Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V GC 2197/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kielcach V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Paweł Rozpara

Protokolant:

sekr. sądowy Sylwia Niska

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2017 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa S. W.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda S. W. kwotę 2140,64 zł (dwa tysiące sto czterdzieści złotych sześćdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 listopada 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda S. W. kwotę 142,75 zł (sto czterdzieści dwa złote siedemdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  zwraca pozwanemu (...) Spółce akcyjnej w W. kwotę 382,85 zł (trzysta osiemdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem niewykorzystanej części zaliczki.

SSR Paweł Rozpara

Sygn. akt V GC 2197/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 12 sierpnia 2016 roku powód S. W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 3.532,05 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 932,05, od dnia 19.11.2013 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 2.600 złotych, od dnia 19.11.2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 13 sierpnia 2013 roku w K., doszło do kolizji drogowej, w wyniku której w pojeździe marki O. (...) o nr rej. (...), stanowiącym własność S. B. (1), doszło do powstania szkody. Jak podano, szkoda została zgłoszona do pozwanego w dniu 27.08.2013 roku. Poszkodowany zlecił powodowi naprawę pojazdu. Powód wykonał usługę i wystawił fakturę VAT o nr (...) na kwotę 11.355,32 złotych. Ponadto poszkodowany S. B. (1) zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego. Jak wskazano, najem trwał od 20.08.2013 roku do dnia 02.09.2013 roku. Stawka najmu ustalona została na 200 złotych brutto/dobę. Z tego tytułu powód wystawił fakturę VAT opiewającą na kwotę 2.600 złotych. W dalszej części uzasadnienia pozwu podano, że poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, jakie przysługiwały mu w stosunku do pozwanego. Podniesiono, że pozwany wypłacił z tytułu naprawy kwotę 10.423,27 złotych z tytułu naprawy pojazdu. Nie zapłacił natomiast za najem pojazdu zastępczego. Powód wskazał, że reguły odnoszące się do zakresu odszkodowania zawarte w art. 361 § 1 i 2 kc nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Stwierdził nadto, że nie ulega wątpliwości, że pozwany przyjął co do zasady odpowiedzialność za przedmiotową szkodę, lecz do dnia wytoczenia powództwa nie dokonał wypłaty pełnego odszkodowania.

(pozew k. 2-13)

W odpowiedzi na pozew pozwany zgłosił zarzut braku legitymacji procesowej czynnej powoda oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, że powód swoją legitymację procesową wywodzi z załączonego do pozwu dokumentu zatytułowanego „Przelew wierzytelności”. W ocenie pozwanego, wskazany dokument nie stanowi dowodu skutecznie zawartej umowy przelewu wierzytelności i jako taki nie wywołuje skutku prawnego w postaci przelewu wierzytelności dochodzonej pozwem. Dalej pozwany wskazał, że niezależnie od powyższego, poszkodowany S. B. (1) zawarł w dniu 11 sierpnia 2016 roku z Kancelarią (...) Sp. z o. o. umowę cesji wierzytelności wynikającej z likwidacji szkody, w związku z którą powód formułuje swoje roszczenie w niniejszej sprawie. W ocenie pozwanego powyższy fakt przesądza o braku legitymacji procesowej czynnej powoda w niniejszej sprawie. Strona pozwana wskazała, że bezspornym jest, że w dniu 13 sierpnia 2013 roku w wyniku zdarzenia drogowego, uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...), należący do poszkodowanego S. B. (1) oraz, że sprawca szkody miał zawartą umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanej spółce. Pozwany podał, że na skutek zdarzenia poszkodowany zmuszony był do dokonania naprawy w przedmiotowym pojeździe. Pozwana spółka podjęła i przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i w jego wyniku wypłaciła odszkodowanie obejmujące koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, tj. kwotę 8823,27 złotych oraz koszty najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1600 złotych za okres 8 dni przy stawce 200 złotych brutto za dobę. Strona pozwana stwierdziła, że wysokość odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu ustalono w oparciu o dokumentację zdjęciową z oględzin uszkodzonego pojazdu, sporządzoną przez pozwaną kalkulację naprawy oraz przedłożoną przez powoda fakturę VAT, zweryfikowaną przez pozwaną. Wskazano, że w ocenie pozwanej żądana przez powoda kwota jest rażąco zawyżona. Koszty naprawy pojazdu przedstawione przez powoda są kosztami niecelowymi i niezasadnymi z punktu widzenia ekonomicznego. Wskazano nadto, że warsztat nie dostarczył faktur źródłowych potwierdzających nabycie oryginalnych części zamiennych producenta pojazdu, a tym samym powód nie wykazał poniesienia przez warsztat kosztów związanych z nabyciem w/w części. W ocenie pozwanej niezasadny jest również przedstawiony przez powoda okres najmu, wynoszący 13 dni. Zdaniem pozwanej, czas uzasadnionego okresu wynajmu pojazdu zastępczego to 8 dni.

