Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 lutego 2015 roku skierowanym do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy I Wydział Cywilny (...) – Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym na podstawie weksla poprzez nakazanie R. K., aby zapłacił na jej rzecz kwotę 18.928,97 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 października 2014 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu wskazano, że (...) – Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na skutek zawarcia umowy cesji wierzytelności z (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w dniu 1 grudnia 2011 roku stała się posiadaczem weksla wystawionego na kwotę stanowiącą wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie. Wystawcą weksla jest pozwany. Pomimo prawidłowego przedstawienia weksla do zapłaty oraz kolejnych wezwań do zapłaty weksel nie został do dnia złożenia pozwu wykupiony.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 23 lutego 2015 roku wydanym pod sygnaturą akt I Nc 1233/15 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie I Wydział cywilny uwzględnił żądanie powoda w całości.

W zarzutach z dnia 17 kwietnia 2015 roku od powyższego nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym R. K. zaskarżył nakaz zapłaty w całości i podniósł zarzuty wypełnienia weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem wynikającym z deklaracji wekslowej z dnia 25 listopada 1998, zarzut powagi rzeczy osądzonej oraz zarzut niewłaściwości miejscowej sądu. W związku z podniesionymi zarzutami wniósł o przekazanie sprawy do sądu miejscowo właściwego, o uchylenie nakazu zapłaty w całości i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych oraz o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty. W uzasadnieniu pozwany powołał się na przedawnienie roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 20 sierpnia 2015 roku stanowiącym odpowiedź na zarzuty powód poparł powództwo i wniósł o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty z dnia 23 lutego 2015 roku w całości o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pisma podniesiono, iż powód nie wykazał początku biegu terminu przedawnienia. Nadto w ocenie powoda postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z dnia 30 czerwca 2010 roku zostało skierowane na niewłaściwy adres to jest na adres Oddziału Banku w Ł. podczas gdy doręczenie powinno być dokonane na adres siedziby Spółki wskazany w rejestrze. W związku z powyższym doręczenie to jest nieskutecznie, a samo postanowienie o umorzeniu nie mogło się uprawomocnić.

Postanowieniem z dnia 22 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie I Wydział Cywilny stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przedmiotową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Łodzi-Widzewa.

W piśmie procesowym z dnia 30 czerwca 2016 roku powód cofnął pozew w zakresie kwoty 210 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie z uwagi na omyłkowe wskazanie w pozwie i na wekslu kwoty dochodzonego roszczenia w wysokości 18.928,97 złotych.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 października 2016 r., Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, w sprawie o sygn. akt I C 206/16:

1.  uchylił nakaz zapłaty z dnia 23 lutego 2015 roku wydany w sprawie I Nc 1233/15 przez Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie i powództwo co do kwoty 18.718,97 złotych oddalił, a w pozostałej części postępowanie umorzył;

2.  zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.128 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy oparł wyrok na następujących ustaleniach faktycznych:

W dniu 20 listopada 1998 roku R. K. zawarł z (...) Bank S.A. Oddział Operacyjny w Ł. umowę o kredyt hipoteczny LOCUM/zł nr 3/H//98/ (...), do której w dniu 25 listopada 1998 roku została sporządzona deklaracja wekslowa. Dla zabezpieczenia roszczeń wynikających z umowy pozwany wystawił weksel in blanco, który został wypełniony na kwotę 18.928,97 złotych z miejscem płatności w W..

Z uwagi na zaleganie ze spłatą rat kredytu pismem z dnia 4 lipca 2005 roku (...) Bank (...) S.A. Oddział w Ł. będący następca prawnym (...) Bank S.A. Oddział Operacyjny w Ł. wypowiedział pozwanemu w całości powyższą umowę o kredyt.

W dniu 19 sierpnia 2005 roku (...) Bank S.A. Oddział Operacyjny w Ł. wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), który został opatrzony klauzulą wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi z dnia 12 października 2005 roku w sprawie sygn. akt I Co 3233/05.

W dniu 16 listopada 2005 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna Oddział w Ł. złożyła do Komornika Sądowego Rewiru V przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko R. K. celem wyegzekwowania należności objętej ww. tytułem wykonawczym. Na powyższym wniosku w miejscu opisu stron postępowania egzekucyjnego jako wierzyciela opisano (...) Bank (...) S.A. w G. Oddział w Ł. ul. (...), (...)-(...) Ł.”

Zawiadomieniem z dnia 16 listopada 2005 roku Komornik Sądowy poinformował R. K. o wszczęciu przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego z wniosku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna Oddział w Ł..

