Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 czerwca 2017 roku

Pozwem z 20-08-2015 r. powódka A. C. wniosła o zasądzenie od (...) W. kwoty 18.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podniesiono, iż powódka jest właścicielką nieruchomości przy ul. (...) w W.. Wyrokiem z 11-12-2014 r., prawomocnym z dniem 2-01-2015 r., Sąd orzekł eksmisję Z. W. z lokalu nr (...) na ww. nieruchomości, orzekając o uprawnieniu pozwanej do lokalu socjalnego, nakazując wstrzymanie wykonania eksmisji do czasu przedstawienia jej oferty zawarcia umowy najmu tego lokalu. Interwenientem ubocznym po stronie powodowej było (...) W.. Ponadto, wyrokiem z 22-12-2014 r., prawomocnym z dniem 13-01-2015 r., Sąd orzekł eksmisję z lokalu nr (...) na ww. nieruchomości 5 osób, z których wszystkie – poza M. K. – otrzymały prawo do lokalu socjalnego. Również w tym postępowaniu (...) W. było interwenientem ubocznym po stronie powodowej. Pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do przedstawienia ww. osobom propozycji zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, uprzedzając o zamiarze dochodzenia odszkodowania za niedostarczenie lokali, zaś wobec bezczynności Miasta, pismem z 5-05-2015 r. wezwał do zapłaty odszkodowania. Do dnia wniesienia pozwu ww. oferty nie zostały złożone. Powódka dochodzi odszkodowania w oparciu o art. 417 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 uopl, wyliczonego na dzień 31-07-2015 r., w wysokości 2000 zł miesięcznie od 15-03-2015 r. za lokal nr (...) i 1500 zł miesięcznie od 1-02-2015 r. za lokal nr (...) (pozew – k. 2-3).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, wydanego w postępowaniu upominawczym 17-09-2015 r. (nakaz zapłaty - k. 24), pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, podnosząc nieudowodnienie roszczenia co do wysokości, ponadto wskazując, iż szkodą powoda nie jest wysokość czynszu wolnorynkowego, lecz różnica między świadczeniem należnym od lokatora a czynszem wolnorynkowym, jaki właściciel mógłby uzyskać. Pozwany nie odpowiada za zaległości w opłatach, których dopuszczają się lokatorzy, ponadto pozwanemu wiadomym jest, iż lokatorka lokalu nr (...) uiszcza regularnie miesięczny czynsz w wysokości 400 zł. Pismem z 2-02-2016 r. pozwany wskazał, iż zamieszczony w sprzeciwie wniosek o odrzucenie pozwu stanowi omyłkę (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 30-32, pismo z 2-02-2016 r. – k. 40-41).

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powódki podniósł, iż w myśl przywołanych przezeń w pozwie przepisów, odszkodowanie od gminy obowiązanej do przyznania lokalu socjalnego ma charakter odszkodowania pełnego, niezależnego od roszczeń właściciela wobec lokatora. Ponadto wskazano, iż wysokość roszczenia oparto o ceny wynajmu lokali w dzielnicy W., nie – jak omyłkowo wskazano w pozwie – na T. (pismo z 25-02-2016 r. – k. 46-47).

Do zakończenia postępowanie stanowiska stron nie uległy zmianie. Na rozprawie 27-03-2017 r. pełnomocnik powódki sprecyzował, iż roszczenie obejmuje jedynie możliwy do uzyskania czynsz, bez opłat eksploatacyjnych (protokół z rozprawy – k. 149).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. C. jest właścicielką nieruchomości przy ul. (...) w W., na której posadowiony jest budynek mieszkalny ze znajdującymi się w nim lokalami nr (...) (bezsporne; odpis z KW – k. 6-10)

Wyrokiem z 22-12-2014 r. w sprawie I C 331/14 z powództwa A. C. tut. Sąd orzekł eksmisję M. K., E. K., D. K. i małoletnich K. K. i N. K. z lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., ustalając prawo pozwanych – za wyjątkiem M. K. – do otrzymania lokalu socjalnego oraz wstrzymując wykonanie eksmisji w stosunku do pozwanych uprawnionych do otrzymania lokalu socjalnego do czasu złożenia przez (...) W. propozycji zawarcia umowy najmu takiego lokalu. Wobec niewniesienia apelacji, wyrok uprawomocnił się z dniem 12-01-2015 r. (...) W. nie wstąpiło do postępowania (akta sprawy I C 331/14: zawiadomienie o terminie rozprawy – k. 74; protokół rozprawy z 22-12-2014 r. – k. 77-78; wyrok – k. 79-80).

