Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Ga 74/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:

Sędziowie :

Protokolant:

SSO Wojciech Wołoszyk

SO Artur Fornal (sprawozdawca)

SO Wiesław Łukaszewski

Katarzyna Burewicz

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa : (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko : (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w D.

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 23 czerwca 2016 r., sygn. akt VIII GC 2264/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

A. F. W. W. Ł.

Sygn. akt VIII Ga 74/17

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. w Ł. w pozwie skierowanym przeciwko (...) sp. z o.o. w I. domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 44.806,30 zł z odsetkami w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

a) 14.760 zł od dnia 15 lutego 2014 r. do dnia zapłaty,

b) 3.382,50 zł od dnia 20 lutego 2014 r. do dnia zapłaty,

c) 7.149,85 zł od dnia 28 lutego 2014 r. do dnia zapłaty,

d) 16.131,45 zł od dnia 19 marca 2014 r. do dnia zapłaty,

e) 3.382,50 zł od dnia 19 marca 2014 r. do dnia zapłaty,

a także kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że strony łączyły umowy : o dostawę złomu, o wykonanie usług transportowych, a także na wykonanie usługi cięcia złomu i usług wynajmu koparki. Powód wyjaśnił, że wykonał na rzecz pozwanego wskazane usługi, w związku z czym obciążył pozwanego szeregiem faktur VAT, a należności z tego tytułu pozwany nie uregulował w całości. Wskazał, że z tytułu dostawy złomu w zakresie należności głównej do zapłaty pozostała kwota 7.149,85 zł, za usługi transportowe kwota 6.765,00 zł, a za usługi przeładunkowe kwota 30.891,45 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zaprzeczył, jakoby łączyły go z powodem umowy na wykonanie usług przeładunkowych złomu bądź jego przepalania. W ocenie pozwanego powód przedstawia dokumenty dotyczące innych transakcji. Pozwany zakwestionował jakoby strony ustaliły wysokość wynagrodzenia za 1 motogodzinę pracy maszyn Wskazał także, że po zmianie zarządu pozwanego zwrócono uwagę powodowi na wystawienie fikcyjnych faktur, o czym miało świadczyć wystawienie faktury za usługę cięcia złomu, która została następnie skorygowana w zakresie przedmiotu wykonanej usługi na „rzekome” usługi przeładunkowe. Liczba motogodzin usług przeładunkowych wskazana w skorygowanej fakturze wraz ze stawką za jedną motogodzinę zostały dostosowane przez powoda do wartości usługi cięcia złomu. Kwestionując zasadność domagania się przez powoda zapłaty za dostarczony złom, pozwany wskazał, że przyjęty przez niego złom był złomem kategorii N10, o wartości 7.007,90 zł, a fakturą powoda udokumentowano sprzedaż złomu o wartości 7.197,20 zł, ujętego ogólnie jako złom niewsadowy. Pozwany zakwestionował zatem przyjęcie tego złomu. Następnie pozwany wyjaśnił, że nie wie z kim powód ustalał wysokość frachtu na kwotę 2.750,00 zł, ale uważa, że jest ona zawyżona w stosunku do przeciętnej stawki jaką można żądać za taki transport. W ocenie pozwanego nie ma żadnej pewności kto wykonał przedmiotową usługę. Pozwany podniósł ponadto zarzut potrącenia kwoty 100.025,06 zł tytułem odszkodowania za szkody poniesione w następstwie blokady jego siedziby przez powoda.

Na rozprawie w dniu 4 maja 2016 r. pozwany podniósł ponadto brak legitymacji biernej pozwanego wskazując, iż powód wykonywał pracę na rzecz (...) sp. z o.o. a nie na rzecz strony pozwanej.

Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 44.806,30 zł z odsetkami do dnia 31 grudnia 2015 r. w wysokości odsetek za zwłokę określonej na podstawie art. 56 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, liczonymi od kwot:

a) 14.760 zł od dnia 15 lutego 2014 r.,

b) 3.382,50 zł od dnia 20 lutego 2014 r.,

c) 7.149,85 zł od dnia 28 lutego 2014 r.,

d) 16.131,45 zł od dnia 19 marca 2014 r.,

e) 3.382,50 zł od dnia 19 marca 2014 r.,

a od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych, a ponadto kwotę 4.758 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, jak również orzekł o kosztach sądowych nieuiszczonych w toku procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że strony pozostawały w stałych stosunkach gospodarczych. Powód dostarczał pozwanemu złom, świadczył usługi transportowe, a także usługi cięcia złomu jak również wynajmował pozwanemu koparki. Prezesem pozwanej spółki w okresie od czerwca 2012 do 10 marca 2014 r. był T. P.. Tożsame usługi dla pozwanego świadczyła również firma (...) sp. z o.o. w Ł. (dalej również jako: (...)).

Powód dostarczył pozwanemu :

-

złom w ilości 7.7900 Mg, w związku z czym wstawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 5.881,45 zł z terminem płatności wyznaczonym na 4 marca 2014 r.,

-

złom w ilości 8,6000 Mg w związku z czym wstawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 6.493 zł z terminem płatności wyznaczonym na 7 marca 2014 r.,

-

złom w ilości 8,2350 Mg w związku z czym wstawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 6.217,43 zł z terminem płatności wyznaczonym na 7 marca 2014 r.,

-

złom w ilości 37.8200 Mg w związku z czym wstawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 28.743,20 zł, która została skorygowana do kwoty 28.554,10 zł z terminem płatności wyznaczonym na 25 marca 2014 r.,

-

złom N10 (będący również złomem niewsadowym) w ilości 9.970 kg, w związku z czym wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.197,20 zł, a w związku z tym, że ceny za złom zmieniały się co najmniej raz w tygodniu powód – uwzględniając cenę z dnia sprzedaży – skorygował fakturę VAT do kwoty 7.149,85 zł z terminem płatności wyznaczonym na 1 kwietnia 2014 r.

