLIX. oskarżonego R. C. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XVI (szesnastym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 26 listopada 2010 roku w W. przy ulicy (...) dokonał czynnej napaści na funkcjonariusza policji B. D. stosując przemoc w postaci najechania samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) na znajdującego się przed nim funkcjonariusza policji B. D., wzywającego go do zatrzymania się, zmuszając go tym samym do zaniechania prawnej czynności służbowej, polegającej na zatrzymaniu go w związku z prowadzonymi czynnościami, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 224 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu skazał go i wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXV.oskarżonego R. C. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XVII (siedemnastym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 26 listopada 2010 roku w W. działając wspólnie i porozumieniu z M. B. (1) i innymi ustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze 203,90 grama, w ten sposób, że taksówką marki F. (...) o numerze rej. (...) M. B. (1) przewoził w/w narkotyk, który to pojazd zabezpieczali jadąc dwoma samochodami R. C. (1) i ustalona osoba, przy czym w/w narkotyk był przewożony celem wymieszenia z innymi substancjami, a następnie jego dalszej odsprzedaży przez wymienionych, a z którym wymienieni zostali zatrzymani przy ulicy (...) w W., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XXVI. oskarżonego R. C. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XVIII (osiemnastym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od połowy 2009 roku do dnia 26 listopada 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F., Z. S., P. T., R. Z., P. (1), K. G. (1), P. M. (1), R. R., P. M. (2), D. Z. (1), M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXVII. oskarżonego R. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XIX (dziewiętnastym) aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XXVIII.oskarżonego R. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XX (dwudziestym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imiona i nazwiska oraz pseudonimy (...) Z. ps. (...), P. S. (2) ps. (...) oraz ustala, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), Z. S. (1), M. B. (1), P. T. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXIX. oskarżonego R. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXI (dwudziestym pierwszym) aktu oskarżenia, z tym, że ustalił, że zdarzenie to miało miejsce w bliżej nieustalonym dniu pod koniec 2009 roku oraz wyeliminował z opisu czynu imię i nazwisko P. S. (2) ustala, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), Z. S. (1), P. T. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 04 kwietnia 2014 roku (Dz.U. z 2014 r., poz. 538) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XXX.oskarżonego R. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXII (dwudziestym drugim) aktu oskarżenia, z tym, że ustalił, iż czynu tego dokonał w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu czerwiec – wrzesień, jednak przed 21 września 2009 roku oraz działając wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1), D. Z. (1), M. B. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami oraz ustala, że pomagał J. S. (1) na polecenie A. S. (1), tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 04 kwietnia 2014 roku (Dz.U. z 2014 r., poz. 538) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XXXI. oskarżonego R. C. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XXIII (dwudziestym trzecim) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonych dniach w okresie od połowy 2009 roku do grudnia 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) i inną ustaloną osobą, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze nie mniejszej niż 250 gramów, w ten sposób, że wskazany narkotyk odbierał w jednorazowych ilościach po 10-20 gramów, zaś w grudniu 2009 roku w jednorazowej ilości 150 gramów od ustalonej osoby celem dalszej odsprzedaży czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XXXII.oskarżonego R. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXIV (dwudziestym czwartym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imię i nazwisko P. D. i ustalił, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) i inną ustaloną osobą, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu skazał go i wymierzył mu karę w wysokości 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXXIII.oskarżonego R. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXV (dwudziestym piątym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imię i nazwisko P. D. i ustala, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z D. Z. (1) i inną ustaloną osobą, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XXXIV.oskarżonego R. C. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XXVI (dwudziestym szóstym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy Al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), R. R. (1), D. Z. (1), M. B. (1) i trzema innymi ustalonymi osobami usiłował dokonać pobicia D. K. (1) i w ten sposób narazić go na bezpośrednie niebezpieczeństwo pozbawienia życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

XXXV.oskarżonego R. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXVII (dwudziestym siódmym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imiona i nazwiska oraz pseudonimy (...) D., A. G. (1) ps. (...), T. S., K. i ustalił, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z D. Z. (1), M. B. (1), R. R. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go i wymierzył karę w wysokości 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXXVI.oskarżonego R. C. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXVIII (dwudziestym ósmym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imię i nazwisko P. D. i ustalił, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą oraz ustala, że działając w sposób opisany w zarzucie dokonał uszkodzenia szeregu zaparkowanych samochodów poprzez przecięcie opon powodując szkodę na rzecz pokrzywdzonych w łącznej kwocie 7.500 zł. po ustaleniu, że swoim zachowaniem spowodował szkodę na rzecz pokrzywdzonej E. S. (2) w kwocie 300 złotych, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie tego przepisu skazał go i wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

XXXVII.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu R. C. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 9 (dziewięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy oraz karę łączną grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XXXVIII.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu R. C. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 listopada 2010 roku do dnia 05 grudnia 2011 roku i od dnia 30 grudnia 2011 roku do dnia 04 marca 2016 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XXXIX.na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego R. C. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.800,00 zł. (jednego tysiąca ośmiuset złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 15.000,00 zł. (piętnastu tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

XL.oskarżonego M. B. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XXIX (dwudziestym dziewiątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od połowy 2009 roku do dnia 26 listopada 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1),A. G., M. W. (1), C. F., Z. S., P. T., R. Z., P. Z., K. G. (1), P. M. (2), R. R., P. M. (1), D. Z., R. C. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

XLI.oskarżonego M. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXX (trzydziestym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imiona i nazwiska oraz pseudonimy (...) Z. ps. (...), P. S. (2) ps. (...) oraz ustala, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), Z. S. (1), R. C. (1), P. T. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XLII.oskarżonego M. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXI (trzydziestym pierwszym) aktu oskarżenia, z tym, że ustala, iż czynu tego dokonał w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu czerwiec – wrzesień, jednak przed 21 września 2009 roku oraz działając wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1), D. Z. (1), R. C. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami oraz ustala, że pomagał J. S. (1) na polecenie A. S. (1), tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 04 kwietnia 2014 roku (Dz.U. z 2014 r., poz. 538) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XLIII.oskarżonego M. B. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XXXII (trzydziestym drugim) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonych dniach w okresie od połowy 2009 roku do grudnia 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z R. C. (1) i inną ustaloną osobą, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze nie mniejszej niż 250 gramów, w ten sposób, że wskazany narkotyk odbierał w jednorazowych ilościach po 10-20 gramów, zaś w grudniu 2009 roku w jednorazowej ilości 150 gramów od ustalonej osoby celem dalszej odsprzedaży czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XLIV. oskarżonego M. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXIII (trzydziestym trzecim) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imię i nazwisko P. D. i ustalił, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z R. C. (1) i inną ustaloną osobą, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu skazał go i wymierzył mu karę w wysokości 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XLV.oskarżonego M. B. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XXXIV (trzydziestym czwartym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy Al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), R. R. (1), D. Z. (1), R. C. (1) i trzema innymi ustalonymi osobami usiłował dokonać pobicia D. K. (1) i w ten sposób narazić go na bezpośrednie niebezpieczeństwo pozbawienia życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

XLVI. oskarżonego M. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXV (trzydziestym piątym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imiona i nazwiska oraz pseudonimy (...) D., A. G. (1) ps. (...), T. S., K. i ustalił, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z D. Z. (1), R. C. (1), R. R. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go i wymierzył karę w wysokości 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XLVII. oskarżonego M. B. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XXXVI (trzydziestym szóstym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 26 listopada 2010 roku w W. działając wspólnie i porozumieniu z R. C. (1) i innymi ustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze 203,90 grama, w ten sposób, że taksówką marki F. (...) o numerze rej. (...) M. B. (1) przewoził w/w narkotyk, który to pojazd zabezpieczali jadąc dwoma samochodami R. C. (1) i ustalona osoba, przy czym w/w narkotyk był przewożony celem wymieszenia z innymi substancjami, a następnie jego dalszej odsprzedaży przez wymienionych, a z którym wymieniony został zatrzymany przy ulicy (...) w W., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XLVIII.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu M. B. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 6 (sześciu) lat oraz karę łączną grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XLIX. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. B. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 listopada 2010 roku do dnia 18 marca 2011 roku, od dnia 12 kwietnia 2011 roku do dnia 24 października 2011 roku i od dnia 23 października 2013 roku do dnia 04 marca 2016 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

L.na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego M. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.400,00 zł. (jednego tysiąca czterystu złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 15.000,00 zł. (piętnastu tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

LI.na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 7.200,00 zł. (siedmiu tysięcy dwustu złotych) plus podatek VAT dla adwokata M. W. (1) z tytułu dotychczas nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. B. (1) w niniejszej sprawie;

LII.oskarżonego D. Z. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XXXVII (trzydziestym siódmym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od nie później niż od czerwca 2009 roku do dnia 01 września 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F., Z. S. (1), P. T., R. Z., P. Z., K. G. (1), P. M. (1), R. R., P. M. (1), R. C. (1), M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

LIII.oskarżonego D. Z. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXVIII (trzydziestym ósmym) aktu oskarżenia, z tym, że ustalił, iż czynu tego dokonał w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu czerwiec – wrzesień, jednak przed 21 września 2009 roku oraz działając wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1), R. C. (1), M. B. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami oraz ustalił, że pomagał J. S. (1) na polecenie A. S. (1), tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 04 kwietnia 2014 roku (Dz.U. z 2014 r., poz. 538) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LIV.oskarżonego D. Z. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXIX (trzydziestym dziewiątym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imię i nazwisko P. D. i ustalił, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z R. C. (1) i inną ustaloną osobą, którym to zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LV.oskarżonego D. Z. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XL (czterdziestym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy Al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), R. R. (1), R. C. (1), M. B. (1) i trzema innymi ustalonymi osobami usiłował dokonać pobicia D. K. (1) i w ten sposób narazić go na bezpośrednie niebezpieczeństwo pozbawienia życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

LVI.oskarżonego D. Z. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XLI (czterdziestym pierwszym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imiona i nazwiska oraz pseudonimy (...) D., A. G. (1) ps. (...), T. S., K. i ustalił, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z R. C. (1), M. B. (1), R. R. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go i wymierzył karę w wysokości 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

L.oskarżonego D. Z. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XLII (czterdziestym drugim) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 19 sierpnia 2010 roku w M. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci suszu konopi indyjskich o masie 2,183 kilograma stanowiących nie mniej jak 4000 porcji konsumpcyjnych, w ten sposób, że w/wym. narkotyki nabył od nieustalonej osoby, a następnie posiadał w miejscu, w którym przebywał, przy czym w/w narkotyk posiadał celem jego dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LVII.oskarżonego D. Z. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XLIII (czterdziestym trzecim) aktu oskarżenia, wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu skazał i wymierzył mu karę w wysokości 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

LVIII. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu D. Z. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 7 (siedmiu) lat i 3 (trzech) miesięcy oraz karę łączną grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LIX.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu D. Z. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 01 września 2010 roku do dnia 18 lipca 2011 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

LX.na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego D. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.600,00 zł. (jednego tysiąca sześciuset złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 15.000,00 zł. (piętnastu tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

LXI.na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 5.160,00 zł. (pięciu tysięcy stu sześćdziesięciu złotych) plus podatek VAT dla adwokata Ł. H. z tytułu nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu od dnia 03 marca 2015 roku oskarżonemu D. Z. (1) w niniejszej sprawie;

LXII.oskarżonego P. M. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XLIV (czterdziestym czwartym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od nie później niż od czerwca 2009 roku do co najmniej stycznia 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F., Z. S., P. T., R. Z., P. Z., K. G. (1), P. M. (1), D. Z., R. R., P. M. (1), R. C., M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

LXIII. oskarżonego P. M. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XLV (czterdziestym piątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie od czerwca 2009 roku do nie później niż listopada 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 5 kilogramów i w postaci heroiny w łącznej ilości ok. 0,5 kilograma, w ten sposób, że w okresie tym przechowywał te środki odurzające w swoim miejscu zamieszkania przekazane mu przez A. S. (1), które następnie na polecenie A. S. (1) przekazywał odbiorcom celem ich dalszego wprowadzenia do obrotu, w tym m.in. w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu czerwcu lub lipcu 2009 roku w W. na polecenie A. S. (1) przekazał znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1 kilograma Z. S., celem dalszej sprzedaży w/wym. narkotyku przez Z. S. (1), czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXIV. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu P. M. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy;

LXV.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu P. M. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 października 2010 roku do dnia 14 marca 2012 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

LXVI. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.000,00 zł. (jednego tysiąca złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 3.000,00 zł. (trzech tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

LXVII. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 5.760,00 zł. (pięciu tysięcy siedmiuset sześćdziesięciu złotych) plus podatek VAT dla adwokat A. M. z tytułu dotychczas nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu P. M. (1) w niniejszej sprawie;

LXVIII.Oskarżonego P. M. (2) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XLVI (czterdziestym szóstym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od co najmniej czerwca 2009 roku do co najmniej stycznia 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F., Z. S., P. T., P. M. (1), R. R., P. M. (1), D. Z., R. C., M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

LXIX.oskarżonego P. M. (2) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XLVII (czterdziestym siódmym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu czerwcu lub lipcu 2009 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznej ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 0,5 kilograma w ten sposób, że na polecenie A. S. (1) przekazał wskazany narkotyk otrzymany od A. S. (1) M. G. (1) celem dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXX.oskarżonego P. M. (2) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XLVIII (czterdziestym ósmym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie nie później niż od końca lipca 2009 roku do stycznia 2010 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 2 kilogramów w ten sposób, że wielokrotnie nabywał w/wym. środek odurzający od A. S. (1) w ilościach po 1 kilogramie celem dalszej odsprzedaży narkotyków, czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXXI. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu P. M. (2) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 4 (czterech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy oraz karę łączną grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXXII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu P. M. (2) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 października 2010 roku do dnia 29 kwietnia 2011 roku i od dnia 09 września 2011 roku do dnia 10 czerwca 2015 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

LXXIII.na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. M. (2) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.000,00 zł. (jednego tysiąca złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 6.000,00 zł. (sześciu tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

LXXIV. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 5.520,00 zł. (pięciu tysięcy pięciuset dwudziestu złotych) plus podatek VAT dla adwokat K. W. z tytułu dotychczas nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu P. M. (2) w niniejszej sprawie;

LXXV.Oskarżonego R. R. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie XLIX (czterdziestym dziewiątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 19 sierpnia 2010 roku w D., gmina P. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci konopi indyjskich o masie 492,989 grama stanowiących nie mniej jak 1000 porcji konsumpcyjnych, w ten sposób, że w/wym. narkotyki nabył od nieustalonej osoby, a następnie przewoził go samochodem marki M. (...) o nr rej (...), przy czym w/w narkotyk był przewożony celem jego dalszej odsprzedaży, a z którym wymieniony został zatrzymany w D., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXXVI.oskarżonego R. R. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie L (pięćdziesiątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie nie wcześniej niż od końca lipca 2009 roku do dnia 19 sierpnia 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F., Z. S., P. T., R. Z., P. Z. (1), K. G. (1), P. M. (1), P. M. (2), D. Z., R. C., M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

LXXVII.w ramach zachowań opisanych punkcie LI (pięćdziesiątym pierwszym) aktu oskarżenia wyodrębnia dwa czyny i uznał oskarżonego R. R. (1) za winnego tego, że

1)w bliżej nieustalonym okresie nie wcześniej niż od końca lipca 2009 roku do nie później niż stycznia 2010 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 100 kilogramów, heroiny w łącznej ilości 25 kilogramów, haszyszu w łącznej ilości co najmniej 4,5 kilogram, kokainy w łącznej ilości co najmniej 200 gram w ten sposób, że w okresie tym przechowywał te środki odurzające w swoim miejscu zamieszkania przekazane mu przez A. S. (1), które następnie na polecenie A. S. (1) przekazywał odbiorcom celem ich dalszego wprowadzenia do obrotu, czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, w tym m.in.:

- w bliżej nieustalonych dniach w okresie jednak nie wcześniej niż od końca lipca 2009 roku do października 2009 roku w W. na polecenie A. S. (1) przekazał Z. S. znaczną ilość środka odurzającego w postaci co najmniej 3 kilogramów marihuany w ten sposób, że co najmniej pięciokrotnie przekazał w/wym. marihuanę w ilościach po 0,5 kilograma i przynajmniej raz w ilości 1 kilograma celem dalszej sprzedaży narkotyków przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż pod koniec lipca 2009 roku lub w sierpniu 2009 roku w W. na polecenie A. S. (1) przekazał Z. S. znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 2 kilogramów celem dalszej sprzedaży narkotyku przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż pod koniec lipca 2009 roku w W. na polecenie A. S. (1) przekazał Z. S. znaczną ilość środka odurzającego w postaci co najmniej 50 gram kokainy celem dalszej odsprzedaży,

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudniu 2009 roku lub styczniu 2010 roku w W. na polecenie A. S. (1) przekazał Z. S. znaczną ilość środków odurzających w postaci 1 kilograma marihuany i 1 kilograma haszyszu celem dalszej sprzedaży narkotyków przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudniu 2009 roku lub styczniu 2010 roku w W. na polecenie A. S. (1) przekazał Z. S. znaczną ilość środka odurzającego w postaci 0,5 kilograma haszyszu celem dalszej sprzedaży narkotyków przez Z. S. (1),

- w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż w grudniu 2009 roku i nie później niż w styczniu 2010 roku w W. na polecenie A. S. (1) przekazał Z. S. znaczną ilość środka odurzającego w postaci haszyszu w ilości 2 kilogramów celem ich dalszego przekazania przez Z. S. (1) ustalonej osobie, celem dalszej sprzedaży tego narkotyku przez tą ustaloną osobę,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, który to czyn zakwalifikował z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

2)w dniu 19 sierpnia 2010 roku w W. przy ul. (...), posiadał wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii środek odurzający w postaci ziela konopi innego niż włókniste o wadze 7,62 g, śladowe ilości siarczanu amfetaminy i kokainy, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu skazał go i wymierzył mu karę w wysokości 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

LXXVIII.oskarżonego R. R. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LII (pięćdziesiątym drugim) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie nie wcześniej niż od końca lipca 2009 roku do września 2009 roku w W. bez wymaganego prawem zezwolenia posiadał broń palną w postaci trzech pistoletów nieustalonego rodzaju, karabinu nieustalonego rodzaju oraz dwóch pistoletów maszynowych typu S., którą to broń palną przyjął od A. S. (1) celem jej przechowywania w swoim miejscu zamieszkania pomagając w ten sposób A. S. (1) w popełnieniu przestępstwa posiadania bez wymaganego zezwolenia w/wym. broni palnej, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go i wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

LXXIX.oskarżonego R. R. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LIII (pięćdziesiątym trzecim) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 5 marca 2010 roku w W. przy Al. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), D. Z. (1), R. C. (1), M. B. (1) i trzema innymi ustalonymi osobami usiłował dokonać pobicia D. K. (1) i w ten sposób narazić go na bezpośrednie niebezpieczeństwo pozbawienia życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który oddał strzały z broni palnej, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, tj. popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

LXXX.oskarżonego R. R. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie LIV (pięćdziesiątym czwartym) aktu oskarżenia, z tym, że wyeliminował z opisu czynu imiona i nazwiska oraz pseudonimy (...) D., A. G. (1) ps. (...), T. S., K. i ustalił, iż czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z R. C. (1), M. B. (1), D. Z. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go i wymierzył karę w wysokości 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

LXXXI.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu R. R. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 7 (siedmiu) lat i 6 (sześciu) miesięcy oraz karę łączną grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXXXII.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu R. R. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 sierpnia 2010 roku do dnia 04 marca 2016 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

LXXXIII.na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego R. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.400,00 zł. (jednego tysiąca czterystu złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 15.000,00 zł. (piętnastu tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

LXXXIV. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 6.120,00 zł. (sześciu tysięcy stu dwudziestu złotych) plus podatek VAT dla adwokata P. K. (3) z tytułu dotychczas nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu R. R. (1) w niniejszej sprawie;

LXXXV.Oskarżonego M. G. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LV (pięćdziesiątym piątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od co najmniej maja lub czerwca 2009 roku do dnia 19 lutego 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F., Z. S., P. T., P. M. (1), R. R., P. M. (1), D. Z., R. C., M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

LXXXVI.oskarżonego M. G. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LVI (pięćdziesiątym szóstym) aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXXXVII.oskarżonego M. G. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LVII (pięćdziesiątym siódmym) aktu oskarżenia uznał za winnego trzech czynów i tak tego, że:

1) w bliżej nieustalonym dniu nie wcześniej niż w miesiącu czerwcu 2009 roku i nie później niż w miesiącu sierpniu 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznej ilości środka odurzającego w postaci co najmniej 25 gram kokainy w ten sposób, że nabył od innej osoby wskazany narkotyk, a następnie wprowadził go do obrotu sprzedając te 25 gram kokainy Z. S. celem dalszej sprzedaży tego narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie III Wydział Karny sygn. III K 284/06, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go;

2) w bliżej nieustalonym dniu nie wcześniej niż w miesiącu czerwcu 2009 roku i nie później niż w miesiącu sierpniu 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w łącznej ilości co najmniej 0,5 kilograma, którą nabył za pośrednictwem P. M. (2) od A. S. (1), celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie III Wydział Karny sygn. III K 284/06, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go;

3) w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu nie wcześniej niż w maju lub czerwcu 2009 roku i nie później niż w sierpniu 2009 roku w W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 2 kilogramów, w ten sposób, że w/wym. narkotyki nabył od nieustalonej osoby, a następnie w miejscu zamieszkania w/w narkotyk mieszał z innymi substancjami celem odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie III Wydział Karny sygn. III K 284/06, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go;

i przyjmując, że czyny opisane w punkcie XCI podpunkt 1, 2 i 3 wyroku popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw, o którym jest mowa w treści art. 91 § 1 k.k., co wyczerpuje dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. - za wszystkie te czyny w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXXXVIII.oskarżonego M. G. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LVIII (pięćdziesiątym ósmym) aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXXXIX.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu M. G. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy oraz karę łączną grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

XC.na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego M. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.400,00 zł. (jednego tysiąca czterystu złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 3.000,00 zł. (trzech tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

XCI.na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 19.740,00 zł. (dziewiętnastu tysięcy siedmiuset czterdziestu złotych) plus podatek VAT dla adwokata J. S. (2) z tytułu dotychczas nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. G. (1) w niniejszej sprawie;

XCII.Oskarżonego M. T. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LIX (pięćdziesiątym dziewiątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od co najmniej czerwca 2009 roku do przynajmniej października 2009 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F., Z. S., P. T., M. G., P. M. (1), R. R., P. M. (2), D. Z., R. C., M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

LXII.oskarżonego M. T. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LX (sześćdziesiątym) aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonych dniach w okresie nie później niż od czerwca 2009 roku do września 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 80 gram i w postaci kokainy w łącznej ilości co najmniej 110 gram w ten sposób, że nabywał od Z. S. (1) marihuanę w ilościach jednorazowo od 5 gram do 10 gram tygodniowo oraz kokainę w ilościach od 10 gram do 20 gram jednorazowo oraz w jednym przypadku w ilości co najmniej 40 gram celem dalszej odsprzedaży w/wym. narkotyków, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, który to czyn kwalifikuje z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXIII. oskarżonego M. T. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LXI (sześćdziesiątym pierwszym) aktu oskarżenia uznał za winnego dwóch czynów tego, że:

1)od bliżej nieustalonego dnia w miesiącu czerwcu 2009 roku do nie później niż 19 października 2009 roku w W. działając w zamiarze, aby Z. S. (1) popełniał przestępstwa wprowadzania do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, haszyszu i kokainy ułatwił mu popełnianie takich przestępstw w ten sposób, że przechowywał w użytkowanym przez siebie pomieszczeniu gospodarczym budynku nr (...) przy ul. (...) należące do Z. S. (1) narkotyki, służącą do ich porcjowania wagę elektroniczną, pomagał w ważeniu i przygotowywaniu do sprzedaży narkotyków, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, który to czyn kwalifikuje z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie 19 § 1 k.k. w zw. z art. art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

2)w bliżej nieustalonych dniach w okresie od końca września 2009 roku do nie później niż 19 października 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1,2 kg, w ten sposób, że przekazał wyżej wymieniony narkotykach dwukrotnie w ilościach po 0,5 kg i raz w ilości 200 gram P. T. (1) celem dalszej sprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXIV. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu M. T. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy oraz karę łączną grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