Wyrokiem z 11-12-2014 r. w sprawie II C 1533/14 z powództwa A. C. tut. Sąd orzekł eksmisję Z. W. z lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., ustalając prawo pozwanej do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymując wykonanie eksmisji do czasu złożenia jej przez (...) W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Wobec niewniesienia apelacji, wyrok uprawomocnił się z dniem 2-01-2015 r. (...) W. nie wstąpiło do postępowania (akta sprawy II C 1533/14: zawiadomienie o terminie rozprawy – k. 17; protokół z rozprawy z 11-12-2014 r. – k. 28-29; wyrok – k. 30).

Pismem z 14-12-2012 r. powódka wypowiedziała E. K., D. K. i M. K. wysokość czynszu najmu lokalu nr (...), ustalając wysokość czynszu należnego od 1-04-2013 r. na 1289,15 zł/miesiąc (pismo z 14-12-2012 r. – k. 7 akt I C 331/14).

Pismem z 14-12-2012 r. powódka wypowiedziała Z. W. wysokość czynszu najmu lokalu nr (...), ustalając wysokość czynszu należnego od 1-04-2013 r. na 725,70 zł/miesiąc (pismo z 14-12-2012 r. – k. 8 akt II C 1533/14).

Pismem z 6-02-2015 r., skierowanym do Wydziału Zasobów Lokalowych w D. W. (...) D. W., pełnomocnik powódki wezwał do niezwłocznego przedstawienia E. K., K. K., D. K. i N. K. propozycji zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, załączając odpis wyroku z 22-12-2014 r. w sprawie I C 331/14 i wskazując datę jego prawomocności (pismo z 6-02-2015 r. – k. 13).

Pismem z 27-02-2015 r., skierowanym do Wydziału Zasobów Lokalowych w D. W. (...) D. W., pełnomocnik powódki wezwał do niezwłocznego przedstawienia Z. W. propozycji zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, załączając odpis wyroku z 11-12-2014 r. w sprawie II C 1533/14 i wskazując datę jego prawomocności (pismo z 27-02-2015 r. – k. 14).

Pismem z 5-05-2015 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłaty kwoty odszkodowania z tytułu niezapewnienia pozwanym w sprawach I C 331/14 i II C 1533/14 lokali socjalnych, wyliczonego na dzień 30-04-2015 r. na kwotę 3000 zł (dot. lokalu nr (...), 2000 zł/miesiąc od 15-03-2015 r.) oraz 4500 zł (dot. lokalu nr (...), 1500 zł/miesiąc od 2-01-2015 r.), w terminie do dnia 20-05-2015 r. (pismo z 2-05-2015 r. – k. 15).

Do dnia wniesienia pozwu (...) W. nie przedstawiło ww. osobom oferty najmu lokalu socjalnego (bezsporne).

Miesięczna rynkowa stawka czynszu najmu lokalu nr (...) w okresie od 15-03-2015 r. do 31-07-2015 r. wynosiła 29,46 zł/m2. Miesięczna rynkowa stawka czynszu najmu lokalu nr (...) w okresie od 1-02-2015 r. do 31-07-2015 r. wynosiła 32,18 zł/m2. Potencjalny dochód brutto z tytułu czynszu najmu ww. lokali w powyższych okresach wynosił: lokal nr (...) – 11.000,00 zł, lokal nr (...) – 9.000,00 zł (opinia biegłej M. J. – k. 79-102; opinia uzupełniająca – k. 161-163; z uwzględnieniem korekty wielkości dokonanej przez Sąd – zob. dalszą część uzasadnienia).