(odpowiedź na pozew k. 21-23)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 sierpnia 2013 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której w pojeździe marki O. (...), stanowiącym własność S. B. (1), doszło do powstania szkody. Uszkodzenie pojazdu było tego rodzaju, że można było poruszać się nim po drogach publicznych. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

(bezsporne, Dowód: zeznania świadka S. B. (2) k.47-47v)

Poszkodowany właściciel samochodu m-ki O. (...) nr rej. (...) w dniu 27 sierpnia 2013 roku zgłosił stronie pozwanej fakt szkody, w ramach odpowiedzialności OC sprawcy zdarzenia.

Poszkodowany S. B. (1) zlecił powodowi naprawę uszkodzonego pojazdu. Powód wykonał usługę i wystawił fakturę VAT o nr (...) z dnia 30 września 2013 roku na kwotę 11 355,32 zł.

Ponadto poszkodowany S. B. (1) zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego. Najem trwał od 20 sierpnia 2013 roku do 2 września 2013 roku. Stawka najmu został ustalona na kwotę 200 złotych brutto za dobę. Z tego tytułu powód wystawił fakturę VAT o nr (...) z dnia 2 października 2013 roku, opiewającą na kwotę 2600 zł.

(Dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 30 września 2013, faktura VAT nr (...) z dnia 2 października 2013 roku, umowa najmu samochodu zastępczego k. 11)

Poszkodowany S. B. (1) zawarł z powodem S. W. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą P. P.H.U. (...) umowę cesji wierzytelności, jakie przysługiwały mu w stosunku do pozwanego.

(Dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 10)

Pozwana przyjęła zgłoszenie szkody, podjęła i przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, szkodzie został nadany numer (...)

(Dowód: akta szkody nr 2000276602 na płycie CD k.38).

Pozwany sporządził kalkulację naprawy uszkodzonego pojazdu nr (...) w dniu 4 września 2013 roku, a następnie (...) .U. S.A. w W. wydała decyzję z dnia 15 listopada 2013 roku, w której stwierdziła, że po zapoznaniu się z dokumentacją zgromadzoną w toku przeprowadzonego postępowania, Towarzystwo podjęło decyzję o przyznaniu odszkodowania w kwocie brutto 10.423,27 złotych na podstawie zweryfikowanej faktury VAT nr (...) za naprawę pojazdu marki O. (...) nr rej. (...) (kwota 8823,27 zł) oraz na podstawie faktury VAT nr (...) za wynajem pojazdu zastępczego. Za zasadne uznał pozwany wynajem pojazdu zastępczego przez okres 8 dni po 200 złotych brutto za dobę najmu. W dniu 18 listopada 2013 r. pozwana dokonała przelewu kwoty 10 423,27 złotych na numer rachunku bankowego, należącego do P.P.H.U. (...).

(Dowód: kalkulacja naprawy nr (...) k. 30-33, decyzja pozwanej z dnia 15.11.2013 r. k. 29, zweryfikowana faktura VAT nr (...) k. 34,dowód przelewu kwoty 10. 423,27 złotych z dnia 18.11.2013 r. k. 7v)

Poszkodowany S. B. (1) zawarł w dniu 11 sierpnia 2016 roku z Kancelarią (...) Sp. z o. o. z siedzibą w R. umowę cesji wierzytelności, a przedmiotem cesji była wierzytelność o odszkodowanie wynikające z likwidacji szkody komunikacyjnej nr (...).

(Dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 11.08.2016 r.)

Konieczne koszty naprawy pojazdu z użyciem części oryginalnych wynoszą 10 763,91 złotych brutto. Konieczny czas na naprawę pojazdu to 9 dni (6 dni naprawa pojazdu, 2 dni na dostarczenie zamówionych części potrzebnych do naprawy, schniecie lakieru, 1 dzień wolny od pracy – niedziela).

(Dowód: opinia pisemna biegłego S. P. (1) i wykonana przez niego kalkulacja naprawy k. 58-64)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w części.

