Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Anna Kuczyńska

Sędziowie: Sędzia SO Dorota Stawicka-Moryc (spr.)

Sędzia SO Katarzyna Wręczycka

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2017r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa I. W.

przeciwko (...)Spółka jawna we W.

o nakazanie i wydanie

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu

z dnia 6 listopada 2015r.

sygn. akt XIV C 1029/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej 12 00 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sędzia SO Dorota Stawicka-Moryc Sędzia SO Anna Kuczyńska Sędzia SO Katarzyna Wręczycka

sygn. akt II Ca 1573/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w punkcie I oddalił powództwo, a w punkcie II zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 1217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie powyższe Sąd Rejonowy wydał na podstawie następujących ustaleń faktycznych:

I. W. i V.Spółka jawna (...) z siedzibą we W. są współwłaścicielami, powódka z udziałem w wysokości (...), a strona pozwana z udziałem w wysokości (...) części, działki nr (...) położonej w miejscowości R., gmina Ż., powiat (...), województwo (...), dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu prowadzi księgę wieczystą nr (...), na której przebiega wybudowana przez powódkę wspólna droga wewnętrzna. Droga ma około 300 metrów długości i 7 metrów szerokości. Została wykonana z kostki betonowej. W projekcie uwzględniono, by mogła wytrzymać obciążenie minimum 30 ton. Koszt budowy drogi wyniósł około 1.000.000,00 zł. Wykonawca drogi udzielił gwarancji na okres 6 miesięcy. Powódka złożyła zawiadomienie o zakończeniu budowy drogi do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...) w dniu 16 lutego 2012 r.

Strona pozwana w związku z budową na należącej do niej działce nr (...), obręb R., gmina Ż., którą nabyła od powódki umową sprzedaży z dnia 24 listopada 2010 r., budynku usługowo-biurowego wraz z wewnętrznymi instalacjami, bezodpływowym zbiornikiem na nieczystości płynne, parkingiem, zjazdem na działkę oraz naziemną instalacją zbiornikową na gaz płynny, w oparciu o pozwolenie na budowę udzielone decyzją Starosty Powiatu (...) z dnia 8 lipca 2011 r. nr (...), wykonała przyłącze wodociągowo-kanalizacyjne do znajdującej się we wspólnej drodze na sąsiedniej działce nr (...) sieci. Pierwszy otwór wykopany przez wykonawcę w pasie drogowym przy krawężniku od strony gruntów ornych poza jezdnią został zasypany i przywrócony do stanu poprzedniego, gdy okazało się, że nie przebiega tam zasilający ulicę rurociąg. Po wskazaniu przebiegu rurociągu przez pracownika wodociągów wykonawca wykonał na drodze wykop o wymiarach około 80 cm na 1 m, następnie wykonał wpięcie i zasypał otwór, odtwarzając warstwy i dodatkowo wzmacniając nawierzchnię przed położeniem kostki warstwą betonu. Resztę przyłącza wykonano metodą przeciskową, żeby nie uszkadzać większej powierzchni drogi. Po przeprowadzeniu w dniu 31 lipca 2012 r. obowiązkowej kontroli budowy decyzją z dnia 2 sierpnia 2012 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...) udzielił pozwolenia na użytkowanie budynku usługowo-biurowego wraz z infrastrukturą na działce nr (...).

W umowie sprzedaży z dnia 24 listopada 2011 r. powódka jako właścicielka usytuowanego na działce nr (...) wodociągu wyraziła zgodę na nieodpłatne i nieodwołalne przyłączenie zbywanych działek do tego wodociągu.

Po zakończeniu prac i zasypaniu otworu droga w miejscu wykopu zapadała się, ale zostało to naprawione. Strona pozwana zwracała się do pozostałych współwłaścicieli o następcze udzielenie zgody na wykonanie podłączenia do sieci wodnej i takie zgody uzyskała.

W związku z przeprowadzonymi przez stronę pozwaną na działce (...) pracami wykonawca drogi Ł. S. prowadzący działalność pod firmą P. P.H.U. (...) wstrzymał udzieloną na wybudowanie drogi gwarancję do czasu odbudowania fragmentu drogi, na którym prace prowadziła strona pozwana, informując, że gwarancja może zostać przywrócona po odbudowaniu tego fragmentu drogi z zachowaniem odpowiednich warstw i przedstawieniu badania stopnia zagęszczenia.