W toku egzekucji doszło do sprzedaży stanowiącej własność R. K. nieruchomości położonej w miejscowości (...), gmina N. i dokonania podziału sumy uzyskanej z egzekucji według planu podziału zatwierdzonego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi w sprawie I Co 494/07.

Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2010 roku Komornik Sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Niniejsze postanowienie zostało doręczone zarówno wierzycielowi jak i dłużnikowi w dniu 15 lipca 2010 roku. Postanowienie dla wierzyciela zostało doręczone na adres N. Bank (...) Oddział w Ł. ul. (...), (...)-(...) Ł..

Wszystkie inne pisma kierowane przez Komornika do wierzyciela były kierowane i doręczane na ten sam adres: N. Bank (...) Oddział w Ł. ul. (...), (...)-(...) Ł..

W dniu 1 grudnia 2011 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. jako następca prawny (...) Bank Spółka Akcyjna zawarł z (...) – Finanse Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności wynikającej z umowy kredytu z dnia 20 listopada 1998 roku w wysokości 17.873,97 zł tytułem dalszych odsetek ustawowych i odsetek karnych oraz 845 złotych tytułem należnych kosztów sądowych i egzekucyjnych.

Pismem z dnia 1 grudnia 2011 roku powód poinformował pozwanego o zmianie wierzyciela, a pismem z dnia 3 stycznia 2014 roku wezwał pozwanego do wykupienia weksla.

Pismami z dnia 13 stycznia oraz 12 lutego 2012 roku powód wzywał pozwanego do zapłaty należności wynikającej z tytułu umowy o kredyt z dnia 20 listopada 1998 roku.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd I instancji stwierdził, że w niniejszej sprawie (...) – Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością dochodziła od R. K. ostatecznie kwoty 18.718,97 złotych, którą to wierzytelność nabyła na podstawie umowy cesji wierzytelności od (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w G. będącego następcą (...) Bank S.A. Oddział Operacyjny w Ł., z którym pozwany zawarł umowę o kredyt hipoteczny LOCUM/zł nr 3/H//98/ (...).

Zarzuty strony pozwanej sprowadzały się w istocie rzeczy do zarzutu przedawnienia roszczenia objętego treścią weksla. Pozwany w związku z tym podnosił, iż do przedawnienia nie doszło gdyż postanowienie z dnia 30 czerwca 2010 roku Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi o umorzeniu postępowania (od uprawomocnienia się którego miałby zacząć biec termin przedawnienia) zostało doręczone na niewłaściwy adres i nie mogło się w związku z tym uprawomocnić.

Sąd Rejonowy uznał, że na podstawie załączonych akt sprawy komorniczej VKM2168/05 wynika, że wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego zakończonego wydanym w dniu 30 czerwca 2010 roku postanowieniem o umorzeniu egzekucji został złożony przez (...) Bank (...) S.A. w G. Oddział w Ł. ul. (...), (...)-(...) Ł.. Wierzyciel składając powyższy wniosek nie wskazał żadnego innego adresu, na który miałaby być doręczana korespondencja. Jak ustalił Sąd wszystkie pisma kierowane w toku postępowania egzekucyjnego do wierzyciela były kierowane na jeden adres: N. Bank (...) Oddział w Ł. ul. (...), (...)-(...) Ł..

W świetle powyższych ustaleń Sąd I instancji przyjął, iż N. Bank (...) Oddział w Ł. została umocowana do prowadzenia sprawy egzekucyjnej przeciwko R. K., w tym do odbioru korespondencji. W tej sytuacji w ocenie Sądu Rejonowego, postanowienie Komornika Sądowego z dnia 30 czerwca 2010 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego toczącego się z wniosku (...) Bank (...) S.A. w G. Oddział w Ł. ul. (...), (...)-(...) Ł. w sprawie VKM 2168/05 zostało doręczone wierzycielowi skutecznie w dniu 15 lipca 2010 roku.

Jak podnosił pełnomocnik pozwanego, gdyby uznać za prawidłowe stanowisko powoda i przyjąć, że Oddział (...) Bank w Ł. nie był uprawniony do odbioru pism, w tym postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z dnia 30 czerwca 2010 roku to nie był również uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie egzekucji. To z kolei skutkowałby tym, iż prowadzone postępowanie egzekucyjne należałoby uznać za niebyłe, zaś termin przedawnienia zacząłby swój bieg wcześniej to jest od dnia nadania bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi z dnia 12 października 2005 roku w sprawie sygn. akt I Co 3233/05.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy stwierdził, że termin przedawnienia rozpoczął swój bieg od dnia 16 lipca 2010 r. bowiem postanowienie o umorzeniu z dnia 30 czerwca 2010 r. nie zostało zaskarżone.