Okoliczności w sprawie bezsporne Sąd mógł uznać za ustalone już na zasadzie art. 229 i 230 Kpc. Zgodnie z art. 229 Kpc nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 Kpc, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił również na podstawie wskazanych wyżej dokumentów, nie kwestionowanych przez żadną ze stron i nie budzących też wątpliwości co do swej prawdziwości i wiarygodności. Sąd przy tym z urzędu przeprowadził dowód z wypowiedzeń wysokości czynszu lokatorom lokali nr (...), złożonych w sprawach I C 331/14 i II C 1533/14, na istotną w sprawie okoliczność wysokości czynszu obciążającego lokatorów.

Sąd oparł się także na opinii biegłej i jej opinii uzupełniającej, dopuszczonych postanowieniami z 19-06-2016 r. i 27-03-2017 r. (k. 73, 149). Zasięgnięcie opinii było konieczne w świetle art. 278 § 1 Kpc, albowiem określenie rynkowej stawki czynszu najmu przedmiotowych lokali wymagało wiadomości specjalnych z zakresu wyceny nieruchomości. Opinia biegłego jest kompletna, rzetelna i spójna. Przedstawia ona wnioski w sposób stanowczy, a zaprezentowany w części opisowej opinii proces badania materiału dowodowego (uzasadnienie opinii i zawartych w niej wniosków, zawierające opis zastosowanej metodologii, podstaw teoretycznych opinii, wskazanie i wyjaśnienie przesłanek, które doprowadziły do przedstawionych konkluzji) uzasadnia wniosek, że tok rozumowania i wnioskowania przez biegłą jest logiczny i oparty na poprawnej metodologii. Wątpliwości co do opinii biegła rozwiała w opinii uzupełniającej. W ww. opinii biegła określiła miesięczną rynkową stawkę czynszu najmu za każdy z przedmiotowych lokali, a w oparciu o nią – maksymalny możliwy do uzyskania dochód z lokali w okresie zakreślonym postanowieniem z 19-06-2016 r. (potencjalny dochód brutto) oraz dochód możliwy do uzyskania z uwzględnieniem korekty za straty wynikające z pustostanów i zaległości czynszowych (efektywny dochód brutto). W wyrokowaniu Sąd opierał się na obliczonej przez biegłą miesięcznej stawce czynszu najmu, odmiennie jednakże niż biegła korygując potencjalny dochód brutto.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało częściowemu uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z 21-06-2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej: uopl), jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 Kc, regulującego odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej.

Dla określenia odpowiedzialności odszkodowawczej władz publicznych, oprócz stwierdzenia zaistnienia szkody, konieczne jest ustalenie związku przyczynowego pomiędzy szkodą a działaniem – przepis art. 417 Kc nie zawiera w tej kwestii żadnej regulacji, a tym samym znajdą zastosowanie ogólne reguły dotyczące koncepcji związku przyczynowego – w szczególności ujęte w przepisie art. 361 Kc (wyroki: SN z 27-08-2008 r., II CSK 132/2008; SA w P. z 9-11-2010 r., I ACa 841/10).

Zgodnie z art. 361 Kc, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Szkodą jest uszczerbek w prawnie chronionych dobrach poszkodowanego, przy czym jest nią wyłącznie uszczerbek powstały wbrew woli poszkodowanego, dla odróżnienia szkody od nakładów, wydatków i innych umniejszeń majątku poszkodowanego ponoszonych przez niego dobrowolnie i niewymuszonych danym zdarzeniem, lecz innymi okolicznościami ( por. wyrok SN z 20-02-2002 r., V CKN 908/00).

