Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 r. w Wąbrzeźnie

sprawy z powództwa W. Ś.

przeciwko R. P.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz adwokat M. G. kwotę 2.952 ( dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa ) złotych brutto tytułem wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego R. P..

Sędzia SR

Hanna Woźniak

Sygn. akt I C 29/17

UZASADNIENIE

W. Ś. złożył pozew o zasądzenie od R. P. kwoty 39.500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jako podstawę prawną swego żądania wskazał przepisy art.835 i nast. kc dotyczące umowy przechowania oraz umowę, jaką Powiat (...) zawarł z nim na przyjmowanie i przechowywanie pojazdów zatrzymanych do dyspozycji policji i prokuratora w prowadzonych przez nich postępowaniach przygotowawczych.

Ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego kurator będący adwokatem wniósł o odrzucenie pozwu z uwagi na możliwość dochodzenia tych kosztów jedynie w postępowaniu administracyjnym.

Sąd Okręgowy w T., uchylając postanowienie o odrzuceniu pozwu wskazał, że niniejsza sprawa ma charakter sprawy cywilnej z uwagi na wskazanie przez powoda jako podstawy prawnej powództwa przepisów kc o przechowaniu rzeczy. Sprawę zatem należy rozpoznać na gruncie tych przepisów.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 07 grudnia 2007r. W. Ś. prowadzący firmę handlowo-usługową w W. zawarł ze Starostą (...) na okres do 07 grudnia 2010r. umowę na usuwanie i przechowywanie na parkingu strzeżonym pojazdów usuniętych z drogi w trybie art.130a ust.5c ustawy Prawo o ruchu drogowym. §2 tej umowy stanowi, że opłaty za usuwanie i przechowywanie na parkingu strzeżonym pojazdów pobierane są od właściciela pojazdu, a §3 tej umowy wyklucza dochodzenie tych należności od zlecającego. (dowód: kserokopia umowy – k.6-7).

W dniu 25 maja 2007r. powód przyjął na swój parking samochód marki F. (...) nr rej. (...)zatrzymany przez funkcjonariusza KPP w W.do sprawy (...). W dniu 25 maja 2007r. kierował tym pojazdem R. P.i jemu pojazd został zatrzymany (dowód: protokół i dyspozycja usunięcia – k.6-9 akt (...) (...)).

Przedmiotowy samochód nie został do dnia wyrokowania odebrany przez R. P. i nikt nie uiścił należności za jego parkowanie (bezsporne).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda, gdyż znajdują oparcie we wskazaniach logiki i doświadczenia życiowego oraz w umowie, jaką powód zawarł ze Starostą (...). Jednakże zeznania te nie były przydatne do ustalenia stanu faktycznego. Sąd dał wiarę treści dokumentów i kserokopii umowy, na których oparł się, ustalając stan faktyczny. Żadna ze stron nie podważała ani formalnej ani materialnej prawdziwości tych dokumentów.

Art.835 kc statuuje umowę przechowania jako jedną z umów prawa cywilnego, opartą na swobodnej woli obu stron co do jej zawarcia, a stronami tymi są dający na przechowanie i przechowawca. Zgodnie z art.836 kc przechowawcy należy się wynagrodzenie za przechowanie określone w umowie, w taryfie lub przyjęte w danych stosunkach, jeśli umowa lub taryfa tej kwestii nie reguluje. Przepis nie wskazuje wprost, kto jest zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia, jednakże w stosunkach cywilnoprawnych regułą jest, że umowa określa prawa i obowiązki jej kontrahentów, a nie innych osób, zatem skoro przechowawca zobowiązuje się do przechowania rzeczy, to oczywistym jest, że dający na przechowanie jest zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia za przechowanie rzeczy. W myśl art.391 kc każdą umowę można tak skonstruować, że to osoba trzecia (np. użytkownik lub właściciel samochodu), a nie strona umowy, będzie zobowiązana do spełnienia określonego świadczenia. Jednakże, jeśli ta osoba trzecia nie spełni świadczenia, wierzycielowi nie przysługują środki prawne przeciwko tej osobie trzeciej (zatem pozew w niniejszej sprawie już choćby z tego powodu należałoby uznać za chybiony), a jedynie od dającego przyrzeczenie może się on domagać naprawienia szkody, której doznał poprzez niespełnienie świadczenia przez osobę trzecią. Gdyby umowę z dnia 07 grudnia 2007r. potraktować jako umowę przechowania unormowaną w kodeksie cywilnym, w której na osobę trzecią nałożono obowiązek zapłaty wynagrodzenia za przechowanie, to nieważny, jako sprzeczny z bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa (art.391 kc), byłby jej §2 ust.3 i §3 w takim zakresie, w którym stanowią, że tylko od właściciela pojazdu można dochodzić opłat za usunięcie pojazdu i parkowanie, a nie można dochodzić żadnych kwot od dającego zlecenie (art.391 jest natomiast podstawą roszczeń odszkodowawczych dla przechowawcy przeciwko dającemu na przechowanie, zaś – jak wyżej wspomniano – nie może być podstawą roszczeń przeciwko osobie trzeciej).

Na gruncie niniejszej sprawy należy jednak stwierdzić, że umowa z 07 grudnia 2007r., aczkolwiek ma pewne cechy umowy przechowania, to umową przechowania w rozumieniu kc nie jest, o czym przesądza zamieszczenie w tytule umowy odwołania do konkretnego przepisu ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz zamieszczenie w umowie klauzul mających w sposób oczywisty swoje źródło w tejże ustawie. Ponadto źródłem owego „przechowania” nie jest zdarzenie cywilnoprawne lecz czynność procesowa wykonana w postępowaniu karnym, w jego fazie przygotowawczej, na podstawie art.228 kpk, zaś Starosta nie zawarł tej umowy w ramach swobody umów obowiązującej w obrocie cywilnym, lecz w wyniku nałożenia na niego takiego obowiązku przez przepisy o charakterze administracyjnym.

I wreszcie należy stwierdzić, że przedłożona do akt sprawy umowa została zawarta później (07 grudnia 2007r.) niż miało miejsce oddanie na parking powoda samochodu marki F. (...) nr rej. (...) (25 maja 2007r.). Sąd ma jednak świadomość, że powód, działający bez fachowego pełnomocnika, omyłkowo przedłożył do akt umowę obejmującą późniejszy okres i gdyby tylko na tej podstawie sąd oddalił powództwo, powód mógłby skutecznie podnosić w apelacji zarzut nierozpoznania istoty sprawy, dołączając umowę z właściwej daty.

Reasumując należy stwierdzić, że umowa wskazana przez powoda jako podstawa roszczenia nie jest umową przechowania w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, nie daje zatem podstaw do zasądzenia jakiejkolwiek kwoty na podstawie art.835 i art.836 kc. Z kolei, nawet gdyby tę umowę za taką uznać, to w związku z treścią art.391 kc nie mogłaby stanowić podstawy dochodzenia roszczeń od osoby trzeciej, w imieniu której zawarto umowę przechowania.

Z tych względów na podstawie art. 835 i art.836 a contrario w zw. z art.391kc orzeczono jak w pkt.1 wyroku.

O kosztach należnych kuratorowi będącemu adwokatem orzeczono na podstawie §1 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2013r., poz. 1476 z późn.zm.) w zw. z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz.U. 2013 poz.461z późn.zm.).

SSR Hanna Woźniak