Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy w Gorlicach oddalił powództwo Gminy Miejskiej K. przeciwko (...) w L. o uznanie czynności za bezskuteczną (pkt I) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Sąd Rejonowy ustalił, że L. M. jest dłużnikiem powoda. Wierzytelność powoda wynika z prawomocnego nakazu zapłaty Sądu Rejonowego dla Krakowa Śródmieścia w Krakowie z dnia 28 maja 2013r. sygn. I Nc 4309/13/S (I C 2042/13/S), w którym na rzecz powoda zasądzono solidarnie od (...) sp. j. w K., I. Ż. i L. M. kwotę 44.022,24zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu. Nakaz zapłaty w stosunku do L. M. postanowieniem z dnia 30 stycznia 2014 r. został zaopatrzony w klauzulę wykonalności.

Powód wystąpił do sądu o zapłatę dalszych wierzytelności przysługujących od zobowiązanych solidarnie dłużników, czyli (...) sp. j. w K., I. Ż. i L. M., tj. kwoty 35.083,24zł z dalszymi odsetkami i kosztami procesu, kwoty 127.277,61zł z dalszymi odsetkami i kosztami procesu.

Należności te nie zostały dobrowolnie uregulowane. Dłużniczka była właścicielką nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku nr (...) przy ul. (...) w K., obj. KW nr (...), złożonego z pokoju, pokoju z aneksem kuchennym, łazienki i przedpokoju o pow. 45,3 m ^{( 2)} wraz z udziałem we współwłasności działki nr (...) i niewydzielonych części wspólnych budynku. Nieruchomość ta obciążona była hipoteką umowną kaucyjną do kwoty 565.204,71 zł na rzecz (...) S.A. (...)

Na podstawie umowy darowizny z dnia 26 lutego 2014 r. zawartej przed notariuszem T. K., Rep. (...) nr (...), dłużniczka darowała opisany wyżej lokal mieszkalny na rzecz (...) w L.. Wartość nieruchomości została ustalona na kwotę 280.000 zł. W umowie wskazano, że na nieruchomości ciąży zabezpieczenie niespłaconego zadłużenia przenoszącego kwotę 500.000 zł. W akcie notarialnym uczyniono adnotację, że wobec faktu, iż obdarowana jest osobą prawną, a darowizna nie przedstawia wartości dodatniej i nie stanowi przysporzenia, podatek od umowy darowizny nie został pobrany.

Sąd Rejonowy wskazał, że wierzyciel – Miasto K. - wszczął przeciwko dłużniczce postępowanie egzekucyjne, które okazało się bezskuteczne. W jego toku dłużniczka oświadczyła, że posiada zajęcia innych komorników na łączną kwotę około 500.000 zł, nie jest w stanie spłacić zadłużenia, nie posiada majątku, z którego możliwe byłoby prowadzenie skutecznej egzekucji. Urząd Skarbowy nie udzielił informacji przydatnych dla dalszego prowadzenia postępowania. Dłużniczka nie była właścicielką nieruchomości objętych księgami wieczystymi wskazanymi przez wierzyciela: zostały zbyte na rzecz (...) tj. lokal mieszkalny, natomiast na rzecz R. T. lokale niemieszkalne przed wszczęciem egzekucji.

Wierzyciel hipoteczny (...) Bank S.A. zbył wierzytelność wynikającą z umowy nr (...) z dnia 19 marca 2008 r., zabezpieczoną hipotecznie na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 30 marca 2015 r., na rzecz (...) który został ujawniony w księdze wieczystej jako wierzyciel hipoteczny. Na dzień cesji wierzytelność wynosiła łącznie 685.393,78 zł, w tym 517.440,80 zł kapitał, 14.173,65 zł odsetki wymagalne, 151.106,78 zł odsetki karne, 2.672,55 zł koszty.