Dla stwierdzenia w określonym stanie faktycznym adekwatnego związku przyczynowego należy zaś: 1) ustalić, czy zdarzenie stanowi warunek konieczny wystąpienia szkody (test conditio sine qua non); 2) ustalić, czy szkoda jest normalnym następstwem tego zdarzenia (selekcja następstw). Test warunku koniecznego pozwala stwierdzić, czy między zdarzeniem a szkodą zachodzi obiektywna zależność. W tym celu należy zbadać, czy niewystąpienie zdarzenia powodowałoby, że szkoda także nie wystąpiłaby. Analizie poddawana jest dana, indywidualna sytuacja, a w szczególności konkretny skutek (szkoda), a nie skutek danego rodzaju (por. Z. Banaszczyk (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2011, art. 361, nb 7–8; M. Kaliński, Szkoda na mieniu..., s. 386 i n.; A. Koch, Związek przyczynowy..., s. 68 i n.).

Niewątpliwie szkodą właściciela wynikłą z niedostarczenia lokatorowi przez gminę lokalu socjalnego jest wysokość pożytków cywilnych, które właściciel mógłby uzyskać ze swojego przedmiotu własności, gdyby nie był on zajęty przez lokatorów, którym przyznano niezaspokojone przez gminę prawo do lokalu socjalnego. W myśl art. 18 ust. 3 uopl, osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł. Na gruncie sprawy niniejszej zatem niewątpliwie szkodą powódki jest różnica między kwotą, którą w okresie objętym powództwem mogła uzyskać z tytułu wolnorynkowego czynszu najmu, a kwotą, do uiszczenia której na jej rzecz zobligowani byli lokatorzy lokali nr (...).

W zakresie wszakże, w jakim ww. osoby uiszczały należną powódce opłatę, nie może być mowy o zaistnieniu szkody, bowiem brak jest uszczerbku majątkowego powódki. Zasądzenie od gminy tytułem odszkodowania części obciążającej zajmujących lokal a uiszczonej przez nich opłaty prowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia właściciela lokalu.

W oparciu o art. 18 ust. 5 uopl pozwanego nie obciąża również ta część opłaty, którą winni ponosić – a nie ponoszą - lokatorzy, o których mowa w art. 18 ust. 3 uopl. Szkoda powstała w wyniku nieuiszczania należnych opłat przez eksmitowanych wyrokiem sądowym nie pozostaje w normalnym związku przyczynowym z brakiem wykonania przez gminę obowiązku zaoferowania eksmitowanym lokalu socjalnego, nie sposób bowiem zaakceptować wniosku, aby za normalne następstwo zaniechania gminy w łańcuchu przyczynowo-skutkowym należało konsekwentnie uznać zachowanie eksmitowanych niezgodne z obowiązującym prawem (nieuiszczanie obciążających ich z mocy ustawy należności z tytułu zajmowania lokalu). Odszkodowanie należne od gminy jest odszkodowaniem za jej zaniedbania, a nie za zaniedbania byłego lokatora i nie uchyla, ani nie ogranicza obowiązku odszkodowawczego lokatora, jak również go nie zastępuje (por. wyroki: SN z 23.04.2009 r., IV CNP 98/08; SA w K. z 11-12-2013 r., I ACa 1249/13).

Co do zasady zatem, pozwany zobowiązany był do zapłaty na rzecz powódki kwoty odpowiadającej różnicy między wysokością opłat z tytułu czynszu obciążających lokatorów lokali nr (...) a kwotą możliwą do uzyskania przez powódkę z tytułu wolnorynkowego czynszu najmu lokali nr (...).

Bezprawność polegająca na zaniechaniu wykonania przez gminę obowiązku ustawowego przedstawienia oferty najmu lokalu socjalnego może być przypisana gminie jedynie pod warunkiem ustalenia, że gmina o tym obowiązku wiedziała. Wymaga to indywidualnej oceny, z uwzględnieniem okoliczności konkretnego postępowania sądowego, w którym zapadł wyrok eksmisyjny. Źródłem wiedzy gminy może być uczestnictwo w postępowaniu w sprawie o eksmisję w charakterze interwenienta ubocznego, ale nie jedynie sama możliwość uczestniczenia w tym postępowaniu (jest to bowiem jedynie uprawnienie – nie obowiązek – gminy). Jeżeli gmina – jak w sprawach II C 1533/14 i I C 331/14 - nie była uczestnikiem postępowania eksmisyjnego, jej odpowiedzialność odszkodowawczą uruchamia nie data wydania czy prawomocności wyroku, lecz wezwanie jej do dostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej (por. wyroki: SN z 13-05-2015 r., V Ca 1/15 i V Ca 2/15; SA w G. z 27-05-2014 r., V ACa 606/13).