LXV.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. T. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 października 2010 roku do dnia 18 marca 2011 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

LXVI. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego M. T. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.200,00 zł. (jednego tysiąca dwustu złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 2.500,00 zł. (dwóch tysięcy pięciuset złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

XCIII. Oskarżonego Ł. D. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LXIV (sześćdziesiątym czwartym) aktu oskarżenia [czyn opisany w punkcie LXII (sześćdziesiątym drugim) wyroku] uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu, lecz przed 15 listopada 2010 roku w W. nakłonił R. C. (1) i ustaloną osobę do zniszczenia poprzez podpalenie samochodu osobowego użytkowanego przez pokrzywdzonego R. J., w wyniku czego w dniu 15 listopada 2010 roku w W. przy ul. (...) doszło do podpalenia samochodu osobowego marki V. (...) należącego do N. Z. o wartości około 4.000 zł., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, który to czyn zakwalifikował z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie 19 § 1 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

LXVII.oskarżonego Ł. D. uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie LXV (sześćdziesiątym piątym) aktu oskarżenia [czyn opisany w punkcie LXIII (sześćdziesiątym trzecim) wyroku];

XCIV.oskarżonego Ł. D. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LXVI (sześćdziesiątym szóstym) aktu oskarżenia [czyn opisany w punkcie LXIV (sześćdziesiątym czwartym) wyroku] uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie czasu jednak nie później niż od sierpnia 2010 roku do końca listopada 2010 roku w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z J. S. (1), A. G. (1), C. F., Z. S. (1), P. M. (2), P. M. (1), R. C. (1), M. B. (1) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XCV.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu Ł. D. karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy;

XCVI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu Ł. D. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 21 kwietnia 2011 roku do dnia 21 grudnia 2012 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XCVII.na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego Ł. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300,00 zł. (trzystu złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 4.000,00 zł. (czterech tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

XCVIII.na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty sądowe w zakresie czynu, od którego oskarżony Ł. D. został uniewinniony przejął na rachunek Skarbu Państwa;

XCIX.oskarżonego M. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LXVII (sześćdziesiątym siódmym) aktu oskarżenia [czyn opisany w punkcie LXV (sześćdziesiątym piątym) wyroku] uznał za winnego dwóch czynów tego, że:

1) w okresie od 26 kwietnia 2007 roku do dnia 11 kwietnia 2008 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z M. K., M. Z. (1), R. Z., P. Z. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2) w okresie od 29 maja 2009 roku do dnia 16 lipca 2009 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), J. D., Z. S., P. M. (1), R. R., P. M. (2), D. Z., R. C., M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. „(...)” kierowanej przez ustaloną osobę mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę w wysokości 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

C. oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LXVIII (sześćdziesiątym ósmym) aktu oskarżenia [czyn opisany w punkcie LXVI (sześćdziesiątym szóstym) wyroku], z tym, że wyeliminował z opisu czynu miejsce zdarzenia w postaci wskazania nazwy ulicy tj. ul. (...) oraz wyeliminował z opisu czynu imiona i nazwiska R. Z., J. D., R. K. i ustalił, że czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) i innymi osobami, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

CI.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu M. S. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 2 (dwóch) lat;

CII.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. S. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 lipca 2010 roku do dnia 20 września 2010 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

CIII.na podstawie art. 627 k.p.k. kwotę 1.200,00 zł. (jednego tysiąca dwustu złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 5.000,00 zł. (pięciu tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

CIV.na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 2.800,00 zł. (dwóch tysięcy ośmiuset złotych) plus podatek VAT dla adwokata P. F. z tytułu dotychczas nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. S. (1) w niniejszej sprawie;

CV.oskarżonego P. S. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LXIX (sześćdziesiątym dziewiątym) aktu oskarżenia [czyn opisany w punkcie LXVII (sześćdziesiątym siódmym) wyroku] uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonych dniach w okresie od lutego 2009 roku, lecz nie później niż do 22 maja 2009 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z dwiema ustalonymi osobami i innymi nieustalonymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział w obrocie znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci marihuany i amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 600 gramów, w ten sposób że wyżej wymienione narkotyki odbierał co najmniej trzykrotnie w ilościach po 200 gramów od J. D. celem dalszej sprzedaży, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, który to czyn kwalifikuje z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

CVI.oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LXX (siedemdziesiątym) aktu oskarżenia [czyn opisany w punkcie LXVIII (sześćdziesiątym ósmym) wyroku], z tym, że wyeliminował z opisu czynu miejsce zdarzenia w postaci wskazania nazwy ulicy tj. ul. (...) oraz wyeliminował z opisu czynu imiona i nazwiska R. Z., J. D., R. K. i ustalił, że czynu tego dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) i innymi osobami, czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

CVII.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wymierzył oskarżonemu P. S. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 3 (trzech) lat oraz karę łączną grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 (czterdziestu) złotych;

CVIII. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.000,00 zł. (jednego tysiąca złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 3.200,00 zł. (trzech tysięcy dwustu złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

CIX.na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 2 pkt 5 oraz § 2 ust. 1 i 2 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 461 - wyciąg) zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 5.640,00 zł. (pięciu tysięcy sześciuset czterdziestu złotych) plus podatek VAT dla adwokata P. K. (1) z tytułu dotychczas nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu P. S. (1) w niniejszej sprawie;

CX.oskarżonego M. M. (8) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie LXXI (siedemdziesiątym pierwszym) aktu oskarżenia [czyn opisany w punkcie LXIX (sześćdziesiątym dziewiątym) wyroku] uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonych dniach w okresie nie wcześniej niż po 5 maja 2007 roku do czerwca 20007 roku, jednak przed 30 czerwca 2007 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, brał udział w obrocie znacznej ilości środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w postaci około 500 sztuk tabletek ekstazy oraz co najmniej 50 gram marihuany i amfetaminy, które to środki i substancje kilka razy sprzedał ustalonym osobom, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu oraz zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ IV Wydział Karny sygn. IV K 3983/06, który to czyn kwalifikuje z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to w oparciu o art. 4 § 1 k.k. - na podstawie tych przepisów skazał go oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. - na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 01 kwietnia 2011 roku o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117 poz. 678) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

CXI.przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego M. M. (8) warunkowo zawiesił ustalając okres próby na 5 (pięć) lat;

CXII.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu M. M. (8) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 29 grudnia 2010 roku do dnia 12 marca 2011 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny i tym samym orzeczoną wobec oskarżonego karę grzywny uznał za wykonaną w całości;

CXIII. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego M. M. (8) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.050,00 zł. (jednego tysiąca pięćdziesięciu złotych) tytułem opłaty i koszty postępowania w sprawie w kwocie 2.000,00 zł. (dwóch tysięcy złotych), pozostałe koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

CXIV.na podstawie art. 70 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych:

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/10 z k.: 4.194-4.195 pod poz. od 1 do 4, zarejestrowanych pod numerem Drz (...)- (...) i na podstawie art. 195 k.k.w. zarządził ich zniszczenie;

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) z k.: 4.390-4.393 pod poz. 5 (Drz (...)), poz. 34 (Drz (...)), poz. 35 (Drz (...)), poz. 36 (Drz (...)), poz. 37 (Drz (...)), poz. 38 (Drz (...)), poz. 39 (Drz (...)),

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) z k.: 4.396-4.398 pod poz. 1 (Drz (...)), poz. 21 (Drz (...)), poz. 25 (Drz (...)), poz. 26 (Drz (...)), poz. 27 (Drz (...)), poz. 30 (Drz (...)) oraz pod poz. 31 (Drz (...)),

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) z k.: 4.446-4.446v pod poz. 2 podpunkt 3 (Drz (...)), poz. 3 (Drz (...)), poz. 4 (Drz (...)) oraz pod poz. 5 (Drz (...)),

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 2011 z k.: 6.019 pod poz. 1 (Drz (...)), poz. 2 (Drz (...)), poz. 4 (Drz (...)) oraz pod poz. 7 (Drz (...)),

- wyszczególnionego i opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr 2011 z k.: 6.018 pod poz. 1 (Drz (...)),

- wyszczególnionego i opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr 2011 z k.: 6.020 pod poz. 1 (Drz (...))

i na podstawie art. 195 k.k.w. zarządził ich zniszczenie;

CXV. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych:

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 9/10/T z karty 3934-3936 akt pod poz. 77 (Drz (...)) i pod poz. 78 (Drz (...)) oraz w wykazie dowodów rzeczowych 10/10/T z karty 3937-3938 akt pod poz. 83 (Drz (...)), pod poz. 85 (Drz (...)) i pod poz. 87 (Drz (...)),

- wyszczególnionego i opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) z k.: 4.390-4.393 pod poz. 49 (Drz (...)),

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) z k.: 4.396-4.398 pod poz. 22 (Drz (...)) i poz. 23 (Drz (...)),

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) z k.: 4.446-4.446v pod poz. 11 (Drz (...)) i pod poz. 13 (Drz (...)),

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 17/10 z karty 5.074-5.075 akt pod poz. 1-8 (Drz (...)- (...)) i pod poz. 12-18 (Drz 3230- (...)),

- wyszczególnionych i opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 13.10.2010 roku z k.: (...)- (...) akt pod poz. 1-12 (Drz (...)- (...)) i pod poz. 14-15 (Drz 3250- (...)),

- wyszczególnionego i opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr 2011 z k.: 6.019 pod poz. 6 (Drz (...)),

- wyszczególnionego i opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr 2011 z k.: 6.018 pod poz. 2 (Drz (...)),

- wyszczególnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 2/11 z k.: 7.709-7.711 akt pod poz. 8 (Drz (...)) i pod poz. 12 (Drz (...));

CXVI. na podstawie art. 231 § 1 k.p.k. zarządził złożenie do depozytu sądowego dowodu rzeczowego wyszczególnionego i opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr 2011 z k.: 6.019 pod poz. 5 (Drz (...)).

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego A. S. (1) , zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił mającą wpływ na treść orzeczenia, obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:

1)naruszenie przepisów art. 2 § 2 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k., polegające na uniemożliwieniu oskarżonemu realizacji prawa do obrony i zaniechaniu dążenia do realizacji zasady prawdy materialnej i wszechstronnego wyjaśnienia istotnych okoliczności zarzucanych oskarżonemu przestępstw, na skutek oddalenia wniosków dowodowych A. S. (1) i innych oskarżonych, zmierzających do weryfikacji osobowych źródeł dowodowych przedstawionych przez oskarżyciela, w tym w szczególności wniosków o konfrontację świadka koronnego M. H. ze świadkiem A. G. (1), wniosku o dołączenie protokołów rozpraw z innych spraw, na których odmiennej treści zeznania lub wyjaśnienia składali świadkowie, których depozycje stanowiły podstawę ustaleń odnośnie sprawstwa oskarżonego A. S. (1), o przesłuchanie M. T. (2) oraz uzupełniające przesłuchanie M. M. (9) oraz K. S. (1);

2)naruszenie przepisu art.4 k.p.k., 7 k.pk. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na naruszeniu zasady swobodnej kontrolowanej oceny materiału dowodowego, w szczególności w odniesieniu do depozycji A. G. (1), I. A., M. H., a przede wszystkim Z. S. (1), którego depozycje stanowiły zasadniczą, a niejednokrotnie wyłączną podstawę ustaleń odnośnie sprawstwa oskarżonego A. S. (1), na skutek naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, a także w wyniku pominięcia przy ocenie zeznań tego świadka okoliczności wykluczających bądź poddających w wątpliwość sprawstwo oskarżonego A. S. (1), a w szczególności poprzez niewłaściwe przyjęcie, że depozycje Z. S. (1) zasługują na wiarę, ponieważ nie umniejsza on własnej roli w popełnionych przestępstwach, w sytuacji, gdy ich prawidłowa ocena uzasadnia przekonanie, że minimalizuje on własną odpowiedzialność karną przerzucając ją na współoskarżonych;

3)naruszenie przepisu art. 41 § 1 k.p.k., polegające na rozpoznaniu sprawy oskarżonego A. S. (1) przez SSO Izabelę Ledzion, co do której zachodziły uzasadnione wątpliwości co do jej bezstronności, wynikające z okoliczności, które ujawniły się na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015 r.;

4)naruszenie przepisu art. 424 § 1 k.p.k., polegające na sporządzeniu uzasadnienia wyroku, które nie zawiera koniecznych elementów, nie odnosi się do całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, lecz ogranicza się do przytoczenia depozycji poszczególnych świadków, bez wyjaśnienia którym dowodom i z jakich przyczyn Sąd Okręgowy dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności, w efekcie czego zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej

Niezależnie od zarzutów skierowanych przeciwko całemu rozstrzygnięciu w sprawie występuje szereg uchybień, które dotyczą poszczególnych czynów przypisanych A. S. (1) w zaskarżonym orzeczeniu.

W zakresie przestępstwa przypisanego w pkt. II zaskarżonego orzeczenia wyrokowi Sądu Okręgowego zarzucił:

1)obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, w tym w szczególności:

a)naruszenie przepisów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. na skutek dokonania ustaleń w odniesieniu do tego czynu na podstawie niespójnych i lakonicznych depozycji Z. S. (1), który nie był w stanie wskazać w jaki sposób był nakłaniany przez A. i J. S. (1) do przystąpienia do zorganizowanej grupy przestępczej, tj. jakich słów bądź środków wyrazu używali oskarżeni, jak również na skutek nieuwzględnienia przy ocenie depozycji Z. S. (1) zeznań świadka I. Al (...), który jako osoba podlegająca M. K. posiadał wiedzę na temat okoliczności przystąpienia do grupy Z. S. (1);

b)naruszenie przepisu art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. na skutek zaniechania zamieszczenia w opisie czynu dokonanym w części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia, a następnie w jego uzasadnieniu na czym polegało zachowanie oskarżonego A. S. (1), które w ocenie Sądu Okręgowego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 258 k.k.

2)niezależnie od powyższych zarzutów, gdyby nawet uznać ustalenia Sądu Okręgowego w zakresie tego czynu za prawidłowe i wystarczające do uznania, że A. S. (1) nakłaniał Z. S. (1) do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, z ostrożności procesowej należy podnieść zarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej określony w art. w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. na skutek skazania oskarżonego za czyn współukarany uprzedni w odniesieniu do czynu przypisanego A. S. (1) w pkt. I zaskarżonego wyroku.

W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. III zaskarżonego orzeczenia wyrokowi Sądu Okręgowego zarzucił:

1)określoną w art. 438 pkt 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a w szczególności:

a)naruszenie przepisów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., polegające na naruszeniu zasady swobodnej kontrolowanej oceny materiału dowodowego i bezkrytyczne przyjęcie wyjaśnień i zeznań Z. S. (1), który umniejszał bądź wyłączał własną odpowiedzialność karną przerzucając ją na współoskarżonych, a w szczególności na skutek pominięcia tych fragmentów depozycji Z. S. (1), z których wynika, że M. G. (1), od którego wyszła propozycja przejęcia dilerów, poznał znacznie wcześniej, niż A. S. (1) i regularnie się z nim spotykał po opuszczeniu zakładu karnego w 2008 r. w okresie, kiedy A. S. (1) był pozbawiony wolności;

b)naruszenie przepisu art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k., polegające na zaniechaniu zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia niezbędnych elementów, w szczególności wskazania faktów, które Sąd uznał za udowodnione i dały podstawę do przyjęcia winy oskarżonego oraz wyjaśnienia podstawy prawnej skazania, w tym wyjaśnienia dlaczego ustalone przez Sąd Okręgowy zachowanie oskarżonego wykraczało poza czyny przypisane oskarżonemu w pkt. I i IV zaskarżonego wyroku;

Niezależnie od powyższych zarzutów, gdyby nawet uznać, że ustalenia Sądu Okręgowego są prawidłowe, to i tak w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. III podnieść należy zarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej określony w art. w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k., na skutek skazania oskarżonego za czyn współukarany uprzedni w odniesieniu do czynu przypisanego A. S. (1) w pkt. IV zaskarżonego wyroku.

W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. IV zaskarżonego orzeczenia wyrokowi Sądu Okręgowego w Warszawie na podstawie przepisu art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił:

1)obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności:

a)naruszenie przepisu art.4 k.p.k., 7 k.pk. w zw. z art. 410 k.p.k., w odniesieniu do tego czynu poprzez bezkrytyczne uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań Z. S. (1), które stanowiły wyłączną podstawę ustaleń w zakresie tego czynu, pomimo tego, że są one lakoniczne, wewnętrznie sprzeczne i niespójne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, jak również pominięcie przy dokonywaniu ustaleń w zakresie tego czynu zeznań matki oskarżonego R. R. (1) oraz wyjaśnień oskarżonego P. M. (1), co doprowadziło Sąd Okręgowy do błędnych ustaleń faktycznych, że oskarżony uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi w ilościach określonych w pkt. IV zaskarżonego orzeczenia;

b)naruszenie przepisu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k., na skutek zaniechania wskazania przez Sąd Okręgowy dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu oraz jego kwalifikacji prawnej, w szczególności w wyniku braku wskazania, czy transakcje narkotykowe, które nie zostały objęte podpunktami 1-5 stanowiły jeden czyn, czy też czyn ciągły określony w art. 12 k.k. czy też ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k.

c)naruszenie przepisu art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 183 § 1 k.p.k., polegające na pouczeniu świadka A. G. (1) na rozprawie w dniu 31 marca 2015 r., aby nie odpowiadał na pytania oskarżonych dotyczących jego wiedzy w zakresie obrotu środkami odurzającymi, ze względu na toczące się wobec niego postępowanie karne, jak również aprobowaniu odmowy odpowiedzi na pytania w sytuacji, gdy jego odpowiedź nie narażała na odpowiedzialność karną jego lub osób najbliższych;

2)na podstawie przepisu art. 438 pkt 1 k.k., wyłącznie z daleko posuniętej ostrożności procesowej, na wypadek gdyby Sąd Apelacyjny uznał, że ustalenia Sądu Okręgowego w zakresie zachowań oskarżonego stanowiących przedmiot pkt. IV zaskarżonego orzeczenia są prawidłowe i zostały dokonane na podstawie poprawnie zgromadzonego materiału dowodowego, to i tak należy uznać, że zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane z obrazą prawa materialnego, a mianowicie przepisu art. 12 k.k., na skutek błędnej wykładni i niezastosowaniu tego przepisu w odniesieniu do wszystkich zachowań oskarżonego zarzucanych mu w pkt. IV aktu oskarżenia.

W zakresie czynu przypisanego w pkt. V zaskarżonego orzeczenia, na podstawie przepisu art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi Sądu Okręgowego zarzucił mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie naruszenie przepisu art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na naruszeniu zasady swobodnej kontrolowanej oceny dowodów w zakresie depozycji świadków Z. S. (1) oraz I. Al (...) i rozstrzygnięciu wynikających z ich zeznań wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, poprzez:

-pobieżną analizę wyjaśnień i zeznań Z. S. (1), składanych na poszczególnych etapach postępowania, skutkującą wnioskami sprzecznymi z treścią tego dowodu,

-nieuwzględnienie kategorycznych i konsekwentnych zeznań I. Al (...), który wykluczył okoliczności podawane przez Z. S. (1),

co skutkowało niewłaściwym przyjęciem, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu przypisanego mu w pkt. V zaskarżonego wyroku.

W zakresie czynu przypisanego w pkt. VI zaskarżonego orzeczenia wyrokowi Sądu Okręgowego, na podstawie przepisu art. 438 pkt 2 k.p.k., zarzucił mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:

1)naruszenie przepisu art.4 k.p.k., 7 k.pk. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań Z. S. (1), które Sąd przyjął za wyłączną podstawę ustaleń w zakresie tego czynu, pomimo tego, że są one lakoniczne, wewnętrznie sprzeczne i niespójne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, jak również nieuwzględnienie przy dokonywaniu oceny depozycji Z. S. (1) zeznań K. R.;

2)naruszenie przepisu art. 5 § 1 k.p.k., polegające na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się popełniania czynów przypisanych w pkt. VI zaskarżonego orzeczenia, pomimo tego, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do dokonania ustaleń w tym zakresie, albowiem wszyscy świadkowie oskarżenia przedstawiają różne wersje dotyczące broni, która znajdowała się na wyposażeniu grupy;

W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. VII zaskarżonego orzeczenia, wyłącznie z daleko posuniętej ostrożności procesowej, gdyby Sąd Apelacyjny uznał, że Sąd Okręgowy dokonał trafnych ustaleń w ramach prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego, wyrokowi Sądu Okręgowego, na podstawie przepisu art. 438 pkt 1 k.p.k., zarzucił obrazę prawa materialnego, a mianowicie przepisu art. 204 § 2 k.k., na skutek błędnej wykładni tego przepisu i niewłaściwego uznania, że jednorazowe przyjęcie przez oskarżonego korzyści majątkowej z uprawiania prostytucji wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 204 § 2 k.k. w sytuacji, gdy przestępstwo sutenerstwa jest przestępstwem wieloczynowym, dla którego bytu niezbędna jest powtarzalność zachowania sprawcy w postaci przyjmowania korzyści majątkowych.

W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. VIII zaskarżonego orzeczenia wyrokowi Sądu Okręgowego na podstawie przepisu art. 438 pkt 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego rozstrzygnięcia polegający na nietrafnym przyjęciu, że oskarżony podżegał do pobicia M. N. i M. L., w sytuacji gdy zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do dokonania takich ustaleń.

W zakresie czynu przypisanego w pkt. IX zaskarżonego orzeczenia wyrokowi Sądu Okręgowego na podstawie przepisu art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

2)błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, polegający na niewłaściwym przyjęciu, że:

-oskarżony nakłaniał Z. S. (1), P. T. (1) i P. S. (2) do zmuszenia nieustalonych mężczyzn w hotelu (...) do zapłacenia pieniędzy za korzystanie z usług prostytutek,

-oskarżony uzyskał korzyść majątkową z tego zdarzenia,

w sytuacji, gdy przeprowadzone w sprawie dowody nie dawały podstaw do dokonania takich ustaleń, a wręcz przeciwnie, z dowodów na których oparł się Sąd wynika, że:

a)rola oskarżonego ograniczyła się do umówienia Z. S. (1) na spotkanie z nieustalonym właścicielem agencji towarzyskiej (zeznania Z. S. (1)),

b)zdarzenie zostało zainicjowane przez Z. S. (1), który czerpał korzyści majątkowe z agencji towarzyskiej położonej na W. (zeznania A. G. (1)),

c)kwota 2.000 zł. zapłacona przez nieustalonych mężczyzn została podzielona pomiędzy uczestników tego zdarzenia (zeznania Z. S. (1) oraz P. S. (2);

W zakresie czynu przypisanego w pkt. X zaskarżonego orzeczenia wyrokowi Sądu Okręgowego zarzucam:

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a w

szczególności:

a)naruszenie przepisów art. 237 k.p.k., 238 k.p.k., polegające na naruszeniu zakazu wykorzystania w procesie dowodu z kontroli operacyjnej wobec osoby, co do której nie uzyskano zgody na przeprowadzenie takiej kontroli, poprzez odtworzenie świadkowi I. Al (...) w toku rozprawy głównej treści rozmów telefonicznych, prowadzonych przez M. K. (w stosunku do którego była prowadzona za zgodą sądu kontrola operacyjna) z osobą, co do której Sąd Okręgowy przyjął, że był to A. S. (1), a następnie przesłuchanie I. Al (...) na okoliczność treści tych rozmów i dokonanie na tej podstawie ustaleń co do winy oskarżonego A. S. (1);

b)naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., polegające na bezkrytycznym przyjęciu za miarodajne depozycji I. Al (...) i dokonanie na ich podstawie ustaleń w zakresie winy oskarżonego A. S. (1), pomimo tego, że nie był on świadkiem inkryminowanych zdarzeń, a swoją wiedzę czerpał z relacji innych osób oraz treści ujawnionych mu rozmów telefonicznych.

c)naruszenie przepisu art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., polegające na prowadzeniu postępowania karnego w zakresie czynu, co do którego toczy się wcześniej wszczęte postępowanie, albowiem w okolicznościach niniejszej sprawy, mając na uwadze treść art. 5 § 2 k.p.k., nie sposób wykluczyć, że udział w obrocie środkami odurzającymi stanowiącymi przedmiot przestępstwa przypisanego w pkt. X zaskarżonego orzeczenia, tj. 9 kilogramami heroiny, został objęty ciągiem przestępstw, za które A. S. (1) został nieprawomocnie skazany w pkt. IV zaskarżonego orzeczenia, w ramach którego A. S. (1) został skazany m.in. za udział w obrocie 25,5 kg heroiny.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uniewinnienie A. S. (1) od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów.