Stosownie do treści art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę, przy czym świadczenie zakładu ubezpieczeń w przypadku ubezpieczenia majątkowego polega na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Zgodnie zaś z art. 822 § 1 i 4 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie natomiast z art. 824 1 § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, przy czym zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Gdyby jednak przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. W takiej sytuacji, jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Przy czym stosownie do treści art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003 r. Nr 124 poz. 1152 ze zm.), odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym.

Jest okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie, iż zdarzenie, z którego powód wywodzi swoje roszczenie w rzeczywistości miało miejsce. Nie ulega wątpliwości, iż w majątku poszkodowanego powstała szkoda majątkowa.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności. Pozwany, jako ubezpieczyciel w zakresie odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody powstałej w pojeździe marki O. (...), stanowiącym własność poszkodowanego S. B. (1) obowiązany był do zapłaty na rzecz powoda jako nabywcy wierzytelności odszkodowania za uszkodzenie pojazdu.

W tym miejscu odnieść należy się do zarzutu stawianego przez pozwanego, a dotyczącego rzekomego braku legitymacji czynnej powoda.

Po pierwsze, powód i poszkodowany zawarli umowę cesji jeszcze w 2013 r. Nie ulega wątpliwości, że strona pozwana posiadała wiedzę na temat dokonanego przelewu wierzytelności pomiędzy S. B. (1) i powodem, a wiedzę tę nabyła najpóźniej w dniu 15 listopada 2013 roku, bowiem jak wynika z wydanej przez pozwaną decyzji, skierowano ją do wiadomości do firmy powoda - P.P.H.U. (...). Zatem co najmniej w dacie 15 listopada 2013 r. pozwany wiedział już o tej cesji.

Odnośnie drugiej umowy cesji, stwierdzić należy, że istotnie S. B. (1) zawarł z Kancelarią (...) sp. z o. o. z/s w R. umowę cesji wierzytelności, a przedmiotem jej była ta sama wierzytelność, co objęta umową cesji zawartą pomiędzy powodem a poszkodowanym. Tym nie mniej ta druga cesja miała miejsce po dniu zawarcia umowy przelewu wierzytelności między S. B. (1) i powodem, bowiem w dniu 11 sierpnia 2016 roku. Wobec powyższego dokonane przez S. B. (1) ponowne zbycie wierzytelności w dniu 11 sierpnia 2016 r. nie może być uznane za skuteczne, gdyż nie pozostawał on już w tej dacie wierzycielem z tytułu przedmiotowej szkody, a był nim powód, zaś pozwany od 2013 r. wiedział o tym przelewie.

Zgodnie z art. 509 kc, Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stosownie zaś do art. 510 § 1 kc, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Na mocy cesji następuje przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela (cedenta) do majątku innego podmiotu (cesjonariusza, art. 509 § 1 KC). Cedent zobowiązuje się do przeniesienia wierzytelności ze swojego majątku do majątku cesjonariusza.

W kodeksie cywilnym ustawodawca nie zawarł przepisów chroniących cesjonariusza w przypadku nabycia wierzytelności od nieuprawnionego. W przeciwieństwie do nabywcy rzeczy ruchomej (art. 169 KC) lub nieruchomości (art. 5 ustawy o księgach wieczystych – rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych) osoba nabywająca w dobrej wierze wierzytelność od cedenta, któremu wierzytelność ta nie przysługuje, nie jest chroniona (tak K. Zagrobelny, w: Gniewek, Machnikowski, Komentarz do kodeksu cywilnego, 2016, art. 510, s. 1046, Nb 4–5). (...) sp. z o. o. z/s w R. nie mogła nabyć wierzytelności od S. B., gdyż tej jej już nie posiadał.

Wskazać nadto należy, że pozwany nie kwestionował wcześniej podstaw swej odpowiedzialności, uznał swą odpowiedzialność co do zasady, wypłacając odszkodowanie w wysokości przez siebie ustalonej. Co istotne wypłaty odszkodowania dokonał na rachunek bankowy powoda.

Jeśli chodzi o zarzut pozwanego, że powód nie dostarczył faktur źródłowych potwierdzających nabycie oryginalnych części zamiennych producenta pojazdu, a tym samym nie wykazał poniesienia przez warsztat kosztów związanych z nabyciem w/w części, to zauważyć należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z 27 czerwca 1988 r., sygn. akt 1 CR 151/88, przyjął, że roszczenie o świadczenie należne od ubezpieczyciela w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana. Zatem zarzut ten nie był trafny.

