Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2013 r. we Wrocławiu na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Agencji Mienia Wojskowego

w W.

przeciwko Gminie Miejskiej J.

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 19 marca 2013 r. sygn. akt I C 1773/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 marca 2013 roku Sąd Okręgowy Jeleniej Górze oddalił powództwo, którym strona powodowa - Skarb Państwa - Agencja Mienia Wojskowego w W. - domagała się zobowiązania strony pozwanej - Gminy Miejskiej J. do złożenia oświadczenia woli przenoszącego na rzecz Skarbu Państwa - Agencji Mienia Wojskowego w W. prawa własności nieruchomości sta­no­wiącej zabudowane działki gruntu nr (...) o pow. 2,7723 ha oraz nr (...) o pow. 1,7438 ha, AM-1, obręb (...), położonej w J. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w J. prowadzi księgę wieczystą nr (...), tytułem zwrotu tejże nieruchomości jako części przedmiotu darowizny z dnia 11 grudnia 2002 r., zawartej przed notariuszem C. P. w Kancelarii Notarialnej we W. (Rep. (...)), a odwołanej w części, co do działek gruntu nr (...) i nr (...) oświadczeniem z dnia 17 lipca 2012 r. w Kancelarii Notarialnej we W. przed asesorem notarialnym M. S., zastępcą notariusza W. K. (1)­skiego (Rep (...)) oraz zasądzenia od strony pozwanej zwrotu kosztów postępowania.

Sąd ten oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych:

Umową darowizny z dnia 11 grudnia 2002 r., zawartą w Kancelarii Notarialnej we W. przed notariuszem C. P. (Rep. (...)), na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu nie­którymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego i art. 13 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, Skarb Państwa - Agencja Mienia Wojskowego w W. darował Gminie Miejskiej J. na cel publiczny nieruchomość stanowiącą działkę nr (...), obręb 43, położoną w J. z przeznaczeniem na projektowaną drogę wojewódzką, oznaczoną w planie symbolem (...) - projektowana droga średnicowa. Powyższa nieru­cho­mość była przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego miasta J. na terenie oznaczonym w planie symbolem (...) określonym jako trasa średnicowa.

Bezspornym w sprawie było, że całość inwestycji obejmującą budowę (...) J. z uwagi na ograniczenia budżetowe podzielono na etapy i zadania, z których etap I obejmował fragment drogi od węzła w G. do ul. (...) w J.. Etap I został z kolei podzielony na zadania: zadanie I dotyczyło budowy samego węzła w G. wraz z mostami na rzece B. oraz budowy odcinka od ul. (...) do ul. (...), zaś zadanie II - odcinka od węzła w G. wraz z mostami na rzece B. do ul. (...).

Decyzją nr (...) z dnia 8 sierpnia 2008r., następnie sprostowaną postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2008 r., Wojewoda (...) ustalił lokalizację inwestycji dla zadania „(...) Etap I, zadanie I (odcinek od ul. (...) do ul. (...)) w J." oraz zatwierdził projekt podziału nieruchomości, w szczególności działki nr (...) na działki o nr (...). W kon­sekwencji z działki nr (...) powstały trzy działki o numerach (...), z których prawo własności działki gruntu nr (...) przeszło na rzecz Województwa D. (...)