Alternatywnie natomiast o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie niniejszej sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego J. S. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:

1)naruszenie przepisu art. 4 k.p.k., 7 k.pk. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na naruszeniu zasady swobodnej kontrolowanej oceny materiału dowodowego i popadnięcie w dowolność ocen, na skutek naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, jak również w wyniku pominięcia szeregu okoliczności wykluczających bądź poddających w wątpliwość sprawstwo oskarżonego A. S. (1), i tak:

(a)w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. XVII zaskarżonego orzeczenia naruszenie ww. przepisów na skutek dowolnej oceny depozycji Z. S. (1), A. G. (1), I. Al (...) oraz zeznań świadka koronnego M. H., przy pominięciu szeregu okoliczności poddających w wątpliwość sprawstwo oskarżonego;

(b)w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. XVIII zaskarżonego orzeczenia na skutek dokonania ustaleń na podstawie lakonicznych depozycji Z. S. (1), który nie był w stanie wskazać w jaki sposób był nakłaniany przez A. i J. S. (1) do przystąpienia do zorganizowanej grupy przestępczej, tj. jakich słów bądź środków wyrazu używali oskarżeni, a przede wszystkim na skutek nieuwzględnienia przy ocenie zeznań Z. S. (1) zeznań świadka I. Al (...), który wykluczył, aby J. S. (1) odegrał jakąkolwiek rolę w przystąpieniu do grupy Z. S. (1);

(c)w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. XIX zaskarżonego orzeczenia na skutek dokonania ustaleń na podstawie sprzecznych z pozostałym materiałem dowodowym depozycji Z. S. (1) oraz P. K. (4), na skutek pominięcia zeznań kobiet które świadczyły usługi seksualne w miejscach wskazanych w zarzucie, z których żadna nie rozpoznała J. S. (1) jako osoby zbierającej pieniądze od kobiet z trasy;

2)naruszenie przepisów art. 2 § 2 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k., polegające na uniemożliwieniu oskarżonemu realizacji prawa do obrony i zaniechaniu wszechstronnego wyjaśnienia istotnych okoliczności zarzucanych oskarżonemu przestępstw oraz realizacji zasady prawdy materialnej, na skutek oddalenia wniosków dowodowych oskarżonego J. S. (1) i innych oskarżonych, zmierzających do weryfikacji osobowych źródeł dowodowych, których depozycje Sąd Okręgowy przyjął za podstawę ustaleń winy tego oskarżonego, w tym w szczególności oddalenie wniosku oskarżonego z dnia 29 lutego 2016 r..

3)naruszenie przepisu art. 41 § 1 k.p.k., polegające na rozpoznaniu sprawy oskarżonego A. S. (1) przez SSO Izabelę Ledzion, co do której zachodziły uzasadnione wątpliwości co do jej bezstronności, wynikające z okoliczności, które ujawniły się m. in. na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015 r.;

4)naruszenie przepisu art. 424 § 1 k.p.k., polegające na sporządzeniu uzasadnienia wyroku, które nie zawiera koniecznych elementów, nie odnosi się do całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, lecz ogranicza się do przytoczenia depozycji poszczególnych świadków, bez wyjaśnienia którym dowodom i z jakich przyczyn Sąd Okręgowy dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności, w efekcie czego zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej w odniesieniu do oskarżonego J. S. (1), a ponadto w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. XVIII zaskarżonego wyroku zaniechanie wyjaśnienia na czym polegało zachowanie oskarżonego J. S. (1), które w ocenie Sądu Okręgowego wypełniło znamiona tego przestępstwa;

W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. XVIII zaskarżonego orzeczenia, niezależnie od dotychczas podniesionych zarzutów, gdyby nawet uznać, że ustalenia Sądu Okręgowego są prawidłowe, to i tak w odniesieniu do tego czynu zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k., na skutek skazania oskarżonego za czyn współukarany uprzedni w odniesieniu do czynu przypisanego J. S. (1) w pkt. I zaskarżonego wyroku.

Niezależnie od powyższych zarzutów, skierowanych przeciwko całemu rozstrzygnięciu, wyłącznie z daleko posuniętej ostrożności procesowej, zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił rażącą niewspółmierność kary w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. XVII i XIX na skutek wymierzenia oskarżonemu niewspółmiernie surowych kar jednostkowych i kary łącznej w odniesieniu do kary sprawiedliwej na skutek niewłaściwego zastosowania dyrektyw wymiaru kary.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. (1) od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów.

Alternatywnie natomiast, o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie niniejszej sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Ewentualnie natomiast, wniósł o umorzenie postępowania, w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. XIV aktu oskarżenia oraz obniżenie kar pozbawienia wolności za czyn przypisany w pkt. XVII zaskarżonego wyroku do kary 2 lat pozbawienia wolności, za czyn przypisany w pkt. XIX zaskarżonego wyroku do kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzenie kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego R. C. (1) zaskarżonemu orzeczeniu, zarzucił:

co do winy:

I.  mającą istotny wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania w postaci art. 85 § 1 - 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. przez dopuszczenie do obrony w toku postępowania sądowego oskarżonego oraz W. B. przez jednego obrońcę na rozprawach:

11 stycznia 2012 roku, 10 lipca 2012 roku, 27 sierpnia 2012 roku, 10 października 2012 roku, 19 listopada 2012 roku, 26 listopada 2012 roku, 28 listopada 2012 roku, 7 grudnia 2012 roku, 13 grudnia 2012 roku, 3 stycznia 2013 roku, 30 stycznia 2013 roku, 13 lutego 2013 roku, 20 lutego 2013 roku, 13 marca 2013 roku, 20 marca 2013 roku, 10 kwietnia 2013 roku, 19 kwietnia 2013 roku, 6 maja 2013 roku, 14 maja 2013 roku, 9 lipca 2013 roku, 22 sierpnia 2013 roku, 26 sierpnia 2013 roku, 30 sierpnia 2013 roku, 9 września 2013 roku, 10 września 2013 roku, 20 września 2013 roku, 24 września 2013 roku, 1 października 2013 roku, 7 października 2013 roku, 15 października 2013 roku, 18 października 2013 roku, 20 grudnia 2013 roku, 22 stycznia 2014 roku, 28 stycznia 2014 roku, 18 lutego 2014 roku, 23 kwietnia 2014 roku, 12 maja 2014 roku, 16 maja 2014 roku, 23 czerwca 2014 roku, 30 czerwca 2014 roku, 7 lipca 2014 roku, 14 lipca 2014 roku, 15 lipca 2014 roku, 16 lipca 2014 roku, 26 sierpnia 2014 roku, 12 września 2014 roku, 23 września 2014 roku, 30 września 2014 roku, 7 października 2014 roku, 9 października 2014 roku, 14 października 2014 roku, 13 listopada 2014 roku, 18 listopada 2014 roku, 20 listopada 2014 roku, 24 listopada 2014 roku, 28 listopada 2014 roku, 2 grudnia 2014 roku, 12 grudnia 2014 roku, 8 stycznia 2015 roku, 21 stycznia 2015 roku, 29 stycznia 2015 roku, 11 lutego 2015 roku, 10 marca 2015 roku, 24 marca 2015 roku, 31 marca 2015 roku, 9 kwietnia 2015 roku, 14 kwietnia 2015 roku, 12 maja 2015 roku, 9 czerwca 2015 roku, 16 czerwca 2015 roku, 30 czerwca 2015 roku, 18 sierpnia 2015 roku, 1 września 2015 roku, 9 listopada 2015 roku, 20 listopada 2015 roku, 1 grudnia 2015 roku, 3 grudnia 2015 roku, 8 grudnia 2015 roku, 11 grudnia 2015 roku, 11 stycznia 2016 roku, 1 lutego 2016 roku,

w sytuacji zaistnienia podczas odbierania wyjaśnień na rozprawie 11 stycznia 2012 roku sprzeczności interesów między oskarżonymi, która trwała aż do wydania wyroku, powstałej w wyniku przyznania się przez M. B. (1) do popełnienia czynu zarzucanego również oskarżonemu w konstrukcji współsprawstwa w pkt XXIII aktu oskarżenia, do którego popełnienia oskarżony konsekwentnie się nie przyznaje, a który został mu przypisany przez Sąd w pkt XXV zaskarżonego wyroku,

II.w zakresie pkt XXV zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków P. D. oraz M. M. (10), jak również wyjaśnień oskarżonego M. B. (1), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze 203,90 grama działając wspólnie i porozumieniu z M. B. (1) i innymi ustalonymi osobami w ten sposób, że M. B. (1) taksówką przewoził narkotyk, który to pojazd zabezpieczał oskarżony oraz P. D., w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż wbrew stanowisku Sądu depozycje P. D. odznaczają się zmiennością, nadto przeczą im wyjaśnienia M. B. (1) oraz depozycje świadka M. M. (10),

III.w zakresie pkt XXVI zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków A. G. (1), I. A., M. H.,J. D., M. D., M. M. (6) oraz P. S. (2), jak również uzupełniających wyjaśnień oskarżonego, M. B. (1) oraz D. Z. (1), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony w okresie od połowy 2009 roku do dnia 26 listopada 2010 roku w W. i innych miejscowościach na terenie Polski wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F., Z. S., P. T., R. Z., P. Z. (1), K. G. (1),P. M. (2), R. R., P. M. (1), D. Z., M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje, że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż Sąd bezpodstawnie odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. M. (10), który opisywał zastraszanie oskarżonego przez A. G. (1) i zmuszanie go do popełniania przestępstw, choć korespondują one z zeznaniami Z. S. (1), nadto, oskarżony nie był uprawniony do otrzymania t.zw. pomocy,

-Sąd nie uzasadnił, jakie okoliczności przemawiają za ustaleniem, że oskarżony miał świadomość zbrojnego charakteru grupy, a ta okoliczność nie wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego,

IV. w zakresie pkt XXVII zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków A. G. (1) oraz Z. S. (2), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony wziął udział w obrocie znacznej ilość środka odurzającego w postaci 1 kg marihuany, odbierając za pośrednictwem A. G. (1) pochodzący od A. S. (1) narkotyk celem dalszej odsprzedaży, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje, że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż stan faktyczny w tym zakresie został oparty zarówno na obciążających oskarżonego depozycjach Z. S. (1), choć Sąd uznał również depozycje świadka A. G. (1) za wiarygodne,

V.w zakresie pkt XXVIII zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków A. G. (1), Z. S. (2), P. S. (2), P. T. (1), a także M. M. (10), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony wziął udział w pobiciu M. M. (6) i M. L., działając wspólnie i porozumieniu z A. S. (1), Z. S. (1), M. B. (1), P. T. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje, że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż, wbrew stanowisku Sądu, depozycje wyżej wymienionych świadków odznaczają się poważnymi rozbieżnościami, które dyskwalifikują je jako materiał dowodowy pozwalający na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu,

VI.w zakresie pkt XXIX zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków A. G. (1), Z. S. (2) P. T. (1), P. S. (2), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one wzięciu udziału przez oskarżonego w związanym z czerpaniem korzyści majątkowej od kobiet świadczących usługi seksualne zdarzeniu w hotelu (...) przez ubezpieczanie dokonujących interwencji Z. S. (2) P. T. (1) oraz P. S. (2), polegające na oczekiwaniu pod hotelem, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż z uznanych za wiarygodne depozycji świadków wynika, że rola oskarżonego w interwencji nie wykraczała poza stawienie się pod hotelem (...), a oskarżony odstąpił od wzięcia udziału w interwencji,

2)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania w postaci naruszenia art. 410 k.p.k. przez pominięcie przy ocenie materiału dowodowego istotnej okoliczności wynikającej z uznanych za wiarygodne depozycji świadka A. G. (1), że w czasie interwencji oskarżony jeździł samochodem wraz z nim oraz jego żoną po W.,

VII. w zakresie pkt XXX zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków A. G. (1) oraz Z. S. (1), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1), D. Z. (1), M. B. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami pomagał J. S. (1) na polecenie A. S. (1) w czerpaniu korzyści majątkowej od kobiet świadczących usługi seksualne przy trasie komunikacyjnej w okolicach M. przez udział w tzw. bojówkach, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje, że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż Sąd błędnie ocenił depozycje wymienionych świadków, arbitralnie ustalając że opisywane przez nich interwencje miały miejsce na wskazanej w zarzucie trasie (...), choć z zeznań świadków nie wynika, by oskarżony wziął udział w jakikolwiek interwencji akurat na trasie komunikacyjnej w okolicach M.,

VIII. w zakresie pkt XXXI zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków P. D. oraz M. M. (10), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) oraz P. D. brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy o łącznej wadze nie mniejszej niż 250 gramów, w ten sposób, że wskazany narkotyk odbierał w jednorazowych ilościach po 10-20 gramów, zaś w grudniu 2009 roku w jednorazowej ilości 150 gramów, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje, że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż depozycje świadków odznaczają się rozbieżnościami, zaś zastrzeżenia budzi również - w świetle tego, że świadek D. przyznał, iż posiadana przez innego kokaina była mieszanką - przyjęta ilość substancji będącej przedmiotem obrotu, nadto, z depozycji świadka D. wynika, że oskarżeni nie mogli dopuścić się tego czynu przy wykorzystaniu struktur zorganizowanej grupy przestępczej,

IX. w zakresie pkt XXXII zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadka A. A. (3) oraz protokołu oględzin samochodu F. (...) o nr rej. (...), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony działając wspólnie i porozumieniu z P. D. i M. B. (1) uszkodził pojazd marki F. (...) w ten sposób, że uderzając ręką urwał prawe lusterko pojazdu oraz ostrym narzędziem przeciął prawą tylną oponę, czym spowodował straty w wysokości 1500 zł na szkodę (...) sp. z o.o., czy dopuścił się popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 288 § 1 k.k., w sytuacji, gdy swobodna ocena materiału dowodowego ukazuje, że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalana na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż Sąd nie ustalił, jaka była rzeczywista wartość szkody poniesionej w wyniku czynu zniszczenia mienia o charakterze przepołowionym, które w zależności od wysokości szkody jest przestępstwem bądź wykroczeniem, opierając się jedynie o niczym niepotwierdzone zeznania świadka A. A. (3),

X.w zakresie pkt XXXV zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków P. D., A. G. (1), Ł. P. (1) oraz K. P., polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., D. Z. (1), A. G. (1), M. B. (1), R. R. (1), T. S., i innym nieustalonym mężczyzną grożąc K. P. i Ł. P. (1) popełnieniem przestępstwa na ich szkodę, zmusił ich do zaniechania zaboru samochodu osobowego marki S. (...), który Ł. P. (1) uprzednio utracił w dniu w wyniku przestępstwa rozboju, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadka ukazuje, że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa na szkodę akurat wymienionych w zarzucie Ł. P. (1) i K. P., gdyż nie wynika z niego, by oskarżony miał świadomość, że to oni próbują odebrać samochód,

XI.w zakresie pkt XXXVI zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań - uznanych za wiarygodnych - świadków P. D. oraz Ł. P. (2), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony, działając wspólnie i w porozumieniu z P. D., w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał uszkodzenia szeregu zapakowanych samochodów poprzez przecięcie opon, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje, że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż Sąd oparł się na ogólnych depozycjach świadka D., który w czasie darzenia był nietrzeźwy, pomimo że zeznawał on w sposób odmienny od świadka Ł. P. (2),

2)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania w postaci naruszenia art. 410 k.p.k. przez pominięcie przy ocenie materiału dowodowego istotnych okoliczności wynikającej z uznanych za wiarygodne zeznań świadka Ł. P. (2), które zaprzeczają depozycjom świadka D.,

XII. w zakresie pkt XLIX zaskarżanego wyroku:

1)mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k.. dowolnej oceny dowodu z zeznań - uznanych za wiarygodnych - świadków P. D., B. D., P. B. oraz M. J., jak również wyjaśnień oskarżonego, polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

-dowodzą one, że oskarżony dokonał czynnej napaści na funkcjonariusza policji B. D. stosując przemoc w postaci najechania samochodem na wzywającego go do zatrzymania się funkcjonariusza, zmuszając go tym samym do zaniechania prawnej czynności służbowej, polegającej na zatrzymaniu go w związku z prowadzonymi czynnościami, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 224 § 2 k.k., w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje, że:

-zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalana na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż wynika z niego, by oskarżony miał świadomość, że usiłującym wyciągnąć go z samochodu mężczyzną jest uprawniony do zatrzymania go funkcjonariusz Policji,

co do kary:

XIII. w zakresie pkt XXXIII oraz XXXIV zaskarżanego wyroku:

1)  mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez pominięcie z naruszeniem art. 410 k.p.k. okoliczności istotnej dla ukształtowania wymiaru kar wymierzonych oskarżonemu za popełnianie czynów przypisanych mu w tej części zaskarżanego orzeczenia w postaci przyznania się przez oskarżonego do ich popełnienia oraz okazania skruchy, co skutkowało wymierzeniem oskarżonemu kary rażąco niewspółmiernej. 

Mając powyższe zarzuty na uwadze, wnosił o:

I.zmianę zaskarżanego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu w pkt XXV-XXXI, XXXV-XXXVI oraz XLIX;

II.uchylenie zaskarżonego wyroku i:

a)zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt XXXII jako wykroczenia i umorzenie w tym zakresie postępowania z uwagi na zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej w postaci ustania karalności,

b)przekazanie sprawy Sądowi meriti do ponownego rozpoznania w pozostałym zakresie czynów z pkt XXV-XXXI, XXXIII-XXXVI oraz XLIX.

Obrońca oskarżonego M. B. (1) zarzucił wyrokowi:

I.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 171 par. 6 k.p.k. w zw. z art. 370 par. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez uchylanie pytań oskarżonego B. w trakcie czynności przesłuchania świadka A. G. (1) uznając je za nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy lub nie związane z meritium, pomimo, iż pytania te odnosiły się do treści ujawnionych protokołów z zeznaniami świadka w całości z złożonych tam depozycji a więc w ocenie obrony mających wpływ na ustalenia faktyczne, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia przez Sąd meriti realizacji przez oskarżonego ustawowego prawa do obrony polegające między innymi na możliwości zadawania pytań świadkom na okoliczności przez nich ujawniane w toku przewodu sądowego;

II.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 177 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 183 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 366 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez zaniechanie obligowania świadka A. G. (1) do udzielania odpowiedzi na pytania zadawane przez oskarżonych w sytuacjach uchylania się przez niego od odpowiedzi bez podstawy prawnej, w szczególności przy nieuprawnionym powoływaniu się przez niego na okoliczności uzasadniające odmowę odpowiedzi na pytania, w konsekwencji czego doprowadziło do naruszenia przez Sąd meriti realizacji przez oskarżonego ustawowego prawa do obrony polegające między innymi na możliwości zadawania pytań świadkom na okoliczności przez nich ujawniane w toku przewodu sądowego;

III.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 366 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 4 w zw. z art. 6 k.p.k, poprzez wskazanie przed czynnością przesłuchania na terminie rozprawy świadka M. M. (10) aby w/w świadek odmówił składania zeznań i odpowiedzi na pytania ze strony oskarżonych, które to działanie świadczy o próbie uniemożliwienia realizowania prawa oskarżonych co do zadawania pytań, która to okoliczność wynika wprost ze złożonego oświadczenia przez w/w świadka na terminie rozprawy, w konsekwencji czego zaistniałe zdarzenie może świadczyć o wątpliwości co do bezstronności Sądu rozpoznającego merytorycznie niniejszą sprawę, w szczególności że świadek ten został zgłoszony przez oskarżonego B., jednakże został ten wniosek oddalony, a decyzja w zakresie dopuszczenia dowodu z zeznań świadka M. została wydana dopiero po złożeniu tego wniosku przez Oskarżyciela Publicznego:

IV. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k.:

-polegające na przyjęciu Sądu meriti, iż materiał dowodowy zebrany na etapie postępowania przygotowawczego oraz jurysdykcyjnego ponad wszelką wątpliwość potwierdził zasadność oskarżenia w zakresie udziału oskarżonego w zorganizowanej grupie o charakterze zbrojnym tzw. grupie (...), co w ocenie obrony było wynikiem dokonania w sposób dowolny a nie w swobodny oceny materiału dowodowego i wyprowadzenia z tej oceny błędnego wniosku, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, pomimo nie przedstawienia przez Sąd meriti dowodów w oparciu o które można by było dokonać ustaleń w zależności strukturalnych, roli w grupie, a w szczególności pominięcia okoliczności nie przekazywania przez oskarżonego pieniędzy do kasy grupy, jak również nie uzyskiwaniu żadnych gratyfikacji finansowych od samej grupy, co wprost wynika z zapisów zabezpieczonych u R. Z., które to okoliczności są istotne z punktu widzenia działalności grupy i przynależności do jej struktur, a w konsekwencji ustawowych znamion przestępstwa spenalizowanego w treści art. 258 par. 2 k.k.;

-odmowę waloru wiarygodności treści wyjaśnień oskarżanego w zakresie stosowania przemocy fizycznej przez świadka G. wobec niego i zmuszenia do podejmowania określonych działań, pomimo, iż okoliczności te znajdują swoje potwierdzenie w treści zeznań świadka M. M. (10), a które to okoliczności w ocenie obrony mają istotne znaczenia dla oceny zachowania samego oskarżonego, a w szczególności podważa to zasadność przypisania winy w zakresie przestępstwa spenalizowanego w treści art. 258 par. 2 k.k., albowiem za wnioskowanie wbrew logice należałoby uznać okoliczność jakiejkolwiek przemocy wobec osób przynależących do określonej grupy przestępczej;

-poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż wszystkie czyny przypisane oskarżonemu B. dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstwa, pomimo, iż wszechstronna analiza materiału dowodowego nie pozwala obiektywnie na dokonanie takich ustaleń, w szczególności gdy działania te nie były realizowane na polecenie osób decyzyjnych grupy i nie dotyczyły realizacji strategii grupy bądź mających na celu ochronę jej interesów, w konsekwencji czego Sąd I instancji uznając sprawstwo w czynach nie kwestionowanych przez oskarżonego winien wyeliminować ten zwrot z opisu czynu;

-uznaniem przez Sąd meriti, iż wyjaśnienia oskarżonego B. stanowią przyjętą przez niego linię obrony i nie zasługują na wiarę albowiem pozostają one w sprzeczności między innymi z treścią zeznań A. G. (1), pomimo, iż na skutek złożonych zeznań w zakresie zdarzenia z udziałem D. K. (1), Sąd meriti dokonał zmiany kwalifikacji czynu zarzuconego aktem oskarżenia;

-dokonanie oceny zebranego materiału dowodowego w sposób dowolny i wyciąganiu wniosków o niewiarygodności zeznań innych świadków przesłuchiwanych w sprawie o tyle o ile treść tych zeznań pozostają w sprzeczności z treścią zeznań A. G. (1), co w konsekwencji prowadzi do konstatacji, iż Sąd meriti w tym zakresie nie kierował się zasadą obiektywizmu procesowego i brał pod uwagę jedynie okoliczności na niekorzyść oskarżonego, nawet przy jednoznacznych brakach potwierdzenia procesowego wskazanych okoliczności przez świadka G., przez innych świadków składających zeznania w sprawie;

-poprzez uznanie przez Sąd I instancji, iż oskarżony B. udzielał pomocy innym ustalonym osobom do czerpania korzyści majątkowej od kobiet trudniących się przydrożną prostytucją, opierając się w tej części na zeznaniach A. G. (1) uznając je za wiarygodne włącznie z tymi, które miały obrazować stosowanie przemocy fizycznej przez oskarżonego wobec w/w kobiet pomimo, iż K. Y., S. Z., N. F., M. M. (12) , M. W. (3), I. R., R. N., I. S., jednoznacznie wskazały osoby które przyjeżdżały po pieniądze za ochronę na trasie włącznie z rozpoznaniem na tablicach poglądowych osób H. R., P. K. (4) i T. K., zaprzeczając przy tym o stosowaniu wobec nich jakiejkolwiek przemocy fizycznej przy jednoczesnym nie rozpoznaniu oskarżonego jako osoby która pojawiała się w rejonie trasy (...), które to okoliczności wprost podważają wiarygodność relacji świadka G. w tym zakresie, w szczególności w sytuacji gdy świadek B. oraz P. zaprzeczyli udziałowi w interwencjach na trasie (...), a Prokuratura na dzień składania przez nich zeznań, nie przedstawiła im zarzutu obejmującego przypisany oskarżonemu B., czyn przestępczy;

