Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 listopada 2014 roku powód W. (...) ul. (...) w Ł. wniosła o zasądzenie od I. Z. kwoty 9.017,12 Zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2014 r. od kwoty 8.216,35 Zł oraz odsetkami ustawowymi od kwoty 800,17 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, jak również o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu skazano, iż pozwana nie uiszczała opłat na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, w tym opłat za media, za okres od lutego 2013 r. do lipca 2014 r.

Nakazem zapłaty wydanym w dniu 13 listopada 2014 r. w postępowaniu upominawczym Sąd orzekł o całości żądania powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podobne stanowisko zajął pełnomocnik z urzędu pozwanej. Pełnomocnik pozwanej zakwestionowała m.in. brak wyliczenia odsetek oraz brak wezwań do zapłaty. Alternatywnie pełnomocnik pozwanej wniosła o rozłożenie zasądzonej należności na raty w kwocie po 500 zł każda a na rozprawie w dniu kwotę tą obniżono do 50 zł miesięcznie.

Pismem z dnia 12 stycznia 2016 r. (wniesionym 18 stycznia 2016 r.) pełnomocnik powoda, powołując się na rozliczenie odsetek, cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 49,02 zł tytułem odsetek.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od I. Z. na rzecz W. (...) ulica (...) w Ł. kwotę 9017,12 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 8216,35 zł od dnia 1 sierpnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty a od kwoty 800,77 zł od dnia 2 listopada 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty. Sąd i instancji nie obciążył pozwanej obowiązkiem wrota kosztów procesu ani rzecz powoda.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła pozwana.

Skarżąca zarzucił rozstrzygnięciu:

I. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia, tj.:

1.art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechania dokonania wszechstronnej i dogłębnej analizy i oceny całości zebranego sprawie materiału dowodowego, w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a tym samym naruszenie swobodnej oceny dowodów poprzez:

- pominięcie istotnych okoliczności tj. faktu, że z materiału dowodowego sprawy nie da się ustalić wysokości zadłużenia pozwanej względem powódki, okresów zadłużenia powódki a tym samym odsetek od kwot zadłużenia i przyjęcie, że wysokość roszczenia oraz okres, za jaki powódka żąda zapłaty zaległości opłat czynszowych zostały udowodnione,

- przyjęciem, że wystarczającym dowodem na wysokość dochodzonego roszczenia są zawiadomienia wysłane perz zarządcę, gdy brak jest potwierdzenia odbioru tych zawiadomień i nie jest wiadomym, z czego wynikają kwoty oraz, czy zaliczki na media zostały przez pozwaną skonsumowane,

2. art. 203 § 4 k.p.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i przyjęcie, że cofnięcie pozwu, co do kwoty 49,02 zł było niedopuszczalne, a co za tym idzie uwzględnię e tej kwoty w należności zasądzonej od pozwanej;

3.art. 320 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że w sprawie nie zachodziły przesłanki do rozłożenia na raty zasądzonej należności;

4.art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że strona pozwana zobowiązana był wykazać, że płaciła czynsz w sytuacji, gdy to powód winie wykazać swoje roszczenie, co do zasady i co do wysokości;

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 15 ust.1 w zw. z art. 22 ust.3 pkt3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, ze zawiadomienie i zmianie opłat są równoznaczne z uchwała wspólnoty ustalająca wysokość opłat na pokrycie kosztów zarządu, podczas gdy jedynym dokumentem ustalającym wysokość opłat jest uchwała wspólnoty.

W konkluzji skarżąca wniosła o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych;

2.przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielone pozwanej w postępowaniu przed Sądem II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona jedynie w zakresie kwoty 49,02 zł, co do której strona powodowa cofnęła powództwo.

W ocenie Sądu Okręgowego, podniesiony przesz skarżącą w tym zakresie zarzut naruszenia art. 203 § 4 k.p.c. jest uzasadniony. Nie sposób zgodzić się z Sądem I instancji, że cofnięcie pozwu w rozpoznawanej sprawie o kwotę 49,02 złotych jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

W rozpoznawanej sprawie powodowa Wspólnota dochodziła od pozwanej należność z tytułu opłat za lokal wynikających ze stosunków współwłasnościach. Ograniczenia dochodzonego roszczenia, stanowiące wynik korekty operacji rachunkowych w żadnym razie nie może stanowić czynności sprzeczne z zasadmi współżycia społecznego.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i skorygował zasądzoną na rzecz strony powodowej kwotę o kwotę 49, 02 zł, co, do której strona powodowa cofnęła powództwo. W tym zakresie Sąd Okręgowy umorzył postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.