W dniu 3 kwietnia 2014 r. pozwany przelał na rachunek rozliczeniowy powoda kwotę 47.335,07 zł jako tytuł płatności wskazując faktury VAT nr (...). (...). Łączna kwota należności wynikająca z powyższych faktur VAT (po korektach) wynosiła 47.145,98 zł. Powód zaliczył powyższą wpłatę na wskazane przez pozwanego faktury VAT, a pozostałą część wpłaty na poczet należnych odsetek ustawowych obliczonych na dzień zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił ponadto, że powód świadczył na rzecz powoda usługę przeładunkową za którą wystawił pozwanemu fakturę VAT (...) na kwotę 12.000,00 zł netto (14.760,00 zł brutto) w tytule wpisując usługę cięcia złomu, która – w zakresie nazwy usługi – została skorygowana fakturą VAT nr (...) na usługę przeładunkową, z terminem zapłaty wyznaczonym na 25 kwietnia 2014 r. Faktura ta została opisana jako usługa cięcia złomu zamiast usługi przeładunkowej na prośbę obecnego prezesa pozwanej spółki (...), który w czasie wykonania spornej usługi reprezentował akcjonariuszy pozwanego. Ustalona pomiędzy stronami pierwotna stawka za jedną godzinę usług przeładunkowych wynosiła 250 zł. Za cięcie złomu stawka wynosiła 60 zł za 1 tonę. Przy ww. korekcie przeliczenie motogodzin odbyło się według wartości faktury, tj. kwotę z faktury podzielono przez stawkę za jedną motogodzinę wynoszącą 250 zł, natomiast w fakturze wpisano ilość godzin odpowiadającą wartości usługi.

Powód wykonał dla pozwanego również usługi transportowe na trasie I. (Polska) - B. (Niemcy), za które wystawił faktury VAT :

-

nr 12/2/2014/Z na kwotę 3.382,50 zł brutto, z terminem płatności wyznaczonym na dzień 19 lutego 2014 r.,

-

nr 14/3/2014/Z na kwotę 3.382,50 zł brutto, z terminem płatności wyznaczonym na dzień 18 marca 2014 r., przy czym załadunek towaru nastąpił w dniu 8 marca 2014 r., natomiast realizacja przewozu nastąpiła 10 marca 2014 r. i zakończyła się w dniu 11 marca 2014 r.

Sąd pierwszej instancji ustalił także, że powód wynajął pozwanemu sprzęt w postaci koparki : maszyna pracowała 61 motogodzin i na tej podstawie powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 16.131,45 zł z terminem płatności wyznaczonym na 18 marca 2014 r. Stawka za jedną motogodzinę pracy maszyny, po negocjacjach wynosiła 215 zł. Stawki różniły się w zależności czy usługa obejmowała jedynie najem maszyny, czy usługę przeładunkową. Najem koparki obejmował okres od 1 marca 2014 r. do 9 marca 2014 r. Prace na koparce wykonywał R. G. były pracownik powoda, który następnie, po zatrudnieniu u pozwanego, również pracował na sprzęcie najętym od powoda.

Pozwany prowadził ewidencję dzienną, sprawdzał czy liczniki motogodzin powoda działają prawidłowo. Pracownik pozwanego odnotowując motogodziny wiedział czy były to motogodziny firmy (...) czy powoda, pozwany prowadził również zestawienie, w którym wskazywał ilość godzin. Powód zwarł ze S. umowę najmu koparki z dnia 30 sierpnia 2013 r., która obowiązywała od dnia 2 września 2013 r. do dnia 9 września 2013 r. Powód ze wskazaną spółką ściśle współpracował. Współpraca ta dotyczyła m.in. używanego przez spółki sprzętu w szczególności koparki. Pracowali na niej zarówno pracownicy powoda jak i pracownicy S.. W momencie kiedy operator danej firmy wsiadał na koparkę spisywany był licznik motogodzin. Współpraca dotyczyła również rotacji pracowników tychże spółek. Pozwany posiadał także zobowiązania wobec (...) sp. z o.o.

Powyższy stan faktyczny Sąd pierwszej instancji ustalił w oparciu o uznane za wiarygodne dokumenty prywatne, a także na podstawie zeznań świadków: T. P., M. G., D. D., A. Z., R. P., R. G., A. A., S. M., P. G., L. M., jak również w oparciu o przesłuchanie stron.

W ocenie Sądu Rejonowego zeznania ww. świadków w większości zasługiwały na wiarę, były bowiem jasne i w przeważającej części niesprzeczne. Wzajemnie się uzupełniały oraz znajdowały potwierdzenie w załączonych do akt sprawy dokumentach.

Zeznania świadka L. M., w zakresie w jakim twierdził, że usługę przeładunkową wykonywał pracownik powoda były niezgodne z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, jednakże biorąc pod uwagę, iż R. G. był pracownikiem powoda, a później pracownikiem pozwanego i ciągłą rotację pracowników zarówno spółki powodowej, pozwanej jak i S., omyłka świadka co do tego faktu, nie wpływała, w ocenie Sądu, negatywnie na ocenę wiarygodności jego zeznań.

Sąd Rejonowy nie dał również wiary zeznaniom reprezentanta pozwanej spółki (...) w szczególności w zakresie w jakim twierdził, że pozwany nie wynajmował koparek od zewnętrznych firm. Przeczyły temu zeznania świadków, w tym byłego pracownika pozwanego S. M. jak również dokumenty zgromadzone w sprawie, w szczególności dokument podpisany przez pracownika pozwanej spółki - L. M.. Nie zasługiwały na wiarę zeznania reprezentanta pozwanego także w zakresie, w jakim twierdził on, że nie miał wpływu na wystawiane faktury jak również, że nie był zainteresowany zmianą klasyfikacji realizowanych usług. Jego zeznania w tym zakresie były sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Natomiast w zakresie w jakim reprezentant pozwanego oświadczył, że dochodziło do nieprawidłowości w pozwanej spółce, Sąd pierwszej instancji podkreślił, że same twierdzenia nie stanowią wystarczającego dowodu rzeczywistego zaistnienia nieprawidłowości. Ewentualna niegospodarność byłego prezesa zarządu pozwanego nie wpływała na zaciągnięte przez tą spółkę zobowiązania i (nawet w przypadku jej wykazania), nie mogłaby uzasadniać, w ocenie Sądu, niewywiązania się z obowiązku zapłaty za wykonane przez powoda usługi. Tymczasem dowody w sprawie jednoznacznie potwierdziły wykonanie przez powoda usług objętych pozwem. Odnosząc się do twierdzeń reprezentanta pozwanego co do tego, że w dostawach ze złomem znajdował się piasek, a wskazane dostawy były reklamowane przez huty, Sąd Rejonowy podkreślił, że strona pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu przyjęcia takich reklamacji.