Według stanu na dzień 1 listopada 2016 r. stan zadłużenia wynosił 716.553,63 zł, należność nie była regulowana przez dłużnika. Według stanu na dzień 3 listopada 2016 r. zadłużenie wynosiło 716.652,87 zł.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Okoliczność, że powodowi przysługuje wierzytelność względem dłużniczki, została wykazana prawidłowo. W dacie dokonywania zaskarżonej umowy darowizny na dłużniczce ciążył już obowiązek zapłaty z prawomocnego nakazu zapłaty. Sąd I instancji wskazał, że strony były zgodne co do wartości nieruchomości oszacowanej na kwotę 280.000 zł. Nie zostało także zakwestionowane, iż na darowanej nieruchomości w dacie zawierania umowy darowizny ciążyła hipoteka w wysokości 565.204,71 zł, zaś według stanu na dzień 3 listopada 2016r. do kwoty 716.652,87 zł - wartość obciążenia hipotecznego przekraczała zatem wartość darowanej nieruchomości.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, że biorąc pod uwagę wartość nieruchomości oraz ciążącej na niej hipoteki, w istocie nie doszło do uzyskania przez pozwanego – nabywcę nieruchomości – korzyści majątkowej. Wierzytelność, jaką zabezpieczała hipoteka około dwukrotnie przekraczała wartość samej nieruchomości. Gdyby zaś doszło do egzekucyjnej sprzedaży nieruchomości, wartość uzyskana ze sprzedaży byłaby jeszcze niższa, bo około ¾ (art. 965 k.p.c.), a kolejno 2/3 (art.983 k.c.) wartości nieruchomości. Sąd I instancji nie podzielił argumentacji powoda w przedmiocie szerokiego rozumienia korzyści majątkowej, bo o ile strona pozwana otrzymała lokal pod tytułem darmym, o tyle wraz z nim przejęła odpowiedzialność rzeczową wynikającą z hipoteki, zatem wartość dodatnia do jej majątku nie została wprowadzona. Sąd Rejonowy uznał też, że nie ma związku przyczynowego pomiędzy niewypłacalnością lub powiększeniem niewypłacalności dłużnika a darowaniem mieszkania w K.. Z uwagi na obciążenie hipotecznie i jego wysokość powód nie mógłby liczyć na zaspokojenie swojej wierzytelności, nawet wierzyciel posiadający zabezpieczenie nie mógłby liczyć na pełne zaspokojenie. Sąd Rejonowy podkreślił też, że brak związku przyczynowego pomiędzy dokonaniem zaskarżonej czynności a stanem niewypłacalności dłużnika, wykluczał przesłankę pokrzywdzenia wierzyciela. Pozwany uzyskał korzyść majątkową nieodpłatnie pod tytułem darmym, tym samym nie było konieczne ustalanie stanu świadomości dłużnika działania z pokrzywdzeniem wierzyciela, a to zgodnie z art. 528 k.c. Wobec braku przesłanki pokrzywdzenia okoliczność ta i tak ma irrelewantne znaczenie. O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Wyrok ten powód zaskarżył apelacją w całości zarzucając:

1.  niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 217 § 1 i 3 k.p.c. poprzez brak ustalenia na wniosek powoda, czy wierzytelność hipoteczna jest zabezpieczona w inny sposób niż hipoteka; okoliczność ta miała istotne znaczenie dla ustalenia aktualnego stanu majątku dłużnika hipotecznego, a zgłoszony wniosek dowodowy nie był spóźniony,

2.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania poprzez przyjęcie, że hipoteka obciążająca nieruchomość o wartości 280.000 zł stanowi jedyną formę zabezpieczenia kredytu udzielonego na kwotę 565.204,71 zł,

3.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 527 § 1 i 2 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że nie została spełniona przesłanka uzyskania korzyści przez stronę pozwaną ze względu na to, że wartość hipoteki przewyższa wartość nieruchomości oraz poprzez przyjęcie, że brak jest związku przyczynowego pomiędzy niewypłacalnością dłużnika a darowaniem mieszkania w K., co w konsekwencji wyklucza przesłankę pokrzywdzenia wierzyciela.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o:

1.  zwrócenie się do wierzyciela hipotecznego o informację, czy wierzytelność hipoteczna jest zabezpieczona w inny sposób niż hipoteka na nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku nr (...) przy ul. (...) w K. KW nr (...)

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu i uwzględnienie powództwa, a w związku z tym o zmianę pkt II zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