Kwestią sporną była wysokość odszkodowania, jakie winno zostać wypłacone powodowi przez zakład ubezpieczeń. Przy czym zasadą jest pełne naprawienie przez sprawcę szkody doznanej przez poszkodowanego (zob. wyrok SN z 27 stycznia 1981 r., IV CR 555/80, LEX nr 8304). Spór dotyczył więc wysokości uzasadnionych i koniecznych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu. Kwestią sporną był także czas uzasadnionego okresu wynajmu pojazdu zastępczego.

W pierwszym rzędzie podkreślić należy, że w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (tak m.in. SN w wyroku z 20 listopada 1970 r., II CR 425/72, OSNCP Nr 6/1973/111).

Pozwany wycenił koszt naprawy pojazdu na 8823,27 złotych, a powód na kwotę 11 355, 32 zł. Wobec odmiennych stanowisk stron procesu, istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miał dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji, który miał za zadanie ustalić jakie były konieczne i niezbędne koszty naprawy pojazdu.

Biegły sądowy S. P. (1) zaopiniował, że konieczne koszty naprawy pojazdu z użyciem części oryginalnych wynoszą 10 763,91 złotych brutto. Wskazał, że są to koszty z użyciem części oryginalnych poza serwisem autoryzowanym. Kalkulację naprawy pojazdu wykonał biegły przy użyciu licencyjnego programu (...).

W świetle opinii biegłego żadna ze stron procesu nie dokonała w pełni prawidłowo wyceny wysokości szkody, pozwany zaniżył odszkodowanie, zaś kosztorys powoda był zawyżony.

Zatem podstawą ustalenia wysokości odszkodowania była kwota wskazana przez biegłego, tj. 10 763,91 zł, a od tej kwoty należało odjąć to co wypłacił pozwany, czyli 10 423,27 zł, a więc do zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda pozostała kwota 340,64 zł.

Sporna była też wysokość roszczenia z tytułu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego, tj. długość czasu najmu.

Pozwany uznał, że wynajem pojazdu zastępczego zasadny był tylko przez 8 dni, natomiast powód wskazał, że wynajem pojazdu zastępczego konieczny był przez okres 13 dni.

W wyroku z dnia 26 listopada 2002 r. (sygn. V CKM 1397/00) Sąd Najwyższy wskazał, że jeżeli samochód uszkodzony w wypadku komunikacyjnym mógł zostać naprawiony, to powód może żądać od zobowiązanego, naprawienia tej szkody - zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego poniesionych w okresie naprawy samochodu.

Zatem uznać należy, iż niemożliwość korzystania z pojazdu tylko i wyłącznie w czasie trwania naprawy jest normalnym następstwem szkody i w tym zakresie pozwana ponosi odpowiedzialność.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji na okoliczność ustalenia, jaki był celowy i ekonomicznie uzasadniony czas najmu zastępczego determinowany długością naprawy oraz czy pojazd po szkodzie z dnia 13 sierpnia 2013 roku nadawał się do dalszej jazdy czy też nie mógł poruszać się po drogach publicznych.

Jak wskazał biegły, z analizy uszkodzeń wynikało, że uszkodzenia pojazdu były takie, że można było się nim poruszać po drogach publicznych. Można było zatem zminimalizować konieczny czas naprawy do 9 dni, tj. 6 dni na naprawę pojazdu, 2 dnia na dostarczenie zamówionych części, mycie, sprzątanie, schnięcie lakieru oraz przypadający 1 dzień wolny od pracy. Biegły stwierdził, że gdyby uszkodzenia pojazdu były większe, czas wyłączenia z ruchu pojazdu byłby znacznie dłuższy oraz, że poszkodowany mógł jeździć pojazdem, a odstawić go do naprawy wtedy, gdy części zamówione były już w warsztacie dokonującym naprawy.

Ocena czynności podejmowanych przez poszkodowanego musi być dokonywana w granicach rozsądnego i racjonalnego działania, uwzględniając fakt, że poszkodowany musi dokonać szeregu czynności, których nie musiałby w ogóle wykonywać, gdyby nie doszło do szkody. Obowiązek minimalizowania szkody nie oznacza nałożenia na poszkodowanego obowiązku pospieszania ubezpieczyciela w podejmowanych przez niego decyzjach odnośnie kwalifikacji napraw. W ocenie Sądu, co do zasady nie można też od poszkodowanego wymagać osobistego nadzoru nad terminowością i prawidłowością podejmowanych przez warsztat czynności naprawczych. Uzasadnione mogłoby być jedynie badanie, czy na jakimś etapie pobytu samochodu w warsztacie nie doszło do nieuzasadnionej przewlekłości, która nie powinna być tolerowana przez poszkodowanego, dbającego właściwie o swoje interesy. Okres potrzebny na ustalenie rozmiaru uszkodzeń, kosztorysu ich naprawy czy wymiany, a następnie naprawa samochodu i wyłączenie go na ten czas z ruchu pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę.