Sąd pierwszej instancji oddalił na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. wnioski dowodowe pozwanego, w szczególności o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości odszkodowania należnego pozwanemu za szkodę, którą poniósł w następstwie zablokowania siedziby jego zakładu oraz na okoliczność odpowiedzialności powoda za tą szkodę. W ocenie tego Sądu potrącenie obejmujące powyższe żądanie było niedopuszczalne, a sam zarzut potrącenia nie mógł zostać uwzględniony.

Sąd Rejonowy uznał, że powód udowodnił zarówno zasadność dochodzonych roszczeń z tytułu świadczonych na rzez pozwanego usług jak i ich wysokość. Pozwany opierał swoje zarzuty na nieprawidłowości wystawianych faktur i kwot w nich ustalonych, kwestionował przyjęcie złomu jak i jego klasyfikację. Zaprzeczał również aby usługi zostały przez powoda wykonane, kwestionował wysokość frachtu za przewóz, wskazywał także, iż kwestionuje dowód z dokumentu CMR. Pozwany podniósł również zarzut potrącenia dochodzonego roszczenia z wierzytelnością w kwocie 100.025,06 zł oraz zarzut braku legitymacji procesowej biernej.

W ocenie Sądu pierwszej instancji powód udowodnił jednak fakt istnienia stosunku zobowiązaniowego pomiędzy nim a pozwanym, a co za tym idzie udowodnił istnienie legitymacji biernej po stronie pozwanej. Sąd zważył, że powód współpracował ze spółką (...) sp. z o.o., co nie było przez powoda kwestionowane. Bezspornym było również, że pozwany współpracował ze wskazaną spółką, jednakże ze zgromadzonego materiału wynika, że roszczenia S. dotyczyły innych usług (wykonywanych w innych przedziałach czasowych) niż usługi, z których roszczenia dochodzone są w niniejszym postępowaniu.

Odnosząc się do usług przewozu spornych pomiędzy stronami Sąd Rejonowy wskazał, że umowa przewozu o której mowa w art. 774 k.c. ma charakter umowy konsensualnej, jest umową odpłatną i wzajemną. Objęte jej treścią zobowiązania stron dochodzą do skutku solo consensu. Z uwagi na to, że miejsca odbioru i dostarczenia przesyłki znajdowały się w dwóch różnych krajach, zastosowanie do tej umowy miała Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu towarów (...)) z dnia 19 maja 1956 roku (Dz. U. z 1962 r., nr 49, poz. 238, ze zmianami – dalej jako „Konwencja (...) Z jej art. 1 ust. 1 wynika, że Konwencję (...) stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Konwencja (...)zawiera ponadto przepisy o środkach dowodowych, na podstawie których przewoźnik może wykazać zawarcie i wykonanie przewozu, a więc również swoje prawo do wynagrodzenia. Najważniejszym z nich jest list przewozowy(...)którego funkcja dowodowa została wyrażona w art. 4, 7 i 9 Konwencji (...)W świetle tych przepisów, w razie braku dowodu przeciwnego list przewozowy (...) stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika.

W ocenie Sądu pierwszej instancji listy przewozowe przedłożone przez powoda wskazują, iż doszło do wykonania umów przewozu. Zostały one podpisane bez zastrzeżeń przez pracownika pozwanego, jak również przez odbiorcę towaru. Powód w pełni udowodnił zatem istnienie stosunku zobowiązaniowego (umów o przewóz towarów) łączącego strony, co również potwierdzają liczne zeznania świadków.

Sąd Rejonowy zważył również, iż w myśl art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z przepisów o najmie nie wynika (poza art. 660 k.c., jak również art. 678 § 2 k.c.) wymóg jakiejkolwiek szczególnej formy zawarcia umowy najmu. Umowa ta może zatem zostać zawarta ustnie, a nawet per facta concludentia. Nie było przeszkód, aby w tym samym okresie czasu np. w ramach jednego tygodnia czy miesiąca, a nawet w poszczególnych godzinach tego samego dnia, przedmiot najmu wynajmowany był różnym podmiotom. Wynajmujący nie musi być właścicielem rzeczy oddanej w najem, ponieważ najem wywołuje wyłącznie skutki obligacyjne .

Sąd podkreślił również, że faktura jest dokumentem księgowym, rozliczeniowym, jednym z tzw. dowodów źródłowych i wraz z innymi dowodami, np. w postaci zeznań świadków, stanowi dowód spełnienia świadczenia. W niniejszej sprawie wykonanie umowy najmu koparki, zakres motogodzin jak i stawki przyjęte w fakturze VAT nr (...) potwierdzili zarówno pracownicy pozwanego - L. M., S. M., jak również reprezentant powoda oraz były prezes pozwanej spółki - (...). Co więcej dokument potwierdzający fakt wynajmu został sporządzony przez pracownika pozwanego, bezpośrednio po zakończeniu umowy najmu, wszelkie zaś nieścisłości zostały w toku procesu w pełni wyjaśnione. W powyższym piśmie ( k. 34 akt sprawy) określono usługę przeładunkową złomu, z akt sprawy wprost wynika jednak, że notatka dotyczyła najmu koparki, świadczą o tym m.in. zeznania byłego pracownika powoda R. G., jak i jego świadectwo pracy. W okresie objętym umową to on wykonywał prace na koparce jednakże nie był już zatrudniony u powoda, tym samym umowa obejmowała jedynie najmu koparki, powód nie świadczył bowiem kompleksowej usługi przeładunkowej, a jedynie udostępniał sprzęt. Z tego względu została również obniżona stawka za jedną motogodzinę do 215 zł, natomiast liczba motogodzin była tożsama z liczbą motogodzin wskazaną na fakturze VAT.