W sprawie nie zaszły uchybienia skutkujące nieważnością postępowania, a których wystąpienie sąd odwoławczy ma obowiązek brać pod uwagę z urzędu – art. 378 § 1 k.p.c.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia dotyczące wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności. Ustalenia te znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym zebranym w sprawie, a ich ocena dokonana została właściwie i wszechstronnie. Ocena ta nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów. Sąd Okręgowy podziela wszystkie ustalenia Sądu I instancji, przyjmując je za podstawę własnych rozważań, jak również podziela wyprowadzone z tych ustaleń wnioski natury prawnej.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie zasługuje na uwzględnienie zgłoszony w apelacji wniosek, w którym apelujący żądał aby Sąd zwrócił się do wierzyciela hipotecznego o podanie informacji, czy wierzytelność hipoteczna została zabezpieczona w inny sposób niż hipoteką na nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny będący przedmiotem kwestionowanej w niniejszym postępowaniu darowizny. Podkreślenia wymaga, że w postępowaniu pierwszoinstancyjnym Sąd Rejonowy, uwzględniając wniosek powoda, zwrócił się o udzielenie informacji zarówno do pierwotnego wierzyciela (...) Bank (k. 128), jak i do nabywcy wierzytelności zabezpieczonej hipotecznie – (...) w W. (k. 129) z zapytaniem na temat wysokości rzeczywistego zadłużenia z tytułu kredytu, jak i co do tego, czy wierzytelność została zabezpieczona w inny sposób niż hipoteka. Z odpowiedzi udzielonej przez wierzyciela (...) Bank w piśmie z dnia 27 września 2016 r. (k. 130) wynika, że wierzytelność jest zabezpieczona hipoteką umowną kaucyjną do kwoty 565.204,71 zł na nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta KW (...). W ocenie Sądu Okręgowego treść tego pisma jednoznacznie wskazuje, że hipoteka stanowi jedyne zabezpieczenie zobowiązania. Gdyby zostały ustanowione dodatkowe zabezpieczenia wierzytelności, informacja w tym zakresie zostałaby zapewne udzielona, gdyż Sąd Rejonowy zwrócił się o udzielenie informacji co do istnienia innych niż hipoteka zabezpieczeń. W związku z tym należy uznać, że odpowiedź na pytanie co do tego, czy wierzytelność hipoteczna jest zabezpieczona w inny sposób niż hipoteka na nieruchomości została już udzielona. Ponowne występowanie o udzielenie odpowiedzi w tym zakresie nie wniosłoby do sprawy żadnych nowych informacji i skutkowałoby jedynie niczym nieuzasadnionym wydłużaniem postępowania.

Nie bez znaczenia jest również, że powód po udzieleniu przez(...) Bank pisemnej odpowiedzi na pytanie w kwestii zabezpieczeń wierzytelności innych niż hipoteka, w postępowaniu przed Sądem I instancji nie złożył wniosku o to by Sąd Rejonowy ponownie zwrócił się do wierzyciela hipotecznego o udzielenie dalszych informacji w tej kwestii. W sytuacji, gdy uważał, że pismo nie zawiera wyczerpujących informacji odnośnie zabezpieczeń, winien wówczas złożyć odpowiedni wniosek. Występowanie z takim wnioskiem na etapie postępowania apelacyjnego jest spóźnione i nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie bowiem z treścią art. 381 k.p.c., sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Potrzeby takiej z pewnością nie stanowi fakt, że strona spodziewała się innej, korzystnej dla siebie oceny materiału dowodowego, ani też sam fakt wydania niekorzystnego dla skarżącego wyroku.

W kontekście powyższego, bezzasadne okazały się także zarzuty związane z dokonaniem sprzecznych ustaleń faktycznych i naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. Powołany przepis stanowi, że sąd ma obowiązek rozważyć wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody z uwzględnieniem okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla ich mocy i wiarygodności. Swobodna ocena w tym zakresie polega na logicznym powiązaniu ujawnionych w postępowaniu faktów w całość zgodną z doświadczeniem życiowym. Strona kwestionująca prawidłowość zastosowania art. 233 § 1 k.p.c. powinna przedstawić argumenty świadczące o niezachowaniu przez sąd powyższych reguł. Zarzut ten nie może natomiast polegać na zaprezentowaniu stanu faktycznego ustalonego przez skarżącego na podstawie własnej oceny dowodów. Dla skutecznego postanowienia zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c., nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Jak wskazano już powyżej, Sąd I instancji rozważył kwestię czy hipoteka na nieruchomości stanowi jedyne zabezpieczenie wierzytelności. W tym celu zwracał się do wierzyciela (...) Bank S.A. o udzielenie odpowiedz na pytanie, czy wierzytelność ta została zabezpieczona również w inny sposób niż hipoteką. W ocenie Sądu Okręgowego z treści pisma wierzyciela z dnia 27 września 2016 r. jednoznacznie wynika, że hipoteka umowna kaucyjna jest jedynym zabezpieczeniem zobowiązania. W sytuacji gdy wierzyciel na tak postawione pytanie Sądu Rejonowego udzielił odpowiedzi, w której wskazał wyłącznie na hipotekę, brak podstaw do przyjęcia, by oprócz hipoteki istniały jakiekolwiek inne zabezpieczenia. W związku z tym przeciwne stanowisko apelującego nie znajduje oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym przez Sąd I instancji, ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i brak podstaw do ich wzruszenia.