W sprawie niniejszej ustalono, iż – wbrew twierdzeniom pozwu – pozwany nie był uczestnikiem postępowań I C 331/14 i II C 1533/14, niemniej jednak powódka wykazała wezwanie pozwanego do przedstawienia osobom objętym wyrokami w ww. sprawach ofert najmu lokali socjalnych. Tym samym zasadnym było żądanie odszkodowania w granicach czasowych zakreślonych pozwem.

Co do wysokości roszczenia, powódka dochodziła zapłaty kwoty 18.000 zł, granice czasowe swojego żądania zakreślając na okres od 1-02-2015 r. do 31-07-2015 r. co do lokalu nr (...) oraz od 15-03-2015 r. do 31-07-2015 r. co do lokalu nr (...). Potencjalne kwoty możliwe do uzyskania z tytułu czynszu najmu za ww. okres biegła obliczyła na kwoty 11.586,62 zł dla lokalu nr (...) i 9.499,54 zł dla lokalu nr (...), kwoty skorygowane o ustalony na 20% współczynnik pustostanów i zaległości czynszowych – odpowiednio 9.269,29 zł i 7.599,63 zł. Z uwagi na metodologię pracy biegłej i specyfikę przeprowadzanych przez nią działań matematycznych, kwoty te określone są z dokładnością do groszy, przy uwzględnieniu średniego miesięcznego czynszu obliczonego jako iloczyn średniej stawki za m2 i powierzchni lokalu. Sąd miał wszakże na uwadze, iż na rzeczywistym rynku najmu lokali nie spotyka się stawek czynszu za dany okres określonego z taką dokładnością, lecz kwoty zaokrąglone zazwyczaj do pełnych setek złotych. Ponadto – jakkolwiek należy mieć na względzie pewną rezerwę czasową na wynajęcie lokalu po jego opuszczeniu przez poprzednich lokatorów, to jednak ustalenie współczynnika obniżenia potencjalnego czynszu aż o 20%, jak przyjęła to biegła, byłoby zbyt daleko idące. To stronę pozwaną obciąża ciężar udowodnienia, że trudności z wynajęciem przedmiotowych lokali byłyby na poziomie uzasadniającym korektę aż o 20%, który to wskaźnik, zdaniem Sądu jest w sposób oczywisty wyższy niż przeciętny.

W ocenie Sądu, opierając się na ustalonej przez biegłą średniej wysokości czynszu w przeliczeniu na m2 przedmiotowych lokali i uwzględniając powyższe uwarunkowania, kwoty, które w przedmiotowym okresie powódka mogła uzyskać z tytułu czynszu przedmiotowych lokali, zasadnym było ustalić na 11.000 zł dla lokalu nr (...) i 9.000 zł dla lokalu nr (...) (łącznie 20.000 zł). Korekta w dół, zamiast w górę jest uzasadniona tym, że nawet gdyby pozwana gmina nie dopuściła się bezprawnego zaniechania, właściciel lokali musiałby poświęcić pewien minimalny czas na przygotowanie lokalu do wynajmu i pozyskanie najemców. Okres najmu, a zatem i dochód z niego uległby więc zmniejszeniu a nie zwiększeniu.

W sprawie ustalono, iż:

- zajmujące lokal nr (...) osoby objęte wyrokiem w sprawie I C 331/14, od 1-04-2013 r. tytułem czynszu zobligowane były uiszczać na rzecz powódki kwotę 1289,15 zł miesięcznie, tj. w przedmiotowym okresie (4,5 miesiąca) łącznie 5.801,17 zł;

- zajmująca lokal nr (...) Z. W., objęta wyrokiem w sprawie II C 1533/14, od 1-04-2014 r. tytułem czynszu zobligowana była uiszczać na rzecz powódki kwotę 725,70 zł miesięcznie, tj. w przedmiotowym okresie (6 miesięcy) łącznie 4.354,20 zł;

- suma ww. kwot = 10.155,37 zł.