-polegającą na błędnej ocenie materiału dowodowego a następnie na niekorzystnej dla oskarżonego analizie całokształtu okoliczności w zakresie pobicia ustalonych osób w M. i wyprowadzeniu nieprawidłowego wniosku, iż oskarżony jadąc do wspomnianej miejscowości miał świadomość celu tej podróży, jak również brał czynny udział w realizacji samego pobicia, podczas gdy z zeznań świadka M. M. (10) jednoznacznie wynika, iż osoby jadąc na miejsce nie wiedziały w jakim celu mają tam się udać, a relacje pozostałych świadków rodzą wątpliwości czy w ogóle oskarżony B. był w centrum przy pobiciu, w konsekwencji czego nie można uznać wypełnienia znamion czynu zabronionego mu przypisanego w oczekiwaniu w samochodzie w kompleksie leśnym poza M.;

-poprzez przyjęcie przez Sąd meriti, iż oskarżony B. brał udział w obrocie środkami odurzającymi w postaci kokainy o łącznej wadze 250 gram. które to ustalenie zostało oparte na analizie materiału dowodowego bez wszechstronnego rozważanie wszelkich istotnych okoliczności w tym zakresie, w szczególności treści zeznań M. M. (9), który na etapie postępowania jurysdykcyjnego zaprzeczył okoliczności aby oskarżony przekazywał mu w/w środki odurzające o wadze co najmniej 150 gram, jednoznacznie wskazując P. D. jako osobę z którą dokonywał obrotu środkami odurzającymi;

-poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego B. za zachowanie wypełniające znamiona przestępstwa pobicia w formie usiłowania bez uwzględnienia okoliczności, w których oskarżony składając wyjaśnienia na temat tego zdarzenia podał szczegóły, które ostatecznie pozwoliły Sądowi na dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej czynu mu pierwotnie zarzucanego, a które to okoliczności mając na uwadze wpływ tych wyjaśnień na sytuację prawną pozostałych oskarżonych, winno w ocenie obrony skutkować wymierzeniem kary w niższym wymiarze;

V.obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 424 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez niewskazanie przez Sąd I instancji w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku powodów dla których treść wyjaśnień i zeznań świadka A. G. (1) stanowi dowód na tyle wiarygodny, iż inne dowody, które były przeprowadzane w sprawie stają się niewiarygodne w części w której nie korespondują one właśnie z treścią wyjaśnień lub zeznań świadka G.:

IV.Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. .wnosił o:

-uchylenie zaskarżonego wyroku w całości w razie uznania przez Sąd zasadności zarzutów wskazanych w pkt. I - III apelacji;

względnie o:

-zmianę wyroku w zakresie pkt. XI., XLI, XLII, XLIII, XLIV, XLVI, poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów;

-zmianę wyroku w zakresie pkt, XV i XLVII poprzez wyeliminowanie z opisu czynu „przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw” i wymierzenie kary w niższym wymiarze;

Obrońca oskarżonego D. Z. (1) wyrokowi zarzucił:

1. na podstawie art. 438 p 2 k.p.k. naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez obrazę art. 7, 5§2 i 4 k.p.k. dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zawartego w sprawie, naruszenie zasady in dubio pro reo oraz uznawanie licznych okoliczności na niekorzyść oskarżonego w sytuacji, w której powinno być odwrotnie w postaci uznania, iż oskarżony uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej tzw. S., a także uczestniczył w wyjazdach na trasę m. oraz utrudniał odzyskanie pojazdu S. (zarzuty XXXVII, XXXVIII i XLI a/o i punkty wyroku LII, LIII oraz LVI), co miało wynikać z uznania za wiarygodne zeznań i wyjaśnień A. G. (1) i Z. S. (1) oraz P. D., których Sąd nie zweryfikował, uznając za wiarygodne a priori wskazując, że pomawiający nie mieli interesu, aby obciążać oskarżonego, a z kolei wyjaśnienia oskarżonego puentując jako przyjętą linię obrony;

2. na podstawie art. 438 p.2 k.p.k. naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez obrazę art. 7, 5 §2 i 4 k.p.k. dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zawartego w sprawie, naruszenie zasady in dubio pro reo oraz uznawanie licznych okoliczności na niekorzyść oskarżonego w sytuacji, której powinno być odwrotnie w postaci uznania, iż działania oskarżonego w zakresie czynu opisanego w zarzucie XXXIX i XL a/o, (odpowiednio punkty LIV i LV wyroku) nie były w żaden sposób inspirowane przez A. G. (1), nie miały charakteru osobistej wendetty i stanowiły element działania w grupie przestępczej;

3. na podstawie art. 438 p.4 k.p.k. rażąco surową karę wymierzoną oskarżonemu za czyny w a/o XXXIX, XL, XLII i XLIII ( LIV, LV oraz L. i LVII wyroku) wobec faktu, że oskarżony  przyznał się do tych czynów, zdarzenia były inspirowane przez inne osoby, oskarżony nie figuruje w KRK;

4.na podstawie art. 438 § 2 k.p.k. naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez obrazę art. 424 §1 p. 1 i § 2 k.p.k. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu dlaczego Sąd daje wiarę wyjaśnieniom świadków oskarżenia pomijając jawiące się rozbieżności, a dlaczego dezawuuje wyjaśnienia oskarżonych, kwitując to wyłącznie przyjętą przez nich linią obrony;

5.oddalenie wniosków dowodowych obrony i oskarżonych zmierzających do wykazania nieścisłości w zeznaniach świadków oskarżenia, a także przeczących twierdzeniom aktu oskarżenia

6.uchylanie pytań oskarżonych zmierzających do wykazania nieścisłości w zeznaniach świadków oskarżenia

7.na podstawie art. 438 § 1 k.p.k. naruszenie prawa materialnego poprzez braku uznania oskarżonego Z. za osobę młodocianą

Wnosił o:

1.uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi pierwszej instancji;

2.alternatywnie zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego D. Z. (1) w zakresie zarzutów XXXVII, XXXVIII i XLI a/o i punktów wyroku LII, LIII oraz LVI, oraz obniżenie kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu za pozostałe czyny oraz karny łącznej wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe i karę łączną niższą, w zakresie dolnego zagrożenia karą, a także zmianę kwalifikacji prawnej i opisu tych czynów poprzez wyeliminowanie kwalifikacji z art. 65 kk

3.jednocześnie wnoszę o zasądzenie kosztów obrony z urzędu prowadzonej za drugą instancję, która nie została opłacona w całości ani w części;

Obrońca oskarżonego P. M. (1) wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1)  art. 7 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodu z zeznań świadka Z. S. (1), bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego, a w konsekwencji uznaniu ich za spójne, w pełni wiarygodne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym zgormadzonym materiale dowodowym, podczas gdy były one w części niespójne i niejasne oraz w istotnych elementach dotyczących stanu faktycznego sprawy sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, oraz rozstrzygnięciu wątpliwości nie usuniętych w toku postępowania dowodowego na niekorzyść oskarżonego, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego;

2)  art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego, a w konsekwencji uznaniu ich za niewiarygodne w części jakiej oskarżony wskazał, iż nie dopuścił się zarzucanych mu czynów, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego;

Na podstawie art 438 pkt 3 k.p.k. zarzucił temu wyrokowi mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a polegający na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów aktem oskarżenia, podczas gdy z całokształtu zebranego materiału dowodowego w sprawie wynika, że oskarżony nie dopuścił się zarzucanych mu czynów;

Ewentualnie, gdyby Sąd Odwoławczy nie uwzględnił powyższych zarzutów dotyczących sprawstwa oskarżonego:

Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi wymierzenie kary rażąco surowej wskutek pominięcia w procesie wyrokowania okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, pozytywnej prognozy kryminologicznej, pominięcia sposobu zachowania oskarżonego przed i po dacie czynu, jak i jego sytuacji rodzinnej i zawodowej, co miało wpływ na treść wyroku w zakresie wymierzenia kary rażąco surowej.

Podnosząc te zarzuty wnosił o:

1.  zmianę wyroku na korzyść oskarżonego P. M. (1) w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Ewentualnie, gdyby Sąd Odwoławczy nie uznał za zasadne zarzutów stawianych wyrokowi w zakresie kwestionowania sprawstwa oskarżonego wnosił o:

2.zmianę wyroku w części dotyczącej kary poprzez wymierzenie kary łagodniejszej od kary wymierzonej przez Sąd I instancji,

3.zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania sądowego w całości przez wzgląd na bardzo trudną sytuację finansową i osobistą.

Ponadto wnosił o zaliczenie w poczet materiału dowodowego załączonych do apelacji dokumentów tj. kopię odpisu skróconego aktu urodzenia córki oskarżonego, zaświadczenie lekarskie córki oskarżonego.

Na okoliczność obecnej sytuacji osobistej, zawodowej i rodzinnej oskarżonego.

Obrońca P. M. (2) powyższemu wyrokowi zarzucił:

-obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia - poprzez przekroczenie granic skargi Prokuratora bez spełnienia warunków przewidzianych w art. 398 § 1 k.p.k. i uznanie P. M. (2) winnym wprowadzenia do obrotu środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 2 kg, gdy tymczasem zarzut aktu oskarżenia w pkt. XLVIII dotyczył co najmniej 1 kg.;

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść tegoż orzeczenia - a polegający na uznaniu, iż z wyjaśnień i zeznań Z. S. (1) wynika, że P. M. (2) był aktywnym członkiem grypy przestępczej, zajmował się transportem środków odurzających oraz prowadził ich dystrybucję, w sytuacji, gdy żaden inny współoskarżony lub świadek przesłuchany w sprawie nie potwierdził tych okoliczności.

Wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i 437 § 2 k.p.k. wnosił o:

-zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. M. (2) od popełnienia przypisanych mu przez Sąd I instancji czynów,

ewentualnie

-uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej P. M. (2) i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego R. R. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a)naruszenie przepisu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na dokonaniu przez Sąd Okręgowy, XVIII Wydział Karny w istocie w pełni dowolnej oceny dowodów w zakresie przyznania w pełni wiarygodności zeznaniom świadków A. G. (1), I. A., M. H. i P. D., a w szczególności Z. S. (1), którego zeznania i wyjaśnienia były często jedyną podstawą poczynionych ustaleń stanu faktycznego odnośnie oskarżonego R. R. (2), na skutek naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, a także uznania za niewiarygodne w całości wyjaśnień oskarżonego R. R. (1), jak również nieprawidłową ocenę zeznań innych świadków, wyjaśnień oskarżonych, jak też dokumentów, zebranych i ujawnionych w niniejszej sprawie, które wykluczały lub poddawały w wątpliwość sprawstwo oskarżonego R. R. (1), a w szczególności poprzez niewłaściwe przyjęcie, że depozycje Z. S. (1) i A. G. (1) zasługują na wiarę, ponieważ nie umniejsza on własnej roli w popełnionych przestępstwach, w sytuacji, gdy ich prawidłowa ocena uzasadnia przekonanie, że minimalizują oni własną odpowiedzialność karną przerzucając ją na współoskarżonych;

b)naruszenie przepisu art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k., polegające na zaniechaniu Sądu Okręgowego w Warszawie dążenia do realizacji zasady prawdy materialnej i wszechstronnego wyjaśnienia istotnych okoliczności zarzucanych oskarżonemu przestępstw, a także uniemożliwieniu oskarżonemu realizacji prawa do obrony poprzez niezasadne i masowe uchylanie pytań oskarżonych kierowanych do zeznających świadków, oddalenie wniosków dowodowych złożonych przez oskarżonych, w tym oskarżonego R. R. (1), a także obrońców oskarżonych, które zmierzały do weryfikacji dowodów z zeznań świadków, w tym w szczególności wniosków o konfrontację świadka koronnego M. H. ze świadkiem A. G. (1), wniosków o dołączenie protokołów z rozpraw w innych sprawach, na których odmienne zeznania lub wyjaśnienia składali świadkowie, których depozycje stanowiły podstawę ustaleń Sądu Okręgowego w Warszawie w niniejszej sprawie;

c)naruszenie przepisu art. 424 § 1 k.p.k., polegające na sporządzeniu uzasadnienia wyroku, które nie zawiera koniecznych elementów, nie odnosi się do całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, lecz ogranicza się do przytoczenia depozycji poszczególnych świadków, bez wyjaśnienia którym dowodom i z jakich przyczyn Sąd Okręgowy w Warszawie dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności, w efekcie czego zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej;

d)w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu R. R. (1) w punkcie XLIX aktu oskarżenia, punkt LXXV skarżonego wyroku, naruszenie art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez bezkrytyczne uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań K. S. (2), które stanowiły jedyną podstawę ustaleń w zakresie tego czynu, co do udziału oskarżonego w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, pomimo tego iż były lakoniczne, niespójne, pełne wątpliwości, a także oparte na informacjach rzekomo przekazanych K. S. (2) przez D. Z. (1), który nie potwierdził tych informacji, nadto w zebranym materiale dowodowym brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na fakt, iż oskarżony brał udział w obrocie posiadanym środkiem odurzającym, nie ustalono bowiem choćby potencjalnego nabywcy tego środka, brak jest również dowodu na okoliczność, iż oskarżony dopuścił się tego czynu w ramach udziału w zorganizowanej grupie przestępczej;

e)w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu R. R. (1) w punkcie XLIX aktu oskarżenia, punkt LXXV skarżonego wyroku, naruszenie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegające na zaniechaniu wskazania w uzasadnienia wyroku, które dowody wskazują na fakt, iż oskarżony brał udział w obrocie posiadanym środkiem odurzającym, a jakie na fakt, iż oskarżony dopuścił się tego czynu w ramach udziału w zorganizowanej grupie przestępczej;

f)w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu R. R. (1) w punkcie LI aktu oskarżenia, punkt LXXVII ppkt 1 skarżonego wyroku, naruszenie art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez bezkrytyczne uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań Z. S. (1), które stanowiły jedyną podstawę ustaleń w zakresie tego czynu, pomimo tego iż były lakoniczne, wewnętrznie sprzeczne i niespójne z pozostałym zebranym materiałem dowodowym, jak również pominięcie zeznań matki oskarżonego K. R. oraz wyjaśnień oskarżonego P. M. (1), co doprowadziło Sąd Okręgowy w Warszawie do błędnych ustaleń faktycznych, że oskarżony uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi w ilościach i okolicznościach określonych w punkcie LXXVII ppkt 1 skarżonego wyroku;

g)w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu R. R. (1) w punkcie LI aktu oskarżenia, punkt LXXVII ppkt 1 skarżonego wyroku, naruszenie art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 183 § 1 k.p.k., polegające pouczeniu świadka A. G. (1) na rozprawie w dniu 31 marca 2015 r., aby nie odpowiadał na pytania oskarżonych dotyczące jego wiedzy w zakresie obrotu środkami odurzającymi, ze względu na toczące się wobec niego postępowanie karne, jak również aprobowaniu odmowy świadka odpowiedzi na pytania w sytuacji, gdy jego odpowiedź nie narażała na odpowiedzialność karną jego lub osób mu najbliższych;

h)w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu R. R. (1) w punkcie LII aktu oskarżenia, punkt LXXVIII skarżonego wyroku, naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez bezkrytyczne uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań Z. S. (1), które stanowiły jedyną podstawę ustaleń w zakresie tego czynu, pomimo tego iż były lakoniczne, wewnętrznie sprzeczne i niespójne z pozostałym zebranym materiałem dowodowym, jak również pominięcie przy ocenie depozycji Z. S. (1) zeznań matki oskarżonego K. R., co doprowadziło Sąd Okręgowy w Warszawie do błędnych ustaleń faktycznych, że oskarżony posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną;

i)w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu R. R. (1) w punkcie LII aktu oskarżenia, punkt LXXVIII skarżonego wyroku, naruszenie art. 5 k.p.k., poprzez ustalenie, że oskarżony R. R. (1) dopuścił się popełnienia przestępstwa posiadania broni palnej bez wymaganego zezwolenia, w sytuacji gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie daje podstaw do dokonania takiego ustalenia, albowiem wszyscy świadkowie oskarżenia przedstawiają różne wersje dotyczące broni znajdującej się na wyposażeniu grupy, jej ilości, rodzaju, a przede wszystkim miejsca przechowywania i osoby mającej nad nią pieczę;

k)w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu R. R. (1) w punkcie LIII aktu oskarżenia, punkt LXXIX skarżonego wyroku, naruszenie art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez bezkrytyczne uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań P. D., które stanowiły podstawę ustaleń w zakresie tego czynu, pomimo tego iż były lakoniczne, wewnętrznie sprzeczne, przedstawiały przebieg zdarzenia w sposób odmienny niż A. G. (1), świadek nie widział oskarżonego na miejscu przestępstwa, a jedynie w zupełnie innym rejonie W., nadto wyjaśnienia i zeznania te były niespójne z pozostałym zebranym materiałem dowodowym, co doprowadziło Sąd Okręgowy w Warszawie do błędnych ustaleń faktycznych, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa okolicznościach określonych w punkcie LXXIX skarżonego wyroku;

l)w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu R. R. (1) w punkcie LIII aktu oskarżenia, punkt LXXIX skarżonego wyroku, naruszenie art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez bezkrytyczne uznanie za wiarygodne wyjaśnień i zeznań A. G. (1), które stanowiły podstawę ustaleń w zakresie tego czynu, pomimo tego iż były lakoniczne, wewnętrznie sprzeczne, przedstawiały przebieg zdarzenia w sposób odmienny niż P. D., nadto wyjaśnienia i zeznania te były niespójne z pozostałym zebranym materiałem dowodowym, co doprowadziło Sąd Okręgowy w Warszawie do błędnych ustaleń faktycznych, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa okolicznościach określonych w punkcie LXXIX skarżonego wyroku;

1)błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego wyroku, który miał istotny wpływ na jego treść i polegających na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony R. R. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanych mu w punktach L - LIV aktu oskarżenia przestępstw, w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku;

m)błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego wyroku, który miał istotny wpływ na jego treść i polegających na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony R. R. (1) w ramach zarzucanego mu w punkcie XLIX aktu oskarżenia dopuścił się popełnienia przestępstwa udziału w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż można mu jedynie przypisać winę w posiadaniu zabezpieczonego środka odurzającego.

III.Mając na uwadze wywiedzione zarzuty, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie, poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych mu w punktach L-LIV aktu oskarżenia, a także zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego mu w punkcie XLIX aktu oskarżenia, połączonego z wymierzeniem oskarżonemu kary w wymiarze odpowiadającym zmienionej kwalifikacji prawnej i uwzględniającej wszystkie dyrektywy wymiaru kary.

Obrońca oskarżonego M. G. (1) zarzucił wyrokowi:

I. w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu M. G. (1) w punkcie LXXXV, LXXXVI, LXXXVII i LXXXVIII wyroku:

1.obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 KPK) tj.:

1.1. art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu przez Sąd dowolnej oceny przeprowadzonych dowodów, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. dowodu:

a)z pomówienia Z. S. (1), poprzez przyjęcie, wyłącznie w oparciu o ten dowód, że Oskarżony dopuścił się popełnienia czynów przypisanych Oskarżonemu w pkt LXXXVI, LXXXVII i LXXXVIII wyroku (dalej: też udziału w obrocie środkami odurzającymi), a także z uwzględnieniem tego dowodu, że Oskarżony dopuścił się popełnienia czynów przypisanych mu w LXXXV wyroku (dalej też: udziału w zorganizowanej grupie przestępczej), pomimo że dowód ten nie spełniał kryteriów uznania go za wiarygodny takich, jak: logiczność, stanowczość, konsekwentność, zgodność z logiką wypadków, brak osobistego zainteresowania pomawiającego oraz jako dowodu nieweryfikowalnego, co nie pozwala na uznanie winy oskarżonego w oparciu o jego treść,

b)zeznań P. T. (1), poprzez przyjęcie dowodu z tych zeznań dla oceny wiarygodności świadka Z. S. (1), podczas gdy wiedza P. T. (1) na temat działalności oskarżonego M. G. (1) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej tzw. (...) i udziału Oskarżonego w obrocie narkotykami pochodzi od Z. S. (1) (błąd logiczny),

c)wyjaśnień oskarżonego M. T. (1), poprzez nieuzasadnione niedanie im wiary, co do jego nieobecności w W. w okresie od czerwca 2009 r. do końca sierpnia 2009 r., w którym to okresie M. T. (1) miał rzekomo zostać oddelegowany, jako diler przez Oskarżonego M. G. Z. S., pomimo, że zeznania te są logiczne i korespondują w tym zakresie z pozostałym materiałem dowodowym;

d)zeznań świadków B. S. i S. T. poprzez uznanie, że zeznania tych świadków nie potwierdzają okoliczności

II.Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych na podstawę orzeczenia,

(art. 438 pkt 3 KPK)

W ocenie obrony Sąd I instancji poczynił błędne ustalenia faktyczne, zaś błąd w tych ustaleniach był efektem poczynionych uchybień proceduralnych. Wpływ tych błędów był wskazywany przy okazji poszczególnych uchybień dlatego w tym miejscu należy skonstatować poczynione wywody.

Należy kategorycznie podkreślić, że przy rekonstruowaniu faktów niniejszej sprawy Sąd meriti posłużył się rozumowaniem logicznie nieprawidłowym, sprzecznym ze wskazaniami doświadczenia życiowego, co w efekcie doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Odnosząc się zaś do ustaleń poczynionych w zakresie udziału M. G. (1) w obrocie substancjami odurzającymi, podnieść trzeba, że Sąd ustalił, jedynie w oparciu o niewiarygodnego - jak to zostało powyżej wykazane - świadka Z. S. (1), iż Oskarżony rzekomo oddał mu „swoich dilerów" i udostępnił piwnicę, brał udział w obrocie co najmniej 0,25 g, 0, 5 kg i 2 kg kokainy i pośredniczył w transakcji nabycia środków odurzających, zaś co do faktycznego zbycia tych substancji - dowodów brak.

Ustalenia w tym przedmiocie, to jest „uczestnictwa w obrocie", jak warunek sine qua non odpowiedzialności karnej z art. 56 p.n., powinny zostać precyzyjnie poczynione, aby wykluczyć sytuację, w której nabywca substancji psychotropowych nie dokonuje ich dalszej odsprzedaży, co skutkowałoby brakiem podstaw do przypisania mu odpowiedzialności, chyba że na innej podstawie prawnej.

Natomiast w zakresie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej ustalania Sądu zostały poczynione na podstawie zeznań świadków I. A. i M. H., a także Z. S. (1), A. G. (1), P. D., P. K. (4), P. T. (1), P. S. (2), a także D. K. (1) i R. K.. Świadkowie Ci albo Oskarżonego M. G. (1) w ogóle nie kojarzą albo ich nikła o nim wiedza wynika z przekazów Z. S. (1), którego wiarygodność została wyżej zakwestionowana. Sam Sąd stwierdza, że materiał dowodowy nie potwierdza pozycji przypisanej oskarżonemu M. G. (1) w grupie (...). Wynika to z prostego faktu, iż do struktur zorganizowanej grupy przestępczej Oskarżony nie należał. Samo przyjęcie, że dotyczących nieobecności w W. w okresie od czerwca 2009 r. do końca sierpnia 2009 r., pomimo, że zeznania te są logiczne, spójne i korespondują w tym zakresie ze sobą i wyjaśnieniami M. T. (1),

e)zeznań A. G. (1), poprzez niezasadne uznanie ich za wiarygodne w zakresie dotyczącym wprowadzenia i uczestnictwa w obrocie narkotykami Oskarżonego M. G. (2), podczas gdy w stosunku do tego świadka istnieją istotne wątpliwości co do jego wiarygodności, a przekazane przez niego informacje pochodzą od Z. S. (1);

f)zeznań świadków M. S. (2), J. S. (3), M. B. (2), T. B. (1), M. W. (2), którzy zostali przesłuchani celem weryfikacji wiarygodności zeznań świadka A. G. (1), poprzez uznanie za niewiarygodne, wskutek rozumowania Sądu sprzecznego z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, co skutkowało wadliwą oceną wiarygodności zeznań świadka A. G. (1) i dokonanie na ich podstawie ustaleń faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia.

g)zeznań świadków I. A., M. H., R. K., J. D., P. D., którzy zeznawali, że prowadzili działalnia w zakresie handlu narkotykami w grupie (...) i w tym celu współpracowali z osobami, z którymi rzekomo w tym samym zakresie współpracować miał oskarżony M. G. (1) tj. z Z. S. (1) czy A. S. (1), a jednocześnie wymienieni świadkowie zeznali, że nie znają Oskarżonego, poprzez niewyciągnięcie wynikających z tego faktu logicznych wniosków, co do braku przynależności Oskarżonego do struktury grypy (...).

