Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI ACa 191/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA – Krzysztof Tucharz

Sędzia SA – Marzena Miąskiewicz

Sędzia SO del. – Ewa Talarczyk (spr.)

Protokolant: – sekr. sądowy Mariola Frąckiewicz

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2013 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko Skarbowi Państwa - Centrum (...)

w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 29 listopada 2012 r.

sygn. akt III C 685/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa –Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 191/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 października 2011 r. (...) S.A. z siedzibą w W. domagała się początkowo zasądzenia od Skarbu Państwa – Centrum (...) w W. kwoty 17.195,99 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 maja 2011 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Następnie w piśmie z dnia 30 maja 2012 r. powódka rozszerzyła powództwo i domagała się zasądzenia kwoty 83.504,68 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od szczegółowo wskazanych w piśmie kwot i terminów.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości, jako bezzasadnego oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2012 r., zapadłym w sprawie o sygn. akt III C 685/12, Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo w całości (pkt 1.) oraz rozliczył koszty procesu stosownie do jego wyniku (pkt 2.).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne Sądu I instancji:

Jak ustalił Sąd Okręgowy, Centrum (...) w W. zawarło w dniu 22 stycznia 2010 r. z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę nr (...), na podstawie art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych w drodze postępowania na ‚„Budowę i wdrożenie ogólnopolskiej sieci teleinformatycznej na potrzeby obsługi numeru alarmowego 112”.

Stosownie do dalszych ustaleń Sądu I instancji, przedmiotem umowy było zestawienie sieci (...) oraz świadczenie w sieci (...) Usług Transmisji, w tym transmisji danych dla potrzeb systemów informatycznych realizowanych w ramach projektów: (...), (...), (...), (...) oraz eUsługi. Zgodnie z § 4 umowy, miała być ona realizowana etapami zgodnie z harmonogramem opracowanym w ramach PZP, a zakres prac, terminy oraz wynagrodzenie za poszczególne etapy określał załącznik nr 7.

Kolejno Sąd I instancji ustalił, iż wykonawca zobowiązał się do wykonania Usługi Zestawienia Łączy w terminie do 23 grudnia 2011 r. oraz do świadczenia Usługi Transmisji od momentu odbioru Etapu, w którym dane łącze zostanie odebrane do 31 grudnia 2013 r. lub do czasu wyczerpania kwoty, o której mowa w § 7 ust 1 pkt. 1 umowy, a ponadto do świadczenia Usługi Modernizacyjnej do dnia 31 grudnia 2013 r. lub do czasu wyczerpania kwoty, o której mowa w § 7 ust 1 pkt. 1 umowy.

Zgodnie z dalszymi ustaleniami Sądu Okręgowego, strony ww. umowy określiły maksymalne łączne wynagrodzenie wykonawcy za wykonanie przedmiotu umowy, na łączną kwotę netto (bez podatku VAT) - 180.523.484,26 zł, co stanowiło kwotę brutto (wraz z podatkiem VAT) - 220.238.650,80 zł. Strony określiły iż wynagrodzenie to obejmuje wszelkie koszty i opłaty należne wykonawcy, w tym w szczególności koszty wynikające z realizacji umowy oraz koszty obowiązujących podatków, cła i dostawy przedmiotu umowy. Strony też ustaliły, iż kwoty określone w ust. 1 § 7 umowy określają górną granicę zobowiązań, jakie zamawiający może zaciągnąć na podstawie tej umowy na realizację czynności określonych w § 2 ust 1, pkt. 1 -7 umowy.

Sąd Okręgowy ustalił również, iż rozliczenia między stronami miały być dokonane na podstawie faktycznych kosztów zrealizowanych przez wykonawcę usług. Strony ustaliły w § 13 umowy, iż wszelkie zmiany i uzupełnienia umowy wymagają zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności oraz przewidziały możliwość dokonywania zmian w treści umowy w stosunku do treści oferty wykonawcy tylko w sytuacjach określonych w § 13 ust. 3 pkt. 1 - 7.

Stosownie do dalszych ustaleń Sądu I instancji, ustawą z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej w art. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wprowadzono zmianę podatku VAT od 1 stycznia 2011 r. w wysokości 23 %. Jak ustalił Sąd Okręgowy, pismem z dnia 12 stycznia 2011 r. powodowa Spółka zwróciła się do Centrum (...) w związku ze zmianą podatku VAT za usługi i towary objęte umową (...), z prośbą o zmianę wygrodzenia określonego w § 7 umowy poprzez dostosowanie kwoty brutto do obowiązującej od 1 stycznia 2011 r. 23% stawki podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na to pismo Centrum (...) poinformowało powoda, iż zgodnie zapisami umowy, wygrodzenie brutto obejmuje wszelkie opłaty należne wykonawcy, w tym w szczególności koszty obowiązujących podatków. Dodatkowo podkreślono, że umowa ta nie zawiera klauzul waloryzacyjnych umożliwiających dokonanie zgłoszonej przez powoda zmiany. W tej sytuacji uznano, iż mimo zmiany stawki podatku VAT, nieuzasadnioną jest zmiana stawki wynagrodzenia brutto w umowie.