Pozwany nie wykazał natomiast, aby powód nie wykonał powyższej umowy jak również, że stawka przyjęta w ww. fakturze VAT była zawyżona. Twierdzenia pozwanego zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty okazały się gołosłowne, niepoparte żadnymi dowodami. Na marginesie Sąd zauważył, że z zeznań pracowników pozwanego wynikało, iż pozwana spółka prowadziła pełną dokumentację w zakresie zarówno motogodzin najmu jak i usług przeładunkowych, nie przedstawiono jednak żadnego dowodu przeciwnego potwierdzającego nieprawidłowości w zakresie wskazanych powyżej usług i najmu.

W myśl art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Zgodnie natomiast z art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. W ocenie Sądu Rejonowego między stronami wytworzył się również stosunek zobowiązaniowy polegający na świadczeniu przez powoda usługi przeładunkowej, a powód zobowiązał się do dokonania zapłaty za wykonaną usługę zgodnie z ustaloną stawka, która wynosiła 250 zł za jedną motogodzinę pracy. Sąd zważył, że podobnie jak przypadku usługi najmu powód w pełni wykazał wykonanie usług na rzecz pozwanego. Świadkowie potwierdzili wykonanie powyższej usługi, natomiast nieścisłości co do faktury VAT nr (...) (jak i jej korekty nr 3/4/14/K) zostały w pełni wyjaśnione. Obecny prezes pozwanej spółki (za pośrednictwem jej poprzedniego prezesa) prosił o zafakturowanie wykonanej usługi jako cięcie złomu. Za cięcie złomu stawka wynosiła natomiast 60 zł za 1 tonę. Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż wystawiając fakturę za usługę cięcia złomu zamiast za usługę przeładunkową, cenę ustalono według faktycznej należności za przeładunek. W sytuacji gdy pojawiły się problemy z płatnością spornej faktury, przy jej korekcie w zakresie przedmiotu usługi – z cięcia złomu na przeładunek, (czyli na usługę faktycznie wykonaną) – przeliczenie motogodzin odbyło się według wartości faktury tzn. kwotę z faktury podzielono przez stawkę za jedną motogodzinę wynoszącą 250 zł, natomiast w fakturze wpisano ilość godzin odpowiadającą wartości usługi.

Pozwany podnosił zarzut nierzetelności ksiąg rachunkowych prowadzonych przez powoda, jednakże w niniejszym postępowaniu Sąd Rejonowy miał na celu ocenę faktycznie wykonanej usługi, natomiast ewentualne nieprawidłowości w dokumentacji księgowej powoda i kwestia jego odpowiedzialności w tym zakresie może być jedynie przedmiotem rozpoznania przez organy podatkowe.

Odnosząc się do faktury nr (...) Sąd pierwszej instancji zważył natomiast, że zgodnie z art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Skoro powód przedstawił zarówno dokument przyjęcia towaru w postaci złomu w ilości wskazanej w kwicie wagowym (dokumenty wystawione przez pracowników pozwanego), należało uznać, że towar odebrał. Pozwany natomiast zarzucił jedynie, że faktura dotyczy innego złomu aniżeli wynikającego z dokumentów pozwanego, albowiem w fakturze nie podano symbolu złomu, wpisanego w dokumencie PZ. Złom oznaczony w dokumencie PZ jako N10 jest jednak również złomem niewsadowym, zaś z samego faktu nieumieszczenia w fakturze symbolu złomu niewsadowego, którego ten dokument dotyczy, nie można wyprowadzić wniosku, że nie dotyczy on złomu wymienionego w dokumencie PZ. Co do ceny wynikającej z faktury korygującej Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadka A. A., która wyjaśniła, że rozbieżności w cenach złomu wynikały z faktu ich częstych zmian na rynku i możliwości popełnienia omyłki w dokumencie PZ, stąd wynikała konieczność wystawienia faktury korygującej. Stawka jednostkowa za złom w fakturze korygującej była zresztą niższa, aniżeli w fakturze nr (...).

W zakresie zarzutu potrącenia Sąd Rejonowy zważył, że poza wykazaniem istnienia wierzytelności w stosunku do strony powodowej konieczne było również prawidłowe złożenie oświadczenia o potrąceniu (przez osobę do tego uprawnioną) i jego odebranie przez osobę w sposób prawidłowy do tego umocowaną (art. 61 k.c.).

Pozwany podnosząc ten zarzut w sprzeciwie nie przedłożył jednak dowodu wcześniejszego złożenia powodowi skutecznego oświadczenia o potrąceniu. Samo zaś oświadczenie złożone w piśmie procesowym (sprzeciwie) nie było skuteczne gdyż pełnomocnik powoda nie posiadał wyraźnego pełnomocnictwa do przyjęcia oświadczenia przeciwnika w tym zakresie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy, na podstawie art. 774 k.c. w zw. z art. 4,7,9 Konwencji CMR oraz na podstawie art. 659 k.c. i art. 750 k.c. w zw. z art. 734 k.c. jak również na podstawie art. 535 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, biorąc pod uwagę przepisy ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowiły natomiast przepisy art. 98 § 1 i 99 k.p.c. statuujące zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty należne powodowi w łącznej wysokości 4.758 zł złożyły się : opłata od pozwu w kwocie 2241 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł (§ 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu), wydatek w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwie w kwocie 17 zł, a ponadto opłata od wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia w kwocie 100 zł.