Powódka kilkakrotnie wzywała stronę pozwaną do naprawienia szkody, ujawnienia dokumentacji wykonawczej oraz zaniechania naruszeń. Strona pozwana natomiast stała na stanowisku, że prace zostały wykonane zgodnie z projektem i sztuką budowlaną, a nawierzchnia drogi została przywrócona do stanu poprzedniego, brak zatem podstaw do żądania wydania dokumentacji czy też wykonania dodatkowych prac.

Obecnie wykopu nie ma, otwór został zakryty, a nawierzchnia przywrócona do stanu poprzedniego. Możliwe jest powtórzenie badania, wymaga to jednak ingerencji w strukturę drogi, co wiąże się z dodatkowymi kosztami rzędu 25.000,00 zł. Miejsce wykopu ustabilizowało się, droga wokół niego nie wykazuje zapadnięć ani uszkodzeń, nie ma tam zapadliska i nie stoi tam woda, dlatego obecnie nie ma potrzeby ingerowania w wykop.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu I instancji nie było powodów, by zakwalifikować budowę przez stronę pozwaną przyłącza jako czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy, instalowanie kanalizacji sanitarnej, opadowej i wodociągu na nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności może mieścić się w ramach zwykłego zarządu, jeżeli nieruchomość służy współwłaścicielom wyłącznie do ułatwienia korzystania z innych nieruchomości, a inwestycja ma na celu zwiększenie użyteczności jednej z nich. Instalowanie przewodów wodociągowych nie jest czynnością faktyczną, która prowadziłaby do zmiany przeznaczenia gruntu, zmiany jego konfiguracji oraz przeszkadzałaby współwłaścicielom w korzystaniu ze wspólnego gruntu. Chwilowe niedogodności wynikające z prowadzonych prac ziemnych nie zmieniają charakteru takiej czynności, jako czynności zwykłego zarządu. Czynność ta nie narusza interesu pozostałych współwłaścicieli, nie ogranicza ich wspólnego prawa właścicielskiego do nieruchomości.

Sąd Rejonowy wskazał, iż w umowie sprzedaży z dnia 24 listopada 2011 r. powódka będąca współwłaścicielem działki nr (...) wyraziła zgodę na przyłączenie zbywanej stronie pozwanej działki nr (...) do należącego do niej wodociągu usytuowanego na działce (...) nieodpłatnie i nieodwołalnie. Zgodę taką, choć następczo, strona pozwana uzyskała od innych współwłaścicieli nieruchomości. Powódka nie postawiła przy tym żadnych warunków, nie uzależniła swojej zgody od przedłożenia dokumentacji czy poinformowania jej o terminie wykonania prac. Przyłącze zostało wykonane na podstawie uzyskanego przez stronę pozwaną pozwolenia na budowę w oparciu o sporządzony w tym celu projekt. Obecnie, co potwierdzają zeznania świadków i samej powódki, nie ma już wykopu, otwór został zakryty, a nawierzchnia została przywrócona do stanu poprzedniego. Jak wskazał biegły sądowy, miejsce wykopu ustabilizowało się, droga wokół niego nie wykazuje zapadnięć ani uszkodzeń, nie ma tam zapadliska i nie stoi tam woda, dlatego nie ma potrzeby ingerowania w wykop. Należy też mieć na uwadze, że stwierdzenie, czy droga została prawidłowo odtworzona, wymaga ingerencji w jej strukturę, co wiąże się z dodatkowymi kosztami w wysokości około 25.000,00 zł, a powódka nie wskazała, by chciała takie koszty ponieść.

Apelację od wyroku Sądu I instancji wniosła powódka, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a)  art. 201 k.c. poprzez błędną wykładnie i – w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie oraz przyjęcie, że budowa przyłącza przez stronę pozwaną stanowi czynność zwykłego zarządu, podczas gdy ta ewidentnie przekracza ramy tzw. zwykłego zarządu, albowiem nie należy do kategorii bieżących spraw związanych ze zwykłą eksploatacją rzeczy i zachowaniem jej w stanie niepogorszonym;

b)  art. 199 k.c. poprzez błędną wykładnie i – w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie oraz przyjęcie, że budowa przyłącza przez stronę pozwaną stanowi czynność zwykłego zarządu, podczas gdy ta ewidentnie przekracza ramy tzw. zwykłego zarządu, a zatem do jej skutecznego dokonania wymagana jest zgoda wszystkich współwłaścicieli;