Inwestycja „(...) Etap I, zadanie I, obejmująca odcinek drogi od ul. (...) do ul. (...), z dniem 30 czerwca 2012 r. została zakończona w zakresie oddania do użytku jezdni i chodników. Miało to znaczenie dla możliwości korzystania z drogi, jednak nie oznaczało zakończenia wszystkich prac związanych z inwestycją. Wykonano w całości węzeł w G. łącznie z mostami na rzece B. oraz odcinek od ul. (...) do ul. (...), w tym fragment jezdni i chod­ni­ków przebiegający przez działkę gruntu nr (...). Na działce gruntu nr (...) wy­bu­do­wano fragment drogi wraz z oświetleniem, który ma stanowić łącznik między (...)w J. a działkami sąsiednimi. Wykonanie pozostałych prac na odcinku O. od ul. (...) do ul. (...), w szczególności mającego powstać na działkach gruntu nr (...) przejścia podziemnego (lub nadziemnego) pieszo-rowerowego i pasa zieleni ochronnej, z uwagi na ograniczenia finansowe odłożono w czasie na rok 2013. Docelowo skrzyżowanie z ul. (...) zo­sta­nie zastąpione rondem, usytuowanym częściowo na działce gruntu nr (...). Również realizację odcinka od węzła w G. wraz z mostami na rzece B. do ul. (...) (etap I, zadanie II), gdzie nowy odcinek drogi, omijający zabu­do­wę, połączy się z pierwszym odcinkiem obwodnicy południowej, odłożono na termin nieokreślony.

17 lipca 2012 r. Skarb Państwa - Agencja Mienia Wojskowego w W., w Kancelarii Notarialnej we W. przed asesorem notarialnym M. S., zastępcą notariusza W. K. (2) (Rep (...)), złożył oświadczenie, w którym odwołał darowiznę z dnia 11 grudnia 2002 r. w części D.­czącej działek nr (...), powołując się na niewykorzystanie ich zgodnie z celem, dla którego zostały darowane Gminie.

Pismami z dnia 1 sierpnia 2012 r. i 14 września 2012 r. Zastępca Prezydenta Miasta J. informował Agencję o wybudowaniu zjazdu z ob­wod­­nicy wraz z oświetleniem na działce gruntu nr (...) oraz o dalszych planowanych inwestycjach na działkach gruntu nr (...). Jednocześnie 29 października 2012 r. Rada Miejska J. podjęła uchwałę nr (...) w sprawie przystąpienia do spo­rzą­dzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów w rejonie (...) i ulicy (...) w J..

Przy takich ustaleniach Sąd Okręgowy uznał, że powództwo jest nieuza­sadnione. Stwierdził, że gdyby inwestycja w postaci projektowanej drogi wojewódzkiej, oznaczonej w planie symbolem (...) - projektowana droga średnicowa, obej­mo­wać miała swym zakresem jedynie fragment nieruchomości sta­nowiący działkę gruntu nr (...), to nic nie stało na przeszkodzie, aby powodowa Agencja, wcześniej wyo­dręb­niwszy przedmiotową część nieruchomości, darowała stronie pozwanej jedynie nieruchomość obejmującą tę właśnie część gruntu. Tak się jednak nie stało, niewąt­pliwie bowiem zamiarem stron umowy (art. 65 § 2 k.c.) było przeniesienie prawa własności nieruchomości nie tylko pod budowę samej drogi, ale także uregulowanie całego pasa drogowego łącznie ze stanowiącymi jego integralną część obiektami budowlanymi i urządzeniami technicznymi związanymi z prowa­dzeniem, zabez­pie­cze­niem i obsługą ruchu. Trudno przyjąć, aby tak znacząca dla regionu inwestycja jak O. P.a J., stanowiąca część drogi wojewódzkiej nie była wyposażona w - znajdujące się na działkach gruntu nr (...) - skrzyżowania czy pasy zieleni przydrożnej w celu ochrony przyległego terenu przed nadmiernym hała­sem. Nie sposób również podzielić zdaniem Sądu I instancji stanowiska strony powo­dowej, że zakres planowanej inwestycji ograniczał się jedynie do wskazanego w treści decyzji nr (...) Wojewody (...) z dnia 8 sierpnia 2008 r. Wreszcie nie sposób nie zauważyć, że dokonany przez Wojewodę podział darowanej nieru­chomości miał na względzie jedynie fakt konieczności przejęcia przez Woje­wództwo (...) samego pasa drogi bez zbędnych mu przynależności.