O kosztach sądowych co do których nie było obowiązku ich uiszczenia w toku procesu Sąd orzekł na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany – działający obecnie pod firmą (...) sp. z o.o. w D. – zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie następujących przepisów :

1.  art. 232 zd. 1 w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie za udowodnioną wysokość frachtu za przewóz z I. do B., w sytuacji gdy żaden dowód nie potwierdza tej wysokości, a przedstawione przez powoda dokumenty CMR są puste w pozycji przeznaczonej na wpisanie wysokości przewoźnego,

2.  art. 316 § 1 w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak merytorycznego rozpoznania zarzutu pozwanego w zakresie zakwestionowania wysokości frachtu za przewóz dochodzonej pozwem, a w konsekwencji brak rozpoznania istoty sprawy,

3.  art. 232 zd. 1 w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niezgodne z logiką uznanie, że faktura VAT nr (...) dotycząca cięcia złomu została wystawiona tytułem wykonanej w bliżej nieokreślonym czasie usługi przeładunku, mimo że powód nie przedstawił żadnego dowodu pozwalającego na przypisanie jej do konkretnej usługi, a w konsekwencji zwolnienie strony powodowej z obowiązku przedstawiania dowodów dla udowodnienia tej okoliczności,

4.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie niezgodne z logiką, iż faktura VAT nr (...) dotyczy dokumentu PZ nr (...), w sytuacji gdy faktura ta zawiera inną cenę jednostkową złomu oraz tylko ogólną kategoryzację, co jest przedmiotem dostawy, a w konsekwencji niezasadne przyjęcie, iż powód udowodnił okoliczność dostarczenia złomu objętego fakturą do pozwanego,

5.  art. 233 § 1 w zw. z art. 232 zd. 1 k.p.c. poprzez uznanie niezgodnie z logiką, że
oświadczenie L. M. w zakresie wykonania przez powoda usługi
przeładunku dotyczyło najmu koparki, w sytuacji gdy literalna treść tego oświadczenia oraz zeznania złożone na rozprawie przeczą takiemu przyjęciu, a w konsekwencji błędne uznanie że czas najmu, czyli wysokość dochodzonej kwoty została udowodniona,

6.  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia nie poddającego się kontroli
instancyjnej w zakresie prześledzenia toku rozumowania sądu odnośnie uznania
wysokości roszczenia dochodzonego przez powoda tytułem frachtu.

Wskazując na powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a ponadto o zasądzenie od powoda kosztów postępowania za pierwszą i drugą instancję.

W uzasadnieniu apelacji pozwany podniósł, że ze zgromadzonego w sprawie materiału nie wynika, aby powód udowodnił swoje roszczenie. Sąd Rejonowy nie rozpoznał przede wszystkim merytorycznego zarzutu polegającego na zakwestionowaniu wysokości roszczenia dochodzonego tytułem wykonania usług przewozu. Pozwany podniósł ten zarzut już w sprzeciwie Sąd jednak nie ustosunkował się do niego w uzasadnieniu ww. wyroku, nie rozpoznał tym samym istoty sprawy. Sąd pierwszej instancji dokonał wprawdzie oceny prawnej roszczenia powoda jako prawidłowej co do zasady jak i co do wysokości, ale nie oparł tezy o prawidłowej wysokości roszczenia w zakresie frachtu za przewóz na żadnej podstawie faktycznej. Z ostrożności procesowej, w przypadku nie podzielenia tego zarzutu, apelujący wskazał, iż przedmiotowe uchybienie stanowi w naruszenie art. 232 zd. 1 w zw. z art. 233 § 1 k.p.c., gdyż powód nie udowodnił żadnym dowodem wysokości frachtu, przy czym zgodnie z zeznaniami T. P. oraz M. G. przewozami oraz wysokością frachtów zajmował się M. L., co zostało bezspornie ustalone w toku postępowania. Przesłuchiwany jako świadek M. L. nie pamiętał jednak czy powódka świadczyła usługi transportu dla pozwanego, a także nie był mu znany M. G.. Wskazał jednakże, że każdy transport zawierał zlecenie transportowe wystawione w formie pisemnej lub elektronicznej e-mail. Powód nie przedłożył takiego zlecenia, które prawdopodobnie zawierałoby wysokość uzgodnionego frachtu, a jedynie oparł proces dowodzenia na wystawionych przez siebie fakturach, które nie zostały nawet przesłane do pozwanego. Tymczasem faktura nie jest dowodem na podstawie którego powód mógłby udowodnić wysokość dochodzonego pozwem roszczenia, powód udowodnił zatem jedynie, że wystawił faktury na określone kwoty. Takie postępowanie powinno w świetle art. 232 zd. 1 k.p.c. i art. 6 k.c. podlegać ocenie jako nieudowodnienie tej okoliczności. Nie można w związku z tym twierdzić, że to pozwany był zobowiązany do udowodnienia okoliczności negatywnych, tj. że kwota wynikająca z faktury jest powodowi nienależna czy też należna w innej wysokości. Co do wysokości frachtu Sąd nie zajął zresztą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku żadnego stanowiska, nie można więc ustalić, w ocenie skarżącego, w jaki sposób (na podstawie jakich dowodów) doszedł on do przekonania, że wysokość roszczenia powodowej spółki w zakresie faktur przewozowych jest prawidłowa.

Gdy chodzi o sporną fakturę VAT nr (...) pozwany podniósł, że powód wykonywał dla pozwanego usługi przeładunku od roku 2013. Powyższa faktura została wystawiona tytułem rzekomego wykonania usługi cięcia złomu przez powodową spółkę w lutym roku 2014. Usługa taka nie została wykonana, więc po interwencji pozwanego stwierdzającej, że faktura dokumentuje niewykonaną usługę powód dokonał jej korekty stwierdzając, że tak naprawdę faktura dotyczyła jednej z wielu wykonanych przez powoda usług przeładunkowych, jednak nie konkretyzując której dokładnie. W toku postępowania także nie przedstawiono żadnego dowodu potwierdzającego, kiedy usługa przeładunku została wykonana ani też że wykonał ją powód. Przesłuchani w toku postępowania świadkowie zeznawali jedynie ogólnikowo, że spółka wykonywała usługi przeładunkowe na jednej koparce razem ze spółką trzecią ( (...) sp. z o.o.) i nie podali kiedy usługa udokumentowana przedmiotową fakturą faktycznie miała miejsce. Powód nie przedstawił żadnego dowodu konkretyzującego przedmiotową fakturę poza jej korektą, nie udowodnił zatem aby ta konkretna usługa przeładunkowa została wykonana.

