Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lipca 2017 r. w L.

sprawy T. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do zwiększonego jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku

w drodze do pracy

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawczynię

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie VII Wydziału Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 22 grudnia 2016 r. sygn. akt VII U 856/15

oddala apelację.

SSO Dorota Stańczyk SSO Jacek Chaciński SSO Ewa Gulska

VIII Ua 11/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie T. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 11 maja 2015 roku w przedmiocie zwiększenia jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku w drodze do pracy.

Wyrok ten zapadł na gruncie następujących ustaleń faktycznych oraz rozważań prawnych:

Wnioskodawczyni T. S. w dniu(...) roku uległa wypadkowi w drodze do pracy, doznając (...) Orzeczeniem z dnia 10 maja 1989 roku Obwodowa Komisja do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia ustaliła z tego tytułu 25% uszczerbek na zdrowiu skarżącej.

W oparciu o powyższe orzeczenie, dnia 22 maja 1989 Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję, na mocy której skarżącej wypłacono odszkodowanie w wysokości 250.000,00 zł, odpowiadające 25 % uszczerbku na zdrowiu.

W dniu 20 lutego 2015 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o podwyższenie stopnia uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem w drodze do pracy z dnia (...) roku, wobec pogorszenia się jej stanu zdrowia - poszerzeniem diagnozy.

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 2 kwietnia 2015 roku ustalono 25 % stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku w drodze do pracy z dnia (...) roku. Od powyższego orzeczenia wnioskodawczyni wniosła sprzeciw. W związku z tym w dniu 6 maja 2015 roku Komisja Lekarska ZUS wydała orzeczenie, na mocy którego podtrzymała zaskarżone orzeczenie lekarskie, wskazując iż przebyty uraz w 1988 roku nadal powoduje 25 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Stąd też zaskarżoną decyzją z dnia 11 maja 2015 roku organ rentowy odmówił T. S. zwiększenia jednorazowego odszkodowania w związku z pogorszeniem stanu zdrowia z tytułu wypadku w drodze do pracy zaistniałego dnia (...) roku.

Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2015 roku tut. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego neurologa na okoliczność ustalenia rodzaju i wysokości uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonej, będącego następstwem wypadku w drodze do pracy zaistniałego w dniu (...)roku, w szczególności zobowiązano biegłego do wskazania, czy nastąpiło pogorszenie się stanu zdrowia skarżącej w stosunku do uszczerbku, który był podstawą orzeczenia jednorazowego odszkodowania.

Biegła sądowa specjalista neurolog M. K., po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską, przeprowadzeniem wywiadu oraz przebadaniu ubezpieczonej, w przedłożonej opinii z dnia 19 stycznia 2016 roku stwierdziła, iż skarżąca doznała trwałego 25 % uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia (...) roku, nie stwierdzając przy tym pogorszenia stanu zdrowia badanej.

Do przedmiotowej opinii skarżąca T. S. wniosła zastrzeżenia domagając się wywołania kolejnej opinii sądowo – lekarskiej, przeprowadzonej przez nowego biegłego sądowego. Wnioskodawczyni podniosła, że biegła nie analizowała istotnych obecnie zmian chorobowych, zaś wykonane badanie było w jej ocenie niedokładne.

W celu wyjaśnienia powyższych wątpliwości Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 20 czerwca 2016 roku dopuścił dowód z opinii biegłego neurologa P. W. celem wypowiedzenia się jak w postanowieniu z dnia 20 sierpnia 2015 roku na podstawie dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy i przebadaniu wnioskodawczyni.

Powołany biegły sądowy po zbadaniu wnioskodawczyni i zapoznaniu się z dołączoną dokumentacją medyczną, w opinii z dnia 09 sierpnia 2016 roku podzielił opinię biegłej sądowej w zakresie neurologii z dnia 19 stycznia 2016 roku, uznając że stan zdrowia wnioskodawczyni powoduje uznanie 25 % trwałego uszczerbku na zdrowiu w następstwie wypadku z dnia(...) roku. Biegły podkreślił przy tym, że w klinicznym badaniu neurologicznym nie stwierdził objawów ogniskowego uszkodzenia (...) oraz objawów (...)Nadto badanie części obwodowej układu nerwowego potwierdza obecność objawów zespołu(...)Końcowo biegły wskazał, że stan kliniczny badanej jest stabilny i nie wykazuje na wystąpienie nowych objawów klinicznych wskazujących na pogorszenie stanu zdrowia.