Zdaniem Sądu Okręgowego o wykorzystaniu spornych działek nr (...) zgodnie z celem określonym w umowie darowizny bądź o ich niewykorzystaniu zgod­nie z tym celem będzie można mówić dopiero po ostatecznym zakończeniu wszystkich prac, a więc także tych prac zaplanowanych w przyszłości, które ze względów finan­sowych nie zostały wykonane do chwili obecnej.

Sąd zwrócił nadto uwagę, że art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami ani w brzmieniu obowiązującym w chwili zawarcia u­mo­wy darowizny ani aktualnie nie przewiduje terminu wykorzystania darowanej nieruchomości zgodnego z prze­znaczeniem, nie określa również terminu odwołania darowizny. Terminów w powyższym zakresie nie reguluje także ustawa z dnia 30 maja 1996 r. o gospo­darowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz Agencji (...). Nadto same strony nie zawarły w treści umowy daro­wizny żadnych postanowień odnoszących się do określenia daty zakończenia budowy projektowanej drogi wojewódzkiej na przedmiotowej działce. Nie można zatem zdaniem Sądu I instancji, jak chce tego strona powodowa, zakończenia wszystkich robót w zakresie budowy (...) w J. na odcinku od ul. (...) do ul. (...) upatrywać w samym oddaniu do użytku jezdni i chodników z dniem 30 czerwca 2012 r.

Sąd ustalił także w oparciu o uchwałę z dnia 29 października 2012 r., pisma z dnia 1 sierpnia 2012 r. i 14 września 2012 r. Zastępcy Prezydenta Miasta J., mapy z naniesionymi planami inwestycyjnymi, odpis mapy ewidencyjnej, odpis fragmentu planu zagospodarowania przestrzennego oraz zeznania świadka C. W., że planowane są dalsze prace związane z pełną realizacją inwestycji (...) J.. Skrzyżowanie O. z ul. (...) zostanie zastąpione rondem, które będzie usytuowane częściowo na działkach gruntu nr (...). Umiejscowienie fragmentu ronda na spornej działce nr (...) niewątpliwie będzie stanowiło o jego wykorzystaniu do celu związanego z budową samej drogi wojewódzkiej. Dodatkowo na działce gruntu nr (...), obręb (...), położonej w J. przy ul. (...) zaplanowano tunel podziemny (lub nadziemny - w zależności od możliwości technicznych) pieszo-rowerowy oraz pasy zieleni ochronnej, które to obiekty z uwagi na ograniczenia finansowe odłożono do realizacji na rok 2013.

Zgodnie z definicją drogi zawartą w art. 4 pkt. 2 i 12 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, a więc także drogi wojewódzkiej, której część stanowi niniejsza O. P.a J., droga to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, do których zalicza się obiekt mostowy, tunel, przepust i konstrukcję oporową, a także urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Droga zatem nie ogranicza się tylko do jezdni i chodników, ale obejmuje również tunele (odpowiednio mosty), a więc budowle przeznaczone do przeprowadzenia samodzielnego ciągu pieszego lub pieszo-rowerowego przez przeszkodę terenową lub pod nią, w tym przejście podziemne (art. 4 pkt. 14 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych). Mając na względzie powyższe, planowany tunel pieszo-rowerowy, ewentualnie most, jeśli ciąg pieszo-rowerowy zostanie usytuowany nad drogą, stanowić będzie rodzaj drogowego obiektu inży­nier­skiego i stosownie do definicji określonej w art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych będzie bezpośrednim elementem drogi wojewódzkiej.

Z kolei pasy zieleni przydrożnej służące główne do ochrony przyległego terenu przed nadmiernym hałasem, które zostaną umieszczone na działce gruntu nr (...), będą należały do pasa drogowego drogi wojewódzkiej. Zgodnie z zeznaniami świadka C. W., których strona powodowa nie kwestionowała, roboty w tej części zostaną przeprowadzone do końca 2013 r., a konieczność ich przeprowadzenia wy­nika z decyzji środowiskowej. Na nieruchomości (...) wybudowano już fragment drogi wraz z oświetleniem, który ma stanowić łącznik między O. Południową w J. a działkami sąsiednimi.