Z kolei w zakresie faktury VAT nr (...), która nie została ani doręczona, ani podpisana przez pozwanego, jej przedmiotem był złom niewsadowy, czyli ogólna kategoria złomu do której należy wiele jego rodzajów wymagających obróbki przed wysłaniem go do przetopienia do huty. W toku postępowania powód przedłożył niepodpisany dokument PZ oraz niepodpisany kwit wagowy i na tej podstawie twierdził, że dostarczył pozwanemu złom objęty fakturą. Pozwany zwracał uwagę przed Sądem pierwszej instancji, iż faktura ta nie dotyczy złomu objętego przedstawionym dokumentem PZ i kwitem wagowym z uwagi na niewłaściwy rodzaj złomu oraz inną cenę jednostkową, które są zawarte na fakturze. Niewłaściwie i nielogicznie Sąd ten uznał, zwalniając powoda z obowiązku udowodnienia swojego stanowiska, iż samo wystawienie faktury na złom niewsadowy jest tożsame ze złomem widniejącym na dokumencie PZ i kwicie wagowym. Pozwala to na dochodzenie zapłaty jedynie na podstawie faktury wystawionej na daną kategorię produktów, co w sytuacji posiadania wielu dokumentów PZ i kwitów wagowych na konkretne produktu co zwolni powoda z obowiązku udowodnienia, że dostarczył tą konkretną partię i za nią żąda zapłaty. W konsekwencji to na pozwanego byłby w takiej sytuacji przerzucony ciężar udowodnienia okoliczności negatywnej, że faktura nie dotyczy tego dokumentu PZ i tego kwitu wagowego. To powód powinien zatem udowodnić, iż złom widniejący jako niewsadowy na fakturze był złomem skategoryzowanym według polskiej normy jakości jako złom N10.

Gdy natomiast chodzi o najem koparki to apelujący podniósł, że Sąd dokonał błędnej analizy treści oświadczenia świadka L. M., które dotyczyło wykonania przez powoda usługi przeładunku, przyjmując, że przedmiotowy dokument potwierdza ilość czasu w jakim koparka została wynajęta pozwanemu. Na rozprawie świadek ten, po okazaniu mu przedmiotowego dokumentu, potwierdził prawdziwość swojego podpisu, a także wyjaśnił, że na koparce pracował pracownik powoda. Nielogiczna jest zatem interpretacja tego pisma dokonana przez Sąd Rejonowy, która przeczy jego literalnej treści oraz zeznaniom świadka złożonym na rozprawie. Konsekwencją powyższego było uznanie za udowodnionej wysokości roszczenia objętego fakturą VAT nr (...), wobec braku jakichkolwiek innych dowodów na tą okoliczność.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej odrzucenie, jako wniesionej z uchybieniem terminu, ewentualnie o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż zaskarżony wyrok wraz z uzasadnieniem został doręczony osobie upoważnionej do odbioru w imieniu pozwanego w dniu 25 lipca 2016 r., a zatem dwutygodniowy termin na wniesienie apelacji upłynął w dniu 8 sierpnia 2016 r. Tymczasem apelacja została wniesiona przez pozwanego w dniu 19 sierpnia 2016 r. a więc z uchybieniem powyższego terminu.

Niezależnie od powyższego powód wskazał, że rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji jest prawidłowe, a zarzuty apelacji bezzasadne. W jego ocenie okoliczności faktyczne sprawy zostały ustalone przez ten Sąd prawidłowo, przy rzetelnej oraz zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenie dowodów. W kwestii ustalenia wysokości wynagrodzenia za przewóz, powód podniósł, że w myśl postanowień art. 4 i 9 Konwencji CMR w przypadku braku dowodu przeciwnego list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu i jej warunków oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika. Okoliczności związane z wykonaniem przewozu i warunkami na jakich jest on wykonywany mogą być udowadniane także innymi dowodami. W niniejszym postępowaniu niezależnie od dokumentów w postaci listów przewozowych, powód przedłożył także faktury VAT, dowody
rejestracyjne pojazdów, wykresówki i dokumenty V., a także dowody uiszczenia opłat za winiety, a okoliczności dotyczące zawarcia, wykonania i warunków umowy zostały
udowodnione także zeznaniami świadków. Gdy chodzi o wynagrodzenie,
wskazane na fakturach doręczonych pozwanemu, pozwany po doręczeniu mu listów przewozowych oraz faktur nie kwestionował związanych z tym okoliczności ani nie wszczynał postępowania reklamacyjnego. Zarzuty w tym zakresie pozwany podnosi wyłącznie w niniejszym procesie, nie kwestionując jednak, że towar został przez powoda dostarczony do odbiorcy.

Uwzględniając okoliczność stałej współpracy między stronami, zeznania świadków - pracowników pozwanego, a także niekwestionowaną okoliczność, iż w istocie obecny prezes zarządu pozwanego również w poprzednimi okresie – gdy funkcję tą pełnił świadek T. P. – miał istotny wpływ na zarządzanie i decyzje podejmowane przez zarząd jako przedstawiciel wspólnika (właściciela) pozwanej spółki, Sąd pierwszej instancji prawidłowo również uznał, że faktura VAT nr (...) dokumentuje wynagrodzenie za wykonaną na rzecz pozwanego przez powoda usługę przeładunkową. Na tą okoliczność przedłożone zostały ponadto pozwanemu przez powoda wyjaśnienia i było to przedmiotem oświadczenia stron z dnia 11 marca 2014 r.

Również w zakresie zarzutu dotyczącego zakwestionowania ustaleń faktycznych co do sprzedaży złomu powód podkreślił, że zarówno kwity wagowe, jak i dokumenty PZ były wystawione przez pozwanego, niesporna zaś jest okoliczność, iż jedyną fakturą dokumentującą tą sprzedaż była faktura nr (...). Uwzględniając zeznania świadków co do warunków, na jakich odbywała się dostawa i sprzedaż, zarzut ten jest więc nieuzasadniony. Ponadto treść innych dokumentów PZ i kwitów wagowych oraz faktur, które zostały zapłacone przez pozwanego, jest tożsama co do poziomu szczegółowości i nazewnictwa z treścią ww. spornej faktury.