Zgodnie z treścią art. 125 § 1 k.c. roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd I instancji uznał, że roszczenie powoda przedawniło się z dniem 16 lipca 2013 roku.

W tej sytuacji, wobec skutecznie podniesionego zarzutu przedawnienia roszczenia na podstawie art. 496 k.c., Sąd I instancji uchylił nakaz zapłaty z dnia 23 lutego 2015 roku wydany w sprawie I Nc 1233/15 przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie i powództwo co do kwoty 18718,97 złotych oddalił. W zakresie kwoty 210 złotych, Sąd Rejonowy uznając, iż nie zachodzą przeszkody przewidziane dyspozycją art. 203 § 4 k.p.c., umorzył postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 496 k.p.c. wobec faktu, iż w piśmie procesowym z dnia 30 czerwca 2016 roku powód cofnął żądanie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik postępowania. Strona powodowa przegrała proces w całości, a zatem powinna zwrócić pozwanemu wszystkie poniesione przez niego koszty postępowania w wysokości 3.128 złotych. Na powyższą kwotę składa się koszt zastępstwa procesowego w wysokości 2400 złotych ustalony w oparciu o obowiązujący w dacie wszczęcia postępowania § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 z późn. zm.), koszt 17 zł poniesiony tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego oraz kwota 711 zł tytułem opłaty sądowej od zarzutów.

Od powyższego wyroku apelację wniosła powodowa Spółka, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

1.  art. 133 § 3 k.p.c. poprzez doręczenie odpisu postanowienia o umorzeniu egzekucji bezpośrednio do pierwotnego wierzyciela, tj. na oddział N. Bank (...) Oddział w Ł., podczas gdy w toku postępowania egzekucyjnego powyższy wierzyciel był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, tj. radcę prawnego B. W., do której rąk powyższe pismo winno zostać wyłącznie doręczone, co w konsekwencji prowadzi do stwierdzenia, że dokonana przez komornika próba doręczenia odpisu postanowienia o umorzeniu egzekucji była nieskuteczna i doręczenie nie nastąpiło, a powyższe postanowienie jak i całe postępowanie egzekucyjnego nie ma cechy prawomocności;

2.  art. 133 § 2 k.p.c. poprzez uznanie za skuteczne doręczenie odpisu postanowienia o umorzeniu egzekucji odebranego przez pracownika oddziału Banku, podczas gdy zgodnie z powyższym przepisem i orzecznictwem w tym zakresie za upoważnionego do odbioru pism dla osoby prawnej pracownika przyjmuje się jedynie osobę zatrudnioną w siedzibie głównej takiego podmiotu;

3.  art. 133 § 2a k.p.c. poprzez próbę doręczenia odpisu pisma na adres oddziału pierwotnego wierzyciela podczas, gdy zgodnie z powyższym przepisem odpisy pisma dla osoby prawnej doręcza się na adres siedziby głównej ujawnionej w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w niniejszej sprawie komornik przesłał odpis postanowienia o umorzeniu egzekucji na adres oddziału pierwotnego wierzyciela, co powoduje, że doręczenie to było nieskuteczne.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie żądania pozwu w całości poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 18.718,97 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych. Ewentualnie wniósł także o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego – w celu dokładnego przeanalizowania sposobu doręczenia korespondencji w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi A. K. pod sygn. akt AK KM 2168/05, które przerwało bieg terminu przedawnienia.

Pozwany nie wniósł odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna.

Odczytując dosłownie zgłoszone zarzuty apelacyjne należało by stwierdzić jedynie, że żaden z nich nie odnosi się do uchybień Sądu I instancji bowiem dotyczą one wyłącznie czynności komornika w zakończonym postępowaniu egzekucyjnym. Jedynie z uzasadnienia apelacji wynika, że wszystkie zarzuty dotyczą bezzasadnego uznania przez Sąd Rejonowy, że 16 lipca 2010 r. rozpoczął się bieg terminu przedawnienia przedmiotowego roszczenia. Sąd I instancji uznał, że przedawnienie rozpoczęło swój bieg z momentem uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu egzekucji wydanym przez Komornika Sądowego Rewiru V przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi V KM 2168/05. Postanowienie to uprawomocniło się w tym dniu zdaniem Sądu, z uwagi na to, że zostało ono skutecznie doręczone wierzycielowi w dniu 30 czerwca 2010 r. i nie zostało ono zaskarżone. Apelujący kwestionuje właśnie skuteczność tego doręczenia przez komornika zarzucając Sądowi Rejonowemu, że podczas wydawania przedmiotowego orzeczenia nie wziął pod uwagę przepisów dotyczących sposobów doręczeń w postępowaniu cywilnym (art. 133 k.p.c.).