1.2. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności wynikających z zeznań świadka:

— P. D. takich jak, to że, nigdy nie widział, aby Oskarżony odbierał od kogoś narkotyki oraz, że relacje świadka i Oskarżonego miały charakter jedynie koleżeński, który to dowód został uznany za wiarygodny w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych i niewyciągnięcie wynikających z tego faktu logicznych wniosków, co do braku udziału Oskarżonego M. G. (1) w obrocie narkotykami i przynależności do struktury grypy (...).

Skutkiem powyższych błędów procesowych był:

2.Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mogący mieć wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.) polegający na błędnym przyjęciu, że:

a)oskarżony M. G. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, należał do jej struktury i podzielał cele jej przestępczej działalności, miał świadomość istnienia grupy i zamiar działania w jej ramach, co skutkowało nieuzasadnionym przypisaniem mu sprawstwa w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu M. G. (1) w punkcie LXXXV wyroku;

b)oskarżony M. G. (1) brał udział w obrocie środkami odurzającymi polegającym na popełnieniu czynów przypisanych oskarżonemu M. G. (1) w punkcie LXXXVI, LXXXVII i LXXXVIII, co skutkowało niezasadnym przypisaniem pomocnictwa do sprawstwa i sprawstwa w zakresie tych czynów.

II.w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu M. G. (1) w punkcie LXXXV zaskarżonego wyroku, w przypadku uznania przez Sąd, iż ustalony w sprawie stan faktyczny jest prawidłowy, zarzucam:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na treść wyroku tj.: a) art. 258 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie, przy dokonaniu przez Sąd ustaleń, że oskarżony M. G. (1) „nie posiada określonej pozycji w strukturach grupy przestępczej (...)" oraz określając, że jest on niejako wobec struktur grupy „niezależny", co nie pozwalało na przyjęcie, że oskarżony M. G. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamion art. 258 § 2 k.p.k.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., wnosił o:

I.o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. G. (1) od wszystkich przypisanych czynów przypisanych mu w zaskarżonym wyroku (pkt LXXXV, LXXXVI, LXXXVII i LXXXVIII);

II.w przypadku uznania przez Sąd II instancji za niezasadne wydanie wyroku reformatoryjnego o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

a także,

IV.  zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu odwoławczym oskarżonemu M. G. (1), według norm przepisanych, które to koszty nie zostały uiszczone w całości ani w części.

Obrońca oskarżonego M. T. (1) zarzucił wyrokowi:

-błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, w związku z niewłaściwą oceną materiału dowodowego sprawy i ukształtowaniem przekonania Sądu I instancji na podstawie wybranych, a nie wszystkich dowodów, ocenionych dowolnie, a nie swobodnie, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia, jak również rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego poprzez przyjęcie, że :

Ad. pkt XCII wyroku:

•oskarżony M. T. (1) w okresie od co najmniej czerwca 2009 r. do przynajmniej października 2009 r. w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z A. S. (1), J. S. (1), M. K., I. A., M. Z. (1), A. G., M. W. (1), C. F., Z. S., P. T., M. G., P. M. (1), R. R., P. M. (2), D. Z., R. C., M. B. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. (...), mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przestępstw przeciwko zdrowiu i wolności, w tym wolności seksualnej oraz przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach, wyczerpując tym samym dyspozycję przepisu art. 258 $ 2 k.k., podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu, obejmujący wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu sądowym, relacje świadków: I. A., M. H., P. S., A. G., R. (...), J. D., P. D., M. S. (1),J. S. (1), M. B., K. L., M. F., T. B. (1), R. P., M. W. (1), M. K., M. W. (1), M. N., A. C. i A. P., spośród których część ma postawione zarzuty współudziału w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. (...), protokoły okazania wskazanym wyżej świadkom tablic poglądowych z wizerunkiem oskarżonego M. T. (1), a także obciążające oskarżonego zeznania świadków: Z. S. (3), P. T. (1) i P. D., wskazuje na to, że:

-żaden ze wskazanych wyżej świadków, z wyłączeniem Z. S. (1), P. T. (1) i P. D., pomimo przyznania faktu współdziałania w zorganizowanej grupie przestępczej tzw. (...) na różnych szczeblach ( odnosi się to do świadków : I. A., A. G., P. S. (1), R. K., J. D., P. D., M. H.) nie rozpoznał oskarżonego M. T. (1) na okazanych im tablicach poglądowych i nie wskazał go jako członka tej grupy,

-z zeznań świadków Z. S. (1), P. T. (1) oraz P. D., obciążających oskarżonego nie wynika, aby posiadał on jakąkolwiek wiedzę, iż przynależy do zorganizowanej grupy przestępczej dysponującej bronią, używaną przez tę grupę w prowadzonej działalności przestępczej lub też zakładającej jej użycie,

-z wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się do popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję przepisu art. 258 $ 2 k.k. nie wynika, aby - stosownie do obowiązującej w tym zakresie linii orzeczniczej - miał on świadomość, iż brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, której uczestnicy używali broni palnej przy dokonywaniu przestępstw i akceptował to, a Sąd I instancji w żaden sposób nie wykazał i nie przedstawił dowodów przeciwstawnych, przeczących powyższej tezie, podnosząc wręcz w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, że oskarżony nie brał udziału w konfrontacyjnej działalności grupy (str. 101 uzasadnienia wyroku), podnosząc nadto w wywodach o charakterze ogólnym (str. 52 uzasadnienia), że jeżeli oskarżony nie wiedział, że bronią palną grupa dysponuje przynajmniej w ramach zamiaru wynikowego, nie można mu przypisać przestępstwa udziału w grupie przestępczej o takim charakterze;

Ad. pkt LXII wyroku :

•oskarżony M. T. (1) w bliżej nieustalonych dniach w okresie nie później niż od czerwca 2009 r. do września 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (1) , w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co świadka Z. S. (1), iż oskarżony działał od czerwca 2009 r. do września 2009 r., jednocześnie nie kwestionując zeznań świadków B. S. i S. T., krewnych oskarżonego, którzy potwierdzili, iż w okresie lipiec - sierpień 2009 r. przebywał u nich na wakacjach, co koresponduje z wyjaśnieniami oskarżonego, podnoszącego nadto, że w tym samym okresie wyjeżdżał wraz z bratem nad morze i w góry, mimo rozbieżności w ich relacjach odnoszących się do faktycznego czasu pobytu oskarżonego u rodziny, co wynika z faktu, iż świadkowie ci byli przesłuchani w toku postępowania przygotowawczego i przed Sądem w latach 2011

-2012, a więc mogli z przyczyn naturalnych nie pamiętać szczegółów związanych z pobytem u nich oskarżonego;

Ad. Pkt L.XIII ppkt 1 i 2 wyroku:

•oskarżony M. T. (1) od bliżej nieustalonego dnia w miesiącu czerwcu 2009 r. do nie później niż 19 października 2009 r. w W. działając w zamiarze, aby Z. S. (1) popełniał przestępstwa wprowadzania do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, haszyszu i kokainy ułatwił mu popełnianie takich przestępstw w ten sposób, że przechowywał w użytkowanym przez siebie pomieszczeniu gospodarczym budynku nr (...) przy ul. (...) należące do Z. S. (1) narkotyki, służącą do ich porcjowania wagę elektroniczną, pomagał w ważeniu i przygotowywaniu do sprzedaży narkotyków, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, kwalifikując czyn z art. 18 $ 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., a nadto, że oskarżony M. T. (1) w bliżej nieustalonych dniach w okresie od końca września 2009 r. do nie później niż 10 października 2009 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1,2 kg, w ten sposób, że przekazał wyżej wymieniony narkotyk dwukrotnie w ilościach po 0,5 kg i raz w ilości 200 gram P. T. (1) celem dalszej sprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, czym wyczerpał dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu czynu opisanego w pkt L.XIII wyroku, gdyż :

-Sąd I instancji w sposób bezkrytyczny dał wiarę zeznaniom świadka Z. S. (1), składającego zeznania w warunkach art. 60 § 3 i 4 k.k., z perspektywą minimalizacji konsekwencji karnych związanych z własną działalnością przestępczą w ramach zorganizowanej grupy przestępczej tzw. (...), z racji wielokrotnej karalności obeznanego z mechanizmami procesu karnego w przeciwieństwie do oskarżonego M. T. (1), osoby nigdy wcześniej nie karanej i nie notowanej, przy czym relacje tego świadka w zakresie dotyczącym udzielania mu pomocy w popełnianiu przestępstw nie zostały potwierdzone innymi, dostatecznymi dowodami, zaś ograniczona wiedza świadka P. T. (1) wskazującego, iż oskarżony przechowywał narkotyki należące do Z. S. (1) na strychu w budynku przy ulicy (...) w W. opiera się wyłącznie na tym, co usłyszał od świadka Z. S. (1), abstrahując od faktu, iż ten ostatni korzystał z pomieszczenia gospodarczego użyczonego mu przez oskarżonego zlokalizowanego na III piętrze budynku przy ulicy (...) w W.,

najmniej 80 gram i w postaci kokainy w łącznej ilości co najmniej 110 gram w ten sposób, że nabywał od Z. S. (3) marihuanę w ilościach jednorazowo od 5 gram do 10 gram tygodniowo oraz kokainę w ilościach od 10 gram do 20 gram jednorazowo oraz w jednym przypadku w ilości w ilości co najmniej 40 gram celem dalszej odsprzedaży w/w narkotyków, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, kwalifikując ten czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 $ 1 k.k., podczas gdy :

-zeznania świadka Z. S. (1), stanowiące podstawowy dowód do uznania winy oskarżonego w zakresie powyższego czynu nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, przede wszystkim w relacji świadka A. G. (1), działającego w grupie przestępczej tzw. (...) w latach 2006 - 2010 na wyższych jej szczeblach i na tym samym obszarze, to jest obejmującym wprowadzanie do obrotu środków odurzających, który w ogóle nie rozpoznał oskarżonego na tablicy poglądowej jako uczestnika tej grupy, mimo szerokiej wiedzy na temat jej funkcjonowania i osób do niej należących,

-żaden ze świadków przesłuchanych w toku postępowania nie potwierdził, aby oskarżony wprowadzał do obrotu narkotyki działając wspólnie i w porozumieniu z Z. S. (3), w tym także świadek P. T. (1) dysponujący w ocenie Sądu I instancji szczegółową wiedzą na temat działalności grupy przestępczej tzw. S. i współdziałania wielu jej członków z Z. S. (3) ( str. 62 uzasadnienia wyroku ), którego informacje odnoszą się wyłącznie do udzielania przez oskarżonego pomocy Z. S. w popełnianiu przestępstwa wprowadzania do obrotu środków odurzających,

-zeznania świadka P. D., mające w ocenie Sądu I instancji obciążać oskarżonego nie stanowią dostatecznego materiału dowodowego, albowiem świadek ten stwierdził w odczytanych przez Sąd wyjaśnieniach, że do grupy przestępczej tzw. (...) przystąpił formalnie z początkiem 2010 zatem nie mógł posiadać wiedzy na temat ewentualnej działalności oskarżonego w tej grupie w okresie objętym zarzutem (czerwiec 2009 r. - wrzesień 2009 r.), a Sąd nie ustalił, z jakich źródeł świadek ten posiada wiedzę na temat współdziałania oskarżonego z Z. S. (3), uznając zeznania tego świadka za w pełni wiarygodne na równi z zeznaniami świadka A. G. (1) ( str. 71 uzasadnienia wyroku), dla którego osoba oskarżonego M. T. (1) jest nieznana,

-konstrukcja zarzutu inkryminowanego oskarżonemu nie pozwala na przyjęcie poglądu, iż działał on w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu w rozumieniu przepisu art. 65 $ 1 ,k.k., gdyż :

1)w utrwalonym orzecznictwie za zorganizowaną grupę przestępczą uważa się co najmniej trzy osoby, których celem jest popełnienie określonych przestępstw lub też generalnie popełnianie przestępstw o luźnym związku, w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25 marca 1999 r. , II AKa 45/99, OSA 2000, z. 2, poz. 15), natomiast z treści zarzutu wynika ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu wyłącznie z Z. S. (1),

2)interpretacja pojęcia „stałe źródło dochodu” oznacza, że sprawca dopuszcza się zachowań przestępnych wielokrotnie, regularnie, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie głównego źródła dochodu - źródła znacznych korzyści majątkowych, niezależnie od faktu, iż Sąd I instancji nie ustalił, nawet w przybliżeniu częstotliwości zachowań przestępnych oskarżonego , przyjmując na podstawie relacji uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotnych okoliczności jego popełnienia, a nadto istotnych okoliczności, nieznanych dotychczas organom ścigania.

Świadkowie: I. A., M. H., P. S., R. K., J. D., P. D., a przede wszystkim A. G. (1), działający w grupie tzw. (...) w latach 2006 - 2010 na odcinku związanym z wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości narkotyków, który z racji pełnionej funkcji powinien dysponować dostateczną wiedzą na temat osób zajmujących się tym procederem, nie rozpoznali oskarżonego M. T. (1) na okazanych im tablicach poglądowych, a tym samym nie wypowiedzieli się o jego działalności w grupie, albowiem jest dla nich osobą zupełnie nieznaną. Trudno jest posądzać w/w świadków o to, że świadomie i celowo chronią oskarżonego, nie mając w tym żadnego istotnego dla siebie celu i interesu.

Sąd I instancji zeznaniom świadka A. G. (1) dał wiarę w takim samym stopniu, co relacjom świadków Z. S. (1) i P. D., podkreślając, iż „ ...na treść ich wypowiedzi należy patrzeć z perspektywy ich wzajemnej korelacji, albowiem wartością ich relacji jest ich niezależny charakter. Dlatego też dowód z zeznań tych świadków zyskał walor wiarygodności” (na str. 71 uzasadnienia wyroku).

Pozostaje kwestią enigmatyczną, dlaczego Sąd I instancji ocenia identycznie zeznania świadków A. G. (1) i Z. S. (1), skoro ich relacje w odniesieniu do oskarżonego M. T. (1) cechują się rażącą rozbieżnością.

Jak już wyżej wskazano, w świetle linii orzeczniczej grupę przestępczą tworzą co najmniej trzy osoby.

Z opisu czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach L.XII i L.XIII podpunkt 1 i 2 wyroku wynika ponad wszelką wątpliwość, że M. T. (1) działał wspólnie i w porozumieniu tylko i wyłącznie z jedną osobą. Odnośnie czynów z punktu L.XII i punktu L.XIII podpunkt 1 wyroku - ze świadkiem Z. S. (1), zaś w odniesieniu do czynu z punktu L.XIII podpunkt 2 wyroku - z P. T. (1).

Żaden ze wskazanych wyżej świadków nie podał, iż oskarżony przy dokonywaniu powyższych czynów działał jeszcze z inną, konkretnie ustaloną osobą, przy czym wszystkie te osoby łączył jeden wspólny cel - dokonywanie przestępstw, a precyzyjnie przestępstw polegających na wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających. Nie mogą grupy przestępczej tworzyć ludzie nawzajem się nie znający.

Nie związani szczególnym rodzajem więzi, jak to ujął Sąd Apelacyjny w Lublinie w powołanym wyżej wyroku z dnia 23 lipca 2002 r.

Sąd meriti skonstatował ogólnikowo na str. 92 i 93 uzasadnienia wyroku, iż z zeznań świadków wynika, że oskarżony M. T. (1) brał udział w działalności zorganizowanej grupy przestępczej, nie precyzując jednak, którzy konkretnie świadkowie potwierdzili tę okoliczność.

Brak jest dostatecznych dowodów pozwalających na aprobatę założenia, iż oskarżony M. T. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z osobami wymienionymi w opisie czynu z punktu XCII wyroku.

Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 02 listopada 2004 r., II AKa 119/04, CBOSA, stanął na stanowisku, iż dla przyjęcia, ze sprawca bierze udział w grupie przestępczej o charakterze zbrojnym nie jest wymagane, by posiadał broń osobiście, lub by stykał się z nią w jakikolwiek sposób. Wystarczy, że inni uczestnicy grupy działają z bronią, a sprawca ma tego świadomość i to akceptuje. O zbrojnym charakterze grupy decyduje łącznie - objęcie celami zorganizowanej grupy popełnianie przestępstw przy użyciu broni, zaopatrywanie się w broń przynajmniej przez niektórych członków grupy , a uświadamianie sobie tego faktu przez tych członków, którzy osobiście bronią nie dysponują.

Zbliżone stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 27 września 2001 r., II Aka 150/01, Prok. i Pr.- wkł. 2002, nr 7-8, poz. 30, stwierdzając, iż dla przyjęcia, że sprawca bierze udział w grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, nie jest wymagane, by posiadał broń osobiście lub stykał się z nią w jakikolwiek sposób, wystarczy, że inni uczestnicy związku działają z bronią, a sprawca ma tego świadomość i to akceptuje.

Żadna z osób wymienionych w opisie czynu z punktu XCII wyroku, z wyłączeniem Z. S. (1), którego zeznania stanowiły wyłączną podstawę do uznania winy oskarżonego, nie rozpoznała go na okazanych im tablicach poglądowych jako członka grupy przestępczej tzw. S., mimo, że osoby te działały w tej grupie na różnych jej szczeblach, miały dostateczną wiedzę na temat mechanizmów jej funkcjonowania i osób w niej działających. Z uwagi na rodzaj zarzutów stawianych oskarżonemu (wprowadzanie do obrotu znacznych ilości środków odurzających) istotne są relacje świadka A. G. (1), działającego w grupie tzw. (...) w latach 2006 - 2010 , nadzorującego z ramienia grupy to pole jej działalności i jednego z jej tzw. kapitanów, który z racji tego powinien znać osoby parające się tym procederem w strukturach grupy, zważywszy, że jak wynika z relacji innych świadków, byłych członków grupy tzw. (...), to poszczególni tzw. kapitanowie podejmowali decyzje o przyjęciu nowych członków. Jest wysoce wątpliwe, aby oskarżony mając w 2009 r. zaledwie 18 lat, będąc de facto uczniem szkoły średniej, nie obarczony żadną przeszłością kryminalną, mógł zostać przyjęty do zorganizowanej grupy przestępczej, a tym bardziej o charakterze zbrojnym.

Świadek A. G. (1), którego zeznania Sąd I instancji uznał za w pełni wiarygodne, nie rozpoznając oskarżonego na tablicy poglądowej, podobnie jak inni świadkowie nie wymienieni w opisie czynu z punktu XCII wyroku, nie był w stanie przedstawić jakiejkolwiek relacji na jego temat, gdyż oskarżony był dla świadka osobą zupełnie nieznaną.

Również z zeznań świadka Z. S. (1), który pomówił oskarżonego, nie wynika, aby posiadał on jakąkolwiek wiedzę na temat broni palnej używanej przez członków grupy do dokonywania przestępstw.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do stwierdzenia , że grupa tzw. (...) posługiwała się bronią przy okazji tzw. rozkminek, czyli porachunków z innymi grupami przestępczymi.

Z wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się do popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję przepisu art. 258 $ 2 k.k. nie wynika, aby - stosownie do obowiązującej w tym zakresie linii orzeczniczej - miał on świadomość, iż brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, której uczestnicy używali broni palnej przy dokonywaniu przestępstw i akceptował to, a Sąd I instancji w żaden sposób nie wykazał i nie przedstawił dowodów przeciwstawnych, przeczących powyższej tezie, podnosząc wręcz w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, że oskarżony nie brał udziału w konfrontacyjnej działalności grupy ( str. 101 uzasadnienia wyroku).

Nie bez znaczenia pozostają wywody o charakterze ogólnym Sądu I instancji zawarte na str. 52 uzasadnienia orzeczenia odnoszące się do omawianej wyżej kwestii, że jeżeli oskarżony nie wiedział, że bronią palną grupa dysponuje przynajmniej w ramach zamiaru wynikowego, nie można mu przypisać przestępstwa udziału w grupie przestępczej o takim charakterze.

Nie ma także podstaw do uznania, że oskarżony M. T. (1) w związku z czynami opisanymi w punkach L.XII i L.XIII podpunkty 1 i 2 wyroku, uczynił sobie z popełniania zarzucanych mu przestępstw stałe źródło dochodu.

Prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do stwierdzenia, że w 2009 r. oskarżony M. T. (1) jako 18 - letni wówczas człowiek, w związku z kontynuowanym procesem edukacyjnym pozostawał faktycznie na utrzymaniu rodziców, zaś część wakacji poświęcał na pracę przy zbiorach w gospodarstwie rolnym swojej babci B. S. w miejscowości G., aby zarobione w ten sposób pieniądze przeznaczyć na wyjazdy w drugiej połowie wakacji.

-Sąd I instancji z powodów niezrozumiałych i nie wyjaśnionych zdeprecjonował w znacznym stopniu wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie głównej, uznając je wyłącznie za przyjętą przezeń linię obrony, który podniósł, że pomoc udzielona świadkowi Z. S. miała polegać na użyczeniu mu pomieszczenia gospodarczego na III piętrze budynku przy ulicy (...) w W. w celu przetrzymywania tam jego rzeczy osobistych w związku z planowaną przez niego kolejną przeprowadzką i w związku z tym przekazał mu do dyspozycji klucz od drzwi wejściowych do budynku, klucz do kłódki w drzwiach pomieszczenia gospodarczego oraz wskazał numer kodu, którym to okolicznościom świadek Z. S. (1) nie zaprzeczył,

-zeznania świadka P. T. (1) w zakresie dotyczącym współdziałania z oskarżonym w obrocie środkiem odurzającym w postaci marihuany wbrew utrwalonej linii orzeczniczej i poglądom doktryny nie zostały potwierdzone, choćby w części innymi dowodami, przy jednoczesnej niemożności zweryfikowania zeznań tego świadka na rozprawie głównej z powodu skorzystania przez niego z przysługującego mu prawa do odmowy składania zeznań

-żaden z przesłuchanych w sprawie świadków, działających w zorganizowanej grupie przestępczej tzw. S., na różnych jej szczeblach, mających szeroką wiedzę na temat jej działalności i osób z grupą tą związanych nie rozpoznał oskarżonego i nie wskazał go jako uczestnika grupy, popełniającej przestępstwa związane z wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających,

-konstrukcja zarzutów inkryminowanych oskarżonemu w pkt L.XIII wyroku , z których wynika, że działał on wspólnie i w porozumieniu z jedną konkretnie ustaloną osobą, nie pozwala na uznanie, iż działał on w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, o której mowa w art. 65 § 1 k.k., albowiem w świetle utrwalonego orzecznictwa za zorganizowaną grupę przestępczą uważa się co najmniej trzy osoby, których celem jest popełnienie określonych przestępstw lub też generalnie popełnianie przestępstw o luźnym związku, w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie

(wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25 marca 1999 r. , II AKa 45/99, OSA 2000, z. 2 , poz. 15),

-interpretacja pojęcia „stałe źródło dochodu” oznacza, że sprawca dopuszcza się zachowań przestępnych wielokrotnie, regularnie, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie głównego źródła dochodu - źródła znacznych korzyści majątkowych, przy czym Sąd I instancji nie ustalił, nawet w przybliżeniu częstotliwości zachowań przestępnych oskarżonego polegających na udzielaniu pomocy świadkowi Z. S. , przyjmując wyłącznie na podstawie relacji tego świadka, iż oskarżony działał od czerwca 2009 r. do września 2009 r., jednocześnie nie kwestionując zeznań świadków B. S. i S. T., krewnych oskarżonego, którzy potwierdzili, iż w okresie lipiec - sierpień 2009 r. przebywał u nich na wakacjach w miejscowości G., co koreluje z wyjaśnieniami oskarżonego, podnoszącego nadto, że w tym samym okresie wyjeżdżał wraz z bratem nad morze i w góry, mimo rozbieżności w ich relacjach odnoszących się do faktycznego czasu pobytu oskarżonego u rodziny, co wynika z faktu, iż świadkowie ci byli przesłuchani w toku postępowania przygotowawczego i przed Sądem w latach 2011 - 2012, a więc mogli z przyczyn naturalnych nie pamiętać szczegółów związanych z pobytem u nich oskarżonego, abstrahując od faktu, iż oskarżony w toku procesu sądowego nie przyznał się do popełnienia czynów określonych w pkt L.XIII wyroku.

