Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV P-upr 35/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy w K.

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Andrzej Matkiewicz

Protokolant:

st. sekr. sądowy Elżbieta Marciniak

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2016 r.

sprawy M. Z.

przeciwko Zakład (...) Sp. z o.o. w organizacji w B.

o zapłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego w kwocie 2708,30 zł

I.  powództwo oddala.

Sygn. akt IV Pupr 35/16

UZASADNIENIE

Powód M. Z. wniósł pozew o zasądzenie od pozwanego Zakładu (...) Sp. z o.o. w organizacji w B. kwoty 1807,95 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia rocznego dla pracowników sfery budżetowej.

W uzasadnieniu pozwu podał, że pozwany rozwiązał z powodem z dniem 11 czerwca 2015r. umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie zasądzono od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.

W ocenie powoda orzeczenie Sądu powoduje, że zarówno okres za który wypłacono powodowi ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy powinien być naliczony do stażu pracy (20 dni), co kwalifikuje powoda do wypłaty dodatkowego wynagrodzenia za rok 2015.

Na rozprawie w dniu 9 listopada 2016r. powód rozszerzył żądanie pozwu do kwoty 2708,30 zł.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zarzucił, że do „okresów przepracowanych” o których mowa w art. 2 ustawy o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracownika sfery budżetowej należy rozumieć okres (efektywnie) wykorzystany pracy, a nie tylko pozostawanie w stosunku pracy, a wyliczanie przypadków w których przepracowano, co najmniej 6 miesięcy nie jest wymagane, ma charakter wyczerpujący. Pozwany podniósł, że powołane przez powoda orzecznictwo dotyczy odmiennych stanów faktycznych i prawnych.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Z dniem 12 czerwca 2015r. pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt. 1 kp ( d. akta osobowe powoda).

Wyrokiem z dnia 14 października 2015r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie zasądził od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.

Wyrok uprawomocnił się dnia 18 stycznia 2016r, ( d. akta IV P 28/15).

Powód pismem z dnia 29 lutego 2016r. wezwał pozwanego do wypłaty dodatkowego wynagrodzenia rocznego za rok 2015.

Pozwany odmówił wypłaty argumentując, że powód nie przepracował 6 miesięcy (bezsporne).

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt osobowych i akt IV P 25/15 tut. Sądu).

Stan faktyczny sprawy jest bezsporny i nie był przez strony kwestionowany.

W ocenie Sądu roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku. Natomiast art. 2 cyt. przepisu stanowi, że pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do wynagrodzenia w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy.

Natomiast w art. 2 ust. 3 przewidziane są wyjątki. Pierwsza grupa dotyczy sytuacji spowodowanych zbyt wczesnym zakończeniem lub zbyt późnym rozpoczęciem pracy w danym roku ( art. 2 ust. 3 pkt 1-5 oraz 7). Druga grupa wyjątków dotyczy przerw w wykonywaniu ( świadczeniu ) pracy. Przypadki te wymienione są w art. 2 ust. 3 pkt. 6 ustawy, kiedy pracownik pozostaje w stosunku pracy, ale obowiązek jej świadczenia zostaje zawieszony.

Dodatkowe wynagrodzenie roczne jest premią, gdyż mechanizm nabywania prawa do tego świadczenia jest inny niż w odniesieniu do prawa do wynagrodzenia za pracę.

Prawo do wynagrodzenia za pracę pracownik uzyskuje sukcesywnie w miarę jej należytego wykonywania. Natomiast prawo do premii z reguły powstaje dopiero po upływie pewnego określonego okresu oraz może być uzależnione od innych przesłanek niż należyte wykonywanie pracy. Ustawa o wynagrodzeniu rocznym wprowadza dwie takie przesłanki: przepracowanie wymaganego okresu w danym roku kalendarzowym u jednego pracodawcy (art.2) oraz brak rażących naruszeń obowiązków pracowniczych (art.3).

Ustawa o wynagrodzeniu rocznym nie zawiera definicji pojęcia „okres przepracowany”, stąd wątpliwości, czy chodzi tu o okres pozostawania w stosunku pracy, czy okres faktycznego jej wykonywania. Trzeba przy tym zauważyć, że poprzednia ustawa ( z 1985r.) używała dwóch pojęć: okresu przepracowanego i okresu faktycznie przepracowanego. Pierwsze z nich odnosiło się do okresu zatrudnienia warunkującego prawo do świadczenia, drugie – do ustalenia wysokości świadczenia. Dlatego przez „okres przepracowany” rozumiano okres pozostawania w stosunku pracy. Z uwagi na brak rozróżnienia tych pojęć w obecnej ustawie nie można na jej podstawie przeprowadzić takiego wnioskowania.

Sąd Najwyższy wyraża pogląd ( por. uchwała z dnia 25 lipca 2003r. III PZP 7/03 OSNP 2004/2/26 , wyrok z dnia 18 października 2011r. I PK 263/10 LEX nr 1001281), że warunkiem nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego jest efektywne przepracowanie u danego pracodawcy okresu co najmniej 6 miesięcy, a wyliczenie wymienionych w art. 2 ust. 3 przypadków, w których przepracowano co najmniej 6 miesięcy nie jest wymagane, ma charakter wyczerpujący. Stanowisko to podziela Sąd w całości.

Zgodnie z art. 51 § 2 kp pracownikowi, któremu przyznano odszkodowanie, wlicza się do okresu zatrudnienia okres pozostawania bez pracy, odpowiadający okresowi, za który przyznano odszkodowanie. Przepis ten stosuje się odpowiednio do pracownika któremu przyznano odszkodowanie na podstawie art. 58kp (art.61 kp). W świetle ustalonych poglądów Sądu Najwyższego okresy pozostawania bez pracy wliczane do okresu zatrudnienia zgodnie z art. 51 § 2 kp nie są okresami uznawanymi za okresy zatrudnienia, lecz jedynie podlegają zaliczeniu do stażu pracy (okresu zatrudnienia). Stąd też w tych okresach pracownik nie nabywa praw pracowniczych zależnych od istnienia stosunku pracy, jak np. prawo do urlopu wypoczynkowego( uchwała Sądu Najwyższego PK 144/05. OSNP 2007 nr 5-6, poz. 68; z dnia 24 lipca 2006r. I BP 1/06, OSNP 2007 nr 15-16, poz. 216; z dnia 12 kwietnia 2007r. III PK 261/06, LEX nr 509048; z dnia 17 września 2008r. I PK 1/08, OSNP 2010 nr 3-4, poz.37; z dnia 10 marca 2010r. II PK 265/09, LEX nr 602244 i z dnia 16 czerwca 2011r. I PK 272/10, LEX nr 1001283). Wskazany w art. 52 § 1 kp okres „pozostawania bez pracy, odpowiadający okresowi, za który przyznano odszkodowanie”, nie jest rzeczywistym okresem pracy, lecz oznaczeniem ilości czasu, która należy wliczyć pracownikowi do jego okresu zatrudnienia. Z tego względu, w okresie po ustaniu stosunku pracy, a więc po 12 czerwca 2015r. powód nie mógł nabyć praw do żadnych świadczeń uzależnionych od pozostawania w stosunku pracy.

Dlatego też mając powyższe okoliczności na względzie powództwo powoda na podstawie art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 grudnia 1997r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek strefy budżetowej orzeczono jak w sentencji wyroku.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13