Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Daniel Starmach

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2017 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) LTD w L. w (...)

przeciwko J. R.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 588/17

Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 listopada 2016 roku powód (...) LTD w L. w (...) zażądał od J. R. zapłaty kwoty 6280,81 złotych wraz z odsetkami od poszczególnych kwot i dat. W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwany zawarł umowę za pośrednictwem telefonu z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością na usługę (...), a następnie nie uregulował należności za faktury wystawione za realizację umowy. Powódka wskazała nadto, iż wierzytelność wobec pozwanego nabyła w drodze przelewu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 5 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy w Wałbrzychu zasądził zgodnie z żądaniem pozwu (karta 49).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany (karta 53 i następne) wniósł o oddalenie powództwa w całości i podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Ponadto pozwany podniósł nieważność umowy i nieistnienia umowy.

Postanowieniem z dnia 16 lutego 2017 roku (karta 60) sprawę przekazano do rozpoznania tutejszemu sądowi.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 stycznia 2011 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sprzedała (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością część przedsiębiorstwa pod nazwą „(...)”, w zakresie, której w (...) sp. z o.o. prowadzona była działalność gospodarcza polegająca na sprzedaży usług internetowych.

Dowód:

-umowa, k. 37-39;

W dniu 21 września 2011 r. (...) sp. z o.o. sprzedała zorganizowaną część przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w D..

Dowód:

-umowa, k. 40-42;

Na podstawie umowy o numerze (...) w dniu 3 lipca 2012 roku (...) zawarła z (...) spółka z o .o. umowę cesji wierzytelności. Następnie wierzytelność sprzedana została na rzecz (...) a dalej w dniach 1 lipca 2013 roku, 1 lipca 2014 roku i 1 lipca 2015 roku wierzytelność przelana została na rzecz (...) sp. z o.o.

Dowód:

- umowy, karta 23 i 23v;

- dokumenty rejestrowe, karta 24-34;

W dniu 24 września 2016 roku (...) sp. z o.o., dokonała przelewu na (...) LTD w L. w (...) pakiet wierzytelności. Sporządzono dokument zawiadomienia o cesji.

Dowód:

- umowa, k. 19;

- zawiadomienie karta 20;

W dniu 30 czerwca 2016 r. powódka wezwała J. R. do zapłaty kwoty 6280,81 zł w łącznej kwocie z odsetkami 7888,04 zł wyznaczając termin płatności do dnia 7 lipca 2016 r. tytułem należności za wystawione przez poprzedników prawnych faktury za wykonane usługi. Faktura nr (...) z dnia 3 lipca 2012 r. na kwotę 1783,81 zł wystawiona przez (...) D.. Faktura nr (...) z dnia 1 lipca 2013 r. na kwotę 1499 zł wystawiona przez (...) B.. Faktura nr (...) z dnia 1 lipca 2014 r. na kwotę 1499 zł wystawiona przez (...) B.. Faktura nr (...) z dnia 1 lipca 2015 r. na kwotę 1499 zł wystawiona przez (...) B..

Dowód:

- faktury k. 43-46v;

- wezwanie do zapłaty z dnia 30 czerwca 2016 r. k. 47;

J. R. nie korzystał z usług świadczonych przez spółkę (...) oraz jej następców.

Dowód:

- zeznania pozwanego, karta 75-76;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje;

Powództwo okazało się niezasadne w całości.

Podstawa materialna powództwa znajduje się w treści normy art. 734 § 1 k.c. i art. 750 k.c. Stosownie do pierwszej z przytoczonych norm przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie.

W myśl zaś drugiej z nich - do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Nie może budzić wątpliwości to, że niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej, sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku oddalającego powództwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1972 roku III CRN 30/72). Wskazać należy, że sąd ma obowiązek rozważenia, czy twierdzenia strony powodowej uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1958 roku 1 CR 969/57, wyrok Sądu Najwyższego: z dnia 15 września 1967 roku III CRN 175/67.

