Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piszu oskarżył M. Z. o to, że:

w dniu 01 lutego 2017r o godz. 03:40 w O., gm. B., okręgu (...), prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 4 stycznia 2013 roku w sprawie II K. 686/12 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, to jest o czyn z art. 178a § 4 kk.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 lutego 2017 roku w miejscowości O. około godz. 03.40, funkcjonariusze Komisariatu Policji w B. zatrzymali do kontroli drogowej kierowcę, poruszającego się samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...). Od zatrzymanego mężczyzny była wyczuwalna woń alkoholu, więc poddano go badaniu na stan trzeźwości na urządzeniu typu Alkometr (...) z wynikami: I badanie przeprowadzone o godz. 04:44 – 0,75 mg/l, II badanie o godz. 4:46 – 0,81 mg/l i III badanie o godz. 4:48 – 0,66 mg/l. Kierującym powyższym pojazdem okazał się oskarżony M. Z.. Mężczyzna spożywał wcześniej alkohol na przyjęciu urodzinowym pod postacią wódki i piwa.

Jak się okazało w toku postępowania, oskarżony M. Z. obecnego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 4 stycznia 2013 roku w sprawie II K. 686/12 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Wymierzono mu wówczas karę 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem tytułem próby na okres 4 lat. Ponadto, miał orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat. Wykonania kary pozbawienia wolności nie zarządzano.

Oskarżony M. Z. w chwili orzekania miał 27 lat. Pozostawał bez większego majątku, zarejestrowany był w PUP w P. jako bezrobotny bez prawa do zasiłku. Był jedynym żywicielem rodziny. Utrzymywał siebie i rodzinę z prac dorywczych. Zamieszkiwał wspólnie z konkubiną i dwójką jej dzieci w wynajętym mieszkaniu. Konkubina nie pracowała. Stan zdrowia miał dobry. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo, służby wojskowej nie odbywał. Był w przeszłości karany sądownie.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. Z. k. 9, 59v.; zeznania świadka M. N. k. 33v., 59v.–60; protokół użycia A. A..0 k. 2-2v.; kopia świadectwa wzorcowania k. 3-3v.; kopia umowy kupna – sprzedaży samochodu k. 4; dane o sytuacji majątkowej k. 10; dane osobo-poznawcze k. 12; karta karna k. 15-15v.; informacja Starostwa Powiatowego w P. k. 16; zaświadczenie z (...) k. 18-19; informacja Sądu Rejonowego w Piszu k. 20; odpis wyroku k. 21-21v.; informacja z Centralnej Ewidencji (...) k. 56; dane osobowe M. Z. k. 40, 59)

Oskarżony M. Z. konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Prosił jedynie o inny rodzaj kary, aniżeli pozbawienie wolności. W postępowaniu przygotowawczym szczerze wyjawił wszelkie okoliczności zdarzenia. Przyznał, że zdecydował się na jazdę samochodem, pomimo tego, że wcześniej na przyjęciu urodzinowym spożywał alkohol pod postacią piwa i wódki.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. Z. k. 9, 59v.)

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w rozstrzyganej sprawie Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego M. Z., a także na zeznaniach funkcjonariusza policji M. N. (k. 33v., 59v.-60), oraz na dowodach z dokumentów, które to dowody Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie stanu faktycznego w sposób niebudzący wątpliwości. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach konsekwentnie i szczerze przyznał się do stawianego mu zarzutu, w szczególności zaś nie kwestionował, że istotnie w dniu zdarzenia prowadząc samochód osobowy po drodze publicznej w miejscowości O. znajdował się w stanie nietrzeźwości, był bezpośrednio po wypiciu alkoholu pod postacią wódki i piw na przyjęciu urodzinowym. Brak jest jakichkolwiek podstaw, by te wyjaśnienia oskarżonego podważać, nie ma bowiem żadnych racjonalnych powodów, dla których oskarżony miałby sam siebie pomawiać o zachowanie skutkujące pociągnięciem go do odpowiedzialności karnej, gdyby istotnie opisywane przez niego okoliczności nie miały miejsca. Tym bardziej, że wyjaśnienia o takiej treści składał zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i potwierdził je w postępowaniu sądowym. Miał zatem czas, aby przemyśleć treść swoich wyjaśnień. Treść złożonych wyjaśnień oskarżony zatwierdził i opatrzył własnoręcznym podpisem pod protokołem przesłuchania. Oskarżony nie składał w sprawie żadnych skarg na postępowanie policjantów względem jego osoby, ani też na sposób prowadzonego przesłuchania. Ponadto, to oskarżony dobrowolnie i szczerze przyznał się funkcjonariuszom policji jeszcze bezpośrednio na miejscu zdarzenia, że znajduje się w stanie nietrzeźwości. Dodatkowo, wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdowały potwierdzenie w dowodach z dokumentów, w szczególności w postaci protokołu badania oskarżonego na zawartość alkoholu, z którego wynikał stopień jego nietrzeźwości. Ponadto, wyjaśnienia w takim kształcie wyraźnie korespondowały z zeznaniami funkcjonariusza policji M. N..