W istocie powinien zatem zostać zgłoszony zarzut odnoszący się do błędnych ustaleń faktycznych co do prawomocnego zakończenia postępowania egzekucyjnego wszczętego na wniosek pierwotnego wierzyciela oraz w konsekwencji naruszenia prawa materialnego, tj. art. 123 k.c.. Żaden z tych zarzutów zgłoszony nie został.

Sąd II instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji strony nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, których występowanie Sąd ten oceniać musi z urzędu gdyż są podstawą rozstrzygnięcia i dotyczą istoty sporu. Wiążącymi dla Sądu II instancji są natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, które zostały wyartykułowane w apelacji, przy czym w granicach zaskarżenia sąd ten bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, Lex 341125).

Brak zarzutów dotyczących dokonanych ustaleń faktycznych jest zatem samodzielną podstawą oddalenia apelacji bowiem oczywistym jest, że przy niezakwestionowanym skutecznie ustaleniu, że postępowanie egzekucyjne zakończyło się 16 lipca 2010 roku oczywistym jest, że roszczenie uległo przedawnieniu skoro pozew wpłynął dopiero w dniu 3 lutego 2015 roku, a termin upłynął w lipcu 2013 roku.

Jedynie zatem na marginesie zauważyć należy, że zarzuty dotyczące skuteczności dokonywanych doręczeń należy uznać w części za chybione, a w części za zgłoszone z naruszeniem zasad współżycia społecznego, w szczególności zasady uczciwości w obrocie.

Po pierwsze powodowej Spółce umknął fakt, że z treści pełnomocnictwa załączonego do wniosku o wszczęcie egzekucji, z adresów na kopertach oraz dokumentów pocztowych wynika jednoznacznie, że adres korespondencyjny pełnomocnika jest tożsamy z siedzibą oddziału wierzyciela – ul. (...) w Ł.. To oznacza, że sporne postanowienie o umorzeniu z 30 czerwca 2010 r. skutecznie zostało doręczone pełnomocnikowi na podstawie art. 133 § 3 k.p.c., o czym świadczy brak jakichkolwiek zastrzeżeń z jego strony przez kilka lat prowadzenia postępowania.

Po drugie w art. 133 § 2a k.p.c. wyraźnie mowa jest, że przedsiębiorcom wpisanym do rejestru sądowego korespondencję doręcza się na adres udostępniony w rejestrze, chyba że strona wskazała inny adres do doręczeń. Adres siedziby głównej nie jest zatem obligatoryjnym adresem korespondencyjnym. Po drugie, w niniejszej sprawie, jak zostało już ustalone, przedmiotowe postanowienie zostało doręczone fachowemu pełnomocnikowi. To, że na potwierdzeniu odbioru (k. 171 akt komorniczych V KM 2168/05) widnieje podpis pracownika, a nie radcy prawnego, nie świadczy o nieskutecznym doręczeniu, ponieważ powód nie udowodnił, że pismo zostało podpisane przez pracownika, który nie został upoważniony do odbioru pisma.

Po trzecie wreszcie próba wywiedzenia z ewentualnych uchybień komornika skutków obciążających dłużnika, przy całkowitej akceptacji sposobu doręczeń przez pierwotnego wierzyciela, od którego powódka wywodzi swe prawa, ocenić należy jako nadużycie praw nie zasługujące na ochronę.

Przede wszystkim jednak, niezależnie od jakości apelacji i jej zarzutów, zaskarżony wyrok niewątpliwie odpowiada prawu. Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Najwyższego, zgodnie z którym nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (por. uchwała SN z 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16 opubl. m.in. w OSNC 2017/5/55, postanowienie SN z 26 października 2016 r., III CZP 60/16, uchwała SN z 9 czerwca 2017 r., III CZP 17/17 www.sn.pl).

Tym samym w stosunku do powodowej spółki nie doszło w ogóle do przerwania biegu przedawnienia, a zatem Sąd Rejonowy prawidłowo oddalił w całości popierane powództwo jako obejmujące roszczenia przedawnione.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, obciążono powoda kosztami powstałymi po stronie pozwanej na etapie postępowania apelacyjnego. Na kwotę 2.400 zł złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej w kwocie ustalonej na podstawie na podstawie § 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015. 1800, t. j.) w zw. § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015. 1800, t. j., ze zm.).