Skarżąca T. S. zakwestionowała powyższą opinię, podnosząc we wniesionych dnia 17 listopada 2016 roku zastrzeżeniach, że biegły nie przeanalizował dokładnie zarówno procesu jej leczenia, jak i dołączonej dokumentacji medycznej, zarzucając w/w opinii minimalizm. Wnioskodawczyni domagała się również wywołania kolejnej opinii lekarskiej.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy oddalił wniosek ubezpieczonej o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego lekarza.

Wyżej przytoczony stan faktyczny Sąd I instancji ustalił w oparciu o powołane tam dowody. Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów dołączone do akt niniejszej sprawy oraz akt organu rentowego, gdyż nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Również i Sąd Rejonowy nie znalazł jakichkolwiek podstaw do kwestionowania ich autentyczności.

Ustaleń faktycznych co do stanu zdrowia skarżącej dokonano także w oparciu o opinie sądowo – lekarskie. Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany i Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania rzetelności przy wydaniu opinii. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotów i kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Zdaniem Sądu I instancji wywołane w procesie opinie, biegli poprzedzili zapoznaniem się z aktami sprawy, całością dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia wnioskodawczyni i przebadaniem skarżącej. W obliczu spójnych, konsekwentnych i pewnych wniosków opinii biegłych sądowych, które znalazły oparcie w dokumentacji lekarskiej ubezpieczonej oraz przeprowadzonych przez biegłych badaniach, Sąd ten stwierdził, że nie ma żadnych powodów do podważenia prawidłowości poczynionych na tej podstawie ustaleń medycznych. W ocenie Sądu Rejonowego opinie te spełniają wymogi fachowości, rzetelności i logiczności. Wnioski zawarte w opiniach zostały uzasadnione w sposób jasny i przekonywujący. Ponadto opinie zostały sporządzone przez lekarzy specjalistów, a zatem zawarte w nich twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. Opinie są jednoznaczne, stanowcze i wzajemnie zgodne. W tym stanie rzeczy przedmiotowe opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych co do stanu zdrowia ubezpieczonej.

Jednocześnie Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że zarzuty skarżącej stanowią jedynie polemikę ze stanowiskami wyrażonymi w opiniach sądowych. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi dokonanie oceny zebranego materiału, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Powinnością biegłego jest naświetlenie wyjaśnianych okoliczności z punktu widzenia wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego mu materiału sprawy. Sąd Rejonowy zaś, oceniając opinie i odnosząc się do zarzutów wnioskodawczyni kierował się m.in. treścią wyroków Sądu Najwyższego z dnia 06 maja 2009 roku (II CSK 642/08, LEX nr 511998), w którym stwierdzono, że samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych oraz z dnia 04 sierpnia 1999 roku (I PKN 20/99,OSNP 2000/22/807), zgodnie z którym potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy. Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 07 lutego 2014 roku, I ACa 1029/13, czy Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 stycznia 2014 roku, I UK 362/13).

Reasumując, Sąd Rejonowy uznał, iż biegli konkretnie i logicznie uzasadnili swoje stanowisko wyciągając wnioski na podstawie przeprowadzonego badania. Przede wszystkim potwierdzili, że stan zdrowia wnioskodawczyni nie uległ pogorszeniu w stosunku do pierwszego orzeczenia o stopniu doznanego uszczerbku, który nadal utrzymuje się na tym samym poziomie, tj. 25%.

Opinie biegłych są należycie uzasadnione i przekonujące oraz wystarczająco wyjaśniają zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Dowód ten w powiązaniu z pozostałym materiałem procesowym jest wystarczający do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

W tych okolicznościach Sąd I instancji uznał wniesione odwołanie za bezzasadne podlegające oddaleniu.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. 2015.1242 ze zm), jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, który był podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co najmniej o 10 punktów procentowych, jednorazowe odszkodowanie zwiększa się o 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent uszczerbku na zdrowiu przewyższający procent, według którego ustalone było to odszkodowanie.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia było ustalenie wysokości uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonej będącego następstwem wypadku z dnia(...) roku, a w szczególności, czy doszło do pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonej i czy w związku z tym uszczerbek ten uległ zwiększeniu o co najmniej 10 punktów procentowych w stosunku do tego, który był podstawą przyznania odszkodowania w 1989 roku.