c)  art. 199 k.c. i art. 201 k.c. poprzez błędną wykładnie i – w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie oraz przyjęcie, że pozwana uzyskała następczą zgodę na budowę przyłącza od pozostałych współwłaścicieli, pomimo że w analizowanym zakresie zgoda nie może zostać wyrażona następczo;

d)  art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez błędną wykładnie oświadczenia woli i przyjecie, że powódka w akcie notarialnym umowy sprzedaży z dnia 24 listopada 2010 roku wyraziła zgodę na przyłączenie zbywanej stronie pozwanej działki nr (...) do należącego do niej wodociągu usytuowanego na działce (...) nieodpłatnie i nieodwołalnie, a nadto w sposób, w jaki dokonała tego pozwana, pomimo że z przedmiotowego zapisu aktu notarialnego absolutnie nie wynika, by pozwana mogła prowadzić prace na nieruchomości powódki bez uprzedniego zgłoszenia tego faktu powódce i bez przedstawienia odpowiedniej dokumentacji budowlanej i powykonawczej;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie:

a)  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie w przedmiotowej sprawie przez przyjęcie, że powództwo zasługuje na oddalenie jedynie na podstawie uznania, że analizowana czynność budowy przyłącza należy do kategorii czynności zwykłego zarządu, na którą nadto współwłaściciele wyrazili zgodę, bez jednoczesnego wyjaśnienia dlaczego ww. okoliczność dyskwalifikują roszczenie powódki, a zatem bez wyjaśnienia podstawy prawnej wyrok oraz niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodów, na których się oparł Sąd I instancji, i przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

b)  art. 233 § 1 k.p.c. przez niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie, dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, bez wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i pominięcie zeznań świadków J. L., S. L. oraz Ł. S. jak również pominięcie części opinii biegłego sądowego inż. J. S. z dnia 26 stycznia 2015 r.

c)  art. 227 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie i oddalenie wniosku powódki zgłoszonego podczas rozprawy z dnia 20 lipca 2015 r. o sporządzenie kolejnej opinii biegłego w niniejszej sprawie, albowiem opinia pisemna wraz z zaleceniem ponownego rozebrania drogi pozostaje w sprzeczności z opinią ustną, którą wyraził biegły na rozprawie w dniu 20 lipca 2015 r., pomimo że przedmiotowy wniosek dowodowy zmierzał do ustalenia okoliczności istotnych niniejszej sprawy.

3. błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez:

a)  przyjęcie, że pozwana prowadziła roboty budowlane w oparciu o pozwolenie na budowę udzielone decyzją Starosty Powiatu (...) z dnia 8 lipca 2011 r. nr (...), pomimo że z pisma Starosty Powiatu (...) z dnia 15 stycznia 2013 r. wynika jednoznacznie, że projekt budowlany, w oparciu o który została wydana ww. decyzja o pozwoleniu na budowę nr (...), nie obejmowała swoim zakresem żadnych robót budowlanych na przylegających do terenu inwestycji drodze wewnętrznej, opisanej jako działka ewidencyjna nr (...), obręb R., gmina Ż..

b)  przyjęcie, że przedmiotowa nawierzchnia została przywrócona do stanu poprzedniego jedynie na skutek uznania, że nie ma już wykopu, a otwór został zakryty; wykonawca wykonał na drodze wykop o wymiarach ok. 80 cm na 1 m, następnie wykonał wpięcie i zasypał otwór, odtwarzając warstwy; po zakończeniu prac i zasypania otworu droga w miejscu wykopu zapadała się, ale zostało to naprawione – podczas gdy z pisemnej opinii biegłego wynika, że biegły nie ingerował w wykop a zatem nie wiadomo, czy poszczególne warstwy zostały odtworzone.

Wskazując na powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji w całości poprzez wydanie powódce dokumentacji wykonawczej oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w tym postępowaniu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny przedmiotowej sprawy, trafnie wyjaśnił podstawę prawną orzeczenia z przytoczeniem właściwych przepisów prawa, w sposób prawidłowy ocenił także zgromadzony materiał dowodowy.

Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do zakwestionowania wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, przyjmując za własne ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji oraz ich ocenę prawną.

Na wstępie należy jednak, czego nie uczynił Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, poddać analizie kwestię legitymacji czynnej powódki, bowiem badanie legitymacji procesowej stron procesu, stanowiącej przesłankę materialnoprawną, jest obowiązkiem Sądu z urzędu, który do kwestii powinien odnieść się przed merytoryczną oceną sprawy, zwłaszcza w sytuacji, gdy istnienie takiej legitymacji jest kwestią pomiędzy stronami sporną.