Funkcjonariusz policji M. N. zeznawał na okoliczności związane z przebiegiem interwencji, podjętej wobec M. Z.. Ww. świadek potwierdził, że w chwili zatrzymania pojazdu to M. Z. kierował samochodem. Mężczyzna w trakcie interwencji zachowywał się spokojnie i od razu zaczął wyrażać żal i skruchę za swoje zachowanie. Sprawca został ujęty niejako na „gorącym uczynku”. Policjanci czuli w trakcie interwencji od niego woń alkoholu. Wyniki badań potwierdziły tę okoliczność, a i sam oskarżony przyznał funkcjonariuszom, że wcześniej spożywał alkohol na przyjęciu.

Sąd obdarzył wiarygodnością zeznania funkcjonariusza policji, albowiem zawierają one jedynie okoliczności, jakie zaistniały, bez jakichkolwiek przemyśleń, uzupełnień. Ponadto, zauważyć należy, iż pochodzą one od osoby obcej dla oskarżonego, relacjonującej swe spostrzeżenia poczynione w trakcie wykonywania obowiązków służbowych. Sąd zauważył, że funkcjonariuszowi policji przyświecały szczere intencje przy składaniu zeznań, dominowała chęć odzwierciedlenia zaistniałej interwencji w sposób najbliższy prawdzie. Ww. nie był w żaden sposób nieprzychylnie lub niekorzystnie nastawiony do oskarżonego. Funkcjonariusze policji mieli bowiem świadomość, że ujęli sprawcę na „gorącym uczynku”, który de facto przyznał, że moment prowadzenia pojazdu poprzedził spożywaniem alkoholu. Wydruki badań finalnie potwierdzały ten stan rzeczy. Powyższe świadczy o wiarygodności zeznań tego policjanta.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał także dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, tj.: protokół użycia urządzenia do badania stanu trzeźwości (k. 2–2v.), kopii świadectwa wzorcowania (k. 3–3v.), informację z Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w P. (k. 16), informację z K. (k. 15–15v.), zaświadczenie z (...) (k. 18–19), informację Sądu Rejonowego w Piszu (k. 20), odpis wyroku (k. 21 – 21v.) - zostały one bowiem sporządzone przez uprawnione organy w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Brak zatem podstaw by odmówić im waloru rzetelności i prawdziwości.

Stan nietrzeźwości stanowi znamię określające czynność sprawczą. Pojęcie to zostało zdefiniowane w sposób precyzyjny w art. 115 § 16 kk. Stan nietrzeźwości w rozumieniu tego kodeksu zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Zebrany materiał dowodowy i jego wymowa przemawiały za przyjęciem, że oskarżony M. Z. wypełnił znamiona występku z art. 178a § 4 kk w ten sposób, że w dniu 01 lutego 2017r o godz. 03:40 w O., gm. B., okręgu (...), prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 4 stycznia 2013 roku w sprawie II K. 686/12 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości.

Z kolei przy wymiarze kary Sąd kierował się przesłankami określonymi w rozdziale VI Kodeksu karnego, w szczególności dyrektywami art. 53 i 58 kk, biorąc pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak i obciążające oskarżonego. Nie stwierdzono w sprawie żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, sprawną intelektualnie, zdolną do rozpoznania znaczenia swych czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Sąd jako okoliczność łagodzącą wziął pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który pomimo wielu wyroków z przeszłości, nigdy nie przebywał jeszcze w zakładzie karnym jako osoba pozbawiona wolności. Mężczyzna, pozostając na wolności pracował dorywczo, a z zarobionych pieniędzy jako jedyny żywiciel utrzymywał swoją rodzinę. Trzeba też zauważyć, że oskarżony konsekwentnie w składanych wyjaśnieniach szczerze przyznał się do winy. Oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył szczere i szczegółowe wyjaśnienia. Nie tamował toku postępowania przygotowawczego, stawiał się na każde wezwanie organu. Oskarżony wskazał dokładnie jaką ilość alkoholu spożył, zanim następnie wsiadł za kierownicę swojego pojazdu. Ponadto Sąd dostrzegł także stanowisko świadka M. N. – funkcjonariusz Policji – który w sposób spontaniczny wskazał, że oskarżony bo bujnej przeszłości zaczął „nowe” życie. Zmienił towarzystwo i podjął próbę poukładania swoich spraw. Jego aktualna postawa życiowa według świadka i innych funkcjonariuszy Policji rokuje pozytywnie na przyszłość – vide: zeznania k.60. Sąd wziął pod uwagę także czas i miejsce popełnienia przestępstwa – późne godziny nocne i mało uczęszczana trasa. Ponadto ostatni wyrok skazujący z czyn z art. 178a kk zapadł wobec oskarżonego w dniu 27 grudnia 2012 roku.