W pozostałym zakresie apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącej podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

W szczególności bezzasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 233 § 1 k.p.c. oraz 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c.

Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna, nie jest sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego, czy zasadami logicznego rozumowania. Zdaniem Sądu Okręgowego, ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów, wyznaczonej dyspozycja art. 233 § 1 k.p.c.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w rozpoznawanej sprawie strona powodowa dochodziła od pozwanej opłat z tytułu utrzymania nieruchomości wspólnej a nie opłat z tytułu czynszu, jak określa to skarżąca w apelacji.

Jest okolicznością w sprawie niekwestionowaną, że pozwanej przysługiwało prawo odrębnej własności lokalu do dnia 18 września 2015 r. Do tego czasu powinna, zatem uiszczać zaliczki na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej i inne opłaty – w wysokościach wskazanych w odpowiednich uchwałach wspólnoty.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwana nie zakwestionowała skutecznie, by we Wspólnocie obowiązywały inne wysokości opłat, niż wskazane w pozwie, (w którym zresztą wskazano konkretne uchwały będące źródłem wysokości opłat za poszczególne miesiące). Skarżąca także nie podnosiła by kwestionował uchwały wspólnoty na podstawie, których określane były zaliczki na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną. Stosownie do art. 23 ust.1 ustawy o własności lokali uchwały współwłaścicieli są podejmowane bądź na zebraniu, bądź w drodze indywidualnego zbierania głosów przez zarząd. Skoro koszty zarządu nieruchomością wspólna ustalane były w drodze uchwały wspólnoty, skarżąca nie udowodnił w rozpoznawanej sprawie, że uchwały te nie były jej znane, zatem nie może skutecznie podnosić zarzutu, że nieznane jej była wysokość kwot, jakie powinna uiszczać na rzecz powodowej Wspólnoty . Tym samym nie znajduje żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali ( Dz. U z dnia 27 lipca 1994r. Nr 85, poz.388 ze zm.)

Nie jest zasadny zarzut skarżącej w tym zakresie, że strona powodowa nie określiła, od kiedy dochodziła od pozwanej należności z tytułu opłat związanych z kosztami zarządu nieruchomością wspólną – jak wynika z pozwu należność dochodzona pozwem dotyczyła opłat od marca 2013r. do lipca 2014r.

W wezwaniach do zapłaty kierowanych do pozwanej, załączonych do akt sprawy wskazane były pozycje, na które składały się kwoty obciążające pozwaną z tytułu opłat na rzecz Wspólnoty.

W tej sytuacji nie sposób zgodzić się ze skarżącą, że strona powodowa nie udowodniła dochodzonego roszenia tak, co do zasady jak i co do wysokości.

Pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów płatności za poszczególne miesiące objęte żądaniem pozwu, nie wykazała zatem, że należności dochodzone pozwem zostały przez nią uiszczone na rzecz Wspólnoty.

W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do twierdzenia, że strona pozwana nie udowodniła dochodzonego roszczenia tak, co do zasady jak i co do wysokości jak i.

W rozpoznawanej sprawie brak było także podstaw do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty ( art. 320 k.p.c.)

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że trudna sytuacja materialna dłużnika sama w sobie nie uzasadnia rozłożenia na raty. Wymagane jest, oprócz ochrony interesu wierzyciela, również wystąpienie innych jeszcze, dodatkowych okoliczności, które uzasadniałyby twierdzenie, że w świetle zasad współżycia społecznego wymagane jest rozłożenie świadczenia na raty. Okoliczności takie w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Wątpliwe jest, bowiem, by wierzyciel mógł uzyskać realnie kwotę dochodzoną pozwem – po rozłożeniu jej na raty, skoro pozwana nie ma żadnego źródła utrzymania. Pozwana nie wykazała, że rozłożenie na raty nie prowadzi do pokrzywdzenia wierzyciela.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu pozwanej w postępowaniu apelacyjnym została określone na podstawie § 8 pkt 4 w zw. z § 16 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.