Skoro pozwany zobowiązany jest do odszkodowania w wysokości różnicy między czynszem możliwym do uzyskania a opłatami obciążającymi ww. osoby, na rzecz powódki należało zatem zasądzić kwotę 9.844,63 zł (= 20.000 zł – 10.155,37 zł).

Roszczenie o odsetki za opóźnienie w wysokości ustawowej za okres od dnia wymagalności roszczenia do dnia zapłaty jest oparte na art. 481 § 1 i 2 Kc. Oznacza to, że zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1830), za okres do dnia 31-12-2015 odsetki powinny być naliczane według stopy procentowej określonej w rozporządzeniu Rady Ministrów wydanym na podstawie art. 359 § 3 Kc. Natomiast biorąc pod uwagę, że zdarzeniem powodującym powstanie roszczenia odsetkowego jest każdy kolejny dzień opóźnienia, to za okres opóźnienia przypadający od dnia 1-01-2016 r. począwszy, należy naliczać odsetki określone w art. 481 § 2 Kc.

Pismem z 5-05-2015 r. powódka wezwała pozwanego do spełnienia świadczenia z tytułu odszkodowania należnego jej za okres do końca kwietnia 2015 r., w kwocie 7.500 zł, do dnia 20-05-2015 r. Sąd proporcjonalnie obliczył wartość świadczenia należnego za ww. okres według zasad przyjętych w wyrokowaniu:

– za lokal nr (...): 3.666,67 zł potencjalnego czynszu – 1.933,73 zł opłat obciążających lokatorów = 1.732,94 zł;

– za lokal nr (...): 4.500 zł potencjalnego czynszu – 2.177,10 zł opłat obciążających lokatorkę = 2.322,90 zł;

– łącznie: 4.055,84 zł.

Od ww. kwoty zatem należało zasądzić odsetki za opóźnienie za okres, w którym pozwany w tym zakresie pozostawał w opóźnieniu w spełnieniu tej części należnego świadczenia. Zasądzenie odsetek od całej wskazanej w piśmie kwoty 7.500 zł byłoby niezasadne, albowiem zgłoszone tym pismem roszczenie było na ówczesną chwilę zawyżone (co omówiono wcześniej). W pozostałym zakresie (tj. od kwoty 5.788,78 zł = 9844,63 zł – 4055,84 zł) zasądzono odsetki w oparciu o kolejne wezwanie pozwanego do zapłaty, które – na gruncie niniejszej sprawy – stanowiło doręczenie odpisu pozwu pozwanemu (28-09-2015 r., wraz z odpisem nakazu zapłaty, k. 29). Do ww. daty doliczono 14 dni na spełnienie świadczenia (art. 455 Kc), finalnie odsetki zasądzając od 13-10-2015 r.

W pozostałym zakresie powództwo, jako bezzasadne, podlegało oddaleniu. Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w pkt I i II sentencji.

Na marginesie wskazać należy, iż przyjęcie odmiennego niż przyjmowany przez Sąd poglądu, iż gminę na podstawie art. 417 Kc w zw. z art. 18 ust. 5 uopl obciąża również ta część opłaty wskazanej w art. 18 ust. 3 uopl, której zajmujący lokal – mimo ciążącego na nim obowiązku – nie uiszcza, nie wpłynęłoby na rozstrzygniecie niniejszej sprawy. W takim przypadku, żądanie zasądzenia kwoty ponad 9.844,63 zł podlegałoby oddaleniu z uwagi na niewykazanie co do wysokości.