W ocenie Sądu Okręgowego powódka posiada w niniejszej sprawie legitymację czynną, bowiem występując - jako współwłaściciel nieruchomości – drogi wewnętrznej znajdującej się na działce nr (...) w miejscowości R. - z żądaniem nakazania przywrócenia stanu poprzedniego tej nieruchomości (przez nakazanie dokonania niezbędnych prac naprawczych drogi znajdującej się na przedmiotowej nieruchomości) realizuje czynności zachowawcze w rozumieniu art. 209 k.c., których istotą jest ochrona wspólnego prawa. W orzecznictwie przyjmuje się, iż cel w postaci ochrony wspólnego prawa może być realizowany przez wykonywanie "wszelkich czynności" i dochodzenie "wszelkich roszczeń", w szczególności czynność zachowawcza może mieć charakter czynności faktycznej (np. obrona konieczna, dozwolona samopomoc), czynności prawnej (np. zawarcie ugody), a przede wszystkim czynności procesowej (np. wystąpienie z powództwem windykacyjnym, negatoryjnym, wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia). Czynności zachowawcze może wykonywać każdy ze współwłaścicieli indywidualnie, niezależnie od innych albo w porozumieniu z innymi współwłaścicielami. Jednocześnie, czynności zachowawcze, o których mowa w art. 209 k.c., stanowiąc metodę ochrony wspólnego prawa, nie wchodzą w zakres pojęcia zarządu (art. 199-201, 203 i 208 k.c.), a zatem nie jest dla ich realizacji wymagana zgoda większości współwłaścicieli ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2013 r. II CSK 673/12 lex nr 1394087).

Odnosząc się z kolei do zarzutów apelacji w zakresie dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny charakteru czynności budowy przyłącza wodno-kanalizacyjnego jako czynności zwykłego zarządu stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że nie było powodów, by zakwalifikować budowę przez stronę pozwaną przyłącza jako czynność przekraczająca zakres zwykłego zarządu, powołując się przy tym na stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy, które Sąd Okręgowy w pełni podziela, a w myśl którego, instalowanie kanalizacji sanitarnej, opadowej i wodociągowej na nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności może mieścić się w ramach zwykłego zarządu, jeżeli nieruchomość służy współwłaścicielom wyłącznie do ułatwienia korzystania z innych nieruchomości, a inwestycja ma na celu zwiększenie użyteczności publicznej jednej z nich. Instalowanie przewodów wodociągowych nie jest czynnością faktyczną, która prowadziłaby do zmiany przeznaczenia gruntu, zmiany jego konfiguracji oraz przeszkadzałaby współwłaścicielom w korzystaniu ze wspólnego gruntu, a chwilowe niedogodności wynikające z prowadzonych prac ziemnych nie zmieniają charakteru takiej czynności (vide: uchwała SN z dn. 19.04.2002 r., III CZP 18/02, post. z dn. 21.11.1980 r., III CRN 166/80).

Ustalenia powyższe Sąd Rejonowy poczynił w oparciu starannie przeprowadzoną ocenę i analizę zgromadzonego materiału dowodowego, uwzględniając przy tym całokształt okoliczności sprawy i obowiązujące orzecznictwo. W ocenie Sądu Okręgowego podniesione przez apelującą w tym zakresie zarzuty stanowią jedynie nieuzasadnioną polemikę z prawidłową
i nieobarczoną jakimkolwiek błędem oceną Sądu pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy w pełni podziela również rozważania Sądu I instancji co do bezzasadności żądania powódki ponownego rozebrania kostki brukowej i odtworzenia poszczególnych warstw drogi wewnętrznej. Zauważyć bowiem należy, że apelująca nie wskazała żadnych, ekonomicznie bądź funkcjonalnie uzasadnionych argumentów, które przemawiałaby za zasadnością ponownego dokonania wykopu. Apelująca nie wykazała również, aby z powodu pierwotnie niewłaściwie odtworzonego fragmentu drogi poniosła jakąkolwiek szkodę. W ocenie Sądu II instancji nie ma uzasadnienia dla ponoszenia tak wysokich kosztów w celu ponownego rozkopania fragmentu przedmiotowej drogi wewnętrznej, podczas gdy w toku postępowania przed Sądem I instancji na podstawie ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego J. S. ustalono, że aktualnie droga nie wykazuje zapadnięć ani uszkodzeń, a jest cały czas użytkowana. Także w rozpatrywanym środku zaskarżenia, apelująca nie wskazała aby stan jezdni w jakikolwiek sposób się pogorszył, co świadczyłoby o niewłaściwym odtworzeniu poszczególnych warstw drogi wewnętrznej i konieczności ponownego naruszania struktury drogi. W tej sytuacji nakazanie dokonania ponownej odkrywki byłoby sprzeczne z interesem ekonomicznym wszystkich współwłaścicieli nieruchomości, w tym powódki, bowiem generowałoby znaczne koszty, w sytuacji, gdy aktualny na dzień orzekania stan drogi pozwala na jej prawidłowe i bezpieczne użytkowanie.

