Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant st. sekr. sądowy Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku C. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania C. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 13 października 2016r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu C. R. prawo do emerytury od dnia (...) 2016 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz skarżącego C. R. kwotę180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V U 1010/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 października 2016 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił C. R. prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Od powyższej decyzji wnioskodawca złożył odwołanie, wnosząc o jej zmianę, poprzez ustalenie, że skarżący wykonywał pracę w warunkach szczególnych w czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o. w T. w okresie od 20 marca 1985 roku do 1 stycznia 1999 roku. Ponadto wniósł o zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

C. R., urodzony (...), złożył 30 grudnia 2014 roku wniosek o emeryturę (dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych I).

Decyzją z dnia 15 stycznia 2015 roku ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, ponieważ nie osiągnął wieku 60 lat, nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach oraz jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa (dowód: decyzja z dnia 15 stycznia 2015 roku k. 14 akt emerytalnych I).

Do pisma z dnia 13 lutego 2015 roku, C. R. załączył świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w T. Sp. z o.o. w okresie od 1 września 1972 roku do 31 sierpnia 2007 roku, w tym okresie od 1 października 1974 roku do 22 kwietnia 1975 roku, od 4 czerwca 1977 roku do 24 kwietnia 1980 roku oraz od 25 kwietnia 1980 roku do 19 marca 1985 roku stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony oraz kierowców autobusów o liczbie miejsc powyżej 15 wymienionych w wykazie A, dział VIII, poz. 2 pkt 5 oraz wykazie A, dział VIII poz. 2 pkt 1 stanowiącym zał. do Zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 roku w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego (dowód: wezwanie z dnia 10 lutego 2015 roku k. 15, pismo z dnia 13 lutego 2015 roku k. 16, świadectwo k. 17 akt emerytalnych I).

Decyzją z dnia 26 lutego 2015 roku, ZUS w wyniku ponownego rozpatrzenia wniosku ubezpieczonego z 30 grudnia 2014 roku, odmówił mu prawa do emerytury, gdyż nie osiągnął wieku 60 lat, nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa (dowód: decyzja z dnia 26 lutego 2015 roku k. 21 akt emerytalnych I).

Wnioskodawca odwołał się od decyzji ZUS z dnia 15 stycznia 2015 roku, a organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wnosił o jego oddalenie. Na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 roku pełnomocnik wnioskodawcy cofnął odwołanie.

Postanowieniem z dnia 5 listopada 2015 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie V U 254/15 umorzył postępowanie w sprawie (dowód: odwołanie, odpowiedź na odwołanie, protokół z rozprawy z dnia 5 listopada 2015 roku, aktach sprawy V U 524/15 postanowienie Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 5 listopada 2015 roku w sprawie V U 254/15 w aktach sprawy V U 254/15).

W dniu (...) 2016 roku odwołujący złożył wniosek o emeryturę, w którym wskazał, że jest członkiem OFE i wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa (dowód: wniosek z dnia (...) 2016 roku k. 1-4 akt emerytalnych II).

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił staż pracy wynoszący 2 lata i 22 dni okresów nieskładkowych, 24 lata, 2 miesiące i 17 dni okresów składkowych łącznie 26 lat, 3 miesiące i 9 dni, w tym 10 lat, 4 miesiące i 24 dni stażu pracy w warunkach szczególnych w okresie:

- od 1 października 1974 roku do 22 kwietnia 1975 roku,

- od 23 kwietnia 1975 roku do 7 kwietnia 1977 roku,

- od 4 maja 1977 roku do 24 kwietnia 1980 roku,

- od 25 kwietnia 1980 roku do 19 marca 1985 roku.

ZUS nie zaliczył odwołującemu do pracy w warunkach szczególnych okresu od 20 marca 1985 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) w T. na stanowisku wydawcy paliw (dowód: decyzja z dnia 13 października 2016 roku k. 8 akt emerytalnych II, odpowiedź na odwołanie k. 7-7v akt sprawy).

Wnioskodawca w okresie od 1 września 1972 roku do 31 sierpnia 2007 roku był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w T. W tym okresie pracował od 1 września 1972 roku jako uczeń nauki zawodu-młodociany, w warunkach szczególnych w okresie od 1 października 1974 roku do 22 kwietnia 1975 roku oraz od 4 czerwca 1977 roku do 24 kwietnia 1980 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, od 25 kwietnia 1980 roku do 19 marca 1985 roku na stanowisku kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15. W okresie od 20 marca do 31 grudnia 1998 roku jako robotnik magazynowy tankujący (dowód: świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 2007 roku k. 7-7v, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 16 stycznia 2015 roku k. 17 akt emerytalnych I).