Mając na względzie podniesione w apelacji zarzuty wnosił:

-o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie, gdyby Sąd Apelacyjny w Warszawie nie podzielił argumentów obrony wyeksponowanych w apelacji i podtrzymał zaskarżony wyrok w mocy w zakresie winy oskarżonego,

-o zmianę wyroku poprzez zmniejszenie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego M. T. (1) do granic pozwalających na warunkowe zawieszenie jej wykonania.

Obrońca oskarżonego M. S. (1) wyrokowi zarzucił:

1)mającą wpływ na jego treść - obrazę przepisów postępowania, to jest:

a)naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. i wyrażonej w tym przepisie zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na popadnięciu przez Sąd Okręgowy w Warszawie, XVIII Wydział Karny w dowolność ocen w zakresie przyznania w pełni wiarygodności zeznaniom świadków J. D., I. A.. - Z., A. G. (1), a także uznania za niewiarygodne w całości wyjaśnień oskarżonego M. S. (1), jak również nieprawidłową ocenę zeznań innych świadków, wyjaśnień oskarżonych, jak też dokumentów, zebranych i ujawnionych w tej sprawie;

b)naruszenie przepisu art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k., polegające na zaniechaniu Sądu Okręgowego w Warszawie dążenia do realizacji zasady prawdy materialnej, niezasadnym oddaleniu wniosków dowodowych złożonych przez obrońcę oskarżonych i samych oskarżonych, które zmierzały do weryfikacji dowodów z zeznań świadków (vide art. 169 § 2 k.p.k.), jak również nieprzeprowadzenie z urzędu dowodów mających znaczenie dla ustalenia wiarygodności przesłuchiwanych świadków oraz osób, które mogłyby mieć wiedzę w zakresie możliwości popełnienia przez oskarżonych inkryminowanych im czynów, w tym niezasadne oddalenie złożonego przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) na rozprawie w dniu 11 lutego 2016 r. wniosku dowodowego o ponowne przesłuchanie oskarżonego P. S. (1), który jak wynikało z informacji posiadanych przez obrońcę oskarżonego zaczął współpracować z organami ścigania, co powoduje, iż jego wyjaśnienia mogły by spowodować weryfikację relacji składnych w tej sprawie przez przesłuchiwanych świadków, a nadto doprowadzić do ustalenia prawdy materialnej;

c)naruszenie przepisu art. 424 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego, zgromadzonego w niniejszej sprawie, a nadto zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów, a przede wszystkim szczegółowego wskazania w oparciu o jakie konkretnie dowody Sąd poczynił konkretne ustalenia stanu faktycznego, wnikliwej oceny zebranych w niniejszej sprawie dowodów, w tym kolejnych relacji składanych przez poszczególnych świadków;

2)błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na nietrafnym ustaleniu, że oskarżony M. S. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanych mu przestępstw, w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku.

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego P. S. (1) wyrokowi zarzucił:

I.obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj.:

1. obrazę art. 4 § 1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, a polegająca na skazaniu Oskarżonego przy uwzględnieniu przez Sąd Okręgowy w Warszawie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść P. S. (1) z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego, bez należytego uzasadnienia przyjętego stanowiska; 

2. obrazę przepisu art. 5 § 2 k.p.k. tj. zasady in dubio pro reo, poprzez wydanie przedmiotowego wyroku skazującego pomimo wystąpienia wątpliwości co do ustaleń rzeczywistego stanu faktycznego;

3.naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art 410 k.p.k. poprzez wydanie przedmiotowego orzeczenia w oparciu o przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegającej na jednostronnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego którego podstawę stanowiły zeznania współoskarżonego w niniejszej sprawie J. D. przy jednoczesnym pominięciu dowodów korzystnych dla Oskarżonego, podczas gdy zgodnie z przepisami prawa podstawę wyroku stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.

4.naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej oceny zebranych w sprawie dowodów przejawiającą się niewłaściwą, niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania, ocenę rozpoznania P. S. (1) przez S. B. jako sprawcę rozboju, podczas gdy, z materiału dowodowego wynika bezsprzecznie, iż S. B. rozpoznał oskarżonego jako osobę, z którą widział się dwukrotnie - raz w mieszkaniu wspólnej znajomej, i raz na W., przecząc jednocześnie aby P. S. (1) brał udział w zdarzeniu przy ul. (...).

5.naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. polegające na nieuwzględnieniu podczas wyrokowania treści zeznań świadka M. M. (8), który jako naoczny świadek a nadto sprawca przestępstwa w swych wyjaśnieniach i zeznaniach nie wskazał na P. S. (1) jako współsprawcę, i skazanie P. S. (1) przez Sąd Okręgowy w Warszawie, pomimo uznania zeznań ww. świadka za wiarygodne i korespondujące z pozostałymi dowodowymi.

Wynikający z powyższych uchybień

6.błąd w ustaleniach faktycznych, leżących u podstaw orzeczenia, a który miał wpływ na wynik sprawy polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, że oskarżony P. S. (1) uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi, z czego uczynił stałe źródło dochodu, podczas gdy, z zeznań świadka S. C. wynika, że P. S. (1) nie uczestniczył w takim przedsięwzięciu co nadto zostało potwierdzone przez świadka M. M. (8), który przyznając się do zarzucanego mu czynu nie wskazywał na udział P. S. (1).

7.błąd w ustaleniach faktycznych, leżących u podstaw orzeczenia, a który miał wpływ na wynik sprawy polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, że oskarżony był sprawcą rozboju na osobie S. B. podczas gdy, z zeznań Pokrzywdzonego wynika, że P. S. (1) nie brał udziału w rzeczonym usiłowaniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez S. B..

III.Wnosił o:

1.zmianę Wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, XVIII Wydział Karny z dnia 4 marca 2016 r. wydany w sprawie o sygn. akt XVIII K 297/11 poprzez uniewinnienie P. S. (1) od stawianych mu zarzutów

ewentualnie, z ostrożności procesowej o:

2.uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Postępowanie sądowe zostało przeprowadzone bardzo starannie. Świadkowie, którzy zdecydowali się zeznawać na temat zdarzeń będących przedmiotem tego postępowania byli przesłuchiwani wielokrotnie, przez wiele dni. Strony zadawały drobiazgowe wręcz pytania, niektóre z nich były uchylane, lecz leżało to w zakresie uprawnień danych Przewodniczącemu w ramach art. 366 § 1 k.p.k. Zauważyć należy, że przykładowo R. R. (1) pouczał Przewodniczącą, że tylko on zadaje pytania, a pytał o kolor ścian (k. 34084) . Wiedza wynikająca z lektury protokołów rozpraw wskazuje na to, że świadków usiłowano przesłuchiwać nawet na okoliczności nie związane z zarzutami. Zgodnie z art. 391 § 1 k.p.k. protokoły należy odczytywać w niezbędnym zakresie, a nie całe, czy też z innych postępowań na wszelki wypadek, jak chcieli to oskarżeni i ich obrońcy. Przykładem powyższego był wniosek obrońcy M. S., stanowiący następnie podstawę sformułowania zarzutu odwoławczego o powtórne przesłuchanie P. S.. Tyle tylko, że wniosek ten nie zawierał konkretnej tezy dowodowej. Obrońca powziąwszy informację, że P. S. w toku innego postępowania podjął decyzję o współpracy z organami ścigania oczekiwał od sądu sprawdzenia o czym zeznawał w Prokuraturze w Ostrołęce, jak też oczekiwał wywarcia pewnej presji, aby złożył wyjaśnienia w toku postępowania sądowego na okoliczność zdarzenia popełnionego na szkodę S. B.. Lojalnie przyznać też należy, że sąd również uwzględniał wnioski dowodowe, przeprowadzał dowody z zeznań zawnioskowanych świadków.

W kontekście powyższych rozważań na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut obrońcy M. B. (1) dotyczący możliwości zadawania pytań A. G. (1) na wszelkie okoliczności wynikające z treści ujawnionych protokołów. Trudno też zaakceptować zarzut obrazy art. 183 §1 k.p.k. w sytuacji gdy to świadek A. G. (1) w sposób subiektywny dokonywał oceny, odpowiedź na które z zadanych pytań mogłaby narazić go na odpowiedzialność karną. Proponowane przez obrońcę M. B. dyscyplinowanie świadka, aby nie uchylał się od udzielania odpowiedzi, niezależnie od skuteczności, w istocie zachęca do łamania praw świadka. Przepisy postępowania karnego nie uniemożliwiają zastosowania art. 182 § 3 k.p.k. wobec świadka, który jest współoskarżonym w innej sprawie o tożsame zarzuty. Materiał dowodowy zebrany w toku postępowania przygotowawczego nie uległ dyskwalifikacji i nadal podlegał ocenie, z którego to obowiązku Sąd Okręgowy prawidłowo się wywiązał.

Odnośnie braku bezstronności sędziego, to kwesta ta została rozpoznana w toku trwającego przed Sądem I instancji postępowania (postanowienie z dnia 9.12.2015r.) i przenoszenie tego zarzutu w apelacjach jest próbą uruchomienia „trzeciej instancji”. Gdyby nawet przyjąć tak jak twierdzi świadek M., że to sędzia, a nie prokurator pouczyła go o prawie składania zeznań i to przed wprowadzeniem na salę oskarżonych, to zachowanie takie mogłoby świadczyć co najwyżej o braku profesjonalizmu, a nie braku bezstronności. Na k. 33618 świadek podał, że pytał jak długo to potrwa i uzyskał odpowiedź, że zostaną odczytane protokoły. Z dalszego zachowania świadka M. nie wynika jednak, aby pouczenie znacząco wpłynęło na jego postawę skoro jeśli chciał to zeznawał, między innymi na podnoszoną w apelacjach okoliczność złego traktowania oskarżonych przez A. G. (1). Obrońca M. B. (1) wysunął dość uproszczony wniosek o braku równowagi broni oparty na przykładzie zgłoszonego przez M. B. wniosku dowodowego z przesłuchania M. M. (10), oddalonego, a następnie dopuszczonego na wniosek prokuratora. Nie ma niczego odkrywczego w tym, że sąd miał możliwość dokonania reasumpcji postanowienia, jeśli przekonały go argumenty prokuratora.

Zasadniczo wszyscy skarżący zarzucając obrazę art. 7 k.p.k. zakwestionowali prawidłowość oceny wiarygodnościA. G., I. A., M. H., J. D., M. D., M. M., P. S., P. D..

Obrońca R. C. (1) stwierdził, że P. D. przejawiał konformistyczną postawę, bowiem najpierw nie przyznawał się, po czym składał obciążające zeznania. Także inni obrońcy w apelacjach formułowali podobnego typu zastrzeżenia.

Z powyższym poglądem nie sposób się zgodzić, bowiem świadek odkąd zmienił swe stanowisko nie obciążał wyłącznie innych osób, ale także siebie. Obrońcy najwyraźniej wychodzą z założenia, że kto raz skłamał nie może liczyć na to, że wiara dana mu będzie. Na uwadze natomiast należy mieć to, że zapewne zatrzymanie było, choć nie powinno, zaskoczeniem dla P. D. i potrzebował czasu na przemyślenie sytuacji, w której się znalazł.

Z kolei obrońca J. S. (1) zarzucił Z. S. umniejszanie własnej roli. Jednocześnie zauważyć należy, że zarzuty pod jego adresem nie mają pokrycia w faktach takich jak np. użycie noża podczas pobicia M.. Sąd I instancji wprost stwierdził, że nie jest możliwe ustalenie kto użył tego noża, a na marginesie zauważyć należy, że w świetle materiału dowodowego równie prawdopodobne jest, że tą osobą był P. S. (2). Nie ma natomiast jakiegokolwiek przepisu, który zabraniałby świadkowi posiadania protokołów złożonych przez siebie zeznań.

Oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z protokołu zeznań M. T. (2) i ewentualne jej przesłuchanie nie miało wpływu na treść wyroku. Supozycje świadka na temat M. H., a dotyczące zażywania narkotyków, czy leczenia, co podnosił obrońca J. i A. S. (1) w apelacji nie musiały skłaniać sądu do ponownego przesłuchania go przy udziale psychologa. Sąd miał bezpośredni kontakt z M. H. i tym samym obserwował sposób wypowiedzi i zachowanie świadka, a pomimo to nie powziął wątpliwości co do jego stanu psychicznego. Co więcej na podstawie samego przebiegu przesłuchania takich wątpliwości nie mieli także obrońcy oskarżonych.

Na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut postawiony przez obrońcę R. C., a dotyczący naruszenia prawa do obrony, polegającego na działaniu adwokata pomimo konfliktu interesów.

Sprzeczność interesów między oskarżonymi zachodzi wtedy, gdy obrona jednego z nich nieuchronnie naraża dobro drugiego z oskarżonych (wyrok SA Warszawa z dnia 26.01.2016r.). Zarzut ten jak się wydaje został oparty na pewnym nieporozumieniu. Istotnie oskarżeni R. C. i M. B. stanęli pod tożsamym zarzutem wprowadzania do obrotu kokainy i wprawdzie M. B. przyznał się do tego czynu w znaczeniu posiadania, gdyż wobec zatrzymania go z narkotykami zasadniczo nie miał wyjścia, ale nigdy nie pomówił R. C. (1). Nawet wyraził zdziwienie, że o ten czyn oskarżono R. C., twierdząc, że był sam (k.9735). Z kolei na k.10673 znajdują się jego wyjaśnienia, w których obciążył P. D. twierdząc, że to od niego otrzymał pakunek do przewiezienia, nie wiedząc co w nim jest. Jeśli chodzi o usiłowanie pobicia D. K. (1) to 14 maja 2013r. przyznał się R. C., a 21 maja 2013r. M. B.. Nie było więc tak, że wyjaśnienia jednego z oskarżonych stanowiły podstawę ustaleń o winie drugiego. W tej kwestii nie jest wiążący fakt, że na początkowym etapie postępowania sądowego wspólny obrońca dostrzegł konflikt interesów.

Bezspornym jest, że to na podstawie relacji świadków dokonano ustaleń faktycznych dotyczących poszczególnych zdarzeń.

Zdaniem obrońcy R. C. (1), obrońcy M. B. (1), obrońcy D. Z. (1) nie brali oni udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, ponieważ byli zastraszani przez A. G. (1), który ponadto używał przemocy, co wynika nie tylko z wyjaśnień oskarżonego Z., ale także M. B. (1) i D. Z. (1), ale także Z. S. (1) i M. M. (10).

Niezależnie od tego, że Sąd I instancji nie uznał za udowodniony faktu zmuszania oskarżonych do popełniania przestępstw w sytuacji gdy A. G. (1) temu zaprzeczył, to stwierdzić należy, że najwyraźniej R. C. (1), M. B. (1), D. Z. (1) takiego traktowania, jeśli faktycznie było nie uważali jako nadmiernie dolegliwego, skoro nie poszukiwali pomocy u organów ścigania. Ponadto nasuwa się spostrzeżenie, że w zorganizowanej grupie przestępczej, wymuszanie posłuszeństwa karami cielesnymi i finansowymi zdarza się. Przeciwwagi do powyższego nie stanowi podnoszona przez obrońców R. C. (1), M. B. (1) D. Z. (1) okoliczność, że nazwisko oskarżonych nie widniało na zabezpieczonej u R. Z. liście „pomocowej”. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem nie jest to warunek konieczny uczestnictwa w grupie. Może świadczyć jedynie o pozycji oskarżonych i oszacowaniu ich potrzeb.

Nie można zgodzić się z obrońcą M. B., że nie dokonano ustaleń świadczących o działaniu w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw. Takich ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w stosunku do czynu polegającego na czerpaniu korzyści z nierządu i każdego innego zdarzenia, gdzie pobudki osobiste mieszały się z ochroną interesów grupy. Zapewne trudno byłoby oczekiwać rozpoznania przez K. Y. i inne kobiety M. B. (1), czy też współoskarżonych, zwłaszcza w sytuacji gdy przeważnie kontakt miały z H. R., J. S. (1), P. K. (4) czy T. K.. Ustosunkowując się dalej do apelacji obrońcy M. B. stwierdzić należy, że nie wskazano jakich błędów w logicznym rozumowaniu dopuścił się sąd orzekający. Samo zaś uznanie jednej grupy dowodów za wiarygodną, a innej nie – nie stanowi o dowolności ocen.

Obrońca M. B. we wniesionym środku odwoławczym przedstawił rozważania na temat własnej wizji zorganizowanej grupy przestępczej, z tym że zawiera ona szereg mankamentów. Żeby ustalić jaki profit czerpała grupa z tytułu członkostwa, to musiałaby ona mieć status przedsiębiorstwa z rzetelnie prowadzoną księgowością. Zdaniem Sądu Apelacyjnego żadnego znaczenia nie ma to, czy M. B. do kasy grupy odprowadzał opłaty za dealerów narkotykowych, czy sam zysk, istotne, że odprowadzał. Większość

uwag zawarta w apelacji obrońcy M. B., a dotycząca świadka M. M. (10) jest prawdziwa, ale wnioski za trafne uznane być nie mogą. Faktycznie świadek był przesłuchiwany w obecności psychologa i w dwóch opiniach stwierdził on, że nie ma skłonności do konfabulacji, że zdarzenia relacjonuje w sposób prawidłowy, a jego zeznania mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Opinia biegłego może stanowić pewną rekomendację, ale przecież to nie on ostatecznie dokonuje oceny wiarygodności. Poza tym, brak skłonności do konfabulacji oznacza jedynie to, że M. M. nie zapełnia luk pamięciowych zmyślonymi danymi, co do zasady nie wyklucza możliwości świadomego kłamstwa. Wbrew twierdzeniu obrońcy Sąd Okręgowy ustalił okres czasu w jakim oskarżony działał w zorganizowanej grupie przestępczej „(...)” i że był od rozwiązań siłowych. Niezależnie od treści zeznań M. M. z tym też wiąże się jego świadomość celu udania się do M., zbrojnego charakteru grupy. Na temat tego zdarzenia zeznawał nie tylko M. M., ale także P. S. (2), P. T. (1), Z. S. (1), A. G. (1) i opisali rolę zarówno M. B. (1), jak i R. C. (1). Obaj weszli do lokalu, w który przebywali M. M. (6) i M. L., A. R. C. (1) wraz A. G. (1) po wykręceniu rąk M. M. (6) prowadzili go samochodu celem przewiezienia do lasu, gdzie oczekiwała pozostała część grupy, w tym A. S. (1).

W apelacji M. B. (1) pojawił się zarzut bezpodstawnego odmówienia wiarygodności wymienionym tam świadkom – D. K. (2), M. S. (4) i innym. Obrońca jednak nie wskazał powodu dla, którego należałoby zdezawuować zeznania A. G., a nadanie tego waloru zeznaniom świadków. W tego typu sytuacjach jedynym narzędziem weryfikacyjnym jest doświadczenie życiowe, logika i porównanie komu jaka postawa wydaje się opłacalna. Wiadomym jest, że najprostszą metodą obrony jest zaprzeczanie sprawstwu, natomiast przyznanie do winy prowadzić może co najwyżej do złagodzenia kary, ale nie do całkowitej bezkarności. Według Sądu II instancji nie jest powodem do zdyskredytowania depozycji Z. S. (1) tylko to, że nie dość dokładnie opisał wygląd mieszkania M. B.. Jeżeli chodzi o świadków R. P. i T. B. (2), to nie są znane sądowi przyczyny, dla których organy ścigania nie przedstawiły im zarzutów za udział w zdarzeniach na trasie M.. Okoliczności każdej sprawy przecież mogą być inne. W związku z powyższym pochopne jest formułowanie na tej podstawie wniosku o niewiarygodności A. G. (1).

Prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił, na podstawie zeznań A. G. (1) i P. D., że zdarzenie na szkodę D. K. (1) zostało popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. W tym przypadku sąd również dysponował dwoma grupami dowodowymi, lecz wyjaśnienia R. C.. M. B. i D. Z. potraktował za niewiarygodny materiał dowodowy w tej części w której podali, że próba pobicia miała podłoże osobiste – zazdrość A. G. (1) o dziewczynę. Oskarżeni nie kryli swego negatywnego stosunku do A. G., co wynikało ze złamania solidarności przestępczej. Także i w tym przypadku pokrzywdzony nie był zainteresowany dzieleniem się wiedzą z organami ścigania, a zwłaszcza potwierdzeniem, że miał swój udział w próbie porwania K. S. (2). Nie można przeceniać przyznania się M. B. do czynu, skoro nie wszystkie okoliczności podał zgodnie z prawdą, co miało być zdaniem obrońcy podstawą obniżenia kary.

W zakresie czynu XLVII zaskarżonego wyroku, to trafnie sąd meritti zwrócił uwagę na to, że ilość kokainy, zaangażowanie w jej transport oprócz M. B., R. C. (1) i P. D., członków grupy przestępczej świadczy o tym, że narkotyki nie były przeznaczone na własne potrzeby. Tym samym w tej części apelacja obrońcy M. B. także nie zasługiwała na uwzględnienie.

M. B. (1) i R. C. (1) zostali uznani za winnych udziału w obrocie 250 gram kokainy (czyn z punktu XXIII i XXXII a.o.). Obrońca M. B. jak się wydaje, podobnie jak inni skarżący jest zdania, że wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego powinny stanowić podstawę ustaleń faktycznych, co nie zasługuje na akceptację. Prawidłowo Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania P. D., gdyż były konsekwentne i zgodne z zeznaniami M. M. (10), złożonymi w toku postępowania przygotowawczego. Postawa zaprezentowana przez M. M. (10) podczas rozprawy, gdzie przerzucił odpowiedzialność na P. D. świadczy o tym, że mówienie prawdy nie jest mocną stroną świadka.

Żadnej argumentacji o charakterze merytorycznym nie przedstawił obrońca M. B. w zakresie punktu XLIV zaskarżonego wyroku.

Obrońca R. C. podniósł w apelacji brak świadomości zbrojnego charakteru grupy. Do tej okoliczności należy odnieść się w ten sposób, że z racji roli jaką pełnił R. C. w grupie tzw. bojówkowej nie mógł takiej świadomości nie mieć. Broni używał A. G., duże ilości jednostek broni zostały zabrane na zdarzenie w M., w którym oskarżony aktywnie uczestniczył.

Nie można się zgodzić z obrońcą R. C. (1), że do wyceny uszkodzeń samochodu m-ki F. (...) o nr rej. (...) M dokonanych przez R. C. (1), nie są wystarczające zeznania świadka A. A. (3), a konieczna jest opinia biegłego rzeczoznawcy. Gdyby przyjąć jak chce obrońca, że wysokość szkody kwalifikuje ten czyn jako wykroczenie, to należałoby przyjąć, że nowe lusterko i oponę pokrzywdzony winien kupić na szrocie i nie miał prawa zlecać naprawy w autoryzowanym salonie.

Co do czynu z punktu XXXVI wyroku – uszkodzenia szeregu samochodów, to rzeczywiście jedynym świadkiem i zarazem sprawcą tego czynu wspólnie z R. C. był P. D.. Ł. P. (2) nie potwierdził, że wrócił w miejsce zdarzenia razem ze świadkiem. Faktycznie Sąd I instancji w treści uzasadnienia wskazał, że obydwu dał wiarę, lecz treść orzeczenia przemawia za tym, że oparł się na relacji P. D., co było słuszne. P. D. był nietrzeźwy, lecz nie na tyle by nie pamiętać że zarówno on, jak i R. C. (1) uszkadzali opony.