Z drugiej strony należy wskazać na znaczny stopień winy i szkodliwości społecznej z uwagi na okoliczności popełnienia przestępstwa, skoro oskarżony kierując pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości stanowił istotne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Na niekorzyść oskarżonego działała jego uprzednia karalność za tożsamy rodzajowy czyn oraz wysokie stężenie alkoholu, co przesądza o wysokim stopniu zawinienia oskarżonego oraz takim samym stopniu społecznej szkodliwości jego czynu i stanowiło jednocześnie główne okoliczności obciążające.

Ustawodawca wyraźnie wypowiedział kategoryczną i bezwzględną walkę z nietrzeźwymi kierowcami. Pomimo zwiększenia represji karnych za te czyny i wprowadzenia obligatoryjnych środków karnych, ilość przestępstw drogowych nie maleje. Taki stan rzeczy doprowadzał do kolejnych nowelizacji kodeksu karnego i co raz większego zaostrzenia polityki karania nietrzeźwych kierowców. Pomimo tego liczba nietrzeźwych kierowców na polskich drogach nie tyle, że nie zmalała, to ciągle rośnie. Oskarżony swoim czynem również wpisuje się w ten niechlubny trend.

Przestępstwo z art. 178a § 4 kk jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Jednocześnie z wolą ustawodawcy wyrażoną w art. 37a kk jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4.

Karą współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego jak i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa jest kara roku i 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Zdaniem Sądu orzeczona kara jest wyważona i sprawiedliwa, nie może być uznana za rażącą swoją łagodnością czy też surowością, zwłaszcza mając na uwadze ustawowe zagrożenie za przypisany oskarżonemu czyn. Należy zauważyć, iż oskarżony aktualnie nie miałby możliwości finansowych wywiązania się z ewentualnie nałożonej kary grzywny. Jest osobą bezrobotną i schorowaną. Sąd orzekł zatem karę realną w tych warunkach do wykonania, uznając jednocześnie, że kara pozbawienia wolności, w tych okolicznościach rażąco przekraczałaby potrzeby resocjalizacyjne wobec tego konkretnego sprawcy. Ponadto, ww. pozostając na wolności i nadal pracując, będzie miał możliwość utrzymywania finansowo swojej rodziny oraz zgromadzenia środków finansowych na opłacenie świadczenia pieniężnego.

Na podstawie art. 43a § 2 kk sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 złotych. Orzeczenie tego środka karnego jest obligatoryjne w stosunku do sprawców przestępstw z art. 178a § 1 i 4 kk, przy czym minimalna wysokość tego świadczenia w przypadku skazania za czyn z art. 178a § 4 kk to 10.000 złotych. Sąd orzekł to świadczenie w najniższej dopuszczanej przez przepisy wysokości mając na uwadze, że oskarżony obecnie jest osobą bezrobotną – a utrzymuje siebie i rodzinę jedynie z tytułu prac dorywczych. Uiszczenie tego świadczenia nawet w najniższej wysokości i tak będzie stanowiło dla oskarżonego dotkliwe obciążenie finansowe.

Na podstawie art. 42 § 4 kk sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Rozstrzygnięcie to jest obligatoryjne, jako że przepis ten stanowi, że Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie ponownego skazania osoby prowadzącej pojazd mechaniczny w warunkach określonych w § 3., a oskarżony właśnie w takich warunkach został obecnie skazany.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje oparcie w treści art. 624 § 1 kpk. W ocenie sądu obciążenie oskarżonego tymi kosztami byłoby dla niego przy jego dochodach nadmiernym obciążeniem mając na uwadze, że na oskarżonego nałożono obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 10.000 złotych, a więc zapadłe rozstrzygnięcie w zakresie kosztów jest zasadne.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

3. (...)

(...)