Praca wnioskodawcy w okresie od 20 marca do 31 grudnia 1998 roku polegała na tankowaniu pojazdów na stacji (...), wydawaniu oleju, smarów, płynów eksploatacyjnych. Skarżący ręczną pompą przelewał paliwo z beczek do mniejszych pojemników. Była to praca w pełnym wymiarze czasu pracy na trzy zmiany. Pracownicy, w tym skarżący, otrzymywali posiłki regeneracyjne w postaci zupy i mleka (dowód: zeznania świadka Z. Z. – protokół rozprawy z dnia 13 lipca 2017 roku od 00:03:47 do 00:08:28, zeznania świadka P. B. (1)- protokół rozprawy z dnia 13 lipca 2017 roku od 00:08:28 do 00:10:50, zeznania świadka M. R.- protokół rozprawy z dnia 13 lipca 2017 roku od 00:10:50 do 00:14:22, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 13 lipca 2017 roku od 15:08 do 00:17:10).

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2. ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i jest członkiem OFE, ale wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nieuwzględnienia w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach spornego okresu, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w okresie od 20 marca 1985 roku do 1 stycznia 1999 roku w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w T. był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych. Sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że z dokumentów osobowych skarżącego z Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w T. w postaci przede wszystkim, świadectwa pracy oraz świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze potwierdzających zatrudnienie w spornym okresie wynikało, że wnioskodawca w tym okresie nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach na stanowisku robotnika magazynowego- tankującego.

Okoliczność nieprecyzyjnego określenia stanowiska pracy wnioskodawcy w w/w dokumentach, polegającego na niewskazaniu, czy wykonywał pracę w szczególnych warunkach, nie oznacza jednak, że wnioskodawca nie mógł jej wykonywać.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornym okresie, Sąd oparł się na dokumentach oraz na korespondujących z nimi zeznaniach wnioskodawcy oraz świadków: Z. Z., P. B. (1) i M. R.. Należy podkreślić, że świadkowie: Z. Z. i P. B. (2) w spornym okresie pracowali razem z wnioskodawcą, wykonując tożsame z nim obowiązki, a mianowicie obsługiwali (...), zaś świadek M. R. był kierownikiem wnioskodawcy. Świadkowie dysponowali zatem bezpośrednią i szczegółową wiedzą na temat charakteru wykonywanej przez skarżącego pracy. Świadkowie potwierdzili, że w całym spornym okresie wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy przy tankowaniu pojazdów, a także wydawaniu paliw, oleju, płynów, i smarów, ręczną pompą przelewając paliwo z beczek do mniejszych pojemników. Poza tą pracą innych obowiązków nie miał.

Należy przypomnieć, że o tym czy praca była wykonywana w szczególnych warunkach decyduje nie nazwa stanowiska pracy, lecz faktycznie wykonywane obowiązki. A obowiązki skarżącego - w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – w całym spornym okresie były takie same i polegały na tankowaniu pojazdów i wydaniu m.in. płynów eksploatacyjnych, olejów i smarów.

