Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Patrycja Prokop

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 4.05, 18.07.2017 roku sprawy, przeciwko A. P. s. A. i J. ur. (...) we W.

obwinionego o to że:

W dniu 11.07.2016 roku około godziny 18.10 w W. na skrzyżowaniu ulic (...) /S. kierując pojazdem marki R. o numerze rejestracyjnym (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu na oznakowanej ścieżce rowerowej kierującej rowerem A. S. doprowadzając do zderzenia się pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

orzeka

I.  Obwinionego A. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu , z tym ,że eliminuje z opisu czynu , iż obwiniony doprowadził do zderzenia się pojazdów i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 50 ( pięćdziesiąt ) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 6248/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lipca 2016 r. około godz. 18.10 A. P. jechał ul. (...) swoim samochodem marki R. (...). A. S. jechała w tym czasie drogą dla rowerów wzdłuż ulicy (...). Drogi, po których oboje jechali, przecinały się. Przed skrzyżowaniem stoi znak drogowy D-6b „przejście dla pieszych i przejazd dla rowerzystów”. A. P. nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa A. S., w wyniku czego musiała ona podjąć działania obronne. Upadła na podłoże i doznała obrażeń w postaci urazu klatki piersiowej, powierzchownego urazu oraz urazu odcinka szyjnego kręgosłupa – rozstrój zdrowia na czas nie przekraczający 7 dni. Obwiniony nie zatrzymał się i nie pomógł pokrzywdzonej.

Przeciwko A. P. skierowano wniosek o ukaranie za wykroczenie z art. 86 § 1 kw. Obwiniony, przesłuchany na etapie postępowania wyjaśniającego, zaprzeczył, aby opisane zdarzenie w ogóle miało miejsce. Pamiętał, że przejeżdżał przez skrzyżowanie O. ze S., ale nie pamiętał żadnego zdarzenia z udziałem rowerzystki. Wykluczył, aby jego samochód mógł w tym czasie prowadzić ktoś inny (wyjaśnienia – k. 39). Na rozprawie obwiniony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i podtrzymał wyjaśnienia (k. 99).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 39, 99), zeznań świadka A. S. (k. 22), opinii pisemnej (k. 118-137) i ustnej (k. 141-143) biegłego, notatek urzędowych (k. 3-4, 6-7, 47), protokołów oględzin (k. 8-10, 40), szkicu miejsca wypadku (k. 5, 18), dokumentacji lekarskiej (k. 25-26), opinii sądowo-lekarskiej (k. 28), dokumentacji fotograficznej (k. 20-21, 43-46).

Sąd zważył, co następuje:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do uznania, że A. P. swoim zachowaniem wypełnił znamiona ustawowe wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Podnoszone przez obwinionego argumenty w żaden sposób nie powodują braku wyczerpania znamion zarzucanego mu wykroczenia, nie mogą zatem prowadzić do wykluczenia jego odpowiedzialności. Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne w zakresie, w jakim potwierdza on fakt, że w danym czasie przejeżdżał przez skrzyżowanie, w którym doszło do zdarzenia swoim samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), a także w zakresie, w jakim wyjaśniał, że często jeździ przez to skrzyżowanie i zatrzymuje się zawsze przed znakiem „ustąp pierwszeństwa przejazdu”. Nie są natomiast wiarygodne w zakresie, w jakim obwiniony kategorycznie zaprzecza, aby brał udział w jakimkolwiek zdarzeniu drogowym z udziałem pokrzywdzonej. Wyjaśnienia te stoją w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, która zapamiętała numer rejestracyjny samochodu. Opierając się o opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego, należy przyjąć, że obwiniony mógł nie zauważyć rowerzystki, jeżeli nie doszło do zderzenia się obu pojazdów i nie wystąpiły żadne uszkodzenia. Tym samym, należy przyjąć, że wyjaśnienia obwinionego były zgodne z jego pamięcią, ale nie odpowiadały rzeczywistości.

Zeznania pokrzywdzonej A. S. Sąd uznał za wiarygodne. Przedstawiona przez nią wersja wydarzeń jest spójna i logiczna. Przede wszystkim należy zauważyć, że pokrzywdzona zapamiętała numer rejestracyjny pojazdu, na podstawie którego ustalono, że sprawcą zdarzenia jest A. P.. Pokrzywdzona jest osobą obcą dla obwinionego, dlatego nie ma podstaw do twierdzenia, że pokrzywdzona mogła celowo fałszywie go obciążać. Ponadto, prawidłowo zapamiętała kolor samochodu (nie zapamiętała marki), a obwiniony przyznał, że często przejeżdżał przez wskazane skrzyżowanie, także w lipcu 2016 r., co zasadniczo wyklucza możliwość, że pokrzywdzona pomyliła się co do numeru rejestracyjnego.

W pełni wiarygodna jest opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K.. Wynika z niej, że ze względu na brak uszkodzeń pojazdów, należy wykluczyć ewentualność uderzenia roweru przez samochód, natomiast nie można wykluczyć uderzenia roweru w samochód. Z opinii biegłego wynika ponadto , iż obwiniony jako osoba która zna miejsce zdarzenia powinien wiedzieć ,że istniejące ograniczenie widoczności , dla bezpiecznego ustąpienia pierwszeństwa mogącym się wyłonić rowerzystom , w praktyce wymaga zatrzymania się przed przejazdem dla rowerzystów . Jest to w rzeczywistości równoznaczne z koniecznością zatrzymania się na przejściu dla pieszych , czego obwiniony nie uczynił. W ocenie Sądu opinia jest spójna i logiczna.

Dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy uznane zostały za wiarygodne. Nie były one kwestionowane przez strony postępowania.

Odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw podlega, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Z art. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym wynika obowiązek stosowania się do znaków drogowych. Paragraf 47 ust. 4 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych stanowi, że kierujący pojazdem zbliżający się do miejsca oznaczonego znakiem D-6, D-6a albo D-6b („przejście dla pieszych i przejazd dla rowerzystów”) jest obowiązany zmniejszyć prędkość tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszych lub rowerzystów znajdujących się w tych miejscach lub na nie wchodzących lub wjeżdżających. Z materiału dowodowego wynika, że obwiniony nie dopełnił tego obowiązku. Z jego wyjaśnień wynika, że zatrzymywał się przed wjazdem na ulicę (...), natomiast nie wynika, aby zatrzymywał się albo zwalniał przed przejazdem dla rowerów. Tym samym, A. P. nie zachował należytej ostrożności przy przejeżdżaniu przez przejazd dla rowerów, powodując tym samym istotne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zmusił pokrzywdzoną do wykonania manewrów obronnych, co skutkowało jej upadkiem z roweru. Nie ma danych potwierdzających, aby doszło do zderzenia obydwu pojazdów, żaden z pojazdów nie został uszkodzony, toteż konieczne stało się usunięcie z opisu czynu wyrażenia, że obwiniony doprowadził od zderzenia się pojazdów.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego A. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Obwiniony jest osobą dorosłą, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego winę. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przy tym uprzednią niekaralność obwinionego.

Ustalając wymiar kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw., a zatem pod uwagę brał stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw. zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 500 zł jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i jego możliwości zarobkowych. Zdaniem Sądu taki wymiar kary zrealizuje cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Mając na uwadze dochody obwinionego i zasadę, iż to obwiniony w wypadku przypisania mu odpowiedzialności winien ponosić ciężar materialny prowadzonego postępowania, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem części kosztów postępowania.

Z tych względów orzeczono, jak w sentencji wyroku.