W tym celu przeprowadzono w toku postępowania dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii, albowiem ustalenie tej kwestii wymagało wiadomości specjalnych.

Powołani w sprawie biegli stanowczo wskazali, że stopień uszczerbku na zdrowiu skarżącej nadal wynosi 25% i brak jest objawów klinicznych wskazujących na pogorszenie stanu zdrowia wnioskodawczyni.

Tym samym, jak ocenił Sąd I instancji decyzja organu rentowego wydana w dniu 11 maja 2015 roku jest prawidłowa i na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku złożyła wnioskodawczyni T. S., zaskarżając go w całości i zarzucając Sądowi I instancji uchybienia procesowe polegające na niedopuszczeniu dowodu z ponownej opinii biegłego neurologa P. W., co spowodowało wydanie przedwczesnego rozstrzygnięcia w sprawie, przed ustaleniem wszelkich istotnych okoliczności oraz nadmierne zaufanie do wiedzy powszechnej i kryterium zgodności zasad logiki i rzetelności biegłych wydających opinię sądowo – medyczną. Wskazała przy tym na nową okoliczność mającą wpływ na wynik sprawy, a mianowicie wystąpienie u niej zmian natury neurologicznej, wykazanych w zaświadczeniu od lekarza leczącego z zakresu neurologii z dnia 17 grudnia 2016 roku, która miała miejsce po dacie badania przez biegłych sądowych. Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie prawa do zwiększonego jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku w drodze do pracy z dnia 26 stycznia 1988 roku w związku z pogorszeniem stanu zdrowia – poszerzeniem diagnozy, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do Sądu I instancji celem ponownego rozpatrzenia i wywołanie w toku postępowania apelacyjnego dowodu z opinii biegłego z zakresu neurologii (k.118 a.s.)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja T. S. nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że brak jest jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia wniosku apelującej dotyczącego uchylenia zaskarżonego wyroku. W myśl obowiązujących przepisów postępowania cywilnego może to nastąpić jedynie w razie stwierdzenia nieważności postępowania (art. 386 § 2 k.p.c.), bądź w wypadku nie rozpoznania istoty sprawy, lub też, gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości (art. 386 § 4 k.p.c.).

Brak jest podstaw do stwierdzenia zaistnienia w niniejszej sprawie nieważności postępowania. Nadto dokonując kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy uznał, że Sąd Rejonowy przeprowadził w sprawie prawidłowe postępowanie, poddając ustalony stan faktyczny rzetelnej i pogłębionej ocenie prawnej, zaś zaprezentowany w uzasadnieniu tok rozumowania jest spójny i logiczny. Jak zauważył to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 maja 2007 roku (V CSK 37/07, Lex nr 442585), surowsze wymagania odnośnie do oceny zgromadzonego materiału i czynienia ustaleń na potrzeby wydania orzeczenia ciążą na Sądzie odwoławczym wówczas, gdy odmiennie ustala on stan faktyczny w sprawie niż to uczynił Sąd pierwszej instancji. Inaczej jest natomiast wtedy, gdy orzeczenie wydane na skutek apelacji zmierza do jej oddalenia, a tym samym utrzymuje w mocy ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji. W takim bowiem przypadku, jakkolwiek wyrok Sądu odwoławczego powinien opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach, za wystarczające można uznać stwierdzenie, że przyjmuje on ustalenia faktyczne i prawne Sądu pierwszej instancji, jako własne.

W szczególności słusznie Sąd pierwszej instancji, oceniając czy w przypadku wnioskodawczyni nie zachodziły podstawy do podwyższenia, zgodnie z wniesionym przez niego odwołaniem wysokości procentowego uszczerbku na zdrowiu w związku wypadkiem w drodze do pracy z dnia (...) roku, oparł się na opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Biegli sądowi w oparciu o wynik badania klinicznego, analizę dowodów leczenia ustalili, iż uszczerbek ten wynosi w dalszym ciągu 25% i nie uległ zmianie.