Na tym tle warto zauważyć, że w wyroku z dnia 21 kwietnia 2015 roku Sąd Najwyższy w sprawie I UK 316/14 podniósł, że przynależność konkretnego rodzaju pracy (stanowiska pracy) do odpowiedniej branży, w ramach której został on wymieniony w wykazie, powinna decydować o uznaniu takiej pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach. Równocześnie jednak Sąd Najwyższy jest zdania, że taki sposób traktowania wykazów prac w szczególnych warunkach nie ma (i nie może mieć) bezwzględnego charakteru. O ile bowiem wykonywanie pracy w ramach innej gałęzi przemysłu, dla której wykaz nie znajduje odpowiednika, zazwyczaj będzie świadczyć o tym, że dany rodzaj pracy nie jest realizowany w narażeniu na ekspozycję czynników szkodliwych w takim stopniu, jak w przypadku pracy wykonywanej w ramach gałęzi przemysłu, dla której wykaz taką pracę przewiduje, o tyle może zdarzyć się, że konkretny rodzaj pracy, realizowany w ramach gałęzi przemysłu, dla której wykaz nie przewiduje uznania jej za pracę w szczególnych warunkach, jest wykonywany w warunkach analogicznych do tych, które panują w branży, w której jest on wymieniony w wykazie, to znaczy jest narażony na ekspozycję takich samych czynników szkodliwych oraz w takim samym stopniu, jak w przypadku branży, w ramach której jest on uznawany za pracę w szczególnych warunkach. Uzupełniając ten wywód, Sąd Najwyższy zauważył, że za przyjęciem tezy, iż branżowo-stanowiskowy charakter wyodrębnienia poszczególnych prac wykonywanych w szczególnych warunkach nie ma charakteru absolutnego, przemawia także sposób redakcji niemających już wprawdzie normatywnego znaczenia wykazów resortowych wydawanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, w których, mimo że wydawano je dla potrzeb danej branży, były wymieniane nie tylko prace w szczególnych warunkach typowe dla danego resortu czy branży (np. tylko dla energetyki, hutnictwa i przemysłu metalowego, chemii, czy budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych), ale także prace realizowane z zasady w ramach innych resortów. Często bowiem w przedsiębiorstwie funkcjonującym w ramach konkretnego resortu były tworzone dla jego potrzeb jednostki organizacyjne zajmujące się działalnością typową dla innego resortu, w których panowały warunki pracy analogiczne do panujących w zakładach funkcjonujących w ramach tego resortu, charakteryzujące się analogicznym stopniem narażenia na czynniki szkodliwe (uciążliwe dla zdrowia). Przykładem takiej regulacji jest bez wątpienia zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 lipca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej (Dz.Urz. MZ z dnia 30 sierpnia 1983 r.), które w załączniku Nr 1 (Wykaz stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej, Wykaz A) w dziale IV (W chemii) pod poz. 19 wymieniało „przetwórstwo, magazynowanie, przepompowywanie, przeładunek, transport oraz dystrybucja ropy naftowej i jej produktów”, a w pkt 1 tej pozycji stanowisko „operatora urządzeń dozujących”. W owych wykazach resortowych chodziło więc o to, aby uwzględnić, że na określonym stanowisku pracy w szczególnych warunkach, niezależnie od branży czy resortu, zachodzi ujemne jej oddziaływanie na zdolność psychofizyczną do zatrudnienia, przez co pracownik zasługiwał na wcześniejszy wiek emerytalny. Regulacja ta nie zmieniła się po reformie systemu emerytalnego, gdyż art. 32 ustawy emerytalnej nie inaczej określa pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (art. 32 ust. 2) oraz odwołuje się do tego samego rozporządzenia, co poprzednia ustawa, na podstawie której rozporządzenie to zostało wydane (art. 32 ust. 4).

Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 marca 2014 roku w sprawie II UK 368/13, stwierdzając, że nie można bezwzględnie zadekretować, że pracownik zatrudniony w innej branży nigdy nie wykonywał pracy w szkodliwych warunkach, czyli w takich samych, jakie miał pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach na stanowisku określonym dla danej branży przemysłu w rozporządzeniu. Na tę sytuację zwraca się również uwagę w innych orzeczeniach (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 czerwca 2008 r., I UK 381/07, z dnia 25 września 2008 r., II UK 1/08, dnia z 6 lutego 2014 r., I UK 314/13).

W niniejszej sprawie wnioskodawca pracował w spornym okresie na stanowisku obsługi stacji paliw w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w T. Praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu w narażeniu na czynniki szkodliwe takie jak np. opary pochodzące z paliw, kontakt z ołowiem, wybuchy, pożar, poparzenie.

Zatem należy uznać, za powołanym powyżej orzecznictwem, iż wykonywane przez ubezpieczonego prace polegające na tankowaniu pojazdów oraz wydawaniu olejów, płynów eksploatacyjnych i smarów są lub wykazują istotne podobieństwo do prac zaliczanych do warunków szczególnych wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia, dziale IV (w chemii) pod poz. 19 - to jest pracy polegającej na przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej i jej produktów.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych sporny okres pracy od 20 marca 1985 roku do 1 stycznia 1999 roku.

Po doliczeniu spornego okresu do uznanego już przez organ rentowy stażu w szczególnych warunkach w wymiarze 10 lat, 4 miesięcy i 24 dni, wnioskodawca wykazał, że w szczególnych warunkach pracował ponad 15 lat.

Reasumując należy stwierdzić, że wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do emerytur, tj. : ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł 25 lat, wykazał ponad 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach i jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa. Wobec powyższego należy stwierdzić, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c. orzekł, jak w punkcie „1” wyroku.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd orzekł o kosztach procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik tj. art. 98 k.p.c., zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy C. R. kwotę 180,00 złotych, na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).