Reasumując brak było zatem zdaniem Sądu przesłanek warunkujących od­wo­łanie umowy darowizny z dnia 11 grudnia 2002 r. przez stronę powodową i dlatego powództwo oddalił.

Apelację od tego wyroku wnieśli powodowie, zarzucając:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 13 ust. 2 zdanie drugie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie­ruchomościami (tj. Dz. U 2010r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm. - dalej ugn) przez przyjęcie, że nie zaistniała przesłanka uzasadniająca odwołanie darowizny w części dotyczącej powstałych po podziale działek gruntu nr (...) położonych w J. przy ul. (...) w postaci niewykorzystania przez stronę pozwaną darowizny zgodnie z celem wskazanym w § 3 umowy darowizny z dnia 11 grudnia 2002 r. i w efekcie niezastosowanie tego przepisu;

2) art. 65 § 2 k.c. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię oświadczeń woli stron umowy darowizny z dnia 11 grudnia 2002 r., polegającą w i­sto­cie na uznaniu, że zgodnym zamiarem stron było przeniesienie prawa własności nieruchomości oznaczonej (przed podziałem) jako działka nr (...) w celu wykonania innych urządzeń i obiektów drogowych, poza terenem wyznaczonym w decyzji lokalizacyjnej pod budowę drogi wojewódzkiej, w szczególności wykonanie ich na działkach nr (...), niewyodrębnionych geodezyjnie w dacie zawierania umowy darowizny i nadanie oświadczeniu woli stron sensu stwarzającego zupełnie inne rela­cje, z których powstają inne prawa i obowiązki stron umowy.

II. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

1) art. 233 § 1 kpc, wyrażające się w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, polegające na zupełnie dowolnym i nie dającym się wywieść z całokształtu zebranego materiału dowodowego:

a) uznaniu, iż powinnością strony powodowej było uprzednie wyodrębnienie działki nr (...) i darowanie stronie pozwanej jedynie tak oznaczonej nieruchomości, choć in­westorem inwestycji drogowej była strona pozwana, a nie powodowa Agencja i to strona pozwana określała przebieg i zakres budowanej drogi wojewódzkiej wraz z u­rzą­dzeniami i obiektami drogowymi, co przeczy zasadom doświadczenia życiowego, w świet­le których o zakresie realizacji inwestycji decyduje inwestor posiadający tytuł prawny do dysponowania nieruchomością;

b) uznaniu, iż o wykorzystaniu spornych działek gruntu nr (...) zgodnie z celem określonym w umowie darowizny bądź o ich niewykorzystaniu zgodnie z celem będzie można mówić po zakończeniu prac planowanych w przyszłości, choć zasady lo­gicz­nego rozumowania wskazują, że kontynuacja budowy drogi następuje w ciągu drogi już wybudowanej, a nie wszerz, na terenach przyległych, położonych równolegle do działki nr (...), a takie położenie posiadają sporne działki;

c) uznaniu za wiarygodne i posiadające moc dowodową zeznań świadka C. W. bez odniesienia ich do pozostałego materiału dowodowego i poprzestanie na stwierdzeniu, iż zeznań tych nie kwestionowała strona powodowa;

d) uznaniu, że uchwała nr (...) Rady Miejskiej J. z dnia 29 października 2012 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów w rejonie (...) i ulicy (...) w J. (k.76) dowodzi, że planowane są dalsze prace związane z pełną realizacją inwestycji (...) J., co sta­nowi o wykorzystaniu przez stronę pozwaną spornej nieruchomości zgodnie z celem darowizny, podczas gdy z uchwały tej wynika jedynie, iż sporządzony zostanie plan miejscowy dla tego terenu;

e) uznaniu, że dokonany przez Wojewodę (...) podział darowanej stronie pozwanej nieruchomości miał na względzie jedynie fakt konieczności przejęcia przez Wojewodę (...) samego pasa drogi;