Zasadna okazała się apelacja obrońcy A. S. (1) i J. S. (1) w zakresie w jakim zakwestionował skazanie za podżeganie Z. S. (1) do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd odwoławczy nie podzielił zapatrywań obrońcy dotyczących braków dowodowych odnośnie tego czynu. Zaistniała jednak inna okoliczność wyłączająca ściganie, gdyż był to inny czyn uprzedni współukarany. Żaden przepis nie statuuje konstrukcji czynu współukaranego. Trafnie zwraca uwagę SN w uchwale z dnia 26 czerwca 1964r., VI KO 57/63 OSNKW 1964, nr 10, poz. 142, że przez współukarane czyny uprzednie, lub następcze rozumie się takie działania poprzedzające główny czyn przestępczy lub następujące po nim, które oceniane z osobna mogłyby być uznane za odrębne przestępstwa, jednakże przy całościowej ocenie zdarzenia należy je uznać za skwitowane przez wymierzenie kary za przestępstwo główne. Intencją oskarżonych było nie tylko to, żeby Z. S. (1) wstąpił do grupy przestępczej, ale żeby uczestniczył w obrocie narkotykami. Sąd odwoławczy uchylił wyrok i umorzył postępowanie co do tego czynu. Skutkowało to zmianą wymiaru kary. Omyłkowo, na skutek błędu komputerowego, sąd odwoławczy w przypadku J. S. (1) nie wskazał, że w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Było to jednak oczywiste przeoczenie, ponieważ wymierzono karę łączną.

W zakresie zdarzenia w hotelu (...) niezasadnie obrońca R. C. (1) zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Całościowa ocena zdarzenia wskazuje na to, że sąd dokonał trafnych ustaleń, subiektywna zaś ocena A. G. (1), że on i R. C. odstąpili od przestępstwa nie jest wiążąca. Inicjatywę w zakresie przyjazdu A. G. (1) i R. C. (1) wykazał Z. S. (1). R. C. (1) na miejsce przyjechał taksówką i jako członek grupy przestępczej od rozwiązań siłowych wykazał tym samym gotowość wsparcia. Bezspornym jest, że do pokoju hotelowego weszli Z. S. (1), P. T. (1) oraz P. S. (2) i dokonali przestępstwa. Nie oznacza to jednak, że nie popełnili go R. C. i A. G., którzy do budynku nie weszli uznając, że z powodu kamer jest to zbyt niebezpieczne. Tak jak rozdzielnie przyjechali, tak nie wrócili do swych domów tylko jeździli wspólnie samochodem po mieście, a następnie spotkali się wszyscy na stacji benzynowej, gdzie pokazywano skradzione rzeczy. Nasuwa się logiczny wniosek, że obrali lokalizację, która zapewni im możliwość włączenie się w akcję przestępczą, wykazali też pomoc psychiczną, będąc dostępnymi na telefon utwierdzając np. P. S. (2), że czuwają nad całością. Nie było to, jak twierdzi obrońca niekaralne przygotowanie. Osiągnięcie natomiast korzyści majątkowej nie stanowi warunku koniecznego do przypisania R. C. przestępstwa.

Bezkrytycznie obrońca A. S. (1) uznał, że Z. S. (1) nie mówił prawdy, tylko dlatego, że w mieszkaniu R. R. (1) nie widział jego matki. Sąd nie nabrał wątpliwości, które następnie zinterpretował na niekorzyść A. S., a zatem zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie zasługiwał na uwzględnienie. Skarżący również przedstawił subiektywny i jednocześnie nie poddający się kontroli pogląd na temat małej wiedzy Z. S. (1) w odniesieniu do ilości narkotyków, którymi obracał A. S. (1), nie odpowiadającej stopniowi znajomości obydwu mężczyzn. Przepisy postępowania karnego nie przewidują obligatoryjnej instytucji konfrontacji, zresztą nierzadko czynność ta nie przynosi żadnych rezultatów i w dalszym ciągu na barkach sądu spoczywa ocena wiarygodności poszczególnych źródeł dowodowych. Nie można zatem uznać, że oddalenie wniosku o przeprowadzenie konfrontacji M. H. z A. G. (1) stanowiło uchybienie mające wpływ na treść wyroku.

Skarżący zwrócił uwagę na przyjęcie przez Sąd I instancji mieszanej koncepcji czynu ciągłego i ciągu przestępstw. Faktycznie było to rozwiązanie nietuzinkowe, ale sąd w wyczerpujący i przekonujący sposób uzasadnił swe stanowisko (str. 186 -187 uzasadnienia). Wskazał, że zbycie narkotyków jednej osobie przemawia za przyjęciem czynu ciągłego, a trzem różnym jako ciągu przestępstw. Nie mogło dojść do obrazy art. 12 k.k., bo w przepisie mowa jest o działaniu z góry powziętym zamiarem, a zamiar jest elementem ustaleń faktycznych.

Odnośnie sprzedaży BMK (pkt V apelacji), zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Cytowany przez obrońcę fragment zeznań Z. S. (1) złożonych podczas konfrontacji z I. Al. (...) świadczy o tym, że wobec konsekwentnego stanowiska I. Al. (...) świadek zwątpił w jego rolę, ale nie rolę A. S. (1).

Nie było powodu, aby uniewinnić oskarżonego od zarzutu posiadania broni palnej, tylko z tego powodu, że Z. S. (1) nie w każdym przypadku mógł określić konkretny model. Bezsprzecznie broń była w posiadaniu grupy, co wynika także z zeznań M. H., I. Al. (...).

Odnośnie sutenerstwa skarżący wskazał właściwe orzecznictwo dotyczące czerpania korzyści z nierządu, ale niewłaściwie je zastosował w realiach tej sprawy. Istotnie sutenerstwo jest przestępstwem wieloczynowym po stronie sprawcy. W przedmiotowym postępowaniu ustalono, że A. S. (1) raz osiągnął korzyść majątkową z przydrożnej prostytucji, ale całe to zdarzenie nie może być rozpatrywane w oderwaniu od szerszego kontekstu jakim był cel działania grupy. Podobną argumentację należy użyć w zakresie zarzutu z punktu X apelacji. Było to działanie ewidentnie chroniące interesy grupy, strefy wpływów w zakresie agencji towarzyskich. A. S. sam nie brał udziału w zdarzeniu, ale to na jego polecenie Z. S. (1) i inne osoby dokonały wymuszenia pieniędzy od mężczyzn korzystających z usług prostytutek. Sądowi odwoławczemu trudno sobie wyobrazić sytuację o jakiej wspomniał skarżący, że A. S. nie wiedział z jakiej przyczyny wysyła swoich ludzi na interwencję. To byłoby po prostu nielogiczne. A to, że nie uczestniczył w podziale zysków nie ma żadnego znaczenia w obliczu faktu, że zabezpieczał interesy na przyszłość.

Wykorzystanie legalnego dowodu uzyskanego na skutek rejestracji rozmów M. K. posłużyło nie do dokonania ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, ale weryfikacji zeznań I. Al. (...), które także przed odtworzeniem nagrań były dla niego obciążające.

W ocenie Sądu odwoławczego heroina zarzucona A. S. (1) w punkcie IV i XI aktu oskarżenia nie była tą samą. Ta z punktu XI została od razu rozdysponowana po 3 k.g. na oskarżonego, M. K., I. Al. (...), co wynika z treści nagrań rozmów telefonicznych i zeznań I. Al. (...). Nie mogła być zatem widziana przez Z. S. (1).

W tym miejscu zaznaczyć należy, że wyrok został zaskarżony w całości, ale nie do wszystkich czynów sformułowano zarzuty odwoławcze.

Apelacja wywiedziona w imieniu J. S. (1) w wielu zarzutach jest zbieżna z apelacją A. S. (1), nawet w punkcie II 1 pomylono imiona.

Kara została obniżona na skutek uchylenia wyroku i umorzenia postępowania, nie miał żadnego wpływu fakt, że J. S. (1) jest ojcem A. S. (1).

Jako oczywiście bezzasadne jawią się wywody obrońcy R. C. dotyczące czynu polegającego na czerpaniu korzyści materialnych z nierządu. Prawdą jest, że w oparciu o zeznania P. K. (4) i Z. S. (1) sąd ustalił, że miał on miejsce na trasie (...), choć świadkowie różnie to określali jako trasa m., (...), na K.. Świadczy to li tylko o tym, że świadkowie nie przywiązywali wagi do konkretnych miejscowości określając zbiorczo obszar działalności jako trasa m., nie dzieląc tak jak obrońca na trasę (...)i drogę (...). Nie ustalenie szczegółowo miejsca interwencji, w której uczestniczył oskarżony, ale ustalenie, że leżą podawane miejsca w zbliżonym rejonie nie prowadzi do wniosku o konieczności uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Odnośnie czynu z punktu XXXII sąd ad quem odniósł się wcześniej do depozycji M. M. (10) i jego wiarygodności również w kontekście badań psychologicznych. Autor apelacji wykazał się przy tym niekonsekwencją, albowiem uważając, że oskarżony jest niewinny, jednocześnie polemizuje, że czynu tego nie dopuścił się w ramach art. 65 § 1 k.k. Ustosunkowując się do powyższego stwierdzić należy, że pogląd jest błędny, bowiem oskarżony nawet jeśli nie rozliczył się za narkotyki z grupą, to wykorzystał jej strukturę, znajomości i powiązania. Oderwane od rzeczywistości są kolejne dywagacje obrońcy, co do ilości kokainy. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie obliguje do przeliczania wagi na czysty narkotyk. Powszechnie wiadomym jest, że porcje rynkowe, konsumpcyjne stanowią mieszankę narkotyku z wypełniaczem w takich proporcjach, żeby nie utracił właściwości odurzających.

Niezasadna jest apelacja wywiedziona w zakresie czynu z punktu XXXV wyroku. Obrońca nie wskazał faktów przekonujących o zasadności zarzutu. Oskarżony nie miał podstaw sądzić, że samochodu marki S. (...) nie odbierają właściciele. Nawet jeśli R. C. (1) jako osoby będące w pobliżu samochodu rozpoznał „(...)”, to przecież uczestniczył w rozboju na szkodę Ł. P. (1) i został skazany za czyn z pkt XXV aktu oskarżenia. Musiał mieć świadomość tego, że nie istnieją podstawy prawne do dalszego utrzymywania się w posiadaniu bezprawnie zabranego samochodu.

Na uwzględnienie nie zasługiwała też apelacja w odniesieniu do czynu z art. 224 § 2 k.k. W zaprezentowanej koncepcji obrońca pominął wyjaśnienia oskarżonego, które aczkolwiek w sposób niespójny, ale wskazywały na to, że podczas zatrzymania policjanci okazywali odznaki policyjne. W związku z powyższym przyjęta w apelacji teza o braku świadomości oskarżonego, że osobami zatrzymującymi są Policjanci nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości. Powszechnie wiadomym jest, że obserwacji policjanci nie dokonują oznakowanymi radiowozami, pomimo wszystko najczęściej zatrzymania odbywają się bez komplikacji. Dodatkowo oskarżony nie powinien być zaskoczonym próbą zatrzymania przez B. D., wszak jechał jednym z dwóch samochodów stanowiąc obstawę M. B. jadącego taksówką z narkotykami na wypadek kontroli policyjnej. Tak jak wskazał obrońca – taksówkarz M. J. był zaskoczony sytuacją, a jednak zatrzymał pojazd. Z tego powodu niezasadny był wniosek o uniewinnienie. Sąd odwoławczy zmienił jedynie opis czynu w zakresie w jakim Sąd Okręgowy wskazał na pomyłkę.

Wymiar kary za czyny przypisane w punktach XXXIII i XXXIV jest adekwatny do zawinienia i społecznej szkodliwości czynów, a przyznaniu obrońca nadaje nadmierną wagę, biorąc pod uwagę, że było to przyznanie wyłącznie werbalne.

Obrońca P. M. (2) zakwestionował jego udział w zorganizowanej grupie przestępczej twierdząc, że wyłącznie Z. S. (1) zeznawał o przewiezieniu 0,5 kg heroiny M. G. (1) na zlecenie A. S. (1), czemu ci zaprzeczyli. Zadał też pytanie dlaczego nikt inny o jego przestępczej działalności nic nie wiedział, nikt z odbiorców doręczanych przez oskarżonego narkotyków go nie pomówił.

Bezspornie P. M. (2) był zaufanym doręczycielem A. S., jego szoferem, niemniej jednak odbiorców nie ustalono. Z kolei próżne było oczekiwanie od A. S. i M. G. potwierdzenie pewnych faktów, których sami nie przyznawali. Nie zaistniała obraza prawa procesowego mająca wpływ na treść wyroku tj. art. 398 § 1 i 2 k.p.k. Sąd I instancji nie przypisał P. M. (2) nowego czynu wykraczającego poza skargę oskarżyciela, lecz w ramach tego samego zdarzenia faktycznego przypisał oskarżonemu wyższą ilość marihuany w obrocie której uczestniczył. Niewątpliwie pogorszyło to sytuację procesową oskarżonego, ale nie było powodu by stosować jakieś ograniczenia.

Odnośnie obrazy art. 424 § 1 k.p.k., którą wskazali: obrońca J. S. (1), M. S., D. Z. (1), R. R. (1) stwierdzić należy, że obecnie uważa się, że uzasadnienie wyroku jako akt następczy nie może mieć wpływu na jego treść, a tylko takiego rodzaju uchybienie mogłoby przemawiać za racją skarżącego. Dodatkowo kodeks postępowania karnego w art. 424 § 1 k.p.k. wskazuje kryteria jakie winno uwzględniać pisemne uzasadnienie, przede wszystkim ma być zwięzłe, zaś w art. 455 a k.p.k. jest mowa o tym że samo nie spełnienie wymogów pisemnych motywów wyroku nie może stanowić przyczyny uchylenia orzeczenia. Niezależnie od powyższego, zdaniem Sądu odwoławczego spełnia ono określone ustawą kryteria, jest szczegółowe, zawiera rozważania w odniesieniu do dowodów, kwalifikacji prawnej i w pełni poddaje się kontroli instancyjnej. Sąd meritti wskazał też którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a zatem nie jest tak, że wymieniono wyłącznie dowody, ale ich nie oceniono. Niezasadny był postulat zawarty w apelacji obrońcy M. S. o zwrot uzasadnienie wyroku Sądowi I instancji, albowiem nie wskazano brakujących elementów, które miałyby zostać uzupełnione.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazywało logiczny proces, który doprowadził sąd do wniosku o winie oskarżonych. Sąd podał w uzasadnieniu, jakie fakty uznał za ustalone, na czym oparł poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a następnie wyprowadził wnioski z dokonanych ustaleń, tym samym na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut obrazy art. 424 § 1 k.k.

Za niezasadną uznana została apelacja obrońcy D. Z. (1) .

Na wstępie środka odwoławczego, skarżący zamieścił swe krytyczne uwagi na temat „szefów i skruszonych zleceniodawców”, mających obciążać „podwładnych”.

Niewątpliwym jest, że informacje pochodzą od osób popełniających przestępstwa, w tym kwestionowanego przez obrońcę - A. G. (1), gdyż inaczej nie weszliby w ich posiadanie. W pozostałym zakresie w apelacji podniesiono zasadniczo tożsame zarzuty co w apelacjach złożonych w imieniu M. B. i R. C. w zakresie braku przynależności do grupy i popełnia przestępstw w jej ramach, osobistego motywu popełnienia czynów na szkodę Ł. P. (1) i D. K. (1). Do tych argumentów Sąd II instancji ustosunkował się wcześniej. Jednocześnie Sąd odwoławczy nie podziela opinii obrońcy, że zdarzenie polegające na zajeżdżaniu drogi, użyciu broni palnej i hukowej w przypadku D. K. (1) było zabawą - „grą w wojnę”. Przyznać należy rację obrońcy, co też odnotował w swoim uzasadnieniu Sąd I instancji, że w toku procesu zwiększyła się liczba osób chcących skorzystać z dobrodziejstwa art. 60 k.k., przez co liczba tomów akt zwiększyła się kilkukrotnie w stosunku do postępowania przygotowawczego. Nie jest to jednak wina sądu orzekającego. Nie uważał też, że „sześćdziesiątki to chór”, dostrzegał wzajemne animozje i rozbieżności, a w konsekwencji w sposób obiektywny oceniał ich depozycje. Nie sposób jednak nie zauważyć, że wyłącznie M. H. ma status świadka koronnego, korzysta z bezkarności. Reguły postępowania karnego nie wykluczają oparcia ustaleń faktycznych wyłącznie na zeznaniach świadka koronnego, a w przedmiotowej sprawie, w jak rzadko której sąd dysponował wieloma źródłami dowodowymi. Źródła te niekiedy były dysponentami wiedzy fragmentarycznej, ale wzajemnie się uzupełniającej. Sprawcy przestępstw, decydujący się na składanie zeznań czy wyjaśnień nie mają motywacji opowiadać o przestępstwach, których się nie dopuścili, bo kara choć złagodzona przy dużej liczbie czynów relatywnie może być wysoka. Zeznania zdobyte w różnych postępowaniach i choć czasami w szczegółach rozbieżne świadczą o niezależności tych postępowań, w których jedynym ograniczeniem była pojemność pamięci świadków.

Obrońca D. Z. (1) zawarł w apelacji następujące stwierdzenie „W zakresie oceny całości procesu i postawy oskarżonego Z. należy wskazać, że w znacznej mierze przyznał się on do popełnionych przestępstw, co powinno być wzięte pod uwagę również w zakresie faktu, iż świadczy o tym, że oskarżony ich nie popełnił, częściowe przyznanie się nie miałoby sensu w innym przypadku”. O ile Sąd odwoławczy dobrze rozumie intencje obrońcy, to D. Z. (1) powinien zostać uniewinniony od czynów, w których brał udział pod wpływem A. G. (1), jednakże oczekiwanie to nie jest słuszne, gdyż oskarżony nie został pozbawiony woli.

Zarzut obrazy prawa materialnego, poprzez nieuwzględnienie że oskarżony był młodocianym także nie zasługiwał na uwzględnienie. D. Z. (1) urodził się (...) , a zatem w chwili wydania orzeczenia miał (...) lat i nie spełniał jednego z kryteriów warunkującego status młodocianego.

Odnośnie apelacji obrońcy P. S. (1) , w której zakwestionowano udział w obrocie narkotykami, stwierdzić należy, że przedstawiono w niej własną i zarazem odmienną niż uczynił sąd interpretację faktów. Istotnie z relacji J. D. wynika, że bardziej aktywną rolę pełnił S. C., jednak trzykrotnie odbierał narkotyki w obecności dwóch mężczyzn, z których jednym z nich był P. S. (1). Powtarzalność tych sytuacji wskazuje na to, że oskarżony uczestniczył w obrocie narkotykami. Nic bynajmniej nie przemawia za przyjęciem tezy obrońcy, że oskarżony był osobą do towarzystwa. Nie sposób znaleźć odpowiedzi na nasuwające się pytanie z jakiego powodu miałby być w takim charakterze zabierany na spotkania, szczególnie jeśli się uwzględni, że obecność osoby nie wtajemniczonej zwiększa ryzyko ujawnienia przestępstwa. Niczego w tej sprawie nie zmienia fakt, że „nie był świadkiem wymiany towaru na pieniądze”. Z kolei jeśli chodzi o postawę zaprezentowaną przez J. D. podczas rozprawy, to świadczy o szczerości świadka podając, że wydaje mu się, że rozpoznaje P. S. (1), wszak minęło kilka lat od zdarzenia. Przypomnieć należy, że w toku postępowania przygotowawczego rozpoznał go w sposób kategoryczny. Nie jest możliwe uznanie za zasadne obrazy art. 4 § 1 k.p.k. tylko dlatego, że skarżący próbuje przekonać o konieczności odmiennej oceny dowodów (wyłącznie korzystnych dla oskarżonego P. S. (1)).

Rzeczywiście M. M. (8) nie był świadkiem popełnienia przez oskarżonego przestępstwa, jednak to nie tak jak podaje obrońca należy interpretować znaczenie użytego przez Sąd Okręgowy sformułowania o korespondowaniu jego zeznań z zeznaniami J. D.. Relacje M. M. pozostają w zgodzie z faktami ubocznymi wskazanymi przez J. D.. To przekonuje, że Sąd I instancji zastosował cytowane w apelacji orzeczenie i dowód z pomówienia potraktował ze szczególną ostrożnością. Nie sposób też odmówić świadkowi braku konsekwencji, ani wykazać osobistego zainteresowania. Przekazał jedynie wiedzę o zdarzeniach w których uczestniczył, nie oceniając ich. Zaprzeczanie popełnieniu przestępstwa (S., C.) nie jest niczym nadzwyczajnym w procesie karnym, jednak sąd meritti wskazał jakim dowodom i w jakim zakresie oraz dlaczego dał wiarę.

W odniesieniu do zdarzenia na szkodę S. B., nie jest prawdą to co podniesiono w apelacji P. S. (1), że sąd nie dostrzegł licznych rozbieżności w materiale dowodowym. Dostrzegł i nad każdą z nich się pochylił. Zasadniczo najbardziej krytycznie odniósł się do zeznań pokrzywdzonego, co do miejsca zajścia i przyczyny, która początkowo była zatajana, a nawet przebiegu. W relacjach R. K. i J. D. sąd dopatrzył się punktów wspólnych, jak też różnic. Całokształt okoliczności omówił. Nie wszystkie szczegóły organizacji tego przestępstwa mogły być znane świadkom, ale logiczne jest, że najbardziej zainteresowanym był P. S. (1) ps. (...), bowiem wcześniej został pobity przez S. B. na spotkaniu towarzyskim. Pobicie zaobserwowane przez J. D. jest bliskie „ganianiu po podwórku” widzianemu przez R. K.. Obaj wspomnieli o rekwizycie używanym podczas zajścia w postaci maczety, lub miecza samurajskiego. Pogląd obrońcy P. S. (1), że zdarzenie było na tyle spektakularne nawet w środowisku przestępczym, że świadkowie identycznie powinni wskazać na rodzaj broni, nie jest słuszny ponieważ nie wiadomo czy D. i K. byli znawcami białej broni. W przekonaniu Sądu II instancji opisywali jednak to samo zdarzenie, natomiast postawa pokrzywdzonego była charakterystyczna dla tego postępowania, bo większość z nich bardziej, lub mniej była powiązana ze środowiskiem przestępczym.

Wnioski i zarzuty apelacyjne obrońcy P. M. (1) nie zasługiwały na uwzględnienie.

W tym środku odwoławczym, podobnie jak w innych nieprawidłowo zarzucono obrazę art. 7 k.p.k. oraz 5 § 2 k.p.k. Zastosowanie tego ostatniego przepisu jest możliwe wyłącznie w przypadku dokonania prawidłowej oceny materiału dowodowego. Z kolei odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, a danie wiary dowodom przeciwnym nie czyni uprawnionym wniosku o obrazie art. 7 i 410 k.p.k.

Przechodząc do konkretów stwierdzić należy, że w nie obowiązuje zasada unus testis nullus testis, a zatem zeznania Z. S. (1) mogły stanowić pełnowartościowy dowód winy P. M. (1), tym bardziej, że znalazły potwierdzenie w dowodach pośrednich wskazanych w treści uzasadnienia wyroku. Zmiana opisu czynu dokonana przez Sąd I instancji świadczy wyłącznie o daleko posuniętej ostrożności i interpretacji istniejących wątpliwości na korzyść oskarżonego. Zawarty w apelacji wniosek, że Z. S. (1) nie był nigdy w mieszkaniu P. M. (1) nie jest uprawniony. Podkreślić wypada, że świadkowi zadawano bardzo szczegółowe pytania o metraż, okna, posiadanie psa. Co prawda świadek niezbyt dokładnie opisał rozkład mieszkania, ale także oskarżony składając wyjaśnienia błędu nie uniknął. Zgodnie z przedłożonym szkicem (zakładając, że mieszkanie w międzyczasie nie było przebudowywane) prawidłowo świadek zwrócił uwagę na prawostronny układ pomieszczeń oraz, że mieszkanie znajdowało się na parterze. Nie ma dowodu na to, że Z. S. (1) był w pokoju, który pominął w zeznaniach.

Brak jest podstaw by dezawuować zeznania świadka w zakresie w jakim opisał dystrybuowanie narkotyków przez P. M. (1) na polecenie A. S. (1) tylko z tej przyczyny, że A. S. kontaktował się telefonicznie, bez trybu głośno mówiącego. Oczywistym jest, że w takiej sytuacji nie można poznać szczegółów rozmowy, ale z całą pewnością jej kontekst. Nie wiadomo też na podstawie jakich danych obrońca doszedł do wniosku, że A. S. (1) rozmawiał szyfrem z obawy przed Z. S. (1), a nie np. z obawy przed policyjnymi podsłuchami.

Jeśli chodzi o zeznania świadka złożone w kontekście godzin pracy oskarżonego i godzin transakcji narkotykowych, to nie można powiedzieć, że wykazano Z. S. kłamstwo, albowiem pytany sprecyzował fakty.