Powyższą opinię biegłego S. P. sąd uznał za prawidłową. Została bowiem sporządzona przez osobę posiadającą wiadomości specjalne z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, a zatem uprawnioną do przeprowadzania badań i sporządzania opinii danego rodzaju. Nadto zdaniem Sądu, biegły wykonał ją w sposób rzetelny i obiektywny, zgodnie z zasadami wiedzy fachowej. Fachowość, wnikliwość oraz doświadczenie biegłego stanowią o prawidłowości opinii biegłego. Dokonane przez biegłego wnioskowanie nie nosi cech dowolności i powierzchowności. Biegły, w oparciu o wszechstronną analizę całości materiału dowodowego sporządził opinię kompletną i dokładną. Opinia biegłego jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy.

Przedmiotowa opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu. Opinia została stronom doręczona oraz zakreślony został 14 dniowy termin na złożenie pisma przygotowawczego, w którym strony mogły zakwestionować powyższą opinię oraz zażądać jej uzupełnienia pod rygorem uznania, że brak odpowiedzi w tym terminie będzie oznaczał, że opinia nie jest kwestionowana. Strony w zakreślonym terminie nie wniosły żadnych zastrzeżeń co do treści opinii, uznać zatem należało, że zarówno powód, jak i pozwany nie kwestionowali jej treści oraz zgodzili się z wnioskami biegłego.

Zatem podstawą ustalenia wysokości należnego odszkodowania za najem była stawka 200 zł za dobę najmu (stawka najmu była niesporna), przy przyjęciu 9 dni jako okresu zasadnego na najem (w okresie potrzebnym do naprawy pojazdu), a więc kwota 1800 zł.

Zatem do kwoty 340,64 złotych (10.763,91 zł – 10.423,27 zł = 340,64 zł) za uszkodzenie pojazdu należało dodać 1800 złotych tytułem kosztu wynajmu pojazdu zastępczego przez okres 9 dni (200 złotych x 9 = 1800 złotych). Pozostała do wypłaty powodowi kwota wynosi zatem 2140,64 złotych (340,64 + 1800 zł = 2140,64 zł). Taką też kwotę zasądzono w pkt 1 wyroku na podstawie cytowanych wyżej przepisów art. 805 § 1 k.c., art. 822 § 1 i 4 k.c., art. 361 § 1 k.c. i art. 363 § 1 k.c. Powództwo w pozostałym zakresie (ponad kwotę 2140,64 zł) oddalono (pkt 2 wyroku).

O odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 817 § 1 i 2 kc w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 w/w ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W związku ze zmianą od 1 stycznia 2016 r. rodzaju odsetek i wysokości odsetek, w pkt 1 wyroku odrębnie zaznaczono odsetki ustawowe do 31 grudnia 2015 r. i odsetki za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 kpc w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r. poz. 1804 ze zm.) w zw. z z art. 100 kpc. Koszty procesu zostały stosunkowo rozdzielone. Powód żądał w pozwie kwoty 3532,05 zł, a sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2140,64 zł, co stanowi 60% dochodzonego roszczenia. Powód przegrał proces w 40%, a wygrał w 60%. Pozwany wygrał proces w 40%, a przegrał w 60%.

Koszty procesu powoda to 1394 złote (wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym – 1200 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł, opłata sądowa od pozwu – 177 złotych), a koszty pozwanego to kwota 1734,11 złotych (wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym – 1200 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, zaliczka na poczet opinii biegłego – 517,11 złotych).

Powodowi należy się od pozwanego kwota 836,40 złotych (60% x 1394 zł), a pozwanemu od powoda kwota 693,64 zł ( (...),11 x 40 %) Zatem od pozwanego na rzecz powoda należało zasądzić kwotę 142,75 zł (836,40 zł - 693,64 zł).

Powód uiścił zaliczkę 900 zł, a sąd przyznał biegłemu wynagrodzenie w kwocie 517,11 zł i kwotę tę wypłacono z uiszczonej zaliczki, zatem kwota 382,85 zł jako nadpłata z uiszczonej zaliczki zostanie zwrócona powodowi, o czym orzeczono, jak w pkt 4 wyroku.

SSR Paweł Rozpara