2) art. 233 §1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego na skutek pominięcia w ocenie dowodów:

a) wniosków strony pozwanej, kierowanych do Wojewody (...) o od­stą­pienie od odwołania darowizny, tj. pism z dnia 9 maja 2011 r. (k. 32- 33) i 11 paź­dziernika 2011 r. (k. 34-35), w których na uzasadnienie odstąpienia od odwołania darowizny pozwana Gmina wskazuje na przeznaczenie działki nr (...) pod utworzenie Skan­senu (...);

b) stanowiska Wojewody (...) z jego pisma z dnia 7 lipca 2011 r. (k. 78), z któ­rego wynika, że zakres wszystkich robót związanych z budową (...) Etap I, zakres I na działce nr (...) (przed podziałem) objęty jest decyzją lokalizacyjną Wojewody (...);

c) pominięcie propozycji strony pozwanej (pismo pozwanej Gminy z dnia 14 września 2012 r. - k. 84) zawarcia aneksu do umowy darowizny celem usunięcia sprzeczności po­między literalnymi zapisami umowy a przeznaczeniem i sposobem wykorzystania części darowanych gruntów, która to sprzeczność spowodowała podjęcie przez powoda wymaganych przez ustawę działań;

II. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego, wyrażająca się w przyjęciu, że:

1) tunel pieszo-rowerowy ewentualnie most, stanowić będą drogę wojewódzką, mimo że taka kategoria powyższych obiektów drogowych nie wynika z żadnego dokumentu, zaś według mapy z naniesionymi planowanymi inwestycjami strony pozwanej (k.70) urządzenia te mają być (w bliżej nieokreślonej przyszłości) posadowione na terenie działki nr (...), która zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania prze­strzennego (k.74-75) przeznaczona jest pod wewnętrzne ulice dojazdowe (KDWd), a nie pod drogi publiczne,

2) inwestycja pn. „(...) Etap I zadanie I" została zakończona z dniem 30 czerwca 2012 r. jedynie w zakresie oddania do użytku jezdni i chodników, podczas gdy z treści pisma Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów w J. z dnia 27 sierpnia 2012 r. wynika, że z tą datą zakończono pod względem rzeczowym cały zakres tejże inwestycji, który określony został w decyzji Nr (...) Wojewody (...) z dnia 8 sierpnia 2008 r., a więc poza ulicą dwujezdniową dwu­pas­mo­wą tak­że prace wymienione szczegółowo na str. 3 tej decyzji (k. 15-20).

Wskazując na powyższe zarzuty, wnieśli:

1. o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zobowiązanie strony pozwanej do złożenia oświadczenia woli następującej treści: Gmina Miejska J. przenosi na rzecz Skarbu Państwa - Agencji Mienia Wojskowego w W. prawo włas­ności nieruchomości stanowiącej zabudowane działki gruntu: nr (...) o powierzchni 2,7723ha oraz nr (...) o powierzchni 1,7438ha, (...), obręb (...), położone w J. przy ul. (...), objęte księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w J. o nr (...), a Skarb Państwa - Agencja Mienia Wojskowego w W. nieruchomość tę przejmuje tytułem zwro­tu tejże nieruchomości jako części przedmiotu darowizny dokonanej umową da­ro­wizny zawartą w dniu 11 grudnia 2002 r. przed notariuszem C. P. (Repertorium (...)) w Kancelarii Notarialnej we W., odwołanej w części, co do działek nr (...), oświadczeniem złożonym w dniu 17 lipca 2012 r. w Kancelarii Notarialnej we W. przed asesorem notarialnym M. S., zastępcą notariusza W. K. (2) (Repertorium (...))".