Sąd Okręgowy ustalił nadto, że w dniu 4 lutego 2011 r. (...) S.A. wystosowała wniosek do Centrum (...) o ponowne rozpatrzenie sprawy w zakresie zmiany wynagrodzenia określonego w umowie nr (...), jednak Centrum podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko, podnosząc iż niezasadne jest podwyższenie wynagrodzenia w związku ze zmianą stawki podatku VAT. Następnie (...) S.A. wystawiła w dniu 28 marca 2011 r. Centrum (...) - fakturę nr (...) za uruchomienie łączy (...) - realizacji etapu (...) (łącza (...)) - stanowiącą opłatę wyrównawczą do kwoty netto do faktury nr (...), na kwotę 17.195,99 zł uwzględniającą 23% podatku VAT.

Stosownie do dalszych ustaleń Sądu I instancji, powodowa Spółka wystawiła w dniu 30 czerwca 2011 r. fakturę nr (...) za uruchomienie łącz i stanowiącą opłatę wyrównawczą do kwot netto na kwotę 15.046,50 zł, w dniu 10 sierpnia wystawiła dwie faktury nr (...) na kwotę 42.664,10 zł oraz fakturę nr (...) na kwotę 8.598,00 zł.

Jak wskazał Sąd Okręgowy, spółka (...) S.A po sprecyzowaniu powództwa pismem z dnia 30 maja 2012 r. domagała się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa kwoty 83.504,68 zł, obejmującej należności zawarte w powyższych fakturach.

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy uznał powództwo za nieuzasadnione.

Sąd Okręgowy wskazał, że bezsporne na gruncie niniejszej sprawy było to, że strony postępowania w dniu 22 stycznia 2010 r. podpisały umowę nr (...) na podstawie art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych.

Sąd I instancji wskazał, iż bezsporne też było między stronami, że ustalono maksymalne łączne wynagrodzenie powódki za wykonanie przedmiotu umowy na łączną kwotę netto (bez podatku VAT) - 180.523.484,26 złotych, co stanowiło kwotę brutto (wraz z podatkiem VAT) - 220.238.650,80 złotych, a bezsporne także było to, iż strony określiły, że wynagrodzenie określone w tej umowie obejmuje wszelkie koszty i opłaty należne wykonawcy, w tym w szczególności koszty wynikające z realizacji umowy oraz koszty obowiązujących podatków, cła i dostawy przedmiotu umowy.

Powołując się na treść art. 144 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, Sąd I instancji wskazał, iż zakazane były istotne zmiany postanowień zawartej umowy w stosunku do treści oferty, na podstawie której dokonano wyboru wykonawcy, chyba że zamawiający przewidział możliwość dokonania takiej zmiany w ogłoszeniu o zamówieniu lub w specyfikacji istotnych warunków zamówienia oraz określił warunki takiej zmiany.

Przytaczając poglądy wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, Sąd I instancji podkreślił, że do zmiany umowy uzasadnionej okolicznościami wyczerpującymi przesłanki określone w art. 144 ust. 1 p.z.p., może dojść jedynie w rezultacie złożenia zgodnego oświadczenia woli przez strony umowy, natomiast przepis ten nie przyznaje wykonawcy roszczenia o zmianę zawartej umowy. W ocenie Sądu Okręgowego, powyższe oznacza, że w wypadku odmowy dokonania zmiany umowy przez zamawiającego, art. 144 ust. 1 p.z.p. nie może stanowić podstawy żądania zmiany umowy zawartej w sprawie zamówienia publicznego. Zmiana wysokości istotnego elementu umowy, jakim jest wysokość wynagrodzenia, może nastąpić w oparciu o art. 357 1 k.c., który z mocy art. 139 ust. 1 p.z.p. ma zastosowanie w zakresie nieuregulowanym przez ustawę o zamówieniach publicznych. Jak wskazał Sąd Okręgowy, w tym jednak celu strona musi zgłosić żądanie zmiany treści stosunku łączącego strony, bowiem orzeczenie sądu w zależności od treści żądania, może odmiennie niż w umowie oznaczyć sposób wykonania zobowiązania, odmiennie oznaczyć wysokość świadczenia lub orzec o rozwiązaniu umowy.