Z kolei złożona przez obronę podczas rozprawy mapa satelitarna także nie dowodzi, że Z. S. nie mógł widzieć dokąd udał się oskarżony. Należałoby przeprowadzić eksperyment procesowy przy nie zmienionych warunkach. Trudno też oczekiwać od A. S. (1), aby potwierdzał depozycje Z. S., skoro były dla niego obciążające.

W apelacji podniesiono też, podobnie jak oskarżony G. we wniosku dowodowym- k.35327, że nie dopuszczono dowodu z opinii biegłych na okoliczność faktycznej zawartości marihuany i heroiny było w substancjach będących przedmiotem obrotu. Do powyższej kwestii można odnieść się tylko w jeden sposób. Żeby cokolwiek zbadać to należy najpierw zabezpieczyć. Dla przedmiotowej sprawy badanie to nie miałoby większego znaczenia, ponieważ pewnym jest, że substancja miała właściwości na tyle odurzające, że znajdowała nabywców. Na marginesie zauważyć należy, że w aktach sprawy znajdują się opinie biegłych z zakresu fizykochemii, co do tych substancji, które zostały zabezpieczone.

Nie negując faktu, że obecnie oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, to wymierzonej wobec niego kary nie można uznać za rażąco surową. Kara wymierzona na zasadzie pełnej absorpcji stanowi sprawiedliwą odpłatę za popełnione czyny i w tym względzie niczego nie zmieniają narodziny córki.

Apelacja obrońcy M. T. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie można podzielić stanowiska skarżącego w zakresie tego, że Sąd Okręgowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych, będących skutkiem jak się wydaje naruszenia art. 7 i 410 k.p.k., skoro podniesiono, że przekonanie sądu zostało ukształtowane na podstawie wybranych, a nie wszystkich dowodów z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy wyraźnie wskazał, że ustalając udział poszczególnych oskarżonych w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym opierał się na zeznaniach osób, które współdziałały w popełnianiu przestępstw. Nie można zatem wyprowadzić dla oskarżonego pozytywnych wniosków z zeznań P. T. (1) i P. D., który zdaniem obrońcy, nie mógł nic wiedzieć bo do grupy przystąpił z początkiem 2010 r. P. D. nie można dyskredytować jako świadka, bowiem mówił o dacie formalnego wstąpienia do grupy. Nie polega na prawdzie fakt, że P. T. (1) nic na temat M. T. (1) nie wiedział. Przecież to podstawie jego relacji Sąd I instancji określił ramy czasowe przestępstwa z art. 258§ 2 k.k.

W odniesieniu do czynu polegającego na wprowadzaniu do obrotu narkotyków stwierdzić należy, że autora apelacji nie powinien dziwić fakt, że Z. S. (1) jako osoba współdziałająca miał spektrum wiedzy na temat przestępczej działalności P. T. (1).

Autor apelacji przedstawił skądinąd słuszne orzecznictwo dotyczące warunków formalnych dla przyjęcia istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, a także interpretację pojęcia „stałego źródła dochodu”. Zarzucił Sądowi Okręgowemu, że nie ustalił nawet w przybliżeniu częstotliwości zachowań przestępczych oskarżonego przyjmując na podstawie relacji Z. S. (1), że oskarżony działał od czerwca 2009 r. do września 2009 r., (w rzeczywistości do października), jednocześnie nie kwestionując zeznań B. S. i S. T..

Z powyższymi rozważaniami nie można się zgodzić. Przypisaniu stałego źródła dochodu jako motywacji działania oskarżonego stał by na przeszkodzie fakt, gdyby sąd przypisał jedno zachowanie sprawcze, a nie działanie na przestrzeni kilku miesięcy. Przypomnieć też należy, że M. T. (1) na etapie postępowania kiedy się przyznawał, chęcią dorobienia motywował popełnienie przestępstwa. Podkreślić również należy, że w orzecznictwie przyjmuje się, że nie musi to być wyłączne źródło dochodu.

Sąd ocenił zeznania babci i wujka oskarżonego – B. S. i S. T. i nie negując ich intencji słusznie zauważył, że ich relacje nie wpisują się nawet w linię obrony oskarżonego.

Niezasadnie również skarżący uważa, że na wiarygodność nie zasługuje Z. S. (1) z tego powodu, że jest obeznany z mechanizmami procesu karnego. W odniesieniu do udostępniania przez M. T. (1) pomieszczenia gospodarczego Z. S. w celu przechowywania narkotyków zauważyć należy, że fakt ten znajduje odzwierciedlenie w zeznaniach P. T. (1) i trudno zakładać, że Z. S. (1) nie wiedząc przecież, że będzie składał zeznania uwiarygadniał się na przyszłość opowiadając P. T. o roli jaką spełniał oskarżony. Autorowi apelacji wskazać ponadto należy, że nie było podstaw, by uznać za wiarygodne wyjaśnienia złożone przez M. T. (1) podczas rozprawy na temat przyczyn użyczenia pomieszczenia gospodarczego Z. S.. Przede wszystkim wyjaśnienia oskarżonego cechowała zmienność, przeciwnie niż zeznania Z. S. (1). Skorzystanie przez P. T. (1) z prawa do odmowy składania zeznań nie pozbawia go waloru wiarygodności, a z apelacji nie wynika, co jej autor chciał „weryfikować” podczas ewentualnego przesłuchania. Nie można także podzielić poglądu skarżącego, że oskarżony nie działał w zorganizowanej grupie przestępczej, bo współdziałał z jedną konkretnie ustaloną osobą. Sąd ustalił, że taka grupa istniała i nawet gdyby oskarżony samodzielnie wypełniał znamiona przestępstwa, to mając świadomość jej istnienia i realizując w ramach struktury zadania, z powodu których się zawiązała „brał w niej udział”. Nie ma przy tym znaczenia, że inni członkowie grupy nie rozpoznawali jego wizerunku, bo przy tak licznej grupie nie wszyscy członkowie musieli się znać. Niczym nieuzasadnione są wątpliwości skarżącego, czy 18 – o letni wówczas oskarżony zostałby przyjęty do grupy przestępczej. Gdyby nie działał w strukturach grupy przestępczej nie mógłby uczestniczyć w obrocie narkotykami. Okoliczności sprawy wskazują, że nie pozwolono by M. T. działać samodzielnie, i stwarzać konkurencję. Co prawda oskarżony nie brał udziału w tzw. rozkminkach, lecz nie ma podstaw by sądzić, że fakt posiadania broni przez grupę był ukrywany. Ś. współpracował z Z. S. (1), pełniącym znaczącą rolę zarówno w obrocie narkotykami, jak i rozwiązaniach siłowych. Nie można zaprzeczyć twierdzeniu obrońcy, że oskarżony ma prawo zmienić wyjaśnienia, co nie oznacza jednak, że sąd powinien poprzestać na uwzględnieniu najbardziej korzystnych.

Autor apelacji zacytował często przytaczane przez skarżących orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Krakowie dotyczące kryterium dowodu z pomówienia i przystąpił do własnej subiektywnej oceny zeznań Z. S. (1) i P. T. (1). Ustosunkowując się do powyższego stwierdzić należy, że skoncentrował się na jednym kryterium – karalności Z. S.. Nie jest on faktycznie osobą o nieposzlakowanej opinii, gdyby był, wątpliwe aby miał możliwość wejścia w posiadanie tak szerokiej wiedzy o popełnianych przestępstwach. Nie można mu jednak zarzucić, że kierowały nim złe intencje względem oskarżonego. Poza tym powyższe orzeczenie nie wiąże Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Co do świadka P. T. (1), to nie on był głównym źródłem wiedzy w zakresie miejsca przechowywania narkotyków przez Z. S. (1), a zatem miał prawo pomylić strych z pomieszczeniem gospodarczym.

Na uwzględnienie nie zasługiwał wniosek końcowy o orzeczenie kary łącznej umożliwiającej warunkowe zawieszenie kary. Zresztą sam skarżący nie przedstawił żadnych argumentów za tym przemawiających.

Na uwzględnienie nie zasługiwała apelacja obrońcy M. S. (1).

Poprzez obrazę art. 7 k.p.k. obrońca zakwestionował wiarygodność świadków J. D., I. A., A. G. i w konsekwencji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia i polegał na nietrafnym ustaleniu, że M. S. (1) dopuścił się zarzuconych mu czynów. Zawarł też krytyczne uwagi pod kątem uzasadnienia.

Tak jak wskazano w apelacji – sąd oparł się na jednych dowodach, a odmówił wiarygodności innym. Leży to w zakresie uprawnień sądu. Prawdą jest, że Sąd Okręgowy w sposób globalny wyliczył dowody na poparcie stanu faktycznego, ale następnie jednostkowo omówił każdy z nich. Orzeczenia o niemożności poddania uzasadnienia kontroli instancyjnej, aktualnie mocno straciły na aktualności. Bardzo ogólnikowo skarżący uzasadnił potrzebę zwrotu akt sprawy w celu uzupełnienia uzasadnienia i dlatego wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Obrońca uczestniczył w rozprawie i niezależnie od treści uzasadnienia nie może powoływać się na brak wiedzy i naruszenie prawa do obrony.

Sądu II instancji nie przekonuje przedstawiony w apelacji tok rozumowania obrońcy, że skoro zeznania J. D., I. A., R. K. i A. G. nie zostały poparte innymi dowodami, to nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Przyjęcie za miarodajny ten pogląd prowadziłoby do sytuacji, że przykładowo pokrzywdzony nie byłby w stanie dochodzić swoich praw o ile byłby jedynym świadkiem.

Obrońca oskarżonego, podobnie jak poprzednio przytoczył orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Krakowie dotyczące dowodu z pomówienia. Prawdą jest, że M. S. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconych czynów, co w postępowaniach karnych przecież nie jest rzadkością. W odniesieniu do pokrzywdzonego B. Sąd odwoławczy odniósł się wcześniej. Niczego nie zmienia cytowanie w obszernych fragmentach zeznań pokrzywdzonego, chyba tylko przekonuje o braku jego wiarygodności w zakresie miejsca zdarzenia i przebiegu. Sąd Okręgowy dostrzegł różnice występujące w relacjach świadków K. i D. i się do nich ustosunkował. Podkreślił też wspólne elementy wskazujące na to, że opisywali to samo zdarzenie, a nie dwa inne tak jak uważa obrońca. Świadkowie przedstawili również zajście tak jak ono przebiegało i bynajmniej rola oskarżonego nie była bierna. Skarżący nie wykazał natomiast w jaki sposób, inny niż określony w art. 60 § 3 i 4 k.k. świadkowie mogli liczyć na łagodniejsze potraktowanie. Zdaniem Sądu odwoławczego nielogicznym byłoby przyjęcie, że przyznawali się do czynów, których nie popełnili (we współdziałaniu z oskarżonym), żeby otrzymać karę złagodzoną, choć mogliby w ogóle nie ponieść żadnej odpowiedzialności, gdyby nie popełnili przestępstw. Gołosłowne jest również twierdzenie, że świadkowie przerzucali główną odpowiedzialność na inne osoby. Co do nieposzlakowanego charakteru świadków Sąd II instancji wypowiedział się wcześniej. Każda osoba może się mylić, co nie oznacza, że świadomie kłamie.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. R. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy nie uchybił przepisom wskazanym w apelacji. Skarżący kwestionuje ustalenia faktyczne poprzez zarzut obrazy art. 7 , 410 i 170 k.p.k. Jednocześnie stwierdzić należy, że nie zaistniała sytuacja zezwalająca na zastosowanie art. 5 § 2 k.p.k. Wątpliwości strony w zakresie winy nie stanowią wystarczającej przesłanki. Generalnie autor apelacji podważa ustalenia oparte o zeznania P. D., A. G. (1), I. A., M. H., Z. S..

Sąd odwoławczy nie podziela zasadności zarzutu obrazy art. 424 § 1 k.p.k., a zwłaszcza tego, że uzasadnienie zawiera takie mankamenty, że wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej. Tak jak wskazano w apelacji Sąd I instancji oparł się na jednych dowodach, a inne pominął, bo nie jest możliwe dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie wszystkich, czasami wykluczających się dowodów. Właściwie nie wiadomo na jakiej podstawie obrońca przyjął, że Z. S. (1) minimalizował swą rolę w zdarzeniach w hotelu (...) i w M.. Nawet jeśli pojawiały się nieco odmienne możliwości, to nie było bezspornych dowodów pozwalających na ich przyjęcie. Nie zdarza się często, aby świadek dysponował protokołami własnego przesłuchania, ale przepisy tego nie zabraniają, w związku z czym nie można z tego powodu czynić zarzutu Z. S..

W apelacji zwrócono uwagę na „masowe” uchylanie pytań do świadków i oddalenie wniosków dowodowych o konfrontację A. G. (1) z M. H. i uzupełniające przesłuchanie K. S. (2). Jeśli chodzi o obrazę prawa procesowego, to należałoby wykazać związek pomiędzy treścią wyroku, a naruszeniem. Tego jednak nie uczyniono. Jeśli chodzi o uchylanie pytań, to taka możliwość jest dana sądowi. Oskarżony R. i inni bardzo aktywnie podejmowali obronę pytając nawet o kwestie nie związane z przedmiotem postępowania.

Sądowi Apelacyjnemu trudno odnieść się do tej części apelacji, w której zawarto w istocie spekulacje na temat pozyskiwania przez organy ścigania kolejnych świadków na etapie postępowania sądowego.

Co do świadka D., to przyznał iż w trakcie przesłuchania został uderzony w celu złożenia zeznań zgodnych z prawdą. Kolejny raz podkreślić należy, że świadek D. nie utracił na zawsze wiarygodności tylko dlatego, że na początku postępowania negował swoje sprawstwo. Zresztą jego depozycje w pewnym sensie zostały uwiarygodnione faktem zatrzymania R. R. (1) z narkotykami w D.. Marihuana o wadze około pół kilograma zabezpieczona w samochodzie oskarżonego była przeznaczona do dalszej sprzedaży, co wynika z zeznań K. S. (2), ale także ze znacznej ilości, wykraczającej zapotrzebowanie jednej osoby. Zdaniem Sądu odwoławczego zeznania K. S. (2) należy oceniać kompleksowo, a nie fragmentarycznie tak jak czyni to obrońca. Wiedzę na temat R. R. posiadł w oparciu o zapis monitoringu i relację D. Z. (1). Ponadto oskarżony był obserwowany przez policję. Niezasadne było zatem oczekiwanie obrońcy, aby ten czyn zakwalifikować z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Odnośnie czynu z punktu L aktu oskarżenia autor apelacji odwołał się do jego zdaniem licznych rozbieżności występujących w zeznaniach Z. S. (1) i A. G. (1). Sprzeczności są jednak pozorne. Z. S. (1) najczęściej określał oskarżonego pseudonimem (...), a raz A.. Zapewne było to przejęzyczenie, gdyż R. R. poruszał się samochodem na angielskich tablicach rejestracyjnych. Z kolei P. D. jest przykładem tego jak można zadając szereg pytań zmęczyć świadka do tego stopnia, że przestaje kontrolować swoje wypowiedzi. Trudno przy tym spodziewać się, że świadek pytany poda definicję zorganizowanej grupy przestępczej.

Co do czynu związanego z przechowywaniem przez R. R. (1) narkotyków w miejscu zamieszkania, to źródłem informacji był nie tylko Z. S. (1), ale także I. Al. (...), co pozwoliło Sądowi I instancji zweryfikowanie dowodów i przyjęcie wyłącznie nie budzących wątpliwości okoliczności. Istotnie I. Al. (...), tak jak zauważył skarżący, użył wobec Z. S. (1) określenia, że czasami „ponosiła go fantazja”. Obrońca pominął jednak kontekst sytuacyjny. I. Al. (...) nawiązał do pewnej imprezy alkoholowej, na której według Z. S. (1) miał się chwalić zabójstwem kilku osób, nie twierdził jednak, że Z. S. (1) jest patologicznym kłamcą.

To, że K. R. zeznała, że nie widziała broni i narkotyków oznacza po prostu, że nie widziała, a nie że nie było. Bezprzedmiotowe są rozważania na temat tego, czy w małym mieszkaniu można coś ukryć, bowiem nie można ich poprawności skontrolować. Świadek podał, że w mieszkaniu przeprowadzono generalny remont, kiedy syn był w Anglii, a zatem w innym okresie niż czyny będące przedmiotem postępowania.

Według Sądu odwoławczego z treści notatki urzędowej z dnia 19.08.2010 r., iż w mieszkaniu R. R. (1) pies tropiący nie podjął zapachu narkotyków nie wynika taki wniosek jaki wskazano w apelacji. Pies służbowy może wykryć narkotyki, które się znajdują w danym miejscu, ale poszukiwanie narkotyków, których nie ma jest mocno wątpliwe. Zapewne jest jakaś wartość progowa stężenia śladu zapachowego, która zezwala na podjęcie tropu, pomijając umiejętności psa.

Jeśli chodzi o jednostki broni (czyn LII aktu oskarżenia) to ustalenia faktyczne rzeczywiście oparto na zeznaniach Z. S. (1). Pomimo, że I. Al. (...) podał inny skład broni grupowej, to powyższe nie stoi w sprzeczności z depozycjami Z. S. złożonymi na okoliczność broni przyjętej przez R. R. (1) od A. S. (1), albowiem grupa dysponowała większą liczbą jednostek broni niż ta zdeponowana u oskarżonego. Dogłębna analiza zeznań I. Al. (...) wskazuje na to, że jego wiedza na temat broni nie była pełna, tak jak twierdzi skarżący. Na temat magazynu broni praktycznie nic nie wiedział, był w stanie powiedzieć jedynie, że słyszał od A., że było to wynajęte mieszkanie. Na jakiej zatem podstawie mógł precyzyjnie opisać broń inną niż będąca w posiadaniu indywidualnych uczestników grupy?

Podobnie nie sposób doszukać się powodów, dla których obrońca oskarżonego doszedł do wniosku, że R. R. (1) nie usiłował dokonać pobicia D. K. (1). Ile według obrońcy musiałoby istnieć źródeł dowodowych, żeby przyznać, że oskarżony jest winny? W kontekście przyczyn, pobudek, wzajemnego powiązania nie sposób przyjąć tezy obrońcy, że R. R. (1) jeździł bez przyczyny ze sprawcami przestępstwa. Byłoby to sprzeczne z zasadami logiki i zwykłego zdrowego rozsądku.

Polemiczna jest także argumentacja obrońcy oskarżonego w zakresie czynu z punktu LIV aktu oskarżenia. Obrońca co do zasady zakwestionował relacje P. D. i A. G. (1). Fakt nie rozpoznania oskarżonego przez pokrzywdzonych K. P. i Ł. P. (1) jest okolicznością drugorzędną skoro nie był wcześniej im znany, a sprawców było wielu.

Apelacja obrońcy M. G. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie.

Tytułem uwagi natury ogólnej stwierdzić należy, że postawienie zarzutu obrazy prawa materialnego jest możliwe tylko wtedy, gdy skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych. Nieprawidłowe było zatem z formalnego punktu widzenia zarzucenie obrazy art. 258 k.k. i jednocześnie błędu w ustaleniach faktycznych. Niemniej jednak apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie także z merytorycznego punktu widzenia.

Zorganizowana grupa przestępcza tzw. (...) między innymi zajmowała się obrotem narkotykami, a zatem w sposób uprawniony sąd meriti ustalając aktywność M. G. (1) na tym tle przypisał mu branie udziału w tej grupie.

Dowód na powyższe stanowiły zeznania Z. S. (1) i obrońca skoncentrował swą uwagę na dowodzie z pomówienia, wspierając swe przemyślenia orzecznictwem. W realiach tej sprawy niezależnie od osobistych animozji Z. S. (1) i M. G. (1), zeznania świadka znalazły pośrednio potwierdzenie w relacjach A. G. (1), P. T. (1). Co prawda R. C. (1) nie potwierdził, aby informował P. T. (1) o działalności przestępczej oskarżonego, to pamiętać należy, że nie był on osobą, która zdecydowała się na współpracę.

Nie można zgodzić się ze skarżącym, że sąd dokonał wadliwych ustaleń w zakresie odpowiedzialności M. T. (1), co miało przełożenie na sytuację oskarżonego poprzez przyjęcie, że był jego dealerem. Sąd I instancji wskazał na przyczyny dokonania takich ustaleń, uwzględnił zmienność wyjaśnień M. T. (1) i rozbieżności występujące w zeznaniach osób złożonych na okoliczność spędzania przez niego wakacji w 2009 r. tj. B. S. i S. T.. Rozbieżności te zresztą dostrzegł sam skarżący.

Skarżący ponadto przedstawił swój punkt widzenia co do przydatności dowodowej zeznań A. G. (1) odnośnie którego negatywnie wypowiedzieli się świadkowie przesłuchani podczas rozprawy: M. S. (2), J. S. (3), M. B. (2), T. B. (2), M. W. (2). Nie można pominąć jednak faktu, że niezależnie od cech osobowości, świadek ujawniał przestępstwa popełnione także przez siebie, łamiąc solidarność przestępczą nie zyskiwał przychylności innych osób.

Skarżący ustosunkował się do dokonanej przez sąd oceny zeznań I. A., M. H., R. K., J. D., P. D. na temat grupy przestępczej. Nie jest jednak w każdym przypadku tak, że wszyscy uczestnicy grupy się znają, stąd oskarżony G. został wskazany tylko przez te osoby, z którymi kooperował, a które zdecydowały się na współpracę z organami ścigania.

Zdaniem Sądu odwoławczego oskarżony nie mógł nie mieć świadomości brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, był postrzegany jako jej członek, a gdyby nim nie był nie uzyskałby zgody na prowadzenie działalności przestępczej na obszarze wpływów grupy.

Reasumując za niezasadny uznano zarzut obrazy art. 7 i 410 k.p.k. prowadzący do błędnych ustaleń faktycznych.

Jak już wielokrotnie w orzecznictwie podkreślano, zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może się ograniczać jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu.

Autor apelacji nie wykazał, że ocena dowodów wyrażona przez sąd orzekający w zakresie ustaleń faktycznych i winy jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym.

P. M. (1) w piśmie zatytułowanym jako apelacja (k. 35262) zarzucił dokonanie błędnych ustaleń faktycznych. Argumenty w nim zawarte nie mogły doprowadzić do uniewinnienia, bo miały charakter polemiczny i sprowadzały się do kwestionowania zeznań świadków.

Podobnie „apelacja” M. G. (1) (k. 35323) nie mogła wpłynąć na treść wyroku. Przede wszystkim nie jest prawdą, że oskarżony został skazany za czyny, których nie popełnił, gdyż przebywał w zakładzie karnym. Apelacja zawiera trudne do zrozumienia insynuacje pod adresem stanu zdrowia sędzi i opuszczania sali w trakcie przesłuchania świadków. Tak jak obrońca, oskarżony zakwestionował wiarygodność świadków oskarżenia, bezstronność sędziego, która sprowadzała się do odmowy nagrywania przebiegu rozprawy i podpowiadaniu świadkom.

Jeśli chodzi o odmowę nagrywania, to decyzja nie mogła wpłynąć na treść wyroku, bo protokoły zawierają pytania i odpowiedzi. Co do „podpowiadania”, to w przypadku rozbieżności Przewodniczący ma obowiązek ich wyjaśnienia. Właściwie to oskarżony nie wskazał w jaki sposób naruszono prawo do obrony wyznaczając rozprawy na tej konkretnej sali. W postępowaniu karnym nie chodzi o przeprowadzenie wszystkich możliwych dowodów, a tylko tych, które mają znaczenie dla wyjaśnienia okoliczności sprawy. Poza tym należy zwrócić uwagę, że przesłuchano dealerów, których ustalono – M. T..

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej zainicjowanej apelacją obrońców uznał, że kary wymierzone oskarżonym nie rażą nadmierną surowością. Sąd Okręgowo prawidłowo ustalił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary.

Zgodnie z dyspozycją art. 53 § 1 k.k. Sąd Okręgowy wymierzył karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W każdym przypadku należycie rozważono okoliczności łagodzące i obciążające.

Sąd odwoławczy dokonał także korekty wyroku w zakresie w jakim Sąd Okręgowy wskazał na swoje pomyłki.

O kosztach procesu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., albowiem oskarżeni będą odbywali długoletnie kary pozbawienia wolności i istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Kwotę wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie § 4 ust. 2 i 3, § 17 ust.1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2016.1714).

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny, w oparciu
o dyspozycję art. 437 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.