Nieuzasadniony jest także zarzut dotyczący tego, iż w okresie od dnia 1 marca 2014 r. do dnia 9 marca 2014 r. koparka powoda nie była najmowana przez pozwanego celem wykonania usług przeładunkowych bez operatora. Okolicznością niesporną jest iż świadek R. G., który jako operator pracował na tej koparce w powyższym okresie do dnia 28 marca 2014 r. był pracownikiem (...) sp. z o.o. (na dzień odbioru robót przeładunkowych od S.-u licznik motogodzin wskazywał (...) motogodzin), która to firma także wykonywała – jako firma zewnętrzna – usługi przeładunkowe na rzecz pozwanego. Począwszy od dnia 1 marca 2014 r. świadek ten był natomiast pracownikiem pozwanego. Biorąc pod uwagę powyższe oraz zeznania świadków i złożone do akt sprawy dokumenty i dokumentację fotograficzną prawidłowe jest ustalenie, iż powód jako wynajmujący wynajął pozwanemu ww. maszynę w celach przeładunkowych w kwestionowanym okresie na warunkach wynikających z faktury nr (...), która została przyjęta przez pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy jednak wyjaśnić, że nie zachodziły w niniejszej sprawie – wbrew stanowisku strony powodowej – przesłanki do odrzucenia apelacji. Wskazać trzeba, że przesyłka zawierająca odpis zaskarżonego wyroku wraz z uzasadnieniem przeznaczona dla pełnomocnika pozwanego skierowana została początkowo – pismem nadanym dnia 21 lipca 2016 r. – na adres : ul. (...) w B. ( zob. k. 426 akt). Tymczasem już w piśmie złożonym w dniu 15 kwietnia 2015 r. pełnomocnik pozwanego jako adres do doręczeń wskazał : ul. (...) w B. ( zob. k. 192 – 195 akt) i na taki też adresem powinien zostać mu doręczony także wyrok wraz z uzasadnieniem – zgodnie z jego wnioskiem, złożonym w terminie o którym mowa w art. 328 § 1 k.p.c. W treści tego wniosku adres ten został również w sposób wyraźny powtórzony ( zob. k. 404). Zmianę adresu uwzględniał zresztą także pełnomocnik powoda dokonując doręczeń odpisów pism bezpośrednio pełnomocnikowi pozwanego, w trybie art. 132 § 2 k.p.c. ( zob. k. 216-216 v., 332-333, 375 akt).

W konsekwencji nie można przyjąć aby doręczenie dokonane na niewłaściwy (nieaktualny) adres – które nie zostało odebrane bezpośrednio przez adresata, lecz przez inną osobę ( zob. k. 426 akt) – mogło być uznane za skuteczne (zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1999 r., II CKN 237/98, LEX nr 1212971). Skoro więc odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczony został pełnomocnikowi pozwanego dopiero w dniu 5 sierpnia 2016 r. – bezpośrednio w sekretariacie Sądu ( zob. k. 425 akt) – to apelacja wniesiona następnie w dniu 19 sierpnia 2016 r., a więc z zachowaniem dwutygodniowego terminu o którym mowa w art. 369 § 1 k.p.c., nie mogła ulec odrzuceniu jako spóźniona.

Dokonując natomiast ponownej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 378 § 1 k.p.c. i art. 382 k.p.c.) Sąd drugiej instancji przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione w sprawie przez Sąd Rejonowy, a także i jego ocenę prawną. W ocenie Sądu Okręgowego brak jest w konsekwencji podstaw dla podważenia stanowiska Sądu pierwszej instancji, szeroko i prawidłowo przez ten Sąd uzasadnionego, stąd też nie ma obecnie potrzeby szczegółowego powtarzania go w niniejszym uzasadnieniu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2007 r., I CSK 410/06, LEX nr 439229, a także uzasadnienie postanowienia tego Sądu z dnia 14 lutego 2012 r., II BP 14/11, LEX nr 1215275).

Odnosząc się natomiast do poszczególnych zarzutów apelacji wskazać trzeba, że w ocenie Sądu drugiej instancji wadliwie sformułowane zostały przez pozwanego zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 232 zd. 1 k.p.c. poprzez uznanie określonych okoliczności faktycznych za udowodnione. Zgodnie bowiem z poglądem utrwalonym w orzecznictwie sąd nie może dopuścić się obrazy tego przepisu, odnosi się on bowiem do obowiązków stron, a nie do czynności sądu (zob. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2008 r., I CSK 426/07, LEX nr 465919; z dnia 28 stycznia 2009 r., I UK 186/08, LEX nr 736710; z dnia 24 marca 2010 r., V CSK 310/09, LEX nr 688052; z dnia 18 maja 2012 r., IV CSK 486/11, LEX nr 1243071 i z dnia 3 lutego 2016 r., II UK 30/15, „Monitor Prawa Pracy” 2016, nr 6, poz. 318-320).

Nie można uznać również, aby w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Kwestionowanie dokonanej przez Sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, zadowalających dla skarżącego, ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej oceny materiału dowodowego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, LEX nr 53136). Jeśli tylko z materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby nawet w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko wówczas, gdy brak jest logiki w wysnuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza reguły logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Zdaniem Sądu Okręgowego nie można uznać, aby ocena dowodów dokonana w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji wykraczała poza powyższe ramy.

Co do kwestii uznania przez Sąd pierwszej instancji za udowodnioną wysokości należności za przewóz, która nie wynika bezpośrednio z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów CMR ( zob. k. 27 i 29 akt) należy zwrócić uwagę, że sam fakt wykonania przedmiotowego przewozu, którego niezakwestionowanym skutecznie dowodem są ww. listy przewozowe, a także uznane za wiarygodne zeznania świadków : R. P. k. 256 v. - 257 akt, T. P. k. 220 akt, A. A. k. 271 v. - 272 akt, L. M. k. 393 akt i P. G. k. 342 v. - 343 akt) nie był w istocie rzeczy kwestionowany przez pozwanego, który w tym zakresie zgłaszał jedynie bliżej nieokreślone wątpliwości co do sposobu wykonania usługi, wskazując na zaniedbania poprzedniego zarządu (zob. sprzeciw - k. 50 v. akt). Należy podkreślić, że pozwany w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie kwestionował również faktu otrzymania faktur wystawionych przez powoda w związku z tym przewozami, bezpośrednio po ich wykonaniu ( k. 26 i 28 akt), ani też w żaden sposób nie podważał ich prawdziwości przed procesem (zob. zeznania świadka A. A. – k. 272 akt). W tej kwestii nie mogły natomiast mieć żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia zeznania świadka M. L. ( zob. k. 255-256 akt), który z uwagi na krótki okres zatrudnienia nie pamiętał szczegółów współpracy pomiędzy stronami.