Wbrew podniesionym zarzutom, Sąd Rejonowy w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym we właściwy sposób zastosował też prawo materialne, a wskazane w apelacji przepisy art. 527 § 1 i 2 k.c. nie zostały naruszone. Sąd I instancji na poparcie swojego stanowiska, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przytoczył szereg orzeczeń Sądu Najwyższego. Sąd Okręgowy akceptuje i w całości podziela prezentowane tam poglądy uznając, że w pełni odpowiadają one poczynionym w niniejszej sprawie ustaleniom i potwierdzają przyjęty przez Sąd I instancji tok rozumowania.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji trafnie stwierdził, że w sprawie nie zostało wykazana, by zaskarżona czynność prawna prowadziła do pokrzywdzenia wierzyciela. Istnienie stanu niewypłacalności powodującego pokrzywdzenie wierzyciela ustala się na chwilę wytoczenia powództwa, a także w momencie wyrokowania. Utrzymywanie się wywołanego zaskarżoną czynnością prawną dłużnika stanu pokrzywdzenia wierzycieli w dacie zaskarżenia i wyrokowania usprawiedliwia wytoczenie skargi pauliańskiej i jej uwzględnienie, jeśli zrealizują się pozostałe jej przesłanki wskazane w art. 527 k.c.

O pokrzywdzeniu w rozumieniu art. 527 § 2 k.c. można mówić, gdy na skutek objętej skargą pauliańską czynności prawnej dłużnik stał się w stosunku do tego wierzyciela rzeczywiście niewypłacalny, albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż przez jej dokonaniem. Dla zbadania wystąpienia przesłanki pokrzywdzenia wierzyciela istotne jest ustalenie, czy w przypadku nie dokonania konkretnej czynności wierzyciel faktycznie zostałby zaspokojony. Jeżeli występujący z takim powództwem wierzyciel nie jest uprzywilejowany, zabezpieczona na nieruchomości będącej przedmiotem zaskarżonej czynności hipoteką wierzytelność innego wierzyciela zmniejsza wartość tej nieruchomości, z której mogą zaspokoić się wierzyciele, których wierzytelności nie korzystają z pierwszeństwa w stosunku do wierzytelności zabezpieczonej hipotecznie, bądź ewentualnie z równego im pierwszeństwa. W sytuacji, w której przedmiot umowy sprzedaży był obciążony hipoteką w chwili zawierania tej umowy, okoliczność ta nie może pozostać bez znaczenia dla stwierdzenia działania dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli w rozumieniu art. 527 § 1 k.c. W tej sytuacji może pojawić się kwestia, czy doszło do pokrzywdzenia wierzyciela, skoro wierzyciel nie mógłby liczyć na preferencyjne zaspokojenie swojej wierzytelności ze sprzedanej nieruchomości. Przedmiot nielojalnej czynności prawnej dłużnika może tracić dla wierzyciela pauliańskiego swój walor egzekucyjny, jeżeli doszłoby do ustanowienia na nim wcześniej hipoteki tworzącej przywilej egzekucyjny dla wierzyciela hipotecznego.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy rozporządzenie nieruchomością przez dłużniczkę L. M. na rzecz pozwanego w żaden sposób nie wpłynęło na możliwość zaspokojenia powoda. Nieruchomość będąca przedmiotem darowizny w chwili dokonania tej czynności była już obciążona hipoteką, której wartość przeszło dwukrotnie przewyższała wartość nieruchomości. W związku z tym powód nie mógłby uzyskać zaspokojenia zobowiązania z przedmiotu darowizny, szczególnie, że środki uzyskane z jego ewentualnej sprzedaży mogłyby wystarczyć jedynie na częściowe zaspokojenie wierzyciela hipotecznego. W tej sytuacji należało uznać, że Sąd Rejonowy prawidłowo uznał też, że porównanie wartości hipoteki z wartością nieruchomości sprawia, że w rozpoznawanej sprawie nie można mówić o uzyskaniu korzyści majątkowej przez pozwanego.