2. o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Po rozpoznaniu apelacji Sąd Apelacyjny uznał ją za nieuzasadnioną Przechodząc do oceny zarzutów zawartych w apelacji wskazać trzeba, że w pierwszej kolejności rozważenia wymagały te, które dotyczyły naruszenia prze­pi­sów postępowania oraz kwestionujące dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne. Dla oceny trafności zarzutów odnoszących się do wskazywanych przez skarżącego naruszeń prawa materialnego miarodajnym jest bowiem stan sprawy, który legł u podstaw wydania skarżonego wyroku (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7.03.1997 r., II CKN 18/97, OSNC 1997, nr 8, poz.112). Dopiero zaś po ustaleniu, czy postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy, a następnie, czy dokonana ocena dowodów nie narusza reguł zawartych w normie art. 233 § 1 k.p.c., możliwe jest wiążące odniesienie się do zarzutów dotyczących niewłaściwego zastosowania prawa materialnego.

W tym miejscu podkreślić należy, iż przepis art. 233 § 1 k.p.c. przyznaje Sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli Sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, z zasadami wiedzy, bądź z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału zachodzi bowiem jedynie wtedy, gdy powstaje dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie, a konkluzją, do jakiej dochodzi sąd na jego podstawie. Sprzeczność ta występuje zatem w sytuacji, gdy z treści dowodu wynika co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie u­względniono przy ocenie, gdy Sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub niedostatecznie potwierdzone, gdy Sąd uznał pewne fakty za nieudowodnione, mimo że były ku temu podstawy oraz gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego rozumowania, co oznacza, że Sąd wyprowadza błędny logicznie wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności. Ponadto pamiętać należy, że w sytuacji gdy z określonego materiału dowodowego Sąd wy­prowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to jego ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. postanowienie SN z dnia 10.01.2002 r., II CKN 572/99, wyrok SN z dnia 27.09.2002 r., sygn. II CKN 817/00).

Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sąd I in­stancji zebrał w sprawie pełny materiał dowodowy, któremu braków nie zarzuca nawet skarżący, jego ustalenia są trafne i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne. Apelacja obraca się wokół zarzutu wadliwości oceny tego materiału, czy to sformułowanego jako zarzut sprzeczności ustaleń z powołanym materiałem czy ich błędnej oceny. W prze­konaniu Sądu Apelacyjnego oba te zarzuty mimo ich znacznego rozbudowania i uzasadnienia, sprowadzają się do jednego: oceny skarżącego odmiennej od oceny Sądu Okręgowego. Zarzuty te nie zasługują na uwzględnienie. Nie noszą bowiem cech sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem ani dowolności oceny tego Sądu. Apelacja kieruje zarzuty te do poszczególnych, szczegółowo wyspe­cy­fi­ko­wanych elementów realizacji zadania, któremu ma służyć dokonana darowizna, każdy z nich traktując oddzielnie i starając się wykazać, że nie mają one związku z realizacją zadania, na realizację którego dokonano darowizny. Różnica stanowisk między stronami dotyczy w istocie „wąskiego” lub „szerokiego” rozumienia określenia „przeznaczenie na projektowaną drogę wojewódzką, oznaczoną w planie symbolem (...)- projektowana droga średnicowa”. Strona powodowa prezentuje pogląd, że inwestycja ta została już zakończona, a wszystkie pozostałe, ustalone przez Sąd I instancji zadania w toku lub przyszłe, wykraczają poza obręb tego zadania. Z po­glądem tym zgodzić się nie można. Sąd Okręgowy bardzo szczegółowo uzasadnił, dlaczego stoi na stanowisku, że zadanie, na realizację którego darowana została nieruchomość, należy pojmować szerzej. W szczególności Sąd Apelacyjny podziela jego pogląd, że zgodnie z art. 4 pkt. 2 i 12 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych droga to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, a także urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową prze­zna­czoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Droga w tym znaczeniu nie ogranicza się do jezdni i chodników, ale obejmuje również tunele, mosty, przejścia podziemne itp., które winny być traktowane jako bezpośredni element drogi wojewódzkiej. Nie może się zatem na tle cyt. przepisu ostać zarzut wadliwej wykładni umowy stron, naruszającej art. 65 kc, że zgodnym ich zamiarem było przeniesienie prawa własności nieruchomości oznaczonej (przed podziałem) jako działka nr (...) w celu wykonania innych urządzeń i obiektów drogowych, poza terenem wyznaczonym w decyzji lokalizacyjnej pod budowę drogi wojewódzkiej, w szczególności wykonanie ich na działkach nr (...), niewyodrębnionych geo­dezyjnie w dacie zawierania umowy darowizny, a nie tylko części tej działki na wąsko rozumiany pas stanowiący drogę w ścisłym, potocznym znaczeniu (pasy jezdni). Bez znaczenia dla tej oceny pozostaje, czy – jak to zarzuca powód – słuszne jest stwier­dzenie, że jeśli chciał on darować tylko obszar przeznaczony na pas drogowy w ści­słym znaczeniu, winien był dokonać wcześniej podziału nieruchomości i darować tylko jej część. Opisana wyżej interpretacja treści umowy stron zyskała pełną akceptację Sądu Apelacyjnego, a takie jej rozumienie dowodzi nietrafności wszystkich opisanych w apelacji zarzutów dotyczących interpretacji znaczenia poszczególnych doku­mentów, wskazujących na zakończenie pewnych etapów inwestycji. Kwestionowane zeznania św. W. miały tu jedynie znaczenie pomocnicze, jednak w pełni kore­lowały one z materiałem w postaci dokumentów, a zatem ich oceny nie można uznać za dowolną i wadliwą.