Z tych względów nie ma, także w ocenie Sądu drugiej instancji, żadnych podstaw aby podważać wartości ww. usług wynikające z tych dokumentów. Trzeba bowiem zauważyć, że chociaż powyższe faktury – podpisane jedynie przez pracownika upoważnionego do działania w imieniu wystawcy (powoda) – są niewątpliwie dokumentami prywatnymi, to jednak na tle całokształtu materiału zgromadzonego w sprawie ich moc dowodowa nie może ograniczać się jedynie do konsekwencji wynikających z art. 245 k.p.c. (tj. z którego wynika, że dokument taki stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie), lecz podlegać musi ocenie przez sąd zgodnie z regułami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c., tak jak każdego innego dowodu. Sąd nie może bowiem ignorować dokumentów prywatnych przedkładanych przez stronę w procesie i twierdzić, ze żądania strony nie zostały w ogóle udowodnione (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 r., III CSK 66/13, LEX nr 1463871 i z dnia 12 września 2014 r., I CSK 634/13, LEX nr 1504324).

Z tych samych względów nie mogła zostać uwzględniona argumentacja pozwanego kwestionująca należności wynikające z faktur : nr (...) (skorygowanej fakturą VAT nr (...); zob. k. 31 – 32 akt), a także nr 21/2/2014/Z (skorygowanej fakturą VAT nr (...); zob. k. 16 – 17 akt).

W przypadku pierwszej z nich Sąd Rejonowy prawidłowo, opierając się o zeznania świadków : T. P. k. 220 akt, M. G. k. 223 v. akt, A. A. k. 272 v. akt, a także S. M. k. 303 akt, ustalił okoliczności związane z dokonaniem powyższej korekty (w zakresie przedmiotu usługi), a także z ustaleniem stawki wynagrodzenia za wykonaną usługę. Gdy natomiast chodzi o drugą fakturę – dotyczącą dostarczenia złomu – Sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę Sądu pierwszej instancji co do tego, iż dokument przyjęcia PZ i kwit wagowy ( k. 18 i 19 akt) potwierdzają powyższą transakcję. Ta okoliczność znajduje potwierdzenie w szczególności w treści zeznań świadka A. A., która wyjaśniła, że były częste sytuacje w których cena wskazana w dokumencie PZ nie zgadzała się z ceną z faktury, co podlegało następnie korekcie, a także że i w tym przypadku nie było uwag ze strony pozwanego co do ostatecznej jej treści ( zob. k. 271 v. i 273 akt).

Równie bezpodstawne są zarzuty apelacji dotyczące nieudowodnienia przez powoda należności objętej fakturą (...) dotyczącą najmu koparki ( k. 33 akt). Wbrew stanowisku apelującego jedynie z treści oświadczenia L. M., zatytułowanego „Wynajęcie koparki” ( zob. k. 34 akt), jak i z jego zeznań w charakterze świadka ( k. 392 akt) nie można w żadnym razie wyprowadzić wniosku, że potwierdzona ww. fakturą usługa nie miała miejsca. W powyższym zakresie Sąd odwoławczy w pełni podziela zarówno argumentację Sądu pierwszej instancji odnoszącą się do oceny zeznań świadka L. M., jak i przyjętą przez ten Sąd, szeroko i prawidłowo uzasadnioną, ocenę prawną. Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że fakt ww. najmu potwierdzają również uzupełniające zeznania świadka A. A. ( k. 394 v. - 395 i 396 akt).

W żadnym razie nie był również zasadny zarzut nierozpoznania istoty sprawy. Stan taki miałby miejsce wówczas, gdyby sąd zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego : z dnia 24 czerwca 2014 r., I CZ 29/14, LEX nr 1521229 i z dnia 11 stycznia 2017 r., IV CZ 86/16, LEX nr 2237421). Z pewnością w niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca bowiem Sąd pierwszej instancji wydając zaskarżone rozstrzygnięcie dokonał oceny żądań zgłoszonych pozwie na podstawie odpowiednich przepisów prawa materialnego.

Nieuzasadniony okazał się również zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. mający polegać na błędnym sporządzeniu uzasadnienia wyroku w którym Sąd Rejonowy zaniechać miał podania przesłanek w oparciu o które uznał za udowodnioną wysokość roszczenia dochodzonego przez powoda tytułem frachtu.

W judykaturze utrwalony jest pogląd, że obraza powołanego przepisu może być skutecznym zarzutem apelacji tylko wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera tak kardynalne braki, które uniemożliwiają kontrolę instancyjną. Naruszenie powyższego przepisu, określającego wymagania, jakim winno odpowiadać uzasadnienie wyroku sądu może być ocenione jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy w sytuacjach tylko wyjątkowych, do których zaliczyć można takie, w których braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej kontroli przez Sąd odwoławczy (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2013 r., III CSK 293/12, OSNC 2012, Nr 12, poz. 148).

Chociaż więc trzeba przyznać rację powodowi, że Sąd pierwszej instancji nie odniósł się wprost do powyższego zarzutu, to jednak – pomimo pewnego niedostatku uzasadnienia w tym zakresie – sfera motywacyjna zaskarżonego wyroku została co do tej kwestii ujawniona w stopniu pozwalającym na poddanie go kontroli instancyjnej. W szczególności Sąd Rejonowy przytoczył dowody w oparciu o które uznał za udowodnioną należność z tego tytułu (faktury na k. 26 i 27 akt - w zestawieniu z pozostałymi dowodami w postaci listów przewozowych i zeznań świadków), a powyższą ocenę – jak to wyżej podano – aprobuje w pełni Sąd drugiej instancji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego rozstrzygnięto stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu – zgodnie z art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 zd. 1 k.p.c., a także w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) - w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia apelacji (§ 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 3 października 2016 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych; Dz.U. z 2016, poz. 1667).

A. F. W. W. Ł.