Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca 2016 r. w G. sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. przeciwko A. K. i T. K.

o wydanie

I.  nakazuje pozwanym A. K. i T. K., aby w terminie 1 (jednego) miesiąca od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku solidarnie wydali powodowi Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta G. w stanie oczyszczonym ze wszelkich zabudowań i nasadzeń cześć nieruchomości objętej księgą wieczystą (...) stanowiącą fragment działki nr ew. (...) obręb numer 0020 O. o powierzchni około 99 metrów kwadratowych, oznaczonej literą A na mapie sytuacyjno-wysokościowej sporządzonej przez A. S. (karta 74 akt niniejszej sprawy), którą czyni integralną częścią niniejszego orzeczenia;

II.  w pozostałym zakresie postępowanie umarza;

III.  znosi pomiędzy stronami koszty procesu.

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Skarb Państwa jest właścicielem gruntu objętego księgą wieczystą (...), obejmującego m.in. działkę nr ew.(...)

Okoliczność bezsporna

Część tej działki (oznaczona literą A na mapie k. 74 akt sprawy) jest aktualnie zajęta przez ceglany budynek oraz drewniany barak, dalej biegnący wąski pas tej części działki jest też ogrodzony (drewniany płot – fotografia k. 81).

Dowód: mapa, k. 74

fotografie, k. 75-76

fotografia, k. 81

A. K. i T. K. w/w część działki, na której posadowione są opisane powyżej budynku objęli w posiadanie w 1994 r. Wcześniej te budynki służyły obcym im, nieznanym ludziom. Z kolei wąski pas gruntu ogrodzony drewnianym płotem do roku 2015 służył jako przejście dla osób korzystających z posadowionych dalej garaży (obecnie rozebranych).

Dowód: zeznania pozwanych

zeznania świadka J. N. (1)

Ocena dowodów

Z zeznań pozwanych wynika jednoznacznie, że objęli w posiadanie grunt zabudowany w/w budynkami dopiero w 1994 r. Wcześniej nie byli oni (ani ich poprzednicy prawni) w posiadaniu tej części gruntu. Pozwana zeznała: (32:59) pobrali się [z pozwanym] w 1989 r. i w tamtym czasie tam zamieszkali, (33:48) wtedy nie korzystali z tych dwóch budynków, były zajęte przez nieznane osoby. (34:18) z chwilą kupienia działki, wszystkim w 1994 r. wymówiła, powiedziała, żeby się wyprowadzili, zostawili to pootwierane.

Jeżeli chodzi o wąski (niezabudowany) pas gruntu objęty drewnianym ogrodzeniem, to z zeznań pozwanych wynika jednoznacznie, że nie był on w ogóle w ich posiadaniu, gdyż służył do użytku dla nieoznaczonego kręgu osób (dojście do garaży znajdujących się dalej). Był więc de facto drogą lokalną (służącą okolicznej ludności) i nie był w niczyim indywidualnym posiadaniu (brak animus rem sibi habendi). Pozwana zeznała: (36:00) to było jako droga, korzystali ci co zajmowali garaże, przechodzili i przejeżdżali, 36:57 do zeszłego roku różni ludzie przechodzili i przejeżdżali). Samo posadowienie płotu niczego tu nie zmieniło – płot w tym kontekście nie wypełniał funkcji uzewnętrzniającej wolę posiadania przez określoną osobę.

Zeznania świadka J. N. są wiarygodne i potwierdzają powyższe ustalenia w pełni.

Zeznania C. Z. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, właściwie na wszystkie istotne pytania odpowiadała, że nie pamięta. To samo dotyczy zeznań E. S. i S. K. – świadkowie ci na zadany temat niczego konkretnego nie wiedzieli. Stwierdzili tylko, że te budynki tam stoją od wielu lat (co sugeruje już choćby ich zrujnowany wygląd), ale nie wiedzieli, czy i od kiedy dysponują nimi pozwani.

Kwalifikacja prawna

Pozwani potwierdzili, że wiedzieli o tym, że grunt pod spornymi dwoma budynkami jest poza granicami ich działek (pozwana: 41:00 wiedziałam w 1994 r. że grunt pod garażem i szopą jest poza granicą jej działki, pozwany: 47:29 domyślał się, że grunt na którym stoi szopa i garaż jest poza działką (w 1994 r.).

Objęcie posiadania w 1994 r. tej części gruntu nastąpiło więc w złej wierze. Od 1994 r. do chwili wniesienia pozwu w niniejszej sprawie (czerwiec 2015 r.) nie upłynęło wymagane w takim przypadku 30 lat (art. 172 § 2 k.c.). Zarzut zasiedzenia tej części spornej działki okazał się więc chybiony.

Jeżeli chodzi z kolei o wąski pas gruntu ograniczony drewnianym płotem ( vide k. 81), to w tym przypadku pozwanym w ogóle nie można przypisać samoistności posiadania, gdyż – jak wynika z materiału dowodowego – był to rodzaj drogi lokalnej.

Reasumując, pozwani nie wykazali skutecznego względem właściciela gruntu tytułu prawnego do części spornej działki oznaczonej literą A na mapie k. 74 akt sprawy.

Mając powyższe na uwadze w tym zakresie powództwo na mocy art. 222 § 1 k.c. uwzględniono jak w punkcie I. sentencji.

W punkcie II. sentencji w pozostałym zakresie postępowanie umorzono z uwagi na skuteczne cofnięcie powództwa – art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c.

Koszty

O kosztach orzeczono w punkcie III. sentencji znosząc je wzajemnie na mocy art. 100 k.p.c. Roszczenie miało charakter niepieniężny, zaś każda ze stron w istotny, porównywalny sposób (nie dający się wyliczyć arytmetycznie) przegrała proces. Pozew został bowiem cofnięty do części pierwotnie żądnego obszaru i nie jest to różnica pomijalna.