Istotnym jest, że zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W doktrynie oraz orzecznictwie przyjmuje się, iż ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Ustalenia faktyczne dokonane na podstawie tak ocenionych dowodów nie mogą wykazywać błędów tak faktycznych, tzn. nie mogą być sprzeczne z treścią dowodów, jak i logicznych ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2009 roku, IV CSK 290/09, LEX nr 560607, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 listopada 2007 roku., III AUa 598/07, LEX nr 468580).

Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne jak i ocenę prawną dokonaną przez Sąd Rejonowy, zatem nie istnieje potrzeba ich powtarzania (vide wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1998 roku II CKN 923/97, OSNC z 1999 roku, Nr 3, poz. 60 i z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98, OSNP z 1988 roku, Nr 24, poz. 776).

Poza sporem jest, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych. W ocenie Sądu drugiej instancji sporządzone w toku postępowania opinie prawidłowo Sąd Rejonowy uczynił podstawą rozstrzygnięcia. Wskazać należy, iż sama polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2002 roku, II UKN 708/00, LEX nr 559962 ). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza zatem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2000, II UKN 617/99, Lex nr 49909).

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej kontroli opinii biegłych pod względem ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Opinie biegłych sądowych w pełni przekonują. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy są one logiczne, nie zawierają sprzeczności. Biegli sądowi dokonali szczegółowej analizy całej zgromadzonej dokumentacji medycznej, zaś apelująca został szczegółowo przebadana. Ocena stanu zdrowia apelującej, dokonana została przez specjalistów danych dziedzin medycyny posiadających wysoki poziom wiedzy medycznej w zakresie opiniowanego przedmiotu.

Zasadnie też Sąd pierwszej instancji nie prowadził dalszego postępowania dowodowego. Stosownie, bowiem do art. 286 k.p.c. Sąd podejmie dalsze czynności dowodowe, jeśli uzna to za konieczne dla wyjaśnienia okoliczności spornych. Nie stanowi jej różnica stanowisk między stronami procesowymi wynikająca z ich subiektywnego przekonania, co do faktów i ich oceny (vide wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 7 listopada 2001 roku, II UKN 553/00, OSNP z 2003 roku, Nr 14, poz. 339 i z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PRN 20/99, OSNP z 2000 roku, Nr 22, poz. 807).

Przyznać należy, że wnioskodawczyni składała zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego lekarza neurologa dr P. W. i domagała się sporządzenia opinii uzupełniającej. Wniosek ten Sąd Rejonowy oddalił postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016 roku (k. 110 a.s.), co stanowiło jeden z zarzutów apelacji. Zarzut ten w świetle wyżej przytoczonych uwag należało uznać za niezasadny.

W tym miejscu odnieść należy się również do wskazywanych przez wnioskodawczynię nowych okoliczności dotyczących jej stanu zdrowia. Podnieść należy, że przedmiotem postępowania sądowego w sprawach dotyczących świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest ocena zgodności z prawem, w aspekcie formalnym i materialnym, decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Postępowanie to jest zatem postępowaniem kontrolnym. Badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej, o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ani komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, lecz zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego orzeczenia o zdolności ubezpieczonego do pracy lub jej braku. Dlatego też późniejsza zmiana stanu zdrowia nie może stanowić, co do zasady, podstawy do uznania decyzji za wadliwą i jej zmiany przez sąd (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2007 r., I UK 316/06, OSNP z 2008 roku, Nr 13-14, poz. 199).

W wyroku z dnia 13 września 2005 r., I UK 382/04, LEX nr 276245, Sąd Najwyższy wskazał z kolei, że Sąd może zmienić decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych tylko wówczas, gdy jest wadliwa, nie może natomiast zastępować organu kompetentnego do jej wydania i we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, dlatego ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana w ramach stanu zdrowia ubezpieczonego, jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany.

Jeżeli więc w rozpoznawanej sprawie, w toku postępowania odwoławczego doszło do ujawnienia nowych okoliczności dotyczących stanu zdrowia wnioskodawczyni, które nie były znane organowi rentowemu w dacie wydania zaskarżonej decyzji, to okoliczność ta nie stanowi podstawy do wywołania kolejnej opinii biegłych lekarzy sądowych.

Reasumując wskazać należy, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, został wydany po dokładnej analizie wszystkich przedstawionych dowodów, nadto prawidłowo i rzeczowo uzasadniony, zatem nie może być wzruszony. Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

SSO Jacek Chaciński SSO Dorota Stańczyk SSO Ewa Gulska