Sąd I instancji trafnie stwierdził też, że w sprawie nie istnieje związek przyczynowy pomiędzy dokonaniem zaskarżonej czynności a powstaniem, czy zwiększeniem stanu niewypłacalności dłużnika. Nie można bowiem uznać, że dłużnik stał się niewypłacalny w większym stopniu, jeżeli niezależnie od tego czy dokonał określonej czynności rozporządzającej składnikiem należącym do jego majątku, czy też nie, wierzyciel i tak nie może uzyskać zaspokojenia swojej wierzytelności. W takiej sytuacji pomiędzy czynnością, której uznania za bezskuteczną wobec siebie żąda wierzyciel, a niewypłacalnością dłużnika brak bowiem szczególnego związku, o którym mowa w art. 527 § 2 k.c. Bez stwierdzenia zaś istnienia takiego związku brak podstaw do uwzględnienia powództwa o uznanie dokonanej czynności za bezskuteczną. Jeżeli bowiem stan majątku dłużnika uniemożliwiał zaspokojenie wierzyciela niezależnie od tego, czy zaskarżona czynność zostałaby dokonana, nie istnieje związek przyczynowy między tą czynnością a pokrzywdzeniem wierzycieli co skutkuje koniecznością oddalenia skargi pauliańskiej (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2016 r., IV CSK 269/15, z dnia 31 stycznia 2007 r., II CSK 384/06, z dnia 28 czerwca 2007 r., IV CSK 115/07).

Dla oceny, czy istnieje związek przyczynowy między zaskarżoną czynnością prawną dłużnika polegającą na zbyciu nieruchomości a niewypłacalnością dłużnika, istotne znaczenie ma między innymi to, czy nieruchomość była obciążona hipoteką. Jeżeli tak, konieczne jest zbadanie, czy wobec istnienia obciążenia hipotecznego, wierzyciel osobisty miałby możliwość przynajmniej częściowego zaspokojenia swojej wierzytelności. Wymaga to porównania wartości nieruchomości i wysokości obciążenia hipotecznego w chwili orzekania oraz oceny, czy w świetle obowiązujących przepisów o egzekucji z nieruchomości obciążonej hipotekami, możliwe byłoby zaspokojenie choćby części wierzytelności stanowiącej przedmiot skargi pauliańskiej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 lipca 2013 r. IV CSK 738/12). Jak wskazano już powyżej, powód nawet w części nie miałby możliwości zaspokojenia swojej wierzytelności z nieruchomości obciążonej hipoteką. Ustanowione zabezpieczenie hipoteczne znacznie przekracza bowiem wartość nieruchomości będącej przedmiotem zabezpieczenia. Po stronie apelującego, nawet gdyby czynności prawnej z pozwanym nie dokonano, nie istniałaby możliwość prowadzenia skutecznej egzekucji z nieruchomości, która była przedmiotem darowizny. W tej sytuacji nie może być mowy o istnieniu związku przyczynowego pomiędzy dokonaniem zaskarżonej czynności prawnej a niewypłacalnością dłużnika.

Podnoszona w apelacji argumentacja dotycząca ewentualnej możliwości pobierania pożytków przez z nieruchomości, której dłużniczka wyzbyła się na rzecz pozwanego, nie mogą odnieść zamierzonego rezultatu. Okoliczności te nie były podnoszone na etapie postepowania przed Sądem I instancji. W sprawie nie zostały przedstawione żadne dowody, które mogłyby świadczyć o tym, że nieruchomość w przeszłości stanowiąca własność dłużniczki przynosiła jakiekolwiek pożytki, co z kolei mogłoby dawać szansę na zaspokojenie w inny sposób niż poprzez sprzedaż tego składnika majątkowego. Nie ma również dowodów wskazujących na to, że gdyby do darowizny nie doszło, pożytki takie byłyby uzyskiwane. Poza tym zgodnie z art. 88 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, hipoteka obejmuje roszczenie właściciela o czynsz najmu lub dzierżawy, jednakże do chwili zajęcia nieruchomości przez wierzyciela hipotecznego właściciel może czynsz pobierać. W związku z tym możliwość podjęcia kroków związanych z egzekwowaniem przez apelującego zaspokojenia wierzytelności z pożytków, które nieruchomość mogłaby przynosić, byłaby ograniczona działaniami podjętymi przez wierzyciela hipotecznego.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w pkt 1 sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

(...)

(...)