Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VU 1337/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Nowakowska

Protokolant st. sekr. sądowy Alina Kędzia

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2017 r. w Kaliszu

odwołania S. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 31 października 2016 r. Nr (...)

w sprawie S. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o rentę rodzinną

Oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13.10.2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił S. H. prawa do renty rodzinnej po matce, W. H. zmarłej 23.06.2015 r., gdyż komisja Lekarska orzekła, że nie jest całkowicie niezdolna do pracy przed 16 rokiem życia.

Odwołanie od tej decyzji wniosła do Sądu S. H. domagając się przyznania prawa do renty rodzinnej.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 65 ust 1 ustawy z dnia 17.12.1999 r. o emeryturach i rentach z FUS (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 887), renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny zmarłego:

1.  mającego ustalone prawo do emerytury albo renty z tytułu niezdolności do pracy, lub

2.  który w chwili śmierci spełniał warunki do uzyskania jednego z tych świadczeń.

Przy ocenie prawa do renty przyjmuje się,że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy.

Poza sporem jest, że matka odwołującej się, W. H. pobierała emeryturę do dnia zgonu, który nastąpił w dniu 23.06.2015 r.

Stosownie do treści art. 68 cyt. ustawy dzieci mają prawo do renty rodzinnej:

1.  do czasu ukończenia 16 roku życia,

2.  do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 rok życia, ale nie dłużej niż do osiągnięcia 25 roku życia,

3.  bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz niezdolne do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt1 lub2.

S. H. urodziła się w dniu (...) Nie przedłożyła, mimo wezwania Sądu, dowodów co do czasu odbywania nauki, ale według jej zapewnień naukę w szkole średniej ukończyła w 1995 r. kiedy to zdała maturę. Następnie przez rok uczyła się zaocznie w Studium (...), po czym przez rok pracowała w szkole.

Do tego czasu nie było oznak choroby. W 1995r zaczęła się dziwne zachowywać. W 2003r. rozpoznano schizofrenię paranoidalną.

W niniejszej sprawie wyjaśnienia wymagało od kiedy najwcześniej odwołująca się stała się całkowicie niezdolna do pracy, zwłaszcza czy przed 16 rokiem życia lub do czasu ukończenia nauki.

Dla wyjaśnienia tej kwestii sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego specjalisty psychiatry. Biegły po zbadaniu odwołującego się w dniu 10.03.2017 r. rozpoznał schizofrenię paranoidalną.

W konkluzji opinii biegły uznali, że stan psychiczny odwołującej się nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy, ale niezdolność częściową. Brak dokumentów co do początku leczenia nie pozwala nawet stwierdzić czy początek choroby miła miejsce w czasie nauki w szkole średniej. (opinia k 11v)

Sąd oparł się na opinii biegłego, gdyż wydana została na podstawie aktualnych specjalistycznych badań i na podstawie analizy dostępnej dokumentacji leczenia. Jest też zgodna z zasadami orzekania o niezdolności do pracy.

Odwołująca się i jej ojciec obecny na rozprawie w dniu 07.06.2017 r. przyznając, że nie dysponują dokumentacją z pierwszego okresu leczenia, nie wskazywali nawet by początek objawów chorobowych miał miejsce w czasie nauki. Dziwne zachowanie S. H. zaobserwowano dopiero w okresie bezczynności po zatrudnieniu.

Zgodnie z art.12 ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, a całkowicie niezdolna osoba która jest niezdolna do jakiejkolwiek pracy.

Przy ocenie stopnia trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1.  stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,

2.  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne/art.13 cyt. ustawy/.

Specyfika spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, w których istotnym elementem jest ocena stanu zdrowia ubezpieczonego, wymaga dostarczenia wiadomości specjalnych, czyli przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny. Ocena takiego dowodu ma swoisty charakter. Przede wszystkim ocena ta nie polega na daniu czy nie daniu wiary opinii, ale na pozytywnym lub negatywnym uznaniu wartości rozumowania zawartego w opinii i jej uzasadnieniu, a więc na wskazaniu motywów tego, że pogląd biegłego trafił do przekonania sądu.

Z jednej strony konieczna jest kontrola przez pryzmat zasad logicznego rozumowania i źródeł poznania, a z drugiej strony istotną rolę odgrywa stopień zaufania do wiedzy prezentowanej przez biegłego. Ważna jest przy tym ocena konkluzji opinii biegłego, jak i przeanalizowanie poszczególnych jej elementów składających się na trafność wniosków końcowych.

W rozpoznawanej sprawie Sąd nie dopatrzył się podstaw do podważenia opinii biegłego wobec braku dowodów leczenia odwołującej się w okresie pozostającym w związku czasowym z zakończeniem nauki. W czasie nauki odwołująca się nie miała jeszcze żadnych objawów chorobowych, tym bardziej więc brak podstaw do doszukiwania się niezdolności do pracy i to w stopniu całkowitym.

Skoro zatem odwołująca się nie stała się całkowicie niezdolna do pracy w czasie nauki i nawet obecnie nie jest całkowicie niezdolna do pracy, to nie spełnia tym samym warunków do nabycia renty rodzinnej po matce.

Zaskarżona decyzja jest więc prawidłowa, a odwołanie podlegało oddaleniu i zgodnie z art. 477 § 1 kpc orzeczono jak w wyroku.