W myśl art. 232 Kpc sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, jednakże jest to tylko możliwość a nie obowiązek. Rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Również nie jest sąd zobligowany w żaden sposób do doszukiwania się w zgromadzonym w toku sprawy materiale nie powołanych dowodów czy nie podniesionych szeroko rozumianych zdarzeń bądź okoliczności, które ewentualnie mogą być korzystne dla strony postępowania.

Dowodu – w myśl art. 229 Kpc – nie wymagają fakty przyznane przez stronę przeciwną. Zgodnie z art. 230 Kpc Sąd może uznać za przyznane fakty, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o tych faktach. Już z samej treści ww. przepisu wynika, iż uznany za przyznany przez stronę może zostać uznany tylko taki fakt, który w ogóle był objęty twierdzeniami strony przeciwnej, a contrario – nie może zostać przyjęty jako bezsporna okoliczność faktyczna nieprzytoczona przez powoda (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Brak jest ponadto podstaw do domniemywania czy doszukiwania się w oświadczeniach – czy to ustnych na rozprawie, czy to w pismach procesowych - profesjonalnego pełnomocnika treści wprost w nich nie wyrażonych, jak też interpretowania ich w sposób sprzeczny z treścią wyrażoną wprost (por. odpowiednio uzasadnienia postanowień Sądu Najwyższego: z 8-12-1997 r., III CKN 289/97; z 26-08-1998 r., II CZ 71/98; z 12-12-2000 r., V CZ 110/00).

To na powódce ciążył obowiązek wykazania wysokości szkody, którą poniosła wskutek nieprzedstawienia przez pozwanego osobom zajmującym lokale nr (...) oferty najmu lokalu socjalnego (art. 6 Kc, art. 232 Kpc). W sprawie wykazana została wysokość obciążających ww. osoby opłat, nie wykazano natomiast precyzyjnie kwot, jakie tym tytułem powódka od nich otrzymała – oraz, co za tym idzie, jakich dokładnie kwot powódka tym tytułem nie otrzymała. Pełnomocnik powoda przyznał jedynie fakt, iż Z. W. „opłaca na rzecz powódki kwotę 400 zł, z czego 50 zł to opłaty na rzecz właściciela” (k. 67). Nie wskazał wprost okresu, za jaki ww. opłata jest uiszczana (co ewentualnie pozwoliłoby na obliczenie uiszczonej kwoty w okresie objętym powództwem), treść jego oświadczenia nie pozwala na przyjęcie, aby przyznawał pozostałe fakty podniesione w tym zakresie przez pozwanego (k. 31-32) jak data i kwota otrzymywana poprzednio (nawet jeśli – brak oświadczenia w jakim zakresie uiszczana tytułem mającego znaczenie dla powództwa czynszu, a w jakim niedochodzonych opłat niezależnych od właściciela). Uiszczanie bądź nieuiszczanie opłaty przez osoby zajmujące lokal nr (...) nie zostało objęte choćby oświadczeniami którejkolwiek ze stron. Domniemywanie przez Sąd faktów niepodniesionych (tym samym – ustalanie nieuiszczonych opłat z art. 18 ust. 3 uopl) byłoby niedopuszczalne.

W pkt III orzeczono o kosztach postępowania na zasadzie art. 100 Kpc, koszty te rozdzielając w stosunku, w jakim każdą ze stron należało uznać za wygrywającego sprawę.

Powódka wygrała w 54,6924 % (9.844,63 zł kwoty zasądzonej ÷ 18.000 zł kwoty dochodzonej), a przegrała w 45,3076 %. Koszty powódki wyniosły 900 zł opłaty od pozwu, 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu) oraz 1.883,93 zł uiszczonej a niezwróconej zaliczki (k. 68), tj. łącznie 5.183,93 zł. 54,6924 % ww. kwoty = 2.835,21 zł, czyli koszty należne powódce.

Koszty pozwanego wyniosły 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu). 45,3076 % ww. kwoty wynosi 1.087,38 zł.

Różnica między ww. kwotami wynosi 1.747,83 zł, i taką też kwotę winien pokryć pozwany na rzecz powódki.

W pkt IV orzeczono zgodnie z art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 Uksc.