Bez znaczenia jawi się także zarzut błędnego uznania, że uchwała nr (...) Rady Miejskiej J. z dnia 29 października 2012 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania prze­strzennego dla terenów w rejonie (...) i ulicy (...) w J. dowodzi planowania dalszych prac związanych z pełną realizacją inwestycji, skoro dowodzą tego także inne dokumenty, odnoszące się wprost do zadania inwe­stycyjnego w postaci projektowanej drogi średnicowej, jak pismo (...) w J. z 27 sierpnia 2012 r., Pisma Z-cy Prezydenta Miasta z 1 sierpnia i 13 września 2012 r.

Bez wpływu na rozstrzygnięcie pozostaje także oświadczenie pozwanego dot. przeznaczenia działki nr (...) pod utworzenie Skan­senu (...). Okoliczność ta wyjaśniona została ostatecznie i wiarygodnie jako propozycja zmierzająca do niejako „uhonorowania” powoda na tle udzielonej przez niego darowizny, w związku ze specyfiką jego działalności. W żadnym wypadku nie może być ona traktowana jako zamiar przeznaczenia darowizny na cele inne od umownych.

Efektem bezzasadności wskazywanych w apelacji zarzutów jest także nie­trafność zarzutu naruszenia prawa materialnego. Wyżej już wskazano na brak naruszenia przez Sąd I instancji art. 65 kc.

Właściwa interpretacja woli stron umowy darowizny, zaprezentowana przez Sąd Okręgowy musiała doprowadzić do wniosku, że bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 13 ust. 2 zdanie drugie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie­ruchomościami przez przyjęcie, że nie zaistniała przesłanka uzasadniająca odwo­łanie darowizny w części dotyczącej powstałych po podziale działek gruntu nr (...) w postaci niewykorzystania przez stronę pozwaną darowizny zgodnie z celem wskazanym w § 3 umowy darowizny z dnia 11 grudnia 2002 r.

Ostatecznie zatem wyrok uznać należało za trafny i dlatego na podstawie art. 385 kc Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach oparto na art. 98 i 108 § 1 kpc.