W szczególności za bezzasadne należy uznać zawarte w apelacji żądanie dokonania niezbędnych prac naprawczych i odtworzenia poszczególnych warstw drogi wewnętrznej do stanu poprzedniego zgodnie z opinią biegłego sądowego, podczas gdy biegły sądowy w opiniach (pisemnej i ustnej) sporządzonych na potrzeby niniejszego postępowania nie określił sposobu odtworzenia fragmentu drogi. Biegły sądowy w opinii pisemnej z dnia 26 stycznia 2015 r. wskazał wprost, iż brak dokumentacji powykonawczej nie pozwala stwierdzić jak odbudowano poszczególne warstwy nawierzchni drogi, ani jaki jest ich stopień zagęszczenia, czyli nośność konstrukcji jezdni, a w konsekwencji nie można wykluczyć, iż zostały one odtworzone w sposób prawidłowy, zgodny ze sztuką.

Niewątpliwie, co wynika również wprost z opinii biegłego J. S., przy wykonaniu przyłącza wodno-kanalizacyjnego do budynku strony pozwanej znajdującego się na działce nr (...) w R. doszło do ingerencji w strukturę drogi znajdującej się na nieruchomości wspólnej stron, jednak należy mieć na względzie, iż było to konsekwencją wyrażenia przez powódkę w akcie notarialnym nr Rep. A nr (...) z dnia 24.11.2010 r. zgody na nieodpłatne i nieodwołalne przyłączenie działki nr (...) do wodociągu usytuowanego na działce nr (...) będącego własnością powódki (§ 8 ust. 2) oraz jednoczesnego zobowiązania strony pozwanej przyjętego w wyżej wymienionym akcie notarialnym do wykonania na własny koszt między innymi przyłącza wodociągowo-kanalizacyjnego (§ 10 pkt 2), co - jak wynika z zeznań świadka J. L. oraz S. L. – wymagało ingerencji w strukturę drogi wybudowanej przez powódkę na nieruchomości wspólnej stron z uwagi na usytuowane pod nią przyłącza.

Jedynie na marginesie należy przy tym zaznaczyć, że apelująca szeroko odnosi się do trybu uzyskiwania zgody pozostałych współwłaścicieli na budowę przyłącza wodociągowo – kanalizacyjnego, zupełnie pomijając przy tym konieczność uzyskania takiej zgody w zakresie własnego żądania ponownego ingerowania w nawierzchnię drogi.

Jednocześnie jak już wyżej wskazano, po wykonaniu przyłącza wodno-kanalizacyjnego, strona pozwana odbudowała wykopany fragment drogi, a następnie dokonała niezbędnych poprawek, w sposób który aktualnie nie budzi zastrzeżeń biegłego z zakresu budownictwa drogowego i umożliwia prawidłowe użytkowanie tej drogi.

W świetle powyższego za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie w niniejszej sprawie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów. Wskazać należy, że skuteczna obrona stanowiska skarżącego w zakresie podniesionego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.)
i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906). Takie zaś zarzuty nie zostały przez apelującą podniesione. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób należyty wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacja nie wykazuje uchybień w rozumowaniu Sądu które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny. Naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna - czego, zdaniem Sądu Okręgowego, skarżąca we wniesionej apelacji nie uczyniła. Przypomnienia wymaga, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. reguluje jedynie kwestię oceny wiarygodności i mocy dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów, a nie poczynionych ustaleń faktycznych, czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków, bądź też ich brak.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zawarte w punkcie II sentencji wyroku Sąd Okręgowy wydał na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zasądzając od powódki jako przegrywającej postępowanie odwoławcze kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego strony pozwanej ustalonego na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

SSO Dorota Stawicka-Moryc SSO Anna Kuczyńska SSO Katarzyna Wręczycka