Reasumując Sąd Okręgowy uznał, że biorąc pod uwagę przepisy art. 144 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych, przepis art. 357 1 k.c., który z mocy art. 139 ust. 1 p.z.p. ma zastosowanie w zakresie nieuregulowanym przez ustawę o zamówieniach publicznych, a także uwzględniając wypowiedzi judykatury, skoro w sprawie niniejszej żądanie zmiany umowy nie zostało zgłoszone przez powodową spółkę, która wniosła tylko o zapłatę kwoty pieniężnej - 83.504,68 zł - stanowiącej, w jej ocenie, różnicę pomiędzy wynagrodzeniem należnym, a wypłaconym, to rozstrzyganie o dopuszczalności zmiany umowy w świetle art. 357 1 k.c. byłoby orzeczeniem ponad żądanie, z naruszeniem art. 321 § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy uznał, że z powyższych względów powództwo podlegało oddaleniu w całości. Nadto Sąd I instancji wskazał, iż powódka nie wykazała w toku procesu ani nieprzewidywalności zmiany, zagrożenia rażącą stratą, czy też wystąpienia nadmiernej trudności w spełnieniu świadczenia (w rozumieniu art. 357 1 k.c. i art. 632 § 2 k.c.), a zatem także z tych względów roszczenie powódki musiałoby ulec oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł powód, zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości. Apelujący wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji w całości, poprzez zasądzenie dochodzonej kwoty głównej wraz z ustawowymi odsetkami zgodnie z żądaniem zmodyfikowanego pozwu oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje sądowe.

Apelujący wniósł ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Skarżący zarzucił wyrokowi Sądu Okręgowego: naruszenie prawa materialnego, tj.:

1)  art. 628 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, gdy strony w łączącej je umowie ustaliły na przyszłość maksymalne wynagrodzenie należne wykonawcy za wykonanie przedmiotu umowy, poprzez wskazanie kwoty netto (bez VAT) oraz kwoty brutto (z VAT), bez określenia w umowie jej wysokości, co stanowiło swoisty wzór do obliczenia wynagrodzenia na przyszłość, bez konieczności zmiany umowy;

2)  art. 144 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, poprzez jego błędne zastosowanie, w sytuacji, gdy umowa zawarta pomiędzy stronami procesu, z mocy art. 4 ust. 5 p.z.p. wyłączona została spod regulacji zamówień publicznych i nie podlegała tej ustawie;

3)  art. 144 ust. 1 w zw. z art. 139 ust. 1 p.z.p. w zw. z art. 357 1 k.c., poprzez ich zastosowanie, mimo, że powodowa spółka dochodziła zapłaty oznaczonej kwoty, na podstawie przepisów art. 627 i n. k.c. (umowa o dzieło);

4)  nierozpoznanie istoty sprawy, albowiem spór między stronami jest sporem o zapłatę, na podstawie powoływanych przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 632 § 2 k.c., a nie art. 357 1 k.c.;

5)  art. 65 § 2 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na niewłaściwej wykładni stosunku prawnego łączącego strony, poprzez przyjęcie, że wynagrodzenie netto nie może zostać podwyższone o podatek od towarów i usług w obowiązującej 23% wysokości, mimo, że od dnia zawarcia umowy pomiędzy stronami, do dnia jej wykonywania zmieniły się przepisy podatkowe, podwyższające stawkę VAT z 22% do 23%.

Nadto apelujący zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1)  art. 326 § 1 k.p.c., poprzez nie wydanie wyroku w terminie pierwszego odroczenia, tj. po upływie dwóch tygodni od dnia 7 listopada 2012 r., czyli w dniu 21 listopada 2012 r. i ogłoszenie wyroku dopiero w dniu 29 listopada 2012 r., po wydaniu postanowienia z dnia 21 listopada 2012 r. – po upływie dwutygodniowego terminu do ogłoszenia, bez wyraźnej przyczyny;

2)  art. 328 § 2 k.p.c., poprzez nie zawarcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśnienia jego podstawy prawnej, albowiem przytoczone przepisy prawa nie odnoszą się do ściśle sformułowanego żądania pozwu i jego uzasadnienia.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja, wobec bezzasadności podniesionych w niej zarzutów, podlegała oddaleniu.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela i aprobuje ustalenia poczynione przez Sąd I instancji, uznając je za prawidłowo osadzone w zgromadzonym materiale dowodowym, a w konsekwencji – przyjmując za własne. Trafne są także zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia motywy oddalenia powództwa w niniejszej sprawie, z wyjątkiem zbędnego - aczkolwiek, wbrew twierdzeniom apelującego, nie rzutującego na prawidłowość wyroku - powołania się przez Sąd Okręgowy na przepisy ustawy Prawo zamówień publicznych, niemającej zastosowania do łączącej strony umowy, jako zawartej w trybie, o którym mowa w art. 4 ust. 5 ww. aktu prawnego.