Twierdzenia, na których oparte jest powództwo nie tylko nie mogą budzić wątpliwości sądu, ale powinny być poparte odpowiednim materiałem dowodowym.

Powód powinien był wykazać fakt zawarcia umowy z wierzycielem pierwotnym, wobec zaprzeczenia pozwanego, treść tej umowy, fakt wykonania zobowiązania przez wierzyciela pierwotnego, sposób wyliczenia należności objętej pozwem. Należy mieć na uwadze, że samo twierdzenie strony pozwanej nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być – zgodnie z dyspozycją art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. – udowodnione przez stronę, która to twierdzenie zgłasza.

Strona powodowa nie wykazała po pierwsze, że została zawarta umowa z pozwanym, a po drugie, że poprzednik prawny powódki lub powódka rzeczywiście utrzymywała stronę internetową. Okolicznościom tym pozwany zaprzeczył już bowiem w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

W przedmiotowej sprawie przy ocenie, czy i jakiej treści oświadczenie woli zostało złożone, rozstrzygające powinno być to, jak zachowanie składającego oświadczenie woli przedstawia się na zewnątrz. Oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę w rozumieniu art. 66 § 1 KC, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy. W praktyce zasadnicze znaczenie ma ustalenie czy w ogóle do zawarcia umowy doszło, czy nie, czyli czy między stronami istnieje zgoda co do tego, że zgodnie z ich wolą powstaje między nimi stosunek prawny.

Sąd oceniając materiał dowodowy zebrany w sprawie ustalił, iż między pozwanym a poprzednikiem prawnym powódki nie doszło do zawarcia umowy. Oferta jako oświadczenie woli podlega interpretacji zgodnie z art. 65 § 1 KC - poddanie temu procesowi pozwala stwierdzić, czy złożone oświadczenie woli jest rzeczywiście ofertą oraz jaka jest jego treść. Oceny złożonego oświadczenia należało więc dokonać przez pryzmat zasad współżycia społecznego oraz ustalonych zwyczajów, uwzględniając przy tym okoliczności złożenia oświadczenia.

W niniejszej sprawie powódka, powołując się na zawarcie ustnej umowy drogą telefoniczną firmy (...) sp. z o.o. z pozwanym, twierdziła, że jej poprzednik prawny zawarł z pozwanym umowę ustną. Jednak w ocenie Sądu fakt ten nie został wykazany. Powódka do pozwu nie przedłożyła żadnych dokumentów wskazujących na zawarcie takiej umowy, określenie jej szczegółowych warunków ani nie wykazała faktu doręczenia takich warunków pozwanemu pocztą. Ponadto powódka nie przedstawiła nagrania z przeprowadzonej rozmowy które mogłoby uwiarygodnić fakt zawarcia umowy.

Analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i zeznań pozwanego prowadzi zatem do wniosku o tym, że pozwany nie zawarł umowy ustnej ze spółka (...) wskazaną w pozwie. Ponadto zgodnie z art. 66 ² § 1 KC w stosunkach między przedsiębiorcami oferta może być odwołana przed zawarciem umowy, jeżeli oświadczenie o odwołaniu zostało złożone drugiej stronie przed wysłaniem przez nią oświadczenia o przyjęciu oferty. W niniejszej sprawie pozwany nawet nie potwierdził oferty, tym bardziej nie zawarł umowy, ponieważ jak wskazują dowody, nie została mu dostarczona umowa w formie pisemnej. Powyżej wskazane rozważania prowadzą do wniosku, że strona powodowa nie wykazała, iż skutecznie została zawarta umowa z pozwanym, a w świetle art. 6 KC na niej ciążył ciężar udowodnienia tego. W swoich rozważaniach Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego. Były to zeznania logiczne, przekonujące, znajdujące poparcie w zebranym materiale dowodowym.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powództwo zostało oddalone w całości w związku z czym pozwanemu służyło prawo zwrotu wszystkich kosztów poniesionych w związku z udziałem w sprawie. Pozwany poniósł koszty zastępstwa przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata P. G..

Na koszty te składają się zatem koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1800 zł (§2 pkt 4 w zw. §3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)