W ocenie sądu odwoławczego, sformułowane w apelacji zarzuty są chybione, jako nie mające oparcia w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy i obowiązujących przepisach prawa.

Nietrafny jest w szczególności zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art. 628 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie. Skoro bowiem w § 7 umowy strony określiły należne wykonawcy wynagrodzenie na konkretną kwotę (podając jej wysokość netto i brutto), to sytuacja ta nie była objęta dyspozycją powyższej regulacji, dotyczącej przypadku, gdy strony wskazały w umowie tylko podstawy do ustalenia wysokości wynagrodzenia.

Nie sposób przy tym zaaprobować prezentowanego przez apelującego stanowiska, jakoby strony określiły w umowie jedynie pewien wzór, według którego miało następnie zostać wyliczone należne wykonawcy wynagrodzenie. Wprawdzie § 7 ust. 2 umowy istotnie stanowił, że należne wykonawcy wynagrodzenie obejmuje, m.in. koszty obowiązujących podatków, tym niemniej w § 7 ust. 1 umowy strony wprost określiły górną granicę ww. należności na kwotę 180.523.484,26 zł netto i 220.238.650,80 zł brutto. Sąd odwoławczy nie podziela przy tym wyrażonego przez apelującego poglądu, jakoby ww. postanowienia umowy były niejasne lub choćby niejednoznaczne. Strony określiły bowiem przysługujące wykonawcy wynagrodzenie w sposób bardzo szczegółowy i przejrzysty, a tym samym – niewymagający czynienia innej niż literalna wykładni treści § 7 ust. 2 umowy. W szczególności, do odmiennych wniosków nie prowadzi analiza treści całej umowy, przeprowadzona zgodnie ze wskazaniami przepisu art. 65 § 2 k.c.

Ponadto należy stwierdzić, iż wbrew wywodom apelacji, Sąd Okręgowy nie orzekał w niniejszym procesie w oparciu o przepis art. 357 1 k.c. Przeciwnie, jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji uznał, iż zastosowanie powyższej regulacji normatywnej w tej sprawie byłoby niedopuszczalne, jako naruszające ustanowiony w art. 321 § 1 k.p.c. zakaz orzekania ponad żądanie. Jedynie na marginesie należy wskazać, iż wbrew wyrażonemu przez Sąd I instancji poglądowi, w przypadku zgłoszenia przez powoda roszczenia o ukształtowanie stosunku zobowiązaniowego, stosowną podstawą orzekania w tym zakresie byłby w niniejszej sprawie przepis art. 632 § 2 k.c., jako lex specialis w stosunku do art. 357 1 k.c. ( vide: uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego: z dnia 29 marca 2012 r. I CSK 333/11, Lex nr 1214634, z dnia 9 sierpnia 2012 r. V CSK 366/11, Lex nr 1231630).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, bezzasadny jest także podniesiony przez apelującego zarzut nierozpoznania przez Sąd Okręgowy istoty sprawy. Wbrew twierdzeniom odwołującego się, Sąd I instancji właściwie zdefiniował charakter sporu będącego przedmiotem niniejszego procesu i w rezultacie uznał prawidłowo, że wobec niezgłoszenia przez powoda żądania zmiany przez sąd treści łączącej go z pozwanym umowy, powództwo o zapłatę podlegało oddaleniu, jako bezzasadne. W konsekwencji powyższego, Sąd Apelacyjny uznał również za chybiony podniesiony w apelacji zarzut dopuszczenia się przez Sąd I instancji obrazy przepisu art. 328 § 2 k.p.c.

Apelujący nie ma też racji wywodząc, iż dochodzone przezeń roszczenie o zapłatę mogło zostać uwzględnione w oparciu przepis art. 632 § 2 k.c., określający przecież li tylko przesłanki dopuszczalności dokonania przez sąd zmiany treści łączącego strony stosunku zobowiązaniowego (poprzez podwyższenie należnego wykonawcy ryczałtu lub rozwiązanie umowy). Stwierdzić należy, iż odwołujący się wadliwie interpretuje powyższą regulację normatywną, nie dostrzegając, iż nie zawiera ona podstawy do zasądzenia żądanej przez powoda kwoty, bez uprzedniego dokonania zmiany postanowień łączącej strony umowy.

Także w orzecznictwie podkreśla się trafnie, że powództwo z art. 632 § 2 k.c. występuje w dwóch postaciach: powództwa o zmianę prawa (podwyższenie ryczałtu) oraz powództwa o zniesienie stosunku prawnego (rozwiązanie umowy o dzieło), przy czym w tym pierwszym wypadku wyrok ma jednocześnie charakter wyroku konstytutywnego i wyroku zasądzającego, gdyż dopiero sąd nakłada na zamawiającego obowiązek zapłacenia podwyższonego ryczałtu ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 1998 r. II CKN 913/97, Lex nr 138655). Nie ulega tymczasem wątpliwości, że powód na żadnym etapie niniejszej sprawy nie zgłosił stosownego żądania w powyższym zakresie, co w świetle dyspozycji przepisu art. 321 § 1 k.p.c. czyniło niemożliwym rozstrzyganie w tym przedmiocie przez sąd.

Jest przy tym ewidentne, iż uwzględnienie powództwa w niniejszej sprawie nie było możliwe w oparciu o aktualne brzmienie postanowień przedmiotowej umowy. Powyższy fakt zdaje się pośrednio przyznawać także sam odwołujący się, wywodząc w uzasadnieniu apelacji, iż ww. umowa jest sprzeczna z obowiązującym po 1 stycznia 2011 r. porządkiem prawnym, a przy tym nie zawiera klauzul rewaloryzacyjnych.

W tym stanie rzeczy trafnie uznał Sąd Okręgowy, iż powoływana przez powoda okoliczność, iż poniósł on rażącą stratę na skutek zmiany stawki podatku od towarów i usług, której nie można było przewidzieć w chwili zawierania umowy, nie stanowiła podstawy do zasądzenia na jego rzecz jakiejkolwiek kwoty w oparciu o postanowienia tej właśnie umowy, w niezmienionym brzmieniu. Skoro bowiem powód konsekwentnie (także na etapie postępowania apelacyjnego) nie żądał odmiennego ukształtowania przez sąd ww. stosunku zobowiązaniowego, to zarówno wywody powoda dotyczące nieprzewidywalności zmiany stawki podatkowej, jak i poniesienia przez powoda rażącej straty na skutek powyższego, pozostawały bez znaczenia dla wyniku niniejszego procesu, jako nie stanowiące samoistnej podstawy do uwzględnienia powództwa o zapłatę.

Powyższe rozważania prawne znajdują odzwierciedlenie w utrwalonej linii orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie z którą podwyższenie stawek podatku od towarów i usług nie uzasadnia – bez zmiany umowy – obowiązku zamawiającego zapłaty wynagrodzenia netto powiększonego o podatek od towarów i usług według podwyższonej stawki, zaś w celu osiągnięcia skutku w postaci zmiany postanowień umowy, strona musi zgłosić do sądu stosowne żądanie zmiany treści danego stosunku zobowiązaniowego ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2006 r. III CZP 54/06, Lex nr 188835, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2011 r. III CSK 143/10, Lex nr 785535).

Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy uznał, iż Sąd Okręgowy prawidłowo potraktował brak zgłoszenia przez powoda żądania zmiany treści umowy łączącej go z pozwanym jako okoliczność, która w świetle dyspozycji przepisu art. 321 § 1 k.p.c. uniemożliwiła uwzględnienie powództwa o zapłatę kwoty pieniężnej, zdaniem powoda należnej mu od pozwanego w związku z podwyższeniem stawki podatku od towarów i usług.

Odnosząc się natomiast do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 326 § 1 k.p.c. stwierdzić należy, iż - choć trafny - zarzut ten nie prowadził do skutecznego podważenia prawidłowości zaskarżonego orzeczenia, albowiem przedmiotowe uchybienie sądu nie miało żadnego wpływu na wynik sprawy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, na aprobatę zasługuje również zawarte w wyroku Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania, jako pozostające we właściwej relacji do wyniku procesu.

Z tych wszystkich względów sąd odwoławczy uznał, iż twierdzenia skarżącego nie zasługują na uwzględnienie, stąd apelacja podlegała oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie I. wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.

W punkcie II. wyroku Sąd Apelacyjny na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. oraz w związku z art. 391 § 1 k.p.c., a ponadto w oparciu o dyspozycję § 6 pkt 6 w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, zasądził od powoda na rzecz pozwanego odpowiednią kwotę tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.